Lögberg - 28.07.1927, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGWIRG. FIMTUDAGINN
28. JÚLÍ, 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir ItEX BEACH.
“SegSu mönnum þínum frá því, sem við
vorum aS hafast aS hér inni 0g hvernig á því
hefir staSiS, aS þú varst aleinn hér inni í
myrkrinu,” mælti Emerson og horfSi forvitn-
islega á Marsh; en hann hafSi ekkert svar á
reiSum höndum. “HlustaSu nú á, Marsh, ef
aS þú 'vilt segja okkur frá hvem þú ætlaSir aS
kyrkja hér inni, þá tekst okkur máske aS leiSa
sannleikann í ljós.”
An þess aS svara Emerson einu orSi, stóS
Marsh upp, studdi sig viS vökumanninn og
mælti “HjálpaSu mér heim til mín. Eg er
mikiS meiddur. Og sendu svo eftir honum
Jóni, hann er upp meS ánni viS niSursuSuverk-
smiSjuna. ÞaS er sá eini hér, sem nokkurt vit#
hefir á meiSslum eSa meSulum”. Og án þess
aS fara fleiri orSum um þetta, staulaSist hann
út úr byggingunni og allir mennirnir á eftir.
ÞaS var engin tilraun gerð til aS hefta för
Emersons. Hann hélt heimleiðis og furðaði
sig stórum á, hvað það væri, sem á bak við
þetta næturæfintýri lægi. Hann braut heilann
um, hver þessi kona gæti verið 0g ástæðuna
fyrir því, að hún skyldi vera ein með Marsh á
þessum stað og þessnm tíma nætur. Og hann
hugsaði um, hver þriSja persónan í þessum leik.
gæti verið, sem svo fljótt hefði farið, en þó ver-
ið svo liðtæk, og eftir því sem hann hugsaði
meira um það, því meiri leyndardómur varð
honum það. Eitt þóttist hann viss um, og það
var, að þaS var fjandskapur Marsh einn til
hans, sem kom honum til þess að kenna sér um
áverka þann, sem honum hafði veriS veittur.
ÞaS var eittvaS sem hann óttaðist — eitthvað
sem hann vildi dylja, því hann kaus heldur að
sleppa Emerson, heldur en að þurfa að leysa
úr spurningum þeim, sem fyrir hann voru lagð-
ar.
Alt í einu stanzaði Emerson og mintist
mannsins, sem staðið hafði við húshliðina, og
sem hann hafði nærri því rekið sig á. Það var
eitthvað, sem hann þóttist kannast við í sam-
bandi við hann, en hann kom því ekki fyrir
sig. Svo hélt hann áfram heimleiÖis 0g fanst
að hann væri farinn að sjá ofurlitla skímu í
gegn um þetta leyndardómsmyrkur.
Eftir að hann kom heim til sín, hélt hann
áfram að ganga fram og aftur úti ifyrir húsi
sínu, svo upptekinn af þessum viSburðum, að
hann gætti sín ekki fyr en óveðriÖ skall á. Og
þegar loks að hann gekk til sængur, þá var
hann þess fullviss, að atburðir næturinnar
höfðu lagt honum nýtt vopn í hendur. En
enga hugmynd hafði hann um það, hve óendan-
lega þýðingarmikið það átti eftir að verða.
22. KAPITULI.
Aðal laxa-gangan kom upp í Kjalvíkurána
fyrsta daginn í júlímánuði. En vikuna þar á
undan hafði hún alt af verið að aukast, og nið-
ursuðuhúsin höfðu haft nægilegt að gjöra, til
þess að menn gengju úr skugga um, að vélar 0g
allur útbúnaður væri í góðu lagi. En fyrsta
júlí leituðu torfurnar djarflega upp eftir ánni
og veiðin byrjaði fyrir alvöru. Þær leituðu
upp eftir ánni í dagrenning — þessi einbeitta,
ómælilega mergð úr djúpi hafsins, og klufu
yfirborð árinnar með straumbylgjum óg
sporðaköstum. Fyrir utan lá hafið kyrt 0g ró-
legt, en inni í ármynninu — höfninni — voru
orðnar undursamlegar breytingar.
ÞaS var eins og að hafiÖ hefði gefið bend-
ingu um aukiÖ flóðafl, sem þessi einbeitta 0g ó-
trauða mergð hafði í för með sér, þrátt fvrir
það, þótt hún ætti þar dauða sínum að mæta frá
mannanna völdum, og óhjákvæmilegar með
takmarki köllunar sinnar og Hfslögmáls. Bún-
ir blá-grænni silfurkápu vöktu þeir svo mikla
ókyrð á vfirborði vatnsins, að hvergi sást í
lygnan blett. Þeir buðu straumnum .byrginn
og óSu áfram í þéttum torfum og hægðu á sér
að eins til þess, að leika sér við strauminn eins
og að þeir væru ögra honum með afli sínu og
fegurð.
Stundum syntu þeir í vatnsskorpunni, svo
bakugginn sást upp úr vatninu. Aftur sóttu
þeir stundum áfram niðri í vatninu með svo
miklu afli, að öldur risu er þeir fóru yfir
grynningar og féllu í iðandi löðri. En í álnum
var lax við lax, sem allir sóttU á strauminn.
Flóðið fleygði laxinum áfram, en útfallið tafði
fyrir honum, en hvað sem fyrir kom hélt hann
áfram. Hannn hlýddi því náttúrulögmáli, sem
stjórnar eðli og athöfnum laxins. Hann var á
leið inn til æskustöðvanna, til þess en á ný að
auga og margfalda forða mannanna, 0g það var
ekki nokkur töf eða mótspyrna, sem hamlaði
honum frá að fullnægja því lífslögmáli, á með-
an að lífið entist.
Bátarnir lögðu út snemma þann morgun 0g
köstuðu netum sínum og héldu að landi aftur
eftir stutta stund, sökkhlaðnir. Liltir gufubát-
ar lágu við laxkvíarnar, sem tæmdu þær jafn-
óðum og þær fyltust og fluttu í land,.en niður-
suðuverksmiðjurnar tóku við jafnóðum, —
slægSu, ristu og suðu.
Tími uppskerunnar var nú fyrir hendi, og.
nú tók við tími, þegar vinna þurfti dag og nótt
— vinna eins hart og unt var og eins lengi og
kraftar mannannæ leyfðu.
Emerson var ekki í góðu skapi, því fimtíu
af verkamönnum hans höfðu sagt honum upp
vinnunni og farið. KvöldiS áður en laxagang-
an hófst, höfðu þeir komið með öðrum verka-
mönnum hans í land, tekið saman dót sitt og
gengið úr vistinni, en í lið með Willis Marsh.
Larsen verkstjóri var forystu- og talsmaður
þeirra, og þá sá Emerson, þó of seint væri, hvað
hann hefði verið að gera, þegar hann sá hann á
tali við verkstjóra Marsh kveldið, sem hann
heimsótti Cherry.
Þetta mannatap gerði það að verkum, að
Emerson gat ekki haldið út nema helmingnum
af fiskibátum sínum, og þó að landmenn Emer-
sons hefðu enga óhollustu sýnt, þá var ljóst, að,
ef ekki úr þessu mannatapi væri bætt, þá hlyti
fyrirtæki hans að mishepnast að minsta kosti
það árið. Því eins dags tap getur ráðið úr-
slitunr með afla við strendur Berings sundsins.
Emerson sá, að ástandið var nú verra, en
nokkru sinni fyr. Marsh hafði .beðið með
framkvæmd á áformum sínum þar til á síðustu
stundu — að laxinn var farinn að ganga og að
óhugsanlegt var að hægt væri að ráða nokkra
menn. Emerson átti úr vöndu aS ráða, en það
tók hann samt til bragðs, að hann fór beint til
fjandmanns síns.
Marsh var orÖinn heill áverkans, sem hann
hafði fengið, en hann vildi ekki eiga neitt á
hættu samt, því hann kallaði á menn, til að vera
votta að samtali sínu og Emersons.
“Eg hafði ekki nóga menn, svo eg gaf út
skipun um að ráða alla þá menn, sem unt væri
að pá í,” mælti Marsh, eftir að Emerson hafði
sagt honum sögu sína. “Það er ekki mér að
kenna, þó menn þínir vilji heldur vinna hjá
mér en þér.”
“Þú neyðir mig þá til þess að borga í sömu
mynt,” mælti Emerson. “Eg skal taka menn
úr þinni eigin þjónustu.”
Marsh hló ertnislega.
“Reyndu það! Ef eg kann nokkuð, þá kann
eg aS stjórna, og ef þú ferð aS senda umboÖs-
menn þín hingað, þá er ekki ólíklegt, að þeir
kunni að meiða sig. Eg lield þér syé betra að
forðast það, því hér eru tíu menn á móti þínum
einum. ”
Eftir að þeir höfðu skifst á óþvegnum orð-
um, skildi Emerson við hann og fór heim til
sín.
Emerson hafði ekki séð neinn veg út úr ó-
göngunum, þegar Cherry kom ofan að verk-
smiðjunni daginn eftir, og þó hafði hann og
George Balt setið á ráðstefnu alla nóttina.
Hún var ekki að eyða tíma eða orðum í ásak-
anir eða harmatölur. Hún spurði að eins:
“Hvað hafið þig getað gjört! Laxagangan er
byrjuð og þið megið ekki tapa einni einustu
klukkustund. ”
“Eg hefi sent menn til hinna verksmiðj-
anna allra, að reyna að fá menn, hvað sem það
kostar,” svaraði Emerson, “en eg á ekki von á
að það beri neinn árangur.”
“Marsh hefir of mikið vald yfir mönnum
sínum til þess.”
Cherry kinkaði kolli, til samþykkis. “Þeár
mundu ekki þora að fara frá honuna nú. Hann
mundi aldrei leyfa þeim að koma hingað aftur,
ef þeir gerðu það. Eg býst við, aS hinir menn-
irnir séu allir úti á á við veiðar?”
“Já.”
“Hvað geturðu haldið mörgum bátum úti?”
spurði Cherry.
“Tíu,” svaraði Emerson.
“Hamingjan góða! 0g það fyrsta lax-
göngudaginn! Það lítur ekki vel út, finst þér?
Eru laxakvíarnar famar að fyllast?”
“Nei. George er þar niður frá núna. Eg
býst við að Marsh hafi lokaÖ göngunni fyrir
okkur. Og á meðan þessu fer fram hjá okkur
þá eru allar hinar niðursuðuverksmiðjurnar
önnum kafnar.”
Cherry veitti Emerson nákvæma eftirtekt.
Henni var ant um að vita, hvemig að Emerson
sætti sig við þetta síðasta aÖkast. Hún vissi,
að það meinti ekkert annað en eyðileggingu,
því að rýr eftirtekja, með öllum þeim feikna
kostnaði og tapi, sem þeim fylgdi, mundi ekki
að eins gjörðu viðskiftin við Hilliard erfiðari,
heldur og valda mörgum ófyrirsjáanlegum erf-
iðleikum. Hún hugsaði um, hvaða áhrif slíkt
mundi hafa á Emerson sjálfan. Hann hafði
sagt henni ákveðið, að þetta væri síðasta tæki-
færi sitt og með því stæðu eða féllu drauma-
vonir hans um framtíðina. 0g hún vissi, að
það mundi líka ríSa baggamuninn með það,
hvort hann fengi Mildredar eða ekki. Ef að
hann fengi hana ekki, hvert skyldi hann þá
snúa sér? Þannig spurði hún sjálfa sig, og það
var eins og hvíslað að henni, að hann mundi
snúa sér til konunnar, sem með honum hefði
staðið og .barist, þegar erfiðleikarnir surfu sem
mest að. Sú tilfinning greip hana við þá hugs-
un, aS það stæði henni á engu, hvort hann ynni
eða tapað. Hann var eini maðurinn, sem hún
hafði nokkum tíma þekt. MaÖurinn, sem hún
hafði verið sköpuð til að tengjast. Ef að þetta
var síðasta tækifærið hans, og það misfærist,
þá leit út fyrir að slíkt yrði henni það gæfu-
spor, sem hún hafði þráð alla æfi sína. Því
Cherry fanst, að þegar hann hefði gleymt
Mildred, þá mundi hann leita til sín. Henni
gerði meira en finnast það. Hún vissi það.
Hafði hún ekki séS þaÖ á augnaráði hans, heima
hjá sér í húsi sínu, kveldiÖ ógleymanlega? Það
kom óstyrkur á hana og í huga hennar kom
fyrirætlun, sem olli henni ósegjanlegrar gleði,
en hann las þessar hugsanir hennar með svo
raunalegum svip, að meðaumkvunin náði strax
yfirhöndinni hjá henni. Hann brosti rauna-
lega við henni og mælti:
“Það virðist eins og að ógæfan elti ekki að
eins mig, heldur og alla, sem eitthvað hafa sam-
an við mig að sælda. Eg er hræddur um, að eg
sé ekkert mikilmenni.”
“ó, hversu unglingslegur hann er,” hugs-
aði Cherry með viðkvæmni. “ Og þó hefir hann
barist eins og hetja í gegn um alt þetta stríð.
Það var móðurleg þrá í hjarta hennar, er hún
spurði mjög alvarleg:
“Ef þér mistekst nú, er þá úti um alt fyrir
þér?”
rara .y oá.óánægjuleg utSMt-,c(ö trtieajk
“ Já,” svaraði hann. Svo rétti hann úr sér
og hélt áfram “Eg er ekki sigraður enn. Þú
kendir mér það, Cherry, að gefast aldrei upp.
Ef að veiðin bregst og eg verð að afhenda Hil-
liard alt saman, þá reyni eg eitthvað annað, og
einhvern tíma tekst mér að koma ár minni fyr-
ir borð; en eg skal aldrei gefast upp. Eg hag-
nýti mér veiðina eftir föngum, og reyni svo,
hvort ekki gengur betur að ári.”
“En ef þaS tekst nú ekki — _ef Hilliard er
ófáanlegur til aS framlengja lánið?”
“Þá reyni eg eitthvaS annað — fer máske í
námaleit aftur. Eg veit það ekki.”
“Ef aS hún væri hér, þá mundi hún ekki
sjá mig missa kjarkinn, né heldur líða mér að
leggja árar í bát. Hún er ekki þannig inn-
rætt. ”
Cherry Malotte leit út á f jörðinn. Þar gaf
að líta mergð fiskibáta, sem ráku undan falli—
fjörðurinn ein breiða af fiskibátum. Lítið
gufuskip vár á leið upp ána gegnt þeim og hún
sá laxinn á þilfarinu blika í sólskininu, en síð-
ustu tónarnir af sönglagi, líklega frá fiski-
mönnum, bárust til eyrna hennar. Hún stóð
all-lengi og átti í ströngu stríði við sjálfa sig.
Svo leit hún upp skyndilega og á Emerson og
mælti
“E'f þú vilt lána mér einn af bátum þínum,
þá má vera, að eg geti bætt úr þessu.”
“Hvernig?” spurði hann ákafur.
“Fástu ekki um það — það er að eins tilvilj-
un, ef það tekst, og varla þess vert að gjöra
tilraunina. — Má eg fá .bátinn?”
“Vissulega!” mælti Emerson. “Það er einn
bundinn þarna við bryggjuna.”
.Hann leiddi Cherry ofan á bryggjuna, og
fylgdi henni út í bátinn, kvaddi og gekk svo til
baka aftur í þungu skapi, en undur þakklátur
í huga yfir því, að hún skyldi bjóða hjálp sína,
þó hann væri einnig sannfærður um það, að
hún gæti ekkert gert, þar sem hann 0g George
Balt sáu engan veg.
Fingralausi Fraser hafði risið seint og mat-
ast, eins og hann var vanur, og skömmu fyrir
hádegi gekk hann inn í skrifstofu Emersons,
þar sem hann sá félaga sinn sitja í þungum
'þönkum. Fraser hafði ekki séð Emerson eins
niður.beygðan í margar vikur og hann var nú,
og eftir að hann árangurslaust var búinn að
reyna að fá Emerson til samtals, fór hann að
nöldra við sjálfan sig eins og að hann væri að
fara með þulu, eða lesa á bók.
“Þér hefir ekki liðiÖ sérlega vel hér hjá
okkur. Hefir þér?” spurði Emerson.
“Og ekki hefi eg nú orÖið var við vellíÖan-
ina,” svaraði Fraser. “Mér líkar ekki fiskur
og mér hefir aldrei gert það.”
“Það er fordómur,” svaraði Emerson.
“Fiskurinn er göfugt dýr.”
‘ ‘ Því er nú til að svara, að fiskurinn er alls
ekki dýr,” svaraÖi Fraser. “Hann er tvífætl-
ingur — viltur tvífætlingur, sem hvorki ber í
brjósti sér ræktarsemi til heimilis síns né
barna. Laxinn er heimskur og með afslept
höfuð. Enginn maður, sem hefir afslept enni
eins og laxinn, veit sérlega mikið. Það eina
dýr, í dýraríkinu, sem er jafn heimskt og lax-
inn, er Alton Clyde, og þó held eg að laxinn
standi honum skör framar að vitsmunum. En
að því er vináttu og næmari tilfinningar snert-
ir, þá hefir laxinn hvorugt. Alt það sem í lax-
inum býr, eru miljónir eggja, og eitthvert skyn
um áttir. Ef að nokkur snefill af viti væri til
í honum, þá ætti hann bara eitt egg eins og hæn-
umar og lifði í miljón ár. Gjörir hann það?
Ekki mikið. Svo er hann eyðsluseggur mesti.
Gýtur eggjum úr sér í smáslöttum. Hann er
verri en byssa, eða hæna, hann er eins félags-
fastur og Harvardskóla stúdentar, og fæst ekki
til að hafa mök við neitt, eða neina utan sinna
jafningja. Nei, herra minn. Heldur kýs eg
mér dýr með heitt blóð í æðum, sem sér fyrir
ungum sínum. Eg kýs mér bóndann miklu
fremur.”
Þetta eru atriði, sem eg hefi aldrei hugsað
um,” mælti Emerson. “En það má víst finna
flestum atvinnugreinum eitthvað til foráttu.
Heldurðu það ekki? Mér hefir ekki^ tekist að
gjöra þér neitt til ánægju í liðinni tíð. Hvað
ætti eg nú að gjöra, til að bæta úr því, á meðan
að þú dvelur á meðal okkar??”
“Þú getur gert nálega alt, sem þú vilt,”
mælti Fraser. “Þú getur klifraði í tré, eða
hvað annaÖ, sem þú vilt, annað en veiða lax. ’ ’
“En eg hræðist illhug og brögð mannanna,
þegar nóttin er dimm.”
“Satt er það. En hina fögru mær í fjar-
lægðinni ? ’ ’
Emerson vaknaði eins 0g af draumi við að
heyra þessar línur, sem honum fanst að hann
kannaðist við, og brosti til Frasers.
“Er eg svona vondur?” spurði hann og
reyndi til þess að sýnast glaðlegur.
“Þú. ert verri, Boyd! Eg býst ekki við, að
þú hafir vitað þegar eg kom inn til þín.”
“Nei. En meðal annara orða, hvað er um
þessa fögru mær og hættuna, sem leynist í
húmi næturinnar?”
“Hvemig er niðurlag sögunnar?”
“Eg veit það ekki. Eg hefi aldrei komist
lengra. Heyrðu! Ef að eg hefði títaa, þá er
eg viss um, að eg gæti ritað bók. Eg hefi alt
af nóg að svegja.”
“Hví reynirðu það ekki?”
“Eg hefi of mikið að gjöra,” svaraði Fras-
er letilega. “Þessi staður er þó sannarlega
leiðinlegur. Kjalvík er þó sannarlega út úr
heiminum. Mér finst að eg þurfi að brjóta
eitthvað, þó ekki væri annað en gluggarúða.
Látum okkur hafast eitthvað að.”
“Mér finst hér ekki svo sérlega dauflegt sem
stendur,” mælti Emerson, stóð upp og fór að
ganga fram og aftur um gölfið.
‘ ‘ Ó. Eg er búinn að heyra alt um þetta þóf.
Eg kom núna úr pestarhúsinu.”
“Komst hvaðan?” ....
“tfr pestar-húsinu. Clyde hefir gengið í
félagið. Er hann þó ekki pestar-kind?”
“Að hverju leyti?”
“AS öllu leyti.”
“Þér er ekki vel við hann?”
“Nei, mér er það ekki,” svaraði Fraser á-
kveðinn og mér þykir vænt um að mér er það
ekki, því ef mér væri það, þá yrði eg að hafa
samfélag við hann, en eg hata hann. ”
“Hvað er að?” a
“Eg þrái kyrð og þögn, og eg vil hafa það,
en Clyde—”— Hann þagnaði og virtist vera
að leita í huga sínum að viðeigandi orði. “Nú
jæja, í hvert sinn sem eg reyni að segja eitt-
hvað, þá gjammar hann fram í fyrir mér.” —
Eftir stundarþögn hélt hann áfram “Honum
hundleiðist hér líka, og hann gengur um sí-
ýlfrandi eins og hvolpur. Hann segir, að hann
liafi verið narraður hingað, og sér segi svo
hugur um, að hann muni tapa öllum peningun-
um, sem hann lagði fram.”
“Það sem kom fyrir í gærkveldi, hefir
gjört hann hræddan að líkindum.”
“ Já, alt af síðan hann lenti í slagnum í Se-
attle, hefir hann verið svo þróttlaus, að hver
strákhnokki efir getað velt honum um. Maður
skyldi lialda, að þessar tíu þúsundir, sem hann
lagði fram, væru allur auður Inkanna.”
“Auður liverra?”
“Inkanna! Það var auðugur kynflokkur í
Mexieo. En eg býst við að eg héldi í centin
líka, ef á mér væri annar eins þöngulhaus og er
á Clyde. Það er þokkaleg fyrirmynd viðskifta-
manna, þar sem hann er.”
“Svo honum leiðist?”
“Eg skyldi nú halda það. Hann bauð mér
hlutina sína til kaups,” sagði Frazer, rykti
tíl höfðinu og hló. “Er það ekki afbragð?”
“Hér kemur hann,” mælti Emerson og leit
út um gluggann, og í sömu andránni kom Clyde,
hlammaði sér niður í stól og mælti: “Þeir segja
mér að það sé úti um alt. Hvað ætlarÖu nú að
gjöra?”
“Verka laxinn, sem við fáum.”
“Við komum til að tapa miklu fé.”
“Ef til vill.”
. Rödd Clydes var ásakandi, er hann mælti:
“Eg sé eftir að eg flæktist nokkurn tíma inn í
þetta. Eg segi þér satt, að ef eg hefði vitaÖ
alt í Chicago, sem eg veit nú, þá hefði eg hang-
ið á þessum centum mínum og verið kyrr
heima.”
“Þú vissir eins mikið 0g við,” svaraði Em-
erson þurlega.
“Ó, þú getur drjúgt um talað, sem ekki hef-
ir lagt cent í þetta fyrir tæki, og eg get aldrei
náð þessum peningum til baka aftur, ef eg
tapa þeim.”
“Það er ekki vert fyrir þig að ýlfra mikið
um þetta,” mælti Emerson hörkulega, “þú get-
ur að minsta kosti tekið skaðanum eins og
maður.”
“Svo það er þá áreiðanlega tap?” spurði
Clvde í óttafullum rómi. “Eg hélt að þú sæir
máske Veg.” Heyrið þið,” sagði hann eftir
litla þögn, “Cherry hjálpaði upp á sakimar
áður. Því látið þið hana ekki reyna að hafa
áhrif á Marsh?”
Emerson horfði hvast á Clyde áður en hann
svaraSi.
“Hvað meinarðu með því?”
“Eg meina, að hún getur haft sömu áhrif
á hann og hún hafði á Hilliard, ef ún reynir.”
“Eg er búinn að reyna að sannfæra Marsh,
og veit, að hann hlustar ekki á neitt slíkt.”
“Hver var að tala um að sannfæra? Þú
veizt hvað eg meina.”
“Eg kæri mig ekki um að hlusta á slíkt
skraf.”
“0g hví ekki? Eg á rétt á að segja mein-
ingu mína eins og aðrir.” ÞaS var farið að
síga í Clyde. “Eg lagði tíu þúsund dollara af
mínum eigin peningum í þetta fyrirtæki og
tuttugu og fimm þúsundir þar að auki, upp á
þína ábyrgð, og það era þrjátíu og fimm þús-
undum meira en þú lagðir í það.”
“Samt sem áður gefur það þér engan rétt
til að misbjóða stúlkunni.”
“MisbjóSa henni! SlúSur! Þú ert enginn
umskiftingur, Emerson. Hvers vegna lánaði
Hilliard peningana?”
“Sökum þess, að hann réði við sig aS gjöra
það, hugsa eg.”
“Hví að vera aðh alda þessum látalátum á
lofti? Þú veizt eins vel og eg, að hún lokkaði
þá út úr honum og gjörSi það meistaralega vel.
Hún mundi gjöra það aftur, ef þú bæðir hana.
Hún gerir alla skapaða hluti fyrir þig.”
“Eg hefi hlustað á.þetta slúður nógji lengi,
Alton,” mælti Emerson ákveðinn. “Hver ein-
asti maður, seme kki er vitfirringur, veit, að
Cherry er alt of góð og göfug stúlka, til þess að
leggja sig í það, sem þú ert að gefa í skyn, og
þegar þú ert að misbjóða henni, þá mishýður
þú mér.”
“ó, hún er svo sem allra bezta stúlka,”
svaraði Clyde. “Þær eru allar góðar, en má-
ske ekki í þeim skilningi, sem þú heldur
fram—”
“Hvers vegna veiztu það?”
“Eg veit það ekki, eii Fraser veit það. Hann
hefir þekt hana í mörg ár. Er þaS ekki satt,
Fraser?”
En Fraser þagði eins og steinn og á andliti
hans var ekki hægt að merkja nein svipbrigði,
er þeir litu til hans.
“Eg veit ekkert,” mælti Fraser einkar sak-
leysislega.
“Þú getur séð þetta sjálfur,” mælti Clyde
0g sneri sér aftur að Emerson. “Hver er þessi
stúlka—og hvaðan kom hún? HvaS er hún að
gjöra hér? Segðu mér það. Hún á eins mikið
í þessu fyrirtæki og við, og ef þú ekki ferð
fram á það viS hana að hjálpa, þá geri eg það. ”
“Eg held að það verði ekki af því, að þú
gjörir neitt slíkt,” svaraði Emerson hörkulega.
Clyde stóð hvatlega á fætur og mælti æstur:
“Þetta ástand er alt þér að kenna, Emerson,
0g þú verður annað hvort að laga það, eða
kaupa af mér hlutina mína í félginu.”
“Þú veizt, ð eg get ekki keypt hlutina þína,”
svaraði Emerson.
“Þá sel eg þá hverjum sem kaupa vill. Eg
hefi verið dreginn á tálar og eg vil hafa pen-
inga mína. Þú gleymir ekki, að eg bauð þér
forgangsréfet að kaupunum.”