Lögberg - 24.12.1925, Page 4

Bls. 4
LÖGBERG FIMTUDAGINN,
24. DE&EMRER 1925.
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
aoibia Pre*», Ltd., (Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str.. Winnipeg, Man.
Tftlsiman N»6327 o£ N*6328
JÓN J. BILDFELL, Editor
Utan&skrift tii blaðsins:
TrJE e0lUM3H\ P8E3S, Ltd., Bo* 317*. Wlnnipeg,
Utanéokrift ritetjórana:
íBiTOB 10C0ERC, Box 317Í Wlnnlpeg, »(«n.
The “LÖKberg’' ie printed and publlshed by
The Columbia Prees. Limlted, in the Columbla
Buildlng, t»5 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Garnet Kveiti.
Glcðiefni er það öllum lýð þessa lands, en
ekld sízt bændxmum, að ný hveititegund er kom-
in frain á sjónarsviðið, sem að líkindum tekur
öllum þeim hveititegundum fram, að sumu
ieyti að minsta kosti, sem enn eru þektar í
Canada.
, Garaet hveiti er blendinguí af Saunders e^a
Marquis hveiti og Preston hveiti, og er o-ss sagt,
að þetta nvja hveiti hafi til að bera beztu kosti
þessara tveggja tegunda, og auk þess fullþrosk-
ist það frá tíu til tólf dögum fyr en , Marquis-
liveitið, og því ekki nærri eins hætt við, að erki-
óvinur hveitiræktarinnar í Canada, grandi því,
eins og hinum, sem lengri þroskunartíma þurfi.
Nokkrar tilraunir voru gerðar með þessa
hveititegund á ýmsum istöðuin í Canada á síð-
astliðnu sumri. Því var sáð í Morden-bygðinni
hér í Manitoba og í Dauphin heraðinu. f báðum
þeim stöðum þroskaðist Giarnet-hveitið á undan
Marquis-hveitinu. 1 Morden-bygðinni var Gar-
net-hveitið fullþroskað ti'l skurðar tíu dögum á
undan Marquis-hveitinu, og hefir það ekki litla
þýðingu, þegár tillit er tekið til þess, að síðustu
vikurnar, eða jafnvel síðustu vikuna, er hveit-
inu mest hætta búin af ryðinu.
f Dauptíin héraðinu var búið að slá og þreskja
Garnet-hveitið áður en tíðin breyttist síðast-
liðið baust, þar.sem Marquis-hveitið náðúaldrei
að þoma fyllilega.
f Suðnr-AJberta var búið að slá og þreskja
Gamet-hv-eitið, löngu áður en tíðin breyttist
þar, þar sem sumt af Marquis-hveitinu er þar
óþreskt enn.
Hér er þá fyrst að ræða um styttri þroskun-
artíma á þessari hveititegund, en áður héfir
l>ekst, sem aftur liefir ]>að í för með sér,
að lengri tími vinst til baustverka, en áður
gjörðist, og gjörir uppskeruna tryggart, en hún
áður var.
f öðru lagi er svæði það,. sem menn hugðu
til aíkuryrkju fallið, fært út stórkostlega — svo'
stórkostlega, að enginn getur, sagt um það nú,
hve viðbót sú er mikil eða mikils virði. Sem
dæmi upp á það, má benda á, að á síðastliðnu
sumri gjörði stjómin í Canada tilraunir með
þessq. hveititegund á tveimur stöðum með fram
Hudsonsflóa brautinni; aðra ekki all-langt
norðan við Le Pas, en hina nærri norður undir
Kettle Rapids. Á báðum þessum stöðum
Þroskaðist Garnet-hveitið ágætlega, og náðLst í
hlöður, áður en veður spiltist. Stráið var ofur-
lítið styttra á hveitinu, sem við Kettle Rapids
var sáð, eu að! öðru leyti var það jafn-gott og
hitt, sem nær Le Pas óx.
Tilraun þessi' sýnir, að hveititegund þessi
þroskast mörgum tugnm mílna norðar, en menn
gjörðu sér grein fýrir að hveiti gæti þroskast,
og því bætist geysi-mikið landflæmi við -akur-
lendur Canada með þessari nýju hveititegund.
öllum er ljóst, hvaða þýðingu að þetta hefir
fyrir framleiðslu og auðlegð la'ndsins. En
hagnaður sá, sem þessi nýja hveititegund fær-
ir manni, er meiri og víðtækari en aukin fram-
leiðsla og auknar akurlendur. Hún hefir líka
geysimikil áhrif á flutning hveitis frá Vestur-
landinu til markaðar. Tími sá, er vanalega
veitist á haustin til að flytja hveitið eftir vatna-
leiðinni til hafs, er alt of stuttur. En þessi nýja
hveititegund lengir liann um tíu til tólf daga.
Airnað í sambandi við þessa nýju tegund
hveitis, sem bændum er í hag, er það, að minna
þarf af því til útsæðis, en öðram hveititegund-
um. Til dæmis er talið ýfirfljótanlegt, að
sá einum mæli í ekru hverja af Gamet-hveiti,
þar sem menn telja hæfilegt að sá mæli og hálf-
Vim af Marquis liveititegundinni, og er það í
sjálfu sér ekki smáræðis hagnaður.
Enn er eitt, sem telja má þessari Garaet-
hveititegund til gildis, seín ekki hefir hvað
mins'ta þýðingu fyrir bændur, sem búa á óhrein-
um löndum, og það er, að Gahiet-hveitið nær
þroska sínum á undan ýmsum villigrastegund-
um, sem spilla ökrum manna mjög, svo sem villi-
höfnim og þistlum, svo að S'Iá má akraqa áður
en þær tegundir ná að sá til sín.
Akuryrkjumáladíeild stjómarinnar í Ott-
awa hefirum tólf þúsund mæla af Gamet-hveiti,
sem hún getur selt til útsæðis. Býst hún við að
selja mest af því í smáskömtum, tíu mæla í
hverjum skamt, á $3.00 mælirinn.
Saga
Vér gátum þess nýlpga í Lögbergi, að anndð
hefti fyrsta árgangs 'Sögu væri komið út. Þetta
er stór bók, hundrað og fimtíu blaðsíður af les-
máli, og má það kallast vel að verið af höfnnd-
inum, að minsta kosti að því er afkomuna
snertir.
Það þótti myndarbragur á því í gamla daga,
að láta vel í askana, því fólk vildi hafa mat sinn
ep engar refjar; og svo hefir höfundinum lík-
lega fundist, að hann yrði að sjá um, að ekki
væri borð á öskunum tíjá kaupendum Sögu.
*Þáð fyrsta, sem oss kom í hug við lestur
bókarinnar, var, að hún væri alt of stór, betra
að hún hefði verið minni og vandaðri.
Það) er sízt hægt að kvarta undan því, að
hefti þetta sé ekki fjölbreytt að efni, og ýmis-
legt ér þar þarft og snjalt að finna, en oss vinst
ek'ki tími né rúm til þess að minnast á það alt.
Fyrst er saga í tíeftinu eítir útgefandann
sjálfan, Þ. Þ. Þ.. Heitir hún “Hjálp í viðlög-
um” og gjörist hér í Winnipeg. Keli, sögu-
hetjan, er ram-íslenzk persóna og heldur sér
vel í gegn nm söguna. Kona hans, Jónína,
hneigðist að skemtanalífi borgarinnar, og tek-
ur laun sín fyrir þá lífsstefnu.
Gallinn á þessari og öðmm sögum skáldsins
í þessu hefti, er, að hann vandar sig ekki nógu
vel. Orðatiltæki eru í þessari og öðram sögum
hans í heftinu, sem honum eru ósamboðin og
sem ekki eiga heima í góðu íslenzku máli. T. d.
“hennar hálfa líf”, “aílgóð við að sækja sam-
ftomur”, og í sögunni “Snjóflóð”: “tók hann
hana stundum mieð sér á handfæri”, “seinni
parta margra daga”, “Loksins skifti í lofti,”
“fara á handfæri.”
“ Jólakötturinn” er lagleg saga og lýsir
meðlíðan höfundarins með því, sem bágt á-
”Hugrúnir” era spakmæli eftir höfundinn;
er þar margt vel sagt, þó vér getum ekki verið
honum samdómii um hugmyndir þær allar, er
þar era settar fnam. Vér trúum því t. d. ekki,
að það hefði verið eða væri auðnumeira, að leysa
Baldur iir helju, þó íslendingum hefði tekist
það, en að frelsa sálir þeirra frá glötun. Og
sjálfsagt geta rneTiii ekki orðið sammála um, að
fórn Sigynar konu Loka sýni “göfugri sál nor-
rænnar heiðni en nokkur önnur trúai’brögð
hafa átt. ”
Ljóð eru nokkur í heftinu eftir skáldið, þar
á meðal þessi erindi:
‘ ‘ Eg er enn þá ung og slyng,
enn í kjöri og vali.
Eg er mesta þarfa þing,
þótt eg sjálf um tali.
Mjalta ær og mjóíka kýr,
mörgum piltum þjóna,
þeir eru við mig þarfa dýr
þó þeir vilji góna.
Enginn þarf að ségja oss, að Þorsteinn geti ekki
ort betur en þetta, og fyrst svo er, þá á hann
ekki að láta annað eins léttmeti frá sér fara.
Enn er ritgjörð í þessn hefti, sem hann
nefnir “Ræðan. ” Er það skarpt ádeilu-erindi
á trúmála-stefnur og trúmál Vestur-tslendinga.
Iíöfundurinn lætur.prest, sem hann nefnir séra
Eggert, flytja raðuna á samkomu, sem haldin
haiði átt að vera í Winnipeg. Aðal punktarnir
í ræðu þessari eru tvcir: Fyrsta, að það séu
engin sérstök trúarsannindi til, heldur eðlis-
ávísan hvers eins. I öðru lagi, að trúarjátn-
ingar og trúmála umstang Vestur-lslendinga
sé hræsni ein — yfirskyn til þessi að ná'völdum,
áliti og yfirráðum á meðal íslenzka fólksins, —
að sá. eini guð, sem Vestur-Islendingar lúti í ein-
Ia:gni og lotningfu, sé hinn almáttugi dollar.
, Herra. Þ. Þ. Þ. hefireinu sinni áður skrifað
stóradóm um Vestur-íslendinga í ritgerð sinni
“Móðir í austri”, sem vakti allmikla eftirtekt
og óána:gju sökum þess, að þar virtist stefnt að
vissum mönnum. Hér er aiinar, og er honum
stefut áð öllum Vestur-tslendingum.
Ossi dettur ekki í hug að ásaka höfundinu
íyrir þessa skoðun sína. Vér trúum því, að hann
beri ásökun þessa hina þungu fram í íbezta til-
gangi — beri hana fram út af sársauka sinnar
eigin sálar ut af trúarlegu ástandi 'samlanda
sinna hér í landi. En oss finst, að dómur þessi
sé naumast nógu rökstuddur.
scgja, ao saga vesti
iendmga beri vott um hið gagnstæða.
finst, að það ætti að vera hverjum Vesti
lendingi ljóst, að stór hluti þeirra hafa
stor-mikiö á sig í sambandi við trúarsan:
mg sma Þeir hafa reist kirkjur, launað p
w,*-, UPP* kristilegri starfsemi hjá t
lall a old, og oft af litlum efnum, sem er a
mst, sönnun þess, að trúarmeðvitund oe
arsannfæring þeirra hafi ekki verið lát
em Að sjálfsögðu hefir trúarlífi þeirra ’
abotavant og margt í trúmálastarfi þeiri
fullkomiS. Svo er þaS hjá óllum mömm
ut af þvi cr eng-,,, a9t3JSa til þess aS kveSa
slikan storadom.
I' leira er í þessu hefti, sumt af því miö
æsdegt en oss ymst ekki tími til að minnæ
þess trekar að smni. y n „ n
-------0--------
Ljóðmæli
ar ljóð þessi vöktu eftirtekt mína og ánægju. Ljóðin
þessi, eru svo prýðisvel orkt, tilgerðarlaus og blátt á-
fram, að þaS er hrein og bein unun aS lesa þau. Þar
er ekkert ljótt eSa lélegt. Alt læsilegt og fallegt.
Gallarnir eru svo fáir og smávægilegir, aS maSur verð-
ur næstum hissa, þegar maður veit aB höfundarnir eru
alþýðukonur, og munu nú vera komnar á sjötugs ald-
ur. Mentunar er mér sagt, aS þær hafi engrar notið í
æsku, fram yfir þaS, sem alment gerðist á þeim dög-
um, þegar þær voru á æskuskeiSi. Heldur munu þær
ekki hafa notiS þeirra gæSa lífsins, sem líklegust virð-
ast til að auka fegurðarsmekk og skáldgáfu. Fátækar
konur, sem alla æfi hafa orSið aS leggja mikið á sig
til að afla sér daglegs brauSs. En 'skáldgáfuna hafa
konur þessar þegiS í vöggugjöf, og það sem mest er
um vert, þær hafa þroskað hana ög fara svo vel meS
hana, aS ljóð þeirra eru ölíum íslenskum ljóSavinum
til ánægju.
Þulurnar aru þjóSIeg ljóð og skemtileg. Fáir hafa
þó lagt rækt við þær á seinni árum, nema frú Theodóra
Thoroddsen. Olína Andrésdóttir hefir orkt nokkrar
þulur og eru þær fremst í bókinni. ÞaS má með jafn
miklum sanni segja um þuluna, eins og ferskeytluna,
aS hún sé “dótt*r alþýðunnar.” Væri vel fariS, ef
fleiri alþýðuskáld vor vildu leggja fyrir sig þá ljóSa-
gerð. En umfram alt þurfa þeir þá að vanda sig og
gera vel eins og Olína. Fyrsta þulan txyrjar þannig:
Renni, renni rekkjan mín,
renni í hugar geima;
um dularfullu d^úpin þín
i dag eg ætla aS sveima.
Glóa þar æskugullin mín,
gleSisólin á þau skín,
SegulmagniS seint þeim dvin,
svífur í hugann munarvín;
þegar þau hafa seitt til sín,
sorgin á hvergi heima.
— Gott er aS mega gleyma.
Átti eg þar minn unaðssjóS,
æfintýri og fögur ljóS;
væri eg þyrst og þjáð og móð,
þau hafa tendrað lífs míns glóS,
og hugarins tíSum hjartablóS
hafa þau látiS streyma.
Þegar eg rek þeirra slóS,
þá sé eg nýja heima; ,
þar sé eg nýja, fagra töfraheima.
Ein þulan heitir “Barnaþula”. ætti hún meir en
skilið aS komast i íslenskar barnabækur og les'bæk-
ur, og þegar hin marg umtalaða lesbók Véstur-lslend-
inga verSur samin og gefin út, æ'ti “Barnaþula” Ólínar
ekki aS verða þar útundan. I henni er meSal annars
þetta:
Vertu ölluiVi gegn og góSur,
•gleddu bæSi föSur og móSur;
þyki þér lífsins þungur róður
þegar á þig hallar.
“Þolinmæðin þrautir vinnur allar”,
sitji einhver hugarhljóður,
hugsaSu um þá sem líða.
Hjartans kulda barnabrosin þíSa.
ViljirSu sigra og verSa mestur,
Vinst ei neinn á stríSi frestur.
Þig ef stundum þrekiS brestur,
þá er aS vaka og biSja;
Ibænin er hin besta sálariðja.
Það er hreina og beina líísspeki aS finna sum-
staSar í þulum Olínar, þó eg sé ékki aS líkja þeim viS
“orSskviSina” eða Hávanjál. “Gekk eg upp á gull-
skærum móður minnar”, er fyrirsiögn einnar þulunnar.
Þar er þetta að finna:
VaknaSi eg og við mér sá
voSadjúpiS gapa.
Var eg aS hrapa? .
Hvert var eg að hrapa
Oían í dauSans ógna gjá,
eilifa nóttin bú þar á.
Voninni minni vildi eg ná.
En vonin ekkert lýsti.
Kuldinn nísti, —
kuldinn hjartaS nísti.
Tjtgang þaðan engan sá
né annað er bjarga skyldi.
En upp eg viildi, —
upp eg komast vildi.
í örvæntingar þrautum þá t
•þreif eg skærin brjósti frá.
Þegar eg vopni bænar brá,
birtu af vonarljósi sá.
Spor í bratta bergið þá
•boraSi’ eg hærra og innar.
Gekk eg upp á gullskærum móSur minnar.
Þótt hugur minn hafi sérstaklega staSnæmsf við
þulurnar, þá hefir Ólína þó orkt margt annaS, ljómandi
vel og vildi eg 'þá sérstaklega benda á vísur “Til fer-
skeytlunnar”.1 Þessar vísur eru margar. og allar góSar.
Hér er sýnishorn:
Enn á ísa- góðri grund
græðist vísum kraftur, t
ertu að rísa af rökkurblund
rimna dísin afur.
*
ÞjáSi þig aldrei ánauS neins
útlends valds í leyrium.
Þú hefir haldið ávalt eins
íslandsfaldi hreinum.
ísaspöng af andans hyl
íslands söngvar þíSa,
, kalt 'ér engum komnum til
kvæSa LönguhlíSa.
Á ey og bala öldufalls
Áttu sali kunna, •
þú ert dala dís og fjalls
dóttir alþýSunnar.
eftir Olínu og Herdísi Andrésardætur,
Reykjavík, 1924.
Þetta er ekki stór bók, 170 bls. í heldur litlu broti,
og hun er viðhafnarlaus og lætur ekki mikið yfir sér!
Hun ber ekki einu sinni neitt áf þessum einkennilegu
IjoSabokanofnum, sem nú eru í svo miklu afhald'i hjá
lestum skáldum, og hafa lengi verið, en sem mörg
eru þó sérvizkuleg og óviðfeldin. Því 'er þó ekki aS
neita, aS sum nöfnin eru töluvert smellin og einstaka
þeirra falleg. Hugsunin hjá skáldunum er líklega sú,
aS bækur þetrra sfeu, eða eigi að vera, allar skáldskap-
ur »ra upphafi til enda, — líka heiti bókarinnar.
Eg veit ekki hvernig aSrir lesa IjóSabækur, en
þegar eg se nýja ljóSabók hættir mér við aS blaSa í
henm her og þar, en lesa Ijana ekki frá upphafi til
enda hvert kvæSið eftir annað, eins og þeim er raðaS
1 bokinm. Sama lagiS hafSi eg viS Ijóðmæli þeirra
Ólinar og Herdísar. En eg hafði ekki Iengi Iesið, þeg-
Enn fremur yrkir Ólína jætta til ferskeytlunnar:
Þó fáirðu ekki flogið hátt 'sem fjalla ernir,
ér fjaðrirnar viS sólu svíSa
svífurðu létt um geiminn víSa.
Sjaldan bauSst þér beS í menta blómstergörSmn;
þó ættirðu lítinn yl frá sólu
aldrei þínar rætur kólu.
Þá munu margir hafa ánægju af að Iesa “BreiS-
firSingavísur,” sem lýsa að nokkru lifnaSarháttum
BreiðfirSinga fyrir svo sem hálfri ö!d:
ÖUum stundum starfsamar
styrkum mundum konurnar
ýttu á sundin áramar,
öxluSu og bundu sáturnar.
ITyldu ísar hafflötinn, '
hætti aS lýsa dagurinn,
ljóðadísin leit þá inn,
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPl HANN AF
The Empire Sash& DoorCo.
Llmited
Office: 6th Floor Bank of'Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
r
Souris Kol
$6.50 tonnid
Ódýrustu kolin að brenna að haustinu
Thos. Jackson & Sons
COAL—COKE—WOOD
370 Colony Street
Eigið Talsímakerfi: B62-63-64
lagaSi vísur hugurinn.
Ein þegar vatt og önnur spann
iðnin hvatti vefararin, t
þá var glatt í góðurn rann,
gæfan spratt við arinn þann.
Öll eru ljóð Ólínar góð, einföld og blátt áfram,
aSgengileg og skemtileg.
SíSari hluti bókarinnar er eftir Herdísi Andrés-
dóttur. Þessar tvær konur eru systur og meira að
segja tvíburar. ÞaS er því ekki ólíklegt að IjóSum
þeirra svi]>i saman. ÞaS er ættarmót meS þeim, þó '
hvor hafi sin einkenni og þau ekki óglögg. Það er
ekki eins létt yfir ljóSum Herdísar, eins og ljóSum
Ólínar. Ekki alveg eins alþýSleg. Dálítill heimspek-
isblær á þeim sumstaðar:
En hver hefir ýtt mér út á gljána, „
á, setn hvergi festi eg tána ?
Eg hélt, aö veðriS væri aS skána
og vægari seinni parturinn,
því nógu þótti mér þungbær hinn.
Seint vill vora, seint vill hlána;
svefninum verð eg fegin.
En bíður þá nokkuS betra hinum megin?
En Herdís hefir samt, ejns og systir1 hennar, kveS-
iS margar ágætar vísur, sem lengi munu lifa, eins og
t. d. þessar:
Hyín í Hnjúkum helfrosnum,
hrannir rjúka á firðinum;
ligg eg sjúk af leiSindum,
læt þó fjúka í kviSlingum.
Fæst hér nóg af frosti og snjó,
og flestu, er ró vill bifa.
En þegar glóey gyllir mó,
gaman er þó að lifa.
Lítið þekki eg til bókmenta annara þjóða. En
mig grunar aS lengi muni þurfa að leita til aS finna
lieila IjóSabók, eftir sjálfmentaðar konur, sem jafnist
viS 'þessa. — Hér meS er ekki sagt, áð eg sé að taka
]>ær Ólínu og Herdísi franY yfir mörg önnur skáld.
En eg hefi haft mjög mikla ánægju af aS lesa ljóS
]æirra. Ef eg næði til þessara systra, mundi eg rétta
]>eim hendina og segja viS hvora um sig:
“Hjartans' þökk og hugarvikl
hafðu fyrir kvæSin.”
F.J.
Þrjár nýjar og nýlegar
bœkur.
Eftir Jón Einarsson.
Endur fyrir löngu mun eg, því
miður, ekki hafa gjör-afsagt, að
láta Lögberg flytja álits-ágrip
nokkurt um bækurnar:
I. Þögul leiftur, ljóðmæli eftir Jón
Runólfsson.
II. Saga, gefin út af Þ. Þ. Þor-
steinssyni, og
III. Tíbrá, Ljóðmæli eftir Síra
\ Pétur Sigurðsson.
Sannast hér sem oftár, að æ
kemur einnvern tíma að skuldadeg-
inum. Og verður því hér tilraun
ger til úrlausnar nokkurrar á
máli því, þótt vera megi að ekkl
virðist þar öllum betur seint gert
en aldrei.
I.
Þögul leiftur.
Þegar maður fvrst heyrir nefnd
þögul leiftur, sem nafn á ljóðabók,
eins og t. a. m. þeirri, sem hér er
um að ræða, kemur imanni að
sjálfsögðu í hug að hér sé um
apennandi, rífandi fjörug ljóð og
drápur að ræða, því hugtaikið
“leiftur” er ímynd flýtisins, fjörs-
ins og snerpunnar, sem ekkert
getur tafið á flugrás þess bjarta
‘Tyrirbrigðis”. En þegar bóik
þessi hefir Iesin verið spjalda á
milli og niður í kjöl, hefir þessa
fimul-hraða hvergi vart orðið.
Ljóðin eru yfirleitt öll hæglát, lát-
æðislaus, róleg, flest fjörlítil. Eru
þó mörg þeirra snotur og viðfeld-
in, en snerpuláus með öllu.
Það virðist að vera orðið hæst
móðins meðal vestur-íslenskra rit-
höfunda, ekki sízt hinna ljóðfrjóvu,
að gefa bókum sínum nöfn, sem
fjarskildust efni þeirra og þó eigi
æfinlega sem praktískust heldur,
Er það síður en svo hu^sjónarlegt,
t. a. m. af skáldi að geta eigi sjálf-
ur séð fegurðarefni í ljóðum sín-
um, sem duga megi sem nafn á
bókinni, sem ljóðin flytur. Nafn
þessarar bókar er þó laglegt, þrátt
fyrir ósikildleik þess við efnið.
Þegar eg byrjaði að lesa bókina,
fór mér sem ýmsum þeim, er glefsa
niður í bækur á óákveðnum stöð-
um en ætla sér aldrei að lesa þær
til hlýtar. Eg byrjaði aftast og las
um hríð fram eftir. Urðu hér því
fyCfit fyrir mér nokkrir þýddir
sálmari- sem mér voru sumir að
nokkru leyti kunnir á frummálun-
um. Bar eg þýðingar þessar þegar
saman við sálma þá, er eg hafði
með höndum í svipinn, og skilst
mér að naumást megi þar miklar
umbætur á gera, enda hygg eg að
hér sé um Iang-vandvirknislegasta
hluta bókarinnar að ræða. Hefi
eg því aðeins hrósyrði og þökk til

»