Lögberg - 26.11.1925, Page 2

s
LÖGÍBERG FIMTUDAGINN,
26. NÓYEMBEXR, 1925.
Hjá HOLLINS WOR TH’S
...
Hundruð af skrautlegum
vfirhöfnum kvenmanna!
Fur Trimmed vetraryfirhafnir kvenna
við stórkostlega niðursettu verði flJI7
Vanav, 55.00,65.00 til 69.50 áíWi-uw
Fyrirtaks vetraryfirh
Marvellas, Suedines,
sum
frönsku sela og Mandel lamb-
skinni. Allar stœrðir, handa konum
og stúlkum, Vanav. í|>75. ÍJCC AA
$85, $95, fást nú fyrir . . $30*UU
Allra nýjasta snið, aðeins ein af
hverri tegund, Þessar yfirhafnir eru
úr allra fínasta efni, með hlýjum kraga
og ermaslögum, einnig margar með
dreglum úr Fox Sable, Wolfe Squirrel,
Beaver og Amerísku Opossum.
Allar stœrðir handa konuni og
ungum stúlkum.
Gegn lítilli niðurborgun, getið þér látið oss geyma það, þangað til yður er hentast að taka það heim,
LADIES AND CHILDRENS READY-TO-WEAR AND FURS
ramBuk
sem fyrir urðu,
hátt.
á hörmulegasta dómsfræðslunni, sé haldið
| þeim þar.
að drenglyndi af unglingi, sem á þar, höfðu þau áhrif á hann, að
| kost á að afla sér mentunar ann- hann ásetti sér að gera sinn eigin
menn-! Einhver segir, að það sé gert í ars staðar, að vilja heldur sitj í! líkama eins fagran og fullkominn,
Frelsar skemda limi.
Hún hafði bara meitt sig: I öklann,
sem getur ávalt komið fyrir. En þettá
sýnir, hve blððeitrun kemur fljðtt, ef
Zam-Buk er ekki við hendina. Mra. A. ■ - ,, . . ,. . . ,
Harrison, Piace-de-Armes. Kingst<m,iþo ^addunnn væri rekinn 1 gegn- betur.
Hvernig gekk svo að fá
ina til þess að gefa sig í þetta fleiri skólum uf sama tagi. Til skugganum með vinum sínum, en| eins og honum virtust þær vera
samband öðrum til verndunar? j ter það. En það^ er ekki gert í dvelja þar sem veraldardýrðin Seinna á æfinni var hann sjálfur
Hið auðuga, frjásla, mikils- þeim öllum því féí afar fjarri. j glóir á? 1 fyrirmyndin að líkneski, sem
metna heimsveldi, Bandaríkin í í öðru lagi skal það viðurkent, Eg á við piltinn, >hver sem hann franski listamaðurinn Gustave
Ameríku, voru ófáanleg til þess að þegar íslendingar gera eitt-j er, sem séra R. M. segir okkur frá,l Crauek gerði og “Combat du Cent-
að rétta fram sína hönd 1 þetta hvað vel, þá er líklegt þeir geri er var boðið af föður sínum að; aura” nefnist.
bræðraband. ^ | það ákaflega vel. Sé því um góð-J stunda nám annars staðar, er svo Það var ætlast til að Sandow
Sýnist mönnum það líkt hönd- an íslenzkan kennara að ræða/illa hafði tekist til fyrir með- yrði prestur. En á Iheimleið til
inni, sem eigi var til ibaka dregin,1 er ekki líkindi til, að aðrjr geri, bræðrum hans þarna, en sem ekkij Þýskalands frá Italíu byrjaði hann
Ont., segir: “pegar eg var að gera
húsverkin, meiddi eg mig á öklanum.
kvaðst vilja yfirgefa
um hana mönnunum til frelis?. | En góðan kennara tel eg þann.'þegar haryi ætti bágt,
Hitt atriðið úr sögu stjórnmál- sem hefir náttúrulega hæfileikaj Eldri kynslóðin, sem sí og æ erj slína samkvæmt vísindalegum regl-
skólann, að kynna sér líkamsfræði og varði
j tímanum til að ibyggja um vöðva
vitrðrhrLd^kþvrþað^tStsíoBtnÍ5’úí>SEir'anna’ er hefir °ft vakað 1 huga yfir meðalla« Hpurð og góð-'verið að hæla, vitaskuld oft að um. Jafnvel þótt honum gengi á-
mér batnaði fijötiega, þegar ejr fúr að mínum,1 Þessu aambandi, gerðist girni að sama skapi. _ | verðleikum, verður nú að gæta gætlega, var þó faðir hans óá-
nota Zam-Buk. petta ágæta meðai a alþjóðafundinum, er haldinn Eg er viss um, að við Jóns sóma síns og reynast ekki minni nægður og svifti hann fjárstyrk.
tök úr aiian sviða og íæknaði sárið.’var í Washington haustið 1921. Bjarnasonar skóla má finna kenn- menn, en þessi drengur, eða ung- Fór hann þá að ferðast með í-
„ öpíumnautn kom þar til umræðu. ara með þessum kostum. | lingsstúlkan, sem kveður sig fúsa'þróttafélagi, sem hafði sýningar
bóiur, skurói, bruna oyniisiags^sdT^ctc ^^ er líunnara-,en her Þurfi að \ þriðja lagi er kend íslenzka við til að bera byrðar mannfélagsins víðsvegar. Einhverntíma þegar
taka fram, hve hörmulegt böl það skólann. og hjá'Ipa til að halda uppi sóma hann hafði litla peninga eða enga,
er, sem ópíumnautnin hefir í för Átt þú nokkurs þess að minn-jþess stofns, sem þau eru af. j tók hann upp á því að láta skild-
með sér. Samkvæmt daglegum ast, er geri þér kært að rétta því| Islendingar! Hugsið yður um, inga í nokkurskonar happadrátta
frásðgnum af ^ skýrslum Vestur- máli hjálparhönd? Sé svo, — og ef þér eigið eitthvað itil að láta vél og brjóta hana svo upp, til að
landanna, er hún að breiðast mjög eg tel vist að það sé—, þá láttujaf mörkum meðbræðrum og systr- sýna afl sitt. Hann var að vísu
mikið út á meðal vestrænu þjóð- ekki dragast að gera það, á með- um til uppbyggingar, þá munuð tekinn fastur fyrir þetta tiltæki.
anna, auk þess forna og nýja an tími er til. | þér komast að raun um, að verð- Enl hann slapp fljótlega úr þeirri
Sterk eru þau öflin, er útilokaj ugri stofnun getið þér vart styrkt, klípu og hlaut bráðlega aðdáun
hana. Hún á viðhald sitt alger- en J. B. skólann. mikla.
lega undir kærleika þínum til Þér réttið hjálparhönd til sæmd- ;Svo sterkur var maður þessi, að
hennar. ! ar og viðhalds voru aðþrengda hann gat tekið upp hest og lyft
I Jóns Bjarnasonar skóla eru þjóðerni og tungu. Þér réttiðj honum hátt. Hann tók þrenn spil,
menn, sem unna henni og rétta hjálparhðnd einstaklingum tilj lagði þau saman og snéri í sund->
Nú er svo máiinu varið, að efni hjálparhönd. Hjálpaðu þeim. | lífsstyrktar. Þér búið samvizkumj ur öll í einu.
er dýrmæt gjöf Drott-
“Lífið
ins.”
“Alt, sem lifir, lifa
ið heli móti spyrnir,”
skáldið, og undir það
heilir.
Dýrð lífsins er óútmálanleg.
girnir líf- tjóns, sem hún hefir leitt og leiðir
bergmálar yfir Austurlðnd.
taka allir |>ag var aj þessum ástæðum. að
ópíummálið kom á dagskrá á
þessu áminsta þingi. i
Með tvennu móti rækta menn , .,
jurt: ytri aðhlynningu og vökv j Þetta, sem annað, er framleitt úr Má vera, að mönnum komi til^yðar frið til efsta fundar. Þér| Stór maður gat staðið á lófa
un rótar. Þó er það stærsta natturunnar skauti- Ræktað í hugar yfirsjón sú hin hraparlega, styrkið það, sem allir elska -x hans og hann gat þannig lyft hon-
Það, sem mest af öllu er íium upp á iborð. Hann steypti sér
- lífið í Guði.
R. K. G. Sigbjörnsson.
Kraftamenn.
spursmálið, að rótin sé heil og' piöntii, sem heitir á ensku ‘poppy’ , er nokkra nemendur skólans hef-,lífið.
sterk. j en oftast er nefnd valmúi á ís- ir hent, og séra Rúnólfur Mar- varið
Hið sama gildir um manninn. 'lenzku- | teinsson, með sínu venjulega
Lestirnir hverfa skjótast, þegar 'ril Þess að stryka þetta óláns- drenglyndi og fágætri fórnfýsi í
sálarþroski og sálarhreinleikinn 'mál ut dr sögunni, þurfti því ekki skólans þarfir. tekst á hendur að
njóta sín bezt. í annað en afnema valmúa rækt- játa fyrir almenningi.
Til ljóssins mænir jurtin eftir ina- Þingið sá þetta, en — þorði Mönnum kemur máske til hug-
viðhaldi sínu, og úr umhverfi ekki að 2era Þa5- “Því,” sagði ar, að eigi sé vert að styrkjaj
þess veitist henni loft, vatn og &inn stórhæfur Bandaríkja rit- stofnun, er geri sig seka um slíkt | . .
Ijósið sjálft. | stjóri, “hinir voldugu Bretar og Hér er margt að at.huga. Fyrst
Til Guðs horfir heilbrigður franigjörnu Japanar hefðu stór- það, að enn erum við óþægilega
mannsandinn eftir sínu viðhaldi, taPað a Því fjárhagslega.” fmint á, að það er alls ekki nóg að * . -fi. . .
og frá Guði einum getur það kom- Svona fór um söguna þessa þar. vera íslendingar, fremur en Gyð-_________________, -^-1. Þ ir nu.7iani.Iíl reg a.n
ið. Samt er veikleiki manns svo Hvar var öll hluttekningin með ingum að eiga Abraham að
mikill, að endurteknar dáðir mæðrunum þarna?
drottins endast ekki til sannfær- Guð Það vita ..USo„,.v.. ---- -j*- k— s—, »»— akeinum Sandow ofrpvndi
ingar, því efinn um það, hvort menn- að sönn móðir kýs fremur gefið er i ætterm sem öðru j . ’ fóiksflufninvc.
persónulegur lifandi guð standi á að s->a börn sín hníga í dauðans Kyngöfgi og mannvit eru mæt- 1 ’ ma lo'KSiiutnings
COPENHAGEN
Munntóbak
Búið til úr hin-
um beztu, elstu,
safa - mestu tó-
baks blöðum, er
ábyrgst að verá
algjörlega hreint
Hjá öllum tóbakssölum
sem
Þetta er tóbaks-askjan
hefir að innihalda heimsins
bezta munntóbak.
sýningartjaldið, því þá mundi óg-
urleg hræðsla hafa gripið fólkið.
En þegar sepi mest gekk á, kom
Sandow þar að. Hann gerði sér
lílið fyrir, gekk að ljóninu, greip
annari hendi um háls þess, en
hinni um skottið og bar það þang-
að, sem það átti að vera, og alt
komst í gott lag. ,—
komist. Hann var prúðmenni
mesta og góður drengur.
hið
MINNINGARSJÓÐUR.
INGIBJARGAR HANSEN
er nú orðinn 14,400 kr.
Fátæk skólalbörn fá föt.
Nokkrum árum áður en Morten
Hansen barnaskólastjóri dó, stofn-
Nú var alt tilbúið. Sandow fór
inn fyrir járngrindurnar, þar sem
ljónið var. Þegar hann kom inn og
. ^ -- lokaði dyrunum, leit ljónið á hann. -.. ... .... _ , .
kollhnís aftur á bak, þó hann héldi Horfði á hann um stund. Snéri svo aði hann sjoð er atti að bera nafn
á 56 punda lóði. I við og stakk trýninu ofan í sagið.j moður hans’ Iu^bjargar Hansen
Ein sagan um Sandow gerðist í sem dreyft var um golfið. Það m.,-------------- ,----
San Fancisco. Þar fór fram afl-J kannaðist vafalaust við mannmn,
' sem fengist hafði við það skömmu
áður. Það vildi ekki hreyfa sig.
Sandow gekk þá að ljóninu, tók
um skottið á því; hóf það upp og
rauna- og íþróttasýning. Einhver
hafði náð viltum skógarbirni í
Eugene ISandow, var fæddur í, fjöllunum. Nú var auglýst, að
1867. Þykir hann^ bjarndýrið og ljónið yrðu látin
hafa verið mestur kraftamaður reyna með sér til skemtunar fyrir bar Það um ljónastígjuna. Mann-
tíðar, annar en Sigmundj fólkið. Alt var tilbúið, þegar lög-
og dýraverndunarfélög
föð-' með »tuttu millibili. — Breitbartj reyndu að koma í veg fyrir þenn'
dó af blóðeitrun,
Það veit þó ur, hversu þakklátir sem menn þó , 01?oei’íun’ , sem an hrikalega leik. Félagi Sandows
líka hugsandi vildu vera fyrir það góða, sem hann fékk af mjög lítilfjórlegum sagði þá, að Sandow skyldi fara
sifir á inn í leiktjaldið með ljóninu. Eftir
. bíl nokkrar málalengingar var þetta
bak við atburðina, eða að þeir séu ,a5m- e” 8likrar vWeflinmr. . Ir kostir, en dygjin gildir >6 mest.1 ’VífS1 fJÍJ"
Ulvlljun ein, .kyggja einat”4 síl- , Viribannsmal , heimsins hetir 1 Ó5ru I.gi munu alllr dreng- £ ££ "gj ^“"ekki ettir
arsjónina. i leitt sama sannleikann fram a lyndir minnast þess, að yfirsjónir ? * ' , ,j *a0* f6, f,? eítir
Þó trúi'r maður manni þeim, er sjónarsviðið, þann, að til eru eru partur af mannlegu eðli, og ha ’ '°hana að Það hafl °rðlð
hann þekkir að ráðvendni og menn- er mikið vilja leggja í söl- eigi ber að kasta svo þungum Rreithartc vor„ rap.Vt,
grandvarleik. Það er ein ástæð- urnar fyrir meðbræðurna, en að steim að mönnum né málefnum, sérstakar hefdur ha f V^n ™ ‘ a>. . j. .. . . .
an fyrir því, að Guð ODÍnberaður máttur þeirra er takmörkum sízt við fyrsta brot, að aldrei eigi a , r en Sandows. En ljonsins og það reif hann á hol.
í Jesú Kristi hefir dregið fleiri í Þundinn. Líka, að þeir eru til, sá sér afturkvæmt til viðreisnar, Þvi er ha dið fram af þeim, sem Blöðin sögðu vitanlega frá þessu
guðs ríki, en’nokkur eða nokkuð sem ávalt eru reiðubúnir að selja og gæti því eigi sýnt, hvort hugur mes Þy 'r J1 ins siðarnefnda, 0g auglýstu þetta mikið. Enda
annað. meistarann og smælingja hans, þess eða hagur standi meir til af- ’ a a afi hann haft til
leyft af þeim er hlut áttu að mál-
um og var nú auglýst að Sandow
og ljónið ættu fangbrögð saman.
Kveldið áður en þetta átti fram
að fara, vildi það slys til að um-
sjónarmaður dýranna fór jnn til
Mennirnir hafa því fundið þar iafnvel fyrir mikið lægra verð en brota eða uppbyggingar.
hina. tryggustu ráðning gátunnarjJudas £'erði forðum, og að þörfin Islendingar hafa byrjað á þessu
dýpst þráðu—viðhald lífsins.
Mitt í öllum framförunum,
frelsinu, skemtunum og ðllu því
ótal marga, er gerir mönnunum
lífið ánægjuríkara en áður, reka
menn sig á þann virkileik, að vér
erum jafn dauðleg og áður, þráin
eftir sælu lífi sú sama sem fyr
og vissan um slíkt því alveg í jafn
háu gildi og nokkru sinni fyr.
Einstaklings lífið, einstaklings
þrótturinn varðar því öllu, bæði
fyrir sjálfan hann og mannfélags-
heildina, sem hann er partur af.
Við það atriði glíma og hafa
glímt mannvinir aldanna, á með-
an fjöldinn lét berast fyrir
straumnum, og (hafa ávalt komist
að þeirri niðurstöðu, að í einstak-
lingssálinni sjálfri þyrfti að eiga
heima aðal vörnin fyrir hættum
lífsins. Mennirnir hinir, þrávalt
ýmist of máttfarnir eða vilja-
skammir, einkum er til lengdar
Jætur að Þera annara böl eða
verja áfðllum. s
Tvær sannanir í þessu máli hafa
mér oft komið til hugar, um nokk-
ur undanfarin ár. Hugsjónir þær,
er lágu til grundvallar fyrir þjóð-
fyrir einstaklings sjálfstæðið and- verki— skólanum — hér frammi
lega — einstaklings sambandið fyrir innlendri þjóð.
við Guð — er alt af jafn mikil. | er því svo bundinn við þetta
Það verður því ávalt ein af að- starf, að alt, sem kemur fyrir
| al skyldum mannanna, að leggja skólann, kemur fyrir þá.
eitthvað* af mörkum þessari þörf. 1 Enginn þarf að hreykja sér hátt,
Svo framarlega, sem vér trúum þó á skólanum ihafi komið fyrír
að gera alt /hið sama og Breitbart,
eins og t. d. að bíta í sundur járn-
festi. Sandow var ekki eins stór
Sómrþehra eins og Breit»bart» sem var sex fet
og einn þumlungur á hæð, en
Sandow fimm fet og átta þuml-
ungar. Sandow var 186 pund, en
Breitbart 225 pund að þypgd.
fjöldinn rak upp óp mikið og lét
í ljósi fögnuð sinn.
Það var einu sinni eftir að San-
dow var giftur, að hann og vinur
hans voru staddir í veitingahúsi
einu í New York. Nokkrir ungir
menn sátu þar við annað borð og
einn þeirra gat ekki stilt sig um
að senda Mrs. Sandow hýrt auga.
Vinur Sandows sagði manninum
Tilgangur hans er
styrk til fatakaupa
um skólabörnum.
3090 kr. —
sá, að veita
handa fátæk-
I erfðaskrá Mortens Hansen var
tekið fram, að einn tíundi af eigum
hans, skyldi renna í sjóð þennan.
Hefir sjóðurinn nú fengið þessa
viðbót. Nemur hún 11.400 krónum.
Árlega er veitt úr sjóðnum rúm-
lega helmingur af vöxitunum.
Verður það nú rúml. 400 kr.
En það segir Sigurður Jónsson
barnaskóalstjóri, að sú hafi reynd-
in orðið á, áð fé það, sem verið
hefir undanfarið til umráða, til
að hætta þessú En hann gerði þaðj ^atahaupa’ hafi re^nst sérlega
ekki, enda mun ihann hafa veríð ^ugt’^,kum Þe s’ hve vers,anlr
kendur, en svaraði á þá leið, að Þær, sem keyt hefir venð hjá, hafi
reyndist það svo, að þegar að sýn-
ingum kom þyrptist mannfjöldinn
að sýningarstaðnum og 15,000
manns greiddu inngangseyri.
Ljónið var flutt í trékassa til
sýningarinnar. En þegar verið var
að koma því fyrir, slapp það út.
Allir fóru að hjálpa til að ná Ijón-
inu. En vitanlega var samt enginn náungi? það er
mjög áfjáður í það að koma mjög,mér.”
sér geðjaðist það, sem hann væri
að horfa á. Sandow gékk til hans,
tók í hálsmálið á treyjunni hans,
en maðurinn tók föstu haldi í
iborðið, sem hann sat við og slepti
því ekki, svo Sandow fleygði hvoru
tveggja út á götuna.
Fáum mínútum síðar kom mað-
urinn aftur að veitingahúsinu,
gerði boð fyrir vin Sandows og
selt þenna fatnað handa fátæku
börnunum, vægu verði, og væri
óskandi að sama raun yrði 'á fram-
vegis.
IMorgunbl.
lög: Gígjan, eftir Sigfiús Einars-
son, Ríðum, ríðum, rekum yfir
sandinn, eftir Sigvalda Kaldalóns,
Bæn, eftir Björgvin Guðmundsson,
að viður- tok faðir bana hann til Rómaborg-j sem hönd á festi, reyndu menn að aðra menn, nema alveg sérstak-! Draumalandið, eftir Sigfús, og
flr oom V, n -n nn 1 t lnifn n r\rr nl/lri trvXi Viió Kxrí TToimír oftír TffllHfllnnfl
Foreldrar Sandows voru bara í
því, að vér eigum eftir að standa yfirsjón, því enginn gétur'rétt me.falIagi stor’og 1 æsku var'hann| nærri því. Með tjaldhælum, baréff-j Annars neytti Sandow aldrei
frammi fyrir hinum lifanda guði fram alhreinar hendur, er um velk.ygou.r' f>e£ar hann var 10 ára um af ymsu tægi og annars hverju: krafta sinna í viðureign sinni við
og vera af honum spurðir um yfirsjónir ræðir. En
Eggert Stefánsson söngvari ætl-
ar að syngja í Salle des Agricult-
eurs í París 20 okt.. Ætlar 'hann
sagði við hann: “Hver var þessifm. a. að syngja þar nokkur íslensk
ekki ljóst fyrir
gerðir vorar hér á jörðinni, þá kenna, að rangt sé rangt, er,ar' Myndastytturnar, sem hann sá varna því að Ijónið kæmist inn í^lega stæði á og ekki yrði hjá því Heimir, eftir Kaldalóns.
getum vér verið viss um að verða drenglyndið, og að reyna til að|
spurð þess, hvað mikið vér höfum koma í veg fyrir, að það ranga
gert til þess, að smælingjarnir, m. endurtakisj;, er sami litur.
a. uppvaxandi kynslóðin, sem Hitt væri ömurlegasta auglýs-
okkur varð samferða á lífsleið- ing á Islendingum, að láta starf
inni, gæti öðlast sálarþrótt og eins og Jóns Bjarnasonar skólann
sálar hreinleik — samiband við lognast út af á meðan hann er enn
Guð. I {á ibernsku aldri.
Ef vér höfum þá ekkert annað iMargur myndi spyrja: “Hvar
til svars en það, að við höfum er karakterinn norræni, sem svo
kent þeim að dansa, lofað þeim á mikið hefir verið látið af? Voru|
óvönduð leikhús, haldið uppi fé- þá þessir Vestur-íslendingar
lagsskap, er ginti þá í tryltan svona snauðir af þessum kostum?
, glauminn og lét þá verða kvik- Hvat manna voru þat-”
lynda og frásnúna öllu þarflegu' Nú eru þeir til, sem vilja fá á-
og góðu, þar til þeir gátu ekki þreifanlegar sannanir fyrir því,
stanzað fremur en aldan á hafinu. að skólinn sé að ger^ gagn, annað
—Ef að þetta eru öll svörin, er en vel-staðin próf á bókum, — sé
vér getum gefið þá er kemur á að gróðursetja í hugum nemenda
bandalaginu alkunna, var vernd- siðasta Þingið, þá erum við, sam-1 eitthvað það, er gildi til lífs bar-
un einstaklings og þjóða gegn á-,kvæmt okkar eigin tru’ ílla atödd- dagans; eitthvað virkilegt, sem
nauð og yfirgangi í hverskonar
málum.
Allir, sem vilja aðgæta, geta
séð, ihversu erfitt er slíku sam-
bandi að ná til einstaklings-
verndunar — á allri skepnu —:
inn í verksmiðjur, verzlanir, skóla,
bændaíbýlin, í fjósið, eldhúsið, á
akurinn, um borð í skipið, ofan í
námurnar — hvar, sem einn mað-
ur hefir meðgerð með annan, eða
yfir því, sem er enn hjálparlaus-
ara í manna hðndum: mállausu
dýrunum, öllu sem “lífsanda hrær-
ir.” En hér voru stórmenni, sem
látið fhöfðu 1 ljós einlæga löngun
til þess að verða a.m k mannleg-
um smælingjum að liði og vernd,
og það hýmaði yfir heiminum við
þá tilhugsun. Verndun smáríkj-
anna fyrir útlendum yfirgangi,
var stærsta málið á dagskrá.
Sem kunnugt er, var Armenía
t. d. eitt af þeim löndum, er nauð-
legast hafa verið stödd um lang-
an aldur. Tyrkinn ruðst þangað
inn, myrt og drepið alt og alla,
Er eins og annar maður.
Meltingin góð; góður svefn.
Wm. H. Sherman, Minneapolls, Minn.,
ritar: “Bréf yðar meCtekiS, viCvíkJ-
andi meöalmu Nuga-Tone. Eg fékk
Þa8, og má eg segja, að þaS er eitt hið
bezta, sem eg hefi notað. Eg er eins
og annar maður. Meltingln er gðð, og
eg sef vel.. pér getið visað fólki til
mín ok eg skal segrja þvf, hvað meðal-
ið gerði mér grott.”
Þeir, sem hetta lesa, munu sannfær-
ast um, að Nuga-Tone er á.g’ætt við
magakvillum. Reynið það. pað er
svo einfalt, þægilegt og áhrifamikið, að
eftir fáa daga verður þö hissa hve vei
Þér liður. pað eykur kraftana ofj. þrek-
ið fljðtleita, og uppbyxxir blððið og
tauxarnar. Veitir írððan svefn og
kemur meltinítuTini I gott lag. peii
sem búa til Nujta-Tone vita svo vel,
hvað það xerir. að þeir iáta alla lyf-
sala ábyrgjast það eða skila aftur pen-
ingunum. ef kaupandi er ekki ánægð-
ur Meðmæii og ábyrgð. Til sölu hjá
öllum lyfsölum.
i ;
♦>
Þá gagnar ekkert, þó við gengj- þeir eygi nú strax, er ekki eiga
um í “kristinn” félagsskap á jörð-jneina beina þætti í skólanum.
inni, því enginn Ihugsandi maður Skólinn er ungur og slíkar kröf-
né kona, sem athugar sinn gang,'ur, þó sanngjarnar og sjálfsagð- j
skilur ekki, að ekkert af þessu ar, gerðar full snemma, ef gerðarj ;
getur lagst fram fyrir mannkyns- nú. Samt er hægt að benda á
frelsarann sem unnið trúnaðar- | vísira hér, sem ótvíræðir eru til ♦«>♦
starf, heldur er það sjálfkjörið í ávaxta. j ♦*♦
ágóða reikning myrkrahöfðingj-j Samkvæmt Lögbergi 4. júní, «*►
ans, og hver veit hvað margarj 1925, flutti nemandi skólans, Ingi-j^
sálir með. j björg Bjarnason, ræðu við árs-J^
* * * j lokahátíð skólans. Kafli j þess-' i
Hér vestra eru íslendingar ekki ari ræðu hljóðar svona: J J
þjóð, heldur þjóðarbrot, en svo “Vinir mínir, þið sem nú eruð
sem leirbrotið ber eitthvað af lit að halda uppi skólanum, hjálpið 'k'1
og efni kersins, sem það er hluti honum að lifa, þangað til við er-
af, svo bera þau einkenni síns þjóð um fær um að taka við honum.
ernislega uppruna og unna því og Það mun, okkur, fyrverandi nem-'J^
vilja viðhalda, hver á sinn ein- endum Jóns Bjarnasonar skóla, j
kennilega hátt. Því hafa menn verða Ijúft verk.” | J
komið sér hér upp sameiginlegum Það hoppaði í mér hjartað, þeg- ^
stofnunum, er hafa það að mark- ar eg las þessar setningar. Þær ^
miði, að lyfta einstaklingnum í «ru — til heimastarfanna, — «►
æðra veldi og bera sameiginlegar fyrsti sjálfstæðisvísirinn, sem eg ♦>
byrðar þjóðfélagsins og hlúa að minnist að hafa lesið á nýgræð- ^
því sem göfugast er í fsl. þjóð- in2s lyngi okkar Vestur-íslend-j Jfc
erni. j inga, og tel eg víst, að eldri kyn-
Slík stofnun er Jóns Bjarna- slóðin muni ekki daufheyrast við
sonar skólinn. Fyrir starfi skól- Þæn ungu stúlkunnar.
ans hafa þeir gefið skýrslur, er Annað atriði er líka til. Séra
þar að standa. Sannaríega er vel Jón Bjarnason leggur, það sem
þess virði, að athuga þær. En mér finst meistarálega, út af
við utanvið áhorfandanum gnæf- “næturdýrðinni”, þessu erindi eft-1 ^
ir eitt atriði upp úr öllu öðru. ir Matthías: Jfc
Þa?>—að í viðbót yi8 það, sem “Hversu marga himinrós
'X
y
|
4
lí ♦>
nemendunum er kent í menta- og
atvinnumálum, þá er þeim kent
að elska og virða þann eina, er
verið getur til fulkominnar upp-
hylur dagsins ibjarta ljós!
Alt eins lífið ótal hnoss
eflaust byrgir fyrir oss”'—
“Guðspjaílamálum” á föstudag-
byggingar í mannssálinni, á öll j inn langa.
um svæðum lífsins. Það er: Þeir eru til, og ekki allir smá-
styrkur í veikleikanum, áminning ir» sem óttast, áð það ibezta í ís-
í styrknum, kærleikur í neyðinni Ienzku eðli dofni upp og deyi í
—■Hfið í dauðanum. j gjálífinu og marvaðanum hér
f einu, alt það, sem mannssálin vestra. Það var nóttin—ó/happa-j ♦!♦
þarfnast, alt það sem byggir hana tilfellið við skólann—, sem leiddi «*►
unp til Ijóssins og lífsins, það er í Ijós að svo er ekki enn skeð A
að finna hjá honum, sem sagði: með öllu. *
“Komið til mín!” | Líka það, að við Jóns Bjarna- JT
Og það er marg-endurtekinn sonar skólann er mannlundin lík- i
vitnisiburður nemenda J. B. skól- leg til að eiga lífsviðurhald. Eða V
ans,
að þessu stóra atriði, kristin- finst mönnum það ekki stórvaxið ♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^♦♦^