Lögberg - 17.09.1925, Qupperneq 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN,
17. SEPTEMBER 1925.
Bfe 8
t

Sérstök deiid í bíatinu
SOLSKIN
B8)tai^flgBWBjaaíaia(aBi§Maa»^iKii!gMi«gffl^HsiaK ihiiíim wiww ffini whimiiír
I

398098181!
Ameríkufararnir.
Jú, það var ekki um að villast, þeim var orðin
bláföst alvara með það, Árna og Byrgi, að strjúka
til Ameríku. Og þau Dísa, Signý og Ragnar litli
féllu alveg í stafi yfir því dæmalausa hugrekiki,
sem þeim væfi' gefið.
Lengi voru þeir búnir að hugsa og talast við
um þessa ferð, en nú voru þeir fyrst komnir á rek-
spölinn. Þeir voru búnir að leggja niður fyrir sér
mákvæmlega, hvernig þeir ætluðu að haga ferðinni
og komust að því, að best væri að leggja leiðina
yfir Svíaríki, Rússland og Síberíu eða Svíþjóð hina
köldu. Með Ameríku-skipunum vildu þeir ekki fara,
það var ekkert gaman, ekki vitund sögulegt; þetta
átti fyrst og fremst að vera æfintýraför, helst af
öllu regluleg svaðilför, því að þeir voru svo miklir
kappar. Annað var það líka, sem dró þá til að fara
heldur landveginn, og það voru peningaráðin; al-
e/ga þeirra i peningum var ekki nema 3 kr. 75. au.
og svo feiknakippa af gjaldgengum hnöppum;
hugðu drengir, að þeir væru jafngóðir og gildir
sem peningar austur I Síberíu.
Enginn fékk hinn minsta pata af þessari fyrir-
ætlan þeirra, nema þær Dísa og Signý og — Ragn-
litla höfðu þeir sagt eitthvað svona undan og
ofan af; en hann var nú svo lítill, að þeir vöfuðu
sig á að segja honum alt of mikið, því að betri er
belgur hjá en barn.
Það var uppi í sveit í Noregi, sem þessi saga
gerðist. Öll börnin, fimm saman, voru í sumardvöl
hjá Þórði frænda sínum; hann átti mikinn og fagr-
an búgarð í. sveitinni. ,
Það sem vakið hafði þennan ferðahug hjá þeim
Árna og Byrgi, voru Rauðskinnasögur og lýsingar
af gresjunum eða grassléttunum í Norður-Ameríku.
Þeir ætluðu sér hvorki meira né minna en að leita
uppi þær Rauðskinna-ættir, sem enn væru við lýði
á þeim slóðum, gerást svo foringjar fyrir þeim og
leggja undir sig alla Ameríku, gera haná* alla að
einu stórvoldugu Rauðskinnaríki.
Nú þykir okkur ætla að týra á skarinuj Haldið
þið, að ykkur takist þetta?” sögðu þær Dísa og
Signý. Þær rak svo í furðu, að þær vissu varla,
hvað þær áttu. að segja.
“Já, víst skal það takast,” sagði Byrgir, “og
þegar við erum íbúnir að leggja undir okkur landið,
þá megið þið sækja okkur heim og þá getið þið
fengið allar þær perlur, loðskinn og höfuðbjóra af
Rauðskinhum, sem ykkur leikur hugur á.”
. “Bjórana þá mega þeir eiga sjálfir,” hugsuðu
þær með sér, Dísa og Signý, en perlurnar gátu þær
nú rétt aðeins hagnýtt sér. Signý vildi jafnvel fara
að sáuma poka úi/dir þær þá á sömu stundinni.
* ‘IKvíðið þið ekki fyrir að fara þennan ,óraveg?”
spurði Disa.
“Drengir eru aldrei smeykir,” sagði Árni, “við
förum ekki vophlausir, eins og þið skiljið.”
“Ætlið þið að fara með vopn? Nú óar mér!”
Og svo myndaði Árni sig til, eins og hann væri að
ganga út í bardaga við óvígan fjandmannaher.
“Eruð þig frávita, ætlið þið að taka ibrauðhníf-
inn?” hrópuðu þær upp yfir sig, Dísa og Signý.
“Þey! þey! Hafið þiá nú ekki svo hátt, að hann
frændi heyri það; komist hann á snoðir um þetta,
þá vitið þið á hverju þið eigið von.”
“Vð skulum þegja eins og steinn,” lofuðu þær
þá báðar hátíðlega. En þó gátu þær ekki að sér
gert að spyrja: “Hvað ætlið þið að hafa til matar
á leiðinni? Þið farist úr hungri.”
“Putt, putt!* Eitthvað annað. Heyrið þið nú!
Skógurinn er fullur af villidýrum, fuglum, kúm og
sauðum — haldið þið kannské, að við getum ekki
lagt að velli svo mikið sem við þurfum og meira
til?”
“Ó, takið þá áinn lauð aukreitis með ykkur
handa mér,”. sagði Ragnar litli í bænarrómi, “eg
skal vera vænn, svo undur vænn og ekki segja Þórði
frænda frá neinu.”
Og þeir lofuðu Ragnari öllu fögru; hann átti
nú ekki einu sinni að fá einn sauð, heldur heila«
hóp, þegar þeir væru búnir að hertaka Ameríku.
Og augun í Ragnari ljómuðu af fögnuði. Hann
ætlaði þá samdægurs að fara að heyja handa sauð-
unum, til þess að hann hefði eitthvað handa þeim
að éta, þegar til kæníi. \
Skömmu seinna sátu allir að miðdegisverði
inni í stofu. Þá kallar Ragnar upp úr eins manns
hljóði og segir: “Frændi! Þú getur ekki giskað
á, hverju þeir Árni og Byrgir hafa lofað.” *—
Til allrar hamingju komst hann ekki lengra,
því þá var sparkað óþyrmilega í fæturna á honum
öðru megin og klipið í handleg^inn á honum hinu
megin. Við það hrökk hann saman af ótta og varð v
orðfall, greip höndum fyrir munn sér, svo að
frændþ fékk ekkert að vita og það var nú líklega
best fyrir Ameríku-farana.
Það var komið kvöld. Alt fólkið á bænum var
kengu pl náða. Kisa læddist fyrir húshornið.
Fugl var að tísta úti í skóginum. En þegar minst
varði, þá 'var stofuglugginn opnaður ofboð varlega
og drengur stakk höfðinu út um hann. Hann skreið
upp í gluggakistuna, strokumaðurinn litli, og
skygndist um, eins og hann væri*á nálum ; svo rendi
hann sér ofan á jörð. Þá kom annar drengur í
gluggann og að baki honum stóðu tvær stúlkur
smáar.
Þetta voru þeir Árni og Byrgir. Nú voru þeir
þá loksins að leggja upp í ferðina miklu og þær
Dísa og Signý voru að rétta þeim farangurinn út
um gluggann. Það voru tvær hermannatöskur,
tveir gildir stafir, brauðhnífur og hvellbyssurnar
þeirra.
“Hú‘ en það kolamyrkur ” sagði Dísa í hljóði.
“Við hefðum heldur' átt að leggja af stað að degi
tii.” N
“já, þá værum ,við víst komnir spölinn,” mælti
Byrgir og gretti sig. “Nei, nú ekulum við fafa,
Árnú; við höfum ekki eftir neinu að bíða.” '
“Vertu sæl, Dísa,” sagði Árni og lét engan bil-
bug á sér finna. ( / H
<Veri;u sæll,” sagði Dísa kjökrandi. ‘Er ykkur
annars alvara með að fara?”
“Vel getur svd farið að þið verðið drepnir,”
sagði Signý og fór að skæla.
“Þegið þið! Ætlið þið nú Nað vekja alla í bæn-

um með skælunum í ykkur? Komdu nú Árni!”
“Vertu sæl Signý! Þú mátt ekki gleyma mér,”
sagði Árni og ætlaði varla að geta slitið sig úr
glugganum. »
“Aldrei að eilífu!” sagði Signý skælandi og var
öll i einu táraflóði. )
“Vertu sæll,” kjökraði Dísa.
Nú gengu þeir bræður niður niður garðinn.
Heldur fóru þeir nú hægt yfir. Þeir snéru sér við
aftur og aftur og litu til baka. Dísa og Signý stóðu
úti í gluggánum og veifuðu til þeirra stóru línlaki
í kveðjskyni, þangað til þær hnigu niður á gólfið
og grétu hást'öfum.
“Brrr! Það er kjarkur í ykkur eða hitt þó held-
ur; þetta er líka dálítið til að vera að skæla af,”
var nú sagt fyrir aftan þær, þegar þær varði minst;
þær spruttu báðar á fætur. Þórður frændi var þá
þar kominn.
“Svona nú —•. farið þið undir eins að hátta á
augalifandi sjónhendingu! Þið ætlið þó ekki að
verða samferða til Ameríku?”
“Hefir (-4 hefir Ragnar sagt frá,” spurði Dísa.
“Ragnar?” sagði Þórður og hló. “Nei, hann
hefir að minsta kosti tíu sinnum fullyrt það við mig
að hann ætli ekki að segja mér það, að þeir Árni
og Byrgir séu staðráðnir í að strjúka til Ameríku./’
Strokumennirnir litlu voru nú komnir spölkorn
inn í skóginn. Kjarkurinn var nú talsvert farinn
að gugna; það dró úr honum því meira sem lengra
dró frá bænum. Þeir voru orðnir fasthentir á
stöfunum sínum. ,
“Eg vildi óska að tunglsljósið væri komið,”
sagði Byrgir; “það er leiðinlegt kolniða myrkur
þetta.”
“Já, það er fjarska leiðinlegt,” svaraði Árni
hljóðlega. “Hú! En hvað skógurinn er skuggaleg-
ur!”
“Ertu smeykur?” .
“Smeykur? Nei-nei! Við hvað ætti eg að vera
smeykur, en — það er dálítið leiðinlegt þetta, vegna
hennar mömmu.”
“Já, hvað skyldu þau feegja heima?”
“Frændi símar óðara til þeirra.”
“Pabbi verður fjúkandi vondur.”
“Það verður hann, en mamma — henni fellur
það miklu þyngra; þeldurðu ekki það?”
“Jú! Eg vildi við kæmumst sem fyrst út úr
skóginum.”
“Við verðum að greikka sporið,” sagði Byrgir,
og svo hertu þeir á sér, en því lengra sem þeir komu
inn í skóginn, því oftar stóðu þeir við og fóru
hægra.
“Þey! Heyrirðu ekki?” Báðir stóðu við og
hlustuðu.
“Það var bara fúgl,” sagði Byrgir. “Komdu,
við skulum halda áfram.” Og svo gengu þeir spöl-
korn.
“Það er einhver hérna á undan okkur; sýnist
þér það ekki?” sagði Árni í hljóði.
“Það er maður; sko, hann slagar; hann er víst
fullur og hefir staf í hendi. Ætli okkur sé óhætt
að ganga fram hjá honum?” .
“Eg — eg veit ekki.”
“Þekkirðu hann?”
“Nei, það er víst reyfari, — heldurðu ekki?”
“Ju-ú.”
Þeir stóðu nú þarna stundarkorn og veltu fyrir
sér, hvað þeir ættu af að ráða. Það var ekki laust
við að þeir væru dálítið farnir að titra á beinunum;
Það var harla lítið orðið eftir af hinu dæmafáa
hugrekki þeirra. Þá sneri maðurinn sér alt í einu
við og þeim sýndist hann ögra þéim með stafnum
og nú stefndi hann beint á þá. Þá vóru þeir nú
ekki \lengur á baðum áttum. \
Það var eins og maðurinn væri herstjóri og
þeir heyrðu hann skipa: “Heim, heim með ykkur!
Takið) þið nú til fótanna!” Þeir af stað í sprettin-
um heim á leið. Hjpp-hopp, hipp-hopp! yfir stokka
og steina, yfir tún, yfir garða ðg grindur. Hipp-
hopp, alla leið heim að^ldiviðarskúrnuifl. Þá litu
þeir fyrst við, eh þá var enginn maður sýnilegur.
Það var ekki laust við að þeir væru dálítið
daufir í bragði. Og það var eins og þeir hefðu
hugboð um, að^enginn maður hefði nú í raun og
veru verið á hælunum á þeim. En slíkt og þvílíkt
vildu þeir auðvitað ekki láta á sig ganga.
“En hvað hann var þreifandi fulluh,” sagði
Árni.
“Hú! Eg held þeir hafi verið margir.”
‘-‘Já, hinir gátu vel ihafa legið 1 launsátri Thni
í skóginum.”
“Happ við sluppum, segi eg nú bara, en — eig-
um við að haida áfram eða ganga í bæinn?”
“Við getum haldið ferðinni áfram á morgun.”
“Já, það er okkur hægðarleikur, en hvernig
getum við nú komist í bæinn?”
Já, það var nú vont' að vita. Ef þeir iberðu að
dyrum, þá kæmist frændi að öllu s^man, og þá væri
loku skotið fyrir það, að þeir gætu lagt af stað
seinna.
Þegar þeir voru nú búnir að bera sig’ sundur
og saman um þetta, þá réðu þeir af að taka sér
náttlból í eídiviðarskúrnum; svo ætluðu* þeirv að
laumast í bæinn með ^norgun^árinu, þegar María
gamla kæmi út til að mjólka kýrnar. Þá ætluðu
þeir að segja þeim Dísu og Signýju upp ajla sólar-
sögúna að, að reyfarar hefðu elt þá, heill hópur af
reyfurum, en svo hefðu þeir þrælbarið suma með '
stöfunum sinum, svo þeir hefðy verið allir bláir og
blóðgir eftir. Það reið á að gleyma ekki þeim bar-
daga, til þess að fólkið skyldi ekki líta smáum aug- v
um á þá, kappana.
Árna var nú um og ó að eiga sér náttból í
skúrnum. Það var svo dimt þar inni og ógeðslegt.
En nýta flest í nauðum skal, nú var ekki á betra
val. Svo lögðust þeir fyrir á skíðahlaðanum og
bréiddu einhverja gólftusku undir sig. Þeir lokuðu
að sér og það var kannské best fyrir þá, því ann-
ars hefðu þeir bráðlega séð bregða fyrir manni,
helst til líkum Þórði frænda; hann gÆk yfir garð-
inn í hægðum fínum, krækti aftur hurðina að utan
og gékk sve hljóðlega í ibæinn.
Þeim gekk illa að sofna. Þeim fanst alt af
eins og þeir heyra svo mörg undarleg hljóð í kring-
um sig ...
Þegar Byrgir vaknaði morguninn eftir, þá var
kominn hábjartur dagur, en Árni steinsvaf. B^rg- •
ir reis þá á fætur og ætlaði að ljúka upp hurðinni
með hægð og gá út. En þá fann hann, að hún var
lokuð að utan og það var nú iheldur verra. Hann
vakti þá Árna sem fljótast og sagði honum, hvern-
ig komið væri. Svo fóru þeir að brjóta heilann um
það ibáðir saman, hvernig á þessu gæti staðið.
Hurðina gátu þeir ekki opnað, hvernig sem þeir
fóru að. Loks tóku þeir það til bragðs að hrópa á
Maríu, þeir þóttust heyra til hennar úti í garðin-
um.
‘IMaría!! María!!! en engin María kom. Þeir
hamast nú í hurðinni og hrópa á Maríu. En hvað
þetta var ergilegt. Var hún orðin heyrnarlaus!
“Mar,aí, Mar,a,” Byrgir þreif nú stóran lurk og
lét dynja á burðinni. Á endanum var henni lokið
upp og þarna voru þau þá öll komikj Þórður frændi
Dísa, Ragnar og Signý.
ír í
“Hevrnig í ósköpunum eruð þið hingað komn-
spurði Þórður frændi.
“Eruð þið ekki farnir?”
‘öll að einu spurningarmerki.
sagði Signý, og varð
' “En, elskurnar mínar, 4jvað hafið þið verið
lengi hérna?” spurði Þórður frændi.
Það var eins og þeir hefðu hrapað ofan úr
tunglinu, drengirnir, svo voru þeir forviða. Byrgi
vafðist tunga um tönn og stamaði út úr sér: “Við
— við erum nýkomnir.” •
“Og hvar hafið þið verið í nótt?”
“Við vorum úti í skóginum, langt uppi í fjöll-
um — og — en svo komu reyfarar, heilmargir, þeir
skutu >— og svo —.” Þá varð honum alt í einu orð-
fall. Hann ?á, að Þórður frændi leit eitthvað svo
skrítnum augum á hann.
“Ætlið þið ekki að halda Ameríkuferðinni
fram?”
Þá fór nú að fara um þá.
“Og reyfarar réðust á ykkur?’
“Já-á!”
‘Og þið eruð nýkomnir. Skrítið þykir mér það,
því að eg heyrði hljóð, svona Ííka skrítið hljóð,
hérna inni í gærkveldi og svo krækti eg aftur
hurðinni.svona ,til vonar og vara. Og hurðin var
krækt núna þegar við Jcomum.”
Signý og Dísa voru í éðakappi að ná upp vasa-
klútunum sínum. Drengirnir voru svo sneyptir, að
þeir þorðu ekki að líta upp.
“Já, það er nú í meira lagi kátlegt að tarna,”
sagði Þórður frændi. Hann Tumi, sögunarmaður,
kom hérna rétt áðan og sagði mér, að hann hefði
séð tvo smástráka í gærkvöldi, og þeir hefðu þotið,
eins og heill her væri á hælnum á þeim, {íegar þeir
komu auga á hann. Hann þóttist vera hárviss um,
að hann hefði þekt þá.'' Þið ihafið víst ekkert séð
til ferða þeirra?”
Þær Dísa og Signý skeltu nú upp yfir sig.
V x •
“Jæja, þið eruð dálaglegir sbáðar. Var þetta
öll ferðin? Hvar eru perlurnar? Ekki skortir ykk-
ur hugrekkið, það má nú segja.”
Ragnar litla fór eitthvað ■•að ráma í þetta líka,
þótt lítill væri. “Já, það þori eg að ábyrgjast. En
það áræði!” — til þess að taka undir með frænda.
Þeir Árni og Byrgir vildu nú helst vefa komn-
ir margar mílur í jörð niður. Loksins leit þó
Byrigir upp og sagði kjökrandi: “Fyrirgefðu, frændi,
við skulum aldrei gera það aftur.” á ,
“Nei, það hugsa eg nú líka; þið eruð víst búnir
að fá ykkur fullreynda á því að strjúika. En látið
ykkur nú þetta að kenningu verða, því að ef þið
haldið áfram uppteknum hætti, þá sendum við
ykkur kannske til Ameríku, og það er dálítið ann-
að.”
Árni og Byrgir lögðu aldrei til stroku upp frá
þessu. Og þeir urðu að láta það gott-heita, þó að
þær Dísa og iSigný ertu þá á þessu á marga vegu.
Aularnir! þær hefðu þá bara átt að geta passað
sig sjálíar. Því það gátu þær reitt sig á, að næsrt,
þegar þær héldu brúðusamsæti, þá yrði þeim á að
hella salti og pipar í súkkulaðið sitt.
»
HANN KALLAR.
Blíðleg'a, laðandi, Kristur nú kallar,
kallar á mig og á þig.
Hjartna við dyrnar hann bíðurvog biður,
biður um þig og um mig.
Kór:
Kom heim! Kom heim!
Þú, sem ert þreyttur, kom heim! •
Blíðlega, laðandi, Kristur nú kallar, »
kallar: ó? sonu-r, kom heim!
Því þá að hika, er brennheitt hann biður,
biður um mig og um þig?
Hví þá að liika? Hann okkur vill annast
annast um þfg og um mig.
Óðfluga dagar og lífsstundir líða,
líða frá mér og frá þér.
Húmið á sígur og kvöldstundin kemur,
kemur að þér og að mér.
Sjá, livílík dásamleg ástúð og elska,
elska til mín og. til þín.
Sekir þótt séum, í miskunn hann mænir,
mænir til þín og til mín.
Pétur Sigurðsson þýddi.
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Ai-ts Bldg.
Cor. Graham og Kenn^ly Sts.
Phone: A-1834
Office tímar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Winnipeg, Manitoba.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á aS
selja meSul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aS fá. eru
notuS eingöngu. pegar þér kómitS
meiS forskriftina til vor, megiS þér
vera viss um, aS fá rfett *þaS sem
læknirinn tekur til. »
„ COLCLEUGH & CO.
Notre Dame and Slierbrooke
Phones: N-7659—7656
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
JOSEPH TAYLOR
Högtaksmaður » /
Heimatalslmi: St. John 1844
Skrifioftt-Tals.: A-6557
THOMAS H. JOHNSON
Og
H. A. BERGMAN
£sl. lögfræðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
, Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A-6849 og A-6840
DR 0. BJORNSON 216-220 Medicul Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office tlmar: 2—3. Heimili: 764 Victor St. . Phone: A-758'fl Winnipeg, Manitoba.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office Hours: 3—5 Heimili: 921 Sherburne St. Winnipeg, Manitoba.

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Stundar augna, eyrna nef bg kverka sjúkdóma.—Er áS hltta kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h. Heimili: 373 River Ave. Tals.: F-2691 V

DR. A. BLONDAL * 818 Somerset Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdóma. Er að -hltta frá kl. 10-12 f. h. og 3—5 e. h. Offlce Phone: N-6410 Heimili: 806 Victor St. Simi: A-8180

DR. Kr. J. AUSTMANN 724 *4 Sargent Ave. • ViStalstimi: 1.30—2.30 e.h. Tals. B-600# Helmill: 1338 Wofeley Ave. Slmi: B-7288.

DR. J. OLSON TannLæknir 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phonc: A-3521 Heimili: Tals. Sh. 3217

DR. G. J. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Bloek \ y Cor. Portage Ave og Dongld St. Talsimi: A-8889 •

Dr. fl. F. THORLAKSON Phone 8 CRYSTAL, N. DAK. Staddur aS MounUiin á mánud. kl. 10—11 f. h. AC Gardar fimtud. kl. 10-11 f. h.

Munið símanúmerið A 6483 og pantiS meSöl ySar^ hjá oss.— SendiS pantanir samstundis. Vér afgreiSum forskrifttr meS sam- * vizkusemi og vörugæSi ^ru óyggj- andi, enda höfum vér margra ára lærdómsrika reynslu aS baki. — Allar tegundir lyfja, vindlan, is- rjóml, sætindi, ritföng, tóbak o.fl. McBurney’s Drug Store Cor. Arlington og Notre 'Dairte

Giftinga- og Jarðarfara- Blóm með litlum fyrirvara BIRCH Blómsali 616 Portágn Ave. Tals.: B-72Ú St. John:' 2, Ring 3

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur likkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaður sá bezti. Enn fxemur selur hann allskonar minnisvarSa og legsteina. Skrifst. Talsími: * V-6607 Heimilis Talsími: J-8302
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
íslenzkir lögfræðingar.
708-709 Great-Wesfi Perrrt. Bldg.
356 Main St. Tais.: A-4963
I>eir hafa einnig skrifstofur a8
Bundar, RiVerton, Gimli og Piney
og eru þar að hitta á eftirfylgj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern miðvilcudag
Riverton: Fyrsta fimtudag.
Gimli: Fyrsta miðvikudag.
Piney: priSja föstudag
1 hverjum mánuði.
A. G. EGGERTSSON
isl. lögfræðingur
Hefir rétt til að flytja mál bæði
1 Manitoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Seinasta mánudag i hverjum mán-
uðl staddur 1 Churchbridge
J. J. SWANSON & CO.
Verala með fasteignir. Sjá
um leigu á húsum* ’ Annást
lán, eldsábyrgð o. fl.
611 Paris Bldg.
Phones: A-6349—A-6310
STEFAN SOLYASON
TEACHER
of
PÍANO
gte. 17'Emily Apts. Emlly St.
KING GEORGE HOTEL
(Cor. King-og Alexander)
Vér höfum tekið þetta ágæta
Hotel á leigu pg veitum vlð-
skiftavtnum ÖU nýtízku þœg-
indi. SkemtUeg herbergi tfl
leigu, fyrir lengri eða skemri
tíma, fyrir mjög sanngjarnt
verð. petta er eiiut hótellð f
Winnipeg-borg, sem fslendlng-
ar stjóma.
TH. BJARNASON
Emil Johnson..A. Thomas
SERVIOE ELEOTRIC
Rafmagitti Oontracting — Alls-
kyna rafmagnsáhöld' seld og við
þau gert — Soijnm Moffat og
McClary Eldavélar og liöfum
þær tU sýnls á verkstæði voru.
524 SARGENT AVE. •
(gamla Johnson’s byggingin við
Young Street., Winnipeg.
Verskst. B-1507. Heim. A-7286
Verkst. Tals.:
Hcima Tals.
A-8383 -f A-9384
G. L. STEPHENSON
PLUMBER
Allskonar rafmagnsáliöld, svo sem
straujám, vira, allar tegundir af
glösnm og aflvaka (batteries)
VERKSTOFA: 676 HOME ST.
Sími: A-4Í53. fsl. Myndastofa.
Walter’s Photo Studio
• |
Kristín Bjarnason, eigandi.
260 PORTAGE Áve., Winnipeg.
Næst bið Lyceum leikhúsið.
Islenzka bakaríið
Selur beztu. vörur fyrir lægsta
verð. Pantanir afgreiddar bseði
fljótt og vel. FJölbreytt úrval.
Hrein og lipur vtðskifti.
Bjarnason Bakinjf Co.
676 SARGENT Ave. Winnlpeg.
Phone: B-4298
* MRS. SWAINSON
að 627 SARGENT Ave., Wlnnlpeg,
liefir ávnlt fyrirllggjandi úrvals-
liirgðir ivf nýtízku kwnhöttuni.
llún eina ísl. konan. sem slíka
verzlnn rqkur i Wlnnipeg. fslend-
ingar, látlð Mrs. Swainson njóta
viðskifta yíjnr.
Tekur lögtaki bæði húsalleiguskuld-
% veðskuldir og víxlaskuldir. — Aí-
/relðir alt, sem að lögum lýtur.
Skrifstofa 255 Main St.
LINGERIE YERZLUNIN
625 -Sárg(?(it Ave.
pegar þér þurflð a8 láta gera HEM
STITCHING, Þá gleymið ekki að
koma i nýju búðina á Sargent. Alt
verk gert fljött og vel. Allskonar
saumar gerBIr og þar fæst ýmislegt
sem kvenfölk þarfnast.
MRS. S. GUNNLAUGSSON, FJgandi
Tals. B-7327. Whmipeg

i
*