Lögberg - 01.09.1927, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. SEPTEMBER 1927.
Bls. 3.
EndurminDÍngar.
Með þessari fyrirsögn vildi eg
stinga niður pennanum, þó ekki í
þeim tilgangi að setja saman ó-
slitna keðju atburða, sem kunna
að hafa átt sér stað. öllu heldur
vildi eg minnast þess, sem öðru
fremur rís upp úr djúpi þess um-
liðna og eftir eðli sínu slær
dimmum eða björtum lit á það,
sem bíður fram undan.
Iðulega hefir mér birzt hin
síðasta sjón fjallanna íslenzku.
Það var skömmu eftir dagverð.
Sól og hægur blær lék um yfir-
borð hafsins. Skipið hallaði sér
með hægð sitt á hvað og skréið
drjúgum í áttina til æfintýra-
landsins. í norðaustur blöstu við
hin öldnu fjöll, skrýdd þokukendri
slæðu og allmjög sokkin í sjó, því
nú tók að fjarlægjast landið.
Fjöllin horfðu á eftir okkur full
trega og eftirsjár—að okkur virt-
ist. Okkur var ljóst á þeirri
stund, að á bak við fjöllin var
geymt það helgasta og bezta, sem
okkur hafði hlotnast; enn var það
tengt styrkum taugum, en nú átti
að losa um böndin. Við höfðum
ákveðið að láta það af hendi —
selja frumburðarrétt okkar fyrir
lífsframfærslu og ljúfar endur-
minningar á landinu ókunna.
Skipið hélt leiðar sinnar eftir
ákveðinni stefnu. Fjöllin hurfu
niður fyrir yfirborð hafsins i síð-
asta sinn — í allra síðasta sinn;
og það varð vart við, að eitthvað
hafði brostið innan brjósts, sem
ekki var skiljanlegt þá í svipinn,
en síðan hafa menn gert sér grein
fyrir þvi, og lofað mjög.
Sveitin mín.
Enn þá stendur hún mér fyrir
hugskotssjónum sem aðalsborin
kona. Skrýdd Ijósbláum möttli,
með drifhvítum borðum og tröf-
um. Fætur hennar hvila í fagur-
skygðum, gulldregnum silfur-
skildi. Horfir hún alvörugefin,
frjálsleg og fríð á leik barna
sinna. í svip hennar býr hrein-
leiki, hugprýði og sjálfsvirðing,
sem hefur hana yfir alt lágt og
grómkent. Fjallaloftið var henni
geðfelt og svalur nætur andvar-
inn flytur henni lifsþrótt og fjör.
Hún er algerlega óháð, og bind-
ur engum ok á herðar.
Iðulega leit eg hana fríða og
dásamlega á björtum vordegi, um-
kringda dökk-skygðri fjallaborg.
Eg sá hana, þegar ásjóna hennar
speglaði sig á silfurtæru yfirborði
vatnsins. Eg sá hana um sólset-
urs leytið, þegar kvöldsólin skein
á fjöllin og ljósbjartir ský-hnoðr-
ar léku um ásjónu hennar. Eg
sá hana um óttuskeið, þegar þok-
an var að byrja að taka á sig
hreyfingu og vinda sér upp frá
vatninu. Það var líkast því, að
maður væri staddur í hálf-yfir-
náttúrlegum dvergasal, tjölduð-
um innan með hálf-gegnsæjum,
silfurofnum tjöldum. Hér og þar
sáust fuglar á ferð með fjöl-
skyldur sínar, þar sem þokulaust
var vatnið. Þeir komu syndandi
út úr þokunni og hurfu inn i hana
aftur. Þögn og friður ríkti hvar-
vetna og náttúran virtist gráta
gleðitárum, og fagna á þann hátt
komandi degi.
Búfjárhaginn liggur milli fjalls
og fjöru; hvorutveggja í einu,
smalasæld og þraut. Hér er bar-
áttan háð dag eftir dag, og jafn-
vel nótt og dag, því margt verður
til að dreifa búsmalanum. Það
líður að náttmálum; feginleik
smalans verður ekki lýst. Hann
lötrar heim fjárgöturnar, með bú-
smalann á undan sér. Hann er
þreyttur, svangur, þyrstur og sár-
fættur. Með smalarakkann við
hæla sér leiðir hann hugann að
stríði dagsins og hrósar unnum
sigri. Engjafólkið er að koma
heim, og fuglarnir eru á leiðinni
til hreiðra sinna. Aftanskinið
flytur unaðslegan friðarblæ um
lágir og leyti. Landið fær himn-
enskan friðarsvip, sem' fyllir hug-
ann fögnuði og innilegri þrá, sem
ekki er hægt að gera sér grein
fyrir eða lýsa á nokkurn hátt, því
hjartað fær ekki skilið sig sjálft
og þaðan af síður bætt úr eigin
þörf.
Manni finst sig langa til að eiga
næturvist innan um geldféð, sem
elur aldur sinn um, þetta svæði
nætur og daga; og ef hægt væri,
að hafa félagsskap við það á ein-
hvern hátt. Náttsvipur náttúr-
unnar íslenzku er stórkostlega
dýrlegur, og er hulinn leyndar-
dómur öllum, sem ekki þekkja
hann af eigin reynd. —
Eitt sinn fékk kunningi minn
mig til að fara með sér að rifa
tágar um bjarta vornótt. Lúinn
og sárfættur, og með höfuðverk,
lagði eg af stað, því eg vildi ekki
leggjast þá ferð undir höfuð. í
þeirri ferð sá eg sólina nálega í
hánorðri. Er það mér algerlega
ógleymanleg endurminning. Fjall
eitt sást í fjarlægð; önnur hlið
þess var dökk og dimm,'en hin
skinandi björt og fögur. Það var
eins og dagur og nótt hefðu skift
fjallinu milli sín.
Þegar þrýtur búfjárhaginn, taka
fjöllin við með frábreytilegri lög-
un og útliti. Þau bygði eg tröll-
um, huldumönnum og öðrum yfir-
náttúrlegum verum. Þar sáust
bæir og þorp. ímyndunin átti þar
sinn undra heim, og bjó þar ó-
skiftu búi.
ISveitin er víðast hvar umkringd
af fjöllum. í norður eða norðaust-
ur er fjallabunga, sem Þórunnar-
fjöll nefnist. Þau hefi eg aldrei
litið likamlegum augum, en því
tíðar leggur hugurinn leiðir sín-
ar þangað. Það er sagt, að eitt
sinn er drepsótt gekk um sveit-
ina, hafi kvenmaður, Þórunn að
nafni, tekið sig upp með ung-
lingstúlku og horfið norður að
fjöllum þesum. INefnast þau
Þórunnarfjöll síðan.
Vel get eg sett mig inn í hugs-
unarhátt konu þessarar. Hugs-
unarháttur hennar hefir verið i
samræmi við fjallaloftið blátært,
bjart og heilnæmt. Hinir lokk-
andi, laðandi dvergasalir fjall-
anna draga mann að sér með ó-
mótstæðilegu afli, og grípa hug-
ann fangbrögðum, sem ekki verð-
ur varist. “Út vil eg, út vil eg
undra langt, upp yfir fjöllin háu.”
Þessi hugsun hefir búið í huga
hennar og læst sig um hvern lim
og æð.
Svo var það einn morgun, að
Þórunn var snemma á fótum. Sól-
in stafaði geislum sínum á vatn-
ið; andfuglinn söng sín morgun-
ljós; mýflugan hringsólaðist fram
og aftur og urriðinn vakaði í
flæðartnálinu.
En yfir sveitinni hvíldi dauða-
móða sóttveikinnar, og lagðist
eins og nábleik vofa yfir hús og
heimili.
Þá lögðu þær upp, stallsysturn-
ar, Þórunnn og sú, sem fékst til
að leggja upp með henni í þennah
einkennilega leiðangur. Vista-
forði og útbúnaður mun að öllum
líkum hafa verið af skornum
skamti, en hugrekki og öruggleiki
þeim mun meiri.
Engar sögusagnir veit eg um
ferðina norður, eða um dvöl
þeirra við fjöllin, né hvernig þeim
reiddi af, eftir að þangað var
komið. Sögnin segir, að frá fjöll-
unum hafi sézt veikindamóðan,
sem grúfði yfir sveitinni, og að
henni horfinni, hafi þær stall-
systur horfið aftur til heim-
kynna sinna.
Það er ekkert sérlega stórkost-
legt við sögusögn þessa, en eitt-
hvað er þó hugblítt og laðandi
við hana. Þórunn brýzt út yfir
takmörk þess vanalega og al-
genga; nálega ein síns liðs legg-
ur hún ótrauð inn á lítt troðnar
leiðir og ókunnar.
Misjafnlega hefir mælst fyrir
þessu uppátæki og steinum kast-
að af þeim, sem fóru “leiðina
neðri.” Þrautir og torfærur voru
margar; því það er ætíð hlutskifti
þeirra, sem fara einir sér og hirða
lítt Um alfaraveginn. Þeir, sem
kjósa sér að ala aldur sinn við
dauðablæinn og sóttkveykjuloft
andlegs lágsvæðis, dyljast hvöt-
um og ástæðum þeirra, sem leita
til fjallanna.
Andi fjallanna fær ekki brotist
niður til þeirra. Skilningarvit
þeirra eru harðlæst fyrir hinu
'hreina lofti.
Þeim' er vel farið, sem dirfast
að leggja á fjallvegu og fá-gengn-
ar brautnr eftir tillaðan þess,
sem honum býr í brjósti. Það
getur vel átt sér stað, að fæða
hans verði barkarbrauð, eða villi-
hunang og engisprettur.^, Líka
getur skeð, að hann verði að
byggja hinn lægri sess. En það
gerir alls ekkert. Ekki er hætt
við, að hærri sætin verði látin
auð, og hinn riki kostur látinn
j spillast, því nógir verða til þess
j að veiða upp úr “feitu bitana”.
I En sjálfan hann sakar ekki.
I ísland er margofið netverki 6-
tal endurminninga, frá yztu tá til
insta fjalls. Þar lék hún sér hún
amma mín, langamma, látnir
frændur og langfeðga fjöld. v
Á blíðum haustdegi er yndislegt
að hnýsast inn í helgidóm náttúr-
unnar. Alt er leyndardómsfult og
háleitt. Manni finst sér ofauk-
ið. Hinn þöguli, friðbliði tómleiki
og hið innihaldsríka umhverfi,
fyllir hugann draumblíðum inni'
leik og óskiljanlegri þrá.
Tómleikinn er þó að miklu bætt
ur, því huldumenn sjást á ferð,
ljósi bregður fyrir; ljábrýning og
strokkhljóð heyrist og lestir eru
á ferð. Jarðföllin, djúp, dimm og
ískyggileg, virðast vera híbýli ó-
kendra íbúa. Hof, hörgar og ó-
tal vegsummerki frá fornri tíð,
eru á næstu grösum, og flytja sitt
þögula mál. Hæðir og f jöll byggja
helgar kindir. Alt er vistlegt á
að líta.
Varpfuglinn fer nú að hópa sig
saman, og synda margir saman
rétt við bakkann, þögulir og þung
búnir. Ferðahugurinn er búinn
að taka þá svo sterkum tökum, að
þeir koma ekki upp nokkru hljóði.
Þeir kveðja með sýnilegri eftir
frosti og hríð er ekki vægðar að
vænta, og því verður að halda
suður til landanna hlýju, þar sem
býr óslitið sumar. Og svo er lagt
upp í lestum og fylkingum; for-
eldrar með skylduliði sínu, frænd-
ur, vinir og kunningjar — alt
stefnir það til landsins fyrir-
heitna. Bæir og bygðir sitja eft-
ir hnípin, væntandi vinanna heim
frá verunni sunhan úr geim.
Einnar bernskuminningar ber
nú að minnast.
Hún var dálitið yngri en eg,
litia stúlkan. Eg leiddi hana iðu-
lega. Leiðin lá einatt niður að
læknum, eða eitthvað annað. Ekk-
ert man eg hvað við ræddum, né
á hvern hátt við skemtum okkur,
en nóg var gaman og margt að
sjá og athuga. Hjaðninga barátta
lífsins var byrjuð fyrir hvorugu.
Sízt datt mér í hug, að þessi stutta
samferð yrði svo minningarík.
Nú finn eg hversu hún er mér
dýrmæt.
Eg horfi enn á hinn hreina svip.
Svipur hennar bar vott um gáfur,
alvöru og festu, og hjartanlegan
einfaldleik.
Það eru engar líkur til, að fund-
um okkar beri saman héðan af í
þessum Mfeim. Þótt svo ólíklega
vildi tfl, myndum við ekki leiðast.
Við værum orðin alt of “dönnuð”
til þess. En hendinni hennar, sem
eg hélt á fyrri tíð, sleppi eg ekki.
Vinkonan litla er orðin mín
draum - mey. Far vel, draum-
meyjan mín litla! :—
Það var á áliðnum vetri, a
helgum degi. Það var farið til
kirkju. Foreldrar mínir leiddu
mig milli sín yfir ísinn. Mér þótti
gaman að þeyta fölinu með fót-
unum, því vindur var nokkur, én
þó fremur hlýtt.
Þegar ísinn þraut, tók hraunið
við. Þegar komið var á efsta
hjallann, blasti hlíðin við, brött
og reisuleg. Fannir lágu í dokk-
um og giljum með ýmsri lögun og
stærð; sáust margvíslegar undra
myndir.
Nú sást líka krossinn á kirkj-
unni, drifhvítur, hár og tignar-
legur. Hann vakti hjá mér til-
finningu auðmjúikra»r ,tilbeiðslu.
Hann var sýnilegt tákn mikil-
leika, dýrðar og hátignar og ó-
endanleika, sem himininn hefir
að bjóða. Það var líkast því, að
krossinn þessi, drifhvíti og bjarti,
hefði birst mér óvænt úr öðrum
heimi. Eg komst innilega við af
gleði-blöndnum ótta og lotningu.
Innilega gleðirík var þessi til-
finning; verður henni alls ekki
lýst að fullu, því til þess bresta
orð.
Krossinn lýsti blessun yfir guðs-
húsinu; yfir þeim, er þar hvildu;
yfir bæ, yfir bygð og yfir þeim,
sem sóttu guðs hús; yfir sjúkum
og sorgmæddum, yfir fátækum
og ríkum og háum og lágum.
Hann brendi mynd sína inn í
hugann; bjó sér griðastað í
hjartanu. Þaðan hreyfist hann
aldrei. Hann fylgir mér æ síð-
an; réttara sagt: hann fer ætíð
á undan mér og fyrir hugsjón
minni á nótt og degi.
Á sólbjörtum degi unaðar og
gleði, ber krossinn við loft; en
bjartast og dýrlegast ljómar hann
þó á npttu mannrauna og sorgar.
Þá nálgast hann vafinn undra-
ljóma. Návist hans veitir hugar-
rósemi, þrautseigju og djörfung.
Altaristafla var í kirkjunni. Á
henni var mynd af krossfesting-
unni. Hugfanginn horfði eg á
þessa mynd um stund. Eg fann
til ómælilegs, guðlegs ríkidæmis,
sem myndin sýndi. Eg þráði að
verða hluthafi þess. Leyndar
dómsfult samband sorgar og
gleði, Ijóss ojr myrkurs, var skráð
skýrum dráttum.
Auk krossfestingarinnar, sáust
rómverskir riddarar, á gráum og
jörpum hestum. Þar voru róm-
vei'skir aðalsmenn, yfirmenn Gyð
inga, konur nokkrar o. fl. Nokk-
uð til vinstri handar sjást stór-
hýsi borgarinnar, gegn um dim
bláan myrkva.
Fyrirbrigði þessara tveggja
hluta, krossins helga og töflunn-
ar, tel eg stór-viðburði í lífi mínu
Þangað rek eg upptökin og tilefni
þess, að eg valdi það starf, sem
eg hefi haft með höndum. Þrátt
fyrir smá erfiðleika, tel eg það
starf með !því heillavænlegasta,
sem hægt er að velja á þessari
jörð. Reynist það þrautabeita gleði
og fagnaðar þeim, er gætir skyldu
sinnar.
Fyrir kirkjudyrum var hella
mikil. Voru drepin í hana nöfn
hjónanna, sem voru húsráðendur
á staðnum. Braut eg oft heilann
um ástæðuna fyrir því, að nöfn
þeirra voru þar skráð. En seinna
skildi eg það, og fanst til þess
fullkomið tilefni.
Maðurinn gekk á hólm við ótal
örðugleika til þess að fá guðshús
þetta reist á þessum stað. Fálið-
aður gekk hann til verks og varn
ar. Gekk sigrandi af hólmi. Björt
er minning þessa ötulmennis, sem
ekki óttaðist fangbrögð við hina
Engu húsi eins og þessu á eg
jafn mikið upp að unna.
Enginn var húsmóðirin eftir-
bátur bónda síns. Unnu þau hvert
þrekvirki með samúð og fyrir-
byggju. Leit eg aldrei svo á á-
sjónu þessarar konu, að eg ekki
fyndi til blíðu og mannkærleika,
er skein út úr hverjum drætti.
Oft reika eg með hugann um
>essar stöðvar; horfnar líkamleg-
um augum, en ógleymdar með
öllu. Skima umhverfis inn í
krók og kima. Horfi á guðshús-
ið, umkringt af vegsummerkjum
stórkostlegra náttúru umbrota.
Standandi vitnisburðir þess afls,
sem er megnugt að skapa stað-
festu gegn ógnum og eldi.
Eg sit við vatnið, þegar kyrt er
að mestu. Horfi á smá-báruleik-
inn í rökkrinu. Hlýði á sögu
sveitarinnar, og þeirra, sem þar
í þúsund ár eyddu kröftum sínum
í örlagaleik gleði og sorgar, og
nutu þess mannskaparorðs, sem
frá fyrstu tíð er hlutskifti þess
bygðarlags. Enn blasa við
drangar, björgin og fjöllin, sem
var minn draumaheimur. Enn
bera fyrir fjallasvipirnir fornu,
er gera umhverfið að undraheimi
og æfintýralandi bjartra vona.
Mývetningnr.
sjá sumarstöðvarnar fögru, þarj“stærri steina.” Lýsir þrekvirki
sem þeim farnaðist svo vel. Hjá þetta yfir aldna og jóborna.
AÐSENT TIL LÖGBERGS.
Margar vel kveðnar vísur eru
til meðal almennings, sem geyma
sögulega atburði og eru verndað-
ir frá gleymsku, er þeir standa í
bundnu máli, eins og eft'irfylgj-
andi vísur sýna, eftir Jóhann Er-
lendsson við Hensel, N. Dakota.
Þegar hann heyrði andláts-
fregn Jóns Aðils sagnfræðings og
Pálma Pálssonar, og hafði einnig
fleiri 1 huga, sem dóu næsta ár á
undan, kvað hann:
Fóstur- kæra -foldin mín,
fögrum tárum gráta
máttu, þegar mannblóm þín
mestu úr hópnum láta.
Þú hefir fyrri, hrjáð og hrist,
hörðum kent á sárum,
en sjaldan hefir þú mannval
mist
meira á tveimur árum.
Oft hefir kaldur blásið byr
um brjóst þín, móðurjörðin.
Eins og horfir—eg nú spyr—
áttu til í skörðin?
Þessa vísu mælti Jóhann fram,
er hann heyrði lesið eitt kvæði
Matthíasar Jochumssonar:
Guði vígða, göfga sál,
gáfum lýt eg þínum,
þegar óðs þíns englamál
ómar í hlustum mínum.
Og nú nýlega kvað Jóhann á
áttugasta og fjórða aldursári
þessa stöku:
Guðs mig náð og gæzka ól,
grennist nauða kafið!
Lífs er bráðum sigin sól
og sest í dauða hafið.
Heimsókn.
Sunnudaginn 14. ágúst, 1927,
gerðu konur kvenfél. “Freyja” I
Geysisbygð í Nýja íslandi, ásamt!5 8^.«« dning hér með ró og
konum úr kvenfélagi Geysissafn-1 A11ar ViIjum: gleðja, hugga,
ástandi, að þær væru að eins fær-
ar fuglinum fljúgandi, en væng-
ina vantaði okkur, svo við urðum
að 'sitja kyr.
Þetta er í fyrsta sinni, sem mér
veitist sú ánægja, að koma hing-
að, en eg vonast til að mega koma
hér á hverju ári að minstar kosti
einu sinni, og njóta með ykkur á-
nægjustundar eins og í dag.
Að mér verður sérstaklega ljúft
að koma hingað, kemur til í fyrsta
lagi af því, að hér hefi eg mætt
því viðmóti og alúð, að hér finn
eg að ríkir íslenzk gestrisni, dugn-
aður, skörungskapur og góðgirni,
hvað forstöðuna snertir; friður,
eining og kærleikur meðal öldnu
barnanna og allra á heimilinu.
í öðru lagi af því, að hér í kvöld-
kyrð líðandi æfidaga, finst mér
eg geta séð hvernig Guð er að
launa ykkur vel unnið æfistarf,
með rólegri hvíld í heimili þessu,
þar sem þið laus við allar áhyggj-
ur bíðið eftir hinstu geislum
hinnar hnígandi sólar þessa lífs,
— geislum, á hverjum þið flytjið
inn í landið fagra, þar sem sólin
aldrei sezt og þar sem við eigum
öll eftir að mætast.
Eg legg hér fram ofurlitinn sjóð
frá áður nefndu kvenfélagi, og
sömuleiðis annan frá nokkrum
vinum ykkar, sem vildu vera með
í förinni, sený hlutaðeigendur
biðja ykkur að þiggja sem litið
kærleiks- og vináttu-merki; sjóð-
um þeim fylgja hinar beztu og
innilegustu árnaðar óskir, sem
kærleikur og eining getur í té
látíð.
Það er min persónuleg ósk, að
við getum öll tekið undir með
skáldinu og sagt af heilum hug:
“Elli, þú ert ekki þung
Anda Guði kærum,
Fögur sál er ávalt ung
Undir silfurhærum.”
Svo biðjum við Guð að blessa
heimilið ykkar, forstöðukonurnar,
og ykkur öll, í Jesú nafni.
SJÓNARHÓLLINN.
Flutt við heimsókn að Betel
14. ágúst 1927.
Hlustið, fljóð, um fáa andar-
drætti.
Fyrir skömmu datt mér það í hug:
Saman flétta andans óðar þætti,
er eg fékk með töfrasnild og dug.
Konur einar móðurmálið skilja:
mannúð, kærleik, ást og góðan
vilja.
Móðurástin mætust er í heimi,
móðurástin túlkar. griðamál.
móðurástin miðlar andans seimi,
móðurástin tendrar líf og sál.
Hún er guðleg, helguð kærleik
sönnum,
hún þó dvíni oft hjá konum,
mönnum.
Síðan eg á sjónarhól mig færi,
sit þar einn og horfi alt í kring,
sé í lofti, leiftur sem að væri,
ljósadýrð, en er það sjónhverfing?
Ó, nei, það er fylking frægra
kvenna,
flytja þær sig upp á hólinn þenna.
Hér er víðsýnt, hér er gott að vera,
hér í allar áttir fáum séð.
Hér í eining allar skulum gera
eitthvað það, sem kærleiks býður
geð.
Þarna er “Betel”, þangað skulum
fara,
þar til enga krafta megum spara.
Setjum fund og saman málin
ræða,
aðar, fjölmenna heimsókn að
Betel, Gimli, Man. Nokkrir bænd-
ur þar að norðan voru með í heim-
sókninni og all-margt af ungu
fólki, piltum og stúlkum.
Að upphafi báru konurnar fram
miklar og góðar veitingar fyrir
heimilisfólkið. Þegar sezt var að
borðum, flutti ungur bóndi þar
að norðan, Jón Pálsson, Skagfirð-
ingur að uppruna, mjög vel orðað
ávarp til fólksins á Betel. (Það
ávarp birtist á öðrum stað hér í
blaðinu) og afhenti forstöðufólk-
inu peningasjóð, gjöf til Betel
frá kvenfél. Freyja, og annan
ajóð, gjöf frá vinum Betel norður
þar. — Gjafir þessar verða aug-
lýstar og þakkaðar á öðrum stað.
Kvenfélagskonunum þakkast
heimsóknin hið allra bezta, og
öllum þeim, sem að henni unnu.
Því næst talaði kona úr kvenfél.
Freyja, Mrs. ólína E. Erlendsson,
mjög hlýlega og velorðaða ræðu,
beindi hún sérstaklega orðum sín-
um til gamla fólksins á Betel.
Ávarp.
Háttvirtu heiðursgestir, heiðr-
uðu forstöðukonur og kæru til-
heyrendur,—
Eg verð að segja, að það er
mér sönn ánægja, að hafa hlotið
þann heiður, að ávarpa ykkur i
dag, fyrir hönd kvenfélagsins
Freyju frá Geysir, og nokkurra
annara, sem taka þátt í heimsókn
þessari.
Oft hefi eg fundið til þess, hve
ánægjulegt það væri, að vera góð-
ur ræðumaður og aldrei hefi eg
fundið það eins og einmitt nú, en
eg veit, að þið takið viljann fyrir
verkið og fyrirgefið ófullkom-
leika minn.
Eg Vil geta þess, að það var á-
kveðið fyrir ári síðan, að heim-
sækja heimili þetta; ástæðan fyr-
ir að það fyrirfórst var sú, að
óveðurs-guðinn var í illu skapi,
vinir mínir frá Winnieg. — “Nú
er ekkert undanfæri lengur, né
ljóna-afsakanir á veginum teknar
til greina,” sögðu þau hjón. “Nú
verður þú að koma með okkur,
hvað sem tautar.” — Eg hafði áð-
ur jafnan við slík tækifæri haft
nógar afsakanir, og hafnað öllum
þann'ig tilboðum til Winnipeg, í
mörg ár. En nú dugði ekkert.
Þau hjón tóku til kl.tímann, sem
eg átti að vera ferðbúinn um dag-
inn, þegar þau kæmú (til Betel
kl. 4) að sækja mig. Og á réttum
tíma komu þau á bifreiðinni á-
samt tveimur dætrum sínum. Var
eg þá á sömu stundu kominn í
sæti mitt og við svifin af stað.—
Bifreiðar hafa mér ávalt fundist
að vera þau allra ákjósailleguetu
flutnings- og ferðtæki, sem enn
éru upp fundin, og aldrei fengið
nóg af þeirri unun, að ferðast
með þeim.
Tvær uppkomnar dætur þeirra
hjóna voru með foreldrum sinum
og stjórnaði önnur þe'irra (Miss
Josephine) bifreiðinni. i— Von
bráðar varð glatt á hjalla, og un-
un að sitja þarna á þessu litla
heimili. Og dat mér smám sara-
an í hug, að þetta ferðalag væri
ekki ósvipað því, að hugsa sér að
vera borinn af engjum í faðm
Abrahams. Eg var oft hissa á
því, hvað grönnu og hvítu hand-
leggirnir á Miss Jóhannson stýrðu
snildarlega í gegn um allan þann
ósjó af bifreiðum, og oft þykkan
mökk af ryki, sem að þyrlaðist
upp á leiðinni, og innan í litlu
lófunum hennar var líf okkar
allra. — En þegar faðmur Abra-
hams opnaðist og bifreiðaásjór-
inn í ljóshafi borgarinnar varð
meiri, fanst mér að Miss Jóhanns-
son gefa ekki eftir reyndum og
góðum skipstjóra á Atlantshaf-
inu. — Eftir 25 ára samveru og
12 ára burtuveru fanst mér að
Winnipeg b«rg breiða einlægt
hlýjar og hlýjar faðminn á móti
mér. — Að taka það fram, og til-
nefna hvern mann sérstakl., hvað
allir voru góðir við mig, sem eg
kom til, yrði of langt mál. Eg
var viku um kyrt í borginni, en
hún entist skamt til að sjá alla
og heimsækja, sem mig langaði
til, og sem eg veit að tekið hefðu
vel á móti mér. Eg var til húsa
allan tímann í sama stað, hjá þeim
hjónlim, H. Jóhnnson,s’ því það
vildi svo dæmálaust vel til, að það
var hvíldartími þeirra systranna,
Miss Thelma er nú komin í gegn
um háskólana (eg kann ekki að
telja þá upp), og hefir nú um tíma
frí frá þeim, $n Miss Josephine
hvílir sig frá hljómlistarkenslu.
svo á hverjum tíma dagsins, sem
var, voru þær einlægt reiðubúnar
til að fara út með mig í bifreið,
hvert sem eg vildi; en svo vissu
þær svo mikið betur en eg, hvað
eg myndi hafa helzt gaman af að
sjá af stórhýsum og vskrutbygg-
ingum borgarinnar, ásamt ýmsa
garð og fagurt landslg. Einn'ig
eyddi stórhýsaeigandi B. Péturs-
son miklum parti úr degi, ásamt
frú sinni og börnum, til að sýna
mér um borgina í þá staði, sem
eg hafði ekki komið í.
Þegar vikan var liðin, fór vísa,
sem eg kunni, að gjöra vart við
sig í ihuga mínum, og hún er
svona
“Heimili er heilagt orð,
heimilis fögur storð
mætust er mér;
Heim kallar hjartans mál,
hróp þess er ekkert tál,
heim sný eg huga’ og sál,
hvar sem eg er.”
Og í von um að koma til Winni-
peg aftur, fluttu mig þær mæðg-
ur þrjár þann 22. ágúst á C.P.R.
brautarstöð borgarinnar og þaðan
fór eg heim samdægurs, glaður,
sáttur og þakklátur við alla vini
mína í Winnipeg-borg og eins
hina, sem eg hafði ekki tækifæri
til að heimsækja, og margir þeirra
voru ekki staddir í borginni.
Og svo kærar þakkir til allra
þeirra, en ekki sízt þeirra, sem eg
dveldi lengst hjá.
Gimli, 23. ágúst 1927.
J. Briem.
WHISKY TEGUND, ER ÁVALT STYRKIR
HEILSUNA; AÐEINS ÚR BESTU EFNUM
OG HÆFILEGA GÖMUL
■ ■—= —

(£NadiaM(Bjb.
QVhisky

græða.
gamalmennin þarna eigum við.
Allar viljum þerra þrungna
hvarma,
þýðum yl og kveikja srleði-bjarma.
Mat og kaffi megum til að hafa,
mikil ósköp, já, við segjum það.
Samþykt er og um það lítið skrafa
orange, candy, kryddbrauð, súk-
kulað.
Þá er líka þessi fundur búinn.
“Þakka fvrir”, mælti stjórnar-
frúin.
Þá er úti þessi fundar-saga,
þrungin gleði, hún er líka sönn.
Hún skal lifa ár og öld hjá
“Braga”.
því ekki er hún búin til úr fönn.
Kvenfélögin blíður Drottinn
blessi,
bæði á göngu, úti, og inni’ í sessi.
Kvenfélögin líkjast jurtareitum,
ljóma blóm þar allskyns fegurðar.
inni’ í bæjum, úti’ í víðum sveit-
um,
aldin-skrúði líkn og mannúðar.
kærleikans þau krýnast góðu
merki,
kærliekans í orði bæði’ og verki.
Hafið bökk, já hjartans þökk og
heiður, ,
hingað fyrir komu yðar í dag.
Fram undan sé gæfuvegur
greiður,
Gæfan snúi öllu í yðar hag.
“Kvenfélögiir lifi lengi—leugi”, _
lýðir hrópa um dali, f jöll og engi.
Stílað til allra kvenfélaga ls-
lendinga vestan hafs, sérstaklega
Nýjasta og bezta
BRAUÐTEGUNDIN
Búin til með ágœtasta rjómabús
smjöri
þeirra,
sem heimsótt hafa Betel.
Lárus Ámason.
FRA GIMLI.
“Enginn ræður sínum nætur-
stað,” segir éitt æfagamalt mál-
tæki, og “undarleg eru atvikin”
segir annar málsháttur.
Það var snemma morguns, þann
14. ágúst, að eg gekk hér um
stræti á Gimli, og var erindi mitt
það að borga hinum góðkunna
bókbindara Einari Gíslasyni fyrir
band á bók, sem var eins og fleiri
hans handaverk snildarlegt.
Jæja, hvað skeður? Úti á svöl-
unum á einu húsi, sem eg gekk
fram hjá, standa hjón, Mr. og
skildi hann svo við brautina í því Mrs. Halldór Jóhannsson, gmlir
BAMBYBRfAD

Það er smjörið í Bamby brauði, sem gerir það öllu
öðru brauði betra. Hvert einasta brauð í umbúðum.
Kaupið þessa brauðtegund strax í dag! Faest bjá mat-
vörukaupmanninum. Canada Bread umferðasölum eða
með því að hringja upp B201 7-2018.
Canada Bread Co.
Linrited
A. A. RYLEY, Manager í Wi g ipeg