Lögberg - 03.02.1927, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
3. FEBRÚAR 1927.
Nýjasta o<> bezta
BRAUÐTEGUNDIN
Búin til með ágœtasta rjómabús
smjöri
Það er smjörið í Bamby brauði, sem gerir það öllu
öðru brauði betra. Hvert einasta brauð í umbúðum.
Kaupið þessa brauðtegund strax í dag! Fæst hjá mat-
vörukaupmanninum. Canada Bread umferðasölum eða
með því að hringja upp B2017-2018.
Canada Bread Co.
Limited
A. A. RYLEY, Manager í Winnipeg
Leyndarmál kon-
unnar.
Eftir óþektan höfimd.
Richard líkist föður sínum ótrúlega mikið,
en litli Frits líkist hnnum líka; hann hefir samt
erft hin yndislegu, blíðu augu, sem eg elskaði
svo innilega hjá móður hans.
*
Báðir drengirnir elska mig mikið. og báðir
kalla þeir mig mömmu. Eg veit ekki, hvorn
þeirra eg elska meira..
Yfirforingi Rivers hefir séð um mig aðdá-
anlega vel; kona hans er dáin, og til hins síð-
asta andardráttar blessaði hún mig fyrir hina
“ómetanlegu fórn ”, er eg færði dóttur hennar.
S.jálf álít eg l>að enga fórn, eg hefi að eins
efnt loforð mitt.
Fyrir mörgum árum síðan fann dóttir frú
Olthams handrit þetta. Hún var að laga til í
hirzlum móður sinnar, og fann við það tækifæri
marga gamla muni, og þar á meðal handrit
þetta. Hana langaði til að eiga það, og fór of-
an til að fá leyfi inóður sinnar til þess. Hún
varð liissa yfir geðshræriiígunni, sem greip móð-
ur hennar við að sjá handritið. Eftir dálitla
hikun, gaf hún dóttur sinni það, en bað hana að
minnast aidrei oftar á það við sig, hún vildi
helzt.gleyma því, að hún hefði nokkru sinni séð
það.
Alice Oltham las handritið aftur yfir, og var
svo djúpt sok'kin niður í innihald þess, að hún
tók ekki eftir því, að kona kom inn í herbergið,
fyr en hún stóð hjá henni.
“0, góða frú Stanley,” sagði hún, “eg hefi
fundið merkilegt handrit. Mamma gaf mér
það, en sagði um leið, að eg mætti ekki minnast
á það við sig oftar, en mig langar svo mikið til
að vita meira um persónurnar, sem nefndar
eru í því. Þér hafið þekt mömmu svo lengi, get-
ið þér ekki sagt mér eitthvað? Hvað ætli hafi
orðið af kaptein Barry?”
“Þá verð eg að snúa mér þangað, sem þessi
saga endar, góða barnið mitt. Eg þekti mömmu
þína, þegar hún var ung, en svo misti eg sjón-
ar á henni um nokkur ár. Hér um bil ári eftir
að það átti sér stað, sem þú hefir lesið um, var
mér boðið að koma á söngsamkomu hjá lafði
Stanhope. Húsmóðirin vakti eftirtekt mína á
karli og konu.
“Það er kafteinn Oltham og hans frú,”
sagði hún, “Eftir samsönginn skal eg kvnna
yðupJijónunum. ”
Konan var klædd í hvítt þykksilki, jarpa
hárið var greitt þannig, að það náði 'oýsna langt
niður á ennið. Maðurinn var hár og myndar-
legur, munnur hans brosandi og augun góðleg
og trygg á svip. Eg velti því árangurslaust
fyrir mér, hvar eg hefði séð þessi fögru hjón
áður, og þegar söngurinn þagnaði, minti eg
húsmóðurina strax á lo'forð hennar. Við hlið
húsmóðurinnar nálgaðist eg hjónin, en stóð ó-
sjálfrátt kyr — sá eg rétt, eða var 'konan í raun
og veru Eleonora Stanton? Umbreytt, fall-
egri, en þó hin sama Eleonora. Hún þekti mig
líka, og yndislega brosið, sem kom öllum til að
dást að lienni, lék um varir hennar.
“Má eg kvnna þér eiginmann minn, kaptein
Barrv Oltham?”
Aður en við skildum fékk eg að vita, að þau
höfðu verið gift í sex mánuði, og voru nýkomin
úr ferð um meginlandið. Nú áttu þau heima í
Ellismere, bújörð kapteinsins, þar sem eg lof-
aði að heimsækja þau í næsta mánuði. Þessi
kapteinn Barrv, sem á er minst í sögunni, hafði
erft stórt ætta’róðal með þeim skilmálum, að
hann bætti nafninu Oltham rið sitt eigið.”
“En þá er kafteinn Barry minn eigin góði
pabbi?” sagði unga stúlkan glöð.
“ Já.”
“Og svo langar mig til að vita, hvernig hin
vonda, viðbjóðslega spákona, þekti svo vel hina
liðnu æfi móður minnar.”
“Það var ung stúlka, sem þekti móður þína
þegar hún var ung, og öfundaði hana; hún hafði
fengið þetta hlutverk við velgerðasamkomuna,
sem þá átti sér stað, og þar eð hún þekti móður
þína, gerði hún henni þenna grikk. Af tilviljun
rættust sumir spádómar hennar, sem bygðir
voru á kunnningskap þeirra; löngu seinna fann
hún móður þína og meðgekk sannleikann.”
“Og litli drengurinn, sem var nærri drukn-
aður voðale.gu nóttina, hvað varð af honum?”
“Hann varð góður og duglegur maður. Móð-
ir þín sá um mentun hans, og nú er hann í virð-
ingarverðri stöðu.”
“Og litla barnið?”
“Er yngsti bróðir þinn, eða réttara sagt,
uppeldLsbróðir þinn. Af því getur þú séð, hve
alúðlega móðir þín hefir rækt það starf, sem
hún tók að sér. Það gleður mig stórlega, að fcjá
mína kæru Eleonoru svo ánægða meðal barna
sinna 0g glaða. Hún hefir verðskuldað að vera
gæfurík, bæði hún og hinn eðallyndi maður,
sem hún var svo heppin að vera elskuð af, þeg-
ar lífsgæfa hennar virtist vera horfin. * For-
sjónin láti blessun sína ávalt hvíla yfir kaptein
Barry og Nellv!”
“Amen, frænka Stanley, amen!”
Og gamla konan kvsti innilega ungu stúlk-
una, sanna ímvnd Nelly Stanton.
ENDTR.
Silfurla x-torfuraar.
Eftir REX BEACH.
1. KAPITULI.
Brautin1 til Kjalvík liggur frá fjöllunum að
norðan, eftir skógarjaðrinum upp frá fjörunni,
og svo út á ána, sem sjórinn gengur upp í um
flóð, yfir hana og inn í þorpið.
Á sumrib fer enginn eftir þeirri braut, en á
veturna sjást menn einstöku sinnum fara eftir
henni, sem koma frá landinu mikla, er á bak við
lá, f>g halda áleiðis til sjávar; og einu sinni í
hverjum mánuði kom pósturinn, var nótt í þorp-
inu, sagði fréttirnar og hvarf svo ásamt hund-
um sínum inn á milli hæðanna.
Kjalvík var ekki stór bær, og stóð út frá
aðal brautinni, svo hann sást ekki frá henni og
var því óþektur af öllum nema fiskimönnum.
1 þorpinu var kirkja í grískum stíl, skólahús,
Kósakka prestur og um hundrað hús, auk niður-
* suðu verkstæðanna. Þegar maður sá þessar
niðursuðu verksmiðjur tilsýndar, gat maður
haldiðj að þetta væri allstór bær, því þær voru
tíu talsins og var dreift um bæjarstæðið, með-
fram ánni, sem þar rann.
I
En á vetrum standa þau aðgerðalaus, norð-
anvindarnir gnauða á hinum breiðu þökum
þeirra, reykháfarnir voru eins og langir, svart-
ir fingur, sem bentu upp í himininn. Þó er
þorpið ^kki mannlaust. Indíánamir eru þar og
biía í hreysum sínum. Um tölu þeirra veit eng-
inn, ekki einu sinni presturinn, sem átti laun sín
af þeim að heimta.
Snemma í desember lögðu tveir menn, með
sex þreytta hunda, að afliðnu hádegi upp á
brautina, sem lá á milli þessara snævi þöktu og
skógarlausu hæða norðurlandsins. Það hafði
bvrjað að snjóa í dögun daginn, sem þeir lögðu
á stað, og meiðarnir á sleðanum sukku sex
þumlunga ofan í lausau, snjóinn, sem gjörði
færðina þvngri og seinfamara fyrir hundana,
svo oft þurfti að taka til keyrisins.
Grrá jiokumóða lagðist yfir landið, svo hvergi
sást til fjalla, og það var sem loft og jörð rvnni
saman í eina óaðskiljanlega heild, sem var bæði
þrevtandi og villandi fyrir augað.
Ferðamennirnir höfðu þrammað þegjandi
áfram í fleiri klukkulíma, þreyttir og þjakaðir
af ófærðinni og storminum, sem látlaust gnauð-
aði á þeim 6g lagðist yfir þá eins 0g óafléttan-
leg martröð. Alt umhverfis þá var einkenni-
legt og undarlegt: jörðin, veðrið og loftið. Það
var ekki hinn minsti díll, sem augu þeirra gætu
hvílst á, að undanteknum sjálfum þeim, þeir
virtust líða í gegn um ótakmarkað og svíplaust,
grátt umhverfið.
Fraser fingralausi gekk ú undan og braut
slóðina, og Bob Emerson, sem á eftir sleðanum
var, sýndist hann vera eins og dálítill dökkur
díll, eða brúða, sem fest væri á ósýnilegan þráð
og .skoppaði upp og niður og út á hlið, og hon-
um fanst stundum að þeir væru eins og gullsíli
í glaskeri, sem sveimuðu stefnulaust í hinu
gráa 0g einkennilega umhverfi.
Fraser stanzaði alt í einu, og hundamir not-
uðu sér tækifærið til þess að sleikja snjóinn af
fótum sér, sem hnoðast hafði í fitina. Þó voru
það að eins hundarnir, sem fremstir voru. sem
g.jörðu ]>að. Hinir, sem næst sleðanum voru,
voru of þrevttir til þess, og varð Emerson því
að hreinsa klakakeppina, sem sezt höfðu í fitj-
arnar á þeim. En Fraser lét fallast ofan á
sleðann.
“Þetta er l.jóta þófið,” mælti hann. “Eg
held eg verði vitlaus, ef eg sé ekki tré eða eitt-
hvað, sem sker af við þessa auðn.”
“Ef við þurfum að halda svona áfram í tvo
daga, þá verðum við báðir búnir að fá snjó-
blindu,” svaraði Emerson ákveðinn, þar sem
hann beygði sig ofan að hundunum. “En það
getur ekki verið langt til árinnar.”
“Snjórinn hefir þakið svo brautina, að eg
verð að leita %rir mér í hverju spori,” mælti
íh'azer, “og þegar eg stíg út af henni, þá sekk
eg upp undir hendur. Það er eins og eg væri
að ganga eftir planka, sem þakinn væri með tólf
þumlungum af fiðri. og mér finst eins og eg sé
að ganga í þoku, mílu uppi í loftinu,” og eftir
svo litla stund .bætti hann við, “þegar eg minn-
ist á fiður, þá dettur mér í hug hvernig að þér
mundi líka að fá rjúkandi rjúpnasteik.”
“Þegiðu, ” mælti Emerson hastur.
“Nú, jæja, mér finst þó engin synd, að láta
sér detta það í hug,” svaraði Fraser glaðlega.
Hann fór með hendina í vasa sinn og dró
upp tóbakspípu, reyndi að sjúga loft í gegn um
hana, gat það ekki og tautaði: “óhræsið er þá
frosin. Það er eins og manni sé varnað að hafa
hér allá ósiði um hönd; eg vildi að eg væri kom-
inn burtu úr þessari vandræða héraði.”
“Það vildi eg líka,” njælti félagi hans. I^eg-
ar hann var búinn að hlynna að hundunum, gekk
hann að sleðaum o-g settist hjá Fraser.
“Eins og eg var að segja áðan. ” hélt Fraser
áfram, “hvað kom þér til þess að taka mig úr
höndum bláklæddu lögregluþjónanna? Eg svei
mér ikil það ekki. Þú segist hafa gert það til
þess að hafa samfylgd mína, samt umgöngumst
við hvor annan eins og málleysingjar. Hvers
vegna gerðirðu það, Boyd?”
“Þáð er naumast^ að málbeinið sé uppi á
þér, þú talar nóg fyrir okkur báða.”
“Já, en það er ekki nóg ástæða til þess, a^
þú gæfir þessum lagasnápum höggstað á þér.
Það er ekki, þér líkt, að tefla á tvær hættur að
eins sökum leiðinda.”
“Eg tók þig með mér sökum hins spilta sið-
ferðisástands þíns. Eg býst við, að eg hafi ver-
ið orðinn þreyttur á sjálfum mér, og mér þótti
nokkuð til þín koma. Auk þess”, mælti Emer-
son hugsandi, “þú hefir engar sérstakar á-
stæður til þess að elska lögin sjálfur.”
“Það er nú oinmitt það sem mér datt í hug,”
svaraði Fraser, og velti vöngum vingjarnlega.
“Eg yissi að ])ér hafði einhvers staðar verið
skotið inn. Hvað var það. Iívað var það? Þú
þarft' ekki að vera hræddur við að segja, mér
það. Það skal v.era leyndarmál á milli okkar —
á milli tveggja bragðarefa. Eg skal aldrei
segja eitt orð.”
“Varaðu l»ig,” mælti Emerson, “eg er eng-
inn bragðarefur, né glæpamaður — eg er ekki
nógu útsjónarsamur til þess að geta orðið virðu-
legur embættisbróðir þinn. ”
“Eg býst við, að starf mitt sé eins heiðarlegt
og annara. Eg hefi reynt þau öll saman, og þau
eru öll eins. Spursmálið er að eins, hvernig
hægt er að ná eigum annara á sem auðveldast-
an hátt. ” Fraser laut niður og herti á þveng.j-
unum, sem snjóskómir hans voru bundnir með,
svo rétti hann sig upp aftur, leit á félaga sinn
og fann á ný til hins einkennilega lamandi
þunga, sem lagst hafði yfir hann síðustu dag-
ana, og mælti óþolinmóðlega:
“Ef þú ert það ekki, þá ættir þú að vera það.
Þú hefir betri skilyrði til þes$ að keppa í fjár-
glæfraspilum, en nokkur annar maður, sem eg
hefi séð. Andlitið á þér er eins laust við svip-
brigði og kaldur steinveggur. Á því hefir ekki
brugðið fyri r nokkurri breytingu, síðan þú
bjargaðir mér af ísjakanum í Norton flóanum.”
Aftur lagði Fraser á stað á undan hundun-
um, til þess að brjóta brautina. Hundarnir
veigruðu sér við að leggja á stað í sporin hans,
en Emerson lét smella í keyrinu, svo þeir sigu
hægt og gætilega á stað aftur inn í gráa! og
dimma vetrarþokuna.
Eftir klukkutíma ferð, fór að halla undan
fæti 0g skömmu síðar komu þeir ofan í gil, sem
sem lá ofan að ánni, 0g þegar þeir komu niður
á jafnsléttu og ofan á ána, var braufin slétt og
hörð. Kaldur vindur frá hafinu stóð í fangið
á þe'im, en vegurinn var glöggur. svo engin hætta
var á, að þeir viltust. Þeir settust á sleðana, og
hundamir hristu sig ogbrokkuðu léttilega eftir
ísnum.
, Eftir nokkurn tíma komu þeir þangað, sem
brautin skiftist, Lá önnur álma hennar þvert
til hægri handar upp á árbakkanna, með fram
fjörunni og lá auðsjáanlega til Kjalvíkur, sem
þeir vissu að var einhvers staðar í þeirri átt,
á að gizka mílu vegar frá því, sem þeir voru.
Þeir breyttu því stefnu sinni og héldu til vinstri
út á ána.
Brautin þar var svo óslétt, að báðir mennirn-
ir hrukku af sleðanum. Annar hljóp fram með
sleðanum, en hinn stýrði honum að aftan. Upp
og ofan ísjakana hlupu hundamir og hindraði
ekkert ferðina, þar til alt í einu, er þeir voru að
fara ofan af stóram ísjaka, er stóð nálega upp
á endann, og heyrðist brestur í ísnum alt í kring
um þá, og áður en þeir gátu nokkuð aðhafst,
annað en hrópa hvor til annars, voru þeir, sleð-
inn og hundarnir komnir út í rennandi vatn, og
gvo var mikil ferð á sleðanum, að Emerson gat
ekki stöðvað hann, og áður en varði brast ís-
inn, og menn, hundar og sleði sökk alt í ána.
Emerson hélt sér í sleðann. Hundamir
busluðu í vatninu og Fraser sökk á kaf í öðrum
stað, og hrópaði upp vfir sig um leið 'Og hann
sökk í ískalt vatnið. Sleðinn lvfti sér aftur,
unz hann marraði í vatnsborðinu. Svellið í
'kring um þá á ánni, seih fyrir fáum mínútum
virtist óyggjandi, var nú að eins krapaelgur, og
mitt í honum börðust mennimir og hundarnir
um. Fremstu hundarnir tveir höfðu ekki farið
ofan í, því ísinn brotnaði ekki undan þeim. Þeir
snera sér við og horfðu á mennina og félaga
sína busla í vatninu, settust svo rólegir á skör-
ina og blésu mæðinni. Huiulamir, sem næstir
þeim voru, brutust um> mikillega og reyndu að
komast upp á skörina til félaga sinna , en sleð-
inn hélt þeim til baka, og þegar þeir náðu með
löppunum upp á ísbrúnina, brotnaði hún undan
þeim. Einerson reyndi til þess að fikra sig fram
með sleðáftum og ná á þann hátt til íssins, þar
sem hann var heill; en ísinn var svo veikur, að
það var ekki viðlit fyrir hann að komast upj)
á skörina.
P’raser reyndi til þess að komast upp úr hinu
megin í vökinni, en það lánaðist ekki; í hvert
sinn, sem þeir révdu að komast upp á skörina,
brotnaði hún.
Frostið og kuldinn nísti þá; þeir töluðust
lítið við, en noyttu allra krafta til þess að reyna
að bjarga sér og farangri sínum. Hundamir
höfðu líka verið þögulir, en nú tóku þeir að
ýlfra og spangóla.
“Skerðu hundana lausa frá sleðanum,” hróp-
aði Emerson.
Fraser skirpti út úr sér söltu s.jóvatninu og
hrópaði til 'oaka: “Eg get ekki synt.”
Emerson dró því sjálfan sig fram með sleð-
anum, tók hníf upp úr vasa sínum og skar á
dragtaugar hunda þeirra, sem verst voru settir.
Þegar hundamir losnuðu, komust þeir upp úr
vatninu, og veltu sér í þurrum snjónum á ísnum.
Næst reyndi Emerson til þess að lyfta sleðan-
um upp á sköriná, hottaði svo á humlana, sem
voru fastir við sleðann, að draga, en þeir feng-
ust ekki til átaks, geltu að eins. Eftir nokkrar á-
rangurslausar tilraunir, sem Emerson gerði við
að lyfta sleðanum upp á skörina, brotnaði
sívkki úr ísnum, svo hundamir, sem uppi á ísn-
um voru, hrukku ofan í vatnið aftur.
Emerson hefði getað komist gegn um krapið
og ísjakana og upp úr ánni, eins og Fraser var
að leitast við að gjöra, en það var enginn vegur
til þess að koma hundunum upp úr á þann hátt.
En hann var ófáanlegur til þess að skil.ja við þá
og láta "þá kveljast og deyja í ískrapinu, þar sem
þeir voru að brjótast um, og einn hundurinn
hafði slegið hnífinn úr hendi Emersons, sem var
orðin nærri dofin af kulda og örvæntingu, þeg-
ar að hann heyrði hljóm í litlum klukkum og á-
kveðna skipun aðkomandi manna.
trt úr þokunni og átt þeirri, sem þeir héldu í,
kom hundasleði á fullri ferð. íTundamir
hlýddu skipaninni 0g beygðu af brautinni til
hægri, til þess að vasast hættuna, sem fram
undan þeim var. Emerson, sem að eins leit
snöggvast þessa aðkomuhunda, furðaði sig stór-
um á, hve fallegir þeir voru, og honum fanst,
að hann hefði aldrei séð úthald eins glæsilegt
þar í norður héruðunum. Hver af þeim tólf
liundum, sem í lestinni voru, náði stórum mönn-
um í mitti. Allir voru þeir samlitir, gráir eins
og úlfar og grimmúðlegir. Körfusleðinn, sem
þeir drógu, var langur og léttur og alt öðru vísi
í laginu, en hann átti að venjast, og feldirnir,
sem vfir honum voru, voru úr hvítum tóu-
skinnum.
Persónan, sem í sleðanum ^ar, talaði aftur
ákveðið. Stór og hvatlegur Indíáni, sem sleð-
ann, keyrði rakleitt ofan að vökinni, þar
sem liundaniir og mennirnir voru að brjótast
um. Þegar hann kom nærri, sá Emerson, að
hann var klæddur í yfirhöfn úr ílcornaskinnum,
og að það var ekki Indíóni, lieldur kynblend-
ingur, með koparlitað andlit.
Maðurinn hljóp áfram, unz hann var nærri
kominn að vökinni, þá kastaði hann sér flötum
á ísin og skreið svo áfram eins og maðkur, þar
til að hann náði í hundinn, sem á undan var.
Gætilega skreið hann aftur á bak, eins og hann
hafði skriðið áfram, unz hann var kominn á
traustan ís, þá tók hann í dragólamar af öllu
afli. Þetta hafði verið hin rnesta glæfraför, og
útheimti varfærni og dómgreind, en eftir að
maðurinn var búinn að ná öruggri fótfestu, var
spilið auðunnið. Hundarnir hjálpuðu honum
til með að klóra sig áfram. Sleðann dró hann
nær og nær, unz hann var kominn að skörinni,
þar sem brúnin var örugg, þá dró hann Emer-
son upp úr; síðan drógu þeir báðir sleðann og
Fraser upp á ísinn.
Persónan í sleðanum hafði veitt því, sem var
að gjörast, nána eftirtekt, án þess að mæla orð.
Nú tók hún til máls á úthorna málízku, og
heyrðist glögt á málrómnum, að það var kona.
Kynblendingurinn þýddi orð hennar á þessa
leið: “Haldið áfram eina mílu — þið komið
að húsi, þar sem hvítur maður býr. Farið
fljótt—þið frjósið.” Svo benti hann til baka,
þangað sem mennimir höfðu komið frá, sem
meinti, að þeir hefðu átt að fara brautina, sem
lá upp á árbakkann, í stað þess að halda út á*
ána.
Fraser, sem var seinn í förum, var nú kom-
inn þangað, sem þau voru, og þó hann hefði,
ekki verið lengi upp úr vatninu, vora föt hans
orðin frosin mjög. Nötrandi af kulda spurði
liann: “Hafið þið engin þur föt meðferðis?
Okkar dót er alt rennandi blautt.”
“Nei. Flýtið ykkar 0g hangið ekki hérna —
við förurn fljótt yfir — og getum ekki beðið
lengur. ”
Kynblendingurinn gekk að sleðanum til
stúlkunnar, kallaði einu sinni til gráu hundanna
og þeir þutu á stað. Hundarnir bevgðu ofur-
lítið út af veginum og þutu áfram efti árbakk-
anum. Kynblendingurinn stóð á meiðum sleð-
ans að aftan og talaði til hundanna, er þræddu
sig áfram eftir leiðsögn hans, en pjötlurnar
og skúfamir á yfirhöfn hans blöktu út í loftið.
Um leið og sleðinn fór fram hjá ferðamönn-
unum, brá stúlkunni, sem í sleðanum var, sem
snöggvast fyrir sjónir þeirra, svo var hún horf-
in. Dálitla stund stóðu félagarnir og horfðu á
eftir henni, en kuldinn vakti þá brátt upp af
þeim dvala.
“Sástu?” mælti Fraser. “Hamingjan góða,
það var kona! Ljóshærð kona! ’ ’
Emerson hrevfði sig til og mælti: “Hvaða
heimska! Hún hlýtur að vera kvnblending-
ur..”
“Kynblendingar hafa ekki gult hár,” svar-
aði Frazer.