Lögberg - 28.05.1925, Qupperneq 6

1Í3. 6
LöGBERG FIMTWDAGINN.
28. MÍAÍ 1925.
Hættulegir tímar.
Eftir Winston ChurchilL
9 45. KAPÍTULI.
Aftur í Bellegarde.
Kvöldverðurinn í Bellegarde var ekki jafn ó-
brotinn og venja hafði verið til síðastliðið ár á
heimili Carvels ofuysta í borginni. Frú Colfax
stærði sig af borðhaldi sínu; hún stærði sig af
hæsnasteikinni, maískökunum og eftirmatnum.
Virginíu dauðleiddist þessar máltíðir og hún fyrir-
leit gestina, sem frænka hennar var vön að bjóða
heim við og við. Þegar enginn var við, varð hún
að hlusta á frú Colfax hjala um tízkuna og á skamm-
ir hennar um. Norðanmennina.
“Eg er alveg viss um að hann er dauður,” sagði
frúin eitt mollulegt kvðld í júlí; en samt var auð-
heyrt á rödd hennar, að hún var ekki sannfærð um
það. Hæg gola af ánni bærði fellingarnar á þunna
léreftskjólnum, sem Virginía var í. Hún studdi
hendinni á stólbak og var að 'horfa á sortan, sem var
að dragast saman í austri fyrir handan IUinois-slétt-
urnar.
“Eg skil ekki í, hversvegna þú segir þetta,
frænka,” sagði hún. “Slæmar fréttir eru fljótari að
iberast en nýjar.”
“Og ekki eitt orð frá Comyn. Það er illa gert
af honum að senda okkur ekki línu, til að láta okkur
vita hvar herdeildin hans er.”
Virginía svaraði ekki. Hún var fyrir löngu búin
að komast að raun um, að ibest væri að taka ósann-
■girni frænku sinnar með þögn og þolinmæði. Ef bréf
frá Clarene gátu ekki komist fram hjá Norðanhern-
um, þá var víst að fréttir gátu ekki komið frá her-
deild föður hennar, sem var við Rauðána.
“Hvernig leið Whipple dómara í dag?” spurði frú
Colfax éftir nokkra þögn.
“Það er mjög af honum dregið. Honum virðist
ekki batna mikiðL”
“Eg skil ekki í því, hversvegna þessi frú Brice —
eða heitir hún ekki það? — tekur hann ekki heim
til sín. Þær eru svoddan teprur þessar norðan-
konur.”
Virginía fór að rug^a sér hægt og barði með
tánum á gólfið.
“Frú Brice hefir beðið dómarann að koma til
sín. En hann segist hafa búið svo lengi í herberg-
inu sínu, að hann vilji helst deyja þar, þegar stund-
in sé komin.”
“Hvernig þú tilbiður þessa konu, Vjrginía! Eg
held að þú sért orðin Yankee sjálf. Þú eyðir heil-
um dögum með henni við að hjúkra karlinum.”
“Dómarinn er gamall vinur föður míns. Eg held
að hann vilji þetta,” svaraði Virginia döpur í bragði.
Orð hennar lýstu ekki öllumj þeim sársauka og
allri þeirri gremju, sem hún bjó yfir. Hún hugsað!
til öldungsins, sem lá sárþjáður í rúmi sínu í heitri
herbergiskytrunni og sem átti enga aðra ánægju
eftir í lífinu en þá, að njóta hjúkrunar þessara
tveggja kvenna. Þær komu til hans á hverjum degi,
og Margrét Brice hafði oft vakað yfir ihonum á
nóttunni í stað gömlu svertingjakonunnar, sem
gerði það vanalega. Það var satt, að hún dáðist að
Margrét Brice hafði gert það ávalt siðan hún og
faðir hennar hittu hana í spítalanum með kalkdregnu
veggjunum. Forsjónin hafði stefnt þeim saman við
rúmstokk dómarans, að henni fanst. Hin undra-
verða ró eldri konunnar hafði haft mjög sterk áhrif
á þá yngri, þrátt fyrir alt það sem aðskildi þær.
Dómarinn mintist oft á Stephen, þegar hann var
ekki svo þjáður að hann gæti talað. Frú Brice
mintist aldrei á son sinn, en þegar hann var lofað-
ur, brá fyrir leiftri í augum hennar. sem Virginíu
fanst unaðslegt að sjá þar. Hún gat ekki gleymt
því, þegar hin góða kona var gengin ‘burt, og dóm-
arinn hafði fallið í væran svefn.
Var það af nærgætni við hana, spuði hún sjálfa
sig, að frú Brice reyndi að leiða dómarann burt frá
þessum umræðuefnum, sem honum féllu best í geð?
Virginía gat ekki kannast við fyrir sjálfri sér að sér
gremdist þetta. Hún hafði heyrt bréf Stephens til
dómarans. Þau komu reglulega í hverri viku. Þau
voru full af drengskap og báru óspart lof á Sunnan-
menn fyrir vörn þeirra í Wicksburg. Hún hafði
lesið eitt þeirra fyrir dómarann aðeins fyrir einum
degi. Hún hafði roðnað er hún las það, en það vildi
svo vel til að dómarinn horfði út í gluggann og að
frú Brice var ekki viðstödd.
“Hann segir mjög lítið um sjálfan sig,” sagði
Whipple í kvörtunarróm. “Hefði Brinsmade ekki
sagt okkur frá því, þá vissum við ekkert um það, að
Sherman hefði augastað á honum, og hefði hækkað
hann í tigninni. Við hefðum aldrei vitað um af-
reksverkið á Chilkasaw árbakkanum. Það var dýrð-
legur sigur, sem Grant vann, þegar hann tók Vicks-
burg, fjórða júlí. Ipg "býst við að við verðum ekki
lengi að bæla uppréistarmennina niður héðan af.”
Dómarinn hafði ekki tekið mikilli breytingu,
þótt veikur væri — hann breyttist aldrei. Virginía
lagði frá sér bréfið. Augu hennar fyltust tárum, er
hún Ibældi niður svárið, sem var komið fram á var-
irnar á henni. Þetta var ekki í fyrsta skiftið, sem
þetta kom fyrir. í hvert sinn sem Norðánmenn unnu
sigur varð dómarinn skrafhreifari. Það var undar-
legt að hann jafn nærgætinn og hann var, skyldi
ekki sýna öðrum nokkra nærgætni í þessum efnum.
Einn dag, er Virginía hafði sýnt sína venjulegu
þolinmæði, náði frú Brice í hana í stiganum. Híin
skildi vel skapferli stúlkunnar og vissí hversu erfitt
hún átti með að bæla niður tilfinningar sínar. Hún
tók í hendina á henni.
Meira sagði hún ekki, en Virginíu var einkenni-
lega létt í skapi, þegar hún ók heim.
Það var sumt, sem dómarinn hafði aldrei minst
á, og Virginía var honum mjög þakklát fyrir það.
Eitt af því var slagharpan. En Virginía hafði heyrt
Shadrack segja Nancy gömlu frá þvi, hvernig frú
Brice hefði beðið hann um að láta flytja hana burtu,
til þess að hann hefði meira rúm og loft. En hann
hafði ekki látið undan. Og hann hafði aldrei nefnt
Carvel ofursta á nafn.
Virginía hafði legið margar nætur vakandi og
hlustað á gufubátana, sem óðu upp ána á móti
straumnum. Á þessum andvökustundum var hun
yfirkomin af hræðslu — hræðslu um að faðir sinn
lægi dauðvona innan um hópana, sem öldur stríðs-
ins skildu eftir, og þar sem lífið leyndist enn, eins og
eldur falinn í ösku. 1 fangelsisspítölunum hafði
hún heyrt hræðilegar sögur um það, hvernig særð-
ir menn hefðu legið dögum saman í steikjandi sólar-
hitanum milli skotgrafanna hjá Vicksburg, eða
krókna í snjónum og ibleytuslyddunni hjá Donelson-
víginu.
Væri e«ki gremja hennar við Norðurríkin rétt-
lát? Hvaða æfi hafði ekki Carvel ofursti átt! Hún
hafðí byrjað vel. Svo hafði hann mist konu sína í
einu stríðinu, og í öðru, eignir sinar, heimili, vini og
alt, sem honum var kært. Og svo gat farið svo, að
hann sæi aldrei aftur einkadóttur sína, sem var hon-
um kærari en alt annað í heimnum.
Frú Colfax hafði farið að hátta geispandi með
bók í hendinni. Virginía sat úti á svölunum. Frosk-
prnir görguðu og spáðu regni, og eldingarnar leiftr-
uðu á austurloftinu. Hún heyrði marra í hjólum á
veginum.
Ljósgeisla stafaði út um dyrnar, og í honum
flögruðu næturfiðrildi. Ljósgeislann lagði á vagn-
inn, sem var lokaður. Maður kom upp tröppurnar.
Virginía þekti að þetta var Brinsmade.
“Clarence frændi þinn er kominn, góða mín,”
sagði hann. “Hann var meðal þeirra, sem voru
teknir fangar í Vitíksburg, og hann hefir fengið
heimfararleyfi hjá Grant hershöfðingja.
Virgióía hljóðaði upp og tetlaði að hlaupa ofan
að vagninum. En hann tók um hendurnar á henni.
“Hann er særður.”
“Já,” sagði hún, “já. Æ' segðu mér alt um það,
Brinsmade — alt —”
“Nei, hann er ekki dáinn, en hann er mjög þungt
haldinn. Russell var svo góður, að koma hingað
með mér.” ,
Hún kallaði á þjónana. Þeir voru allir komnir
fram í dyrnar, dauðskelkaðir að svertingjasið —
Alfred og Sambo og Easter fóstra og Ned. Þeir tóku
Clarence upp og Ibáru hann inn í herbergi, sem var
til hliðar við innganginn. Andlit hans var náfölt
undir brúnu úfnu skegginu. Virginía gekk þreytu-
lega upp stigann, til þess *að færa frænku sinni
fréttirnar.
Það er engin þörf á því að lýsa þeim érfiðu
dögum, sem nú komu. Það var mjög tvísýnt um
hvort Clarence myndi lifa. Það var Virginía og
Easter fóstru að þakka, en ekki móður hans, að
hann lifði. Frú Colfax Ibreytti þvert á móti öllum
þektum hjúkrunrreglum, þangað til Virginía gat ekki
staðist mátið lengur og ráðfærði sig við doktor Polk.
Þá varð frænka hennar reið og sagði að þau hefðu
gert samsæri á móti sér og hótaði að láta sækja
doktor Brown og doktor Polk sárbað hana um að
gera það. Stundum grét hún, þegar þau ýttu henni
með hægð út úr herberginu og lokuðu hurðinni. Á
nóttunni, þegar Easter fóstra vakti yfir Clarence,
læddist hún inn til hans og talaði við hann, þangað
til ihann fékk áköfustu hitasótt. En Virginía svaf
laust og varð vör við það. Það var oftar en einu
sinni sem henni og frænku hennar lenti saman út
af þessu um miðja nótt meðan Ned reið á harða
stökki til borgarinnar eftir lækninum.
Virginía gat komið skeyti til frú Brice með Ned
og bað hana að segja dómaranum frá því, hvers-
vegna hún kæmi ekki. Virginía fór hvorki dag nð
nótt frá Bellegarde. Einu sinni þegar doktir Polk
var á gangi í garðinum, fann hann hana sofandi á
bekk með sauma í kjöltu sinni. Svipurinn á andliti
hans, er hann horfði á hana, var þess verður að
vera málaður af snillings höndum.
Hann færði henni fréttir af dómaranum á hverj-
um degi. Slæmar fréttir, því miður, því ihann virt-
ist sakna hennar mjög. Hann var orðinn enn erfið-
ari og aðfinningasamari en áður við frú Brice, sem
var ekkert nema þolinmæðin, og spurði stöðugt eftir
Virginíu. Hún vildi ekki fara. En oft þegar lækn-
irinn steig upp í vagn sinn, fann hann sætið fult aíf
rósum og ferskum ávöxtum. Hann vissi vel hvert
hann átti að fara með það.
Enginn veit neitt um það hvernig henni var
innan brjósts. Til allrar hamingju hafði hún nóg að
gera, fyrst við að hjúkra dómaranum og svo Clar-
once, þegar hún þurfti þess mest með. Hún var
fyrsta manneskjan, sem hann þekti, og nafn hennar
var stöðugt á vörum hans, þegar hann var vakandi.
Hann ýtti móður sinni óþolinmóðlega til hliðar.
Honum versnaði ef Virginía var ekki tið rúmið hjá
honum, þegar hann vaknaði. Hann lagði hönd
sína brennheita í hendur hennar og lét hana liggja
þar tímunum saman. Aðeins þá virtist hann vera
ánægður.
Það undraverasta af öllu var að heilsa hennar
skyldi ekki bila. Fólk, sem sá hana þetta hræðilega
sumar hraustlega og rjóða í kinnum, undraðist. Hin
örláta vinstúlka hennar, Lóa Russell, sem oft kom
til þess að spyrja eftir hvernig sjúklingnum liði,
var þögul í nærveru hennar og hafði hvorki sáryrðl
né spaugsyrði á reiðum höndum. Anna Brinsmade
kom með föður sínum óg hún undraðist. Breytingin,
sem komin var yfir Virginíu, gekk kraftaverki næst.
Fólk sá rósemi hennar, þýðleik og göfgi, en það voru
aðeins afleiðingar; fólk fann til þróttarins, sem í
henni bjó. Við getum ekki sjálfir aukið einni spönn
við bæð okkar. Guð er sá, sem ibreytir okkur, sem
hreinsar okkur af léttúð okkar í eldi þrautanna.
Sæll er sá maður, sem hann agar. En hversu marg-
ir eru ekki þeir, sem ekki þola eldinn, sem kveinka
sér við logann?
Clarence batnaði smám saman, þangað til hann
fór að geta setið úti á svölunum síðari hluta dags.
Hann sat þar heilar klukkustundir og horfði þegj-
andi á grænu skúfana á maísnum, sem bærðust í
vindinum, og á ána fyrir handan akrana; en móðir
hans og Virginía sátu hjá honum. Stundum þegar
móðir hans hafði höfuðverk og Virginía var ein hjá
honum, talaði hann um stríðið; stundum talaði hann
um æsku þeirra og um það hvernig þau hefðu leikið
á kunningja sína. Það var aðeins þegar Virginía
las fyrir hann lýsingar af orustum úr norðanblöðun-
um að hann misti sitt venjulega jafnvægi og varð
æstur. Hann krepti hnefana og reyndi að standa
á fætur þegar hann heyrði að Jackson hershöfðingi
hefði verið tekinn fangi og að Port Hudson væri
fallið. Hann mintist aldrei á ástamál og hann var
hættur að halda í hönd hennar nú, þegar honum var
farið að batna. En oft þegar hún leit upp frá bók-
inni, sá hún að augun hans dö'kku hvíldu á sér, og
að í þeim var svipur, sem ekki varð misskilinn. Henni
'varð órótt af því.
Læknirinn kom nú aðeins annanhvorn dag, síð-
ari hluta dagsins. Það var siður hans að sitja nokkra
stund á svölunum og spjalla glaðlega við Virginiu.
Hann var feitur og fylti upp hægindastólinn, sem
hann tók sér sæti í. Doktor Polk hafði gaman af að
tala um nágranna sína, en ávalt var tal hans um
þá græskulaust. Hann mintist á það, hvernig Jakoo
Clviyme gæti ávalt snúið sér svo að hann væri með
þeirri hliðir.ni, sem betur gengi, og á það, hvernig að
ástarbréf, sem Maud Catherwood hefði skrifað ung-
um og fríðum foringja í sunnanhernum, hefði náðst
og verið vægðarlaust foirt í hinu marghataða blaði
“The Missouri Democrat”. Það var hann, sem færðl
Virginíu fréttir af dómaranum og stöku sinnum
mintist hann á frú Brice. Clarence var þá vanur að
hlusta, og einu sinni sá hún, að hann hafði opnað
varirnar til þessað tala og varð hrædd.
Einn dag kom læknirinn sem oftar og Virginía
sá, er hún leit framan í hann, að hann hafði eln-
hverjar fréttir að færa henni. Hann stóð við að-
eins nokkur augnablik og þegar hann stóð upp til
þess að fara tók hann í hendina á henni.
“Eg þarf að biðja þig um að gera mér greiða,
Jinny,” sagði hann. “Dómarinn hefir mist hjúkr-
unarkonuna sína. Heldurðu að Clarence gæti verið
án þín ofurlitla stund á hverjum degi? Eg ætti ekki
að biðja um þetta, en dómarinn þolir engan ókunn-
ugan nálægt sér. Og eg er svo hræddur um að hann
komist í æst skap meðan hann er í þessu ástandi.”
‘Er frú Brice veik?” hrópaði hún. Og Clarence,
sem horfði á hana, sá að hún fölnaði upp.
“Nei,” svaraði doktor Polk, “en sonur hennar,
Stephen, er kominn heim úr hernum. Hann var sett-
ur í herdeild Lanmans og þá særðist hann.” Lækn-
irinn hringlaði í lyklum í vasa sínum og hélt áfram.
“Það virðist sem hann hefði alls ekki átt að vera
í orustunni. Johnstone hafði um leið og hann flúði
rekið skepnur út í allar tjarnir og skotið þær þar, og
í hitanum varð vatnið banvænt. Brice var svo ö-
styrkur að hann gat varla staðið, þegar þeir gerðu
áhlaupið og hann er nú ákaflega mikið veikur. Hann
er ágætis maður,’ bætti læknirinn við og stundi.
“Sherman hershöfðingi lét lækni fylgja honum á
bátinn. Hann er —”
Læknirinn greip ósjálfrátt um bakið á Virginíu,
eins og honum fyndist að hún ætlaði að detta; en
hann horfði á Clarene, sem hafði rykt sér upp svo
að hann sat framan á stólnum og krepti hendurnar
utan um stólbríkurnar. Það var sem hann sæi ekki
, Virginíu.
“Sagðir þú Stephen Brice?” spurði hann. “Mun
hann deyja?”
Læknirinn strauk hendinni undrandi yfir enn-
ið og svaraði ekki eitt augnablik. Virginía hafði
fært sig frá ihonum eitt skref og stóð hreyfingarlaus
og starði framan í hana.
“Deyja?” Hann endurtók orðið hálf ósjálfrátt.
“Eg vona að Guð gefi, að það verði -ekki. Mesta
hættan er liðin hjá og hann getur notið hvíldar nú,
Eg væri ekki hér,” bætti hann við fljótt og með á-
herslu, ef honum liði ekki betur.”
Hryssa læknisins fór fram úr mögrum hestum
á leiðinni til borgarinnar þennan dag. Og þjónn
læknisins heyrði hann segja orðið “flón” tvisvar
eftir að hann kom heim með mikilli áherslu.
Virginía stóð lengi á endanum á veggsvölunum-
þangað til að ekki heyrðist lengur til kerrunnar á
mjúkum veginum. Hún fann að Clarence horfði á
hana áður en hún snéri sér við.
“Virginía.” Hann var farinn að nefna fult
nafn hennar upp á síðkastið.
“Já.”
“Sestu hér niður Virginía ofurlitla stund; eg
þarf að segja þér frá nokkru.”
Hún gekk til hans og settist á stól við hliðina á
honum. Hjarta hennar barðist og brjóstið gekk upp
og ofan. Hún leit í augu hans og leit undan aftur
er hún sá vonleysissvipinn, sem þar var. Hann rétti
fram hendina, isem var mögur af langvinnum veik-
indum, og hún tók í hana og hélt henni kyrri í hönd
sinni.
Hann byrjaði hægt, eins og hvert orð kostaði
hann mikinn sársauka.
“Virginía, við vorum börn hér saman. Eg hefi
elskað þig eins lengi og eg get munað eftir þér og
ávalt hugsað um þig sem tilvonandi eiginkonu. Það
eina, sem eg var að hugsa um, þegar við lékum okkur
saman, var að fá lofsyrði frá þér. Það var ríkt I
eðli mínu að þykja vænt um lofið; eg gat ekki að þvi
gert. Manstu eftir því að eg kleif einu sinni út á
fína grein í «tóra perutrénu þarna til þess að ná þér
í peru? Og þegar eg datt ofan á þakið á kofanum
hans Alfreds, fann eg ekki til neins sársauka, vegna
þess að þú kystir meiðslið og fórst að gráta yfir
mér. Þú grætur núna,” sagði hann blíðlega. “GerSu
það ekíki, Jinny. Eg er ekki að segja þér frá þessu
til þess að gera þig isorgmædda.
MEg hefi haft margt um að hugsa nú upp á
síðkastið, Jinny. Eg var ekki alinn upp nógu al-
varlega til þess að það gæti orðið maður úr mér. Eg
hefi verið að hugsa um daginn, sem þú komst hing-
að ríðandi, rétt áður en þú varðst átján ára. En
hvað eg man vel eftir þeim degi! Alt var með pur-
puralit þann dag. Vínberin voru purpurarauð og
það lá purpuralit móða yfir ánni. Þú varst vond
við mig. Þú varst orðin fullorðin kona, en eg var
bara drenghnokki. Manstu eftir hindinni, sem kom
út úr skóginum, og hvernig hún rak upp gaul og
hljóp burt, þegar eg reyndi að kyssa þig? Þú sagðir
mér að eg væri til einskis nýtur — Nei, nei, taktu
ekki fram í fyrir mér. Það var alveg satt, sem þú
sagðir, að eg væri óstjórnlegur og ónýtur til alls.
Eg hafði aldrei hjálpað eða gert neinum neitt til
geðs, nema ’sjálfum mér og þér. Eg ihafði ekkert
lært og ekkert unnið. Þú hafðir alveg rétt fyrir þér.
Þegar þú sagðir, að eg yrði að læra eitthvað eða
gera eitthvað — verða að einhverju gagni í heimin-
um. Eg er alveg jafn gagnslaus nú og eg var þá.
“Ó, Clarence hvernig geturðu sagt þetta eftir
alt það sem þú hefir gert fyrir Suðurríkin?
Hann brosti mjög gremjulega.
“Hvað hefi eg gert fyrir þau? Eg hefi farið
yfir ána og brent upp nokkur hús. Eg gæti ekki bygt
þau aftur. ’Eg hefi látið rekast niður ána á trjábol
til þess að sækja fáeinar hvellhettur. Það bjargaðl
ekki Vicksburg.”
“Og hversu margir voru þeir, sem höfðu áræði
til þess að gera þetta?” hrópaði Virginía.
“Svei!” sagði hann “áræði! Hver einastl
sunnanmaður hefir það. Áræði! Ef eg hefði það ekki,
þá myndi eg senda Sambo eftir ebenholt-kassanum,
sem er í herberginu hans* föður míns heitins og
skjóta mig. Nei, Jinny, eg er ekkert nema hermaður,
sem á alt sitt lán undir tilviljun. Eg hefi aldrei
verið neitt annað en æfintýramaður og hefi komið
mér hjá allri vinnu. Eg vildi fara með Walker, eins
og þú manst; eg vildi fara til Kansas — eg vildl
verða frægur,” bætti hann við og bandaði frá sér
með hendinni. “En það er alt búið nú, Jinny. Eg
vildi verða frægur þín vegna. Og nú sé eg hvernlg
að alvarlegt lífsstarf hefði getað sigrað þig. Nei, eg
er ekki alveg búinn enn.”
Hún lyfti upp böfðinu hálfhrædd og horfði á
hann rannsóknaraugum.
“Einu sinni fyrir mörgum,” hélt hann áfram,
“vorum við á gangi á Market-^stræti, með Comyn
frænda, fyrir framan skrifstofu Whipples dómara,
og við sáum að það var verið að halda þrælauppboð.
Það var veriði að selja stúlku, sem þú vildir ná I.
Það var maður í hópnum, Yankee, sem keypti hana
og gaf henni frelsi. Manstu eftir honum?”
Hann sá á vangann á henni, varir hennar voru
ppnar og sún starði út í bláinn. Hún hneigði höfuð-
ið ofurlítið.
“Já,” hélt frændi hennar áfram, “Og eg man
eftir honum líka. Hann hefir orðið á vegi mínum
margoft síðan, Virginía. Og taktu eftir því sem eg
segi — það var hann, sem þú vanst að hugsa, um
afmælisdaginn, þegar þú Iba'ðst mig um að lá'ta
verða eitthvað úr mér; það var Stephen Brice.”
Hún leit á hann snögglega og augu hennar
leiftruðu.
“Hvernig vogarðu þér?” hrópaði hún.
“Ijlg þori hvað sem er, Virginía,” sagði hann ró-
lega. Eg er ekki að ásaka þig fyrir það, og eg er
viss um að þú hefir ekki gert þér grein fyrir, að
hannværi fyrirmyndin, sem þú hefðir í huga. Áhrif-
in, sem hann hafði á huga þinn hafa varað. Þau eru
eins og örlög, sem ekki verða umflúin. Og svo
aftur á grímudansleiknum hjá Briflsmade. Eg fann
það, að eg var búinn að missa þig, þegar eg kom
aftur. Hann hafði komið meðan eg var í burtu, og
var farinn aftur; og þú sagðir mér aldrei frá því.”
“Það var mjög mikil yfirsjón, Max,” stamaði
hún. Eg var að bíða eftir þér niðri á veginum,
og stöðvaði hans hest í staðinn. Það — það var
ekkert —”
“Það voru örlögin, Jinny. Eg misti þig á þeirri
hálfu klukkustund. ó hvað eg hata þennan mann!”
hrópaði hann, “hvað eg hataði hann!”
“Hataðir!” sagði Virginía utan við sig. “Æ,
nei!”
“Jú hataði hann,” sagði hann. Eg hefði drepið
hann, ef eg hefði getað. En nú —”
“En nú?”
“Nú hefir hann bjargað lífi mínu. Eg hefi ekki,
eg gat ekki sagt þér frá því fyr. Hann kom þar sem.
eg lá í Wicksburg og þeir sögðu honum að eini veg-
urinn til að bjarga mér væri að koma mér norður.
#
Sérstök og íiiabaka Fargjöld
TIL
MINNEAPOLIS-ST. PAUL
FYRIR
HUNDRAÐ ARA AFMÆLI NORÐMANNA
MINNESOTA STATE FAIR CROUNDS
FARBRÉ TIL SÖLU
Frá Stöðum j ✓ o ■*! O
í Alberta j JUHl J. tli O.
FráStöðum í Ont. [fyrirvestan
Marí. og Sask.
GILDA TIL 20, jONl, 1925
Port Artkur] Man. og Sask. j Jufll 4. tll 8.
UPPLYSINGAR GEFUR CANADIAN PACIFIC
RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleið&l-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er Iandúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skaqpr gott verð á mjólkurafurðum. .
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITED