Lögberg - 05.04.1928, Blaðsíða 6

Lögberg - 05.04.1928, Blaðsíða 6
BIs. 6. LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. APRÍL 1928. Ljónið og Músin. Eftir Charles Klein. (Saga sú, sem hér birtist í íslenzkri þýðingu, kom fyrst út árið 1906 í New York). “Miss Roberts,” svaraði Bagley mjög há- tíðlega, “í þessu bréfi er eg að láta í ljós að- dáun mína fyrir yður og ást mína til yðar. Trúlofun ykkar Jeffersons er naumast afgerð, svo maður segi okki of mikið.” Það var ofur- ltill keimur af háði í röddinni, sem ekki fór fram hjá Kate. “Þér getið ekki dæmt eftir því, sem þér haf- ið séð,” svaraði hún og reyndi að sýnast reið, sem hún var þó í raun og veru ekki. ‘ ‘ Við Jeff kunnum að dylja ást okkar, þó hún sé heit. Það eru ekki allir, sem kæra sig um að láta aðra vita um tilfinningar sínar.’> Sjálf fann hún, að það sem hún var að segja, var svo hlægilega langt frá öllum sanni, að hún gat ekki látið vera að skellihlæja, og það gerði Bagley líka. .................. “En hvers vegna voruð þér þá hér eftir hjá mér, þegar faðir yðar fór út með Ryder eldra?’’ “Eg þurfti að segja yður, að eg hefi ekki þolinmæði til að hlusta lengur á þessa vitleysu úr yður,” sagði Kate. “Hvað eruð þér að segja?” sagði Bagley. “Þér verðið hér eftir til að segja mér, að þér viljið ekki hlusta á mig, þegar þér gátuð svo dæmalaust þægilega komist hjá því að hlusta á mig. Þetta er ekki beinlínis sannfærandi. ” “Þér haldið, að eg vilji hlusta á yður?” “Eg held það,” svaraði hann og gekk nær henni eins og hann ætlaði að taka hana í fang sér. “Hvað á þetta eiginlega að þýða?” sagði hún og vatt sér frá honum. “1 vikunni sem leið bölluðuð þér mig Fitz- roy, og einu sinni, þegar yður var mikið niðri fvrir, kölluðuð })ér mig bara Fitz, og mér fanst það svo vinsamlegt.” “Þá höfðuð þér ekki farið fram á það, að eg giftist yður,” sagði hún kímilega og gekk svo fram hjá honum til dyranna. “Verið þér nú sælir,” sagði hún og veifaði til hans hendinni dálítið stríðnislega. “Eg ætla að fara til Mrs. Ryder og bíða þar eftir föður mínum. Eg held að það sé betra fyrir mig að vera þar.” Hann reyndi að varna því, að hún færi út, en hún varð of fljót fyrir hann og hann vissi ekki fyrri til en hurðin lokaðist á milli' þeirra og stúlkan var farin sína leið. Meðan þessu fór fram, hafði .Tefferson farið að sjá móður sína. Til þess að komast til her- bergja hennar, þurfti hann að fara upp einn stiga og gegn um langan gang, sem var lagður afar dýrum gólfdúk. Hann barði að dyrum. “Kom inn,” heyrði hann að sagt var inni i herberginu og þekti hann þar hina ljúfu rödd móður sinnar. Hann opnaði hurðina og gekk inn. Sá hann þá móður sína, þar sem hún sat við skrifborð sitt og var að líta yfir einhverja reikninga, sem sjálfsagt voru húshaldinu eitthvað viðkomandi. “Komdu blessuð og sæl, mamma mín!” sagði hann og hljóp til hennar, kysti hana og vafði hana að sér, eins og hann var vanur að gera, þegar hann var ungur drengur. Jéffer- son hafði æfinlega þótt mjög vænt um móður sína og verið henni góður sonur, þó hoflum hefðiJ oft fundist að hún ætti að láta meira til sín taka á heimilinu, heldur en hún gerði, en ekki að bevgja sig algerlega í öllu undir vilja mannsins síns. “Jefferson! Elsku drengurinn minn, komdu blessaður og sæll. Hve nær komstu heim?” “Eg kom í gær, og eg svaf í verkstofunni í nótt. Þú lítur vel út, mamma. Hvernig líður pabba?” Mrs. Ryder hoéfði á son sinn, og það var auðséð, að henni þóttii mikið til hans koma. 1 raun og veru þótti henni mjög vænt um, hvemig hann var innrættur, og hún var viss um, að hánn vrði aldrei einn af þessum stórgróða- mönnum, sem blöðin og tímaritin gætu aldrei séð í friði, og jafnvel heilar bækur voru ritaðar um, þoim til ófrægðar. En syni sínum svaraði hún á þe.ssa leið: “Föður þínum líður vel, ef hann hefði nokk- urn frið. fvrir })essum blaðasnápum og skrif- finnum, sem alt af eru eitthvað að narta í hann. Nú er nýlega komin út bók, sem heitir “The American Octopus”, og sem hefir valdið hon- um mikillar ahyggju. Hvernig gtendur annars á þ\n, að svona illa er um hann talað. Iíann er víst ekki lakari heldur en aðrir. Hann er bara ríkari og þe.ss vegna er hann öfundaður og honum gert alt til ills. Nú sem! stendur er hann úti með Roberts senator. Kate er hérna í húsinu, eg hold í skrifstofunni.” “Já, eg sá hana þar,” svaraði Jefferson þurlega. “Hún var þar með þessum dóna, Baglev. Hvonær ætli að pabbi læri að þekkja þann náunga?” “Því talar þú svona, drongur, um Mr. Bag- ley. Hann er reglulegt prúðmenni. Þar að auki er hann af göfugum ættum og þess vegna her að tala yirðulega um hann. Hann er áreið- anlega bezti skrifarinn, sem pabbi þinn hefir nokkurn tíma haft. Eg veit ekki hvernig við kæmumst af án hans. Hann veit alla hluti, sem maður í hans stöðu þarf að vita.” J.i, hann veit það sjálfsagt alt, og töluvert meira,” sagði Jefferson, “hann hefir víst eitt- hyað af því lært að vera undirtylla við ensku hirðina.” En svo breytti hann alt í einu um umtalsefni og sagði: “Þú varst að minnast á Kate, mamma. Við verðum að komast þar að réttum skilningi. Þetta tal um það, að við ætlum að giftast, verð- ur að hætta. Eg ætla að tala um þetta við pabba í dag.” “Já, auðvitað, og þá verður meiri óánægja og uppistand”, sagði Mrs. Ryder. Hún var orðin því svo vön, að hennar óskir væru ekki teknar til greina, að hún var fyrir löngu farin að taka því með jafnaðargeði. “Við höfum frétt, hvað þú varst að gera í París. Þessi Miss Rossmore var þar, eða var ekki svo?” “Það kemur þessu ekkert við”, svaraði Jefferson með töluverðum hita, því hann vildi ógjarna tala um Shirley í þessu sambandi. En hann varð strax aftur stiltur og sagði blíðlega: “Heyrðu, mamma mín, vertu nú góð og hlust- aðu á mig. Eg ætla sjálfur að ráða fyrir mig og lifa mínu lífi. Eg hefi nú þegar sýnt föð- ur mínum, að eg læt hann ekki lengur ráða fyr- ir mér. Og líka hefi eg sýnt honum, að eg get haft ofan af fyrir mér sjálfur. Hann hefir. engan rétt til að neyða mig til að giftast á móti mínum eigin vilja. Á milli mín og Kate er eng- inn misskilningur. Við höfum alt af skilið hvort annað.” “Þetta ed líiklega rétt, frá þínu sjónarmiði, Jefferson minn,” svaraði móðir hans. Henni var það mjög tamt, að samsinna þeim, sem hún talaði við í það og það sinnið. “Þú ert kominn til lögaldurs. Foreldrar þínir hafa ekki lengur neinn lagalegan rétt til að ráða fyr- ir þér. En gíetfu þess, drengur minn, að það væri mjög óheppilegt fyrir þig, að stvggja föð- ur þinn. Hans hagsmúnir eru þínir hagsmun- ir. Varastu alt, sem að særir hann. Auðvitað verður þú ekki neyddur til að giftast stúlku, sem þú ekki vilt eiga, en faðir þinn verður fvr- ir óttalega miklum vonbrigðum. Hann hefir gert sér svo góðar vonir um að þetta hefði framgang. Hann veit alt um samdrátt ykkar Miss Rossmore, ccr hann er æfur út af því. Eg býst við, að þú hafir heyrt um föður hennar?” “Já, eg hefi heyrt um alla þá svívirðing,” sagði Jefferson ákafur. “Þetta er andstyggi- legt samsæri, sem gert hefir verið gegn einum allra göfugasta manni þjóðarinnar, og eg skal gern það sem eg get, til að draga þá óþokka fram í dagsljósið, sem að þessu eru valdir. Það er einmitt erindi mitt hingað í þetta sinn, að biðja pabba að hjálpa mér til þess.” “Svo þú komst hingað til að biðja föður þinn að hjálpa þér í þessum efnum?” “Já, því ekki það?” svaraði Jefferson. “Er það virkilega satt, að hann sé eins eigin- gjarn ems og sagt er. Vill hann ekkert gera til að lijálpa vini, sem þarf hjálpar við?” “Þú hefir ekki komið í réttan stað, Jeff. Þú ættir að vita það. Það liggur ekki nærri, að pabbi þinn sé vinur Rossmore dómara. Þú hefir áreiðanlega, nóga skynsemi til að sjá, að það eru tvær ástæður til þess, að hann gerir ékkert til að hjálpa dómaranum. Fyrst er nú það, að þeir hafa alt af verið andstæðingar í opinberum málum, og annað er hitt, að þú ert að draga þig eftir dóttur hans.” Jefferson varð orðfall. Hann hafði ekki hugsað um þetta, en svona var það nú í raun og veru. Faðir hans og faðir stúlkunnar, sem hann elskaði, höfðu ávalt verið svarnir óvinir. Hvernig var eiginlega hægt að búast við hjálp frá auðmönnunum, sem dómarinn hafði hvað eftir annað verið fullkom'lega andstæður; og þegar hann nú fór að hugsa um þetta, þá fanst honum ekkert ólíklegt, að það væri kannske einmitt faðir hans, sem væri valdur að þessu svívirðilega samsæri. Honum fanst kuldinn anda að sér úr öllum áttum, og þegar hann tók aftur til máls, var rómurinn kaldur og hás: “Eg skil nú, móðir mín, að þú hefir rétt fyrir þér. Þetta er bara eins og það hefir alt af verið hér heima. Eg rek mig alt af á það sama; í hvaða átt, sem eg sný mér, þá rek eg mig alt af á sama vegginn—peninga. Hér verð- ur maður aldrei var nokkrar góðar tilfinning- ar, enga samhygð með öðru fólki, ekkert nema ískalt og tilfinningasnautt gróðabrall. Pen- inga, peninga, peninga! Hvað eg er orðinn þreyttur og leiður á þessu öllu saman. Eg vil ekkert hafa meira með það að gera. Eg ætla að fara burtu, svo eg sjái þetta aldrei framar né heyri.” “Móðir hans lagði höndina mjúklega á öxl- ina á honum og sagði: “Segðu ekki þetta, Jefferson. Faðir þinn er ekki slæmur maður, þú veizt það. Hann hef- ir varið æfi sinni til að græða fé, og hann hef- ir grætt meira fé héldur en nokkur annar mað- ur hefir nokkurn tíma áður gert. Hann er bara eins og kringumstæðurnar hafa gert hann. Hann er góðhjartaður maður. 0g hann elskar þig, Jefferson, einkasoninn sinn. En andstæð- ingum sínum, þeim fyrirgefur hann aldrei.” Jefferson ætlaði rétt að fara að svara ein- hverju, þegar hann alt í einu heyrðimargar rafbjöllur hringja um alt húsið. “Hvað er þetta?” sagði hann og hrökk við og fór fram að dyrunum. “Það er ekkert,” sagði móðir hans og brosti við. “Við höfum látið setja þetta í húsið, síð- an þú fórst. Pabbi þinn hefir verið að koma inn. Það er það sem þessi hringing táknar. Þetta var,gert til þess að hægt væri að líta eft- ir því, að engir ókunnugir menn yrðu á vegi hans, áður en hann kæmist inn í skrifstofuna, }>ó þeir kjmnu að vera staddir í húsinu. Það þótti varlegra.” “Er hann nú farinn að verða hræddur um, að honum verði stolið?” sagði Jefferson hlæj- andi. “Þeir gætu sjálfsagt fengið töluvert lausnargjald fvrir hann. Ekki vildi eg nú samt liætta á það. Hver sem reyndi það, mundi komast að raun um, að hann yrði þeim erfið- ur.” ITann komst ekki lengri, því nú var barið að dyrum mjög varlega. “Má eg koma inn til að kveðja?” sagði Kate um leið og hún kom inn í herbergið. Hún hafði sloppið vel frá Bagley og ætlaði nú heim með föður sínum. Hún brosti einstaklega góðlát- lega til Jeffersons og þau töluðu glaðlega um ferð hans til Evrópu. Hann fann einlæglega til með þessari stúlku, sem feður þeirra beggja vildu endilega að yrði konan bans. Ekki vegna þess að hann héldi, að hún kærði sig í raun og veru mikið um sig, hún var) ekki þannig skapi farin, en hjónaband, sem aðrir liöfðu fyrirhug- að, var algerlega gagnstætt hugsun Ameríku- manna. Honum fanst það næstum gustuka- verk að vara hana við Bagley. “Gættu skynsemi þinnar, Kate,” sagði hann. “Eg sá, hvað um var að vera niðri í skrifstofunni áðan. Þessi maður er mesti galla- gripur. ’ ’ Það er sjaldan, sem slíkum viðvörunum er vel tekið, enda gerði Ka'te það heldur ekki. Hún vissi, að Jefferson var illa við Bagley og fanst það rangt af honum að reyna að ná sér þannig niðri. Hún svaraði því kuldalega og með þykkjusvip: “Eg held, Jefferson, að eg sé fær um að líta eftir sjálfri mér. Þakka heilræðin engu að síður.” Hann ypti öxlum, en svaraði engu. Hún kvaddi Mrs. Ryder, sem nú var aftur farin að athuga húsreikningana. Jefferson fylgdi henni ofan og alla leið út á stræti, þar sem faðir hennar beið hennar í opnum vagni. Roberts heilsaði hinum unga manni mjög glaðlega, því enn gerði hann sér vonir um að hann mundi verða tengdasonur sinn. “Þú ættir að kbma og sjá okkur, Jefferson,” sagði hann. “Komdu og borðaðu með okkur eitthvert kveldið. Við erum alt af tvö einT Kate og eg, og okkur þykir vænt um, ef þú kemur.” “Jefferson hefir ekki mikinn tíma nú,” sagði Kate. “Hann er oftast að vinna, og svo verður1 hann að sinna vinum sínum.” Jefferson skildi vel hvað hún átti við, en hann svaraði engu. Hann brosti, og senatorinn tók ofan hattinn. Hann sá, að Kate leit upp í einn gluggann, þegar vagninn fór á stað, og hann vissi að þar mundi Bagley vera inni fvrir. Hann fór aftur inn í húsið. Nú var hin þýð- ingarmikla stund upp runnin. Nú varð hann að tala við föður sinn. IX. KAPITULI. Skrifstofan var merkilegasta herbergið í hinni miklu höll Ryders, því þar voru aðallega hin miklu ráð ráðin og þeim framkvæmdum hrundið á stað, sem stöðugt' juku hið stórkost- lega auðsafn hins mikla fjármálamanns og jafnframt völd hans, og mest af því var gert á þeim tíma dagsins, sem aðrir athafnamenn notuðu til hvíldar. John Burkitt Ryder tók sér aldrei livfld. Það gat ekki verið um neina hvíld að tala, fyrir mann, sem átti þúsivnd miljónir dala, sem hann þurfti að líta eftir. Hann var orðinn næstum því eins og Macbeth, sem aldrei gat sofið. Það mátti svo að orði kveða, að þegar vinnutíminn var úti og hann eins og aðrir fór heim til sín, þá byrjaði hann eiginlega að vinna fyrir alvöru. Heima í sínu eigin húsi hafði hann miklu betra næði til að hugsa upp ný ráð til að ná sem sterkustu haldi á auðlegð landsins og til að auka enn við sinn afskap- lega auð. Hér hélt hinn mikli maður fundi með alls- konar mönnum, sem hann átti eitthvað saman við að sælda, ekki ósvipað því, er konungur heldur fundi með ráðgjöfum sínum og gæðing- um, að öðru en ‘því, að hér fór alt fram með enn meiri leynd ,hetdur en jafnvel þar. Þarna komu þeir menn, sem mest máttu sín í iðnaðar- lífi og viðskiftalífi þjóðarinnar. Og þarna komu stjórnmálamenn, sem þannig voru inn- rættir, að þeir notuðu stöður sínar til að auðga sjálfa sig og vini sína. Þar komu járnbrautar- forsetar og kolakóngar, sem héldu sjálfir, að þeir væru nokkurs konar ráðsmenn skaparans hér á jörðu og ættu að ráða yfir auðæfum jarð- arinnar. Og allir komu þeir til að sækja ráð, eða fyrirskipanir, eða þá peninga til hins mikla manns, sem hér átti húsum að ráða. Hér var það ráðið, hver ætti að verða ríkisstjóri í þessu ríkinu eða hinu, hver borgarstjóri, hver lög- reglustjóri, hverjir þingmenn og jafnvel hver forseti. Hér voru mönnum borgaðar miljón'r dala til þess aðl hafa áhrif á kosningar og hér var allskonar misindismönnum borgað afar-fé fyrir ýmislegt, sem þeir unnu í þarfir auð- mannanna, sem hér áttu hlut að máli. Hér voru ótal ráð ráðin á laun, sem voru fyrst og fremst ólögleg, og alménningi til mik- ils óhagnaðar, en bættu öft miljónum við milj- ónir auðmannanna. Hér komu járnbrautafor- setarnir sér saman um flutningsgjöld á þann hátt, að félögin græddu mikið fé og sáu um; að um enga samkepni væri að ræða. Hér voru stofnuð allskonar hlutafélög, sem fólk lagði í mikla peninga, en sem fljótlega hrundu eins og spilaborgir, svo margir ,mistu aleigu sína og voru mörg sjálfsmorð framin út.af þeim vandræðum. Hér var enn fremur það-ódáða- verk framið gegn frjálsri þjóð, að fáeinir menn komu sér saman um, að , hækka úr hófi fram verð á nauðsynjum almennings, svo ,scm kjöti, kolum, olíu, ís, gasi og ýmsu öðru. Innan þess- ara veggja voru, í stuttu máli, ótal ráð ráðin, sem öll miðuðu að þ\ú að auðga fáeina auð- menn, en þá sérstaklega John Burkitt Ryder, á kostnað almennings. Skrifstofa Ryders var stórt og fallegt her- bergi. Það vora þrír gluggaú á einum veggn- um, einn stór ,í miðjunni, en tveir minni sinn hvoru megin. A veggnum, beint á móti glugg- anum, var stór mynd af George Washington skorin í eik, og ,í herberginu vora líka brjóst- mvndir af Shakespeare, Goethe og Valtaire. Með fram veggjunum voru stórir og fallegir J BLUE RIBBON Þó þér borgið hœrra veið fáið þér ekki betri tegund. Biðjið um Blue Ribbon — ávalt bezt i hvað sem verði líður. Sendið 25c til Blue Ribbon, Ltd., Win- nipeg og fáiö Blue Ribbon Cook Book, I ágætu bandi,—bezta matreiðslubók- in, sem hugsast getur fyrir heimili V esturlandsins. ÞEIR SEM ÞURFA LUMBER KAUPI HANN AF The Empire Sash& Door Co. Limited Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN. VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK Þeir íslendingar, er í hyggju hafa aS flytja búferlum til Canada, hvort heldur er heiman af íslandi eða frá Bandaríkjun- um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs. íþttHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKI Sendið korn yðar 'tii UMITED GRAIN growers 1? Bank of Hamilton Chambers WINNIPEG Lougheed Building CALGARY Fáið beztu tryggingu sem hugsanleg er. ÉLqlIÍlHH Nýjasta og bezta BRAUÐTEGUNDIN Búin til með ágœtasta rjómabús smjöri BAMBYBRÖD Það er smjörið í Bamby brauði, sem gerir það öllu jjj öðru brauði betra. Hvert einasta brauð í umbúðum Kaupið þessa brauðtegund strax í dag! Fæst bjá mat- vörukaupmanninum. Canada Bread umferðasölum eða f f með því að hringja upp 32 017-32018. Canada Bread Co. * Limited A. A. RYLEY, Manager í Winnipeg bókaskápar, fullir af bókum, sem allar voru í prýðisfallegu bandi. Maður gat vel hugsað, að liér hefðist við einhver lærður prófessor, frek- ar en maður, som hefði það eitt augnamið að græða fé. Þegar Jefferson kom inn, sat faðir hans við skrifborðið sitt og hafði vindil milli varanna. Ilann var að gefa Bagley einhverjar fyrirskip- anir. Bagley.leit upp, þegar hurðin var opn- uð og fór í áttina til dyranna, líklega með þeim ásetningi að varna því, að nokknr kæmi inn ög ónáðaði þá, án tillits til þess, hver í hlut átti. En Ryder kom þegar auga á son sinn og heils- aði honum mjög glaðlega.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.