Lögberg - 12.01.1928, Qupperneq 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. JANÚAR 1928.
Bls. 5.
Dod<is nýrnapillur eru best*
nýrnameðalið. Lækna og gigt bak-
v«rk, ihjartabilun, þvagteppu og
önnur veikindi, eem stafa frá nýr-
unum. -- Dodd's Kidney Pills
kosta 50o askjan eða sex ðskjur
fyrir $2.50, og fást hjá ðllum lyf-
•ðlum eða frá The Dodd's Medi-
cine Company, Toronto, Canada
ámælisorðið þennan morgun, svo
eg held því verði ekki haldið
lofti framar.
Eg bjó mig í snatri, kysti konu
og börn, bað guð í huga mínum að
v-erndia þau og heimilið, og lagði
stað með birtu til vinar míns, hr
Alex E. Johnson lögregluþjóns og
stefnuvottar héraðsins, sem ráð
inn var til farar með mér. — Mr.
Johnson var að klæða sig í skyrt
una, er eg kom, en var í allra bezta
skapi, eins og hann er alla-jafna
Frýjaði eg honum nú hugar að
hraða sér, því nú var dýrmæt hver
líðandi stundin. Var hann strax
reiðubúinn, og eftir að hafa
drukkið hestaskálina, var lagt
stað og farið heim til hr. Árna S
Josephsonar, góðvinar okkar
beggja, fyrrum stórbónda í Min
nesota, en sem nú býr blómabúi
við suður takmörk Glenboro þorps
Var Árni ráðinn í að slást í för
með okkur, og var reiðubúinn
með bros á vör, þegar við komum.
Var nú ekkert eftir annað, en að
Þiggrja góðgerðir hjá Árna, kemst
enginn undan >ví, sem ber >ar að
garði. r
Var nú lagt af stað í herrans
natm, kl. nærri 8 um morguninn
! ord Sedan bíl. Vorum við all-
" g}aSir 1 bragði; veður var hið
akjosanlegasta, 0g sannaðist >ar
hið fornkveðna, að “svo gefur
hverjum, sem hann er góður til ”
Var nú farið sem leið sá suður til
Baldur, suður og austur til Glen-
boro og >aðan austur til Crystal
1 y- Á tollskrifstofunni >ar
fengum við vegabréf okkar án
minstu tafar. Lagði Mr. Baker
umboðsmaður stjórnarinnar þar’
sig allan fram til þess að gefa
okkur allar þær leiðbeiningar, sem
hann gat. Héldum við svo áfram
aleiðis til Sarles, sunnan landa-
mæranna, en þar er tollskrifstofa
a.ndarikjastjórnarinnar. Féllu
múrarnir niður, jafnskjótt og við
, *P+Un! * og var okkur
leyft að halda ferðinni áfram, án
pe9a. við værum spurðir spjörun-
um ur.
Nú var haldið vestur ellefu míl-
ur, eða >ar til við komum á >jóð-
veginn nr. 4, sem Iig-gur suður.
Eftir að hafa farið fimm mílur,
ferðuðumst við á mölbornum vegi
al-Ia tið eftir það. Við héldum
suður eftir nr. 4 allan laginn og
bar ekkert til tíðinda annað en
>að, að við áðum í litlu þorpi um
miðdegisbilið og snæddum dag-
lega. Þótti okkur >etta furðu-
legt, því við höfðum ekki séð slíkt
fyrirbrigði áður. Þau hjón unnu
af kappi og samvizkusemi, en á
meðan vorum við að dást að kon-
unni. Á tilteknum tima var alt
komið í lag, og vorum við hinir
þakklátustu.
Var nú lagt á stað frá þessu
þorpi, sem mig minnir að héti
Echleson. Gtekk nú alt greiðlega
í náttmyrkrinu; fórum við austur,
sem leið liggur gegn um Valley
City. En þegar við áttum eftir
20 til 30 mílur til Fargo, sprakk
gjörð (blow-out). Kom nú luktin
að góðu haldi; skiftum við um i
snatri og héldum síðan leið okk-
ar og ekkert sögulegt bar til tíð-
inda; komumst við til Fargo kl.
nærri eitt um morguninn >ann
29. Höfðum við >á farið á einum
degi 347 mílur.
í Fargo voru ekki allir gegnir
náða, >ví enn voru bílar þar
á strætunum. Leituðum við uppi
gistihús og fengum ágætis her-
bergi, gengum til náða og sofn-
uðum vel. Klukkan sex um morg-
uninn vaknaði eg og vakti Árna
Josephson, og tókst mér að hafa
hann úr rúminu klukkan hálf-
sjö. Var þá ráðist í að vekja Mr.
Johnson og tókst það um síðir.
Lögðum við á stað eins fljótt og
kostur var á austur yfir Rauðá,
til Moorehead í Minnesota. Var
sá staður í fyrndinni einn af
fangastöðum frumbyggjanna*
til
a-
Bellingham, björgin stóru og
merkilegu, sem þekja jörðina >ar
á stóru svæði., Þó kvað þetta ekki
vera nema svipur hjá sjón í sam-
anburði við hið hrikalega land-
lag í kringum Granite Falls. Feg-
urst þótti mér í Ortonville, ef eg
man rétt. Sá bær stendur á vatns-
bakka. Austanvert við vatnið er
afar fagurt að k-eyra fyrir neðan
hæðarbrúnina og horfa vestur yf-
ir vatnið spegilfaugrt.
Til Madison komum við kl. 4
um daginn. Er >að allmyndarleg-
ur bær, mig minnir með um 2,500
íbúa. Þar búa þrjár dætur Árna
Josephsonar, Mrs. Groff, Mrs.
White og Margrét ógift. Allar
stunda þær >á atvinnu, að prýða
hár kvenna, og eru þaulæfðar
orðnar í því vterki. Mrs. White
var einmitt þessa dagana, sem við
vorum syðra, stödd í Minneapolis
að ganga undir próf í þessari iðn,
og hlaut hún hæstu einkunn
hverri grein. — Tengdasynir Árna
stunda rakaraiðn, og hafa lengi
fengist við það starf.
Við dvöldum stutta stund í
Madison, að þessu sinni, og héld-
um áfram austur til Minneota, því
nú fór að verða úrkomulegt og
byrjaði að rigna ögn áður en við
náðum síðasta áfanga. Við kom-
um til Minneota kl. 6 um k6völd-
ið og héldum beint til búðar þeirra
Andterson bræðra, sem eru mestu
vinir Árna; hafði eg kynst þeim
lítillega áður. Á kirkjuþinginu í
leiðinni til Manitoba og Nörðvest- Dakota 1922 kyntist eg Oddi, og
urlandsins. í Moorehead snerum
við inn á þjóðveginn nr. 6 og héld-
um suður áleiðis til Madison, sem
er um 160 mílum sunnar við þenna
þjóðveg. Fórum við nú hægt og
gætilega, þóttumst fullvisir að ná
eftir hæfilegan tíma til Minne-
ota, en þangað eru að eins um 200
mílur frá Fargo.
Til Breckenridge komum við kl.
nálægt 10, og þaðan sen'di eg
skeyti heim Komst eg í nokkuð
hart við stöðvarstjórann, >ví hann
vildi reka það ofan í mig, að Glen-
boro væri til í Manitoba. En eg
vildi ekki láta undan með þetta,
því það var eitt, sem eg þóttist
vita nokkurn veginn fyrir víst.
Leitaði hann ,óaflátlátanlega í
bókaskruddum og kannaðist síð-
ast við >að, en. vildi færa sér til
málsbóta, að honum hefði mis-
heyrst nafnið — sem getur líka
hafa verið, þó eg þættist ekki tala
óskýrt. Annars er >að undravert
hvað allur þorri manna í opinber-
um stöðum er hryssingslegur við
ókunnuga í fyrstu og fráhrind-
andi, eins og margir vilji sýna
fyrirlitningu. Á þetta sér stað,
sunnan sem norðan landamær-
anna jöfnum höndum.
verð.
Um sólsetursleytið komum við
til Jamestown, sem er snotur lítil
borg í dalverpi einu, um 100 míl-
ur vestur frá Fargo. Er þangað
kom vorum við komnj,. 250 mí]ur
alieðis. Við hðfðum ákveðið, að
komast til Fargo um kvöldið, og
héldum við áfram austur á bóg-
inm Eftir þjóðvegilnum nr. J10
héldum við áfram nál. l5 mílur,
1 htíU 1?0rpi og neyttum
kvoldverðar. Að kvöldverði lokn-
nm flaug mér f hug, að ilt væri
að vera í myrkrinu, ef óhapp bæri
að hondum, en löng ferð fyrir
ondum um nóttina, svo eg fór í
harðvörubús og geypti steino]íu_
kt til vonar og vara. Þótti okk-
ur kynlegt, að hún
jiýr og hægt væri að fá hana fyr-
hevr? \°g þÓ hötðum við
neyrt svo m.kið tálað um tollana
orðan landamæranna
attum eftir að læra
þetta.
mHur",hÖfCum vi* farið „argar
”ivári.SearS,'él1Í”<,b"*51
* ifram "Undt íír Vl5 h,aId-
Þar5vTi'U'hti' ”*Sta bo™P’e!' Ea
Þriitt fyrir Ca Tvo °“m bM
voru í nágrennim. ’ Sem ^ar
lánsamír að gS’;°rUm við s.v<>
sem okkur var sagt Jarn.smið*
sagt að væri latr.
legur að gera við bifreiðar. yfð
fundum hann í smiðju sinni >6
ramorðið væri, og tjáðum honum
vandræði okkar. Hann tók okC
vel og hafði goð orð um að koma
° u 1 lag) á 2V2 kl.tíma. Þegar
hann var að byrja á verki sínu
kemur kona hans og tekur tií
starfa með honum og vinnur rösk-
Okkur gekk ferðin greiðlega um
daginn og engin óhöpp báru að
höndum. Við vorum allir í bezta
skapi; veðrið brosti líka við okk-
ur. Hver okkar hafði sitt verk
að vinna: eg stýrði bílnum, og
án gat eg litlu öðru sint; Mr. Joseph-
son átti að halda niðri afturenda
fararskjótans; fanst honum >að
létt verk og löðurmannlegt, og
'latti hann þess ekki, að við færum
ögn greiðara. En Mr. Johnson
átti að gæta luktarinnar, þeirrar
er við keyptum nóttina áður; var
hann stöðugt með luktina í hend-
inni. Horfðu menn á þetta eins
og naut á nývirki, er við komum
ofan úr bílnum, og hugðu að við
mundum tilheyra einhverju helj-
armiklu luktarfélagi (Lantern
Society), og þóttu við nokkuð í-
skyggilegir, ekki sízt af >ví, að
við vorum allir býsna vel vaxnir
úr grasi.
Þrent var það, sem við veittum
sérstaklega athygli á leiðinni frá
Jamestown, N. D., til Madison í
Minnesota. Það voru fyrst og'
fremst eggja-“samvizkur” (Egg
Sandwiches), sem var svo mikið
haldið að okkur á hinum ílitlu
matsöluhúsum í smábæjunum, eitt
steikt egg á milli tveggja brauð-
sneiða. Eg bað oftar en
sinni um aðeins steikt egg, en >að
yar ekki við það komandi, nema
brauðið fylgdi. — Annað var >að,
hvað fólkið virtist eitthvað fá-
var fult svo! frótt um það, hvar það átti heima
á hnettinum, þegar verið var að
spyrja það til vegar. Rann >á upp
í huga mínum saga af velmetnum
íslenzkum borgara í Minnesota,
sem var að ferðast til Canada, en
viltist, og þegar hann fór að leita
sér upplýsinga, þá gat enginn leið-
beint honum, þar til hann að lok-
um finnur mann og kvartar um
hvernig á þessu muni standa, að
enginn skuli geta lleiðbeint sér
Maðurinn segir, að hann skuli
ekki furða sig á því, því hann sé
kominn flér inn í afar-stórt vit-
firringahæji. Datt mér í hug um
stund, hvort við værum komnir í
þetta hæli, en kunningi okkar
skaut >ví að okkur, að fólkið muni
hafaJ tekið okkur fyrir vitfirringa
að vera að spyrja »m veg, þar sem
leiðin var mörkuð. Brátt náðum
við okkur í vegakort og spurðum
ekki til vegar úr því. — Það þriðja
var landslagið fyrir norðan Madi-
son, í kringum Orlanville og
hefi séð hann síðan; og Sigurði,
sem er verluznarstjórinn, kyntist
eg fyrir nokkrum árum norður í
Canada, er hann var í heimsókn
til Árna.. Þeir bræður tóku á
móti okkur með allri blíðu, Oddur
bauð okkur öllum til kvöldverðar,
og áttum við þar ágætustu við-
tökum að fagna. Kona Odds er
Kristín Albertsdóttir, systir Guð-
nýjar konu Páls Anderson í Ar-
gyle-bygð; eru þær systur nafn-
togaðar sóma- og myndar-konur.
Tóku >au hjón á móti okkur, eins
og þau ættu í okkur hvert bein og
buðu okkur þar að vera með öHu
okkar liði, eins lengi og við vild
um, að forn-íslenzkum höfðingja-
sið. Heimili þeirra Andersons-
hjóna, er eitt hið allra prýðileg-
asta í Minneota, með öllum ný-
tízkuþægindum.
Að kveldverði loknum, fór eg
að heim’sækja móðursystur mína,
Mrs. Stefa,níu Johnson, sem heima
á í Minneota. Er hún orðin göm-
ul kona, komin yfir sjötugt; var
hún veik og rúmföst, hafði verið
veik í 9 vikur og verið um tíma
á spítala, var nú samt heldur á
batavegi. Hafði eg einu sinni
séð hana áður, 1912, er hún kom
í kynnisför til Glenboro. Maður
hennar er Joseph Johnson, nú
orðinn fjörgamall og blindur, en
skrafhreifinn og stálminnugur.
Hafði hann verið móður minni
samtíða hjá séra Halldóri Jóns-
syni á Hofi í Vopnafirði; hafði
hann gaman áf að skrafa um
gamla tíð. — Mrs. Agnes Hoff,
dótturdóttir hennar, en fóstur-
dóttir S. S. Hofteig, var þarna hjá
ömmu sinni; á hún heimili >ar
í bygðinni, hafði hún um stund
yfirgefið mann og börn til þess
að stunda ömmu sína í þessu
stríði hennar; hafði hún einn
drenginn með sér, af fjórum sem
hún á. — Var okkur fagnað á
heimilinu og komumst við John-
son félagi minn ekki. hjá því að
drekka kaffi, áður en færum. —
Þegar fór að kvölda, fórum við að
hugsa til ferðar út í bygð. Var
heimili móðurbróður míns, hr. S.
S. Hofteig, hinn ákveðni áfanga
staður, io mílur norðaustur frá
Minneota. Árni Josephson ætlaði
til sona sinna, Frank og Helga,
sem búa í nágrenni við Hofteig’
Kom Helgi strax til Minneota að
sækja föður sinn. Þágum við
leiðsögn hans heim til Hofteigs,
því að við vorum ókunnugir, en
einu ?!mt °rðlð 3f nóttu; fylgdum við
ClnU 1 bumatt á eftir og alt gekk greið-
Cego. Skildum við Johnson við >á
feðga hiá Hofteig 0g þökkuðum
fyrir góða og skemtilega
fylgd.
Drangeyjarsund.
(Framh. frá 1. bls.)
Þegar við komum að Drangey,
var skjótlega haldið upp á eyna,
úr Uppgönguvíkinni, sem liggur á
milli Ivambhöfða og Lundhöfða.
Erlingur var eftir í vélbátnum, og
hvíldi sig undir sundraunina. Upp-
gangan var brött og töluvert erfið;
lausagrjót mikið þar til upp kem-
ur í skarðið, sem aðskilur Lamb-
höfða frá sjálfri Drangey. Að
norðanverðu við Lambahöfða skerst
önnur vík .inn í eyjuna, sem heitir
Heiðnavík, og þar upp af er
Heiðnabjarg, sem Guðmundur góði
varð að hætta við að vígja, eins og
stendur í þjóðsögunum. — Fyrir
botni Uppgönguvíkurinnar er
Tjaldhöfði; hann er á hægri hönd
þegar upp er gengið. Altarishom,
og er þar þverhníft bjarg fyrir
neðan. Við stöldruðum við á Alt-
arinu, og báðum bænir okkar að
fornum sið. Var þar m. a. k. vel
beðið fyrir Erlingi.
Þá var eftir síðasta brekkan upp
að Brúnarhellu;; þar eru festarnar
festar uppi, sem menn handstyrkja
sig upp eftir á eyna. Hálfa klukku-
stund vorum við upp á eyjuna, en
þaðan héldum við skemstu leið að
Grettisbæli /'Grettistóft). Var þar
margt að sjá, sem eigi er rúm til
að skýra frá að þessu sinni. Út-
sýnið úr Drangey var dásamlegt
um allan 'Skagafjörðinn, og naut
þess vel i sólskininu. Norð-austan
við Drangey liggur Málmey (156
stikur á hæð), en þar austar skag-
ar fram hinn dökki Þórðarhöfði
(202 stikur), og býður Ránardætr-
um byrginn. En mest ber >ó á
hinum tignarlega Tindastól (qSq
stj, sem er á hægri hönd. En lit-
ill var tíminn að athuga útsýnið,
þvi Sigurjón farastjóri rak á eftir
og sagði annað nauðsynlegra. —
Væri nú tími til kominn að fara í
bátana og hyggja til heimferðar
Þótti fylgdarmönnum nóg um hve
greiðlega var haldið ofan af Drang-
ey.
nr.
En
meira
við
um
sam-
Klukkan var að ganga ellefu,
er við náðum áfangastaðnum, og
voru allir gengnir til náða utan
húsbóndinn, Halldór sonur S. S.
Hofteig, sem nú fyrir all-löngu
hefir tekið við búinu af föður sín-
um. Tók hann á móti okkur með
mestu alúð, en >ar sem framorð-
ið var vísaði hann okkur til svefn-
herbergis, sem var hin glæsileg
asta vistarvera; var það okkar
heimili, meðan við stóðum við í
bygðinni. Vorum við nú fegnir
hvildinni, sofnuðum fljótt og
sváfum vært fram á morgun.
Vissum við ekki neitt, fyr en gamli
frændi kom inn í svefnherbergið
um morguninn, og varð >ar hinn
mesti fagnaðarfundur. Hafði eg
ekki séð hann í mörg ár, og varð
mjög glaður af að sj>á hvað vel
ern hann var enn og laus við öll
ellimörk, þrátt fyrir hans 86 ár
og hans mikla æfistarf. (Frh.)
Þegar vi8 komum aftur niður af
Drangey, var haldið á Drangeyjar-
íjöru, og tekiö að undirbúa Erling
undir sundraunina. MeSan að
Ólafur og Sigurjón voru að bera
maksturinn á Erling, og klæða
hann i sundfötin, skrapp eg í sjó;
•var hann svalari en svðra, enda 11
stiga heitur hér, en 14 stig við
sundskálann í Reykavik.
Erlingur var svo búinn, að hann
var í þrennum sundbolum; sá ysti
var gerður úr dúnheldu lérefti, en
hinir voru venjulegir ullar-sund-
bolir. Sundhettur hafði hann
tvær, og fingravetlinga á höndum
úr dúnheldu efni. Allur útbúnað-
ur var hinn ágætasti að öðru leyti
en því, að engin hafði hann sjó-
gleraugu. Hann var vel smurður
með feitiefnum, sem sérstaklega
voru búm til varnar sjávarkulda.
bæði undir sundklæðin, og eins
borið í þau. Undirbúningurinn
undir sundraunina tók tæpa
klukkustund.
Það var eigitilega ekki fvrr en að
Erlingur vapraði sér til sunds, að
fylgdarmenn okkar trúðu þvj, að
hann vildi freista að synda til
lands. Einkum leist Bjarna Drang-
eyjarformanni ógæfusamlega á
þetta ferðalag, mest vegna þess
hve áliðið var dags.
Klukkan 5.40 óð Erlingur út í
sjóinn, og varpaði sér til sunds. Var
þá nýbyrjað að falla að. Veður
var mjög hagstætt í byrjun; með-
vindur og meðstraumur, og sóttist
sundið greitt. Hann svam aðal-
lega þolskriðsund (fjögra taka), og
hvíldi sig með því að synda bringu-
sund við og við. Hann var grunn-
syndur .og andaði í hverju taki
Sundtökin voru prýðilega samæfð,
og einkum voru handtökin öflug;
það voru venjuleg skriðsunds (yf-
irhandar)-tök, nema hægari og
lengri.
Fæturnir eru þráðbeinir, og fóta-
hreyfingin aðallega um mjaðmirn-
ar. Fótatökin voru fiögur á með-
an handtakið var eitt. Tvær fyrri
‘‘klippurnar” gerði hann um leið og
hann velti ser dalitið, og var
skæratakið” stærra á hægri hlið,
en síðan tvær smáklippur (spörk).
Ólafur, ibróðir Erlinds, mun hafa
ráðið mestu um sundaðferð hans og
þjálfun. Ólafur er ágætur sund-
kennari, og hefir um mörg ár kent
svmd í Laugarneslaugum, áamt
Tóni 'bróður sínum. Mun kostur
þeirra bræðra við sundkensluna
vera fremur þröngur, enda ekki
’tllur skilningur kominn á það enn.
hve sundkunnáttan er nauðsynleg
þeirri þjóð. sem mest lifir af sjáv-
arútvegi. Væri leitt ef þeir bræð-
ur yrðu að hætta hér sundkelsunni,
af þeim astæðum. eins og Erlingur
rð að gera.
Við fylgdum Eflingi í tveimur
bátum; í röðrarbátnum, sem réði
stefnunni, voru þeir: Ólafur sund-
kennari, Sigurjón sterki Pétursson.
Lárus Runólfsson. formnður og
Guðm. Stefánsson frá Reykjtim.
En í vélbátnum voru: Bjami
DrangeyjarformaÖur Jónsson, Sig-
urður sjómaður Gíslason, Einar
Ásgrímsson, (14 ára) sonur bónd-
ans á Reykjum og undirritaður.
Meðal annar björgunartækja,
höfðum við hlaðna byssu í vélbátn-
um, til að granda með sjávardýr-
um, er kynnu að sækja aÖ sund-
kappanum. En til þess kom ekki;
við létum vélbátinn þundra einu
síldartorfunni, sem á leið okkar
varð.
Eins og áður er sagt, var aðal-
sundaðferð Erlings þolskriðsund,
en til hvíldar svam hann bringu-
sund, alls 27 sinnum á leiðinni.
Stundum aðeins nokkur sundtök í
<ænn, en lengst var hann á bringu-
sundi í 6 min. og var það þegar fór
að líða á sundið. Bringusundtökin
voru þetta frá 26 til 36 á mín., en
skriðsundtökin 22 til 26 á mín. Eg
mældi sjávarhita fimm sinnum á
leiðinni, og reyndist hann altaf I1
stig.
Nokkrar marglyttur sáust á leið-
inni, en ekki stórar.
Þegar sundið var hálfnað, fór að
hvessa, og gerði viridgerru, sem sjó-
menn i Skagafirði kalla svo. Þá dró
og fyrir sól. En altaf svam Erl-
ingur jafn knálega, og sá enga
þreytu á honum, fyrr en hann fór
að klýfa hinn þétta þverstraum
við Reykjadisk.
Rétta stefnan úr Drangey í land,
er að bæinn Reyki beri yfir Reykja-
disk. Þeirri stefnu var og haldið,
þar til straumurinn inn fjörðinn
reyndist of þungur og erfiður sund-
kappanum, sem vildi ná landi við
Reykjadiskinn, var farið að svip-
ast eftir góðum lendingarstað. En
alstaðar virtist lending erfið; stór-
grý'ti og hamrar. Þá var og há-
flóð.
Nú bar straumurinn Erling inn
víkina. Og þó öldurnar væru að
vísu minni þegar nær kom strönd-
inni, þá fór Erlingi að veitast sund-
ið erfiðara. Var það mest vegna
sjávarseltu í augum; en hann hafði
engin hlífðargleraugu, eins og áð-
ur er sagt. Var hann þá búinn að
synda i nær fjórar klukkustundir.
Þegar komið var suður fyrir
Reykjaá, fast að landi, þar sem
heitir Hrossavíkurnef, var Erling-
ur tekinn upp í róðrarbátinn, því
ómögulegt var fyrir hann að stíga
á land vegna brims og þess hve
ströndin var grýtt. Var líka að
okkar áliti, sundrauninni lokið.
Hafði hann þá verið á sundi í 4 kl.
st. be mín.; en vcgalengdin 7.5 röst.
Við tókum tíman á tvær skeið-
klukkur, og sýndi önnur klukkan:
4 kl.st. 24 mín. 57 sek., en hin 4
kl.st. 25 min. 2,6 sek.
Var nú haldiÖ hið skjótasta í
land, en þar var fyrir gamall mað-
ur, Sölvi Sigurðsson að nafni,
fósti Ásgrims bónda á Reykjum.
Hann stóð líka í f jörunni þegar við
lögðum út í Drangey, og óskaði þá
Erlingi sérstaklega góðrar ferðar.
Mun hann hafa grunað hvað til
stóð, en verið var að hita og sund-
urleysa maksturinn, sem borinn
var á Erling.
Þá var haldið í Reykjalaug með
Erling og hann baðaður og ræstur.
Feitin var mjög föst á skrokknum
og gekk illa að ná henni af, og var
laugavatnið þó vel heitt; varð að
blanda það með köldu vatni.
Daginn eftir hvíldi Erlingur sig
eftir sundraunina, en við félagar
lians símuðum sundarfekið suður.
Skagfirðingar tóku hið bezta á
móti okkur og var dvölin á Sauðár-
króki mjög ánægjuleg.
Við fórum landleið suður; og
var vel tekið á móti Erlingi í höf
uðstaðnum, eins og vera bar.
IV.
Það eru nú tæpar níu aldir síð
an Grettir synti úr Drangey, og
sótti eldinn
Mörgum mun leika hugur á þv
að vita, hvaða sundaðferð Grettir
hefir notað, — hvað lengi hann hafi
verið á leiðinni, og hvar komið að
landi. Erfitt mun vera að leysa úr
þessum spurningum; þó má fast-
Iega gera ráð fyrir, að hann hafi
vnt bringusund, bæði vegna þess,
hve fáar sundaðferðir hafa þá ver
ið þektar, og eins af því, að bringu-
sund er venjulega talið vera ein
allra öruggasta sundaðferðin, a. m
k. fyrir þolsund. Það getur verið
að Grettir hafi hvílt sigj með því
að synda t. d. baksund; en sumum
mun finnast það ósennilegt, vegna
hin frábæra styrkleik hans og
manndóms.
Útivi'starlífið 'samfara aflraun-
unum, hefir gert Gretti þolnari,
sterkari og áræðnari en nokkurn
annan. Hann leggst einn úr Drang
ev til lands, án nokkurrar fylgdar;
og er ekki að furða, að það hafi
eina tíð verið talið einstætj afreks-
verk. Hafa þó ekki allir lagt trún-
að á þetta sundafrek Grettis, sem
Erlingur hefir nú svo fagurlega
sannað.
Það er ekkert efamál, að vel
hefirGrettir æft sig undir þessa
sundraun; hann mun oft hafa synt
í kringum Drangey, og Illugi líka.
Enginn syndir mílu vegar óæfður.
eða litt æfður, og sizt í svölum sjó.
Hvar Grettir hafi komið að
landi, um það mun lengi mega
þrátta, en ósennilegt þykir mér að
hann hafi lent á sjálfum Reykja-
diski, vegna stórgrýtis, heldur
skamt þar frá, í vikinni fyrir neð
an gömlu Grettislaug. Þar er
landtaka sæmileg.
Þó aðGrettir hafi orðið að vera
mjög var um sig, þá hefir hann þó
að öllum likindum getað valið
landgöngustaðinn. Enginn vissi
um “sundferð” hans úr Drangey
fyr en eftir á, og gátu því óvinir
hans ekki setið fyrir honumb Þá
hefir hann og að sjálfsögðu valið
gott veður, og verið að því leyti
hepnari með veður en Erlingur, og
af þeirri ástæðu dreg eg, að hann
hafi ekki verið lengur á sundi en
3V2 kl.stund.
V.
Á þessu ári hafa verið unnin
fleiri afreksverk i íþróttum en
nokkru sinni áður, síðan íþrótta-
hreyfingin hófst á ný. Hver
merkis viðburðurinn hefir rekið
annan. Nýjar leiðir verið farnar.
Mörg ný met sett, eins og lesend-
um blaðsins er kunnugt. —
Jþróttafélag Reykjavíkur sendi
á árinu tvo fimleikaflokka tiLNor-
egs og Svíþjóðar og þeir gátu sér
þar hinn ágætasta orðstir fyrir
snjalla fimleika og prúða fram-
komu. Tvær stúlkur synda úr
Engey til lands, og hefðu eins get-
að verið fimm, að því er sund-
Tjarnir voru þar skamt frá og bár-
um við vatn úr þeim í trébölum.
Einkum var Sigurjón athafnamik-
ill; er betra að hafa hann í fylgd
með sér í slíkum ferðum, en tvo
aðra. Ásgrímur bóndi hafði ný-
lega látið hækka virkið í kring um
laugina og var þar hið bezta skjól.
Eins og að líkindum lætur, var
Erlingur nokkuð þrekaður eftir
þessa miklu sundraun. Mun það
þó ekki hafa verið vegna vega-
lengdarinnar, því oft liafði hann
synt lengur í laugunum syðra,
heldur vegna sjávarkij.lda. Það er
mest vegna sjávarkulda, að menn
synda yfirleitt ekki lengur hér i sjó
en rúma klukkustund. Enga fékk
Erlingur hressingu, fyrr en eftir
sundraunina og þá heita mjólk
Ekkert áfengi var haft með í ferð-
inni, og þessvegna gekk alt svo á-
gætlega vel. Erlitigur er hinn
mesti reglumaður, og ættu íþrótta
menn vorir að taka hann sér til
fyrirmyndar í þeim efnum. Hann
hefir alla tíð æft sig vel og reglu-
lega undir kappraunir, og lifað á
íþróttavisu, og þessvegna náð svo
góðum árangri. Vona eg að Erl-
ingur hafi nú með þessu Drang-
evjarsundi sínu, sótt þann eld, er
dugi íþrottamönnum vorum til
frekari afreksverka, a. m. k. næstu
mannsaldra.
Þegar við komum heim að Reykj-
um aftur var þar matur á borðum.
og nóg af heitri mjólk; var drukk-
ið fast. Erlingur hrestist nú fljótt.
en var sjondapur enn vegna sjávar
seltunnar.
Klukkan 3 um nottina komum
við aftur á Sauðárkrók. Mikið
var sungið á leiðinni, enda radd-
menn i förinni. Við urðum að
vekja upp á gistihúsinu; því eng-
inn bjóst við okkur svo seint.
skálavörður segir. Þá má og minna
á sundraun Jóhanns Fr. Guð-
mundssonar, er synti yfir Siglu-
fjörð; sjávarhiti var aðeins 6 stig.
Þá hafa átta af fremstu íþrótta-
mönnum vorum farið til Danmerk
ur og kept þar í einmenningsíþrótt-
um á alheimsmóti K. F. U. M„ og
hlotið mikla sæmd, þó við 17 þjóð-
)r væri að keppa. Þá hefir í fyrsta
skifti verið hlaupið frá Þingvöll-
um til Reykjavíkur, svo kunnugt
sé; og loks hefir Erlingur sund-
kappi synt úr Drangey til lands og
sannað sundafrek Grettis; mun
margur telja það mestu þrekraun
ársins. Haldi Erlingur jafn vel
áfram sundæfingum og hingað til,
verður ekki langt að bíða þess, að
hann syndi t. d. úr Vestmannaeyj-
um til lands.
Af öllum þessum afreksverkum
má sjá að við erum aÖ rétta við
aftur í líkamsíþróttum, þó margt sé
enn óunnið.
Stökkmenn vorir stökkva nú
meira en hæð sina, eins og Gunnar
á Hlíðarenda forðum; en lang-
stökksmennirnir hafa enn ekki náð
að stökkva eins langt og Skarphéð-
fhn, er hann stökk yfir Markarfljót,
á milli skara. En þó eru þeir að
nálgast það met . Ætti vel við að
einhver stökkmanna vorra freistaði
að stökkva yfir Flosagjá yfir 1930.
Eitt af verkefnum íþróttamanna
er að sanna afreksverk forfeðra
rra, og þó róðurinn sé engan
veginn léttur enn, t. d. vegna af-
skiftaleysis hins: opinbera, þá er
furða hvað hefir áunnist. Þeir
menn, sem enn kunna að vera á
móti likamsíþróttum, ættu vel að
muna það, að gtdlöld bókmenta
mun hef jast hér aftur á ný með af-
reksverkum íbróttamanna. Fræði-
menn og skáld munti taka höndum-
um saman, og lofa afreksverkin að
BÖKUNIN
bregst ekki ef
þér notið
MAGIC
BAKING
POWDER
Það inniheldur
ekki alúm og er
ekki beizkt á
bragðið.
maklegleikum.
Árið 1927 hefir að mörgu leyti
markað nýtt tímabil í íþróttasögu
vorri, og væri íþróttamönnum þá
fullgoldin afreksverkin á árinu, ef
hið opinbera vildi nú veita 1. S. 1.
hina umbeðnu f járveitingu til sund-
haUarinnar og Olympíuleikanna.
—íþróttablaðið.
Ferðasögubrot.
(Er skeði v@rið 1927, þá G. T.
stúkan “Einingin” var stofnuð).
Ferð til Selkirk finst nú enn
föst í sumra muna,
þá ‘stórtemplar’ og stuðningsmenn
stofnuðu “Eininguna.”
Við lögðum fimrn á votan veg,
um vor' að þánu hjarni:
Bárdal, Hjálmar, Jón og eg
og jötun nefndur Bjarni.
I fyrstu var oss gatan greið,
glaðværð fylti huga;
magnþrot kom á miðri leið;
og mæða aS yfirbuga.
Afl þá sýndi einn sem Þór,
annál fært það látum,
er bílinn oní fen eitt fór,
og fastir þar við sátum.
Sögu kjarnan sjáum þar,
>ó sumum öfgar þyki:
—með annari hendi Bjarni bar
bílinn upp úr dýki.
Drengur sá fékk hug vorn hrest,
hraustur, af víkings kyni,
Bjargráð þakkar Bárdal mest
Bjarna Magnússyni.
Guðjón eins í ’glöðum tón,
gefur Bjarna hlutinn,
30 að Hjálmar, hanp^og Jón
til hjálpar ýttu á skutmn.
Frá Magnússyni magn þá fékk
máttlaust vélardýrið.
sem urraði og ekkert gekk
með Arinbjbrn við stýrið.
Hér í brag svo hnýti eg
heillaráð, án vafa : '
meö í bíl um blautan veg
er Bjarna gott að hafa.
Nær áframhalds er úti von
og illfær reynist vegur:
munið að Bjarni Magnússon
er mönnum nauðsyn’egur.
Guðjón H. Hjaltalín■
EYÐILEGGING.
Lutu eldi landsins ból,
llist var seld í dróma,
hneig að kveldi happa-sól,
—hrundi veldi Róma.
Frami seldist fyrir glys,
freyddu að kveldi skálar,
fórst í eldi fánýtis
fagna veldið sálar.
HAUST.
Nú er náttúran ömurlig,
og ekkert ræðin—
fuglinn hefir falið sig,
er flutti kvæðin.
En fyrir það á fönnin hrós
hve fínt hún vefur
fald yfir >á fölvu rós,
í fold er sefur.
Sú víst ábreiða verður hlý,
um vetur langa,
því rís upp aftur rós á ný
með rjóða vanga.
BENDING.
Á flestum mótum.freisting er,
fánýt bót við pínum—
víða grjót á götum hér —
gættu að fótum þínum.
R. J. Davíðsson.