Lögberg - 30.09.1926, Síða 3

LÖCBEKjG flmtudaginn.
30. SEPTEMIBER 1926
Bla. 3.
c;p«7?cT?t7?t7p!7?c7pq7ic77C7pcrpc7?c77c^q73q?c7?c7?q?t^q?crpq7q?q?j7PS'^5^?SH5^^5^S5SH5H5Z5H5Z5'55E5Z555H5EEr55HSS5Z5i55Z5Z5cLSEEH5Z5iZ5Z5E5Z5Z5Z5B5B5Z5H5B5H5HSE5Z5ZSH5E5H5Z5i£S5S *E5ESir,cMí5
f •
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
5^5^525^5 a>.Z5ESBS25H5E5H5H5E5H5HS25ESi25E5H5E5E5E5H5H5a5H5H525ESHSHSH5H5Z5H5H5H SE5E5E c dSHSH5HSH5H5HSHSH5H5HS HSHSHSH5HSHSH5H5H5H5HSHSH5H5HSHSH5HSHSHSHSHSH SH5HSH SHSHSHSHSHSHSi
Hreiðrið.
(Helgisaga.)
Loks kom sá dagur, að ungamir urðu fleyg-.
ir; önnur rfiáríuerlan fór í hreiðrið til að ýta
undir ungana, en hin flaug þar umhverfis til að
sýna þeim, hve auðvelt þetta væri, ef þeir bara
þyrðu að reyna. Og þegar ungarnir gátu samt
ekki unnið bug á ótta sínum, fóru báðir foreldr-
arnir af stað og sýndu þeim allar sínar feg-
urstu fluglistir. Þau böðuðu út vængjunum og
liðu áfram í löngum bugðum, eða. lyftu sér lóð-
rétt upp í geiminn eins og lævirkjar, eða hvíldu
grafkvr í loftinu á titrandi vængjum.
En þegar nú ungarnir eigi að heldur þorðu
út, gat Hattó einbúi ekki á sér setið lengur að
láta þetta afskiftalaust. Hann ýtti gætilega við
ungunum með fingrinum, og þá var björninn
unninn. Út fóru þeir flögrandi, en vandræða-
legir; þeir börðu vængjunum eins og leðurblök-
ur, sigu niður, en hófu sig aftur upp á við;
brátt skynjuðu þeir, í hverju listin lá, og not-
uðu sér hana, til að komast sem fljótast í hreiðr-
ið aftur. Foreldrarnir komnu nú niður til
þeirra, hróðug og fagnandi, og Hattó gamli
brosti í kampinn. Það var þó hann, sem hafði
átt mestan þátt í þessu.
Og hann braut nú heilann af fremsta megni
um það, livort guð almáttugur gæti ekki haft
einhverja afsökun.
Ef til vill væri það nú svoleiðis, þegar öllu
væri á botninn hvolft, að guð almáttugur héldi
jörðinnÞykkar á hægri lófa sér líkt og stóru
fuglshréiðri, og ef til vill hefði honum svo
smám saman farið að þykja vænt um alla þá,
sem búa þar, um öll heimsins varnarlausu börn.
Ef til vill aumkaðist hann yfir þá, sem, hann
hafði lofað að tortíma, eins og feinbúinn aumk-
aðist yfir fuglsungana.
Vissulega væru fuglar sínir miklu betri en
mannkyn guðs, en þó gat konum skilist, að guð
kendi samt í brjósti um það.
Næsta dag var hreiðrið tómt og beiskja ein-
verunnar lagðist eins og farg á Hattó. Hægt
og hægt féll handleggurinn niður með lilið hans
og nú fanst honum öll náttúran halda niðri í
sér andanum, til að hlusta eftir dunum dóms-
lúðursins. En í sama bili komu allir fuglarnir
aftur og settust á höfuð hans óg1 axlir, því þeir
voru ekki minstu vitund hræddir við hann. Þá
brá alt í einu ljósglampa fyrir í hinum hálf-
ringlaða heila Hattós gamla. Hann mundi nú
alt í einu eítir því, að liann hafði látið hand-
legginn síga niður á hverjum degi, til að gæta
að ungunum.
Og þarna stóð hann grafkyr og ungarnir
allir sex voru að flögra og leika sér umhverfis
hann, og hann kinkaði glaðlega kollinum til ein-
hvers, sem hann þó ekki sá. “Þú sleppur,”
sagði hann, “þú sleppur. Eg hefi ekki efnt
orð mín, og því þarft þú heldur ekki að efna
þín orð.”
Og honum virtist skjálftinn líða úr klettun-
um og fljótið leggjast rólega til hvíldar í far-
veg sinn. Þýtt hefir, /
....—Eimreiðin. B. Þ. Blöndal.
Ormurinn í bláberinu.
“Svei attan!” sagði Helga.
“En sá viðbjúður!” sagði Sigga.
“Hvað er um?” sagði fullorðín systir
þeirra.
“Það er ormur” sagði Helga.
“Á bláberinu,” sagði ISigga.
“Drepið hann þá,” sagði Bjöm litli.
“Hvaða læti eru þetta út úr einum smá-
örmi!” sagði fullorðna systirin með nokkurri
þykkju.
“ýía, þegar við fórum að hreinsa bláberin”
— sagði Helga.
“Þá skreið hann út úr því stærsta,” hélt
Sigga áfram sögunni.
“Og hefði nú einhver étið bláberið,” sagði
Helga enn.
“Nú, þá.hefði hann étið yrmlinginn með,”
sagði Sig£a.
“Nú, og hvað um það?” sagði Björn litli.
‘1 Að éta orm, livað (jugsið þið! ” sagði Helga.
“Og bíta hann í sundur!” sagði Sigga.
“Hvað sýnist ykkur?” sagði Björn litli og
hló við.
“Nú er hann að skríða á borðinuy’ sagði
Helga.
“Æ', b'lásið þið honum burt,” sagði full-
orðna systiriú.
“Merjið liann með fótunum,” sagði Björn
litli glottandi.
En Helga tók. lyngblað og sópaði .orminum
á það með varúð og bar hann út í garðinn. Þá
sá Sigga, að sporfugl sat á skíðgarðinum og
horfði í vígahug á orminn. Hún tók þá blaðið
með orminum á og bar það út í skóg og faldi
það þar undir bláberjarunni. Fuglvargurinn
gat ekki fundið fylgsni yrmlingsins.
Hvað verður nú fleira sagt um veslings blá-
berjaorminn? Hvað mundi vera sögulegt við
svona grey? Hver mundi eigi vilja búa í svo
hressandi, ilmandi, rósleitu smáhúsi líti í skóg-
arkyrðinni innan um blóm og grænt lauf?
Nú var kominn tími til iniðdegisverðar og
nú borðuðu þau öll bláber með rjóma. “Hrúg-
aðu ekki of miklu sykri á, Bjössi,” sagði full-
orðna systirin. En diskur Björns litla var eins
og snjóskafl á vetrardegi, en sæist á eitthvað
bláleitt undir.
Eftir máltíðina sagði fullorðna systirin:
*‘Nú höfum við lokið öllum bláberjunum og
liöfum ekkert skilið eftir til vetrarins. Eg vildi
að við ættum tvær körfur fullar af nýjum berj-
um. Þau gætum við hreinsað í kveld og soðið
á morgun, og borðað svo seinna pönnukökur
með bláberjasætu.”
“Komdu, við skulum fara út í skg og tína
ber,” sagði Helga.
“Já, það skulum við gera,” sagði Sigga.
“Þú tekur gulu körfuna, og eg tek þá grænu.”
“Villist þið r.-ú ekki, og komið þið aftur fyr-
ir kveldið!” sagði fullorðna systirin.
“Eg bið að heilsa bláberjaorminum,” sagði
Björn litli í ertni. “Ef eg hitti hann aftur, þá
mundi eg telja mér heiður að éta hann upp til
agna.”
Nú ijóru þær Helga og Sigga út í skóg. Þar
var nú ekki ljótt að vera! Grangan var þó erfið.
Urðu þær að klifra yfir fallna tréstofna og
smeygja sér gegnum runnana og berjast við
mýflugurnar. En hvað gerði það til! Þær voru
stuttklæddar, telpurnar og skilaði vel áfram og
fóru æ lengra og lengra inn í skóginn.
Hér var nóg af krækiberjum og hrútaberj-
um og öðrum berjum, en lítið af bláberjum.
Telpurnar gengu nú lengra og lengra og
komu loks að stórum skógi úr bláberjalyngi,
þótt ótrúlegt megi þykja. Hér hafði skógurinn.
brunnið áður, en nú var þar hver bláberja-
runnurinn af öðrum, svo langt sem augað eygði
og voru alþaktir fögrum, fulfjiroskuðum berj-
um. Slíka berjamergð höfðu þær aldrei séð fvr,
telpurnar. ,Helga tíndi og Sigga’ tíndi, og báð-
ar átu. Innan skamms voru körfurnar fullar.
“Nú skulum við fara heim,” sagði Sigga.
“Nei, við skulum tína meira,” sagði Helga.
Nú^settu þær frá sér körfurn-ar og fóru að
tína í svuntur sínar. En þess var ekki langt að
bíða, að þær yrðu fullar.
“^íú skulum við fara heim,” sagði Helga.
“ Já, nú er víst bezt að halda heim á leið,‘ ’
sagði Sigga.
Svo tók hvor sína körfu í aðra höndina, en
héldu svuntunni með hinni. Síðan héldu þær af
stað heim. En Jiað var lnfegra ort en gjört. Þær
liöfðu aldrei farið svo langt inn í skóginn. Þar
var enginn vegur eða troðningur, og þær urðu
þess brátt varar, að þær voru farnar að villast.
Skuggarnir urðu æ lengri og lengri, fnglarnir
flugu heim í hreiðrin sín og dögg tók að falla.
Loks gekk sólin til viðar, og varð þá svalt og
rokkið í skóginum.
Börnin fóru nú að verða óttaslegin, en héldu
þó áfram göngunni og bjuggust við að skógur-
inn myndi loks þrjóta og að sjá rjúka heima
hjá sér. En er þær liöfðu lengi gengið, datt
myrkrið á, þær voru þá komnar á mikla sléttu,
sem var vaxin runnum. Þegar þær skygndust
um sem bezt þær gátu í myrkrinu, þá sáu þær að
þær höfðu gengið stóran bug, því að nú voru
þær komnar aftur að hinum fögru bláberja-
runnum, þar sem þær höfðu fylt körfurnar sín-
ar og svunturnar með berjum. Nú voru þær
orðnar þreyttar, og settnust niður á stein og
fóru að gráta.
“Eg er svo svöng,” sagði Helga.
“ Já, ef við hefðum nú tvær vænar smurðar
brauðsneiðar með keti ofan á.”
Óðar en hún slejiti orðinu, fann hún alt í einu
að eitthvað lá í keltu hennar. Og þegar hún
gáði að, þá var það stór, smurð brauðsneið með
dilkakjöti ofan á, I sama bili sagði Helga:
“Hvað .er i(ú þetta; eg liefi alt í einu smurða
brauðsneið í hendinni.”
“Og feins eg,” sagði Sigga; “ætlar þú að
borða þína?”
“Já, mér dettur ekki annað í hug,” sagði
Helga. “Bara að eg hefði nú vænt glas af mjólk
með. ’ ’
Ög óðara en orðinu var slept, hafði hún
mjólkurglas í hendinni. Og í sama bifi kallaði
Sigga upp jTir sig: ‘ ‘ Helga! Helga! Eg hefi
mjólkurglas í hendinni. Þetta þykjr mér und-
arlegt.”
En af því að telpurnar voru svangar, átu
þær og drukku með mestu lyst. Þegar þær
höfðu etið lyst sína, fór Sigga að geispa og
sagði: “Æ', eg vildi að eg hefði nú mjúkt rúm,
svo að eg gæti nú sofið nægju mína!”
Óðara sá hún fallegt, mjúkt rúm við hliðina
á sér^ og Helga annað eins. Þeim þótti þetta
æði undarlegt, en af því að þær voru syfjaðar,
hugsuðu þær ekki frekar um það, en lögðust í
rúmin, lásu 'kveldbæniruar sínar og breiddi
upp vfir höfuð. Að vörmu spori féllu þær í
fasta svefn.
'Sólin var liátt á lofti er þær vöknuðu aftur.
Þá var fagur sumarmorgunn í skóginum, og
fuglarnir flögruðu kvakandi kring um þær. Nú
urðu þessi undur þeim óskiljanleg, þegar þær
sáu, að þær liöfðu sofið í bláberjarunnunum.
Þær litu hvor á aðra og rúmin, sem voru gerð
úr mosa og laufi, og skínandi lín breitt yfir.
Loks sagði Helga: “Ertu vakandi, Sigga?”
“Já,” svaraði liún.
“En mig er að drevma enn þá,” sagði
Helga.
“Nei,” sagði 'Sigga. “En her í runnunum
býr sjálfsagt einhver góður andi. Æ, eg vildi
að við hefðum nú kaffibolla og eitthvað gott
með.”
Óðara stóð silfurbakki við hliðina á henni
og þar á gullin kanna, tveir bollar úr hreinu
postulíni, sykurskál úr kristalli, rjómakanna*úr
silfri og nokkrar sætar og volgar hvgitikökur.
Telpurnar heltu í bollana, tóku sykur og rjóma
og drukku og þótti gott. Svo gott kaffi liöfðu
þær aldrei bragðað.
“Nú þætti mér gaman að vita, hver veitir
okkur öll þessi gæðl,” sagði Helga.
“Það er eg, börnin góð,” var þá sagt inni í
runnunum. Telpunum varð hverft við. Þær
lituðust um og sáu vingjarnleg&n karl í hvítri
treyju og með rauða húfu. Hann staulaðist
fram úr runnunum og var stinghaltur á vinstra
fæti. Helga og Sigga urðu svo hræddar að þær
gáfu engu orði upp komið.
“Yerið þið óhræddar, börnin góð,” sagði
karlinn og gretti sig vingjarnlega framan í þær.
Hann gat ekki brosað almennilega, því að munn-
urinn á honum var skakkur. “Verið þið vel-
komnar í ríki mitt! Hafið þið nú sofið vel og
fengið nóg að borða?”
“ Já eg held nú það svari því,” sögðu báðar
telpurnar, “en segðu okkur—” og nú ætluðu
þær að spyrja hver liann væri — en þorðu það
ekki.
“Eg skal segja ykkur, hver eg er. Eg er
bláberjakonungurinn, og ræð hér yfir öllum
þessum bláberjarunnum. Og hér hefi eg búið í
mörg þúsund ár. En hinn mikli andi, sem ræð-
ur yfir skóginum og hafinu og himninum, hefir
ekki viljað, að eg ofmetnaðist af konungdómi
mínum og mínu langa lífi. Þess vegna lætur
hann mig taka á mig gervi lítils bláberjaorms
hundraðasta hvert ár. 1 þessu veika og hlífar-*
lausa gervi verð eg að vera heilan dag frá sól-
arupuprás til sólarlags. Þá er eg ofurseldur
öllum þeim hættum, sem slík smádýr eru undir-
orpin: fugl getur hrifsað mig í gogginn, barnið*
getur tínt mig á beri og troðið mig undir fótum
sér, svo að eg missi lífið. Dagurinn í gær var
einmitt hamskiftadagúr minn. Eg var tekinn
með bláberi og átti á hættu að verða troðinn í
sundur, hefðuð þið ekki bjargað mér, blessuð
góðu börnin. Til sólarlags lá eg ósjálfbjarga í
grasinu. Þegar mér var blásið af borðinu, þá
snerist undir mér fóiurinn og skektist á mér
munnurinn af ótta. En þegar kveld var komið
og eg tók aftur mitt eigið gerfi, þá fór eg að lit-
ast um eftir ykkur, til þess að launa ykkur. Þá
fann eg ykkur hér í ríki mínu, og tók ykkur svo
vel sem eg gat, án þess að hræða vkkur. En nú
ætla eg að lána ykkur fugl til að vísa ykkur veg-
inn. Verið þið sæl, börnin góð. Hafið þökk
fyrir brjóstgæðin. Bláberjakonungurinn mun
sýna ykkur, að hann er ekki vanþakklátur.”
Telpurnar réttu karli höndina og þökkuðu
fyrir sig. Þær voru því alls hugar fegnar, að
þær höfðu hlíft bláberjakonunginum daginn áð-
ur. Nú ætluðu þær að fara af stað, en þá sneri
sá gamli sér við, og lék hæðnisbros um hans
skakka munn; “Skilið kveðju minni til hans
Björns litla, sagði hann, “og segið lionum, að
þegar við hittumst næst, muni eg éta hann upp
til agna.”
“Æ, það máttu ekki gera, lierra bláberjaorm-
ur,” sögðu báðar telpurnar óttaslegnar.
“Jæja, eg skal þá fyrirgefa honum ykkar
vegna,” sagði karlinn. “Eg er ekki hefni-
gjarn. En skilið þið kveðju til Björns litla og
segið honum, að hann eigi líka von á gjöf. Ver-
ið þið sælar. ”
Þær tó'ku nú ber sín og Uupu inn í skóginn á
eftir fuglinum, og var þeim nú létt í geði. Inn-
an skamms tók skógurinn að gisna, og þær furð-
uðu sig á, hvað’ þær höfðu getað farið krókótt
daginn áður.
Þar urðu heldur fagnaðarfundir, þegar þær
komu heim. Allir höfðu beðið eftir þeim og leit-
að að þeim. Fullorðnu; systurinni hafði ekki
komið dúr á auga. Hún hélt, að vargar hefðu
grandað litlu svstrunum. Björn litli kom á
móti þeim með körfu og kallaði~ “Komið þið
og sjáið þið. Hér er sending til ykkar. Gamall
maður kom með það til ykkar rétt áðan.”
Þær opnuðu nú körfuna. Þar lágu tvö dá-
samleg amibönd með heiðbláum gimsteinum,
sem voru eins og þroskuð bláber í lögun. Þar á
var skrifað: “Til Helgu og Siggu.” Þar hjá
lá brjóstnæla, sem líka var eins og bláber í lag-
inu. Þar á var ritað: “Drep þú ekki vamar-
lausa, Björn litli.” Bjöm skammaðist sín.
Hann skildi sneiðina, en sá, að sá gamli hafði
hefnt sín með þeim hætti, sem góðum mönnum
er títt. En bláberjakonungurinn hafði líka
liugsað fyrir fullorðnu systurinni. Þegar hún
fór að bera miðdegismatinn á borð, þá stóðu
þar tólf körfur fullar af skínándi fallegum blá-
berjum. Nú var ærinn starfi fyrir hendi, að
sykra þau og koma þeim fyrir í geymslu.
Við getum farið þangað til að hjálpa, ef þú
vilf. Við»fáum þá sjálfsagt berjabragð. Því
að þau hafa víst ekki lokið starfinu enn þá.
Þetta var ekkert smáræði.
Lárus Sigurjónsson,
—Topelius. , .... þýddi.
Crestur við veitingakonu:
“Eruð þér gengin af göflunum, kona; þér
þerrið af diskunum með svuntunni yðar. ”
“Það sér ekki á svörtu. Hún er óhrein
hvort sem er.” —Unga Isl.
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
fJ16-2S0 Medical Arts Bldg.
Oor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: 21 834.
Olfice tímar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leg-grjum sérstaka éherzlu & aC
oelja meðul eftir forskriftum Isekna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aC fft, eru
notuS eingöngu. pegar þér kömiC
meC forskriftina til vor, meglC þér
vera viss um, aC fá rétt þaC sem
læknirinn tekur tll.
Notre Dame and Siierbrooke
Phones: 87 659 — 87 650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bld*
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phones: 21 834
Office tímar: 2—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: 27 58'6
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bidg.
Cor. Grahara og Kennedy Sts.
Pane: 21 834
Office Hours: 3—5
Heimtli: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Hldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phoie: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdöma.—Er aC hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Tals. 42 691
Dr. K. J. Backman
404 Avenue Block
Lækningar með rafurmagni,
Rafmagnsgeilsum (ultra violet)
Radium, o.s.frv.
Stundar einnig hörundskvilla.
Office tímar 10-12, 3-6, 7-8
Office Phono: 21 091
DR. A. BLONDAL
Mcdifil Arts Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdóma.
Er aC hltta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimill: 80'6 Victor St.
Stmi: 28 180
DR. Kr. J. AUSTMANN
724 <4 Sargent Ave.
ViCtalstlml: 4.30—6 e.h.
Tals.: 36 006
Heimili: 1338 Wolsley Ave.
Stmi: 39 231
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phone: 21 834
Heimilis Tals.: 38 626
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald St.
Talslmi: 28 889
Giftlnga- og Jarðarfara-
Blóm
með iitlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
593 Portage Ave. Tals.: 30 720
St. John: 2, Ring 3
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur ltkki8tur og annast um út-
farir. Ailur útbti.naCur aft beztl.
Enn fremur seíur hann allskonar
minnisvarCa og legsteina.
( Skrifstofu tals. 86 607
Heimilis Tals.: 58 302
MRS. SWÁINSON
að 627 SARGENT Ave., Wlnnipeg,
hefir ávalt fyrirlltggjándi úrvals-
hírgðir af njti/ku kvenhöttum.
Hún er eina ísl. konan, sem slfka
verzlun rekur í Wlnnipog. fslend-
ingar, látiS Mrs. Swainson njóta
viðsklfta yðar.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðlngar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bulldlng, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
. f slenzklr lögfræðingar.
356 Main St. Tals.: 24 963
356 Main St. Tais.: A-4963
þelr hafa einnig skrifstofur aC
Lundar, Riverton, Gimll og Piney
og eru þar aC hitta ft. eftirfylgj-
and timum:
Lundar: annan hvern mMtylkudar
Riverton: Pyrsta fimtudag.
Gimll: Fyrsta miCvlkudag.
Piney: þrlCJa föstudag
1 hverjum mftnuCl.
A. G. EGGERTSSON
fsl. lögfræðingur
Heflr rétt tll aC flytja mftl bseBi
1 Manltoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Seinasta mftnudag 1 hverjum mftn-
uðl staddur 1 Churcbbrldge
Athygli! >
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
. A. G. JOHNSON
907 Confederatlon Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteigmr manna.
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Seluf eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svaraö samstundis.
Skrifstofusimi: 24 263
Hbiimastmi 33 328
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
R e n t a 1 s
Insurance
Real Estate
Mortgages
600 Paris Building, Winnipeg
Pohnes: 26 349—26 340
STEFAN SOLVASON
TEIACHER
of
PIANO
1256 DonHnion St. Plione 29 832
Hugh L. Hannesson,
Teacher of Piajio
Studio:
523 Sherbrooke St. Ph. 34 966
Emil Johnson
SERVIOE EIjECTTRIC
Rafmagns Contractlng — AUs-
kyns rafmagsndhöld seld og við
þau gert — Eg sel Moffat og
McClary Eldavélar og hefi þær
til sýnis d verkstæOi mÁnu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin vi6
Young Street, Winnlpeg)
Verkst.: 31 507 Heima.: 27 286
Verkst. Tals.: Heima Tala.:
28 383 29 384
G. L. STEPHENSON
PLUMBER
AlLskonar rafmagnsáhöld. svo aem
straujárn, víra, allar tegundlr af
glöeum og aflvaka (hatteriee)
VERKSTOFA: 676 HOME 8T.
Tals. 24 153
NewLjrceum Photo Studio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikbúsið.
tslenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir lu'gsta
verð. l'aniantr afgreiddar bæði
fljótt og veL Fjölbreytt úrval
Hreln og lipuv viðskifti.
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Wlnntpeg.
Phone: 34 298