Lögberg - 21.10.1926, Qupperneq 4

iha. 4
LÖGBERG FIMTUDAGINN,
21. OKTOBER 1926.

g berg
Gefið út hvern Fimtudag af Tfce Col-
umbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
TnlHÍmnri Pí-6327 oi N-6328
JÓN J. BILDFELL, Editor
Ut . nA*krift til blaSsins:
THí COIUIHBIH PRESS, Ltd., Box 3172, Winnlpog,
Utanáskrift ritstjórans:
EÐiTOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, M.an.
The ■'Lílgberg" 1s prlnted and publlshed by
Thé Columbla Preas, Limited, in the Columbia
Suilding, €96 Sargent Ave., Winnlpeg, Manltoba.
* V etur.
Sumarið er að kveðja. Veturinn er fyrir
dyrum.
Enn einu sinni stöndum vér á tímamótum
sumars og vetrar.
Sumarið, með allri sinni fegurð, blíðu og
unaði, er að hverfa, en veturinn, harður og
miskunnarlaus að ganga í garð.
Menn líta til baka yfir hina liðnu sumartíð
'og kvarta sáran yfir því, að hún skuli vera lið^
in og því, hve stutt hún var.
Svo'er það með flest í lífinu, sem minnir á
sumartíðina. Mönnum finst það líða svo fljótl
og vara of stutt.
Þó er j>að ekki lengd sumarsins, sem mestu
varðar, eins og það varðar ekki mestu í lífi
mannanna, að sumarið þar sé sem lengst, held-
ur, að jiað sé milt, hreint og heiðbjart, svo að
það orni sálum mannánna, og að menn geti
gevnnt endurminningamar frá því og vermt
sig við þær, þegar ský dregur fyrir sólu, eðá
vetrarkuldarnir nísta.
Þegar vér hugsum um hið liðna sumar, þá
vitum vér ekki hvað mikið af vonbrigðum það
geymir í skauti sínu, né heldur hvað margir
hafa fengið óskir sínar uppfyltar. En eitt vit-
um vér, og bað er, að ef menn hafa notað sum-
artíðina rétt, þá hefir hún boðið 'gnægð tæki-
færa til þess að óskir og vonir manna gætu
ræzt.
Um hitt, hvort |íau taskifæri hafa verið not-
uð, er ekki vort að dæma. Og þó þau hafi ekki
verið það, þá ber ekki að ásaka árstíðina um
slíkt, heldur þá, sem ekki kunnu að meta eða
færa sér hana í nyt.
Mennirnir allir eru skammsýnir og athuga
oft ekki, að sumurin líða eins og æfiárin, og að
þau tækifæri til gleði og lífsgöfgi, sem með
þeim tápast, verða aldreþ aftur teXin.
Og nú kemur veturinn, sem veðurspámenn-
irnir segja að verði langur, kaldur og harður.
Hugsunin um hann legst að sál vorri eins og
nöpur næðings-þoka, og bráðum legst hann
fijálfur að híbýlum vorum með hríðum og níst-
ings kulda.
Sumarskrautið í náttúrunni er horfið. Strá-
in bleik og dauðaleg hneigja höfuð sín til jarð-
nr. Fuglarnir, sem sungu í limi trjánna, eru
horfnir og laufin grænu, sem skrýddu þau,
berast skrælnuð og dauð eftir hja'rninu.
Haustjð og hrörnunin — veturinn og danð-
iún — mæta auganu alstaðar, hvar sem litið er
á vorum slóðum.
Er þá nokuð undarlegt, þó andi mannanna
sé kvíðafullur og hnípinn?
En menn skyldu mkmast þess, að þó vetur-
inn se oft óblíður og ])5 að hann sé ímynd dauð-
ans hið ytra í náttúrunni, þá er hann líka líf-
gjafi. Á tíðvetrarins safnar náttúran afli og
auð fvrir komandi sumar. Undir fannblæj/*
unni skýlir hún frækornunum ungu, sem frjó-
magn vors og sumars er falið í; og fyrir hvíld
þá, sem veturinn veitir þeim, verður gróður
komandi .sumars fegurri og þróttmeiri. Vet-
urinn er undirbúnings og hvíldar tíð náttúr-
unnar.
Hví skyldi veturinn þá vera oss mönnunum
ægilegur? Fegurð liefir hann að bjóða ma^g-
hreytilega og undursamlega. Eða hafið þér
aldrei staðið úti á vetrarlrvmldi, þegar máninn
hellir silfurbirtu sinni yfir snjóhvíta jörðina,
stjörnurnar glitra í þúsunda og miljóna tali,
og norðurljósin leiftra fram og aftur um himin
hvolfið? Hafið þér veitt snjókornunum eftir-
tekt, þar sem þau glitra á greinum trjánna, eða
við fætur mönna; eða jafnvel þrumugný vetr-
nrveðranna, er treysfa alt sem á leið þeirra
verður og með hreim sínum minna á karl-
mensku og hreysti, og með afli sínu knýja
mennina til að neyta krafta sinna.
Hvað er skemtilegra, en að renna sér á
skautum undir heiðum himni, þegar skúiandi
stjarnljósin brenna? Eða hvað er heilnæmara,
en að teiga að sér tært. kalt og hressandi vetr-
arloftið og láta það leika um sig?
•Veturinn er'tíð karlmenskupnar, en ekki
volæðisins.
Veturinn er líka þroskatíð mannanna í sé/-
stökum skilningi, eða það var hann hinni ís-
lenzku þjóð í aldaraðir, og á að vera enn, henni
og oss. f.slendingar eiga vetrinum bókvísi sína
<ið hakka, og það. hve hókhneigðir þeir eru
yfiríeitt. Vetrarkveldin íslenzku voru og eru
námstíð þjóðarinnar. Þegar kalt og dimt var
úti, þá ornaði sal þjóðarinnar sér við arineld
bókmentanna, fomra og nýrra. innlendra og
útlendra^ Það var á vétrarkveldi, þegar dimt
var úti og sjóndeildarhringurinn þar of þrön£-
ur, að víðsýni sálarinnar óx, skilningurinn
þroskaðist, og andinn náði aðalsmerki sínu.
Veturinn hefir verið andleg auðsuppspretta
hinni íslenzku þjóð. Svo getur hann verið og
á að vera oss, og vér óskum, að þessi komandi
vetur verði öllum Islendingum það, hvar í
heimi sem þeir hafast við.
Dean Inge og brezka iþjóðin.
Bean Inge er einn af þeim mönnum, sem
mikið hafa látið á sér bera. Og hann er einn
af þeim mönnum, sem hugrekki hefir til þess
að segja meiningu sína, hvar* sem er ög hver
sem í hlut á.
Oft hafa athugasemdir hans mætt hiturri
mótspyrnu, og stundum ekki að ástæðulausu.
Nú hefir Dean Inge ritað bók, sem hann
nefnir “England”,, og er hún nýkomin út. 1
þeirri bók segir hann fyrir um örlög Bfeta,. og
telur það óhugsandi, að Iþeir geti mikið lengur
haldið stöðu sinni sem öndvegisþjóð heimsins,
og bendir á, að þjóðin megni ekki að rísa undir
þeim ofurþunga, sem til þess útheimtist að
halda öndvegissessi á sjó og landi. Um þau
atriði farast honum þanni gorð:
“Viðburðirnir hafa fyllilega réttlætt þá
staðhæfingu. 'á firburða vald Englendinga á
sjónunf er þrotið, og með því meðul þau. eða
tæki, sem vér bygðum veldi vort með og héld-
um því við. Styrkur sjóflota byggist aðallega
á efnalegum þroska þjóðanna. Vér erum ekki
lengur nógu efnaðir til þess að jvúka sjóflota
vorn í samkepni við allai; aðrar þjóðir, og.svo
hafa B'andaríkjaménn, með fþ'ví að krefjast
þess að vér borguðum hina gífurlegu skuld,
sem Frakkar söktu oss í og vér af fljótfæmi
gengumst undir að horga, ^eð um að vér f^éum
þeim skuldbundnir eilíflega og því ekki í fæk " -
um um að keppa' við þá, eða bjóða þeim byrg-
inn á sjónum.
Stjórn vor var nálega knúð til að velja á milli
þess, að kjósa ákvarðanir Wilsons unj jafn-
rétti á sjónum, sem af ásettu ráði voru ' sétt
Bretum í óhag, og þess, að-ganga inn á að tak-
marka skipatöluna í sjóflota vorum, við skipa-
töluna í sjóflota Bandaríkjanna. Stjóm Eng-
lands kaus viturlega síðari kos'tinn, því hin# ó-
takmarkaði auður Bandaríkjanna gjörði oss
samkepnina ókleifa. Afstaða vor sem stór-
\ eldis hefir þannig bdðið stóran hnekki.”
Um sámband á milli Engl-ands og' Banda-
ríkjanna farast honum svo orð:
Draumurinn um samband. á milli enskumæl-
andi þjóðannh hefir lengi heillað hugi Englend-
inga. Skyldleiki máls, stofnana og sameigin-
legs þjóernis, gjörði slíka hugsjón sanngjaraa,
og margir fiiðarvinir vonuðu, eins og fáeinir
vona enn, að enskumælandi þjóðir og þjóðir frá
sama stofni runnaf, myndi taka höndum saman
um að stoppa herbúnaðinn, sem ögrar menn-
íngarþjóðunum með algjörðri eyðileggingu.
. En viðburðimir hafa sýnt, að menn mættú
ems vel setja von sína í því efni á brotið hálm-
stra, eins og á Bandaríkjaþjóðina.
Það er nú orðið víst, að Bandaríkjastjórn-
m var að hugsa um að skerast í leikinn á móti
Englandi snemrna á stríðsárunum. Velviklar-
hugur sá, sem vart gerði við sig, var í garð
. rakka ert ekki Englendinga, og ef í framtíð-
mm að samtök eiga sér stað í Evrópu á móti
Englandi, þa megunk vér ganga út frá því sem
liklegu, að Bandaríkin mVni láta okkur lifa og
d< yja upp á okkar eigin spvtur, nema ef að til
þess kæmi, að blámenn réðust á land vort Það
er ekki auðgert að finna vel upplýstan mann í
Bandaríkjunum, hvað ymveittur sfem hann er
EngJandi sem fengist til að segja, að skyldleiki
vor við þjoð hans -væri Englendingum mlnsta
tryggmg.”
L m framtíð brezka veldisins segir hann.-/
“Það á enn eftir að koma í ljós, hvort unt
■v erður að halda saman samlendum, sem teng-d-
ur eru ineð yeikum böndum og dreifðar eru um
viða yerold og bygðar fólki af annarlegum
þjoðstofni að miklu leyti. Erfiðleikar strfðs-
SJí1íkv lendr11 1 .ljÓS a^dáanlega þátttöku og
striðslokin hafa rettlætt þá stefnu vora, að
veita samlendunum fulla sjálfstjóm heima
I
unaröD ekki V6ra
unarofl þo að . Bandaríkjamenn, sem ekki
þe "ja íuga og tilfinnkigar manna í Canada,
tah stundum borgmmannlega um að þeir ætli
að sla ^gn smm a Norður-Ameríku, eða þann
part hennar, sem fáni vor blaktir yfir.
I ramtið Indlands er óráðnari og gafti ver-
1 .' síödd; ef að Uppreisn væri hafin þejí-
ar sosiahstastjóm færi moð voldin.” *
rndn'1 Frakkltalír 1 ^ SÍnpÍ Um Banda'
. ’ ryakkland og heiminn í heild sinni Pn
irœrr n,wnn ^ s _
hífii • il' .™mr aftllrför l'i. «m átt
5*FbZI* Tkkn Iey,i aS °f S
aðtB ^ S6yjUm- “Það er ekki til neins
að leyna þerni sannleika, að þjóðin er meðT
kveðnum uppreisnar anda og að öfl friðíriu,
og laganna eigi í vök að verjast fyrir samtök
um, sem eru þjóðlífs fyrirkomula-inu ^ i
■r‘•hnfa rkkert
ti7S?SefTisHik°r„r'fhr vo"ri'
“ntirSafrS-rkT í 'ífi •'“‘"'•■K
Cfu semeiflSÍ knstl]e^a d^a og heimilis-
aö ’ siðleysis framferðið er valdandi
Kolaverkfallið á Englandi.
Það heldur enn áfram, koiaverkfallið á
Bretlandi, og engar líkur sjáanlegar, að því
muni linna að sinni.
I meira en ár hefir þetta stríð á milli náma-
eigandá og námaverkamanna nú staðið, og báð-
ar hliðar ósveigjanlegar, en þjóð og þing
. stendur ráðþrota og horfir upp á ófarimar.
Vér, sem horfum á þenna sorgarleik héðan
úr fjarlægðinni, gjörum oss litla hugmynd um,
hve víðtækar afleiðingamar oru orðnar af
/þessu verkfalli, eða hve ægilega miklu tjóni að
það hefir valdið á Bretlandi.
Fyrst og fremst er liið beina tap þeirra, sem
í námunum uijnu, sem nemur, eftir því sem
Lundúnablaðið Statist segir, fjörutíu miljón-
um sterlingsunda, eða tvö hundruð miþj. doll-
ara. Sá skaði er, eins og mönnum getur skil-
ist, tilfinnanlegur, ekki sízf fyrir þá stétt
manufélagsinö, sem verður að reiða sig á
handafla sinn ser 4>g sínum til framfærslu.
Þetta tap er svo geysilega mikið, að menn þejr, '
sem þátt taka í verkfallinu, þurfa ekki að*
vonast eftir að geta nokkurn tíma í sinni tíð
unnið það upp, þó þeir að tsíðustu ynnu sigur í
baráttunni og að kanp þeirra yrði eitthvað
hækkað.
Svo er fólk, sem í verkstæðnm vinnur, ey
tilveru sína og hreyfiafl eiga undir kolnfram-
leiðslunni. Vinnutap þess metur sama blað á
tuttugu og sex milj. sterlingsunda eða hundrað
og þr.játíu mil.j. dollara.
Alt vinnutap, sem stendur beinlínis og ó-
beinlínis í sambandi við verkfallið, er afar -
mikið. Samkvæmt skýrslum stjórnarinnar þá
voru ein miljón og þrjátíu þús. manns vinnu-
lausir á Bretlandi í síðastliðnum maí og jíiní-
mánuðum, en nú esu það ein miljón, sex hund-
ru25 níutíu og níu þúsund manns, auk verk-
, fallsmannanna sjálfra.
Auk þess taps, sem þegar hefir verið bent
á, «r annað og meira tap, sem rikið hefir beðið
við verkfall þetta, og hefir það verið metið
þannig: Tap sem stafar af stöðvun kolafram-
léiðslunnar, sextíu milj. sterl.punda eða þrjú
hundr. milj. dollara. Tap sem .járnbrautir, skip
0g önnur flutningstæki hafa beðið við að verða
af kolaflutningnum, tuttugu og fimm milj. pd.
eða eitt hundrað tuttugu og fimm milj. doll.
Tap á stál og járn framleiðslu, tuttugii milj.
pd. eða hundrað milj. doll. Tap á annari fram-
leiðslu, prjátíu og fimm milj. pd. eða hundrað
sjötíu og fimm milj. doll. AIls beint tap á'
framleiðslu og flutningum.eitt hundað og fjöru-
tíu milj. sterlingspunda, oða sjö Iiundruð mili.
dollara.
Og enn eru ótalin tuttugu 0g fimm mil.j.
sterl.pd. eða hundrað tuttugu*og fimm milj.
dollára, sem eytt hefir verið af ríkisfé til þess
að leitast við að kaupa frið og koma á sáttpm.
Ölhþessi feikna upphæð, ein biijón og þrjá-
tiu milj. doll., sem verkfallið hefir kostað, er
ekki heint tap fyrir þjóðina, því jafnhliða öllu
]>essu t^pi, liafa kröfur þjóðarinnar minkaS,
Og það mun satt vera, að það er eki fjárhags-
legt^ tjón, þó framleiðsla minki, ef framleið-
andmn takmarkar kröfuí smar 'eða innkaijp
að sama skapi. Þeirri reglu hefir verkfall
þetta knúði Breta til að fylgja, það sýna allar
skýrslur, og það er ekki ófróðlegt að virða fvr-
ir sér nokkur atriði, sem sánna þetta ómótmæl-
anlega. Innfluttar vömr fyrir maí og júní s.
I._ voru þrjátíu og sex milj. sterl.pd. minna
virði, en iþær voru á sama tíma árið áðup.
Sumar vörutegundir, er Bretar neituðu sér
um og þeir keyptu minna af í ár yfir sama
tímahil og í fyrra, fyrir þessar ástæður, skulu
hér tilgreindar: Hveiti og hveítimjöl 29,350
tons, kjöt 40,950 tons, smjör 5,850 tons, sykur
21,800 tons og 20,004,000 ferfet af byggingar-
viði. '
Vér sjáum þannig, að skaðinn af þessu verk-
falli hefir ekki aðeins uáð til Breta, heldur hka
til annara þjóða, sem seldu vörar þær, sem
þeir neituðu sér um, 0g þá einkum til Uanada-
manna, því þeir framleiða "manna mest af
hveiti, kjöti, byggingárvið, og seija einnig all-
mikið af smjöri.
Enn eru tvær hliðar á þess\i máli, sem ékki
hafa verið athugaðar, og sem báðar hafa mikla
þýðingu, og það er tap það hið óbeina, ér Iþjóé-
in bíður við framleiðslu teppuna, því viðtekip
hagfræði mun }>að vera, að framleiðslan sé ó-
dýrari, þegar mikið er frapileitt og góðhugur
verkamanna fylgir. Hin er hnekkir sá, er
námamenn bíða við hið vonlausa stríð, fer þeir
hafa verið og em að há, sem sýnir sig bezt á
því, að dagsdaglegá era verkfalismenn að týaa
tölpnni og smærri og stærri hópar þeirra eru
að skerast úr leik o^; taka til vinnu, sem eðli-
iegt er, þv/ voði er fyrir dyrum hjá þeim, og
verkamannafélögin stór og.smá á Bretlandi
hafa tilkynt þeim, að þau megni ekki að styrkja
námamenn peningalega iengur. Supi þeirra
hafa lýst yfir iþví, að þau séu í stórskuldum
síðan í maí s.l. að þau tólcu þátt í aHsherjar-
verkfallinu. Algjörður 'ósigur með ægiíegu
tapi blasir við námaverkfallsmönnunum á
Bretlandi.
ÞFJR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
^HiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiP-
| KOL! KOLl KOLlI
I ROSEDALE KOPPERS AMERICAN SOURIS I
I DRUMHELLER-COKE HARD LUMP 1
Thss. Jackson & Sons
—COKE—WOOD
370 Golony Street
Eigið Talsímakerfi: 37 021
I POCA • STEAM SAUNDERS ALLSKONAR I
| LUMP COAL CREEK VIDUR |
nillllllllllMIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIllllllllllllllimillllllllllllllllllllMlllllllllllllH
\
INNIEIGN í
BANKANUM
ÍPeningar þeir, sem húsmóð-
urinni eru ætlaðir, eða laun
stúlkunnar, sem vinnur, end-
ast lengur og verða drýgri.ef
þeir eru lagðir á bankannog
aðeins teknir út þegar þörf
gerist. Freistingin til aðeyða
aðóþörfu verður minni. Og
upphæðin sem eftir verður í
bankanum.vex mánaðarlega
Konum leiíbeint af starfsfólki voru
The Rí>yal Bank
oF Canada
Ábætir.
Þar eð nokkuð hefir verið rætt
og ritað ujn tvo framliðna menn
að undanförnu, nfl. Sölva Helga-
son og Hannes stutta, þá vil eg
gefa þar ofurlítinn ábætir, en með
varkárni ætti það að vera, og taum
hald ættum vér jafnan að hafa á
tungu vorri, þótt um dána sé að
ræða, sem máske hafi lítilsigldir
þótt á sinum hérvistardögum. Og
hvað þessa tvo menn snertir, þá
veit eg ekki betur, én að nákomn-
ir ættingjar og afkomendur þeirra
sé á lífi, og aS líkum les eitthváð
af þeim það, sem um ’feður og afa
þeirra er á prent látiS.
Mér hefir stundum gramist óvar-
kárnin, þegar skrifað hefir verið
um menn, sem sérkennilegir eða
fáránlegir hafa þótt í lifanda lífi,
því þótt vér teldum víst, að þeir
dáiiu heyri ekki til okkar, sem þó
engin vissá hefir fengist fyrir,
heldur einmitt þvert á móti, þá
ættum vér þó aS hlifa þeim. sem
þ*- standa næstir á blóSskyldu-
brautinni og eru oss samhliSa á
jarðlífsbrautinni.
Það má víst óbrjálaSri skyn-
semi fávislegt finnast, þegar grip-
ið er til dáinna mann og reynt að
nota þá fyrir barefli á andstæSing
sinn, eins og átt hefir sér stað í
ritdeilum hér vestra oftar en
skyldi. Hvað SölVa snertir, þá sá
eg hann ekki sjálfur og þekti hann
því ekki nema af afspurn. En eg
kyntist persónulega manni, sem
hét Jón og vár Hermarinsson, og
var hann lítið eitt eldri^en eg; við
vorum þá báSir á æskuskeiði; var
hann þá vinnumaSur hjá. Guð-
mundi heitnum Pálssyni, sýslum. í
Arnarholti. Jón þessi var list-
fengur, einkum í dráttlist og mesta
lipurmenni, bœýi andlega og Iik-
amlega. Svo giftist hann og fór
að búa, einhvers 'staðar vestur í
hreppum, og eg veit ekki annað,
en aS hann sé enn á lífi og eigi
afkomendur; en hann er systur-
sonur Sö4va Helgasonar.* .
Nú er að segja nokkuð/ uiíi
Hannes. Hann v»r þrisvar riæt-
Mrgestur þar sem eg átti' heima.
Um af'komendur glíriiu-HanneSar
er mér það eitt kunnugt, að nálægt
1887 var á vist hjá séra Jóhanni
Þorsteinssyni i Stafholti stúlka, er
Anna hét, dóttur-dlóttir Hannes-
ar Dalaskálds, freipur lagleg og
skemtileg í sjón, og tel eg líklegt,
aS hún hafi gifst og eigi máske
afkomendur; í BorgafirSi og MiS-
Dölum var mér kunnugt um, aS
Hannes var ]>ar alment ýmist kall-
aður Hannes Dalaskáld, glímu-
Hannes eSa Hannes stutti. 1884
sá eg Hannes fyrsta sinn; eg átti
þá heima í Munaðarnesi í Staf-
holtstungum, hjá Birni Þorláks-
syni og Elísabetu Stefánsdótur frá
Stafholti Mér varð starsýnt á
manninn; mér 'sýndist hann svo ó-
likur öllum mönnum, sem eg þá
hafði séS. Hann var þá orðinn
hvítur fyrir hærúm, en svo var
hann |)ó fjörmikill, frár og léttur
á fæti, aS ])egar húsbóndinn var
ibúinn aS bjóða hann velkominn
þar að vera, þá sá eg hann stökkva
hér um bil hæð sína beint upp í
loftiS á bæjarhlaðinu fyrir fram-
an stéttina. Til marks um það, að
Hannes hafi þótt afburSa liSug-
ur glímumaður á sínum fyrri ár-
um, gæti eg nafngreint fólk, sem
eg heyrSi að truj5i þVí, að hann
hefði kunnað glímu-galdur og
myndi hafa haft glímu-stafi og
komist yfir þann vísdóm fyrir vest-
án Jökul. Eð þori ekki aS setja hér
setja hér glímugaldurs - vísuna;
hún þætti máske of gráfgerð. En
hvað sem þessu líSur, þá var
Hannes ]>essi mjög forneskjulegur
karl og vík eg að þvii síðar. í
þetta sinn vár hann með tvo klára,
reiS öðrum, en hafði einhver of-
urlítil trúss á hinum, og var ann-
ar Trúnn, en hinn rauður að lit.
Hann hafSi skilið þá eftir fyrir
utan tún, en kom ekki meS þá •
heim að bænum. Honum var boð-
iS að láta dreng spretta af hestun-
um, flytja þá ,og hefta; en þaS
mátti enginni gera annar en hann
sjálfur, og tók þaS hann all-langan
tíma. Daginn eftir fór hann frá
Munaðarnesi á leið ofan í Borgar-
nes, en þá leiS er hægt aS fara til
og frá á dag. Mig minnir aS hann
kæmi eftir viku að Munaðarnesi
aftur úr þeirri ferð. KaupmaS-
ur í Borgarnesi baS hann þá að
yrkja eitthvaS um Brákárpoll og
Skalilagrím. ;Kvað H&nnes ;þá
vísu þessa: / 1
“Hyggin vildi hjálpa strák,
hefði ’ún á því tök.
Gnímur feldi fræga Brák,
fyrir enga sök.”
Þegar hann kom tii baka úr