Lögberg - 24.12.1925, Side 6

LÖGBERG FEVITUDAGINN,
24. DESEMBER 1925.
Bls. 6.
PEG
Eftir J. Hartley Manners.
“Hversvegna hefi eg ekki fengið að vita þetta
fyr? Héfði eg vitað þetta, þá hefði eg ekki verið
hér eina mínútu. Hvernig gat þér dottið í hug, að
þú gætir mentað mig betur en faðir minn? Hann
er eins mikið göfugmenni og nokkur hérna! Hann
særir aldrei tifinningar vesalings stúlku fyrir það,
að hún er fátæk. Er það máské glæpbr? Hvað
hafa peningar og mentun gagnað þér, ef eg má
spyrja? Þurkað blóðið í æðum þínum hafa þeir
Þú ert dauðhrædd við að sýna nokkura mannlega
tilfinningu. Þú veizt ekki hvað gæfa og frelsi er.
Og sé það þetta, sem af peningunum leiðir, vil eg
helst enga hafa. Lát mig heldur fá fátækt mína
aftur. Þá get eg að minsta kosti hlegið og verið
glöð án þess að valda öðrum skammar!”
Reiðin hennar Peg hvarf nú samt, þegar henni
varð litið á hvíta andlitið hennar Ethels. Hún gekk
til hennar, lagði höfuð áitt á öxl hennar og grét
sárum gráti.
Ethel reyndi ,að hugga hana.
“Grát þá ekki, góða,” sagði hún. “Daginn scm
þú komst, vorilm við allslaus. Þú hefir sannast
sagt gefið.okkur mat og húsaskjól allan þennan
mánuð.” ,
Peg leit undrandi á hana.
“Þið voruð allslaus, segir þú?”
“Já, við höfum\kkert, nema peningana sem
borgaðir eru fyrir dvöl þína hér.”
Frú Chichester leit ásakandi á dóttur sína.
Peg fór nú smátt og smátt að skilja:
“Og hafið þið ekkert að lifa af ef eg fer?” •
Ethel svaraði ekki.
Peg sagði!
“Sverjið það, að þið séuð háð mér? Ef það
er tilfellið þá ætla eg ekki að fara. Eg vil síst af
öllu að þið kveljist af hungri. Eg hefi séð ncg af
■fátækt og veit hvernig hún er.”
Hún lagði handlegg sinn um axlir Ethels, og
spurði svo lágt, að hinir heyrðu það ekki:
“Var það af þessari ástæðu að þú ætlaðir að
fara í gærkvöldi?”
.Svipur Ethels sagði henni, að hún hefði getið
rétt. I
“Hamingjan góða!” hrópaði hún. “Og það var
eg, sem þvingaði þig til þess. Þú kvaldist af sjálfs-
fyrirlitningu, ef þú ð eins sás^ mig — ein3 og þú
sagðir í nótt. En þú mátt trua því, að eg hefði
aldrei viljað særa þig, hefði eg vitað þetta — aldrei,
aldrei!”
Hún snéri sér að hinum:
“Jæja, það er þá afráðið! Eg verð hér, og er
fús til að læra alt, sem þú vilt, frænka. Vill einhver
biðja Jarvis iið bera muni mína og Michael inn aft-
ur. Eg verð kyr.” /
Jerry brosti alúðlega til hennar.
“Þetta er einmitt það, sem eg bjóst við af yð-
ur,” sagði hann. “En það er nú engin ástæða Jil
þess lengur, að þér fórnið yður, kæra Peg.”
“Hversvegna ekki?” hrópaði Peg áköf. “Ég er
fús til þess nú.”
“Eg kom hingað í dag, til þess að færa yður
góðaf nýjungar,” sagði hann við frú Chichester.
“Eg er af tilviljun einn í stjórnarnefnd Cliffords
bankans, og það gleður mig að geta. sagt yður, að
hann verður bráðum opnaður aftur, og allir þeir,
sem peninga eiga í bankanum, geta fengið þá borg-
aða rétt strax.”
“Ó Alaric! ó Ethel!” hrópaði frú Chichester
himinglöð.
“Opnaðuc, aítur!” endurtók Alaric með fyyr-
litningu. “Það er líka sannarlega skylda hans.
Hvaða heimild hafði hann til að loka, ef eg má
spyrja ?”
“Af því að afarmíkið verðfall á amerískum
hlutabréfum, sem við höfðum mikið af, átti sér,”
stað,” svaraði Jerry. “Hræðslan er nú horfih, af
því bréfin hækka alt af í verði, og bankinn hefir
náð .fafnvægi aftur.”
“Það skal eg segja þér mamma, að hver penny,
sem við eigum, skal tekinn frá Cliffords banka og
komið fyrir á óhultum stað,” sagði Alaric ákveð-
inn. “Eftir leiðis vil eg stjórna fjármálum okkar.”
Þessi ánægjulega fregn, hafði sjáanlega komið
Chichester fjölskyldunni til að gleyma ungu stúlk-
unni, sem einu augnabliki fyr, hafði boðist til að
gera þeim auðvéldara að lifa, með því að gera sitt
líf miklu erfiðara. Þau snéru öll baki að henni.
Jerry leit á hana. Hún brosti til hans, en þáð
var angurvært bros.
“Þau þurfa mín nú ekki lengur. Það er best
að eg fari. Verið þið öll sæl!”
Hún ætlaði að fara, en Jerry stöðvaði hana. •
“Það er ennþá eitt atriði í hr. Kingswortha
erfðaskrá, sem eg verð að segja yður. Ef að þér
fullkomnið nám yðar og mentun á viðunandi hátt,
munuð þér, þegar þér eruð tuttugu og eins árs, erfa
fimm þúsund árlega.”
“Fimm þúsund — þégar eg er tuttugu og eins
árs gömul —?” stamaði Peg.
“Ef þér uppfyllið skilyrðin.”
“Og þau ei;u?”
“Að þér komið fjárráðamönnunum til að álíta,
að þéi»«verðskuldið arfiijn.”
“Þér meinið yður?”
“Og hr. Hawkes.”
Peg leit ájögmanninn, sem rofðnaði vandræða-
legur.
“Hr. Hawkes! jæja. Vissi hann líka um þeq'si
fimm þúsund?”
Hann skrifaði erfðaskrána fyrir hr. Kings-
worth,” svaraði Jerry.
“Það hefir þá verið af þessari ástæðu, að þér
vilduð fá mig til að giftast yður, þegar eg yrði
tuttugu og eins árs?” spurði Peg lögmanninn.'
Hann reyndi að gera spáúg úr þessu.
“Það var aðeins rugl,” ungfrú O’Connell,” sagði
hann. .
“Hafið þér beðið ungfrú Margaretar?” spurði
Jerry.
“Að vissu leyti,” stamaði lögmaðurinn.
“Nú skil eg hvehsvegna allir mennirnir vo u
svo áfram um að ná í mig,” sagði Peg og hló.
“Eg get máské fyrirgefið þér, Aiaric,” sagðí
hún, “en eg fyrirverð mig fyrir yður, hr. Hawkes.”
“J>að er óneitanlega síður rétt,” sagði Jerry.
“Eg get ekki verið yður samþykkur í þessu, Sit
/
Gerald. Það getur ekki verið neitt rangt við það,
að opinbera vinsemd sína —”
“Sögðuð þér vinsemd?” hrópaði Peg.
“já, það sagði eg. Við stöndum bæði einmana
í heiminum. Ungfrú O’Connell var óánægð, og hr.
Kingsworth vildi að hún skyldi mentast; mér fanst
þetta vera hentugt til að greiða úr vandræðunum.
Hann tók hendi Pegs og bætti við: •
“En eg vil samt sem áður vera vinur yðar og
aðstoðari.”
qISvoí pítn'nmaður minn.” hrópaði Peg.
Lögmaðurinn bjóst til að fara.
“Æitlið þér að fara án mín?” sagði Peg.
“Þér ætlið þó ekki að fara aftur til Ameríku
núna?” spurði hann undrandi.
“Auðvitað ætla eg það. Hvað ætti eg annars
að gera?”
“Ef þér farið aftur til föður yðar, þá breytið
þér gagnstætt hinni merkustu ákvörðun í erfða-
skránni.”
“Ef eg fer aftur til föður míns?”
“Eða, ef hann kemur og heimsækir yður, áður
en þér eruð tuttugu og eins árs,” bætti Jerry við,
“Er það satt?”
Peg blóðroðnaði.
“Þá er málið útkljáð. Eg læt enga manneskju
skilja^nig frá föður mínum, hvorki dauða né lif-
andn”
“Gætið þess, að eftir þrjú ár verðið þér rík
hefðarmeyja óg óháð.”
“Mér er alveg sama. Eg vil ekki vera hér í
þrjú ár.”
Hún mætti augnatilliti frúarinnar og breytti
setningunni. “Eg vil ekki vera í fjarlægð frá föð-
ur mínum í þrjú ár fyrir alla þá peninga, sem ttl
eru í heiminum,” sagði hún.
“Mig langar til að tala eitt augnablik vitna-
laust við skjólstæðing minfi,” sagði Jerrý við þá,
sem þarna voru.
“Eg bíð yðar, og skal fylgja yður út á skiptfS,”
sagði hr. Hawkes.
Hann hneigði sig og fór.
Peg horfði efandi á Jerry.
“Skjólstæðing? Er það eg?” \ *
“Já, Peg. Eg er löglegpr forráðamaður yðar,
skipaður í þá stöðu af hr. Kingsworth.”
‘“Þér eruð þá stjórnarnefndarmaður fyrir arf-
inum og fjárráðamaður minn. Mér þætti gaínan
að vita, til hvers þér þér notið frístundir yðar?”
Frú Chichester stóð upp til þess að fara.
“Vertu sæl, Margaret,” sagði hún. “Við,sjá-
umst líklega aldrei framar. Eg óska þér happasæll-
ar ferðar.” ',
,“Þökk fyrir, frænka Monica.”
Peg þráði eitt ofurlítið merki af blíðu frá
móðursystur sinni. Hún hallaði sér að henni til að j
kyssa hana, en annaðhvort hefir frúin ekki séð það,
eða ekki viljað sjá það. Hún snéri sér frá henni
og geldt upp í herbergi siþt.
Alaric réttj henni hendi sína og sagði:
“Það var mjög göfugt af þér að bjóðast til að
vera hér, til þess að við gætum lifað «án þess að
betla. Og það er áreiðanlegt, að eg mun sakna þín
mikið.”
“Vissir þú um þessi fimm þúsund pund?” hvísl-
aði Peg.
“Auðvitað gerði eg það. Það var »þessvegna
að eg biðlaði i þín; til að frelsa heimili-okkar.”
Alaric var að minsta kosti hreinskilinn.
“Þú vildir færa þá fórn að giftast mér?”
“Hiklaust.”
“Þú ert sannarleg hetja, Alaric.”.
“Það er ekkert til að hrósa mér fyrir, þetta er
hæfileiki tekinn að erfð,” svaraði Alaric lítillátlega.
“Það gleður mig að þú varst óheppinn í þessu
efni,” sagði Peg.
“Mig líka. Það var vel gert af þér að neita
mér. HeRnin ogt hamingjan fylgi þér. Sendu ttiér
bréfspjald frá New York. Eg kem við hjá'ykkur á
leiðinni til Canada, ef eg á annað borð fer þangað.
Vertu sæl.”
, Svo fór hann.
“Mig langar til að segja fáein orð við frænku
mína,” sagði Peg við Jerry.
Hann gekk að sólbyrgisdyrunum, stóð þar og v
horfði út á óveðrið, sem var að nálgast.
“Er úti um alt á milli ykkar?” hvislaði Peg að
Ethel.
“Já,” svaraði Ethel lágt.
“Þú vilt aldrei sjá hann aftur?” __
“Nei*, eg ætla að segja honum það í bréfi.”
“Eg hefi hugsað njn þig í alla nótt,” sagði Pcg , .
alúðlega. “Mér finst að þú sért eins og þeir, sem .
leita gæfunnar með lokuð augu. ^Opnaðu þín
augu vel, góða, líttu á alt sem er fallegt í dágsljós-
inu, þá verður þú lánsöm.”
“tylér finst mig gruna það, að eg verði aldrei
gæfurík,” sagði Ethel hrygg. . /
“Eg hefj fundið til sama grunarins alloft á
meðan,eg hefi verið hérna, skal eg segja þér. Þrjár
máltíðir á dag, 'mjúkt rúm og alt sem maður þarfn-
ast, gerir mann afar óánægðan. Ef að þú við og
við færir til hinna fátæku, til þess að vita hvemig
þeim liði og reyndir að hjálpa þeim, mundir þú að
líkum finna bæði ánægju og frið.”
Ethel lagði hendur sínar alúðlega á axlir Pegs.
“Þú frelsaðir mig frá glötun í nótt, og í dag
komst þú mér í sátt við móður mína og bróður —
hugsaðu ekki mjög illa um mig, Margaret.”
“Eg geri það ekki, Ethel. Þetta er ekki þér
að kenna, heldur móður þinni.”
“Móður minni?”
“Já, það er uppeldið, sem gerir okkur að því^
sem við erum. Móðir þín hefir alið þig upp í gróð-
urhúsi, í stað þess að láta þig vera úti í veðri og
vindi frá bernskudögum þínum. Hún hefir kent
þér að elska skraut og fyrirlíta þá fátæku. Og hún
hefir kent þér að dylja alt, sem í þér býr, í stað
þess að vera hreinskilin og heiðarleg. Hversvegna
ætti eg að hugsa illa um þig? Eg hefi ennþá ýmsa
kosti, sem þú átt ekki. Það eru ekki margar ungar
stúlkur, sem hafa fengið jafn gott uppéldi og faðir
minn hefjr veitt mér. Þú mátt því ekki «gremja þig.
Eg hugsa aðeins vel um þig. Guð blessi þig, góða.”
Hún faðmaði Ethel að sér og kysti hana.
“Eg fer með þér til stöðvarinnar,” sagði Ethel
snöktandi.
Hún gekk hröðum fetum út, og Peg snéri sér
að Jerry.
“Hún‘ er farin,” sagði hún aðeins.
Jerry kom til hennar. >
“Eruð þér enn ákveðnar í/því að fara?” spurði
hann. t ,
“Já, það er eg.” ^
“Og þój fai^ð án þess að þykja miður?”
“Það hefi eg ekki sagt.”
“Við höfum verið góðit vinir, Peg?”
“Eg hélt það, já. En vinátta verður að vera
hreinskilin. Hversvegna sögðuð þér mér elfki hver
þér voruð? Að þér höfðuð nafnbót.”
“Eg hefi ekkert gert til að fá hana. Hún er
^rfur. Eg vildi helst losna við hana, ef eg gæti. ’
“Viljið þér það?” '
“Já, það vil eg.”
“En hversvegna létuð þér mig haga mér við
yður sem jafningja?”
“Af því að þér eruð það, og standið mér ofar
að mörgu leyti — í göfuglyndi til dæmis.”
• “Reynið þá ekki að skjalla mig. Eg þekki yður
nú. Alt er öðruvísi.”
“Og þér eruð ekki fáanlegar fil að vera hér?”
“Ekki með nokkru móti. Eg þrái áb komast
hgim.”
“Getið þér aldrei kunnað við yður hér, og skoð-
að þetta sem heimili yðar?”
“Hér? Aldrei!” sagði hún ákveðin.
“Mér þykir það leitt. Viljið þér hugsa um mig
1 við og við?”
*Hún leit undan og svaraði ekki.
“Viljið þér skrifa mér?”
“Hversvegna?” '
“Mig langar til að heyra, hvernig yður líður.
Viljið þér?”
“Svo að þér getið hlegið að réttritan minni!”
“Peg!” . . -
Hann gekk fast að henni.
“Sir Gerald,” éagði hún og hopaði á hæl.
“Peg, elskulega Peg —”
Hann tók báðar henduf hennar og laut niður
að henni.
Ett augnablik freistaðist hún til að fleygja sér
í faðm hans. En uppreistareðli hennar sigraðl.
ílún leit á hann þrjóskulega. ' ‘ * *
“Ætlið þér líka að biðja mín?” álpaðist út úr
henni. #
Sir Gerald hrökk við og snéri sér frá henni
móðgaður. Hún gat aldrei skilið hann — hann var
ekki fær um að lýsa tilfinning sinni, og hún gat
ekki getið sér til hvað hann lét ósagt.
Hún hafði eflaust rétt fyrir sér, að þau voru
ekki jafningjar.
Jarvis kom fljótlega inn.
“Hr. Hawkes segir, að ef þér viljið ná lest-
inni —”
fcJá, það vil eg,” sagði Peg einbeitt.
Jarvis hvarf, og Peg leit á Jerry — en h,ann
stóð cg sneri baki að henni.
“Hvernig gat eg sagt. þetta við hann?” tautaði
hún við sjálfa sig. “Það er aftur mín slæma írska
tunga.”
Hún gekk til dyra og opnaði þær með eins
miklum hávaða og hún gat, í því skyni að hann
mundi snúa sér við.” I
En hann hreyfði sig ekki.
Hún skildi þetta sem ósáttgirni frá hans hlið.
“Verið þér sælir, hr. Jerry,” hvíslaði hún.
“Guð blessi yður — og þökk fyrir, að þér hafið '
verið mér svo góður.”
Dyrnar lokuðust á eftir henni, og hún ók burt.
í stórviðri var hann sameinaður Iífi -4*ennar,
og í stórviðri yfirgaf hann hennar líf.
18. KAPÍTULI.
Peg yfirgefur England.
Með mörgum gagnstæðum tilfinningum var það,
að Peg fór út í gufuskipið, stem ætlaði til Ameríku.
Þenna eina mánuð hafði hún orðið fyrir fleiri
innvortis árekstrum,' heldur en öll þau ár, serti hún
var búin að lifa.
Þegar skipið fór frá Liverpool, fann hýn að nýtt
líf mundi byrja fyrir sér. Ekk'ert yrði eins og áður
var. Hún hafði fest ást á manni, og hún hafði.mis-
skilið hann, að hún hélt. Og það kvaldi hana.
Að Jerry hafði ekki sagt henni alt úm sjálfan
sig,.eins og hún hafði gert, áleit hún óhreinskilni.
Henni datt ekki í hug, að hann leit svo á, að hún gæti
fengið að vita alt um sig, með því að spyrja einhvern
af Chichester fjölskylunni. En það gat Peg ekki. -
Hún kom aldrei með spurningar um fólk, sem henni
geðjaðist vel að. Það benti á efa, áleit hún, og efi
var það sama og skortur á trygð, bæði í vináttu
og ást. ,
Hann og allir aðrir kölluðu hann Jerry, og hvorki
hann né aðrir skeyttu neitt um nafnbót hans. En
hún hafði álitið, að allir, sem áttu nafnbót, væru
hreyknir yfir henni, og létu alla, sem þeir kyntust,
vita um ha^na.
Hún mundi hvað faðir hennar hafði sagt hefni
um lögmann á Norður-írlandi, sem hlaut .nafnbot
fyrir -að hafa fengið fleiri uppreistarmenn dæmda,
en nokkur annar lögmaður. Hann var svo hreykinn
yfir þessu, að hann hvorki hugsaði né talaði um ann-
að. Hann krafðist þess, að vera alt af kallaður Sir
Edwafd, og ef einhverjum a£ hans gömlu félöguifi
varð á a<5 kalla hann Ted, leiðrétti hann það strax:
“Sir Edward, verð eg að biðja. Samkvæmt hennar
hátignar drotningarinnar góðvild og hennar brezku
stjórnar — Sir Edward.”
Peg skildi ekki, að fyrir Jerry félt þessi erfða-
nafnbót honum jafn eðlileg, og hún féll hinum írska
lögmanni- óeðlileg. Þefr* voru sinn af hvorri kyn-
festuimynd. "
Lögmanninum'sem fékk nafnbótina fyrir dugn-
að sinn við glæparannsóknir, og sem ávalt héi nafn-
bót sinni, átt á lofti, hafði Peg kynst við og við. En
hinum siðaða og mentaða manni, sem aldrei gortaði
af tign sinni, þrátt fyrir háa o’g áhrifamikla stöðu i
mannfélaginu, og var ávalt blátt áfrara i framkomu
sinni og hegðan, hann var af nýrri tegund manna
fyrir Peg. ' * '
Hún roðnaði að stieypu, þegar hún hugsaði ' m
kveðju sína. Sir Gerald hlaut að hugsa ógeðslega um
hana.
Framkoma hennar var til síðustu stundar Hns
og hinnar litlu írsku “engin” — sem hún hafði kall-
að sjálfa sig frammi fyrir honum. Hún hafði sært
hann og móðgað svo mjög, að hún gerð honum ó-
mög;ulegt að kveðja hana vingjarnlegn. Það Var ekki
fyr en eftir á að henni varð það Ijóst, hve mikið
hún hafði móðgað hann. Hún hafði haldið því fram,
■ að hann færi að dæmi Alarics og Hawkes, og beðið
hins verðandi erfingja. Það var ásðknn. sem ekki
eingöngu var henni sjálfri ósamboðin, en sem var
alveg ófyrirgefanleg mcgðun gegn honum. Hann
hafði alt af umgengist hana með fróbærri nákvæmni
og kurteisi, en af því hann gekk ekki á meðal manna
fig veif^ði aðalsbréfi sínu, hafði hún skvndilega þot-
ið upp og bygt óyfirstíganlega girðingu á milli þeirra
Á leiðinni hafði Peg nægan tfmn til að hii'raa
aftur í tímann, og hún ko\nst að þeirri niðurstöðu,
að hún hefðl einnig hagað sér illa g^gnvart Chic-
hester fjölskyldunni. Hún hafði hiklaust lcveðið þann
dóm upp yfir þeim, að þær væru sjálfselskar, óná-
kvæmar og andlega stefnulausar manneskjur. En
var hún ekki sjálf og allar aðrar manneskjur sjálfs-
elskar líka? Og hafði ekki fjölskylda með ærfikenn-
ingar meiri heimild til sjálfsálits, heldur en almúga
manneskja, sem hvorki átti neitt að líta til aftur í
tímann, né í ókomna tímanum.
Var Chichester fjölskyldan þess utan svo óvið-
jáfnanlega sjálfselsk?
Það var til þess, að varðveita Ethel og Alaric
frá neyð, að móðir þeirra hafði tekið að sér að menta
og'siða Peg. Og hún skildi nú, hve viðbjóðslegt það
hlaut að hafa verið fyrir slíka hefðarkonu sem frú
Chichester, að taka aðra eins unga stúlku og dig á
heimili sitt. Og Peg hafði ekki gert það auðveldara
fyrir frænku sína, hún umgekst' alla fjölskylduna
sem óvini sína.
En var það ekki henni sjálfri að kenna, ef þeir
hefðu verið það?
Réttlætistilfinningar hennar voru nú vaknaðar,
og komu henni til að líta öðruvísi á ásigkomulagið.
Jafnvel Alaric fanst henni ekki lengur eins fyrir-
litlegur. Hai\n hafði vanist of miklu dekri, en mót-
lætið og kappgirnin við aðra menn, gæti gert hann að
nytsömum manni.
f “Og hiA vesalings einmanalega og ógæfusama
Ethel. Með þröngsýni sinni og fávizku hafði Peg
undir eins skoðað hana sem fyrirmynd hins enska
yfirlætis, sem hún hafði heyrt og lesið svo mikið
um. Það hafði sömu áhrif og opinberun á hana.
þegar Ethel opnaði huga sinn og sál fyrir henni,
og lét hana sjá hungur hjartans og ástríður, sem
bjuggu í hinni að ytræ útliti ánægðu og tflfinningar-
t sljófu hefðarmey. Undir ölíu þessu venjubundna
siðakerfi, sá hún glampa af þeim eldi, sem eyðilagði
Ethel, allan uppreistaranda hennar og hatrið til á-
sigkomulagsins. Ef Peg hefði ekki hindrað það, þá
hefði hún kastað sér í fangið á slíkum manni,/og
Brept, að eins af því áð hún hafði engan sem skildi
hana og veitti henni hjálp og styrk.
Hve mörg þúsund af enskum ungum stúlkum
voru ekki þannig — vel uppaldar, tamdar í fyrirfólks
frímúrarafélagi — að því er virtist bíðandi rólegar
eftir því, að þær fengi afsetning á hjónabandsmark-
aðinum — hágöngudepillinn á þeirra stutta, þýðing-
arlitla æfiskeiði. En gæti’ maður séð gegnum hið
rólega ytra yfirborð, myndi maður máské'verða var
_ við þessa sömu ástríðu ólgandi í blóði þeirra, og
hina sömu uppreistarþrá ríkjandi í huga þeirra, sem
hafði knúð Ethel fram á hyldýpisbarm hneykslisins.
I^egar það ber við einstöku sinnum, að ung stúlka
af góðum ættum strýkur burt með bifreiðarstjóra eða
þjóni, er þessum óhyggilega viðburði leynt, og for-
eldrarnir líta á hann sem andlegan eða siðferðis-
legan misskilning hjá ungu stúlkunni. Þeir ættu
heldur að leita að yfirsjóninni hjá sjálfum sér. Það
eru siðirnir á þessum ensku heimilum, sem að miklu
leyti orsaka leiðindin, er koma einstaklingum fjöl-
skyldunnar til að geya uppreist. Börnunum pr ekki
kent á meðan þau eru lítil, að vera algerlega heiðar-
leg og hreinskilin. Þau eru of oft látin njóta um-
sjónar þjónanna, og þá sjaldan að þau fá að koma í
nánd sinna tignu foreldra, umgangast þeir þau anr-
aðhvort með blíð,u umburðarlyndi eða harðstjóra
hörku, eða blending af hvorutveggju. Það er því
engin furða þó börnin segi þeim ekkert í trúnaði,
sem þau hvorki eru hvött til að gera, né mæta réttum
skilning, þó þau geri það. Þeim er bent á að fá
fræðslu um lífið og hina miklu leyndardóma náttúr-
unnar hjá ókunnum' og ó^iðkomandi manneskjum,
eða gegnum sína eigin beisku reynslu.
Á þenna hátt var Etel alin upp, og afleiðingin
varð þetta, skyndilega strokuáform, sem Peg hepn-
aðist að .stöðva. Hún kvartaði aðeins yfir því, að
hpn ásetti sér að missa ekki sjón af henni, og að
skrifa henni með ákveðnu millibili. %
Hugsanir Pegs snérust þó ekki eingöngu um
liðna tímann. Þær litu líka fram undan sér, til end-
urfundanna við föður sinn. Æftli honum verði nú
vonbrigðí að sjá hana?
Hann hafði verið svo áfram um að gera framtið
hennar óhulta, að afleiðingin af Englandsferð
hennar yrði eflaust gabb fyrir hann. Hvernig myndi
hann taka á móti henni? Og hvernig myndi henni
sjálfri liða eftir allar þessar nýjungar, sem hún
hafði orðið fyrir. Nú þráði*hún að tiléinka sér sið-
mentun, að þekkja alt sem útheimtist til þess, að
umgangast mentaðar manneskjur á viðeigandi hátt.
Hún hafði verið vön að skoða hefðan þeirra sem
tilgerð, en nú vissi hún að framkoma hins heldra
fólks var því eins eðlileg, eins og írska mállýskan
var henni.
Eftir þetta gat hún aldrei orðið ánægð með sín-
ar gömlu venjur; hún viðurkendi nú galla sína og
þekkingarskort. Það leit svo út eins og hún hefði
verið blind, og ekki getað séð hina fegurstu siði í
umhverfi sínu.
Og þegar hún sat þannig hugsandi og áéakandi
sjálfa sig, sá hún ávalt andlit Jerrys fyrir frman
sig og heyrði blíðu röddina hans, og hugsunin um
hina óviðeigandi framkomu sína á skilnaðarstund*
inni, kvaldi hana afarmikið.
En hver hreyfing vélarinnar flutti hana lengra
og lengra burt frá þessum ömurléga endurminninga-
sta.ð. Og kvöldið ájður en hún kom til New York,
kvaddi hún England fyrir fult og alt, ásamt öllu
því, er fyrir hana hafði komið þar.
, Hugsunin um föðurinn, sem beið 'hennar, sem
aldrei hafði sýnt henni-reiðkné óánægju, hvað sém
hún hafði gert, sem aldrei hafði skeytt um aðra en
hana.'sero hafði gefið henni alla ást sína og allar
hugsanir sinar, sem hafði unnið alt fyrir
hana, kent henni og lifað fyrir hana. Hugsunin um
föðurinn fór vaxandi og útilokaði allar aðrar hugs-
anir og endurminningar.
Hún þakkaði Guði fyrir að hún átti hann, og
bað um hjálp til þess, að geta alt af verið trygg þess-
um hetjulega bernskuvini sínum, og að engum yrði
mögulegt að loka hann úti úr huga sínum.
\
Þgar hún váknaði síða^t^ morguninn á skipinu,
fanst henni að bæn sín hefði verið heyrð og viður-
kend — allar hugsanir hennar snérust um þetta
eina — að fá að sjá fpður sinn aftur.
/

/