Lögberg - 10.02.1927, Blaðsíða 6
Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
fo. FEBRÚAR 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
Félagamir spentu hundana, sem lausir vora,
fyrir sleðann eins fljótt og þeir gátu, og héldú
á stað. ivuldinn nrsti þa inn að beini, svo þeir
hlupu meðíram sleðanum til þess að reyna að
halda á sér hita. Utanyfirföt þeirra vora stokk-
frosin og nærfötin rennandi blaut. Og þó þeim
sæktist gangan seint og erfiðlega, þá þorðu þeir
ekki með nokkru móti að stanza, því í því liggur
aðal hættan í hinum norðlægu héraðum.
Eftir tíu mínútna ferð voru þeir komnir upp
a árbakkann hinu megin, og eftir stundarkora
sau þeir grilla í húsaþyrpingu. Brautin lá heim
að loggakofa, sem sat nokkuð í jörðu- Upp úr
reykháfnum sáu þeir neistaflug. Hundarair
fóru að gelta, og margir aðrir hundar, sem í
fylgsnum sínum voru nálægt kofanum, tóku
undir við þá.
Báðir mennirnir voru orðnir þreyttir og illa
leiknir, svo þeir naumast gátu hreyft sig. Ef
þeir hefðu þurft að fara aðra mílu, hefði það án
efa riðið þeim að fullu.
“Farðu og talaðu við húsráðandann, á með-
an eg leysi hundana frá sleðanum,” mælti Em-
erson.
Undir eins og Fraser gekk inn að kofanum,
tor Emerson að revna að ná krögunum af hund-
unum, en þeir voru frosnir við hárið og allar
hringjur í dragólunum voru eitt klakastykki.
Svo hann tók exi, er þeir höfðu með sér, og hjó
olarnar í sundur; síðan hjó hann á böndin, sem
heldu farangri þeirra á sleðanum, tók svefn-
pokann, sem allur var rennandi blautur, og
lagði á stað heim að kofanum.
Áður en hann komst heim að kofanum, voru
dyrnar opnaðar og Fraser kom út, með von
leysis og þreytusvip á andlitinu. A eftir hon-
um kom maður mikill vexti, stórskorinn { and-
liti og með þrjóskusvip. Hann stansaði í kofa-
dyrunum.
“Láttu dótið eiga sig,” mælti Emerson.
“Það er ekki til neins,” svaraði Fraser.
“Við fáum ekki gisting hér.”
Emerson stanzaði og varð svo hissa, að
hann gleymdi frostinu og kuldanum í bili. —
í‘Hvað er að? Er nokkur veikur?”
“Eg veit ekki hvað að e’r. Maðurinn þama
þvemeitar að hýsa okkur, það er alt og sumt,”
mælti Fraser-
Maðurinn í dyrunum, sem auðsjáanlega var
vökumaður, kinkaði kolli til samþykkis og
buldraði fyrir munni sér: “Hérer ekkert rúm.”
“En þú skilur ekki, ” svaraði Emerson, “við
erum gegnvotir — við lentum niður um ísinn á
ánni. Hugsaðu ekkert um rúm, við getum ein-
hvern veginn komist af”. Hann gekk að dyr-
unum, með svefnpoka sinn þétt saman brotinn
undir hendinni., en maðurinn f dyrunum hreyfði
sig ekki.
“Þú ferð ekki hér inn,” nöldraði heimamað-
ur. “Það er annað hús þrjár mílur héðan.”
Emerson skeytti ekkert um þetta svar heima-
mannsins. Hann snaraði svefnpokanum um
öxl sér þannig, að endinn á honum stefndi beint
í andlit húsráðanda, sem' var Svíi, 0g stefndi
svo beint, á dyrnar. Vökumaðurinn veik sér til
hliðar, til þess að varast höggið, sem hann ann-
ars hefði fengið, og Emerson skauzt fram hjá
honum og inn í kofann hlæjandi, en í hlátri
hans var samt alvarlegur hreimur. Þetta snar-
ræði Emersons opnaði dyraar fyrir honum og
félaga hans Fraser, og fóru þeir báðir inn í
aðalstofu hússins, þar sem Indíánakona með
flatt nef var fyrir. Emerson fleygði bagga sín-
um niður á gólfið og ávarpaði Indíánakonuna á
þessa leið:
“Glæddu eldinn og gefðu okkur eitthvað að
borða, fljótt.” Svo sneri hann sér að húsráð-
andanum, sem hafði komið inn á eftir þeim 0g
horfði á það með illúðlegu augnaráði:
“Þú sýnist hafa yfirfljótanlegt rúm hér.
Við skulum borga fyrir gistinguna. Eg er
nærri gegnkulsa. Viltu vera svo vænn, að ná í
meiri eldivið?”
“Einbeittni Emersons hafði þau áhrif á Sví-
ann, að hann fór eftir eldsneytinu orðalaust. —
Félagarnir fóru svo úr vosfötum sínum og
hengdu þau við eldinn til þerris, og tóku öll hús-
ráð í sínar hendur, og skipuðu Svíanum og Ind-
íánakonunni eftir vild, þar til að þau fóru fra
þeim, inn í annað herbergi, og tóku að tala
hljóðskraf sín á milli-
Fraser hafði veitt Svíanum nákvæma eftir-
tekt og mælti við félaga sinn: “Hvað er að
skepnunni?”
Emerson var alvarlegur, þegar hann svar-
aði: “Eg hefi aldrei vitað menn áður neita
mönnum, sem að dauða eru komnir af vosbúð
og kulda, um gistingu. Það er eitthvað á bak
við þetta alt saman. Hann hefir einhverja á-
stæðu til þess að neita mönnum um húsaskjól.
Eg sækist eigi eftir ófriði, en—”
Dyrnar að innra herberginu opnuðust, og
vökumaðurinn kom út í þær einbeittur á svip
og mælti: “Þið getið ekki verið hér í nótt, eg
hefi ákveðnar skipanir.”
Emerson sat við eldinn og var að verma sig,
og svaraði ekki, og þegar Fraser svaraði ekki
heldur, mælti Svíinn í skipandi róm: “Hafið
ykkur á brott undir eins.”
Félagarnir hreyfðu sig ekki og sneru bakinu
við Svíanum, sem æsti skap hans, svo hann
.brýndi raustina á ný og mælti: “Ef þið ekki
farið með góðu, þá fleygi eg ykkur út.”
Hann beygði sig niður og tók upp það af
fötum þeirral félaga, sem næst honum var _og
sneri mð þau til dyra. En áður en hann kæmist
til þeirra, þaut Emerson á fætur reiður 0g
greip í hálsmálið á fötum Svíans og kipti hon-
um til baka svo snögt, að fötin sem hann hélt á,
hrutu sitt í hverja áttina og Svíinn bölvaði illi-
lega. En áður en hann hefði ráðrúm til nokkurs
sló Emerson hann í andlitið svo mikið högg,
að hann datt, og áður en hann kæmist á fætur,
lét Emerson kné fylgja kviði og barði hann svo
að hann dasaðist. Þegar Svíinn komst á fætur,
réðst hann að Emerson, sem sleit sig undir eins
lausan af honum, hopaði nokkur skref aftur á
bak og mælti í svo reiðiþrungnum rómi, að
Fraser hafði aldrei heyrt hann mæla svo áður:
“Eg er að eins að leika mér við þig, enn þá.
Mig langar ekki til þess að gjöra þér mein.”
“Hafðu þig burt úr húsi mínu. Eg hefi
fyrirskipanir!” hrópaði eftirlitsmaðurinn tryll-
ingslega 0g réðst að Emerson aftur. Það leyndi
sér ekki, að hann skorti ekki beint áræði, en Em-
erson, sem ekki átti annars kost, vék til hliðar
og sló hann högg mikið. Indíánakonan, sem
stóð í herbergisdyrunum, rak upp ámátlegt org
um leið 0g Svíinn datt endilangur. Emerson
lét ekki þar við sitja, heldur réðst að manninum
föllnum og lét hnefa og fætur ganga á honum,
og var sem skap hans, sem hann hafði haft svo
góða stjóra á undanfarnar vikur, væri nú alt í
einu orðið óviðráðanlegt. Hann dró mótstöðu-
mann sinn gegn um geymsluher.bergið og nudd-
aði andlitinu á honum ofan í gólfið, í hvert sinn
sem hann reyndi til þess að brölta á fætur. Hann
dró hann að dyrunum á hans eigin húsi, opnaði
þær og velti honum út í snjóinn; svo lokaði
hann dyrunum 0g gekk aftur inn að eldinum,
með reiðisvip á andlitinu.
Fraser horfði undrandi á hann, eins og eitt-
hvað, sem hann skildi ekkert í, hefði komið
fyrir- Svo mælti hann og brosti lævíslega:
“Jæja, það er nauast, að þú sért mjúkhent-
ur. Eg hélt satt að segja, að þú ættir ekki
þetta til.”
Þegar Emerson svaraði honum ekki, þá tók
hann pípu sína úr vasanum á treyju sinni, sem
hann hafði hengt við eldinn til þurks 0g vatns-
gufan rauk úr, fylti hana úr tóbakskassanum,
sem stóð í glugganum, hallaði sér svo aftur á
bak í stólinn, lagði fæturaa makindalega upp á
borð, sem stóð þar rétt hjá, og mælti:
“Þessar ófriðar atfarir hafa ákaflega slæm
áhrif á mig. ’ ’
2. KAPITULI.
Það var máske tveimur klukkustundum síð-
ar, að Fraser gekk út að glugganum í tuttug-
ásta sinni, þíddi blett á rúðunni með anda sín-
um, svo hann gat séð út, og mælti:
“Hann er farinn!”
Emerson, sem var sokkinn niður í að lesa
bók, svaraði ekki. Hann hafði verið hljóður
eftir viðureignina við heimilisfólkið, og eftir að
hann kom auga á bók spjaldalausa og lúða eftir
Don Quixote, tók hann hana og sökti sér niður
í hana.
“Eg var að segja, að hann væri farinn,”
endurtók maðurinn við gluggann. Aftur varð
steinhljóð. Fraser færði sig nær eldstæðinu,
settist á stól, tók höndum fyrir andlitið og hafði
yfir nokkrar setningar með áherslu, eins og hann
væri sokkinn niður í þær.
Emerson leit upp brosandi og spurði: “Því
heldurðu að hann hafi farið?”
“Af því að hann hefir verið orðinn málhalt-
ur af að formæla okkur,” mælti Fraser. »
“Ó, nei,” svaraði hinn viðmótsþýði Emer-
son, meira til þess að segja eitthvað, en til að
andmæla. “Hann hefir mist móðinn.” Og til
þess að samtalið félli ekki niður, hélt Emerson
áfram: “Það er dimt úti, og mig skyldi ekki
undra, þó einhver brögð væru í undirbúningi. ”
“Já, en hvað eigum við að segja um lag-
legu stúlkuna þarna í herberginu? sagði Fras-
er„ sem kom Emerson til að ákellihlæja.
Hann lagði frá sér bókina- “Hvað ertu að
þvaðra ” mælti hann.
“Eg var bara að segja, að vesalings illa út-
leikni Svíinn hefir verið orðinn þreyttur á að
biðja okkur um að opna hurðina, og hefir þess
vegna farið í burtu.”
“Hvert hefir hann farið?”
“Eg get ekki lesið hugsanir manna. Hann
hefir ef til vill farið alla leið til Seattle til þess
að sækja pólití og stefnui á okkur. Eða þá að
hann hefir farið að sækja landa sína sér til
hjálpar. Þeir eru í almætti sínu, Svíarair, á
þessum slóðum um þetta leyti árs.”
Án þess að svara, stóð Emerson á fætur,
gekk að hurðinni á herberginu, þar sem Indí-
ánakonan var inni, 0g kallaði:
“ Hitaðu okkur kaffi.”
“Kaffi,” endurtók Fraser. “Því ekki að
fá sér almennilega máltíð? Eg er glorhungr-
aður, svo eg gæti etið hvað sem að kjafti
kæmi. ’ ’
“Nei,” svaraði félagi hans, “eg vil ekki gera
meiri átroðning en nauðsynlegt er.”
“Það eru nógar vlstir í skemmunni. Við
skulum forsýna okkur vel, áður en við förum.”
“Eg er naumast þjófur.”
“Já, en—”
“Nei! ” Fraser þagnaði eins og steinn. —
Þegar Indíána konan var farin að hita kaffið,
mælti Emerson upp úr Jfliru: “Hvað skyldi hafa
komið manninum til þess að haga sér eins og
hann gerði?”
“Hann sagðist verða að hlýða skipunum,”
sagði Fraser. “Ef að eg hefði hlýjan kofa, nóg
af mat og Indíána konu, þá væru það skrítnar
skipanir, sem eg léti ónáða mig.”
Föt þeirra voru nú orðin þur, svo þeir fóru
að klæða sig í þau hægt 0g gætilega, og þegar
Emerson fór að binda saman svefnpoka þeirra,
settist Fraser aftur niður og spurði hryssings-
lega: “Hvað er að? Við förum þó varla að
faí?»Jiéðan í kveld?”
“ Jú, við verðum að reyna að ná til annars-
hvors niðursuðuhússins,” mælti Emerson, án
þess að líta upp frá því,. sem hann var að
gjöra.
“En mér er ilt í fótunum,” nöldraði Fraser.
“Hvað þá?” mælti Emerson og hló kæru-
leysislega og bætti svo við: ‘ ‘ Þér er víst bezt
að ganga á höndunum.”
“Og þar að auki er komið niða myrkur.”
“Fástu ekk? um það. Það getur ekki verið
langt. Flýttu þér nú”, og hann reyndi að ýta
undir Frazer, eins og hann hafði svo oft áður
gjört, því letin sýndist vera Fraser meðfædd.
Svo reyndi hann að spyrja Indíánakonuna
nokkurra spurninga, en það var árangurslaust,
því hún þagði eins 0g steinn.
Þegar þeir voru búnir að drekka kaffið,
lagði Emerson tvo silfurdollara á borðið, og
svo fóru þeir út til þess aftur að leita að braut
yfir ána.
Þegar þeir klukkustundu síðar voru að brölta
upp, á árbakkann, sem fjær var kofanum, var
farið að snjóa og í gegn um bylinn og myrkrið
sáu þeir grilla fyrir stórum og ljóslausum bygg-
ingum. 1 glugga á einu húsi sáu þeir ljós og á
það stefndu þeir; og þegar þeir komu þangað,
báðu þeir um gistingu.
“Við erum langferðamenn, og hundamir og
við erum þreyttir,” mælti Emerson. “Við skul-
um borga vel fyrir næturgreiðann. ”
“Þið getið ekki verið hér,” svaraði maður,
sem til dyra kom, hörkulega.
“Því ekki?” spurði Emerson.
“Hér er ekkert rúm,” svaraði heimamaður.
“Er nokkurt gisithús hér nálægt?” spurði
Emerson.
“Eg veit það ekki,” svaraði hinn.
‘ ‘ Það er betra fyrir þig, að ganga úr skugga
um það, undir eins,” mælti Emerson, sem farið
var að þykkna í út af viðtökunum.
“Þið getið reynt næsta hús hér fyrir neð-
an,” mælti eftirlitsmaðurinn og skelti aftur
hurðinni, og þegar hann vissi sjálfan sig óhultan
á bak við læsta hurðina, bætti hann við: “Ef
að þið fáið ekki húsaskjól þar, þá getið þið má-
ske fengið það hjá prestinum á trúboðsstöð-
inni.”
“Það er naumast, að við fáum viðtökur hjá
fólkinu í Kjalvík,” sagði Fraser. En félagi
hans svaraði því engu og mátti sjá, að hann
bældi niður þykkju þá, sem honum var í skapi.
1 næsta húsi, sem þeir komu að, mættu þeir
sömu óvingjarnlegu viðtökunum, og það eina,
sem þeir gátu togað út úr húsráðandanum var,
að þeir skyldu halda í vissa átt til að komast til
næsta húss, þar ætti rússneskur prestur heima.
“Eg skal gera eina tilraun enn,” mælti
Emerson um leið og hann fór frá húsinu og út í
vetrarmyrkrið 0g kuldann. “Ef að við mætum
sömu viðtökunum þar, þá tek eg ráðin af hús-
bændunum. Eg læt ekki flækja mér frá einum
til annars í alla nótt.”
“Hafurinn vísar okkur sjálfsagt á hálm-
hrúgumar,” mælti Fraser.
“Hvað sagðirðu?”
“Hafurinn, eg meina skýjaglópurinn, eða
pregturinn. ’ ’
Eftir að þeir höfðu ferðast um mílu vegar,
komu þeir að hvítu hliði 0g yfir hliðinu var
gríski krossinn, en engin merki þess, að þar
væri nokkurn lifandi mann að finna, sáust.
“Farinn! Og mannýlan í húsinu, sem við
komum síðast að, hefir vitað það.”
Á því hvernig að Emerson sveiflaði keyrinu,
mátti sjá, að hann var orðinn í afarvondu skapi.
Báðir mennirnir voru orðnir þreyttir og ferð-
lúnir, eftir þriggja vikna uppihaldslausa bar-
áttu við harðviðri, hættur og ófærð. Þeir héldu
því á stað þögulir í fjórða sinni og þeir höfðu
ekki haldið lengi áfram, áður en þeir sáu ljós í
glugga, og þegar hundarnir komu að húsinu,
sem ljósið var í, fleygðu þeir sér niður, því þeir
voru orðnir ferðlúnir ekki síður en mennirair.
“Taktu aktýgin af hundunum,” mælti Em-
erson um leið 0g hann sjálfur fór að losa um
snærið þeim megin, sem farangur þeirra var
reyrður á sleðann með. Hann tók svefnpoka
sinn af sleðanum og hélt með hann áleiðis til
hússins. Fraser, sem búinn var að losa hund-
ana, kom í humátt á eftir. En þegar þeir komu
nær húsinu, sáu þeir, að þar var ekki um að
ræða neina niðursuðuverksmiðju. Húsið líkt-
ist meira gistihúsi eða verzlunarbúð, en niður-
suðuhúsi. Þetta hús var langt og lágt og bygt
úr bjálkum. Fyrir aftan húsið voru aðrar
minni byggingar úr sama efni, og á milli
þeirra og stærra hússins var gangur,
sem bygt var yfir. Á húsinu voru litlir glugg-
ar, og lagði birtuna út um þá og út á snjóinn
fyrir utan, og urðu-ferðamennimir fegnir að
sjá, að þar var bæði húsaskjóls og yls að vænta.
Þeir gengu að húsinu, sem næst var, og hrundu
upp hurðinni án þess að drepa á dyr, gengu inn
og köstuðu dóti sínu á gólfið. Indíánakona, sem
inni sat og atti ser einskis ofriðar von, spratt n
fætur og starði á komumennina undrandi.
“Loksins höfum við þá komist í húsaskjól,”
mælti Emersonum leið og hann rendi augum
um húsið að innan. “Það er sölubúð, sem við
eruini kornnir inn í.Svo sneri hann ser að
konunni og mælti: “Við verðum að fá að vera
hér í nótt, og þú verður að finna eitthvað handa
okkur að borða.” _
Með fram veggjum í búðinni voru hyllur
settar og á þær hlaðið vörum, eins og vanalegt
er í sölubúðum. Kringlóttur ofn stóð á miðju
gólfi og brann eldur í honum glaðlega.
‘‘Mér finst að eg sé kominn inn í Waldorf
gistihúsið í New York,” mælti Fraser og tók að
klæða sig úr yfirhöfninni.
“Eftir hverju eruð þið að leita. mælti
Indíánakonan og gekk til þeirra. ^
Emerson, sem líka var að klæða sig ur ytir-
höfninni, tók eftir því, að kona þessi var bara-
ung að aldri, og þó hún væn Indianaættar, þa
var hún þokkalega til fara, hörundshturmn
nokkuð ljós og hárinu vafið 1 hnut aftan a
hnakkanum. .. . , , ,, m„u;
“Mat að borða og rum að gista 1, mælti
getið ekki gist hér,” mælti stúlkan á-
ROBIN HOOD FLOUR
Eftirspurnin
eftir þessu víðfræga
hveiti er altaf að auk-
ast, og það mjög hrað-
fara.
ROBIN HOOD HVEITI
er nú sent til, svo að
segja, allra landa í
heimi.
Víkingur
V«sturUnd(ins
ÍCR
EF ÞÉR EIGIÐ VINI í
GAMLA LANDINU
sem þér viljið hjálpa ti]
þessa lands, þá komið og
talið við oss. Vér gerum
allar frekari ráðstafanir.
Farbréfaskrifstofur:
N.W. Main og Portage Ave. Sími 25 891
667 Main Street " 26 861
Uraboð fyrir öll Eimskipafélög.
CANADIAN NATIONAL
FARBRÉF
til og frá
AHra Staða
*
í
HEIMI
erson. “Það er svo sem nóg húsrúmið, og mat-
arforði virðist vera nægur,” og hann benti með
hendinni á hyllurnar í búðinni.
Indíánakonan stóg stundarkom í sömu spor-
um, svo hrópar hún upp: “ Constantine! Con-
stantine!”
Að vörmu spori opnuðust dyr í bakparti
byggingarinriar, og inn kom maður hár vexti og
gekk léttilega þangað, sem mennirnir voru.
“Nei, sjáðu! það er kunningi okkar, sem
við mættum í dag,” sagði Fraser, og bætti við:
“Gott kvöld, Constantine.”
Constantine var sami maðurinn, sem hafði
hjálpað þeim upp úr ánni áður um daginn, og
þó hann hafi hlotið að þekkja þá, lýsti viðmótið
engri ástúð. Þegar Constantine kom til þeirra,
losnaði um tungurætur konunnar, og lét hún
dæluna ganga á máli, sem komumenn skildu
ekki minstu vitund í.
“Þið verðið ekki hér í nótt,” mælti Constan-
tine, eftir að konan þagnaði. Gekk svo að dyr-
unum, lauk þeim upp og .benti þeim að fara út.
“Við höfum átt . langa dagleið og erum
þreyttir,” mælti Emerson. “Við skulum borga
vel fyrir næturgreiðann. ”
Constantine endurtók skipun sína, hristi
höfuðið og svaraði: “Néi.”
Emerson mælti: “Okkur dettur ekki í hug
að fara út í myrkrið. Við verðum hér í nótt.”
Hann sneri sér að Indæíánaum og mælti í ein-
beittum og áveðnum rómi: “Við förum ekkert
héðan burtu í kveld, og ekki fyr en okkur sýnist.
Við erum þreyttir og þurfum að hvíla okkur.
Skilurðu það? Segðu konunni, að reiða okkur
kveldverð og flýta sér að því.”
Það var eins og eldur brynni úr augum Ind-
íánans. Hann skildi dyrnar eftir opnar og
færði sig nær komumönnunum. En áður en
hann komst til þeirra og gat framkvæmt það,
sem honum var í huga, heyrðist þýð rödd frá
bakdyrum hússins, sem ávarpaði Constantine.
Ferðamennirair sneru að þeim dyrum húss-
ins, sem röddin kom frá og sáu þar standa í
hálfrökkri stúlkuna með gullslita hárið, er þeir
sáu fyrri um daginn, þegar þeir voru að brjót-
ast um í ánni. Hún gekk til þeirra með bros
á vörum og hafði auðsjáanlega gaman af hiki
því og undrun, er lýsti sér í svi pferðamann-
anna.
“Ilvað gengur að?” spurði stúlkan, er hún
kom til gestanna.
Constantine greip strax fram í fyrir henni
og mælti: “Þessir menn geta ekki verið hér í
nótt. Tala þú til þeirra, svo skal eg koma þeim
út.”
“Eg bið fyrirgefningar, ” sagði Emerson.
“Við ætluðum okkur ekki að ryðjast hér inn
með valdi; en við erum dauðþreyttir og okkur
hefir alstaðar verið úthýst, svo við vorum
orðnir mjög ergilegir.”
“Þið leituðuð gistingar við niðursuðuhúsin
hérna fyrir ofan?” mælti hún. „
“ Já.” ..........
“Og ykkur var neitað um gistingu þar og
vísað til prestsins,” hélt hún áfram.
“Rétt er það,” mælti Emerson.
Stúlkan hló lágt og mælti í þýðum og hljóm-
fögrum rómi: “Presturinn fór í burtu fyrir
mánuði síðan, og þó hann hefði verið heima, þá
hefði hann ekki hýst ykkur.”
Hún talaði til Indíánastúlkunnar á Aleut-
máli og benti Constantine, svo þau höfðu sig
bæði á brott, þó Constantine gerði það auðsjá-
anlega nauðugur, eða eins og varðhundur, sem
sneyptur hefir veri af húsbónda sínum.
“Það gleður okkur, að geta vottað þér
þakklæti okkar fyrir hjálpina í dag,” mælti
Emerson. “Ef að við hefðum vitað, að þú ætt-
ir hér heima, þá hefðum við ekki þrengt okkur
hér inn, eins og við gerðum.”