Lögberg - 03.06.1926, Blaðsíða 6

Bla. g
I
LÖCEERG FIMTUDAGINN,
3. JÚiNÍ 1926.
Dularfullu far-
- þegarnir
Eftir Allen Upward.
FYRSTI KAPÍTULI
Einkennileg óhappatilviljun.
Sjaldgæfur órói átti sér stað í sveitaþorpiu
Haughton. íbúarnir gengu um kring með þeim svip,
eins og þeir væru fullir af leyndarmálum og þeir
hristu höfuðin og litu hvor til annars þýðingarmiklu
augnatilliti, þegar þeir mættust; eða þeir söfnuðust
saman í smáhópa á götuhornum, lutu hver að öðrum
og töluðu svo Iágt að mest 'líktist hvísli. Hlý kyrð
síðari hluta dags í september orsakaði það, að menn
voru alment ófúsir til að vinna.
Eftir því sem tíminn leið sýndi fólkið sem var á
ferð um þjóðveg þorpsins eða götu sem þeir vildu
helzt kalla hann, alt af meiri löngun til að hópa sig
saman og stefna að hinu stóra greiðasöluhúsi þorps-
ins, “Pólstjörnunni.” Þar var aðdráttaraflið sem
alt af hafði meiri og meiri áhrif á fjöldann, og sí-
felt streymdu fleiri og feiri karlmenn inn um opnu
dyrnar greiðasöluhússins og hurfu inn í það, þar
ðem þeir svo leituðu hælis í stórum sal á fyrs'ta lofti
sem kallaður var “leikhúsið” af því það uppruna-
lega var ætlað til þess að sýna í smáleiki þegar
Haughton var fjölmennara og betur efnum búið en
hin síðustu ár og félagslífið var skemtilegra og íjöl-
breyttara heldur en nú.
Klukkan var orðin hálf þrjú. Kviðdómendurnir
voru komnir, en hvar var dómarinn? Fimm mínút-
um eftir að kirkjuklukka þorpsins hafði slegið hálf
kom hann í ljós úr hliðarherberginu. Hann var al-
varlegur og hátíðlegur, en ekki mjög sorgþrunginn.
Hin tígulega framkoma hans vakti hjá mönnum góða
von um endalok málsins, sem nú var fyrir rfetti.
Þessir tólf kviðdómendur gengu á eítir
dómaranum upp stigann og inn í hinn troðfulla
leikhússal. Þogar þeir komu inn um dyrnar,
heyrðist lágt umf frá manngrúanum. Þegar
kviðdómendurnir sóru eiðinn, veittu áhorfend-
urnir því nákvæma eftirtekt. Svo stóð dómar-
inn upp. Hann átti nú að fara með kviðdóm-
endurna til að sýna þeim líkið. Meðan þeir
voru að framkvæma þetta erindi, opnuðust aft-
ur dymar á herbergi því, sem dómarinn kom
nýlega út úr, tveir svartklæddir menn komu
þaðan og gengu einnig upp stigann. Koma
þeirra inn í réttarsalinn vakti nýja undrun, en
kyrlátari heldur en hina fyrri; áhorfendumir
litu til þeirra með lotningu. Meðan algerð þögn
ríkti, gengu þeir langs eftir salnum! og settust
við borð, sem var beint á móti borði kviðdóm-
endanna. Og þar biðu þeir komu þeirra.
Þeir þurftu ekki að bíða lengi. Stutt rann-
sókn var na*gileg til að sefa forvútni þesara tólf
manna. 1 einu af útihúsum greiðasöluhússins
lá lík af manni á bömrn, sem flestir af þeim
þektu undir eins. Það var Hk James Burls-
tons, sem um mörg ár hafði verið skytta hjá Sir
Arthur Redleigh; það var í þjónustu þessa
höfðingja, að hann dó fyrir fáum dögum síðan,
og annar þessara manna var Sir Arthur sjálf-
ur, sem kominn var til þess að gerá grein fvrir
því, hvemig óhapp þetta orakaðist.
Orsök dauðans var mjög augljós. Neðri
hluti hnakkans var mölbrotinn af haglabyssu-
skoti, og sátu sum höglin föst í sárinu. Eina
spurningin, sem kviðdómendumir urðu að leysa
úr, var, hvernig þessu skoti hefði verið hleypt
úr byssunni. Að sjá og skoða líkið, hafði
mjög ógeðsleg áhrif á þá, og þungt hugsandi
gengu þeir á eftir dómaranum inn í salinn, þar
sem strax vár byrjáð á að yfirheyra aðal-
vitnin. /
Það var á þessari stundu, að atvik • kom
fyrir, sem kom öllum á óvart.
Menn sáu stórt rykský nálgast á Father-
ingham brautinni, og heyrðu jódyn og vagn-
skrölta þaðan líka. iSvo sáu menn skrautlegan
vagn með tveim fallegum hestum fyrir, koma
með miklum hraða til Pólstjörnunnar, dreif-
andi slæpingjahópnum, sem stóð þar úti, og var
næstum að því kominn, að aka yfir suma, sem
hugsuðu svo mikið um hvað fram færi inni, að
þeir gáfu sér ekki tíma til að víkja úr vegi nógu
snemma. Þjónn í einkennisbúnþigi stökk ofan
úr sæti sínu og opnaði vagndyrnar fyrir rosk-
inn mann um fimtugs aldur, sem sté ofan úr
vagninum og gekk inn í greiðasöluhúsið.
Múgurinn sá strax, að þetta var jarlinn
af Fatheringham, og milíil var fortitnin, sem
koma hans vakti. Hvað kom honum til að fara
hingað? Hann var ekki vinnr Sir Arthurs,
það vissu þeir, og heldur efkki neins af hinum.
Hann var í ætt við hr. Grosse; en hvað kom
málið Grosse við að öðru leyti en því, að hann
var fil staðar þegar óhappið skeði. Jarlinn
var anhars svo fámæltur og óframfærinn og
kom sjaldan á mannamót. Hvernig átti að
skilja þetta?
Lávarður Fatheringham gekk beina leið
upp í salinn; ög með því eðlilega kæruleysi,
sem virðist stórmennum meðfætt, .gekk hann
langs eftir salnum og lót mannfjöldann víkja
úr vegi fyrir sér. Kviðdómendurnir voru ný-
lega seztir, og fyrsta vitnið var að flytja vitn-
isburð sinn. Um leið og jarlinn lét sjá sig,
þagnaði Sir Arthur — því það var hann, sem
fyrstur sór vitnaeiðinn — í miðri setningu,
skifti litum og byrjaði ekki að tala aftur, fyr
en eftir nokkur augnablik.
En það leit út fyrir, að jarlinn tæki eftir
þessari truflun. Hann hneigði sig fyrir dóm-
aranum, sem staðið háfði upp að hálfu leyti,
}>egar hann kom ina, og setfist svo á’stól, sem
lögregluþjónninn færði honum. Með hálflok-
uð augu og hökuna hvílandi á höndunum, sem
lágu á handfangi gamaldags göngupriks, var
svo að sjá, sem jarlinum leiddist afarmikið.
Sir Arthur var nú búinn að jafna sig og
hélt áfram með vitnisburð sinn. Hann hafði
ur þú að hann hafi verið búinn að ganga, þeg-
ar þú sást 'hann detta?”
“Nú — já, það var álíka langt og til glugg-
ans þama,” svaraði vitnið og leit til eins
gluggans.
Dómarinn leit líka til gluggans. Þangað
voru hér um bil 9 álnir.
“Ó, það er dálítill munur á fjarlægðinni,
en eg get ekki séð, að það hafi neina þýðingu
fyrir málefnið,” sagði dómarinn við kviðdóm-
enduma.
Nú var Martin sagt að fara og læknirinn
kallaður.
sjáanlega ekki búist við islíkum áheyranda.
Allir aðrir voru annaðhvort vinir hans, eða
w háðir honum, þar eð hann var auðugasti og
valdamesti maðurinn í nágrenni þeirra, svo
það leit svo út, sem hann nyti almennings
hylli, að dæma eftir hvíshnu, sem átti sér stað
um allan salinn. Maður gat 'séð á honum, að
hann var sá maður, sem hafði efni á að njóta
líísins, og hann gerði það líka í fullum mæli.
Rauður litur á andlitinu — of rauður til þess
að sýna heilbrigði — og augu með óákveðnum
lit, rauðu hári og þykkuin vörum, gerðu andlit
hans svo einkennilegt. A þessu augnabliki
vora augu hans og hendur fremur óróleg, og
alt benti á, að hann hefði búið sig undir yfir-
heyrsluna með æsandi efnum, sem litlu síðar
ollu magnleysi. Að öðra leyti var geðshrær-
ing hans afsakandi, þar eð það var hann, sem
óviljandi hafði skotið framliðna manninn, og
nú átti hann að greina frá því, hvemig þetta
vildi til. Honum til hamingju stóð hann gagn-
vart velviljuðum dómara og kviðdómendum,
sem ekki höfðu í hyggju* að beita neinum
brögðum né hörku við hann. Þeir hlustuðu á
lýsingu hans á óhappinu með lotningu. Hann
hafði boðið nágranna 'sínum, hr. Grosse frá
Broadmead, að koma með sér á veiðar hinn 4.
september. Hinn framliðni hafði farið með
þeim, eins og venja hans var, og auk' hans var
drengur líka í för þeirra, sem átti að bera ým-
islegt af munum þeirra. Drengurinn hét Mar-
tin, og hann var líka til staðar í greiðasölu-
húsinu, til þess að bera vitni. Svo hélt vitnið
áfram:
“Af viltum fuglum var mjög lítið, og
Grosse stakk upp á því, að Burlston skyldi
ganga til ungs skógar, til þess að vita hvort
hann gæti ekki hrakið fáeina fugla þaðan til
þeirra. Hann fór líka af stað þangað, en þeg-
ar hann var kominn þrjátíu til fjörutíu álnir
frá þeim, vildi óhappið til. En hveraig það
skeði, get eg ekki skýrt frá. Eg man að eins
eftir því, að eg bjó mig undir að vera við því
búinn að miða á fyrsta fuglinn, sem eg sæi, og
þá heyrði eg Grosse segja: “Þú hittir hr.
Burlston!” Eg leit þangað, og sá að hann lá
á jörðinni.”
Þetta var alt, sem hann hafði að segja, að
því undanskildu, að þeir hlupu allir þrír til
fallna mannsins og sáu að hann var dáinn, og
að Grosse og vitnið hhipu til að sækja lækni,
en drengurinn var kyr hjá. þeim dauða. Einn
af hestsveinunum var strax sendur eftir Crus-
cott lækni, sem koni áður en ein stund var lið-
in, en hann gat að eins fullyrt, að maðurinn
væri dáinn.
Þetta var alt, og Sir Arthur vildi nú gagn-
vart áheyrendunum, láta í Ijós hrygð sína yf-
ir óhappi þessu. Hinn dáni hafði átt trygð
hans og virðingu, og nú var það áform hans
að sjá um að ekkja hans liði engan skort. All-
ir vora sammála um það, að þetta væri fallegt
og fullnægjandi. Hafi nokkur af mönnunum
hugsað sem svo, að “þessir heldri menn áliti,
að það væri ósaknæmt að skjóta veslings þjón
eins og hverja aðra skepnu, þegar borgað væri
fyrir það—” þá geymdu þeir þess konar hjá
sjálfum! sér, þangað til þeir komu út. Hin aí-
menna tilfinning kom í ljós í orðum og rödd
dómarans," hr. Stéercross’s:
“Eg er yður þakklátur, Sir Arthur, og
eg er sannfærður um, að allir þátt-takendur
réttvísinnar eru yður líka þakklátir fyrir yðar
glöggu skýringu. Enginn hefði getað gert
meira en þér hafið ^gert, og þér megið vera viss
um, að þér njótið samhygðar allra rétthugs-
andi manneskja.” ' /
Lágt samþyktar óp fylgdi þessum orðum,
og svo var næsta vitni kallað.
“William Sketchover Grosse!”
Hr. Glrosse, roskinn og tígulegur maður,
með grátt hár og hart og glögt augnatillit, stóð
upp af sæti sínu við hlið Sir Anthurs, og fór
strax að gefa vitnisburð sinn, rólegur og kald-
ur, sem var alveg ólíkt framkomu fyrra vitn-
isins, er var mjög órólegur. En vitnisburður
hann var að öðru leyti alveg samkvæmur vitn-
isburði Sir Arthurs. Það var epgin furða, þó
út liti fyrir, að lávarður Fatheringham væri
hálfsofandi, því hann hálfopnaði augun að eins
til þess að heyra hvað Grossé sagði.
Nú kom röðin að Martin litla. Vitnis-
burður hans var ekki til að styðja skoðun al-
raiennings á þessu máli, svo að dómarinn áleit
skyldu sína að vekja athygli áheyrendanna á
honum. Hann gat ekki sagt eitt orð í góðu
samræmi við hin, og það sem menn vildu vita,
yar erfitt að fá hann til að segja.
• Aðal vitnisburður hans var í samræmi við
hinna. Hann hafði heyrt Grosse segja, að það
hlyti að vera fuglar í unga skóginum, “og svo
segir hann við skyttuna, að hann skuli fara á
undan og reka þá út úr skógínum, og skyttan
gekk af stað, og svo heyrði eg skot alt í einu
og leit í kringum mig, og þá sá eg skyttuna
liggja á jörðinni, eins og hann hefði verið
skotinn, og svo hrópaði hr. Grosse: “Þér
hafið hibt hann”!”
“Jæja,” sagði dómarinn, “og hvað svo?”
“Já, hann var þá líka skotinn,” svaraði
drengurinn.
“Hvað gerðir þú, þegar þú sást hann
. detta?”
“Eg hljóp til hans.”
“Og þá fanst þú, að lífið var slöknað?”
“Nei, eg fann ekkert Hf, hann var, alveg
dauður.”
“ Já—já, það var líka það sem eg átti við.
Og hinir mennirnir tvéir, hvað gerðu þeir?”
“Þeir Hlupu líka þangað, og iSir Arthur
var afarhræddur, en hr. Grosse segir viðfiann:
“hvernig gazt bú verið svona klaufalegur,
Redleigh?” og þá svarar hann: “Hvað þá —
iþað varst —”
“Nú, iæja, þetta er gott,” greip dómar-
inn fram í fyrir honum skyndilesra, við skeyt-'
um ekki um að heyra meira. Hve langt held-
ANNAR AKPÍTULI.
Spurning.
Síðan lávarður Fatheringham kom inn í
salinn, hafði hann að eins einu sinni litið upp,
og það var þegar drengurinn mintist á glugg-
ann. Þá leit hann upp og mældi f jarlægðina
með augunum, en lagði svo höfuðið aftur á
hendur sér og leit ekki upp þegar læknirinn
var kallaður. Hann kvaðst hafa séð lík fram-
liðna mannsins einni stundu eftir að hann var
dáinn, og séð að skot úr haglabyssu hafði or-
sakað dauðann. Nokkur. af höglunum kvaðst
hann hafa tekið, til þess að sýna kviðdómend-
unum þau. (Svo vora höglin fengin kviðdóm-
endunum stil athugunar).
Þegar læknirinn var að enda við vitnis-
burð sinn, sáu menn jarlinn af Fatheringahm
hreyfa sig í annað sinn. Það vakti undrun og
forvútni .hjá áhorfendunum, ])egar þeir sáu
jarlinn taka upp vasabók og fara að skrifa
eitthvað í hana með blýanti. Allir horfðu á
hann, þegar hann stakk blýantinum í vasa
sinn, reif blaðið úr bókinni, braut það saman
og rétti dómaranum það. Hann varð augsýni-
lega alveg hissa, þegar hann tók á móti þessu
bréfi, svo opnaði hann það og las það og hnykl-
aði brýrnar. Þegar hann var búinn að lesa
bréfið, leit hann upp með gremjulegum svip,
sem hann þó reyndi að dylja, og sagði:
“Eitt augnablik enn þá, læknir. Yiljið
þér ekki gera svo vel, áður en þér farið, að
segja okkur, hvort þér af’ dreifingu haglanna
eða öðru, getið gizkað á, hve langt var frá
byssunni til dána mannsins?”
“Velkomið,” svaraði lækniriún strax.
“I sárinu í hnakkanum lágu höglin í þyrpingu,
þó fáein væri dreifð, og af því má ráða, að
byssuhlaupið hefir verið hér um bil sex skref
frá hinum framliðna.”
“Þökk fyrir,” sagði dómarinn, “eg get
ekki séð, að þessi spurning hafi nokkra veru-
lega þýðingu, en þar eð mismunandi skoðanir
eiga sér stað um fjarlægðina, þá er réttast að
fá hana nákvæmlega ákveðna. Eg álít þess
vegna, að þér neitið því hiklaust, að fjarlægð-
in hafi getað verið þrjátíu álnir, eins og tvö
af vitnunum hafa sagt.”
“Já, því verð eg að neita, ” svaraði læknir-
inn. “í þeirri fjarlægð mundu höglin efalaust
hafa dreift sér meira, og sárið naumast verið
deyðandi. ’ ’
“Þökk fyrir, þetta er nægilegt.”
Þar eð nú var búið að yfirheyra öll vitn-
in, sneri dómarinn sér að kviðdómendunum og
byrjaði á ræðu sinni:
“Já, herrar mínir, þetta virðist vera mjög
einföld tflviljun, og þið hafið nú heyrt allar
staðreyndimar, sem að þessu lúta. Sir Arthur
Redleigh, giöfugmennið, sem nýtur virðingar
allra nágranna sinna, og sem hefir látið í ljós
tilfinningar sínar í dag, honum til heiðurs, fór
á veiðar þann 4. september ásamt hr. Grosse,
setn líka er göfugmenni og eins vel virtur.
Hinn framliðni, sem um langan tíma hafði
verið þjónn Sir Arthurs, og naut trausts hans
og vináttu, varð þeim samferða, eins og venja
• hans hafði verið, einnig höfðu þeir með sér
drenginn Martin, en um vitsmuni hans er rétt-
ast að tala eins lítið og mögulegt er.”
Á þenna hátt hélt dómarinn áfram ræðu'
sinni, þangað til hann kom að því, þegar skytt-
an fékk skipun um að ganga á undap, þá bætti
‘hann við:
“Auðvitað gekk hann á undan — var
hann þá sjálfur með byssu? — Já, hann hélt á
sinni eigin byssu í hendinni, herrar mínir.
Sinni eigin? Ó, gjöf frá yður, Sir. Já, það
sýnir okkur svo greinilega hið vingjarnlega
samband milli húsbóndans og þjónsins — sam-
band, sem, guði sé lof, pr svo altítt hér í landi,
og sem kemur öðram þjóðum til að öfunda
okkur. ”
Nú þagnaði ræðumaðurinn, til að njóta
hins lága samþyktaróps, er síðustu orð hans
framleiddu.
“Þey, herrar mínir!” sagði hann þó
ekki fyr en allir vora þagnaðir — “minnist
þess, í. hvaða tilgangi við erum saman komnir
hér. Við skulum ólíta að hinn framliðni hafi
gengið sex skref áfram, eins og læknirinn seg-.
ir — þ það hafi í rauninni enga þýðingu” —
hann leit nú til lávarðar Fatheringham, sem
sat eins og hann væri sofandi — “þar eð allir
vitnisburðirnir era samróma í heild sinni, sem
hlýtur að losa ykkur við allan efa viðvíkjandi
málslokunum, herrar mínir. 'Skotið hljóp lir
byssunni með þeirri afleiðingu, sem þið vitið
nú. Það er undir ykkur komið, en ekki mér,
að ákveða hvort hinn framliðni dó af þessu
voðaskoti. eða ekki. En eg þarf naumast að
,minnast á bað, að um aðra orsök dauðans hef-
ir ekki verið talað, og Sir Arthur hefir hrein-
skilnislega játað, að sér hafi verið að kenna
dauði mannsins. Þar eð þetta er tilfellið. er
óþarft að leita annars vitnisburga-r um það,
hver hafi iskotið, og ef þið undir þessum kring-
umstæðum álítið það í samræmi við samvizku
vkkar að segia: “dáinn af óhanna tilviliun,”
bá skal eg með ánægju skrifa það í réttarhalds-
bókina.”
Kviðdómendurnir samþvktu undir eins ósk
dómarans, og þegar dómarinn hafði hvíslað
einhverju að formanni þeirra, sagði hann, að
engin ástæða væri til að ásaka Sir Arthur, þar
eð hann frá byrjun til enda hefði komið heiðar-
lega fram, og þar eð formaðurinn var ketsali,
sem átti isamband við alla íbúa þorpsins, datt
engum í hug að efast um, að hann meinti það,
sem hann sagði, þar eð hann var vel liðinn og
í miklum metum.
En lávarður Fatheringham? Hvaða álit
ætli hann hafi á dómsúrskurðinum?,
Hann hafði beðið eftir enda réttarlialdsins
rólegur og kaldur, og þegar allir bjugust til að
fara, stóð jarlinn líka upp og með naumast sjá-
anlegri kveðjuhneigingu til dómarans, snéri
hann sér við og gekk eftir salnum til dyra hans.
Þeir, sem inni vora viku úr vegi fyrir þess-
um göfuga manni, en engin þeirra þorði að
heilsa honum nema hr. Grosse. Þegar lávarð-
urinn nálgaðist dyrnar, gekk Grosse fram fyrir
hann, rétti honum hendina og sagði eitthvað
meiningarlaust.
Jarlinn leit hörkulega til hans og kinkaði
kolli kuldalega, eins og hann Vildi segja: “Já,
eg sé þig, en að sjá þig er mér alls engin á-
nægja.”
Svo gekk hann út um dyrnar.
Grosse snéri sér að Sir Arthur, sem stóð
við hlið hans og sagði:
“Nú sjáið þér það sjálfur, Redleigh, að ef
þér vissuð ekki að eg er nánasti frændi hans
og erfingi, þá hlytuð þér að álíta, að við værum.
alveg ókunnugir.”
Jarlinn gekk nú að vagni sínum og sagði
ökumanni að fara aftur til Fatheringham.
Þjónninn lokaði dyrum vagnsins og stökk svo
upp í sæti sitt, en vagninn rann af stað me&
jafn miklum hraða og hann kom.
3. KAPITULI
Jarlinn í Fatheringham.
Fatheringham var aðdáanlega fagurt höfð-
ingjasetur, sem átti nafnfræga sögu frá eldri
tímum. Það var dálítið nær Haughton heldur
en hinu þorpinu. Þaðan sem eigandi þess haf ði
fengið nafnbót sína. Það er að segja, það hafði
verið sveitaþorp þangað til fyrir tuttugu ár-'
- um síðan, en nú var það sístækkandi laugastað-
ur, með öllu því skrauti og þægindum, sem þar
heyra til. Undir eins og jarlinn var kominn
heim, gekk hann inn í lestrarherbergi sitt,
settist við skrifborðið og skrifaði langt bréf,
sem endaði þannig:
“Sendið þér strax boð til leynilögreglunnar
eða farið þér þangað sjálfur, ef yður er það
mögulegt, og fáið bezta njósnarann, sem þeir
hafa . Biðjið þér hann að fara strax hingað
út, en hann verður að vera dulklæddur. Hann
má ekki eyðileggja tímann og hann þarf ekki
að spara peningana. Hann skal fá alla þá pen-
inga, sem hann biður um.” t
Hann lokaði bréfinu og hringdi bjöllunni, og
áður en fimtán mínútur vora liðnar var bréfið
á leiðinni til lögmanns lians í London.
Án þess að rannsaka hina duldu klefa í sálu
jarlsins, sem er hinn fjórði jarl af Fathering-
ham, James að nafni, þá skulum við reyna að
komast eftir hvers konar maður hann er, og
hvaða álits hann naut alment hjá almenningi.
Hann var barnlaus ekkjumaður; kona hanis var
dáin fyrir svo mörgum árum, að 'hann hafði
haft nægan tíma til að sigra sorgina yfif missi
hennar. Aldrei hafði neinn vottur sést til þess
. að hann ætlaði að giftast aftur, þótt hann hefði
tekið mikinn þátt í félagslífinu, þangað til fyrir
þrem árum síðan, og margar ungar og fallegar
stúlkur hefðu umkringt hann. En á því tímabili
* ’ misti hann sinn eina son og erfingja, lávarð
East, og það var sorgin yfir missi hans, sem
fólk áleit að hefði komið Iwlfmm til. að draga
sig í hlé. Kringumstæðumar við dauða sonar
hans, höfðu líka verið afar kveljandi. Þegar
lávarður East var fullorðinn, lifði hann eins
óreglusömu lífi og hugsanlegt var, og á tuttug-
asta og öðru árinu kom liann lieim til föður
síns, eyðilagður á sál og líkama og þjáður af
ýmsum kvillum, þar á meðal ölæði, sem rpun
hafa valdið dauða hans. Ðauðinn lét ekki lengi
bíða sín, hann kom svo skyndilega að sérfræð-
ingurinn frá London, sem Crascott læknir hafð«<
fengið sér til aðstoðar, komu nógu snemma til
þess að sjá hann deyja. Á meðan sorgin yfir
þessum viðburði var á hæsta stigi, kom hinn
eini ættingi jarlsins, hr. Grosse frá Broadmead,
til hans, í því skyni að segja honum frá hlut-
tekningu sinni í sorg hans. Þetta var nú vel
viðeigandi; en urá leið var Grosse svo ósvífinn
að minnast nákvæmlega á -ersakir dauðans, og
•jafnframt að minna hann á, að nú væri hann
nánasti erfinginn að höfðingjasetrinu og nafn-
bótinni. Þetta gerði jarlinn svo reiðan, aíS
hann stóð upp af stólnum og fór út úr herberg-
inu, og eftir þennan dag, leit hann aldrei við
hr. Grosse.
Þettað ásigkomulag, sem fólk hafði svo
mikið að segja um í fyrstu, gleymdist þó bráð-
lega þegai* menn tóku eftir því, að jarlinn varð
fSÍvaxandi mannhatari, eftir því sem árin liðu.
Það var nú t. d. ósamkomulag hans og hertog-
ans af Instaple. Það atvikaðist þannig, að jarl-
inn hafði yfirráð yfir prestsembættinu í Turfe-
sókninni, þar sem Stalneshire, ein af stærstu
þegar embættið losnaði, ski])aði jarlinn evanel-
höllum hertogans, var sókninni tilheyrandi, og
iskan prest ’í það, en 'hertoginn var kaþólskur.
Það vakti því undran og óvild hertogans, þegar
hann hlustaði á ræðu prestsins í fyrsta skifti,
og þar eð Jiann var að eðlisfari sjálfstæður
maður, lét hann byggja kirkju á landeign sinni,
og réði þangað tvo eða þrjá kaþólska presta,
sem héldu margar samborpur í nágrenninu og
fluttu ræður, til þess að fá menn á sitt band og
stofna kaþólskan söfnuð, þar-á meðal í Father-
ingham bænum.