Lögberg - 26.04.1928, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. APRÍL 1928.
Bla. 5.
WDODDS
KIDNEY
PILLS -
1 meir en þriðjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bak-
verk, gigt, þvagteppu og mörgum
fleiri sjúkdómum. Fást hjá öll-
um lyfsölum, fyrir 50c. askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, eða beint
frá The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borgun fylgir.
tíma að geta reist sér hús, sem
því verður til sóma. •
Er annars ekki tími til þess
kominn, að hætta að ræða þetta
mál í blöðunum og stofna til al-
menns fundar? Er mönnum ekki
farið að skiljast, hvaða ósómi er
hér á ferðum? í blöðunum getur
að eins einn og einn látið til sína
heyra í einu, og það tekur aldrei
enda. Á almennum fundi er hægt
að láta vilja fjöldans í ljós með’
fundarsamþykt. Það er orðið
öllum Ijóst, að nefndin ætlar að
sitja við sinn keip. Hún hefir
virt að vettugi skoðanir og bend-
ingar Jóns Sigurðssonar okkar
Vestur-íslendinga — Thomasar H.
Johnson ;— þess mannsins, sem
öllum öðrum fremur hefir aukið
veg og virðing íslendinga í þessu
landi. Hún hefir skelt skolleyrum
við mótmælum þeim, sem þegar
hafa komið opinberlega fram frá
öðrum mætum mönnum. Hún
tekur alls ekkert tillit til þeirra
bróðurlegu og vel rökstuddu bend-
inga, sem þar hafa komið fram.
Hún heldur enn dauðahaldi í cent-
in. Og til þess að kóróna þetta alt
saman, er okkur nú tilkynt, að í
centin verði haldið, hvað sem við
segjum, þangað til nefndin verði
til þess neydd af stjóm íslands j
að skila þessu betlifé aftur.
Allur árangurinn af þessum
opinbéru mótmælum, enn sem
komið er, er sú dásamlega skýr-
ing heimfararnefndarinnar, að
hún hafi beðið um og fengið
stjórnarstyrk til þess að tala
Vestur-íslendinga upp í þpð að
ferðast með Hudsonsflóa braut-
inni til Fort Churchill og bíða þar
eftir skipi þangað til löngu eftir
að alt hátíðarhaldið á íslandi er
um garð gengið. Annar árangur
er sú fáránlega og móðgandi til-
laga stjórnarnefndar Þjóðræknis-
félagsins, að við stingum velsæm-
istilfinningu okkar undir stól og
skrifum til Islands, að við séum
þau andlegu og siðferðislegu ves-
almenni, að hérna megin hafsins
sé ekki hægt að ráða fram úr
því, hvað okkar eigin sóma sé
samboðið, og biðja stjórn íslands
að ráða fram úr þessu fyrir okkur.
Við verðum að hafa almennan
fund og láta þar til okkar heyra
sem heild. Við verðum að gera
hreint fyrir okkar dyrum. 1 þessu
máli dugar engin hálfvelgja leng-
ur. Menn verða að vera annað
hvort sjálfstæðismenn eða spena-
stefnumenn.,
Eg' vona, að slíkur almennur
fundur verði haldinn sem fyrst.
Eg vona, að hann verði fjölmenn-
ur og fari vel og myndarlegar
fram. Og eg ber það traust til
samlanda minna, að eg trúi því
fastlega, að á þeim fundi verði
spenastefnan í þessu heimferðar-
máli kveðin niður eitt skifti fyrir
öll.
Er ekki einnig tími til þess kom-
inn, að fólk út um landsbygðirnar
haldi fundi og láti þar í ljós vilja
sinn í þessu máli? Stjórnarnefnd-
in er að kvarta um, að engir slík-
ir fundir hafi verið haldnir og,
að hún viti því ekki, hvað vilji
fjöldans sé. Við verðum að sýna
það á einfcvern áþreifanlegan hátt,
að í þessu máli erum við næstum
allir sjálfstæðismenn og það engu
síður út um landsbygðirnar, en
hér í bænum. í þessu máli er að
eins ein stefna, sem heilbrigð er
og heiðri okkar samboðin, og hún
er: Niður með spenastefnu og
spenastefnumenn!
Sýnum það í verkinu, að við
eigum enn nógu mikinn kjark og
sjálfstæði, nógu mikinn íslenzk-
an metnað og manndáð til þess
að rísa nú upp sem einn maður og
segja: “Vér mótmælum allir!”
Hjálmar A. Bergman.
Nýjungar.
Herra ritstjóri!
•
Mig lanugar til að minnast í
fáum orðum á eina af nýjungum
.beim, sem heimferðarnefndin ætl-
aði að taka með sér til íslands
1930. Er það skógarræktunin,
sem eg vil minnast á.
Norður við Hudsonsflóa hefir
haldið til í mörg ár, ungur íslend-
ingur, sem er, eftir hans eigin
framburði, öllu ástandi heima ó-
kunnugur. Heyrt hafði hann þó,
að þar væri enginn skógur. Hann
lifir þarna norður frá á meðal
stórfeldra skóga, sem útlit er fyr-
ir að staðið hafi þar frá ómuna-
tíð. Dettur honum því í hug, af
einlægri velvild til föðurlands
síns, að drengilegt væri, í sam-
bandi við hina söguríku hátíð þar
1930, sem hann hafði lesið um í
ísl. blöðunum og var mjög hrifinn
af, að hann gengist fyrir því, að
rækta skóga þar heima — klæða
landið. Skrifar hann því um
þessa hugsun sína í íslenzku blöð-
in hér. Þau taka við henni me$
miklu lofi. Sunnan frá Banda-
ríkjum, Minneapolis, kemur löng
grein er prísar og lofar þessa á-
ætlun og hrópai: klæða landið!
klæða landið!
Hefjandi þessarar drengilegu
hugsunar, verður svo gestur hér
á nýafstöðnu Þjóðræknisþingi, og
ér hann af stjórnarnefnd Þjóð-
ræknisfélagsins, hvattur til að
halda um hana fyrirlestur á þing-
inu, og gerir hann það. Stjórnin
og þingheimur allur hlustar á og
samþykkir alt, sem hann segir.
Engin rödd heyrist honum til leið-
beiningar. Engin rödd, ekki einu
sinni forsetans, bendir honum á,
að þetta sé ekki nýtt mál heima á
íslandi. Enginn varar manninn
við því, að með þessu er hann að
bera stakt hirðuleysi og ósann-
indi á sína eigin þjóð og stjórn
hennar. Þingheimur gleypir við
og forsetinn steinþegir. Hann
lætur sér vel líka, þótt með þessu
sé verið að halda því fram, að
svo mjög hafi þjóð hans og stjórn
verið rænulaup og sofandi, að
aldrei hafi henni dottið í hug
ræktun skóga. Sannleikurinn er
sá, að í mörg herrans ár hefir
heimaþjóðin haft skógrækt, sem
eitt af sínum aðalmálum. Skóg-
ræktunarfélög voru mynduð um
Fylgið Ráðum Reyndra Manna
'CA
i
Meir en 80% af því unga
fólki, er sækir DOMINION
BUSINESS COLLEGE, er
sent oss af þeim er standa
framarlega í viðskiftalíf-
inu, eða þeim, sem lært
hafa á þessum skóla og
eiga velgengni sína, að
einhverju leyti DOMIN-
IO&SKÓLA NÁMI að
þakka.
INNRITIST MÁNUDAGINN 30. Apríl
Kenzla bæði að deginum og kveldinu,
POMINION
THE MALL WINNIPEG.
SlMI: 37 181
alt ladn og eru enn starfandi. Mál-
ið rætt og um það ritað oft og
rækilega af mörgum beztu mönn-
um þjóðarinnar. Menn voru send-
ir af þjóðinni til útlanda til eft-
irgrenslunar um, hvaða trjátegund
myndi helzt þrífast þar heima.
Trjáræktun er nú allvíða og eftir-
lit með henni í bezta lagi.
Hugsun þessi er því, þótt fram
sett í göfugum tilgangi, mjög
mikil niðrun fyrir heimaþjóðina,
eins og um hana var talað. Henni
var tekið sem einhverju nýmæli,
sem aldrei hefði áður heyrst
og aðalþjóðræknin hér tók við
henni á þann hátt.
Hvar var nú forseti Þjóðrækn-
innar hér, séra R. E. Kvaran?
Vitað hefir hann betur en svo, að
þetta var ekki nýtt mál á íslandi.
Hafði hann í svipinn gleymt köll-
un sinni, að vernda íslenzk stjórn-
arvöld Því bendir hann ekki
manninum á, að í raun og veru sé
hann með flutningi þessarar göf-
ugu hugsjónar, að bera óhróður
á þjóðina heima. Drótta að henni,
að hún hafi verið og sé fyrir-
hyggjulaus, magnlaus, ráðlaus,
lítilþæg skrælingjaþjóð, án allrar
framtakssemi um hagi sína og
framtíð.
Lítum á hvernig á stendur.
Heimferðarnefndin hefir á þessu
þingi, lagt fram hina málskrúð-
ugu, fáránlegu skýrslu sína, er
útmálar fyrir 'þingheimi, hve af-
skaplega mikið verk hún sé búin
að vinna og ætil sér að vinna, —
nótabena: ef styrkur fáist. Þessi
hugsun heyrði henni einnig til,
því hún var vakin sökum hins
mikla hóls, sem nefndin fékk í
blöðunum, út af umrensli hennar
úti í bygðum íselndinga til stuðn-
ings heimferðarmálinu, öllum að
kostnaðarlausu. Nótabena: styrk
hafði þá verið lofað. Ættjarðar-
ást nefndarinnar svo sem brendi
um sig þar sem hún fór um.
Hún fór, sem logi yfir akur og
kveikti hlýju í hvers manns
brjósti Gefur því að skilja, að
þennna hita mátti ekki kæla. Sat
því ekki á forseta þjóðrækninnar,
að kasta á hana köldu vatni, með
því að fara að leiðrétta þennan
heiðursmann og um leið bera hönd
fyrir fólk sitt heima. Forystan,
sem honum hafði hlotnast frá að-
alþjóðrækninni hér, var honum
fyrir öllu; því fastar, sem hann
sat í þeirri tign, því betur gat
hann komið ár sinni fyrir borð og
róið að því takmarki, sem hann
vill stefna að.
Á þessu sama þingi getur einn
heimferðarnefndarmaður þess, að
sunnan úr Bandaríkjum komi sú
gleðilega frétt, að einhver mikils-
virtur Islendingur þar, sé búinn
að betla út — eitt betlið enn —
hjá stór-auðfélögum þar, heilan
skipsfarm af sáði — ekki var get-
ið um hverrar tegundar — er taka
ætti með heim 1930, og sjálfsagt
rækta þar eitthvað með því. —
Engum dettur í hug að hafa neitt
á móti þessu. Engum dettur í
hug, að grenslast eftir hjá þjóð-
inni heima, hvort hún sé því sam-
þykk, að útheimurinn leggi þann
dóm á hana, að hún sé betli-
þjóð, rænulaus og ráðlaus. Ja,
nei, nei, aðal-þjóðræknin hér gat
vel ráðið fyrir hana — tekið í
sínar hendur sjálfræði hennar í
þessu, sem hún hugðist og ætla
að gera um hátíðina 1930.
Þar sem eg skoða alt þetta
betl vansa og skömm, og veit að
þjóðin heima samþykkir að svo
sé, neita eg sterkelga fyrir henn-
ar hönd, að nokkur hér eða ann-
ars staðar hafi rétt til, án hennar
samþykkis, að léita gjafa eða
stjórnarstyrks í hennar þágu.
Ignn ein nýjung var á ferðinni
um þingheim, sem og gleypt var
við — og jafnvel heiman af ís-
landi kom henni liðsyrði, — sú
nýjung, að einn góður íslending-
ur væri við því búinn, þegar bú-
ið væri að sá sæðinu og rækta
trjáteinunga, að flytja heim og
sleppa lausum, hjörð af vísundum
eða moskusuxum og ö^rum úti-
gangsdýrum frá Alaska, til þrifn-
aðar nýgræðingnum! — Miklir
menn erum við, Hrólfur minn!
Að síðustu: Hvar stendur svo
þjóðrækni vor um þessar mundir?
Heimfararnefnin stendur klumsa.
Heimferðarmálið stendur í bobba.
Heimaþjóðin stendur — sökum
vanrækslu forsetans — í augum
umheimsisn, sem rænulaus, sof-
andi, framtakslaus betli-þjóð. Að-
al-þjóðræknin hér stendur, með
sinni eigin samþykt, sem skræl-
ingi, ér afsalar til annara úr-
skurði um, hvað sé, sómi sinn eða
ósómi. Vér, sem ekltt höfum þjóð-
rækni, stöndum lítillækkaðir og
svertir í augum sjálfra vor og
annara. Og alt stafar þetta af
of mikilli þjóðrækni.
Væri ekki vel ráðið, landar
góðir, að láta nú skríða til skara
um þessa þjóðrækni?
Alb. C. Johnson.
Ræðismaðurinn og aug-
lýsingarnar.
A. C. Johnson, ræðismaður, hef-
ir sent mér kveðju siha í síðasta
Lögbergi. Grein hans er ekki
þess eðlis, að það sé ástæða til
þess að eyða miklu rúmi til þess
að svara henni. Enda skal þess
gætt að gera það ekki.
Ræðismaðurinn hefir látið uppi
hinn mikla leyndardóm um ósvinnu
Þjóðræknisfélagsins og hið hættu-
lega atferli þess við að “smá-
drepa, árs árelga hinn, í alla staði,
ágæta orðróm, sem Islendingar
hafa notið hjá hérlendum mönn-
um.” Leyndardómurinn mikli
reynist vera falinn í því, að félag-
ið gefur út tímarit, sem hefir að-
altekjur sínar af auglýsingum frá
“hérlendum verzulnarlýð.”
Eins og geta má nærri, þá finna
þeir menn, sem einhver afskifti
hafa haft af málum Þjóðræknis-
félagsins, til þungrar sektar, er
þeim hefir verið bent á þessa
hræðilegu yfirsjón sína. Þeir
reyna vitaskuld að hugga sig við
það, að 99 af hundraði þeirra
blaða og tímarita, sem út eru
gefin í heiminum, afli sér tekna
með þvi að birta auglýsingar frá
“hérlendum” — og jafnvel útlend-
um — “verzlunarlýð”, en sú hugg-
un nær skamt, þegar þess er
minst, að ræðismaðurinn getur
þess, að “sómatilfinningu, bæði
mín og annara sakelysingja, (sé)
svo misboðið, að glæpi er næst.”
Því miður get eg ekki sagt, að
eg hafi mikla von um, að hin við-
kvæma sómatilfinning sakleys-
ingjanna fái bætur með því móti,
að félagið hætti við það atferli
sitt, að birta auglýisngar í tíma-
ritinu. Það kann að vera ónær-
gætnislegt af félaginu, en eg held
ekki að þeir muni sinna málaleit-
un í þá átt, enda þótt þeir hafi
að sjálfsögðu mikla samúð með
sómatilfinningu sakleyfeingjanna.
Ræðismaðurinn tekur það fram,
að ,hann hafi ekki ætlast til þess
að litið yrði á skrif hans í Lög-
bergi 5. þ.m. sem árás á Þjóð-
ræknisfélagið. Hann getur þess
þvert á móti, að hann hafi skrif-
að grein sína vegna’þess, að hann
sé andvígur þeim mönnum, sem
stjórn félagsins hafi haft með
höndum undanfarin ár. Eg hefi
fylstu ástæðu til þess að taka
þessi orð hans trúanleg. Ekkert
nema heit andúð til einstakra
manna, var líkleg til þess að fá
mann með heilbrigðri skynsemi,
til þess að senda frá sér annan
eins hjárænuskap og þann, sem
bent hefir verið á hér að framan.
Ef til vill væri ástæða til þess
að bibja velvirðingar á því, að eg
skuli svajra þeþsari grein fleiri
orðum. En á eitt atriði verð eg
að drepa.
Ræðismaðurinn heldur því fram,
að eg hafi gert mannorð sitt að
umræðuefni í greinarkorni mínu
12. þ.m. Það eru tvær ástæður
fyrir því, að eg hefi aldrei gert,
og gæti ekki komið til hugar að
gera, mannorð þessa manns að um-
talsefni í sambandi við mál Þjóð-
ræknisfélagsins. önnur ástæðan
er sú, að það er félaginu gersam-
lega áviðkomandi, og hin ástæð-
an er sú, að mér er með öllu ó-
kunnugt um mannorð ræðismanns-
ins. Eg hefi aldrei haldið neinum
spurnum fyrir um það, meðal
annars af því að m i g hefir ekk-
ert um það varðar. Eg er þess jafn-
vel albúinn, að leggja fullan trún-
að á það vottorð, sem ræðismað-
urinn gefur sér um það, að hann
hafi aldrei “orðið fólki sínu til
minkunnar, heldur miklu fremur
til sóma og stuðnings”v Eg segi
þetta jafnvel þrátt fyrir það, að
dálítið örðugt sé að samræma
þetta þeim ummælum, sem ræðis-
maðurinn hefir líka um sig, að
hann hafi alt af vitað að hann
væri lítilmenni. Þetta er líka ný
upplýsing fyrir mig, en eg sé enga
ástæðu til þess að rengja mann-
inn í svona persónulegum atrið-
um.
Hitt er það, að eg hefi látið
uppi þá skoðun mína, að eg hafi
ekki trú á því, að almenningur
láti sig verulega miklu skifta
það, sem ræðismaðurinn skrifar í
blöðin. Þessi skoðun min stend-
ur ekki í neinu sambandi við
mannorð hans, mikilmensku eða
lítilmensku. Hún er sprottin af
því einu, að eg hefi lesið það, semj
þessi maður hefir skrifað í blöð.
Þau álög virðast hvíla yfir skrif-j
um hans, að heiftin til einstakra i
manna er ávalt meiri en svo, að
menn geti haft mikla trú á sann-
girni hans og dómgreind. Ljós-
asta dæmi þess er þessi síðasta
grein hans sjálfs.
Því er haldið fram í greininni,
að þeir menn, sem Þjóðræknisfé-
lagið hefir fengið til þess að
safna auglýsingum fyrir tímarit-
ið, hafi rækt það starf á mjög ó-
heiðarlegan hátt; þeir 'hafi logið
að auglýsendum, “gyllingar um
útbreiðslu málgagnsins eru þykk-
ar sem nautshúð”, þeim á að vera
hótað því, að þeir skuli missa af
verzlun við Islendinga, ef þeir
auglýsi ekki í tímaritinu, rang-
lega er sagt til um útbreiðslu,
o. s. frv.
Nú er öllum meðlimum Þjóð-
ræknisfélagsins kunnugt um,
hverjir þeir menn eru, sem mest
og bezt hafa unnið að því að afla
tímaritinu auglýsinga. Flestum
öðrum lesendum þessa blaðs er
það að líkindum líka kunnugt.
Það eru menn, sem félagið stend-
ur^í miI^flU þakklætisskuld við,
sökum þess, að þeir hafa unnið
árum saman með miklum dugn-
aði að því, sem íslenzkum málum
mátti til þrifnaðar verða. Ræðis-
maðurinn fullvissar menn um,
hve mikill áhugi hans • sé fyrir
“ættbálk hinna óháðu og alfrjálsu
víkinga”, “þá umræðir samtök
þeirra til varðveizlu og viðhalds
ætterni sínu”. Nú virðist sá á-
hugi mest koma fram í því, að bera
fram glæpsamlegar aðdróttanir á
heiðvirða landa sína.
Ragnar E. Kvaran.
Skopyrði leiðrétt.
Herra ritstjóri Heimskringlu!
í tilefni af skopyrðum yðar um
mig — eg sleppi öðrum orðum yð_-
ar __ og afskifti mín af væntan-
legri þátttöku Vestur-íslendinga
í hátíðarhaldinu 1930, leyfi eg
mér að skýra yður og almenningi
frá afstöðu minni í þeim efnum.
Laust fyrir þjóðræknisþingið
1927, reit séra Rögnvaldur Péturs-
son í Heimskringlu langa botn-
leysu um tilhögun heimferðarinn-
ar 1930. Var það ritað sem for-
máli fyrir innreið málsins í Þjóð-
ræknisfélagið á þá í hönd farandi
þingi þess. Sökum þessa inn-
gangs, birti eg umtalað bréf.
Hafði skrifað það í desember
1926 og sent heim, en ætlaði aldr-
ei að birta það opinberlega. Áð-
ur en eg sendi bréfið, tilkynti eg
það yfirmanni mínum í Montreal,
og sendi honum afritun af bréf-
inu. Skýrði eg honum frá ástæð-
unum fyrir bréfinu, er voru þess-
ar: Talað var um málið, sam-
kvæmt mínum skilningi, af mikilli
vanhugsun. Algert vantraust mitt
um meðferð málsins í höndum
Þjóðræknisfélagsins. Fullvissa
mín um útilokun íslenzks almenn-
ings frá málinu, kæmist það í
hendur Þjóðræknisfélagsins. Hef-
ir þetta alt rætzt rækilega.
Þjóðræknisþingið 1927 samþykti,
þvert ofan í tilögu 3 manna
nefndarinnar, sem þá sat í mál-
inu og lagði til í skýrslu sinni, að
Þjóðr.félagið kysi 5 manna nefnd
í málið, sem síðar meir kallaði
saman almennan fund og gæfi
þar íslenzkum almenningi kost á
að bæta við í Þjóðræknisfélags-
nefndina 3 mönnum. I stað þess
að aðhyllast þá tillðgu, sem vitan-
lega var rétt og sjálfsögð, leggur
hr. G. Eyford til og séra Ragnar
E. Kvaran styður, að liður sá, er
innifól þetta réttlæti, skyldi vera
breytt þannig: “Nenfndinni skal
heimilt að bæta við sig þremur
mönnum, ef hún skyldi æskja
þess ” Var þessi tillaga sam-
þykt, með 26 atkvæðum gegn 16.
Sést á hinum litla meirihluta, sem
hún var samþykt með, að um hana
urðu snarpar umræður. Hefi eg
fyrir satt, að í þeim umræðum
hafi komið fram maður, hr. Ás-
mundur P. Jóhannsson, sem svo
var hreinskilinn að benda á, að
þar sem Þjóðr.féalgið ekki nyti
eins mikillar hylli hjá almenn-
ingi eins og vera bæri, fyndist sér
sjálfsagt, að ísl. almenningur
fengi að hafa hönd í bagga með
Þjóðr.félaginu í málinu. En við
það var ekki komandi, og var þó
sízt að efast um glöggskygni
og framsýni þess manns.
Einn mikilhæfur þjóðræknis-
postuli lét þess getið, í umræðun-
um, að ef sauðsvört alþýðan ætti
að fara að hafa hönd í bagga með
hinu volduga félagi, þá væri með
því viðgangur þess og áhrif í
stórri hættu. Þá hefir að líkind-
um verið búið að koma sér saman
um styrkinn. Á þennan hátt
komst þetta merka allsherjarmál
í hendur Þjóðr.félagsins.
Það hefir verið og er enn á-
kveðin sannfæring mín, að við
íslendjngar í Ameriku eigum að
bíða með allar ráðstafanir um
þetta mál, þar til bræður vorir á
íslandi gera oss aðvart um, að
hve miklu leyti og á^hvern hátt
þeir æskja, að vér eigum þátt í
hátíðinni með þeim. Vitanlegt er
það öllum, að það er stjórn og
þjóð íslands, seAi gengst fyrir há-
tíðinni, og segir'til um það, hvoTt
þjóðin væntir mikillar aðsóknar
frá öðrum löndum og hvort hún
er við því búin, að taka á móti
fjölmenni. Við erum ekki enn
boðnir til hátíðarinnar, og var
því óþarfi að fara að búa sig, fyr
en boð kæmi.
En nú með því að eg taídi það
víst, að á sínum tíma yrði oss
Vestur-íslendingum boðin ein-
hver þátttaka í hátíðinni, hugðist
eg vinna gagn með því, að leita
upplýsinga um það, hvernig hátíð-
inni yrði hagað og að hverju
Vestur-íslendingar hefðu að
hverfa þegar heim kæmi o.s.frv.
Reit eg því, eins og yður er kunn-
ugt, þetta áminsta bréf til þáver-
andi forsætisráðherra íslands, því
mér var ókunnugt um til hverra
eg ætti að snúa mér, og óskaði
eftir margskonar upplýsingum,
sem allar voru þarfar, um þetta
mál, í von um að geta því frem-
ur svarað fyrirspurnum fólks hér
vestra, því mér fanst þetta mál
vera almennings mál, og held því
enn fastlega fram að svo sé.
Þáverandi forsætisráðherra, hr.
Jón Thorlaksson, svaraði með
bréfi 18. febrúar 1927, og^ lét þar
í ljóá ánægju sína yfir fynrspurn-
unum og kvaðst hafa sent bréf
m;tt til nefndar þeirrar, er sam-
einað Alþingi setti' í málið 1926,
með þeim tilmælum, að hún láti
hann vita sem fyrst, “á hvern
hátt henni þyki viðeigandi að
svara spurningum yðar ,og mun eg
láta yður vita jafnskjótt og svör
koma frá nefndinni”. — Svo er að
sjá, að enn þá hafi þessi fyr-
nefnda nefnd, ekki lokið undir-
búningsstarfi sínu, og hafa því
engin boð komið enn þá frá stjórn-
inni, eða þeim, sem fyrir hátíð-
inni standa.
Eg fullyrði hér, að þar til
spurningum þeim, sem í bréfinu
voru, er svarað, að einhverju
Magic bökunarduft,
er ávalt það bezta í
kökurog annað katfi-
brauð. það innibeldur
ekkert alum, né nokk-
ur önnur efni, sem
valdið gætu skemd.
leyti, þá hafi heimferðarnefjid
hénekki við neitt að styðjast. Og
að hin núverandi heimferðarnefnd
hafi ekki getað sagt neitt um mál-
ið, sem nokkru réttu ljósi gæti
varpað á það. Hafi hún því sagt
nokkuð um það úti í bygðum fólks
vors — hér hefir hún ekki sagt um
það eitt einasta orð — þá gat það
bókstaflega ekki verið annað en
skrum og hégómi, sprottið af
hagnaðarvon og stærilæti og lúa-
legum hugsunarhætti hennar, að
troða á rétti almennings.
Enda var þessi nefnd, að dæma
eftir “hásætisræðu” forsetans, út-
breiðslu nefnd. Útbreiðslunefnd
hins arga fargans, sem hann og
hans nótar eru forsprakkar fyrir
og sem heldur uppi kaupskap á
íslendingum.
Þetta er nú alt, herra ritstjóri,
sem eg hefi til saka unnið. Legg
eg það fúslega undir dóm almenn-
ings hér og sömuleiðis heima á
ísland, hvort eg eigi fyrir það á-
kúrur skilið.
Alb. C. Johnson.
I
Aths.—Grein þessi er stíluð til
ritstjóra Heimskringlu, en birt í
Lögbergi, samkvæmt ósk höfund-
arins.—Ritstj.
Aðvörun til
• •
Okumanna
^^SkabchTwS^
Eftir 1. maí 1928 veríSur hið svo nefnda “Stop Sigrt" að vera tekiS til
greina I Saskatchewan.
Ný lög hafa gengið í gildi, þar sem öllum, sem blla keyra er gert að
skyldu að stöðva bílana alveg, þegar þeir koma að járnbrautaspori, sem
vegurinn liggur yfir, þar sem af mönnum eða maskínum, eða á ein-
hvern annan hátt, er gefið til kynna að járnbrautarlest sé að koma.
Einnig við allar aðrar krossgötur þar sem stöðvunarmerki eru, hvort
sem járnbrautarlestir eru að koma eða ekki. Ennfremur verða keyrslu-
menn að stöðva bílana alstaðar annarsstaðar, þar sem merki er sett,
er gefa til kynna að svo skuli gert vera.
Ennfremur verða fólksflutningsbílar að stöðva feröina algerlega al-
staðar þar sem vegurinn liggur yfir járnbrautaspor. Fylgið þessum
lögum og dragið ör því manntjóni, sem hlýzt af þvl, að bllar verða fyrir
járnbrautarlestum, þar sem keyrslubrautin liggur yfir járnbrautarspor.

DEFARTMENT OF THE PHOVINCIAL
SECRETARl
REGINA
HON. S. J. LATTA,
Proyincial Secretary.
SASK.
J. W. McLEOU,
Deputy Provincial Secretary.
WALKER.
Hinn frægi ferðamaður og rit-
höfundur, Lowell Thomas, verður
á Walker leikhúsinu að eins eitt
kveld, þriðjudagskveldið 1. maí,
þar sem hann sýnir myndir frá
Indlandi í fulla tvo klukkutíma og
útskýrir þær. Þessar myndir eru
afar fróðlegar og ftierkilegar og
sýna mönnum lifnaðarháttu, siði
og venjur fólksins í þessu fjar-
læga, en afar fjölmenna og merki-
lega landi.
<<
White Seal’’
langbezti bjórinn
imru
ii m
tT ÍIli3 HC ,
fí
■ 't'T'y '
f)Vlute Secii/
. í
.., £5*&£SöPyS2öe.: *.•■
j». ^
.\r:.T.r,rK.................

KIEWEL
Tals. 81 178 og 81179
I