Lögberg - 26.05.1927, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. MAÍ 1927.
Bis. 7
Konurnar hafa ekki
fult tœkifœri.
Þær Hafa Við Margskonar Las-
leika Að Stríða, sem Karl-
menn eru lausir við.
Allar Konur Skyldu Nota Dodd’s
Kidney Pills. Þær Bæta
Heilsuna Æfinlega.
Hallboro, Man., 23. maí (einka-
skeyti)—
Þúsundir kvenna, sem aldrei
framar sýndust mundu taka á
heilum sér, hafa fengið fulla
heilisubót með því að nota Dodd’s
Kidney Pills. Mrs. J. Norbury,
vel þekt kona í Hallboro, hafði
nýrnaveiki. Hún skrifar oss:
“í sex ár leið eg mikið af nýrna-
veiki, og var undir læknis hendi.
Mér batnaði ekki fyr en eg fór
að nota Dodd’s Kidney Pilis. Eg
skal taka það fram, að þær hafa
reynst mér ágætlega og eg vildi
ekki án þeirra vera.”
Þú hefir ekki hugmynd um það
hve mikið gagn Dodd’s Kidney
Pills geta gert þér. Þær gera
blóðið heilbrigðara. Þær skaða
engan mann. Þegar þú hugleið-
ir, að þær hafa verið húsmeðal
í meir en 30 ár og að þær hafa
læknað þúsundir manna, kvenna
og barna, sem hafa notað þær, þá
hlýtur þér að skiljast, að þær eru
býsna góðar.
fDodd’s Kidney Pills fást hjá
öllum lyfsölum og hjá Dodds
Medicine Co., Ltd., Toronto 2,
Ont.
Fornar stöðvar.
Eftir Albcrt Gayson Terhune.
Mannleg tilfining óttast einver-
una og tómleikann, en endurminn-
ingarnar eru örlátar á margt það,
sem huganum er þægilegt að dvelja
við. Þessi staöreynd hjálpar mér til
að skilja töluverð vonbrigði, sem eg
einu sinni varð fyrir. Það kom fyr-
ir eftir að eg var orðinn fullorðinn
maður og eg hefði átt að vita betur
en eg vissi. En gáfnafari mínu hef-
ir jafnan verið þannig farið, að eg
hefi aldrei getað lært mikið öðru
vísi en af reynslunni. Saga mín er
á þessa leið:
Eg lifði margar glaðar stundir,
þegar eg var unglingur í þorpinu
Fallfield. Sjálfsagt hefii; margt ver-
ið mér óþægilegft líka og leiðin-
legt, en það hafði gleymst. Maður
man bara eftir gleðinni frá æsku-
árunum, af því hún er yfirgnæf-
andi, en gleymir hinu. Altaf voru
leikirnir við æskufélaga mína ofar-
lega í huga mínum og meir að segja
urðu endurminningarnar um þá,
enn meir aðlaðandi eftir því sem
lengra leið, og því hvarf heimþráin
aldrei úr huga mér, en varð þar á
móti því 'sterkari, sem árin fjölg-
uðu frá því að eg fór að heiman.
Eg mundi eftir hverjum krók og
kima í gamla bænum og mér fanst
að alt hefði þar verið svo éinstak-
lega fallegt. Endurminningar min-
ar voru allar bjartar og laðandi Mig
langaði til að koma þangað aftur.
Mig hefði alt af langað til þess og
þar sem eg gaf lönguninni lausan
tauminn fór hún stöðugt vaxandi.
Væri hér aðeins um mínar eigin
tilfinningar að ræða, þá væri ekki
ómaksins vert að skrifa ritgerð um
þetta og heldur ekki að lesa hana,
þó hún væri skrifuð. Eg held að
langflestir menn og konur hafi svip
aðar tilfinningar fyrir “gamla bæn-
um” sínum, eins og eg hafði.
Er nokkur maður, sem uppalinn er
í smábæ en síðar hefir flutt og sezt
að í einhverri stórborginni, sem
ekki hugsar margsinnis um gamla
bæinn sinn og situr jafnvel langar
stundir til að hugsa um það hvern-
ig hann geti komið því við að fara
þangað og vera þar svo sem einn
eða tvo daga, þó ekki væri meira?
Eg held ekki. Það sýnist vera löng-
um allra manna, og því sktilum við
Hvemig Þú Getur Aukið Orku
Þína og Áræði.
Nuga-Tone gerir blóðið heil-
brigt og bætir heilsuna á allan
veg, og þú skyldir því ekki láta
bregðast að reyna þeta meðal ef
þú hefir litla matarlyst og slæma
meltingu, veik nýru eða blöðru-
veiki, gas í maganum, höfuðverk,
svima, lifrarveiki, slakar taugar
og annan slíkan lasleika, sem
kemur af því, að aðal líffærin eru
slitin og biluð og heilsan er kom-
in í slæmt ástand.
Nuga-Tone hefir reyúst ágæt-
lega í 35 ár og hefir veitt hoilsu-
bót millíónum manna. Reynið
Nuga-Tone vel og rækilega. Það
mun reynast þér undursamlega
vel. Mundu, að ef Nuga-Tone
bætir ekki heilsu þína á allan
hátt, gerir þig sterkari, hraust-
ari, ánægðari og áhugasamari, þá
verður peningunum skilað aftur.
Fáðu þér flösku strax í dag og
vertu viss um að það sé hið rétta
Nuga-Tone.
nú setjast niður og athuga komu
mína til gamla bæjarins ofurlitla
stund.
Eg fluttist frá Fallfield þegar eg
var tólf ára og eg kom þar ekki x
fimtán ár. Með hverju árinu festi
sú löngun dýpri og dýpri rætur í
huga mínum, að mega aftur koma
heim.
Á! þesum árum stundaði eg nám
i almennum mentaskóla og tók stú-
dentspróf. Eftir það ferðaðist eg
unx Evrópu og slæptist um stund í
Austurlöndum og kom svo til New
York og fór að vinna.
En einhversstaðar í huga mínum
Iifðu ávalt endurminningarnar um
æskuárin í gamla bænum. Mér
fanst að þar hefði verið svo ein-
staklega fallegt, sérstaklega á vorin
þegar grasið var að vaxa og blómin
að springa út. Eg mundi eftir öllu
jólaskrautinu í búðargluggunum á
Aðalstrætinu, vikuna fyrir jólin,
sem eg þá hugsaði mér eins og auð
Aladdins. Eg mundi eftir öllum
drengjunum, sem eg hafði leikið
mér við, og sem allir höfðu verið
vinir nxínir, þó stundum slettist nú
töluvert upp á vinskapinn og eg
mundi eftir mörgum skemtilegum
æfintýrum, sem við höfum stund-
um lent í.
Mið langaði til að fara til Fall-
field. Altaf langaði mig meira og
meira til þess, löngunin varð að á-
stríðu, en altaf drógst þetta af ein-
hverum ástæðum þangað til eg var
orðinn tuttugu og sjö ára gamall.
Nú kom að því að eg hafði frí
í tvo daga. Eg fastréði að eyða öll-
um þeim tíma i mínum gamla, góða
bæ, Fallfield og eg lagði það ná-
kvæmlega niður hvað eg ætlaði að
gera hvern daginn. og meir að segja
hvemig eg ætlaði að verja hverri
dagstund, sem eg væri þar.
Eg ætlaði að koma þar snemma
morguns. Fyrst ætlaði eg að ganga
um bæinn einsamall og skoða hann
í krók og kring, án þess að gera
nokkuð vart við mig. Svo ætlaði eg
að safna saman heilum hóp af mín-
um gömlu leikbræðrum, “ófriðar-
seggjunum,” eins og móðir mín var
vön að kalla þá, og við áttum svo
allir að hafa sameiginlegan mið-
dagsverð á gistihúsi bæjarins. Það
skyldi verða reglulega skemtileg
máltíð. Við skyldum tala um hina
gömlu og góðu tíma þegar við vor-
um unglingar. Auðvitað gæti það
komið fyrir að við lentum í stælum
ogikannské áflogum, eins og fyrr-
um, en það hafði nú líka altaf ver-
ið skemtilegt. Auðvitað ætlaði eg
að borga allan kostnaðinn og eg
hafði búið mig undir það. En eg
bjóst líka við að fá fullvirði pen-
inga minna, ekki í mat og drykk
aðeins, heldur í fornum endurminn-
ingum og eg átti von á að hlátur-
inn yrði mikill og hjartanlegur.
Eg hafði engum manni sagt að
eg ætlaði að koma til Fallfield. Það
átti að koma algerlega flatt upp á
alla. Og það gerði það sjálfsagt,
eins og þið nú skuluð heyra.
Strax þegar eg kom til Fallfield
og steig út úr járnbrautarvagninum
fanst mér að eitthvað meira eða
minna undarlegt hefði komið fyrir
gömlu járnbrautarstöðina. Á þess-
um mörgu árum og á ferðalagi
mínu út um heim, hafði útlit henn-
ar og stærð, tekið töluverðum
stakkaskiftum í huga mínum. Mér
var orðið tamt að bera þessa litlu
járnbrautarstöð saman við sams-
konar byggingar annarsstaðar i
heiminum og þá ekki af lakafa
tæginu. Byggingarlagið kannaðist
eg nú samt við, en hún hafði mink-
að svo óskaplega mikið, að mér
fanst.
En járnbrautarstöð er nú reynd-
ar eitt af því sem maður hugsar
ekki mikið um, nema þegar svo vill
til að maður er oflangt frá henni
þegar lestin, sem maður ætlar að
fara tneð, er unx það bil að leggja
af stað. Ég lagði því fljótt af stað
þaðan í áttina til gistihallarinnar
miklu, sem nefnd var Massaquam
House. En ekki hafði tíminn farið
betur með AðalstrætiS heldur en
járnbrautarstöðina, eða þá gistihöll-
ina, þessa stórkostlegu og aðdáan-
legu byggingu, að því er mér fanst.
Nú var þetta bara smá-gistihús, lítil-
fjörlegt og óálitlegt í alla staði, og
komst á engan hátt til jafns við
gistihúsin, sem eg hafði vanist á
mínu ferðalagi.
Það er fljótt af að segja, að þeg-
ar eg kom aftur í gamla bæinn
minn, eftir aS hafa verið burtu í
fjmtán ár, þá fanst mér hann alt
öðruvísi og miklu lítilf jörlegri held-
ur en eg átti von á honum. Það er
þó ekki svo að skilja að Fallfield
sé ekki fullmyndarlegur bær, það
er í raun og veru öðru nær. Hvað
álit bæjarins snertir, voru von-
brigði mín öll þannig tilkomin, að
eg hafði búið mér til hugmyndir,
sem ekki voru á rökum bygðar. I-
myndunaraflið hafði leitt þær af-
vega. Jafnvel gömlu kirkjuna hans
föður míns, við Court Square, var
eg í huganum farinn að bera samán
við Péturskirkju í Rómaborg eða
St. Patricks kirkju í New York.
Þegar eg hafði áttað mig dálítið
á þessum vonbrigðum, sem eg varð
fyrir hvað bæinn snerti, fór eg aft-
ur að gleðja hugann viS þá ánægju
sem eg mundi hafa af því að hitta
aftur mína gömlu leikbræður. Fór
eg því að finna einn þeirra, Buck
Olin. Hann hafði eins konar um-
boðsverzlun á Aðalstrætinu. Þegar
eg kom inn sagði skrifstofu stúlkan
mér að Mr. Olin væri í annríki. Eitt
hvað fanst mér það skrítið að heyra
Buck nú í fyrsta sinn nefndan Mr.
Olin, stúlkan sagði víst alveg satt;
Buck hlýtur að hafa verið önnum
kafinn. Eg sendi honum nafn-
spjaldið mitt og bjóst eg við því
sem nokkru sjálfsögðu, að hann
kæmi fram fyrir og tæki mér tveim
höndum, en í þess stað kom skrif-
stofudrengurinn með þau skilaboð
að Mr. Olin sæti á einhverjum
fundi og spurði hvort hann ætfi að
færa honum nokkur skilaboð frá
mér. Hvort eg skyldi ekki láta Buck
heyra það, hvaða axarskaft hann
hefði gert. Auðvitað hafði hann
aldrei litið á nafnspjaldið mitt. Eg
gaf drengnum hálfan dal og sagði
honum að fara aftur til húsbónda
síns og segja honum að Bert Ter-
hune biði eftir að sjá hann, og eg
bað hann að bæta því við, að í fim-
tán ár hefði eg beðið eftir tækifæri
að sjá hann og ef hann kæmi ekki
undir eins til að heilsa mér, þá
mundi eg brjótast inn á þennan
fund sem hann sæti á.
Hann kom, Buck Olin kom fram
fyrir og hélt á nafnspjaldinu mínu
og var að lesa það. Hann tók
kveðju minni og hann tók í hend-
ina á mér, en viðmótið var á alt
annan veg en eg átti von á.
“Áttuð þér ekki einu sinni heima
hér í Fallfield?” spurði hann. Ein-
hversstaðar uppi á Maple stræti,
var ekki svo? Jú, auðvitað. Eg man
eftir því. Er það nokkuð sem eg
get gert fyrir yður?”
Meðan hann sagði þetta horfði
hann á mig mjög virðulega. Svo
tók hann aftur í hendina á mér og
fylgdi mér til dyranna.
Svona fór nú það. En Buck
Olin var bara einn af mínum gömlu
félögum. Fér fanst að hinir dreng-
imir mundu meir en bæta mér það
upp hvernig til hafði tekist í þetta
sinn. ( Will Bryant var dáinn og
Carl Stebbins átti heima einhvers-
staðar vestur í landi, en margir af
þessum gömlu félögum mínum
voru þó enn í bænum og fór eg nú
að reyna að finna þá.
Einn þeira hafði of mikið að gera
til að geta sint mér. Annar sendi
mér aftur nafnspjaldið mitt og
hafði hann skrifað á það, að hann
talaði aldrei við agenta, nema hann
hefði áður mælt sér mót við þá.
Einn tók mér ágætlega, eins og
gömlum vini og þótti mér meir en
lítið vænt um það. En ekki leið á
löngu þangað til hann fór að segja
mér frá einhverri skuld, sem félli
í gjalddaga mjög bráðlega og fanst
honum ekki ólíklegt að eg mundi
hlaupa undir bagga með æskuvini
mínum, sem væri í peningaþröng,
rétt í svipinn. Ekki veit eg hver
varð til að hjálpa honum. Eg gerði
það ekki.
Eftir að hafa heimsótt sex af
mínum fornu leikbræðrum, gaf eg
þá hugmynd alveg frá mér að safna
þeim saman til borðhalds í Fallfield.
Hélnnætur.
Hljóðleg heyrist niða,
hægt með lygnum straum \>
áin, enn hún vekur
hjá æskunni draum.
Hefjast báruhrannir
og hníga við stein.
Aðeins vökvar vonablómið
vornóttin ein.
II.
Eins 0g fugl á grænni skógar
grein,
glaður söng hann tregalausan
daginn.
f Vonadalnum sá eg fyrst þann
svein
við sóluvafinn, rökkurlausan
bæinn.
ÍHann þekti fátt, en hugans duldu
þrá
í harmalausum augum mátti
greina.
Hann unni mörgu, yfir ljósri brá
var aftanroðans gullna slæðan
hreina. 1
III.
það var nótt,
þögult — rótt,
þaut í laufi hljótt.
Hvaða hönd fór um Fagraskóg?
IFeldi hún björkina og reyninn
hjó.
Holtið nakið við Niðheim hló,
norðangarðurinn hreytti snjó.
Kveður áin í klettaþröng,
kvæði* um sorgina döpur, löng.
Heyrast óma um hamra-göng
hrynjandi bergmál frá þeim
söng.
Féllu tár
á fengin sár.
Fundu’ ei leiðina nýjar þrár.
IV.
Sá eg hann á sjónum
síðastliðið haust.
Barst hann um á bárunum
bjargráðalaust.
Kári var þá kaldur,
og kvað mjög við raust:
“Feigðar mun eg flakinu
fylgja í naust.”
V.
Grænu skrýðist grundin,
gleymast tár ei nein.
iHefjast báru-hrannir
og hníga við stein.
Sigurður Helgason.
—Lesb. Mbl.
Auðæfi Fords.
Hann ætlar enga erfðaskrá að
gera, engar ölmusur að gefa.
Auðkýfingar Ameríku hafa flest-
ir gefið mikið af auSæfum sínum
til alskonar fyrirtækja. Til þeirra
streyma betlibréfin árið'' um kring
úr öllum áttum. Flestum bréfum
þessum er jafnóðum fleygt.
En þegar þeir eru beðnir um
stuðning handa einhverjum gagn-
legum stofnunum, eða málefnum,
þá skera þeir oft ekki gjafirnar við
nögl sér. Það kann aS vera, að
benda megi á. að þeir gefi því auga,
að tekið sé eftir gjöfunum, hvort
þeir fá verðskuldaðan heiður og
þökk fyrir. í amerískum blöðum
er fastur dálkur fyrir frásagnir um
fégjafir, til ýmsra nytsamra fyrir-
tækja.
Auðkýfingarnir gefa oft feikna
miklar fjárhæðir. Rockefeller fólk-
ið hefir verið stórtækast. ÞaS hefir
fram að dessum degi gefið 518 mil-
jónir dollara til allskonar fyrir-
tækja.
Mönnum hefir leikið forvitni á
að vita, hvað Ford ætlaði sér með
auðæfi sin. í heimsófriðnum lét
hann í veðri vaka, að hann vildi
fórna stórfé til þess að vinna að
því, að friður kæmist á.
Amerískur blaðamaður Wilkins
að nafni hefir fengið Ford sjálfan
til þess að skýra frá fyrirætlunum
sinum í þessu efni—Svar Fords við
spurningum blaðamannsins hefir
vakið mikla eftirtekt.
Blaðamaðurinn var Ford sam-
ferða í bíl frá heimili Edisons til
Detroit. Þar eru bilasmiðjur Fords,
sem kunnugt er. Þeir Edison og
Ford eru aldavinir.
Þegar blaðamaðurinn spurði
Ford, hvernig hann ætlaði að ráð-
stafa eignum sinum eftir sinn dag,
þá svaraði Ford þvi, að hann hafi
enga erfaskrá gert og ætlaði enga
að gera.
Eg jbýst við, að hafa svo ann-
rikt alla mína æfi, segir Ford, að
eg hafi engan tima til að fást við
jafn gagnslaust dútl, eins og það að
gera erfðaskrá.
Blaðmaðurinn spurði Ford þá að
þvi, hvað hann ætlaði sér með auð-
æfi sin.
Ætla mér? segir Ford; eg ætla
mér ekki nokkurn skapaðan hlut.—
Eg ætla mér alls ekki að feta í fót-
spor vinar mins Rockefellers í þeim
efnum. Hingað til hefi eg eigi kom-
ið neinni velgerðarstofnun á fót,
ekkert gefið sem heitir til lista og
vísinda, til mannúðarstofnana eða
liknarstarfsemi.
Þegar það hefir komið fyrir, að
eg hafi hlaupið undir bagga með
listamönnum eða vísindamönnum,
þá hefi eg gefið þeim heiðursgjafir.
En eg hefi aldrei, eins og aðrir
auðmenn hér í Ameríku, sett þess-
ar gjafir í fast skipulag eða skorð-
ur. Og eg er ráðinn í því, að gera
það ekki i nánustu framtið og allra
sist i erfðaskrárformi.
Ford var þess var, að blaðamann-
inum kom þetta spanskt fyrir.
Hlann gaf þvi nokkra skýringu á
þessari skoðun sinni og ákvörðun.
Eg vil ekki ausa út gjöfum. Þvi
gjafaaustur gerir ekki annað en
lama framtak þeirra, sem gjafimar
fá. — Þegar mönnum eru gefnar
gjafir, til þess að þeir geti notið
sín, þá hafa gjafirnar oftast nær
þveröfug áhrif.
Stofnanir til styrktar visindum
og listum eru venjulega ekki annað
en tilgerðarlegt form fyrir ölrnusu-
gjöfum. Eg hefi aldrei verið þvi
mótfallinn í sjl^lfu sér, að gefnar
væru ölmusur. En menn eiga að
hverfa frá því í framtíðinni og
leggja aðaláhersluna á, að opna
leiðir til atvinnu.
Ekkert er auðveldara, en ausa út
fé. Til þess þarf enga umhugsun.
En að skapa nýja möguleika til
athafna, atvinnu, er erfiðara og
flóknara. Því er það, að auðmenn
hvar sem er, fara inn á ölmusu-
gjafabrautina, en hliðra sér hjá þvi
sem margbrotnara er, en mun
heillaríkara.
—Hvernig lítið þér á skyldu yðar
gagnvart föðurlandi yðar, sagði
blaðamaðurinn. Hvaða skyldu finst
yður þér, svo vellauðugur maður
hafið til að inna af hendi gagnvart
þjóð þeirri, sem gefið hefir yður
möguleika til að safna hinum gif-
urlegu auoæf“^- _
— Eg 111 <x, scgir ZT^d, að
skylda mín sé fyrst og fremst að
sjá um, að efni mín verði til þess,
að menn læri, ao meta gildi vinn-
unnar, og að leita sjálfir eftir leið-
um til þess að skapa sér og öðrum
atvinnu. Fyrirtæld mitt nær nú um
allan heim. Það lætur mörgum þús-
undum manna atvinnu í té, og gef-
ur þeim mörg hundruð tækifæri til
að verða stórrikir. Eg hefi ekki
lengur stjórn á þessu feikna stóra
fyrirtæki—kemst ekki yfir það.
Eftir minn dag, heldur það áfram
að starfa. Það er óþarfi fyrir mig
að gera nokkra erfðaskrá.
—Lesb. Mbl.
“TRIPPIÐ.”
(Vesturheimskur neðanviðgern-
ingur.)
Eftir J. H. Húnfjörð.
Að komast á treinið'var gúdd-
ness ei gott
þó gátti jeg fast eins og bylur
og komst loks á rönni, mæ, hvað
jeg var hott,
jeg krossaði trekkinn, þú skilur,
því rótin var möddí og mikið
við lá,
og, mæ, það var rjúkandi bylur,
en tikket jeg þurfti og tjakk
eníhá
fyrir trippið að kaupa þú skilur. |
Svo byrjaði trippið, eg fílaði fæn,
þótt fengi ei lengi að resta,
því leidí þar mætti, forn lovur
of mæn,
þá loks hlaut eg nervina að testa;
því vart hana þekti, svo virtist
hún breytt,
og vafin í fínasta stöffið,
með nýbobbað hárið og skraut-
púðri skreytt,
og skáldlega hagnýtti pöffið.
Við meikuðum lov þar i leitasta
stæl,
svo ljómandi tíminn fram hlaupti,
og spúnuðum saman, hún sendi
mér smæl,
er sig hún í viðlögum staupti.
Og svítustu lögin þar söng fyrir
mig
með svellustu djassiska hreima,
unz hafði mig flútt á það hrifn-
ingar stig
er heim kom, um trippið að
dreyma.
Fréttir — Hjartalaus — tsland—
Fleiri minni.
Ritstjórinn sagði:—“Þótt hund-
ur bíti mann—það eru ekki frétt-
ir; en ef maður bítur hund, það
eru fréttir. — Þótt sjötug ekkja,
18 barna móðir, gangi með klipt
hár og pils svo stutt, að barna-
börnin nái ekki upp í þau, það
eru ekki fréttir; en ef barnabörn
ganga með óklipt hár og löng
pils — það eru fréttir.”
* * #
Hér á dögunum gekk sorgbúin
ekkja, 62 ára að aldri, inn í graf-
reit, til að hlúa að blómum, sem
hún hafði áður sett á leiði manns
síns. Það var hlýtt í veðri, svo
hún lagði af sér yfirhöfnina og
peningabuddu við leiðið. Er hún
kraup og þjappaði moldinni að
blómunum, kom maður (hjarta-
laus) og þreif budduna, steytti
hnefann framan í konuna og
sagði: “Eg skal drepa þig, ef
þú gefur af þér hljóð”, og stökk
svo burtu. Hann var hjartalaus.
* * *
Hvort sem er í gamni eða al-
vöru, þá er íslandi misboðið. —
Tveir skopslánar skemtu í stóru
leikhúsi hér, annar þóttist dá-
leiða hinn. Sá er dáleiddi, sagði
við félaga sinn meðal annars:
“Now you are in Iceland”. Sá
dáleiddi svaraði: “The land of
the Eskimoes and God’s frozen
people”. — Hámentaður leiðtogi
sagði við mig ekki alls fyrir
löngu: “'Mentun hlýtur að vera
lítil eða engin á íslandi, svo fá-
tæku og köldu landi.” — Eg log-
aði, en brann þó ekki.
* * *
Er æskilegt að bæta fleiri
minnum við þau mörgu, er haldin
eru árlega á öllum fslendingadög-
um í mörgum bygðum? Þeir eru
til, sem halda því fram, að minni
íslands, minni Canada, minni
Vestur-Í^lendlinga og fleiri, 'séu
lítið annað eða ekkert annað en
endurtekningar með litlum orða-
mun. Það er létt að færa margt
þessu til sönnunar. Eg er ekki á
móti því að leggja niður þessi
minni, en íslendingar! eitt minni
vantar, sem er meira áriðandi,
en öll hin til samans. Brjósthein
hefir meira um þetta að segja
seinna.
Eftir Arthur Brjóstbein.
Chicago, 15. maí 1927.
Gyllinœd
Lœknast fljótlega
“Eg tók mikið út árum saman
af þessum slæma sjúkdómi”
segir Mrs. W. Hughes, Hoche-
laga St., Montreal.
“Kvalir, svefnleysi, og alls-
konar ill liöan, var það sem eg
átti við að stríða þar til eg
reyndi Zam Buk. Nú veit eg,
að það er ekkert til, sem jafn-
ast á við þetta ágæta meðal.
Siðan það læknaði mig, lang-
ar mig innilega til að láta þá,
er líða af slíkum sjúkdómi,
vita um það. 50c. askjan.
Stöðvar kvalir undra fljótt.
Œfiminning.
Þann 31 nxaí 1926 andaðist Guð-
mundur Magnússon Ruth á heimili
sonar síns Guðjóns í Argyle-bygð í
Manitoba. y
Hann var fæddur 5. febrúar
1831 í Bitru-sveit í Strandasýslu á
íslandi, var því nokkuð yfir 95 ára
er hann lést. Foreldrar hans voru
Magnús Magnússon og kona hans
Guðrún Jónsdóttir. Árið 1865 gift-
ist hann Helgu Jónsdóttur frá Efri-
Brunná í Saurbæjar-sveit í Dala-
sýslu er lést 22 marz 1918 á heim-
ili sonar sins Guðjóns í Argylebygð,
höfðu þau verið í hjónabandi um 53
ár. í fyrstu bjuggu þau hjón á
Seljavík í Tungusveit t Stranda-
sýslu og síðar á Vatnshorni í sömu
sveit og víðar, en fluttust til Amé-
ríku fyrir 49 árum síðan og settust
að í Barry í Ontario fylgi. Þar voru
þau um 4 ár og áttu þar örðugt
Græðar di meðai úr
plönturíkinu.
Þaðan fluttust þau til Winnipeg og
dvöldu þar í 3 ár, var og þröngt i
búi og unnu tíðurn bæði út. Að
þremur árum liðnum fluttust þau
til Argylebygðar í Manitoba, námu
þar land og bjuggu þar ávalt stðan.
Þar búnaðist þeim sæmilega vel,
þvi búmaður var Guðmundur heit.
góður og duglegur en mun þó ekki
hafa verið ríkur. Þeim hjónum
varð 4 'barna auðið, eitt dó í æsku,
var það piltur. Dóttir þeirra Ólína
gift Jóhannesi Gillies er og látin
fyrir 17 árum. Hin tvö sem lifa
föður sinn eru Guðjón i Arbyle,
sem áður er getið og Mrs. Lanigan
i Regina, Sask. ^
Að eðlisfari var Guðmundur
heit. gleðimaður og vildi helst sjá
allar manneskjur glaðar og kátar og
gerði alt hvað hann gat til þess að
svo væri. Konu sinni og börnum var
hann svo skyldurækinn sem best
kann vera. Trú sinni og áminning-
um foreldranna hélt hann til dauða-
dags.
Blessuð sé minning hans.
FÓTAKEFLIÐ
Að þeim undantekmim, sem sjálfir eru að verzla með korntegundir, á Canada
hveitisamlagið enga óvini.
Bankastjóðar, stjóraendur jámbrauta, peningamenn, ritstjórar, ábyrgðarfélög,
kaupmenn, stjómmálamenn af öllum flokkum, þeir sem selja jarðyrkjuverkfæri, í
stuttu máli, allir, sem sjá og viðurkenna, að velmegun landsins hvílir á velgengni
bóndans, hafa gott eitt að segja um Hveitisamlagið.
Hið eina fótakefli Samlagsins, er bóndinn, sem nýtur hagnaðarins a£ því, en
stendur samt utan við það. En þeir, sem það gera, eru alt af að fækka, og það er
engin gild ástæða fyrir því, að nokkur bóndi í Vestur-Canada, sem hveiti hefir að
selja, skuli ekki láta Hveitisamlagið selja það.
Áhrif þau. sem Canada Hveitisamlagið hefir í þá átt, að gera hveitiverðið stöð-
ugra, eru augljós, og stundum viðurkend með þykkju af helstu hveitikaupmönnum
í gamla landinu og einnig mölurum og bökurum. Þessi áhrif Samlagsins vaxa með
hverjum bónda, sem í það gengur.
Árið sem leið, varð starfrækslukostnaður sem næst tveimur fimtu hlutum úr
centi á hvert hveiti bushel, þar sem kostnaður fylkjanna nam hér um bil hálfu centi
á hvert bushel. Hve lítill kostnaðurinn er, stafar aðallega af því, hve hveitið er afar
mikið, sem Samlagið hefir að selja. Því fleiri bændur, sem því tilheyra, því minni
verður kostnaðurinn tiltölulega.
I
Nálega aliir bændur viðurkenna, að Samlagið sé þeim til hagnaðar, þó þeir til-
heyri því ekki. Það er því ekki nema sanngjarnt, að fara fram á það, að þeir í stað-
. inn hjálpi Samlaginu, stéttarbræðrum sínum, og sjálfum sér, með því að undir-
skrifa samninga við Hveitisamlagið. , 1
Manitoba Wheat Pool, Saskatchewan Wheat Pool, tlberta WheatPool
Winnipeg. Regina. Calgary