Lögberg - 17.09.1925, Síða 6

a.j. 6
LjGBERG fimtudaginn,
17. SEPTEMÉER 1925.
/
#
PEG.
Eftir J. Hartley Manners.
Mestu áhrifin frá bernsku Pegs voru frá því er
faðír hennar fór' með hana til St. Kernau’s Hill, og
sýndi henni staðinn, þar sem hann stóð og talaði og
móðir hennar faldi sig bak við trén og hlustaði á
hann og sá allar hreyfingar hans. Þaðan fór hann
með henni til “The Gap”, og sýndi henni gluggana á
herberginu, þar sem móðir hennar hjúkraði honum
í þrjá daga.
Honum var huggun í því að tala við barnið um
Angelu, og ávali lýsti hann henni eins og skáldið,
sem syngur hró4 sinnar ástmeyjar, og málarinn, sem
á léreftið dregur þá drætti, er gerir honum lífið
bærilegt.
Alt þetta mundi Peg.
Ög svo leiddi hann allar-íiennar bárnslegu hugs-
anir til sjálfsstjórnar — ást á írlandi og hatur á
Englandi — og trúa öllu góðu um írana og öllu illu
um Englendinga. '
“Hvers vegna hatar þú Englendinga svo voða-
lega, pabbi?” spurði hún eitt sinn.
Hún leit undrandi á- hann með stóru, bláu aug-
unum snum, og hinn aðlaðandi írski framburður
ómaði hreinn og óbreyttur frá vörum hennar.
‘fEg hefi góða ástæðu til þess, Peg,” svaraði
hann og lét brýrnar síga.
“Hvers vegna hatar þú þá?” endurtók hún.
“Eg hefi góða ástæðu til þess Peg,” svara^i
hann og lét bi'ýr síga.
“En mamma var þó ensk?”
“Já, það var hún.”
“Hvernig getur þú þá hatað Englendinga?”
“Þqð tæki langan tíma að skýrá það fyrir þér,
Peg. En einhvern tíma skal eg gera það. Það
eru marglir ástæður til þess, að írarnir hati Eng-
lendinga, og margar góðar ástæður líka. En það
er ein sérstök ástæða til þess, að þú og eg hati þá
með óslökkvandi hatri.”
“Og hvaða ástæða er það?” spurði Peg forvit-
in. ,
“Eg skal segja þér hana. Þegar móðir þín og
eg vorum að því komin að deyja úr hungri,. og hún
lá veik, skrifaði hún Englending og bað um hjálp.
Og svar hans var: “Eins og maður sáir, uppsker
maður.” Þetta svar fékík hún, daginn áður en þú
fæddist, og bún dó af því að veita þér líf. Og mað-
urinn, sem sendi þetta grimdarlega svar til deyj-
andi manneskju, hann var hennar eigin bróðir.”
‘Bróðir hennar, segir þú?” spurði Peg æst.
“Já, Peg; hennar eigin bróðir.”
“Eg/vildi að ógæfan elti hann, alla hans æfi!”
sagði Peg ástríðulega. “Að svara mömmu þannig,
þegar hún lá á banabeðnum — mér þætti sannar-
lega gaman að hitta hann einhvern tíma — aðeins
til að segja hönum —”
Hún þagnaði og krepti litla hnefann sinn.
Kinnar hennar voru blóðrapðar, og hún stappaði
litla fætinum á gólfið æst af reiði. “Mér þætti
gaman að hitta hann,” sagði hún aftur.
“Eg vona að þú gerir það aldrei,” sagði faðir
hennar alvarlegur. ‘^Og við skulum aldrei tala
oftar um þetta, barn,” bætti hann við.
Og hann gq^ði það heldur ekki, en hún hugs-
aði oft um það. Þetta hðrkulega svarý hafði fest
sig í minni hennar.
Hin mesta skemtun Peg var að heyra föður
sinn tala. Hún hlustaði þá á hann með nákvæmri
eftirtekt, hálf-opinn munninh, hröðum hjartslætti og
titrandi af geðshræringu.
Þegar klappað var lof í lófa fyrir hann, var
hún vön að klappa samap höndum líka. Ef einhver
greip fram í fyrir honum, snéri hún sér að þeim
manni bálreið. Hún var kunn í öllu héraðinu sem
“O’ConnelIs Peg.”
“O’ConnelI er ejcki sami maðurinn nú, síðan
hann kom aftur með litlu rauðhærðu stúlkuna,” •
sagði einn bóndinn einu sinni við séra Cahill.
‘'Guð er góður, Flaberty,” svaraði presturinn.
“Hann sendi O’Connell ibarn, til þess að hann skyldi
nálgast sig. Þú segir satt. Hann er ekki hinn sami
maður. Hann er orðinn katólskur aftur, eins og
hann var sem drengur. Og það gleður mig.”
Síra Cahill brosti ánægjulega. Hann var orð-
inn gamall, en þótt líkaminn væri lotinn, hárið þunt
og snjóhvítt, var kjarkurinn sá sami og áður.
“Þau eru alveg eins og tvö börn,” sagði Flab-
erty, “Hann virðist vera eins mikið barn og hún,
þegar þau eru saman.”
“Sérhver góður maður hefir eitthvað af barns-
eðlinu í sér. O’ConnelI gekk í myrkri, þangað til
kvenmaður tók hendi hans, og gaf honum þetta litla
/barn, sem hefir lykilinn að hjarta hans.”
“Já, Peg er lífsljós hans, það er hún,” sagði
Flab^rty hálfnauðugur. “Nú er hann ekki líklegur
að leiða okkur í nein vandræði né valda hermanna-
áhlaupi, að minsta kosti ekki á meðan að litla'stúlk-
an stjórnar honum.”
Flaberty stundi. “Það voru nú mikilfenglegir
dagar," sagði hann.
“/Það voru illir og óguðlegir dagar,” dagar
sagði presturinn hörkulega. Mig furðar á því, að
guðhræddur maður, eins og þér eruð, skuli geta ósk-
að þeirra aftur.”
“Það kemur þó stundum fyrir að eg geri pað —
guð fyrirgefi mér. Að berjast er góð blóðtaka.
Áður fyrrum var O’Conneil ált af til þess búinn að
halda á byssu eða spjóti, og við vorum ávalt allir
fúsir til að fylgja honum, eins og hann væri her-
foringi — við vorum hreyknir af að gera það. En.
nú eru það aðeins blíð orð, sem við heyrum hjá
honum.” ;
“Hendi barns á að lejða okkur,” sagði prest-
urinn. Hún leiðir O’Connell. Og þegar yður
detta jafn vondar hugsanir í hug og að halda á
foyssu og spjóti, komið þá og skriftið fyrir mér,
minn góði Flaberty. Eg skal áreiðanlega gefa yður
endurbóta æfingu, sem getuf rekið djöfulinn og
freistingar hans til dyra.”
“Það skal eg gera. faðir Cahill,” sagði Flab-
erty og hraðaði sér áfram.
O’Connell hafði annast Peg að öllu leyti síðan
hún var hvítvoðungur. Hann baðaði hana, greiddi
á henni hárið burstaði litlu skóna hennar, klæddi
hana og'sat við rúmið hennar þegar foún var veik.
Hann kendi henni að lesa og skrifa og flytja bæn-
ir til guðs. Þegar hún varð stærri, kendi hann
henni það lítið er hann kunni í söngfræði og þann
•T- -»k— -------- - ~
aragrúa, sem hann kunni af ljóðum, sögum og
ýmsar fræðigreinar. Hann kendi henni að láta sér
þykja vænt um skáldsögur. Hann þreyttist aldrei
á að Iesa Tom Moore fyrir hana og kenna henni
kvæðin hans. Þegar hún var búin að læra þau,
söng hann þau ásamt henni.
O’Connell og Peg voru óaðskiljanleg.
Undraverður viðburður kom fyrir Peg, þegar
hún var fjórtán, O’Connell hafði mælt allmikið með
hinum nýju landslögum, sem áttu að bæta ásig-
komulág íranna.
Hann var beðinn um að ferðast um landið, og
tala um fyrir ofstopafylstu óvinum kúgunarinnar, og
sýna þeim fram á að löghlýðnin væri • réttari og
vissari vegur til að ná frelsistakmarkinu, heldur en
ofbeldið.
Þvingnarlögin höfðu verið linuð, og akur-
yrkja og griparækt höfðu náð svo miklum framför-
mu, að gamla eymdarástandið, þegar kartöflurækt-
in brást, var að mestu leyti útilokuð, að minsta
kosti víðast hvar.
O’Connell va^jg við áskoraninni.
Hann fór um alt landið, flutti ræður í hverju
einasta sveitaþo.rpi og mörgum hinna stærri bæja.
Hann ferðaðist I litlum vagni, sem hann var vanur
að nota fyrir ræðupall, og þá sat Peg við fætur
hans og leit ýmist upp til föður síns, eða út yfir hóp
áheyrendanna.
Þetta var undraverð ferð, stundum í glaða
sólskini milli engja og akra, stundum á nóttunni í
tunglskini. $
Peg sat við hliðina á föður sínum, þegar hann
var á ferðinni, og hann sagði henni æfintýri, og
sögur og söng erindi úr uppreistarsögum liðins
tíma.
Þegar óveður skall á, fonipraði hún sig saman
á botni vagnsins og flutti bæn til guðs. Þrumur og
eldingar gerðu hána afarhrædda. Henni fanst sem
reiði himinsins lenti á sér. Hún grét og kveinaði
aumkunarlega. O’Connell reyndi að hugga og
styrkja hana og sagði henni, að hvorki guð eða
mennirnir vildu gera litlu stúlkunni sinni neitt ilt.
Eftir slíka viðiburði sat hann stun^um hugs-
andi. Angela hafði alt af verið hrædd við þrumu-
veður og ótti barnsins leiddi mynd hínnar elskuðu
konu fram fyrir hugskotssjón hans, og kom honum
til að tárfella.
Einu sinni, þlgar óveðrið var afstaðið, skreið
Peg út úr skýli sínu, án þess faðirinn yrði hennar
var. Hann var að hugsa um Angelu.
Peg snerti við handlegg hans og leit framan í
hann. Henni sýndist kinnar hans votar, en það
var , ómögulegt. Hún hafði aldrei séð föður sinn
gráta. /
“Um fovað hugsar þú, pabbi?” hvíslaði hún.
Hann vildi ekki láta hana sjá geðshræringu
sína, og með niðurbældum gráti reyndi hann að
hlæja um leið og hann svaraði:
“Eg skammast mín þín vegna, Peg, að þú skul-
ir vera hrædd við eldingar og hinar hátíðlegu,
fögru þrumur, sem eru þeim samferða. Eg skamm-
ast mín þín vegna, það er um það, sem eg hugsa.
Hann talaði 'næstum hðrkulega til að dylja
geðshræringu sína, meðan hann með leynd þurkaði
tárin úr augum sínum, svo að hún sæi þau ekki.
“Það eru ekki eldingarnar, sem eg er hrædd
við, pabbi,” sagði Peg alvarleg; “það er þruman.
Hún eins og keyrir mig í kút.
“Þruman er aðeins foávaði; barn; það- er eld-
ingin, sem er hættuleg, Þruman gerir engum mein.
Auk þess mátt þú muna, að ekkert skeður án guðs
vilja.’J-
Peg hugsaði sig um. ‘Mér finst alt af að það
sé guð, sem horfir niður til o<kkar og skjóti úr fall-
byssum, af því hann sé reiður við okkur.”
O’Connell svaraði ekki; hann farfn að lítil
hendi smokkaði sér inn í hans. *
“Skammast þú þín í raun og veru fyrir mig,
þegar eg er hrædd, pabbi?” spurði peg.
“Já, það geri eg — þegar þú grætur yfir því,
sem Drottinn sendir O'kkur.”
“Eg eg heigull, af því að eg er hrædd, pabbi?”
spurði Peg aftur, og varir hennar skulfu.
“Já, það ert þú,” svaraði O’ConnelI hörkulega.
“Þá skal eg aldrei verða það oftar, aldrei!”
hrópaði hún og augy hennar fyltust tárum.
Þá tók hann hana í faðm sinn, þrýsti henni að
brjósti sínu og vaggaði henni, eins <og hún væri
hvítvoðungur, og rödd hans skalf <*f meðaumkun,
þegar hann sagði:
“Þú getur e'klri varast það, barnið mitt. Þú ert
enginn heigull, þú ert djörf, lítil stúlka. Þú erfir
þetta frá móður þinni, hún var alt af hrædd við
þrumuveður, og þó var hún sú kjarkmesta kona,
%sem nokkru sinni hefir lifað. Það var ljótt af mér
að sneypa þig.” -
Nú fór litla Peg að gráta. Hún fól andlit sitt
við brjóst föður síns og grét, eins os/hún ætlaði að
springa.
“Svona, svona barnið mitt!” sagði O’Connell í
huggandi róm og varð hálfskelkaður út af geðs-
hræring þeirri, sem Peg var komln í. “Þú máft ekki
gráta — þú mátt það ekki. Eg hlæ, eg — sérð þú
það ekki ?”
Og svo hló hann hátt, ^íeðan sorgin bjó í huga
hans, og hann sagði benni sögur, þangað til hún
gleymdi hrygðinni og hló líka.
En eftir að hún var sofnuð þetta kvöld, knéféll
haryi og bað:
^ “Heilagi góði Guð, varðr^ittu hana ávalt, eins
'og hún er nú — hrein og saklaus. Lát þú alt frá
móðurinni geymast í henni, svo hún geti seinna
fundið hana, mína elskuðu Angelu. Amen!”
* * *
Þetta voru ágætir tímar fyrir Peg. Hún
gleymdi þeim aldrei síðar.
Að ganga sér til hressingar í morgunloftinu,
neyta óbrotins morgunverðar, gefa Iipra, gamla
hestinum að éta, og halda svo áfram eftir þessu
smaragðgræna landi til að vinna fyrir málefnið.
O’ConnelI hafði breyst nokkuð síðan hann tal-
aði á St.' Kernaus Hill.. Hann vakti aldrei ofbeldi
nú orðið. Flokkur hans hafði haft góS áhrif.á hann,
svo hann var nú ánægður með að írland næði á
friðsaman hátt og samkvæmt lögum, því frelsi sem
hann óskaði að það fengi.
Það sem aðallega olli skoðanabreyting O’Corni-
ells, var breytni þess flokks, sem néfndi sig “föður-
landsvinir,” er allvíða meiijdu skepnur, eyðilögðu
uppskeru, gerðu árásir á friðsama bændur, sem
ekki vildu hlýða skipunum þeirra, og skutu á land-
eigendur og þjóna stjórnarinnar ensku. Þetta fanst
O’Connell vera rangsleitni.
Henni fanst nú alt það ^óða endað. Aldrei
oftar niundi hún lifa jafn frjálslegu, jafn sorg-
lausu lífi og hér, sem hún hafði elskað svo inhi-
lega. .
Peg var föl í andliti, þegar hún kom ofan að
morgunverðarborðinu daginn eftir.
O’Connell var einnig í þungu skapi, en hann
hló og spaugaði og talaði um það, hve glöð þau
mættu vera yfir því, að koma til hinnar stóru Ame-
ríku >— þar sem Peg var fædcf.
Og Peg lét sem hún væri glöð, og þau héldu 1
bæði áfram að látast vera glöð, þangað til írland
hvarf sjónum þeirra. Þá skildu þau og gengu til
hvílubeða sinna, til þess að hugsa um það, sem ver-
ið hafði. Og þannig foéldu þau áframj alla leið t!l
Ameríku.
Það voru ömurlegir dagar fyrir O’Oo.nnell
fyrst um sinn í Ameríku. Alt minti hann á þá daga
þegar hann kom þangað með ungu konuna sína ■—
bæði þrungin af vonum um famtíðina, sem þeirra
mundi bíða í hinu vonbjarta framtíðarlandi.
Eftir tuttugu ár, var hann nú komjijn aftur til
þess, að endurtaka bardagann — í þetta skifti fyrir
dóttur sína.
Angela var jarðsett í litlum kaþólskum kirkju-
garði góðan spöl frá New York. Þangað fór hann
eihn dag með Peg, og þau lögðu blóm á leiðið og
knéféllu við hlið þess um leið og þau fluttu bæn.
Hér var kona O’Connells jarðsett, ásamt öllum hans
æskuvonum.
Hvorugt þeirra talaði, hvorki þegar þau fóru
til grafarinnar né omu frá henni. Hugur O’Conn-
ells var sorgþrunginn, og Peg vissi h’vað í honum
bjó og sat þegjandi og hugsandi báðar leiðir.
Með afbrotum vinst enginn heiðarlegur sig-
ur, og O’Connell fyrirvarð sig fyrir þessa bófa, sem
svívirtu nafn og heiður föðurlands hans, með þess-
I ari samviskulausu og óheiðarlegu framkomu.
Auk þessa varð hann að varast það, að verða
varpað í fangelsi sökum Peg. Hyað yrði af henni,
ef hann yrði tekinn frá henni.
Sú hugsun, sem kvaldi hann óaflátanlega var,
að hann hafði ekkert að skilja eftir handa henni,
þegar hann dæi. Hvernig sem hann reyndi, var það
sáralítið, sem hann vann sér inn, og hefði hann
no'kkuru sinni afgang, þá brúkaði hann þá pen-
inga handa Peg — fyrir sjal til að hlýja henni, eða
siikiband, til að skreyta ofurlítið gráu fötin henn-
ar.
Við hátíðleg tækifæri keypti hann kjól handa
heiini, og þá var Peg ánægðasta foarnið í öllu ír-
landi.
Þegar liðið var ár frá dauða Angelu, lét O’-
Connell alt af lesa sálnamessu fyrir hana. Með
Peg við hlið sína knéféll hann á meðan messan stóð
yfir, og það sem eftir var dagsins var hann þögull
og dulur. Einu sinni gaf hann kerti, sem erki-
biskupinn hafði blessað, til altaris hinnar heilögu
ungfrú og hann var í kirkjunni lengi eftir að mess-
an var enduð, og sendi þá Peg heim. En þó að Peg
hlýddi honum alloftast og færi út úr kirkjunni, beið
hún hans fyrir utan dyrnar. Hann þurkaði tár af
augum sínum, þegar hann sá hana standa þar, og
lést vera reiður.
“Sagði eg þér ekki að þú skyldir fara heim?”
“Jú, pabbi.”
“Því hlýddir þú þá ekki?”
“Hvað átti eg að gera heima, alveg eihsömul,
án þín. Vertu ekki reiður við mig, pabbi!”
Hann tók hendi hennar, og þau gengu þögul
heim. Hann hdfði ^rátið, og Peg gat ekki skilið það.
Það kvaldi hana; það var ekki eins og það átti að
vera, að karlmaður gréti. Það var ístifðuleysi — og
faðir hennar mátti síst af öllum gera það —i hann
sem ekki var hræddur við neinn né neitt — hún
skildi það alls ekki.
Þegar þau komu heim, gerði Peg alt sem hún
gat til þess að föður hennar liði vel, en hafði jafn-
fram nánar gætur á honum. £egar hún hafði feng-
ið hann til að setjast í hægindastól, fengið honum
gólfskóna og kveikt í ofninum, settist hún á lítinn
fótskemil við hlið hans. Þegar hún hafði þagað
langa stund, klappaði hún hendi hans og snerti al-
úðlega handlegg hans.
“Hvað er nú, Peg?”
“Var mamma mjög falleg, pabbi?”
“Failegasta kona, sem nokkru sinni hefir lifað
í heiminum, Peg.”
‘Tlún lítur fallega út á myndunum, sem þú
hefir af henni.”
Úr innri treyjuvasanum sínum tók hann upp
litla yndislega málaða mynd. Umgerðin var orðin
slitin og máð. Þegar O’Connell leit á myndina,
geisluðu augu hans.
“Sá sem málaði þetta, gat ekki sýnt hina yfir-
burða miklu andlegu hæfileika hennar á myndinni.”
“Er eg nokkuð lík henni, pabbi?” spurði Peg.
“Já,. stundum ert þú mjög lík henni.”
Eftir litla þögn sagði Peg: “Þú elskaðir hana
afar heitt, pabbi, gerðir þú það ekki?”
“Eg elskaði hana af ðllu mínu hjarta og öllum
mínum mætti.”
Peg sat kyr litla stund. Svo spurði hún með
kvíðandi ákafa:
“Elskar þú mig eins heitt og þú elskaðir. hana,
pðlbbi?”
“Það er á annan hátt, Peg — alveg á annan
hátt.”
“'Hversvegna?”
Hann svaraði ekki.
“Ást er þó ást, hvort sem hún snýst um konu
eða foarn,” sagði Peg.
O’Connell þagði.
“Elskaðir þú hana heitara, en þú elskar mig,
pabbi?”
Vonin og efinn um svarið, blikaði í augum
hennar, hún ibeið þess.
“Hversvegna spyr þú mig um þetta?” sagði
O’Connell.
“Af því eg finn alt af eitthvað undarlegt
hreyfast í huga mínum, þegar þú talar um mömmu.
Eg hefi öll þessi ár haldið, að það væri eg, sem þú
elskaðír —”
“Þú ert alt, sem eg á í heiminum, Peg.”
“Og þú elskar þá ekki endurminninguna um
hana meira en mig?”
O’Connell tók utan um hana.
“Móðir þín er á himnum Peg, og þú situr hér
hjá mér. Það er pláss í hjarta mínu, bæði fyrir
endurminninguna um hana, og ást til þín.”
Hún stundi ;ánægjulega, og ýtti sér,nær föð-
urnum. Þessi litli snertur af afbrýði til hinnar
framliðnu móður, fyrir það pláss er hún átti í huga
föðursins, var horfinn.
Hún gat ekki þolað að nokkur annar en hún
ætti ást föður síns. Hún gaf honum sína ást ó-
skifta, og hún krafðist þess sama frá honum
* * *
Þegar Peg var átján ára, og þau bjuggu í
Dublin, fékk O’Connell tilboð um góða stöðu í New
York, sem honum líkaði. Sæmilega launaða, og
sem mundi gera lífið skemtilegra og léttara fyrir
Peg. Hún var næstum orðin fullorðin stúlka nú, og
hann vildi feginn geta veitt henni fullkomnari
mentun, en hún hafði átt kost á að njóta, og sem
gerði hana hæfa til að taka að'sér stöðu í félagslíf-
inu, ef hún skyldi mæta mannj, sem hún kýsi að
giftast. Þegar hann taíaði um giftingar, var Peg
vön að hlæja fyrirlitlega: ,
“Mér þætti gaman að vita hvernig það gengi.
Hvar get eg fundið slíkan mann sem þig?”
Og það var ómögulegt að fá hana til að tala
nánara um það efni.
En honum sárnaði að hafa svo lítið að skilja
henni eftir, ef hann skyldi hætta við að þiggja til-
boðið frá Ameríku, en þá kom bending frá forsjón-
inni til hans. Angela var jarðsett þar. Hann ætlaði
að fara með Peg til grafar hennar.
Peg varð óánægð yfir því, að verða að fara úr
friandi. Hún elskaði írland pg hataði alla óvini
þess; og hana hrylti við að verða að búa við nýjar
kringumstæður. '
En það var föður hennar til góðs, þessvegna
herti hún upp hugann og sagði:
“Það vferður eflaust báðum okkur til góðs.”
En nóttina áður en þau yfirgáfu írland, sat
hún við gluggann í litla herfoerginu sínu til dag-
renningar og hugsaði um liðna tímann.
i
Hún hafði mikið að hugsa um fyrsta daginn í
New York. Fyrst í stað var hún hálf hrædd við
þessar stóru bryggjur og annríkið í foorginni Hún
þráði litla græna landið þitt.
v
O’Connell kom Peg fyrir í skóla. Hún vildi ekki
fara þangað, en gerði það þó, til þess að gleðja föð-
ur sinn. Hún var þar aðeins eina viku. Nemend-
urnir hlógu að mállýsku hennar, og stríddu henni
sökum skorts hennar á .allri mentun. Hún þoldi
þetta á meðan hún gat, en einn dag yfirgaf þolin-
mæðin hana, og þá borgaði hún þeim háðið ríku-
lega. Þeim hefði ekki orðið meira foylt við, þó kúla
hefði sprungið í miðjum hóp þeirra. Þessi féimna
litla stúlka, var orðin að reiðióðum kvenmanni.
Hún hæddi þá og hermdi eftir þeim, og kvenkenn-
arinn fékk líka sinn skerf.
O’Connell hagaði nú vinnu sinni þannig, að
hann gat um vissa tíma dags veitt Peg tilsögn í
þeim fróðleik, sem hann þek^. Hann fékk lfka lán-
að píanó handa henni, og hélt, áfram að kynna
henni, sönglistina eins vel og hann gat.
Einn daginn, þegar O’Connell var á heimleið,
fór loðinn og ljótur, írskur völskuhundur að elta
hann. Hann reyndi að reka hann frá sér, en á-
rangurslaust, því í hvert skifti sem O’Connell leit
af honum, nálgaðist hundurinn hann aftur með
dinglandi rófu og biðjandi, sorgmædd augu. Hann
elti O’Connell alla leið heim til hans, og þegar hann
opnaði dyrnar, smokkaði hundurinn sér inn. O’-
Connell gat ekki fengið sig til að reka hann út aft-
ur, gaf honum dálítið af mjólk og hveitikökum og
fór svo að leika við hann, þangað til Peg kom heim.
Henni þó^ti undir eins vænt um hundinn, svo faðir
hennar gaf henni hánn. Hann sagði að foann líkt-
ist Fenieren Michael Quinlan, svo hann var því
látinn heita Michael, og varð strax uppáhald Peg
og fylgdi henni alt af. Þau léku saman, töluðu
saman og skildu hvort annað.
Tíminn leið, og O’ConneiI virtist ánægður með
stöðu sína. En Peg sá nú samt, að eitthvað amaði
að honum. Þegar foún kom til hans einmana, var
hann áv^lt hugsandi.
Hún hélt að hann þráði írland og hina gæfu-
ríku tilveru þeirra þar, og sagði því ekkert. ^
En í rauninni var það kvíði fyrir framtíð Pegs,
sem á honum hvíldi. Hann átti svolítinn sjóð, sem
hann hafði getað sparað saman, og með því litla
kaupi, sem hann fékk, mundi það taka langan tíma
að safna svo 'miklu, að hún gæti orðið ófoáð. Það
var þetta, sem kvaldi hann óaflátanlega.
Þá kom það fyrir að leiðin opnaðist til að
bægja öllum vandræðum burt frá, framtíð Pegs. En
þessi leið var honum svo ógeðfeld að hann hikaði
við að segja frá henni.
Einn daginn, þegar hann kom heim, fann hann
bréf með enskum frímerkjum. Peg hafði horft á
það lengi með forvitni, og furðað sig á því hver\
mundi skrifa föður sínum frá Englandi.
Þegar O’Connell tók bréfið, athugaði hún
hann nákvæmlega. Hana grunaði að eitthvað stór-
kostlegt'mundi eiga sér stað, þegar hann hefði les-
ið bréfið. Peg var mjög ímyndunargjörn, og allan
daginn var hún svo viðkvæm og óróleg að ástæðu-
lausu.
OXDonnell las bréfið tvisvar — fyrst með hægð
og svo með hraða. Hann varð vandræðalegur, þeg-
af hann settist og starði á það. y
“Frá hverjum er það?” spurði Peg róleg, þó
hún nötraði öll á beinunum.
Faðir hennar svaraði ekki.
Svo las hann það í þriðja sinn.
“Er það frá Englandi?” spurði Pegnáföl í andliti.
“Já, Peg,” svaraði faðir þennar mjög .dauflega.
“Eg vissi ekki,- að þú stæðir í bréfasambandi
við neinn í Englandi,” sagði hún og horfði á bréf-
ið.
“Það hefi eg heldur ekki gert,” svaraði faðir
þennar. ^
“Frá hverjum er það þá?” spurði hún.
Hún var nú mjöj^ óþolinmóð og jafnfram kvíð-
andi.
O’Conn^ll horfði á hana þar sem hún stóð með
galopin augu og hálfopinn munn. Hann tók foáð-
ar hendur hennar og þrýsti þær mjög lengi, að Peg
fanst. Hún vogaði varla að draga andann; hún
I vissi a<f eitthvað var í aðsigi.
Loksins mælti O’Connell skjálfraddaður:
/ T
/
/