Lögberg - 04.03.1926, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG FIMTUDAGINN,
4. MARZ 1926.
Á metaskálum
Iífsins.
Eftir L. G. Moberley.
10. kapítuli.
Ef þér væruð eins þreyttur af að mála, eins og
eg er af því að vera ‘Nausica,’ þá tel eg víst að þér
yrðuð óánægður og vilduð fá að fara út í sólskinið.”
“Ó, bíðið aðeins eina mínútu — eina einustu
mínútu. Þetta er sú fegursta og bzta mynd, sem
eg hefi nokkru sinni málað. • Það er að segja; eg
gæti málað aðra eins góða, ef eg aðeins fengi leyfi
til að mála Sir Miles í skínandi herklæðum eins og
St. George —”
Unga stúlkan fór skellihlæja.
“En hvað þér eruð einkennilegur maður,” sagði
hún. “Það er alveg eins og þér. séuð nýkominn út
úr aldingarðinum Eden. 'Þér lítið á allan heiminn
eins og í gegnum rósprentuð gleraugu, og jafnvel
hinar lítilmótlegustu manneskjur verða í gegnum
gleraugu yðar að hinum yndislegustu persónum —
miklu fegurri en þær í raun og veru eru.”1
Bevan leit brúnu augunum sínum frá léreftinu,
sem hendur hans áttu svo annríkt við, og það lék
bros á vörum hans, þegar hann mætti glöðu. aug-
unum, sem hún horfði niður á hann.
Betty Dyson stóð á hugsunarlaust tilbúnum
palli, sem hinn ungi málari hafði búið til úr göml-
um vörukassa — og eins og hún stóð þarna með
hálfopnar varir og hið brosandi andlit, með vaxandi
mða. og hallaði sér ofurlítið áfram, var hún yfir-
burða yndisleg, og samanburður Bevans var heppi-
legur og sannur, þegar hann líkti henni við vorið.
Hið ljósa, lausa hár hennar, sem var fleygt aft-
ur frá andlitinu', féll niður um herðar hennar eins
og gylt ský af kvöldsólar roðanum," og augun henn-
ar, sem voru eins blá og júníhimininn, sem maður
sá fyrir utan gluggann, geisluðu af hinni blíðustu
keksni. Litla hakan hennar og aðdáanlegu spékopp-
arnir i unga fjörlega andlitinu, áttu ofur hægt með
að auka hraða blóðsins um æðar karlmanna.
“Ytra útlitið hefir minsta þýðingu,” sagði
Bevari seinlega. — 1 sálu' yðar er vorið og hin lífs-
glöðu ljós, sem eg mynda hér á léreftinu. Ef það
væri ekki tilfellið, haldið þér þá að eg hefði skeytt
um að mála andlit yðar?”
í rödd hans fólst ofurlítið ertandi háð, og and-
lit ungu stúlkunnar varð alt í einu mjög alvarlegt
á svip.
“Já, en þér myndið of stórar hugsjónir um fólk-
í huga yðar. Þér haldið að fólk sé miklu betra
heldur en það í rauninni er,” stamaði hún og leit
niður undan augnatilliti hans.
“Þér setjið það upp á oftrúarpall og þaðan er
alt af hætt við að það detti niður aftur.”
“Þér skuluð að minsta kosti ekki detta niður af
honum,” svaraði hann.
Hún roðnaði enn meira en reyndi þó að hlæja
ofurlítið.
“En ofan af þessum kassa dett eg nú samt sem
áður einhvern góðan veðurdag,” sagði hún fullviss-
andi. “Hann er mjög hrörlegur, og ef þér væruð
fyrirmynd í stað þess að vera málari, munduð þér
eflaust verða var við hve óþægilegan grun maður
hefir af því, að geta bæði oltið og dottið ofan, þeg-
ar maður eins og eg, hefir staðið hreyfingarlaus —
eg veit ekki hve lengi.”
“Eruð þér þreyttar? Eruð þér í raun og veru
þreyttar?” Bevan fleygði frá sér litspjaldinu og
pentskúfnum og gekk hratt til hennar. — “Þegar
eg mála yður, gleymi eg öllu, nema yðar guðdóm-
lega andliti,” sagði hann með svo eðlilegum og
hreinskilnislegum róm, eins og hann væri að tala
um einhverja myndastyttu. “Setjist þér hérna og
hvílið yður!”
iHann ýtti fremur hrörlegum hægindastóli til
hennar, en hún teygði upp handleggi sína og hristi
höfuðið.
“Nei, eg vil ekki setjast niður. Eg vil heldur
ganga um gólf og rétta úr limum mínum, þeir eru
orðnir stirðir. — Þetta er þó hið skringilegasta smá-
hýsi ,sem eg hefi séð. Það eru svo margir undarleg-
ir hlutir í því,” masaði hún, um leið og hún með
liðlegum hreyfingum gekk hringinn um kring í dag-
stofunni, og skoðaði blómaker á arinhillunni, eða
skurðgreyping í bókaskápnum — til þess að síðustu
að setjast við gamált saumaborð, sem hafði verið
ýtt að veggnum í einu horninu.
"Hér hefir frú Tritton að líkindum verið vön
að sitja við handavinnu sína, þegar hinn hræðilegi
hr. Tritton var lítill drengur,” sagði hún. “Eg get
ekki liðið hr. Tritton. Mér finst hann vera svo við-
bjóðslegur og lymskulegur, hann líkist mest af-
brotamanni. Hann hefir eflaust ekki verið góður
drengur, þegar hann var lítill, en móðir hans hefir
sjálfsagt álitið hann vera það. — Það sýnist mæðr-
um alt af — er það ekki? Þetta er reglulega fallegt
saumaborð. Maður fær undarlega löngun til að
verða iðinn við að sjá það.” skvaldraði hún hvíldar-
laust, og meðan hún talaði lauk hún því upp og
horfði niður i hið rúmgóða hólf þess, þar sem enn
þá láu leifar af saumum, stór kefli með silkitvinna
og pjötlur af vefnaðardúkum. “Ef eg ætti að velja
einhvern af þessum húsmunum, þá tæki eg þetta
saumaborð. Manni dettur hún amma sín í hug, þeg-
ar maður sér það, og svo er lyktin af því svo gamal-
dags, eins og af visnum rósum og lavendlum, sem
minna mann svo vel á löngu liðna daga. Já, þetta
saumaborð-------ó, hr. Bevan.” Rödd hennar brejrtt-
ist í lágt hljóð. “Nei, þetta er þó eitt af því allra
Tindarlegasta, sem eg hefi nokkru sinni séð. Sko
hérna. Gerið mér þann greiða að lita á þetta héma.
— Það er leynifjöður, sem eg af tilviljun snerti við,
og þá kom undir ein^ í ljós lítil skúffa.”
Listamaðurinn, sem verið hafði að mála bláan
himin, er vera átti bakhlið eða fjarsýni fyrir gylta
hárið hennar á myndinni, og með litlu ástúðlegu
brosi hafði hlustað á barnalega masið hennar, gekk
nú hröðum skrefum til hennar og horfði ofan í litlu
skúffuna í saumaborðinu sem hún benti £r-«rijpð
miklum ákafa. • -
“Lítið þér á þetta — eg snerti af tilviljun við
litla hnappnum —i alveg af tilviljun — og þá kom
dálítill smellur og skúffan stökk fram úr fylgsni
sínu |— og sko — hún er þar á ofan full af skjölum.
Er það ekki undarlegt?”
Hún var eins áköf og barn, sem fundið hefir
áhrifamikið Ieikfang og listamaðurinn, sem sjálfur
var stórt barn, samþykti algerlega hugnunarhátt
hennar. Hann stakk hendi sinni ofan í skúffuna og
þrýsti á skjölin.
Eins og Betty sagði, var hún full af gömlum,
gulnuðum pappirum, og voru sum skjölin ólæsileg
sökum elli; Mestur hluti skjalanria virtist vera bréf
og reikningar. — Bevan var að því kominn að ýta
skúffunni aftur inn í sitt hólf, þegar nafn á gömlu,
gulnuðu umslagi vakti eftirtekt hans. Það hafði
fyrst legið efst í skúffunni, og þegar hann tók það
upp, las hann:
“Sir George Hernesley.
Mansmere Court. *
Þetta á að senda honum þegar eg er dauð.
M. Tritton.”
Umslaginu var lokað með lakki, og leit ekki út
fyriri að hafa verið nokkru sinni opnað. Hve lengT
það hafði legið i skúffunni ofan á hinum pappír-
unum, var ómögulegt að vita, 'en augu listamanns-
ins horfðu á það eins og þau væru töfruð. Hann
tók það upp og sneri því á alla kanta með undrandi
svip á andliti sínu.
“Eg get ekki skilið hversvegna þetta bréf hefir
aldrei verið sent til iSir George Hernesley?” sagði
hann.
“Af því að enginn hefir að líkindum vitað að
það var til, býst eg við,” svaraði hin hyggna Betty.
“Það er auðvitað enginn nema frá Tritton, sem
hefir vitað um þessa leyndu skúffu, og það er senni-
lega hún, sem hefir lagt bréfið ofan í hana. Húii
hefir máské h'ugsað, að hún skyldi seinna segja
þeim er voru samvistum við hana, að það væri
þarna, og hefir svo að líkindum gleymt því.”
“En sonur hennar hlýtur þó að hafa vitað, að
það var leyniskúffa í saumaboíði móður hans; og
það er mjög1 ósennilegt að hann hafi ekki vitað um
hana. Og þó —■ ef hann hefði vitað um hana, er
það mjög ólíklegt að hann hefði ekki opnað hana.
En, ef hann hefði nokkru sinni séð þetta bréf, því
hefði hann þá ekki átt að framkvæma ósk móður sinn-
ar og afhenda það. En hve langt er síðan að frú
Tritton dó?
“Það eru mörg ár síðan, held eg. iSonur hennar,
eigandi hússins, er tuttugu og sex ára gamall, og
hann hefir sagt mér, að hann hafi átt húsið síðan
hann var drenghnokki.”
“Hann er viðbjóðslegur maður. Eg get ómögu-
lega liðið hann,” sagði Betty blátt áfram.
“Já, eg get heldur ekki sagt að hann sé neitt
aðlaðandi persóna; en það sem mig furðar mest, etf.
að hann er alveg eins og einn af forfeðrum Sir
Miles. Mér varð ákaflega bylt við, þegar eg sá þá
mynd. Það er alveg eins og hann hafi verið fyrir-.
mynd, þegar hún var máluð.”
“Fyrirmynd hvers?”
Betty, sem átt hafði annríkt við að leita að
fleiri leyniskúffum, hætti nú við það, og snéri sér
utan við sig að listamanninum.
“Eg segi,” endurtók Bevan, “að þegar eg var
staddur á aðalsóðalinu fyrir nokkrum dögum síðan,
sá eg mynd í stofunni, þar sem myndasafnið er, sem
var eins lík hr. Tritton, eins og hann hefði sjálfur
verið fyrirmynd hennar.”
IBetty stóð grafkyr og starði á Bevan og svo
datt henni alt í einu nokkuð í hug.
“Líktist hr. Tritton einum af forfeðrum Sir
Miles?” sagði hún. “ó, hr. Bevan. Það er þó merki-
leg tilviljun. Finst yður það ekki líka?”
“Merkileg tilviljun?” endurtók listamaðurinn og
horfði undrandi og spyrjandi augum á hana. Sam-
eininga hæfileiki hans var ekki mjög stórvaxinn.
“Já, já.” Rödd Betty varð óþolinmóð. “Getið
þér ekki skilið að þetta er sannast sagt mjög mark-
verður viðburður, að móðir Trittons skildi skilja
eftir sérstakt bréf til Sir George Hernesley, sem er
fyrir löngu síðan dauður. Getur ekki átt sér stað
einhver frændsemi milli hans og þeirra? Eða er
þetta aðeins tilviljun með þessa líkingu? En það
getur líka verið að það sé eitthvert leyndarmál bak
við þetta, eins og þér vitið að maður les um í skáld-
sögum.”
“Já, um það hefi eg reyndar enga skoðun,”
svaraði Bevan kæruleysislega; hann var að hugsa
um nokkuð, sem honum hafði dottið í hug nýlega.
“Eg veit að eins eitt, og það er, að það er ófrávíkj-
anleg skylda mín að senda þetta bréf til eiganda
þessa húss. Eg ætla að segja honum á hvern hátt
það hafi komið í mínar hendur, og svo verður hann
að gera við það hvað sem honum sýnist; en eg verð
að afhenda honum það.”
* * *
"Nei það snertir ekki á neinn hátt heilbrigði
mína og það er yður alls ekki viðvíkjandi, hr. lækn-
ir. íEn þér hafið verið svo vingjarnlegur við mig,
já, sannast sagt, verið mér regluleg styrktarstoð,
svo mér finst blátt áfram, að eg verði að segja yður
frá því, sem fyrir mig hefir komið.”
Oliver Dynecourt leit snögglega á gest sinn, oj
hann átti bágt með að dylja þann viðbjóð, sem hann
hafði á honum. Það var af því, að Dóróthea hafði
sent Denis Tritton til hans, að hann hafði tekið
honum svo hlýlega sem sjúkling. Heiðarlega og
hreinskilnislega hafði hann ráðið honum til og
leiðbeint, hvernig hann ætti að haga sér; en hann
treysti honum ekki hið minsta. Honum var ljóst
að þessi staðfestulausi maður mundi aldrei breyta
sínum svívirðilega lifnaðarhætti, sem fyr eða síðar
mundi leiða hann út í. líkamlega og andlega glötun.
Frá vísindaíegu sjónarmiði lænka hafði hann
auðvitað talsverðan áhuga á Denis Tritton sem
sjúklingi, en eins og áður er sagt, gat hann ekki
virt þann mann neins. Hann hafði aðeins viðbjóð
á honum, sem lifði í sífeldri léttúð, meðan hann
sjálfur lifði reglubundnu og vanaföstu lífi, og hin
ísmeygilega og jafnframt hrottalega háttsemi, Bem
Tritton notaði til að reyna að ná vináttu hans, vakti
hjá Oliver sterka misþóknun.
Það var auðséð að Tritton var ekki alveg laus
við áhrif víns, og það, ásamt hinni ósmekklegu hylli
í framkomu hans, og hið ertandi sjálfselsku bros,
sem fylgdi orðum hans, gerði unga lækninn aðeins
gramann, svo graman, að hann lagaði til að gefa
honum kj.... högg og fleygja honum svo út.
Þetta mátti hann nú samt ekki gera og hann
lét því sitja við það að taka á sig kæruleysissvip og
svara gesti sínum með þeim kulda, að sérhver ann-
ar en hinn lymski og áleitni Defiis Tritton hefði orð-
ið þess var.
“Get eg verið yður til gagns í nokkru?” spurði
hann.
“Ekki sem læknir,” svaraði Tritton sjálfþótta-
lega. “Það málefni, sem eg vil tala við yður um,
hefir, eins og eg sagði áðan, engin afskifti heil-
brigði minni viðvíkjandi, en mér fanst, að eg yrði
að snúa mér að einhverjum, og svo datt mér í hug,
að eg gæti farið hingað og sagt frá því.”
Það er mjög gleðilegt fyrir mig,” svaraði Dyne-
court með beisku háði, sem þó engin áhrif hafði á
áheyranda hans, sem svaraði mjög rólegpr:
“Ó — alls ekki! alls ekki. Eg veit ofur vel að
eg má treysta yður, sem vini, og eg ímyndaði mér
að yður þætti gaman að heyra, hvernig sannleikur-
inn kemur í Ijós, og hve einkennilegt það er, að rétt-
lætið vill alt af brjóta sér braut. Það er raunar ein
manneskja sem eg vorkenni mjög tilfinnanlega, og
það er Dóróthea Carstairs, — já, hana þekkið þér
eflaust?”
“Að hverju leyti snertir þetta málefni hana?”
spurði Dynecourt kuldalega, um leið og hann leit
með illsvitandi svip á Tritton. Hann reiddist þvi,
að þessi ósvífni maður vogaði að tala um stúlkuna,
sem hann elskaði, jafn ósæmilega.
“Já, það snertir hana, því ver, ekki svo lítið,”
sagði Tritton; “það er að segja, það viðvíkur ein-
göngu manni hennar, en það er hið sama, — því
þau eru maður og kona.”
Tritton brosti, og Dynecourt krepti hnefana,
hann sárlángaði til að grípa í kverkar þess, sem tal-.
aði og kæfa hann. Eitt augnablik var læknirinn
svo æstur, að hann áleit sig mega drepa Denis
Tritton. — J'á, honum fanst það blátt áfram vera
verðskuldað starf, ef hann gæti rutt þessum grá-
gula, viðbjóðslega brosandi manni burt úr heimin-
um, svo þessi viðbjóðslega masandi tunga þagnaði.
Það var aðeins af því að hann hafði svo margra
ára æfingu í því að stjórna sér, að hann gat setið
kyr og1 rólegur. Hin tindrandi augu og dimmi roð-
inn í kinnum hans var það eina, sem benti á að
hann var í afarmikilli geðshreyfingu. En hann gat
ekki talað; honum var ómögulegt að koma nokkru
orði yfir varir sínar, og1 Tritton, sem ekki tók eftir
geðshreyfingu hans, hélt áfram kvíðalaust:
“Leiguliði minn í Handhurst, sendi mér bréf í
morgun, sem er eitt hinna merkilegustu er eg hefi
nokkru sinni séð. Bréf þetta hefir um mörg, mörg
ár legið á saumaborðsskúffu móður minnar, og um
tilveru þess hefir engan grunað hið minsta. Þessi
ungi hr. Bevan, sem hefír leigt húsið, er listamaður,
og hann er að mála einhverja unga stúlku, og sam-
kvæmt því, sem hann skrifar, hefir unga stúlkan
líklega verið að fingra við saumaborðið og fundið
leyniskúffu. Þetta er nú fremur einkennilegt, finst
yður það ekki? — í þessari skúffu lá eitt bréf frá
móður minni til hins gamla Sir George Hernesley,
og það1 sendi nú Bevan til mín.”
“Nú, og1 svo?” svaraði Dynecourt styttingslega,
þegar hin æsta rödd þagnaði.
“Já, svo opnaði eg það auðvitað, og nú skuluð
þér heyra —”
‘íOpnuðuð þér það? En skiljið þér ekki að það
var rangt? Bréfið tilheyrir Sir Miles Hernesley
eftir minni skoðun, þar eð hann er erfingi Sir
Georges, og þar af leiðandi hefði hann átt að opna
þetta bréf. Það eina, sem yður bar að gera þessu
Viðvíkjandi, var að senda bréfið til hans. Það var
hið eina rétta.”
“Já, er er yður nú ekki samþykkur í þessu,”
sagði Denis Tritton brosandi og deplaði augunum
hugfanginn til læknisins. “Það var einmitt það
hyggilegasta, sem eg gat gert, að opna það sjálfur
Það hefði verið regluleg heimska, ef eg hefði gert
það, sem eftir yðar skoðun var það eina rétta. Mér
þætti gaman að vita, hvort Sir Miles hefði hagað
sér öðruvísi gagnvart mér, ef þetta bréf hefði bor-
ist honum á undan mér? Nei, eftir minni þekkingu
á heiminum, mundi hann hafa breytt eins og eg.”
“Þér eigi þó ekki við, að iSir Miles ■— að hann
—” Orð Dynecourts féllu á stangli yfir varir hans.
Slæmur grunur hafði alt í einu vaknað í huga hans.
“Hvað eigið þér við?” sagði hann að lokum þreytu-
lega.
“Hvað eg á við? — Eg á við, að ef það er alt
satt, sem í þessu bréfi stendur — og eg held það
sé — þá er ekki lengur til neinn Sir Miles Hernes-
ley; þá heitir eigandj Mansmere Sir Denis Hernes-
ley! Hvað segið þér um það? Eg er sjálfur Hernes-
ley, skal eg segja yður, góði læknir. — Eg er fædd-
ur Hernesley, og eg er hræddur um að hinum góða
Sir Miles muni bregða við þetta.”
“Hamingjan góða!” tautaði Dynecourt.
“Já, mig grunaði líka að þetta mundi valdá yð-
ur stórrar undrunar. Það er líka allskrítinn heim-
ur, sem við lifumi í.”
Tritton hló hásum hlátri, og þar eð hann var
svo kátur, tók hann ekki eftir hinum miklu' áhrifunl
er frásögn hans hafði á Dynecourt.
‘Guð einn veit hversvegna móðir mín var neydd
til að fela bréfin sín í saumaborðinu sínu og hvers-
vegna hún fór ekki beina leið til Sir George með
sögu sína og fekk öllu kipt í lag. iEn hún var alt
af taugaveil og ihræðslugjörn. Hún gat aldrei
fengið sig til að beita neinni alvöru; það var ekki
hin minsta staðfesta í lundarfari hennar.”
“Hvað er þá skrifað í þessu' bréfi?” hepnaðist
Dynecourt loks að segja.
“Það sagði mér eða réttara sagt, það sagði
gamla Sir George —” nú hló Tritton hugfanginn,
“að móðir mín hefði haldið að hún væri löglega gift
syni Sir Georges, þar lit maður hennar einn dag-
inn sagði skilið við hana, sagði að giftingin væri ó~
lögleg, og fór af landi burt til Ástralíu. Hún skrif-
ar að hún hafi ekki þorað að snúa sér að lögreglunni
til að gera heimild sína gildandi, þar eð hún vissi
ekki hvað hún átti að halda, og var hrædd við að
vekja reiði Sir Georges. Hún var svo hrædd við
alt. Ef hún aðeins hefði sagt mér frá þessu, þá
skyldi eg eflaust hafa komist að sannleikanum, eins
og eg nú hefi ásett mér aði gera.”
“En þér eruð þá ekki alveg viss um að þér hafið
á réttu að standa?”
“Jú, eg er1 viss um það, að eg ætlá að: láta Sir
Miles vita um þetta, og svo skal eg líka fá gamla
Soames til að taka málið að sér fyrir mig í öllum
sérstökum krókum þess. Móðir mín hefir bæði
nefnt daginn, þegar að hennar áliti hin löglega gift-
ing átti sér stað, og alt sérstakt viðvíkjandi kirkj-
unni og vitnunum. Hún strauk til að giftast föð-
ur mínum. — Hún var dóttir leiguliða einhvers-
staðar vestur frá o& þegar hún kom til London, fann
hún föður minn og giftist honum.”
‘^Og svo rak Jiann hana frá sér seinna?”
“Já, það| segir hún í bréfinu sínu.”
“Getur það ekki verið hugsanlegt, að hann hafi
verið giftur áður, þegar hann giftist henni, eða lét
sem hann giftist móður yðar?” sagði Dynecourt of-
urhægt og með þeim róm, eins og hann skammaðist
sín yfir slíkum grun, sem hann þó vonaði með sjálf-
um sér að mundi vera réttur.
“Jú, það getur vel verið, — en það veit maður
nú ekki,” svaraði Tritton kæruleysislega. “En eg
ætla að gera alt mögulegt til að ná réttindum mín-
um — því skal eg lófa. 0g ef þessi Miles Hernes-
ley er eins eðallyndur og góður og allir segja, hlýt-
ur hann sjálfur að sjá, að það sem best er viðeig-
andi, er, að hann hlynni dálítið að mér, þótt að
frændi hans hafi tælt móður mína til að giftast sér,
aðeins að nafninu til.”
‘‘Sir Miles er af öllum álitinn að vera mjög rétt
hugsandi maður,” sagði Dynecourt með þeim radd-
hreim, eins og hann áliti sig skyldugan til að koma
með þessa yfirlýsingu.
“Þess meir sem hann er rétthugsandi, því betra
er það fyrir mig,” sagði Tritton hreykinn. “Mér
þykir þetta auðvitað leitt fyrir hann, og Dórótheu
líka, ef það verð eg, sem sigurinn vinn. Þetta er
leið stríðsins, eins og þér vitið.”
“Eg efast ekki hið minsta um að lafði Hernes-
ley muni styðja mann sinn af öllu afli til að gera
það serfl rétt er,” sagði Dynecourt um leið og hann
roðnaði, þegar hann heyrði aftur nefnt nafn Dóró-
theu svo kunnuglega. “Að öðru leyti vona eg að
þér séndið bréf móður yðar til Sir Miles.”
“Nei, það dettur mér ekki til hugar að gera,”
sagði Tritton þrjóskulega við lækninn. “Miles
Hernesley getur verið svo eðallyndur og réttlátur
eins og hann vill vera; en það skeyti eg alls ekki
um. Og eg væri reglulegur auli ef eg legði öll fram-
tíðar forlög mín í hans hendur. Það er mjög fallegt
af yður að hugsa svo heiðarlega og tala jafn snotur-
lega um göfgi og réttlæti Sir Miles Hernesley, —;
en eg hefi séð of mikið af heiminum til þess, að eg
treysti réttlæti manneskjanna, þegar það leggur
þeim sjálfum byrðar á herðar.”
“Já, Tritton sagði satt. Það var í sannleika
mjög fallegt af honum að hvetja aðra til að vera
heiðarlega. Hann, sem á hinn svívirðilegasta hátt
hafði hjálpað og hvatt hr. iSoames til að dylja þessa
upplýsingu fyrir Sir Miles, sem hann hefði fyrir
löngu' síðan átt að vera búinn að fá. “En hve mikið
ætli Soames viti?” hugsaði hann. ‘<Og ætli lög-
maðurinn hafi nokkurn grun um að hans eigin, ó-
merkilegi skrifari, sé að öllum líkindum hinn rétti
^erfingi að Mansmere? iSú persóna, sem hefði fulla
heimild til að krefjast stöðu iSir Miles, og erfa
Mansmere og hinn mikla auð?”
Hinn mikla auð —, —
Dynecourt hrökk við þegar honum datt í hug
auðurinn, og hin ruddalega rödd Trittons hélt á-
fram að óma fyrir eyrum hans og olli honum mikill-
ar æsingar.
“Nú hefi eg ásett mér að skrifa Miles Hernes-
ley og segja honum frá uppgötvan minni, og á með-
an ætla eg að láta gamla húsbónda minn gægjast
um í allar áttir, og vita hvort hann getur ekki orð-
ið einhvers vísari mér til hagsmuna. — iSoames er
mjög góður lögmaður, þó eg haldi að hann hiki ekki
við að nota sér ýmsa miður sanngjarna króka, þeg-
ar honum þoknast þeir. — Nú >— því glöggsýnna
sem hann lítur á þetta málefni fyrir mig, því betra
er það.”
“Eg—” byrjaði Dynecourt, en þagnaði svo
skyndilega, þar eð honum var ómögulegt að tala þá
árnaðarósk, sem hann vissi að Tritton, er bjóst til
að fara, vonaðist eftir. “Eg vona að þér verðið ekki
fyrir vonbrigðum,” sagði hann, en hann vissi mjög
vel að rómur sinn gaf í skyn, að orðin voru mein-
ingarlaus.
“Já, eg held að alt lánist vel,” sagði Tritton og
hló ógeðslegum, kvakandi hlátri, sem lýsti svo ert-
andi sjálfstrausti, að læknirinn gat varla dulið reiði
sína yfir að heyra hann. “Eg skal láta yður vita
hvernig þetta gengur, og hvernig það endar. Verið
þér sælir á meðan.”
“Svo þú heldur að alt lánist vel. Þú sjálfselski
ágjarni, gráðugi hákarl,” tautaði Dynecourt, þegar
dyrnar lokuðust á eftir þessum mjög óvelkomna
gesti.
“Og ef honum lánast þetta, eins og hann sagði,
hvernig ætli gangi þá með auð Miles Hernesleys —
og hvernig verður framtíð Dórótheu — og mín?”
11. KAPÍTULI.
Soames starði á unga skrifarann sinn með
þeirri undran, sem honum kom ekki til hugar að
dylja.
Hinn frjálsi svipur unga mannsins og öll hin
djarfa framkoma hans, var svo ólík hinni auðmjúku
og skríðandi háttsemi, sem áður einkendi hann, að
lögmanninum datt í hug að hann væri ölvaður. En
þegar hann gætti betur að, sá hann að þessi grunur
var rangur. Þessi óvanalega framkoma skrifara
hans, orsakaðist ekki af æsandi lyfjum, og hann
ætlaði að fara að sneypa unga manninn fyrir áleitni
hans, þegar Denis Tritton varð fyrri til að tala, um
Ieið og hann lagði nokkur skrifuð skjöl fyrir framan
húsbónda sinn á borðið hans.
“Það gleður mig mikið að fá tækifæri til að
tala við yður,” sagði hann svo mikilmannlega og
kumpána sem vakti svo ótrúlega mikla æsingu hjá
húsbónda hans; “mér þætti vænt um,” nú ræskti
hann sig og tók í nefbroddinn með löngu, mörgu
fingrunum, “mig langar til að fela yður á hendur
málefni — mjög áríðandi málefni, verð eg að segja,”
bætti hann við með afarhreyknu brosi.
“Fela mér á hendur málefni,” endurtók Soames
um leið og litlu gráu augun hans litu niður eftir
þessum unga manni, eins og hann væri eitthvert
útlent dýr. “Hvers manns málefni er það? Og um
hvað snýst það?”
“Málefnið er.mér viðvíkjandi,” svaraði Tritton
með mikillátu' brosi, sem lá við að eyðilegði þolin-
mæði Soames. “Eg hefi gilda ástæðu til að ætla, að
eg geti gert kröfu til mikilla eigna, sem nú eru
undir annars manns umráðum, og þá fanst mér rétt-
ast að snúa mér til yðar og ráðgast um það við
yður, hvemig eg geti á best viðeigandi hátt byrjað
hinar nauðsynlegu rannsóknir.”
Lögmanningum var ekki eig'inlegt að láta til-
finningar sínar í ljós, og engin taug í andliti hans
hreyfðist meðan skrifarinn talaði, en glöggur sál-
arfræðingur hefði strax séð, að við hin síðustu orð
Trittons kom undarlega æstur forvitnissvipur í
augu hans; það líktist þeim svip, er rándýrið hefir,
þegar það verður þess vart að það er að missa feng
sinn, en það bar ekki á neinum vonbrigðum eða reiði
í róm hans, þegar hann talaði.
“Hamingjan góða,” sagði hann laus við öll á-
hrif að því er séð varð, “þetta er þó mjög mikils-
verð og óvænt uppgötvun. Eruð þér nú viss um að
þetta eigi sér í raun og veru stað? Og hvað er það,
sem hingað til hefir hindrað yður frá, að ná í yðar,
eins og þér segið, lögheimiluðu' eign?”