Lögberg - 10.03.1927, Blaðsíða 4

Bla. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. MARZ 1927.
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
umbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
TnUimin N-6327 N-6328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanánkrift til biaðains:
THt COLUMBI^ PRESS, Ltd., Box 317«, Wlnnlpag. M«n-
Utanáakrift ritatjórana:
EDiTOR LOCBERC, Box 317! Winnipeg, N|an.
Verð $3.00 um árið.
Borgist fyrirfram
Tho ‘'Löabor*-’ ia prlntod and publlohed by
The Columblk Preae, Ldmited, ln the Columbl*
iuildlna, 6*6 Surgent Ave., Wlnnlpeg, Manltoba.
Ludvig van Beethoven.
Þann tuttugasta og sjötta yfirstandandi
mánaðar, verða liðin hundrað ár frá dánardægri
eins hins víðfleygasta vormanns í tónlistarsögu
veraldarinnar, Ludvigs van Beethoven. Var
hann fæddur í hænum Bonn á Þýzkalandi,
hinn 17. dag desembermánaðar árið 1770.
Hinnar fyrstu tilsagnar í hljómlist, naut Beet-
hoven hjá föður sínum, er þótti hinn ágætasti
orgnaleikari, og var þar að auki maður víð-
mentur á öðrum sviðum. Stundaði hann eftir
það nám hjá ýmsum frægustu snillingum sam-
tíðar sinnar, svo sem Haydn, er uppgötvaði í
raun og veru fyrstur manna, hvað í sveininum
'bjó.
Fyrstu tónsmíðum Beethovens var misjafn-
lega tekið, eins og í sjálfu sér er ekkert nýtt,
þegar um frumsmíðar er að ræða. Var honum
óspart borið það á brýn, að verkin væru lítið
annað en stæling, jafnvel léleg stæling af Moz-
art. Þá skorti og heldur ekki beinar hrakspár
í garð meistara-efnisins, er flestar sprungu þó
eins og sápukúlur, eftir því er árin liðu. Samt
voru þeir margir, er á listareðli Beéthovens
höfðu óbilandi trú, og sú trú lét sér ekki til
skammar verða. — Mátturinn til frumsköpunar
í sálarlífi Beethovené, var svo ákveðinn, að eigi
var unt að leggja hann í læðing. Framrásina
gat ekkert stöðvað. Beethoven var umbrota-
skáld á sviði tónlistarinnar,— maður, sem flest-
um, ef ekki öllum öðrum fremur, gat samrýmt
hinar mýkstu og mildustu sveiflur tónrímsins
við brimsog freyðandi fossa. Hann var mynda-
smiður,— einn af þeim mestu í heimi.
Hve mikið að mannheimar græða við líf og
starf manna, sem Beethovens, verður að sjálf-
sögðu aldrei metið til peninga. Gróðinn er ann-
ars og göfugra eðlis. Hann er falinn í fegrun
sálarlífsins og aukinni heimilishamingju, sem
samfara er iðkun söngs og hljóðfærasláttar.
Beethoven var andlegur flug-víkingur, —
því hærra, sem flugið var, þess betra. Hæsti
tindurinn var markið, hvað sem bratta og
mæði leið.
Þótt nú sé komið nokkuð á aðra öld, frá því
er Beethoven reit meginið af verkum sínum, þá
virðast þau aldrei yngri en í dag. Oss finst að
eitthvað meira en Íítið hlyti að vera .bogið við
hlust eða hjarta þess manns, eða þeirrar konu,
er svo gæti hlýtt á Mánasónötuna eða Sjöundu
symfóníuna, að engrar hrifningar yrði vart.
Fidelio er betur metin á leikhúsum yfirstand-
andi tíðar, en hún var fyrir hundrað árum, og
mun hið sama mega segja um mörg önnur tón-
verk meistarans mikla.
Skapgerð Beethovens var slík, er voldugum
andans höfðingja sæmdi. Hann var stórlund-
aður, ljóselskur, og hataði yfirdrepsskap.
Stundum þótti hann næsta óheflaður í viðmóti.
Samt heillaði hann hugi samferðafólksins svo
mjög, að einstætt mun vera. Má því til sönnun-
ar benda á Rahel og Goethe, er auðsýndu hon-
um hiua dýpstu lotningu.
Um þrítugsaldur tók B^eethoven að missa
heym, og átta síðustu árin var hann heymar-
laus með öllu. Bar hann mótlæti þetta með
hinni mestu hugprýði og starfaði að tónljóða-
gerð eftir sem áður, eins og ekkert hefði í skor-
ist. Vandvirknin einkendi alt hans líf. Að því
er ráðið verður af ummælum manna þeirra, er
þektu hann bezt, er það sýnt, að hann lét aldrei
nokkurt verk frá sér fara, fyr en hann var sann-
færður um, að það væri sér gersamlega um megn
að breyta því til bóta. Hann breytti verkum
sínum og endurreit þar til fengið var að fullu
heildar samræmið, sem hann hafði verið að
leita að.
Eftirtektaverð eru ummæli Vamhagen’s von
Ense um Beethoven, er gert hafði sér alveg sér-
stakt far um að kynnast persónuhæfileikum
hans og tónlistar yfirburðum, en þau eru þessi:
“Beethoven er líklegast mesti tónlistarsnill-
ingurinn er eg hefi kynst, en þó er máttur per-
sónuleikans, listamanrunum meiri.”
Hve mikilli útbreiðslu að tónverk Beethovens
hafa náð með þjóð vorri, er oss eigi kunnugt um
til hlítar. Þó er sá grunur vor, að hún sé næsta
mikil. í Jónasarheftunuití hirtust eftir hann
nokkur lög, er mjög alment vora,sungin heima,
eins og: “Þekkirðu land þar gullsítrónan grær”
En eftir því er söngmenning þjóðarinnar komst
á hærra stig og hljóðæram fjölgaði, mun Beet-
hoven hafa rutt sér meir til rúms. Fyrsta lagið,
eftir Beethoven, er vér minnumst að hafa heyrt
leikið, var “Kveðjan til slaghörpunnar ” —■
grátklökk tónperla, er leitaði beint til hjartans.
Það var Brynjólfur Þorlákson, fyrrum organ-
isti við dómkirkju Islands, er lagið lék.
Ludvig van Beethoven var heimshorgari, —
þess vegna að sjálfsögðu eign Islendinga líka.
Hann er enn æskumaður í meðvitund lýðsins,
þótt liðin sé frá dánardægri hans heil öld. Hann
er enn landneminn í samvizku kynslóðanna, er
enginn vogar að knésetja.
A himni sígildrar hljómlistar, hlikar þrí-
stirnið, — Palestrina, Johann Sehastian Bach
og Ludvig van Beethoven, sennilega því skýrar,
er aldir líða.
Avarp forseta
við þingsetning Þjóðrœknisfélagsins
22. febrúar 1927.
Háttvirtu þingmenn!
1 dag er fæðingardagur George Washing-
tons, þess mannsins, er Vesturheimur nefnir
föður hinnar miklu þjóðar, Bandaríkjanná.
Naumast mun þó'fæðing hans hafa þótt tíðind-
um sæta. Og síðar var barátta hans fyrir nýja
þjóð og nýtt þjóðemi engan veginn vinsæl. Fátt
var ubi málsvara í hópi hinna voldugu, og með-
■byrs og sigurs var langt að híða. En nú er ekki
lengur deilt um þau efni. Heimurinn dáist að
þjóð og þjóðerni, er fæddist af hinni veiku og
vinafáu byrjun.
Þjóðræknisfélag Vestur-lslendinga á einnig
sinn fæðingardag í febrúar, með þeim George
Washington og Abraham Lincoln. Islenzkir ný-
lendumenn í Ameríku höfðu frá öndverðu, er
þeir stigu hér á land, heitstrengt að varðveita
þjóðerni sitt. Hópurinn, er kom með “St.
Patric” til Quebec í september 1874, krafðist
þess af fulltrúum Canada-stjórnar, að mega
óhindrað varðveita hér í landi þjóðerni sitt og
þjóðararf, sem móðurmálið. Það var þeirrá
fyrsta verk í nýju landnámi. Má telja þá sátt-
málsgerð hinn Gamla sáttmála Vestur-lslend-
inga. Er ár líða,þjóðemi vort skilst og þjóð-
rækni verður betur metin, mun slíkra feðra
minst að verðugu.
Síðan hafa vesturfluttir Islendingar aldrei
farið huldu höfði með þjóðrækni sína.
Með þessum orðum er eg þó alls ekki að líkja
þeim, og því síður sjálfum oss, við þá heims-
frægu menn, er eg nefndi, né félagi voru við
stórveldið, er fæddist og frelsaðist með þeim.
Eg er einungis að benda mönnum á, að enginn
veit, að hvaða .barni gagn verður. Álit manna
og dómar um ýmsa atburði samtíðarinnar, eru
ekki ávalt réttir. Málefni sem menn, eru ekki
ætíð lögð á rétta vog. Efiirlætisbarnið verður
á stundum enginn afreksmaður, né heldur oln-
bogabarnið æfinlega kolhítur í öskustó. Örðug
æskuár, námsskeið, auðugt af allslevsi, er oft
hollur heimanmundur. Vestur-íslenzk landnám
byrjuðu ekki við auð og velgengni. Meðlætið
var ekki förunautur Vesturfarans. Sumir
þeirra, er enn lifa, kyntust hér árum megurðar
og mótlætis. Þaðan óx þeim ásmegin. Þar, og
í þjóðerni þeirra, á gæfa þeirra rætur.
En það sem er rétt um einstaklinginn, er, al-
ment talað, rétt um félagslíf manna. Félags-
skapurinn er einungis stækkuð mynd hins ein-
staka. Að því athuguðu, verður, án efa, öllum
ljós tilgangur þessara inngangsorða.
Sá er tæpast Islendingur, sem æðrast, þótt
eigi sé meðbyr að fagna.
Eg er ekki í neinum efa um það, að þau hörn
Islands, er viturlega og rétta rækt vilja leggja
við þjóðararf sinn, græða á andróðri. aðköstum
og erfiðleikum, skorti oss ekki útkald og ein-
lægni.
Ekki verður hér, því miður, lángt framtal
framkvæmda árið sem leið. Þó var árið oss
engan veginn aflalaust. En árferði reyndist
örðugt á ýmsan hátt. Fjárskortur félagsins og
óhagstæð veðrátta hnekti starf þess. Haustið,
sem einnig er uppskerutíð félagsmálanna, .brást
oss að mestu. Vetur gekk snemma í garð með fá-
dæma örðugleika. Þorri manna gat einungis sint
brýmfttu nauðsynjastörfum. tJtbreiðslumál vor
og önnur þjóðræknisstörf, hiðu stórtjón. Undir
þeim kringumstæðum taldi eg ekki ráðlegt, að
leggja út í útbreiðslu-leiðangur, sem þó var á-
form félagsstjóraar, og hún hafði falið mér.
Heiðursfélagi vor, skáldið Stephan G. Steph-
ansson, sá maðurinn í hóp Vestur-lslendinga,
er í síðari tíð hefir getið sér einna mest frægð-
arorð, hefir, því miður, verið til muna heilsu-
bilaður í ár. Framan af sumri dvaldi hann hér
eystra meðfram í von um heilsubót. Þeir, er
sáu hann, vonuðu, að andi skáldsins hefði unnið
bug á hrömun holdins. Meðan hann dvaldist
hér eystra, var honum fagnað eftir föngum. —
1 samkvæmi, er skáldinu var haldið í Winnipeg
4. ágúst síðastliðinn, tók Þjóðræknisfélagið að-
alþáttinn. En til þess fundu formenn þess, og
vafalaust þorri Islendinga, að seint verði met-
inn að verðleikum sá skerfur, sem Stephan G.
Stephansson hefir lagt til þjóðræknismála vor
Islendinga, né fullþakkaður sá vegsauki, sem
hann er og verður þjóðarbrotinu íslenzka hér
vestra ...
Um miðsumar sneri hann heimleiðis. En
fyrir jólin bárust þær fregnir, að sjúknaður
hans hefði ágerst, og hvílir sá skuggi yfir hon-
um, ástvinum hans og öllum ljóðelskum, þjóð-
ræknum Islendingum, er fágætt fornaldarlegt
atgerfi og andagift meta.
Ekki tel eg rétt að enda þessi ummæli án þess
viðauka, í fullu trausti að þaÖ fremur gleðji en
liryggi hið vitra skáld og vandamenn hans, að
koma hans á þessar stöðvar og samneyti hans
við menn, miðaði mjög til samúðar og aukins
skilnings.
Eg er einnig að vona, að við það sé kannast
af vmsum, að Þjóðræknisfélagið hafi, fremur
öðru í félagslífi voru, bætt hið andlega nágrenni
Mendinga í vesturvegi.
Annar góður gestur og annað skáld Vestur-
Isendinga, frú Jakobína Johnson, heimsotti í
haust er leið, hinar fjölmennari bygðir íslend-
inga austan fjalla. Var skáldkonunni hvívetna
vel fagnað. Ljóð hennar reyndust ljúf, heilnæm
og vinsad. Er hér um nýjan þjóðernis-gróður
að ræða. Skáldkonan er lifandi, órækur vottur
þess, hvernig íslenzkur arfur og íslenzkt þjóð-
erni lifir og dafnar í ensku andrúmslofti og nm-
hverfi. Jafnvel þeir, “er fljóta sofandi að
feigðarósi”, hvað ís-lenzka þjóðrækni áhrærir,
ætti að rumskast svo, að þeir komi auga á það
tap, ef slíkur arfur íslenzkrar tungu og íslenzks
. eðlis glataðist, sökum ræktarleysis við móður-
málið og menning þess. 1 rauninni er hér rétt-
læting fyrir viðleitni þjóðræknismanna, er örð-
ugt mun að andmæla.
Eg sótti þjóðhátíð Norðmanna, er þeir héldu
í Camrose, Alherta, 3.—6. júlí, sem fulltrúi
Þjóðræknisfélagsins. Buðu Norðmenn fó'lagi
voru að senda erindsreka. Um för þá er stutt-
lega getið í Tímariti félagsins, sem er að .koma
út. Sömuleiðis er þar prentuð þýðing af er-
indi er eg flutti í Camrose. — Rangt væri að
ganga fram hjá því þegjandi, hvílíkur vitnis-
burður um þjóðrækni Norðmanna slíkar þjóð-
hátíðir eru. Þó hafa Norðmenn dvalið hér tvö-
falt lerigur en vér.
Auk þessarar sendifarar, hefi eg á þessu ári
talað um íslenzk þjóðræknismál í Winnipeg, að
Lundar, Winnipegosis, Árborg, Churchbridge,
Glenboro og Leslie, og raunar hvar sem eg hefi
ávarpað landa mína. Eigi hafa þó þjóðræknis-
deildir, að Leslie-mönnum einum undanþegnum,
gengist fyrir þeim heimsóknum, og aðalfélagið
hefir engu til þeirra kostað.
Einn mbættisrriaður félagsins, Páll Bjarnar-
son, fjármálaritari, fluttist í þá. fjarlægð, að
varamaður hans, Klemens Jónasson, tók við
störfum hans á miðju sumri. Við brottför Páls
Bjarnarsonar á féllag vort á hak að sjá fróðum
og þjóðræknum starfsmanni.
Söngstarf Brynjólfs Þorlákssonar fer sí-
vaxandi. Nálega allar bygðir íslendinga æskja
þess í síðari tíð, að fá hann til að kenna, einkum
vestur-íslenzkum æskulýð, ættjarðarsöngva. Eg
hefi þráfaldlega getið þess og ítreka það enn,
að hann fari með fjöregg íslenzkrar þjóðrækni
vor á meðal. Að syngja fegurð máls og ljóða og
ættlands inn í sáilir hinna ungu og uppvaxandi,
er vátrygging Þjóðræknisfélagsins. Vonandi
rísa upp menij vor á meðal, er feta þar í fótspor
Brynjólfs Þorlákssonar.
En væri það úr vegi, að hver slíkur æsku-
maður, er nýtur leiðsögn hr. Brynjólfs, gerðiát
fólagi héraðsdeildar, eða helzt æfifélagi Þjóð-
ræknisfélagsins ? Elg er þess fullviss, að það
væri ávinningur að gera þeim æskulýð þá fé-
lagssambúð sem auðveldasta. Á þann hátt eign-
uðust einnig deildir og aðalfélagið mikla söng-
krafta, er stundir líða.
Vil eg leyfa mér að benda þingi þessu á það
atriði.
Félag íslenzkra söngmanna í Winnipegborg,
hefir, að sögn, verið stofnað. Getur engum dul-
ist, að það er spor í rétta átt. Fulltreysta má,
að það góða fólk minnist, í sambandi við þjóð-
ræknisfélagið, af hvaða bergi það er brotið.
Enn hefir lent í tilfinnanlegum undandrætti
hjá deildum fél{igsins, að senda mér skýrslur
eða skilríki um ástand þeirra og starf, þrátt
fyrir lagaákvæði og opinber tilmæli frá mér í
báðum íslenzku vikublöðunum. — Eg geri ráð
fyrir, að hjá sumum þeirra gangi margt á tré-
fótum,—eins og Þórarinn Böðvarsson sagði um
Grikki í Lestrarbók sinni forðum daga. En ó-
kunnugt er mér um, að nokkur deild, er starf-
andi var er síðasta ársþing var háð. hafi hætt
að vera til. —
Um deildirnar í Winnipegosis, Churchbridge,
Leslie og Brown er mér kunnugt.
Deildin Island að Riverton, Man., sendi mér
skilagrein um starf sitt á árinu. Fundir _hafa
verið fjölmennir og uppbyggilegir og flest ung-
menni fá tilsögn í íslenzku í “heimahúsum.” —
Meðlimatalan er um 60.
Vil eg mega henda öðrum íslenzkum sveitum
á samvinnu hins fámenna íslendinga hóps, er
býr í grend við Brown.
Þjóðræknisdeildin í Leslie, er Iðunn nefnist,
hélt útbreiðslufund þ. 18. þ.m. Efndu þeir sem
bezt til samkomunnar. Deildin á hókasafn,
með nálægt 200 bindum. Síðast liðið sumar fór
þar fram söngkensla og tóku þeir þátt í Islend-
ingdagshaldi með Wynyard deildinni. Auk þess
hefir deildin gefið um $150 á árinu. Fundir
eru haldnir mánaðarlega. Sú deild sendir fyr-
irfram borgun til þings fyrir 45 meðlimi.
1 Churchbridge hefir tala félaga fremur auk-
ist. Er það einkum tímariti félagsins að þakka.
Þar gekst og deildin fyrir þjóðræknisdegi.
Á viðreisnarfundi deildarinnar Harpa í
Winnipegosis var eg staddur í vor er leið. Reis
hún þá upp með auknum mannstyrk og nýjum
áhuga. Sú deild á einnig bókasafn. Voru fund-
ir tíðir um sumarmánuðina. Gekst deildin fyr-
i ir tslendingadagshaldi 17. júní. Einnig hvatti
hún til barnakenslu. ^Lærðu börain meðal ann-
ars, íslenzk erindi, er þau síðar lásu eða sungu
á félagsfundum. Fyrir slíkt nám voru veitt
verðlaun úr félagssjóði.
1 byrjun ársins barst mér þó tilkynning um
úrgöngu 13 meðlima. En eg var kvaddur þang-
að fyrir hálfum mánuði í öðrum erindum. Síðan
hefir sú úrganga lagfærst og er enda von nýrra
félaga í Winnipegosis.
Félögum þarf nauðsynlega að fjölga, hvað
sem iðgjöldum líður. Allir félagsmenn hljóta
að sjá, hvaða þýðing slíkt hefir fyrir starf vort,
úthreiðslu tímaritsins og sölu auglýsinga. Með
útbreiðslu fyrir augum væri, ef til vill, æskilegt
að ársþing félagsins mætti halda við og við í
hinum fjölmennari íslenzku bygðum. Kemur
sú hugsun til greina í samhandi við frumvarp
um grundvallarlagahreyting, er lagt verður
fyrir þingið.
* 1 ár hefir útbýting Tímaritsins til skuldlausra
félagsmanna aukið vinsældir félagsins ýðru
fremur. Þó var úthýting sú eigi fullskilin á
ýmsum stöðum og er það sannfæring múþ að á-
vöxtur af þeirri viturlegu ráðstöfun síðasta
þings, komi hetur í ljós í komandi tíð. Ritið
hefir reynst mænirás í félagshygging vorri. —
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDl ALVEG FYRIRTAK
Stjórnarnefndin færði niður
sölgverð á eldri árgöngum
Tímaritsins og sömuleiðis á
Islands sögu prófessor Gjer-
set’s. Ekki er mér fullkunn-
ugt um árangurinn, en hiklaust
tel eg það spor í rétta átt. Mun
skýrsla skjalavarðar gera
frekari grein fyrir því atriði.
Á árinu liðna var fjárhagur
félagsins venju fremur örðug-
ur. Hindraði sá efnaskortur
éðlilega útbreiðslustarfið, sem
er vort aðal starf, sem þegar
er sagt. Þó er mér sagt, að
eitthvað hafi úr þessu raknað
hvað efnahag snertir, undir
árslokin, mest fyrir ötula fram-
göngu Árna Eggertssonar,
gjaldkera. Skýra hlutaðeig-
andi embættismenn þau efni
frekar.
Hin sérstaka yfirskoðunar-
nefnd, er kosin var á þingi í
fyrra, ihefir lokið starfi sínu
og leggur hún álit sitt fyrir
þingið.
Ur sölu íslenzkra bóka vest-
an hafs, sem óhjávæmilega er
stórmál þjóðrænum, l'esandi
mönnum, hefir eitthvað greiðst.
Eiga menn nú kost á eldri bók-
um, fyrir sanngjarnara verð,
en að undanförnu. Þó er enn
margt óunnið í því máli. Mála-
leitan við yfirvöldin í Otttawa
um afnám tolls á íslenzkum
hókum, hefir, sem stendur,
strandað á mótspyrnu frá toll-
málaráðherra Canada. Þó seg-
ir mér svo liugur um, að innan
skamms muni eitthvað ávinn-
ast í því efni.
Annars hafa flest samvinnu-
mál við Island, því miður, ekki
haft þann byr, sem skyldi.
Skrásetning Vestur-íslendinga
í “Selskinnu” hefir verið van-
rækt. Erum vér þar margir
meðsekir. A því ætti að ráða
bót. Fleira náskylt mætti hér
nefna. Þó er eg að vona, að
vitrir og víðsýnir leiðtogar
þjóðarinnar h^ima, kannist við
þá viðleitni þjóðrækinna landa
sinna hér vestra, að varðveita
móðurmálið og önnur andleg
tengsl við ísland, áður en sú
aðstoð verður um seinan.
í þessu sambandi mætti geta
þess, að einn meðlimur félags
vors, Þórstína S. Jackson, fór
síðastliðið sumar til Islands.
Ferðaðist hún víða um land
með erindi um Vestur-Islend-
inga. Að því er séð verður,
hefir hún vakið umtal og at-
hygli lieimaþjóðarinnar hvað
c_ss snertir. — Þá hefir það
einnig aukið yl ýmsra til ís-
lands, er hlýtt hafa á erindi
séra Ragnars E. Kvaran um
hag ættjarðarinnar.
Örfáum orðum skal hér vik-
ið að þeim málum, er verið
hafa á dagskrá árið sem leið,
og ekki hafa þegar verið nefnd:
,. Iþróttamálið. — Virðist það
á framfara skeiði, og er það
góðs viti. Þar ætti íslenzk
æska að geta notið sín. Bak-
hjarl þeirrar hreyfingar vor á
meðal er, sém kunnugt er, Jó-
hannes Jósefsson. Auk $100
verðlauna í 10 ár, er hann hefir
lofað Þjóðræknisfélaginu, hef-
ir hann fyrir skömmu ritað
hvatningarorð um málið . Blöð-
in íslenzku hafa einnig hrugð-
ist drengilega við því máli.
Grundvallarlagabreyting. —
Milliþinganefnd í því máli
leggur frumvarp sitt fyrir
þingið, og er þegar að því vik-
ið. Veit eg að fyrir nefnd
þeirri vaka að eins hagsmunir
félagsinsEn vér Islendingar
höfum jafnan verið lagameiin
miklir síðan í fornöld, og á-
stundum deilt deilt um lagaá-
kvæði oss til tjóns. . Aftur er
cg ekki mikill lögmálsmaður
cn hefi hjargfasta trú á því, að
kærleikurinn eigi að koma í lög-
máls stað, hvar sem því verður
við komið. Megi sú stefna ráða
í Þjóðræknisfélaginu.
fíjörgvinsmálið. — Það hef-
ir verið oss hvað mestur vegs-
auki árið liðna. Samskotin
nema á þriðja þúsund dollars.
Björgvin Guðmnudsson er við
nám sitt í Lundúnum og má
búast við hinu bezta frá lion-
uirl. Félagið má ekki við það-
mál skiljast fyr en Björgvin er
borgið.
Til munu félög meðal Islend-
inga, er ekki hafa afkastað
meiru út á við en það, sem
Þjóðræknisfélagið er að vinna
til styrktar þessum góða efnis-
manni, þótt ekkert annað sé
talið.
Félagsheimili Islendinga. —
Milliþinganefndin í því máli
mun gera þinginu grein fyrir
aðstöðu sinni í því efni. Sann-
gjamt er að minnast þess hér,
að með mörg fjársöfnunarmál
á prjónunum í einu, gat slíkt
nnnið Björgvinsmálinu tjón, án
þess að afkasta miklu, hvað
heimilið snertir. Sú var einn-
ig afstaða félagstjórnarinnar
hvað snerti fjár.söfnun að svo
stöddu, til íslenzku kenslú við
Manitoba háskólann.
Heimförin 1930, verður stór-
mál þingsins—og áranna, er í
hönd fara. I það mál valdi
stjórn félagsins þrjá menn úr
sínum hóp á árinu. 1 nefnd
þeirri eru: Jón ,T. Bildfell,
Jakob Kristjánsson og Árni
Eggertsson. Hefir nefndin um
all-langt skeið unnið að málinu
og aflað sér uþplýsinga, er
hún mun skýra þinginu frá.
Fyrir skömmu barst mér
einnig bréf fráJóhannesi Jó
hannessyni og Ásgeir Ásgeirs-
svni, formaimi og ritara Al-
þingisnefndar þeirrar, er ann-
ast undirbúning hátíðahalds-
ins á íslandi. Æskja þeir þess,
að ráðstafanir af vorri hálfu
dragist ekki um skör fram, og
að fyrirætlanir og tilögur vor-
ar verði þeim kunnar sem
fvrst. Hefi eg kunngért hlut-
aðeigendum hvar mál þetta er
komið.
Heimförin 1930 mun reynast
þjóðernisvernd vorri Iðunnar-
epli. Fremur öllu öðru, sem
sagt hefir verið eða unnið, síð-
an vesturfarir hófust, mun hún
brúa hafið. Hún mun reisa
aftur steinhogann yfir Barna-
foss, er móðirin lét brjóta eftir
sonatapið. —
En þjóðræknismenn, farið
vel með hinn dýrmæta þjóðar-
ararf, hér á þinginu og í öllu
starfi. Sýnið hugsjón og stefnu
félagsins trúmensku. Látið
spádómana urn ófrið og deilur
að engu verða. Gerið í raun og
veru Þjóðræknisfélagið að frið-
flytjanda meðal Yestur-íslend-
inga. Berið hér, í samvinnu
yðar, órækt vitni játning vorri
um kosti þess þjóðernis, er vér
viljum að verði arfgengt hjá^
ástvinum og ætthræðrum vor-
\ ■■
Gœði þessa Pianos þekt í
meiren 50 ár
S tyle L
$435.00
með bekk sæti
THE
WEBER
PIANO
Eitt af elztu Pianos í Canada og eitt af
vorum gömlu tegundum. Weber piano
er selt lægra verði helduren önnur álíka.
L tegundin sem hér er auglýst. er ljóm-
andi hljóðfæri, kassinn úr Mahogany eða
eik, fullkomnara nótnaborð, full iron plate,
over strung scale, 7 og hálf áttund, tvens-
konar fótspaðar fyrir tíma og hljóðmagn,
hljómfegurðin og mýktin hafa hrifið huga
allra sönghneigðra mannn.
Aður en þér ákveðið að kaupa Piano,
skuluð þér líta inn til vorog fá frekari upp
lýsingar um pianos er vér höfum.
J J. H. McLEAN & CO Ltd.
The West’s Oldest Music House, 329 Portage Ave. - Winnipeg