Lögberg - 12.01.1928, Qupperneq 2

I
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. JANÚAR 1928.
^ZSES2SH5ZS2SE5HSasaSH5^
iT3g? 03 i^igpijg3g?t^»g3t^n73t^»^1S?ti3l,i|ti7li?twl^?S?ti?1i?tii?S?-SH5HSH5H5H5H5H5H5HSH5HSZ5Z5Z5H5H5S52SHS2S25H5ZSS5?S?S?SZSliSiíSi£5HSE5H5B5HSHtui5H555j£
▼
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
SHSHSHSHSPS 'rLScStíSÍLSHSH5HSHSHSHSHSHSHSHSHSH5HSHSHSH5HSHSHSHSHSHSHSESHSHS?sasAc5HSHSH5H5HSESHSH5HSHSHSHSHSHSESHSHSHSH5HSH5H5H5HSHSHSHSESHSHSHSHSHSHSHSH5HSHSHSH SHSHSHSHSHSH^
Berklagerillinn liét Hrappur. Ásamt fjölda
félaga sinna hafði hann lent á gólfdúk einum,
er lá fyrir framan rúmið hjá brjóstveikum
manni. Stúlkan, sem hreinsaði herbergið um
morguninn, tók gólfdúkinn og hristi hann út
um gluggann. Það hefði hún ekki átt að gera.
“Xú förum \uð að ferðast,” sagði Hrapp-
ur um leið og hann sveif gegn um loftið með
félögum sínum og suður í garðinn, þar sem
börnin hlupu til og frá og léku sér.
“Það er gott að breyta dálítið til við og
við”, hugsaði hann um leið og hann fylgdi loft-
straumnum niður í lungu á frískum og hraust-
um dreng, 10—11 ára gömlum. “Nú verð eg
að koma mér svo þægilega fyrir sem hægt er. ’ ’
Svo bjó hann um sig efst í lungnablaðinu og
ætlaði að taka sér þar hvíld eftir ferðalagið.
En drengurinn var mjög heilsugóður og
lungun voru í bezta lagi. Meðan hann hljóp
streymdi loftið hreint og heilnæmt gegn um
lungun, og þegar hann andaði frá sér eftir á-
revnsluna, gekk það erfitt fyrir vesalings
Hrappi að halda sér fast; en þó varð það enn
þá verra, þegar drengurinn eftir hlaupin fór
niður í vatnið og baðaði sig. Vegna kalda
vatnsins fór drengurinn að draga andann svo
djúpt, að veslings Hrappur varð aðí flýja út í
loftið.
Hann 'kom ekki til sjálfs sín, fyr en hann
þyrlaðist með rykinu niður á götuna.
“Komdu sæll! hér er gott að vera! ’ ’ kallaði
liann til gerils eins, er í sama bili þaut fram
hjá. i— “Já,” svaraði hinn gerillinn, “þessi ó-
hreina og óþrifalega gata er ágæt fvrir starf-
semi okkar. ” Lítill vindblær sleit samtal
þeirra og nú fór Hvappur inn um opinn glugga
inn í svefnherbergi.
“Þetta kalla eg nú hepni !” sagði hann og
lagðist fyrir úti í einu horninu á svefnherberg-
inu. “Hér verð eg að bíða tíl kvöldsins, þang-
að til fólkið fer að hátta og lokar glugganum ;
þá verður tækifæri fjrrir mig.”
En forlögin vildu hafa það öðru vísi. A
gólfinu sást lítill ljósdepill, sem varð stærri og
stærri. Það var sólin, sem var farin að’ skína
inn í herbergið, því svefnherbergið var gott og
þar naut vel .sólarinnar.
“Þetta geðjast mér illa,” sagði Hrappur.
“Sólin er með því allra versta, sem til er í
heiminum. ”
En sólskinsbletturinn varð stærri og stærri,
og loksins náði hann þangað, sem Hrappur lá,
svo hann féll í yfirlið. En ihjálpin var nálæg.
Kona kom inn með vatnsfötu og þvoði gólfið.
Hrappur skolaðist með þvottavatninu, sem var
helt út í garðinn, en lítill drengur kom hlaup-
andi á tréskóm og sté í skolppollinn. Hrappur
var svo heppinn, að geta fest sig’ við óhreinu
tréskóna og þannig bar drengurinn hann inn í
stofuna.
Þetta var heppilegur staður fyrir Hrapp,
því þar var dimm kjallarahola, að mestu leyti
án ljósis og sólar, loftlítil mjög, rykug og ó-
hrein. Á gólfinu lágu lítil börn. Það leið ekki
á löngu þangað til Hrappur komst niður í lung-
un á litlum dreng fimm ára gömlum, sem var
nýlega búinn að hafa mislinga og hafði hósta.
“Kem eg til óþæginda?” spurði Hrappur
nokkra mislingagerla, sem fyrir voru.
“Nei, alls ekki,” svöruðu þeir vingjarnlega.
“Við höfum lokið starfi okkar; þú færð hér á-
glætanj bústað; þessi drengur er blóðlítill og
blóðkúrnin eru bæði fá og kraftlítil í honum;
við vonum að þér líði hér vel og að þú vinnir
hér mikið verk.”
Þeir höfðu rétt fyrir sér. Slímhimnan í drengnum
var orðin veikluð af hóstanum. Mótstaða hinna
kraftlitlu hvítu blóðagna var að hverfa; Hrappur
varð því feitur og margfaldaði kyn sitt með kröftug-
um berklagerlum.
Eftir nokkra daga heyrir Hrappur stór högg yfír
sér og segir við sjálfan sig: “Þetta hljóð hefi eg
heyrt áður. Nú hafa þeir farið með drenginn fl
læknisins, og það er hann, sem er að berja og hlusta.
Nú má eg vara mig.”
Læknirinn sagði foreldrunum að litli drengurinn
þeirra væri veikur af tæringu; hann var því sendur
á heilbrigðisstofnun, sem stóð við sjávarströndina.
Nú voru erfiðir tímar fyrir Hrapp og fjölskyldu
hans. Sólskinið og sjávartoftið voru hressandi á
drenginn og gerðu berklana magnlausa. Þó var
annað verra: Nærandi fæða veitti óvinum gerlanna
— hvitu blóðkornunum —i nýjan kraft og nýtt lif.
Blóðið streymdi með æ meiri krafti gegn um æðar
sjúklingsins og blóðkornin hvítu og rauðu fjölguðu
daglega. Loksinsj fylktu hvitu blóðkornin liði sínu
til bardaga á móti berklunum. f miljónatali voru
berkíarnir gripnir og eyðilagðir; aðrir voru múraðir
inni í fangelsi, sem hvítu blóðkornin höfðu búið til
úr kalki.
Berklarnir mistu brátt yfirráð á vigvellinum, og
Hrappur, sem nú var orðinn aflvana og kjarklaus,
sagði: "Eg er uppgefinn og verð að flýja.” Meira
gat hann ekki sagt, því hvít blóðögn greip hann með
afli og að augnabliki liðnu var hann liðið lík.
(Úr gömlu Almanaki)
FUGLINN í FJÖRUNNI.
Fuglinn í fjörunni
hann heitir már;
silkibleik er húfans hans
og gult undir hár.
Fuglinn í fjörunni
hann er bróðir þinn,
ekki get eg stigið við þig
stutt-fótur minn.
Einu sinni var ríkismaður, sem átti sér þrjá sonu.
Og hinn elsfci tók við búi og jör? og sá næstelsti gift-
ist dóttur nágranna-bóndans, því hún var loðin um
lófana. En yngsti sonurinn hirti hvorki um stóran
búgarð eða ríka giftingu. Hann varð snemma eir-
stæðingslegur og eins og viðutan og fólkið hans leit
hann smáum augum. Og ónýtur var hann við erfið-
isvinnu og ekkera vildi hann læra. Hann fór ein-
förunj oftast eða hann var að dunda einr. sér með
fáein gömul klukkuhjól, sem hann safnaði í kassa.
Og faðir hans var stóróánægður og jafnvel hótaði
honum, að reka hann í burt og láta hann aldrei eiga
afturkvæmt. Og krakkarnir skopuðust að honum
sýnkt og heilagt.
Og þegar faðir hans dó og búinu var skift, féll í
hans hlut lítið. Hann fékk aðeins nokkra dali, svo
hann gæti skammast burt úr bygðinni, og dálítinn
skógarteig uppi í fjalli. Og burt hélt hann. Og
enginn syrgði við burtför hans eða spurði eftir hon-
um síðan.
Og um tveggja ára skeið var eins og enginn vissi
neitt um hann. En einn góðan veðurdag snerist at-
hygli fólksins til hans, því einhver bar þá fregn um
bygðina, að hann væri kominn og farinn að reisa sér
kofa í skóginum, á blettinum, sem hann hafði erft.
Er. það gat ekki átt sér stað, hugsaði fólk, að
hann ætlaði sér að eiga iþar heima. Náttúrlega
ætlaði hann bara að reisa sér skýli, sem hann gæti
leitað í, er hann væri að flakka, um skóginn. En
aldrei bárust fregnir um, að hann ynni að viðar-
höggi. Skógurinn óx. Allir stígar urðu grasigrcn-
ir eins og áður. Og hann, sem teiginn átti og kof-
ann, var þar áfram. En svo hætti fólk að brjóta
heilann um það. Og nafn hans og líf varð að nokk-
urs konar sögu.
En alt í einu varð nafn hans á allra vörum.
í öll þessi ár hafði hann setið og unnið í stofunni
sinni. Og hann hafði sagað og sorfið og beygt og
tengt stálvír og þunnar fjaðrir og búið til smáhluti
úr látúni. Og hann hafði skorið út rósir í tré og
grafið undramyndir á litla gull- og silfurskildi.
Hann var klukkusmiður og “klukkusmiðurinn”
var hann kallaður alla sína daga eftir það. Hans
eigið nafn féll í gleymskunnar dá.
Og hann var svo sem ekki venjulegur klukku-
smiður. Það var ekki eingöngu það að hann helgaði
líf sitt þessu eina starfi. Hann helgaði sál sína
þessu starfi, Alla sál sína. Þess vegna varð hann
færari en aðrir í sinni grein, þess vegna náði hann
hærra en aðrir. Og þess vegna var eins og lífsanda
hefði verið blásið í klukkurnar hans.
Og svo voru þær svo alveg sérstakar í sinni röð,
klukkurnar hans. Aldrei heyrðu menn þess getið, að
þær biluðu eða ólag kæmist á þær. Og þegar þær
slóu var eins og kvæði við fuglasöngur eða hljómur
fagurra mannsradda. Og útskurður var á kössun-
um, utan og innan á, dálitlar lystilega gerðar undra-
myndir. Og menn spurðu hann, hvers vegna hann
eyddi svo mikilli vinnu í það, sem enginn sá. En
hann svaraði fáu um. Hann var alt af svo fámáll.
“Eg tek ekkert fyrir það,” sagði hann, þegar á
hann var gengið enn frekar.
“Eg gbri það sjálfs mín vegna. Það eykur á innri
gleði mína. Fyrir sjálfan mig, já, þannig er það.”
Og meira hafðist ekki upp úr honum. Ög fólki
þótfci vænt um klukkurnar hans. Þær urðu helsta
heimilisprýðin á hverjum bæ eftir dalnum endilöng-
um.
Árin liðu. Nýir tímar komu. Nýir siðir héldu
innreið sina. Gamlir siðir, sem höfðu verið í heiðri
haldnir kynslóð eftir kynslóð, voru nú einskis metnir.
Heimilisiðnaður, sem hafði verið fólkinu til hagnað-
ar, gagns og gleði, komst í niðurlægingu. Það var
tíska að kaupa úr bænum, frá verksmiðjunni. Samt
voru klukkurnar í heiðri hafðar. Lengur en flest
annað. Það var eins og gamla, fólkið gæti ekki
fengið sig til að hreyfa við gömlu klukkunum sínum.
Og svo fengu þær að vera innan um allskonar verk-
smiðjuskarn í stofunum í nokkur ár. Og svo kom
röðin að þeim. Fyrst voru þær fluttar á piltaher-
bergið. Þvr enn voru þær ábyggilegar eins og sólin
sjálf.
0g það varð dálítið líkt um klukkusmiðinn og
klukkurnar hans. Hann var því minna virtur sem
árin liðu. Og loks var vart á hann minst.
Bræður hans dóu. Og synir hans urðu burgeisar
mestu. Þeir héldu stórar veislur og höfðu marg-
menni á bæjum sínum. En gamli föðurbróðirinn
þeirra uppi í dalnum var aldrei kallaður í veislur
þeirra. Og loks gerðist fólk forvitið um hvernig
honum vegnaði, vesalingnum, aleinum í kofa sínum.
Og loks rann gróðurs0num hans blóðið til skyldunn-
ar og þeir sendu boð til nans. Og þeir, sem sendir
voru, komu aftur og sögðu að hann sæti og dundaði
við eitthvað í stofu sinni. Og í hverjum krók og
kima og um alla veggi voru klukkur, sem framleiddu
tikk-takk-tikk-takk og á hverjum stundarfjórðungi
bárust frá þeim undarlegir hljómar. Það var bert,
og enginn hafði verzlað við hann í herrans háa tíð.’
Og hann kannaðist við það sjálfur. En hann var ekki
að sýta.
— Árin höfðu beygt hann. En hjálp vildi hann
ekki þiggja. Hann þurfti svo lítils, sagði hann.
Aðrir þyrftu ekki að ala áhyggjur sín vegna.
Enn liðu mörg ár. Og enn á ný undruðust menn
um líðan gamla klukkusmiðsins. Og það var nú ge
svo þarna í dalnum, að yrði einhver hissa þá greip
það um sig. Og þess vegna sendu bróðursynir hans
enn skilaboð. En þeir báru sömu boð aftur. Hann
þyrfti engrar hjálpar. *— Hver hefði trúað því? —
En þeir, sem með boðin fóru í þetta sinn, sögðu að
hann væri nú að eins skuggi sjálfs sín og víst myndi
hann hjálpar þurfa. Hann hafði setið í öngum sín-
um, hálfskjálfandi og starað framundan með hálf-
blindu augunum.
Hann mælti vart orð. Og hann vildi ekki heyr3| i
nefnt á nafn, að nei yrði hjá honum eða hann flvtti
sjálfur niður í bygðina. Hver skyldi trúa? Hann
varð frá sér af reiði, þegar á það var minst, gekk
fram og aftur um gólfið og neri saman visnum höndH
unum og stundi. Og hann varð ekki rólegur aftur
fyr en þeir fóru að dást að klukkunum hans. Þá var
eins og hann umskapaðist á andartaki. Andlitið
hans varð ungt og fagurt. Augun ljómuðu. Og bros
hans varð bros ánægðs barns.
En nú tóku bróðursynir hans rögg á sig. Þeir
fengu gamla konu til þess að fara og annast hann.
Og hann tók henni hæglátlega og lét hana dunda sem
hún vildi. En sjálfur gekk hann til hvílu og reis
ekki á fætur síðan.—
Hann lá og hlustaði á klukkurnar sínar. Og þeg-
ar þær slógu, ómuðu á stundarfjórðungi hverjum,
brosti hann svo fallega — éins og til eigin barna.
Seint á haustkvöldi nokkuru dó gamli klukku-
smiðurinn. Og á sama andartaki stöðvuðust allar
klukkurnar hans, bæði þær sem voru í kofa hans og
líka þær, sem eftir voru í piltaherbergjunum í daln-
um. Þær stöðvuðust allar — um Heið og hjarta
meistárans hætti að slá.
Tom
Hann var aðéins um tvítugt, en þó hár og gerfi-
legur. Hár hans var móbrúnt, augun grá og djúp.
Draumlyndi skein úr svip haans, en lítil lífsreynsla.
Hann þótti löngum einrænn. Gaf sig lítið að öðrum.
Hann var einn þeirra manna, sem menn rekast svó
oft á í vesturálfu heims, manna, sem bera það með
sér, að þeir lifa lífi sálar sinnar í “gamla landinu”,
manna, sem eiga ekkert heimili og eru oftast á flakki,
frá einni borgtil annarar, óyndisgjarnir, eirðarlauéir.
Svona var Tom. Þannig var líf hans, uns hann
gerðist hermaður. Hermenskan var áframhald á ó-
þrotlegu æfintýri lífs hans. Við hinir skildum Tom
vart. Sál hans var okkur lokuð bók. En undir niðri
þótti okkur vænt um Tom. Tom brosti sjaldan, en
þegar hann brosti, brostum við iíka. Því okkur
þótti vænt um að sjá hann brosa.
Tom virtist alt af þungt hugsi. En við hvað hug-
ur hans dvaldi, vissum við ekki. Hann var okkur
gáta.
En það var um svo margt annað að hugsa. Og
dagarnir liðu fyr en okkur varði. Við vorum á heim-
leið Allir brostu. Allir virtust glaðir. Nema Tom.
Það var óðum að styttast. Bráðum yrðum við
frjálsir menn. Við vorum í Englandi. Bráðum yrð-
um við sendir til Canada. Og loks kom tilkynningin
um síðastal “leyfið”, er við höfðum þráð svo. Nú
gátum við farið til hvaða staðar, sem við vildum, á
Bretlandseyjum. Og að leyfisdögunum loknum, er
við nittumst aftur .í herbúðunum, höfðum við frá
mörgu að segja. Tom fór til Aberdeen. Hann kom
degi seinna en við. Og hann var allur eitj bros. Sál
hans virtist gagntekin fögnuði. Við spurðum hann
einskis. En okkur þótti vænt um, að hann var
glaður.
Við gengum út saman, Tom og eg. Það var vor og
sólin skein. Og það er fallegt í Surrey, þegar sól
skín í heiði.
Tom sagði mér frá því sem breytti honum í bjart-
sýnismann. Og eg segi frá því nú, en ekki með orð-
um hans sjálfs. Eg veit ekki, hvers vegna hann
sagði mér frá því. En eg vissi, að sálarástand hans
var þá þannig, að hann varð að leita málvinar. Og
mér þótti vænt um, að Tom kaus mig.
Fyrstu tveir dagarnir, sem hann dvaldi í Aber-
deen, voru viðburðarlitlir. Hann gekk um göturnar
og um garða bæjarins og fór í leikhús. En honum
sárleiddist. Og hann hugsaði um það, að í fyrsta
skifti fanst honum óbærilegt að vera einn. Honum
fanst, að hver einasti maður, nema hann, væri um-
kringdur af vinum. Hann þoldi ekki við inni í bæn-
um, svo hann tók sporvagn út á fjöruna. Hann gekk
hvítan sandinn. Hafgolan kysti hár hans og enni.
Hann var eins og nýr maður á andartaki. Og þó
saknaði hann einhvers. Saknaði þess sárt. Þetta
eitthvað var nærvera málvinar.
Það hallaði degi. Hann gekk um fjöruna. Og
þegar það datt í hann, að hann gæti eins vel farið
“heim” eins og að ráfa þar lengur, einmitt þá bar
fundum þeirra sarhan. Hann gaf sig aldrei að stúlk-
um. En í þetta skifti gleymdí hann fyrri ásetningum.
Hann brosti og bauð henni gott kvöld. Hún roðnaði,
virtist reið í fyrstu. Hún virtist eigi eldri en seytján
átján ára. Og Tom afsakaði sig. Hann sagði henni
hreinskilnislega að hðnum liði illa af því að hann
hafði engan að tala við. Svo hún fyrirgaf honum —
hermönnum fyrirgefst oft margt — og þau gengu
feimnislega hlið við hlið. Augu hennar voru módökk
og djúp og Tom var það yndi að horfa í þau., Þau
töluðu saman um nafið og þau fundu, að sálir þeirra
voru skýldar. Og þau settust niður á einn sand-
hólinn og málvina hans sagði:
“Augu þín minna mig á hafið, lit hafsins. Hann
er svo breytilegur. Og svo er litur augna þinna.
Þau breytast með hafinu.' Annað veifið virðast þau
grá og dökk og djúp. Stundum slær á þau bláum lit.
Nú eru þau feins og hafið undir skini kvöldsólarinn-
ar. Þau ljóma."
Tom roðnaði við.
Ef þau ljóma, er það af því, að eg er glaður. Inn-
ilega glaður. Eg lít sál þína í augum þínum. Og
hún er fögur.”------
Svo mættust þau daglega úti við sjóinn. Og svo
rann upp seinasti leyfisdagur Toms.
“Þú hefir vakið sál mína af svefni,” sagði hann.
“Síðan eg leit í augu þín, er eg annar maður. Eg
hefi flakkað um hálfan heiminn, eirðarlaus, og svo
mætti eg þér. Eg þrái heimili, sem eg get kallað
mitt eigið. Og eg þrái þig þar, því eg ann þér.”
Og málvina hans brosti. Hann kysfci augu henn-
ar. Á þeirri stund hét hann því við minningu móður
sinnar, að verða að nýtum manni. Skozk konusál
gaf honum kraftinn til þess. Frá þeirri stundu áttu
sálir þeirra samleið.
Það var vissan um það, sem var þess valdandi, að
Tom var allur eitt hros, þegar hann1 kom aftur til
herbúðanna í Surrey.
Þess vegna var sólskin í sál hans.
Eg brosi æ, er eg hugsa um Tom og málvinu hans.
Eg brosi og gleðst með þeim, því brosið hans Tom er
bros þess, sem hrósar sigri.
ÆFISAGA BERKLAGERILSINS.
Klukkusmiðurinn.
Eftir Sven Moren
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Mcdical Arts Bldg.
Oor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tímar: 2—3
Phone: 27 122
Wlnnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérataka therzlu «. atS
eelja meSul eftir forskriftum lsekna.
Hln beztu lyf, sem hægt er aB fé, eru
notuB eingöngu. l>egar þér kómiC
meb forskriftina til vor, megiC þér
vera viss um, aC fá. rétt þaC »em
Ueknirinn tekur tll.
Nótre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 659 — 87 660
Vér seljum Glftingaleyfiabréf
Giftinga- og JarOarfara-
Blóm
meS lJtium fyrirvara
BIRCH Blómsali
693 Portage Ave. Tala.: 80 780
8t. John: 2, Ring S
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
Phfones: 26 849 og 26 840
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON
falenzkir lögfræðingar.
356 Main St. Tals.: 24 963
peir hafa einnig skrifstofur aO
Lundar, Riverton, Gimli og Plney
og eru þar aO hitta á eftirfylgj-
andl tlmum:
Lundar: annan hvern miOvikudag
Riverton: Fyrsta fimtudag,
Gimli: Pyrsta mlðvikudag,
Piney: Priðja föstudag
1 hverjum mánuOi
J. Ragnar Johnson, b.«.,lib,llm.
íslerzkur lögmaður
með McMnrroy & McMurray
410 Electric Railway Chamber
Winnipeg, Man.
Símai: Skrifst. 26 821. Heima 29 014
A. G. EGGERTSSON
fsL lögfræðlngur
Hefir rétt til aO flytja mál bæOl
í Manitoba og Saskatóhewan
Skrifstofa: Wynyard, Saak.
A. C. JOHNSON
»07 Oonfederatlon Llfe Wd*.
WINNIPEG
Annast um fasteignir tnanna. Tek-
ur að sér aO ávaxta aporifé fölks.
Selur eldsábyrgO og bifredða ábyrgð-
ir. Skriflegum fyrirspurnum svarað
samstundis.
Skrifstofueími: 24 263
Hoimasími: 33 328
J. J. SWANSON & CO.
TjIMITKD i I ^
R e n t a 1 8
Insurance
RealEstate
Mort, gagei
600 PARIS BLDG., WINNPEG.
Phonea: 26 349—26 340
Emil Johnson
SERVIOK ELEOTMO
Ra]magns Contracting — Allskyns
rafmagnsdhöld seld og viO pau gert
__ Eg sel Moffat og CcClary elda-
vélar og hefi þxvr til sýnis d verk-
stœOi minu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin við
Young Street, Winnipeg)
Verkst.: 31 507 Heima:27 286
A. S. BARDAL
848 Shorbrooko St.
Selur líkktstur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá besti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarðla og legsteina.
Skrifstofu talB. 86 607
HelmlUs Tals.: 58 302
Tals. 24 153 l nj. j1
ncwLjucuiii tiiulu oiuuiu Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Næst við Lyceum Winmpeg leikhúsið.
Holmes Bros. Transfer Co.
Baggage and Furniture Moving
Phone 30 449
668 Alverstone St., Winnipeg
Viðskiftiltlenciinga óskað.
^IIIIIIIIIIIIIIIIIII II || IIII11IIIMIIIII || I |||i MII! Illllllimil IIIII llllllllllllllllll IIIIIIIIIIIIIIIILI
1 Samlagssölu aðferðin. 1
Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- =
= afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega 5
E lœgri verður «tarfræksluko»tnaðurinn. En vörugæðin 5
= hljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að =
E vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni E
= ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar =
= vörusendingar og vörugæði. S
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru E
= fyrgreind þrjú meginatriði trygð. E
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
= 846 Sherbrooke St. - ; Winnipeg,Manitoba |
miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiinii