Lögberg - 21.10.1926, Síða 1

PROVINCE
TAKIÖ SaRíENT STRÆTIS
vagn AÐ dyrunum
ÞESSA VIEU
Sérstakt góðgaeti fyrir aila fjölskylduna
HOOT GIBSQN í7 ^tta ick
“THE TEXAS STREAK"
DDHUlMrC TAKIÐ SARGENT STRŒT
rKUYIWLL vagn að dyrunum
NÆSTU VIKU
“3 BAD MEN”
Engi efi mesta myndin af sinni tegund sem
sýnd hefir verið þetta ár.
39. ARCANGUR
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 21. OKTÓBER 1926
NÚMER 42
Helztu heims-fréttír
Canada
FylkisþingiÖ í Ontario hefir ver-
ið rofið og nýjar kosningar fyrir-
skipaðar þann i. desember næst-
komandi, samkvæmt yfirlýsing for-
sætisrátSgjafans', Hön. G. H. Fergu-
son. Stjórn þessi kom til valda á
öndverðu ári 1923, undir merkjum
afturhaldsins og hefir fylgt því
dyggilega jafnan siSan. Nokkur
breyting hefir orðið á samsetning
ráðuneytisins, aS því er stjórnarfor-
mínni segist frá. Hon. W. F. Nicke
dómsmálaráðgjafi lætur af embætti,
sökum ágreinings viS ráðuneytið í
sambandi viS Vínsölumálið. ,Er hann
eindreginn bannmaður, en nú legg-
ur stjórnin þaS til, að jafnhliða
lcosninguhum skuli fara fram lýS-
atkvæSi um það að vín skuli fram-
vegis selt í fylkinu undir stjórnar-
eftirliti, eins og á sér stað í flestum
hinum fylkjunum. Col. W. H. Price
tekúr við dómsmálaráðgj'afaem-
bættinu, en Hon. J. D. Monteith
hefir verið svarinn inn sem fyl'kis-
/féhirðir.
Þrír flokkar keppa um kosningu
aS þessu sinni: íhaldsflokkurinn
undir forystu Fergusons stjórnar-
formanns, bændaflokkur, meS W.
E. Raney í broddi og frjálslyndi
flokkurinn, með W. E. N. Sinclair,
sem leiðtoga. Þykir eigi óliklegt, aS
samvinna nokkur muni eiga sér stað
í kosningunun* milli hinna tveggja
síðastnefndu flokka.
Fergusons-stjórnin var afarliS-
sterk á þingi þetta siðastliðna kjö'r-
tímabil og mun mega telja það
nokkurn veginn víst, að hún gangi
sigrandi af hólmi viS kosningar. Þó
virSist alment litið svo á, að fvlgi
hennar hljóti aS rýrna til muna.
» * *
líon. Q. A. Dunning járnbraúta-
ráðherra kom til Wlinnipeg á föstu-
dagskveldi, i vikunni sem leið til
Regina, Sask. Var hann spurður
hvernig gengi meS Hudsons Bay
•brautina og hvert nokkuð væri hæft
í þeirri frétt. sem kom frá Saska-
toon, að leggja ætti 18 mílur af
bráutarteinum nú í haust. Mr. Dun-
ning sagðist ekkert hafa um þetta
að»segja annaS en það, aS verkinu
yrSi flýtt eins mikiS og mögulegt
væri og eins miklu afkastað nú í
haust, eins og tíðarfariS , frekast
leyfði.
Taschereau stjórnarformaður i
Québec er staddur i London. Er
haft eftir honum þar að þaS sé litil
hætta á þvi að Canada taki upp á
því aS sameinast BandaríkjunumV
Það sé fjarri skapi hinna frönsku
Canadamanna. “Eg veit ekki til aS
nokkuS sé gert í þá átt í Canada, að
sameinast Bandaríkjamönnum. ÞaS
eru þrjár miljónir manna i Canada
af frönskúm ættum o£ sem tala
frönsku. Það fólk er ánægt og ber
mikla virðingu fyrir bresku stjórn-
arfyrirkomulagi og þar höfum vér
fundið alt þaS frelái er vér æskjum.
Eg held að engin þjóð á jörSunni
njóti meira frelsis, en vér gerum.”
* * #
Hveitisamlagið hefir nú borgaS
bændunum, sem því tilhevra að
fullu fyrir hveitiuþpskeruna 1925.
Síðasta borgunin var 50. fyrir
hvern mæli hveitis. ÁSur höfðu
bændurnir fengið fyrst $1.00, síSar
20C. tvisvar og nú 5C. Er því það
sem tendurnir hafa fengiS fyrir
uppskeruna 1925 alls $1.45 fyrir
hvern mæli hveitis. Hér er átt við
verðiS í Fort William og No. 1
Northern hveiti.
* * *
Samkvæmt yfirlýsingu frá T. J.
Porte, forstjóra ferðamanna skrif-
stofnunar i Winnipeg, þá hefir tala
gesta þéirra, er heimsótt hafa borg-
ina sunnan úr Bandaríkjunum á
yfirstandandi jári, numið hundraS
og tíu þúsundum. Telst Mr. Porte
svo til að gestir þessir muni hafa
eytt sem næst sjö miljónum dala,
meSan jreir dvöldu hér í fylkinu.
• » »
\
NýveriS veiddist silungur að
Meaford1, Ont., er vóg 28^2 pund
og var 47 þumlungar á lengd. Er
það stærsti silungurinn, er menn
vita til að veiSstj^afi þar um slóðir.
Var hann sendur til Toronto og á
að geymast þar á safni.
# • #
Tom Moore, bréfberi að St.
Thomas í Ontario, er gegnt hefir
þeim starfa samfleytt í átján ár,
kveSst vera 'búinn að ganga í alt
622,550 mílur, eða sem svarar tutt-
ugu og fimm sinnum kringum
hnöttinn.
* * *
t
Fylkisstjórinn í Ontario, Col.
Hlarry Cockshutt, hefir lofast til aS
gegna embætti sínu, þar til King
stjórnarformaður kemur heim aft-
ur af samveldisstefnunni í Lundún-
um. Embættistímabil Mr. Cock-
shutts rann út um síöastliðin mán-
aSamót.
BÍdÍAi..
Verkamannasamtök Bandarikj-
anna — American Federation of
Labor1, hafa á' þingi sinu í Detroit
borg, þverneitaS að viðurkenna
sovietstjórnina á Rússlandi og full-
yrSa að ameriskur almenningur
yfirleitt vilji ékkert með commún-
ista fyrirkomulagið hafa að gera.
Forseti samtakanna, William
Green, flutti mikla ræðu við þetta
tækifæri og var erindi hans fagnað
mjög af öllum þeim mörgu fulltrú-
um, er þingið sóttu.
* * *
Demokratar í Georgía-ríki hafa
átnefnt Dr. Lamartiné G. Hardman
sem rikisstjóraefni við nóvember
kosningarnar í haust. Má skoða út-
nefningu lians sem fullnaðarkosn-
ingu. Dr. Hardman er sagöur aS
vera auSugur að fé, og starfrækir
volduga baðmullar verksmiðju.
Hefir hann fram aö þessu einnig
gegnt algengum læknisstörfum og
þótt á því sviSi hinn'nýtasti maður.
Dr. Hardman kveðst leggja munu
læknisstörfin með öllu á hilluna, ef
hann nái kosningu, sem ríkisstj óri,
því starf það krefjist að sjálfögSu
óskbftra krafta,-
* * *
Þeir eru engir unglingar þessir
»íiu menn sem sæti eiga í hæsta rétti
Bandaríkjanna. Hinn yngsti þeirra
85 ára. Hinir 60—70 ára. Þessir
öldungar tóku sér vitanlega hvíld
ýfir hásumariS, eins og aðrir, en
hafa nú aftur tekiS til starfa i
Washington. Blaðamennirnir vildu
fá aö tala viö þá og einhver þeirra
spurði William Howard Taft dóms-
forseta hvernig gengi að fram-
fyjgja vín'bannslögunum í Canada.
Svaraði hann á þessa leiS: “Dreng-
ur minn ! Bg héfi ekki gefið mig við
stjórnmálum í æði mörg ár. En svo
hefi eg ekki gleymt pólitík enn þá,
aS eg viti ekki hvenær eg á aS
Þegja.”
BRETLAND.
Lord Oxford, ('AsquithJ hefir
sagt aksér forystu liberal flokksins
á Bretlandi. Segir hann að heilsu
sinni sé þann veg farið, aS mjög ó-
víst sé að hann ,þoli þá áreynslu
sem því óhjákvæmilega fylgi að
vera leiStogi flokksins. Ekki segist
hann þó muni hætta að gefa sig við
opinberum málum og segist hann
trúa því að þar geti hann enn orðiS
þjóS sinni til gagns. Annars er tal-
ið sjálfsagt að hér muni miklu
valda ósamkomulagi milli hans og
Lloyd George, sem alt af hefir átt
sér staS síðan 1916, aÖ Lord Ox-
ford'varS að víkja fyrir vLloyd
George og sléppa við hann foryst-
| unni og stjórnartaumunum. Þegar
| þetta 'er ritaS er óvíst hver vefður
foringi liberal-flokksins, þó likleg-
ast þyki að Lloyd George verSi þaS.
Frú Jakobína Johnson í Árborg.
SkálcTkonan góöfræga, frú Jakob-
ína Johnson frá Seattle, hafði
kvreðalestrarsamkomu i kirkjunni i
Árborg aS kvöldi þess 14. okt. s. 1.
Samkoman bærilega sótt og heföi
þó átt að vera betur. Las frúin
kvæSi sín í þrem köflum eSa flokk-
um og var haft samspil á milli. Það
leystu af hendi með prýðf, þær ung-
frúrnar Ása Jóhannesscm og
Magnea Johnson, í Árborg fpíanó
duettej og það frændfólkið Sigur-
björn kaupm. SigtirSson frá River-
ton og Arnþór og Snjólaug Sig-
urðsson í Árborg, er spiluðu á
“cello”, fiSlu og pianó. AS kvæða-
lestri skáldkonunnar var gerSur
hinn 'bezti rómur. Yrkisefnin öll
fögur og meira og minna frumleg.
MeSferð efnisins með þeirri list er
vekur aðdáun og unað í huga
manns. Verður alstaSar vart við þá
lífæð, eða liftaug, sem aðskilur
verk skálda og almennra hagyrS-
inga. Framsögn frúarinnar er meS
]>eim látlausa snildarblæ, sem fer
henni frábærlega vel. Fylgist ]>ar
alt að: Lifandi ríeáldgpfa, fagurt
eða stórt yrkisefni, sem er henni
sjálfri»«em náfest heilagt mál, tdS-
kunnanlegur málrómur, skilmerki-
legur framburður, hvort heldur er
á pnskri tungu eða íslenzkri, ágæt
tök á meðferB beggja tungumála, og
það sem best er af öllu: sterkur
undirstraumur af fagurri (og oft
/rumlegri) hugsun í hverju einasta.
kvæSi. Kom öllunt saman um að
frúin hefði' leyst hlutverk sitt á-
gætlega af hendi, bæSi aS efni til og
meðferð. Listin sú best er kemur
fram yfirlætislaus og veit varla aS
hún er til. Samkomur frú Jakóbínu
ættu að vera vel sóttar. ÞaS er um
vitsmunalegan og andlegan ríkdóm
að ræSa, er alt gott 'fólk getur not-
ið. — Kvenfélag Árdalssafnaðar
hafði ókeypis veitingar á samkom-
unni og gaf þaS góða dæmi, aS láta
skáldkonuna njóta alls þess er inn
. kom, sem ekki hafSi þó verið um-
| samið í fyrstu. /Fréttarit. Lögb.J
Frá forsetanum.
Síðasta kveldið, sem Coolidge
forseti var í sumarbústaSnum,
White Pine Camp, þar sem hann
hvíldi sig i sumar, sat hann úti
fyrir húsinu Og talaði viS tvó
menn, sem hjá honum sátu, og
var annar þeirra Bruce Barton,
blaðamaður alkunnur og góður
vinur forsetans. Coolidge for-
sefi er oft heldur fátalaður, þegar
blaðamenn ikoma á fund hans, qg
fiiíst honum ajð .flestum þeirra
hætti við að tengja alt sem hann
segir vS sjórnmá'l, og draga svo
af orðtim siínum allskonar álykt-
anir og oft miður réttar.
Bruce Barton hefir svipaðar
skoðanir á mörgum meiri háttar
málum, ,eins og forsetinn, og
treysti hann honúm, vel tiV aS fara
rétt með þaðA sem liann segði;
enda fékk Mr. Barton, nokkrum
dpgum siðar, léyfi til áð láta
prenta það, sem forsetinn sagði i
þetta sinn, eins og Mr. Barton
er þó ekki nema 54 ara> en sa e^sh
wmmmmmmmmmmmmmKmi
Halla í Dal.
Það var ekki auglýst, né haft um það hátt,
að Halla í Dal væri létin;
hún liafði ei ofið neinn örlaga þátt
yí ættjarðar sögu og gleymist því brátt,
en lífsaga fátækra þánnig er þrátt.
Til g-rafar af þorpsbúum fvlgdi’ heniti fátt
og fánarnir blöktu ei á stöngum,
því margir þeir eru, 'sem horfa svo hátt
á hásali auðsins — í metorða átt,
þeir gleymá, að kjarngresið leynist oft 1 ágí.
Og eitt vár um Höllu, hún átti.þann auð,
sem enginn fær mældan né vegið,
þó væri af gulli og glysinu snauð,
hún gaf eigi vegfara stein fyrir brauð,
en brosið sitt hæddum og harmþjáðum bauð.
Því leika nú geislar um lokaða brá,
sem ljómandi perlur þeir skína,
og hljómbvlgjur ómþýðar himninum frá
í hásumar blækvhJti, þakkirnar tjá,
en legstaðinn kveldsólar ljós-sveigar strá.
Richard Bcch.

Ivar Hjartarson verður fyrir slysi á
Sargent Ave. sem leiðir til bana.
ÞaS hörmulega slys vildi til á
laugardagskveldið í vikunni sem
leiS /16. okt.J aS tvar Hjartarson
varS fyrir fólksflutningsbíl á Sar-
gent Ave. og beiÖ bana af, svo aS
segja samstundis. Hvernig slys
þetta hefir viljað til er enn ekki
rannsakað að fullu og því óljóst. En
þaö mun þó rétt vera að ívar sál.
var á ferð austur Sargent Ave. á
hjóli hér um bil kl. 8.30 og þegar
hann kom aS Maryland St, komu
tveir bílar- austan strætið og var sá
sem öörum bílnum stýrSi að reyna
aS komast fram fyrir hinn, en um
leið og bíllinn senr á eftir var fór
fram fyrir hinn, rakst hann á mann-
inn og kastáði honum af hjólinu
ofan á götuna. Var hann þegar tek-
inn og flutfúr á Almerma sjúkra-
hafSi tektö það niður, og er það
á þessa leiS:
“Eg átti góða foreklra. Faðir
minn var meiri hæfileikamabur en
eg er. Hann var framúr skarandi
iðjusamur maður og þrautseigur.
Hann hafði aflað sér alveg furðu
mikillar þekkingar í lögum og
mig furðaöi oft hve mikla'' þekk-
ingu hann haföi i þeirri grein.
Hann mátVj óhætt teljast mjkill
mannkosta imföur.
Eg efa ekki, að það er fjöldi
af Bandaríkjamönnum, sem eru
Ijíkir honum, sem þó eru svo aS
segja óþektir menrt, nema aS eins
í sínu eigin nágrenni. Þeir' eru
samt í raun og veru miklir tnenn.
Maður gæti naumast sagt, að líf
föður míns hafi verið skemtilegt
eða þægilegt. Hann virtist ekki
gera sér far um að gfera það
þægilegt. Hann var jafnan sokk-
inn ofan í vinnu sína og fansQað
allif ættu pS verjuþað. .
Þegar eg var að eins tólf ára
gamall, misti eg móður mína. Hún.
var blíölynd og góð. Eg mun
aldrei gleyma þvi, þegar hún, rétt
fyrir andlátið, lét kalla mig og
systur mína til sín og iblessaði okk-
ur og bað guð að varöveita okk-
ur. Hún haföi verið mjög heilsu-
íítil frá því eg man fyrst eftir
henni. Eg get nú skilið, að hún
var smekkgóS kona og sjálfstæð í
skoöunum. Hún var ljóðelsk.
Það liöu sjö ár þangað til fað-
ir minn gifti sig aftur. Eg var
mikið hjá föðurömmu minni, sem
var sterk og einbeitt kona. /Hún
var trúkona mikil og söqn dóttir
Púritananpa gömlu. Stjúpa min
var mér eins góö, eins og nokkur
stjúpa getur vyerið. Hún var gáfu-
kona, bókhneigö og vel að sér.
Þær þrjár konur, sem þátt tóku i
uppeldi mtnu, voru hver annari
betri.. Áhrif góðrar móður er
mesta blessunin, sem ungum dreng
getur hlotnast. -
Þegar eg var lítill langaði mig
til að vel'ða kaitpmaöur eða búð-
armaður, þegar eg yrði stór.
Faðir minn lét mig stundum
skilja, að ef eg tæki mér ekki fram.
þá bygist hann viö að eg mundi
veröa vandræöa maður og ósjálf-
bjarga. Hann hélt áfram aS segja
mér þetta af og til, þangaS til eg
var orðinn fullorðinn maSur og
kominn í opinbera stöðu. Eg hélt
um tíma, að þetta væri líklega
rétt.”
Mr. Barton: “Eg sá einu sinni
mynd af yður þar sem þér voruð
aS velja yður reiðliest )i Wasbing-
on, en eg hefi aldrei séS mynd af
yður á hestbaki.”
Mr. Coolidge: “Nei, þaS er of
mikil fyrirhöfn, aS hafa fata-
skifti.”
Mr Barton: “Þótti yður ekki
gaman að hestum þegar þér vor-
uð unglingur ?” ,
Mr. Coolidge: “Jú, öllum sveita-
drengjum þykir gaman að riða.
Eg reiS hestum daglega, og jiótti
mikiö í þaS variS.”
Mr. Barton: “Lél^uð þqr qkki
knattleiki ’ f ýrtisu tagi, og æföuS
sund á ungdómsárum yðar?”
Mr. Coolidge: “Eg tók þátt i
j knattleikjum, en synti ekki. ÞaS
I var engin sundlaug nærri þar sem
j eg er alinn upp. Golf 'hefi* eg^eik-
! ið að eins litillega. Eg held það
j sé góð líkamsæfing. En þaS er
eins meS “golf” eins og hvaS ann-
að, það er hægt aö gera alt of
miki‘5 að þdi.”
. Sú'likamsæfng, sem mér fellur
bezt, er að ganga. Eg get farið
út á strætið nær sem mér sýnist,
húsið. Var hann þá meðvitundar-
laus og dó kl. 13 um kveldið. Sá
sem bílinn keyrSi heitir Kenneth
Vaughan og á heima að 420 Lang-
side St. Bíllinn var eign félags, sem
stundar þá atvinnu aS flytja fólk.
ívar Hjartarson var 38 ára að
aldri. Ættaður var hann úr Eyja-
f jarSarsýslú, en kom til þessa lands
áriS 1913. Átti jafnan heima í Wín-
nipeg siðan og stundaSi siSari árin
málaraiðn. Hann var dugnaðar
maður mikill og áhugasamur og sá
ágætlega fyrir sér og sinum. ívar
heitinn lætur eftir sig ekkju og
fjóra syni, sem allir eru á ungum
aldri.
Jarðarförin fer fram i^Iag kl. 2
frá heimilinu, 668 Lipton St. Séra
Björn B. Jónsson D. D. jarösyngur,
en A. S. Bardal sér um útförina.
og gengiS hratt og líflega og það
held eg aö sé ágætt ráö til aS
hressa ‘ sig við, þegar maður er
lúinn'og áhyggjufullur. Sú hreyf-
ing kemur blóðinu til að renna
örara og léttir skapið.
Ef ung stúlika hugsar sér að taka
þátt í stjórnmálum," þá held eg
hún ætti fyrst aS gifta sig og ala
upp 'börn. Eg get ekki hugsað
mér neitt, sejn frekar gæti oröiS
til gagns, þeim, sem gegna opinber-
um embættum, hvort heldur ‘ er
karl eöa kona, heldur en sú reynsla,
seni heimilislífið veitir.
Maður, sem er vel giftur, nýtur
lpnnar mestu blessunar, sem lífið
hefir að veita. Enginn maður í
Bandaríkjunum hefir revnt þetta
betur en eg.
Eg hefi alt af haft mikla ánægju
af að lesa ljóðmæli. Þegar eg var
ungíingur, þótti mér mest variS í
Scott og las ljóS hans hvaS eftir
annað og kunni mi'kið af þeim ut-
anbókar. SiSar læröi eg mikið af
ljóðum eftir Eugene Field, James
Whitcomb Riley og Rúdyard Kip-
lng. Föðuramma mín gaf mér
öll verk Shakespearesý sem eg hefi
lesið mikið. Sumt af verkum hans
las eg í skóla. '
Eg verð aldrei leiSur á. aS lesa
Milton. í mörg ár las eg alt af
eitthvaS í “Paradísarmissi” áður en
eg fór aS sofa á kveldin. Á ljóðum
Lowell’s er bókmentablæt, se*n eg
hefi æfinlega dáðsfc míkið að. En
mesta nautn hefi eg samt haft af
að lesa ljóð eftir Whittier og
Burns, líklega mest vegna þess, að
þeir yrkja ufti mannlífiS, eins og
eg kyntist þvií, þegar eg var
drengur.
Eg hefi mjög lítinn tíma til aS
lesa nýjar skáldsögur. Les miklu
fremur eitthvð sögulegs efnis, svo
sem æfisögur einstakra manna.
Af öllum bókum bibliunnar hafa
bréf Páls postula mest hrifið huga
minn.
Á yngri árum sótti eg leikhús# við
og viS. SiSari árin hefi eg naumast
getað komið því við. v Þegar eg var
i Massachusetts, gengu flest kvöld-
in í veizluhöld og ræðuhöld. Eg
þurfti alt af að vera að halda ræS-
ur; og þá sjaldan eg hafSi Yria
kvöldstun/l, þá vildi eg helzt mega
vera heima. Nú þykir mér slfemti-
legt að sækja leikhús, en það þreyt-
ir mig, svo eg finn afleiSingarnar
daginn eftir. ÞaS er kannske nokk-
' ÚS v.egna þess, að eg verð að sitja
í þessum stúkum, sem mér finst
miklu óþægilegra, heldur en að
mega sitja í vanalegu góSu sæti eins
■og hitt fólkið.
Eg get naumast sagfj hvrtrt það
er eitt öðru fremur, sem hrifiS hef-
ir huga minn, þegar um hljónjlist
er að ræSa, en þaS væri kannske
helzt ættjarðar söngvar.
Aldrei hefi eg átt bágt með að
sofna á kveldin. En þaS kemur
oft fyrir, að ýms vandamál, >sem eg
verS að ráða fram úr, vekja mig
snema á morgnana. Því eéfiðari
sem þau eru, þvi fyr vakna eg.
MeSvitundin um aS vita S\g hafa
gert eins vel og maður bezt gat. er
mikið ánægjuefni, «n að hafa á-
hyggjur út af vandamálum sinum,
er i raun og veru engin hjálp.
' Þegar eg sé, að eitthvað fer aý-
lága, eins og t.d. þegar aktaumárn-
ir slitna, þá langar mig æfinlega til
aS faka áhöldin, sem skösmiðurinn
eða aktýgjasmiðurinn notar, og
sauma þá saman. Mig kngar til
að"gera dálitiS að járnsmiSi, þegar
eg k'em í gömlu smiðjuna okkar i
Plymouth, og mig langar til að taka
smiSatól trésmiSsins og gera við
giröinguna, þegar eg sé að hún er
einhvers staSar biluS. Yfir höfuS
langar mig alt af til að reyna verk-
lægni rrfína, þegar eg kem á gamla
heimiliS okkar og sé að þar er eitt-
hvað úr lagi gengið Flfestir menn i
þessu landi gera svona hluti sjálfir,
en eru ekki að fá aðra til þess.
Læknir “Hvíta hússins” kemur
að sjá mig á morgnana og um
miðjan daginn. HvaS mig snertir,
hefir hann ekki mikiö aS gera, ann-
Sa en horfa á mig og spyrja hvernig
mér líði, o| fá það svar, að mér
liði vel.
Hvildin hefir gert mér mjög mik-
ið gott. Heilsan er ágæt. Jafnvel
þóft skylduverk forsetans séu altaf
að aukast, þá eru þau manni þó
ekki ofætlun, ög ekki er hægt aS
draga úr þeim. Fólkið gerir sig ekki
ánægt meS eýihvern ftnnan í staS-
inn fyrir forsetann. Mér hefir
reynst bezt, aS kynna mér vandlega
hverjar eru skyldur forsetans sam-
kvæmt stjórnarskránni og öðrum
lögum og venjum og fara svo eftir
'því.
Forsetinn ofbýöur sér‘ oft með
þvi að fást við alls konar fyrirtæki,
sem ekki koma við embætti hans
beinlinis. AB*ferðast út um alt
land, halda ræður við alls konar
tækifæri og leggja fjölda góöra fyr- ,
irtæki liösinni sitt á einn eða ann- j
an hátt. Eg hefi það í huga, að nú
er aS eins einn af þeim á lifi, sem
verið hafa forsetar Bandarikjanna.
Það verður hverjum að list, sem
hann leikur. og maöur getur vanist
flestu. Á hverjum degi tek eg i
hendina á svo mörgum, að þetta er
kornið upp í vana, og eg er hættur
að finna til þeSs eða veröa þreyttur
á því.
Eg hefi æfinlega sótt kirkju
reglulega, þegar eg hefi getað kom-
\ð því viö. Þar sem eg er uppalinn,
var enginn reglulegur söfnuður á
þeim árum, og var eg því lengi ekki
reglulegur safnaðar meðlimur. En
eftir að eg varð forseti, samþykti
First Congregaional Church of
Washington, að gera mig safnað-
armeðlim sinn, og það án þess aS
spyrja mig nokkuð um þaS. Mér
þótti vænt um að söfnuðurinn gerði
þetta, og tók 'hoði hans þakksam-
lega. Mér e* erfitt aS skilja, að
nokkur • maður geti staðið vel í
stöSu sinni í ábyrgðarmiklu og
vandasömu embætti, eins og t.d. for-
setaembættinu, án þeirrar leiðsagn-
ar, sem trúin á guölega forsjón veit-
ir manni.
Sá eini undirhúningur fyrir opin-
bera stöðu, sem er nokkurs virði,
er sá, að kynna sér út í æsar alt, sem
að stöSu manns lýtur. Eg efast um,
aS það sé hepplegt fyrir nokkurn
mann að géra stjórnmál aS lífsstarfi
sínu. Það má vitanlega búa sig sér-
staklega undir ýms stjórnarembætti
hér í landi, og taka viss próf, sem
er nauösynlegt skilyrði til að geta
fengiS þau. En aS gefa sig við
Stjórnmálum, eins og það er vana-
lega skilið,' held eg ekki að sé
heppilegur atvinnuvegur. Eg held
að hver maður'ætti að hafa ein-
hverja vissa atvinnu, sem hann gít-
ur-lifað af. En finni híann hvöt
hjá sér til að gefa sig við opinber-
upi málum, þá er ekki nema rétt af
honum aS gera það, aS svo miklu
leyti, sem efni hans og kringum-
stæöur leyfa. Hann verður aS
gæta þess, aS halda sinu efnalega
sjálfstæði.
Háskólamentun ætti' að gera
hvern njann’, eða konu, ánægöari
með fífiS, hvaSa stöðu sem hann eða
Eggcrt Féldsted.
Hann er nýlega kominn heim til
Winnipeg úr rúmlega þriggja mán-
aða ferðalagi um Evrópu. Mr. Féld-
sted er gull- og silfursmiSur og er
manna bezt aö sér í öllu er að iðn
hans lýtur. Fór hann þó ferö þessa
aðallega i þeim tilgangi að kynna
sér enn betur ýmislegt viðvikjandi
iSn sinni hæöi að fornu og nýju, en
þó sérstaklega fornt listasmíði. Var
því feröinni sérstaklega heitið til
Parísar, því þar var nokkurskonar
námsskeið haldiö í sumar, þar sem
hinir frægustu menn i þessum efn-
um fluttu fyrirlestra um allskonar
efni, sem aS listasmíði lýtur. Auk
þess er í París fleira að sjá af þessu'
tægi heldur en viðast annarstaðar
í heiminum.
Mr. Féldsted dvaldi sex vikur í
Paris og fór þaðan til Idar á Þýska-
landi. ÞangaS eru gimsteinar flutt-
ir úr öllum löndum heimsins, þar
sem þeir finnast. Þar eru þeir slip-
aðir og siðan seldir út um allan
heim, þar sem fólkið hefir peninga
til að iborga fyrir þá. Er mjög mik-
ið af þeim selt til Bandaríkjanna.
ÞaSan fór Mr. Féldsted til Sviss-
lands og fór þar upp um fjöll og
firnindi og naut hinnar yndislegu
náttúrufegurðar sem það fræga
ferðdmannaland hefir aS bjóða.
Frá Svisslandi fór Mr. Féldsted
til ítalíu og stóð nokkuð viS i hin-
um fornu og söguríku borgurn.
Venice, Florence og Róm. Skoðaði
hann mörg listaverk, sérstaklega
forn. í ölluni þessum borgum og
víðar á Italíu. Ekki sá Mr. Féldsted
hinn mikla mann Mussolini. Meðan
hann var í Rómaborg, en hann kom
i páfagarð og munu þeir fáir Vest-
ur-íslendingár, aðrir en Mr: Féld-
sterf, sem séS hafa páfann og kyst
hring hans. ,
Frá Rómaborg fór Mr. Féldsted
aftur til París og svo til New York
og heimleiSis til Winnipeg.
Mr. Féldsted lærði ungur gull-
og silfursmiöi hér i Winnipeg hjá
Mr. G. Thomas, tengdaföður sin-
um, en síðastliðin 20 ár hefir hann
unnið hjá D. R. Dingwall félaginu
og er hann formaSur á vinnustofu
félagsins. þar smiðaðir eru allskon-
ar skrautgripir úr málmum og gim-
steinum. Vinna þar nú 30 menn.
Árið 1911 dvaldi Mr. Féldsted
all-lengi i Montreal og á Epglandi
til aS fullkomna sig i iön sinni og
1 má phætt fullyrða að hann sé flest-
1 um mönnum betur aS sér í sinni
hún skipa, vegna þessi að mentunin
gerir hina andlegu hliö lífsins auS-
ugri og ánægjulegri. Mér virðist,
að máður, sem hefir háskólament-
unkog tekjur ámóta og er góður iön-
aðarmaöur, sé prýöilega vel settur
í lífinu.
Nú er hærra met sett á félágslíf-
ið, heldur en nokkurn tím^. hefir
áður verið. Sama er aö segja uffl
iðnað'og viðsbifti. Siðferðistaugar
þeirrar þjóðar, sem á aS geta hald-
jS uppi vorri margbrotnu menning,
verða að vera afar sterkar.
Hepni held eg ekki aS hafi mikið
við það að gera. hvernig manni
gengur. Hitt hefir mikla þýðingu.
aS vera viS þvi búinn. að höndla
gæfuna, þegar hana 'ber aS garði.
Eg hefi aldrei verið forlagatrúar-
maður. Mér hefir fundist eg sjálf-
úr veröa að gaýa þess. að vel fari.
Samt hefi eg veitt því eftirtekt, aS
þegar eg hefi gert eins vel, eins og
eg bezt vissi. þá hefir margskopar
blessun fallið mér 'í skaut. sem eg
hafði eícki séS fyrir, og ekki gert
mér von um.
ment.
v
- «1 —
Konan min og eg segjum stund-
um hvort viS annað, að okkur langi
heirn. Eg hefi komist að þeirri nið-
urstöðu, að hvaSa stöðu sem við er-
um í. þá liði okkur eins vel. eins og
nokkru ööru fólki í landinu. Það
er hara ímyndun. þegar okkur finst
að svo sé ekki. Bandaríkjamannin-
um gengur yfirleitt erfitt að læra
þaS, að vera ánægður með kjör sin.
Eg segj ekki. aS menn eigi æfinlega
aS vera ánægðir með' þau, en eg
held að flestir okkar séu hér um bil
eins vel staddir. eins og við eigum
skilið. Þó við brevtum til, liöur okk-
ur sjaldan mikið ibetur. Peningar
gera manninn ekki ánægðan.
Eg hefi qjdrei hugsað svo sem
neitt um þaS. hvaS eg muni gerá,
þegar eg hætti að vtra forseti. Eg
á bóndahýli i Vermont. 1>ar sem
qg held áð eg gæti haft ofan af fyr-
ir mér og minunv. Eg stundaði
málafærslu í Northampton og skrif-
>*tofa m'in er þar enn. Eg 1>er eklji
áhyggju fyrir morgundeginum.”