Lögberg - 26.04.1928, Blaðsíða 6

Bls. o.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. APRÍL 1928.
Ljónið og Músin.
Eftir Charles Klein.
(Saga sú, sem hér birtist í íslenzkri þýðingu,
kom fyrst út árið 1906 í New York).
Löngu eftir að faðir hennar og Stott vorn
farnir inn til borgarinnar, sat Shirley úti fvrir
húsdyrunum og hugsaði af öllum mætti um
þetta mál, og þegar móðir liennar og frændkona
komu heim, þá sat hún þar enn, þegjandi og i
þungum hugsunum. Hún var meðal annars að
hugsa um þessi tvö bréf, sem faðir hennar liafði
minst á. Bara hún gæti náð í þau, þá mundu
þau líklega duga til að saíina aakleysi fóður
hennar. En hvernig átti hún að ná þeim?
Ryder mundi vafalaust geyma þau yandlega
og það var ekki hætft við, að hann léti þau af
hendi. Henni datt í hug, að fara beint td hans
og heimta þessi bréf; sýna honum fram á, að
sóma síns vegna og drengskapar yrði hann að
láta þau af hendi, þar sem þau væru mikils verð
gögn í þessu máli. En til hvers var að tala um
drengskap við þennan mann og skvldur hans
við náungann? Alt slíkt tal mundi vera hon-
um óskiljanlegt. Hún hugsaði um þetta allan
daginn og alt kveldið og gekk sárþrevtt til
hvíldar.
Morguninn eftir var bjartur og blíður. Það
var einn af þessum ýndislegu sumarmorgnum,
sem eru afar sjaldgæfir, en því ánægjulegri, því
sjaldnar sem þeir koma. Loftið var tárhreint
og morgunblærinn svaalndi; jörðm var klædd
í sitt fegursta skart og blómaskrúð og fuglarn-
ir sungu sína söngva með næstum ovanalega
glöðum róm. Og aldrei finnur maður minna til
tómleika lífsins, eða á eins hægtjneð að losna,
um stundarsakir, við eigingirnma og hégóma-
skapinn.
Shirley tók sér langa göngu. Hún vildi
helzt vera einsömul, svo hún þyrfti ekki að tala
við neinn. Hún vildi helzJt vera ein með hugs-
anir sínar. Long Island var henni svo að segja
óþekt land. og henni fanst það flatt og lágt og
tilkomulítið. En hún elskaði landið sitt og
hún naut hreina loftsins og ilmsins af nýslegnu
heyinu, sem hún gekk fram hjá. Hún var mjög
snoturlega og smekklega klædd og bar sig prýð-
isvel, og hver maður, sem mætti henni, horfði á
hana eins lengi og hún hann gat, nema einn
bóndi, en hann sá líka ósköp illa. Fólkinu í
Massapequa kom hún ókunnuglega fyrir sjónir
og fanst hún því líkust, sem hún kæmi frá ein-
hverri auðmannahöllinni í New York.
að hann hafði enga hugmynd um, hver hún var,
annars hefði hann ekki falið útgáfufélaginu
bréfið á hendur. Því meir, sem hún hugsaði
'um þetta, því sennilegra fanst henni, að þáð
gæti orðið föður sínum að einhverju liði, ef
hún nú tæki 'þessu boði og ætti tal við Ryder.
Hún varð fljótlega ráðin í því, að fara á fund
Ryders, en hún vildi ekki eiga tal við hann í
skrifstofu hans. Hún vildi ekki ræða við hann
annars staðar en á heimili hans, því þar væru
þessi tvö bréf áreiðanlega geymd. Hún hélt að
bezt væri, að taka þegar til starfa og eyða ekki
tímanum til ónýtis. Hún tók því bréfsefni og
skrifaði þetta bréf:
“Mr. John Burkitt Ryder.
Heiðraði herra!
Það er ekki siður minn, að heimsækja
karlmenn á skrifstofum þeirra.
Með virðingu,
Shirley Green.”
Hún las þessar línur aftur og aftur. Það
var kannske naumast nógu ljóst, hvað fyrir
henni vakti. Skeð gat, að Ryder skildi þetta.
svo, að hún vildi alls ekki við hann tala, en
það var naumast líklegt, því þar sem hún hafði
nú svarað bréfi hans, þá mundi hann verða enn
ákveðnari en áður í því, að ná tali af henni.
Hún sendi því bréfið, og var ^ngum vafa urij
að Ryder mundi svara því. Svo vigs var hún
um þetta, að hún fór þegar að hugsa um, hvern-
ig hún skyldi haga sínu ráði. Hún ætlaði að
fara burt af heimilinu nú strax og jafnvel fað-
ir hennar og móðir máttu ekki vita hvar hún
var niður komin. Þar sem hún ætlaði sér að
tala við Ryder sem Shirley Green, en ekki sem
Sthirley Rossmore, þá máttu útsendarar Ryd-
ers ómögulega geta rakið spor hennar til
heimilis Rossmore fjölskyldunnar. Stott var
eini maðurinn, sem um þetta skyldi vita og hvar
hún væri niður komin og hún ætlaði að hafa
stöðugt samband við hann. Að öðru leyti yrði
hún að fara algerlega sinna ferða í þessu máli.
Hún ætlaði að fara strax til New York og leigja
sér þar herbergi og segjast heita Shirley
Green. YFil þess að standast kostnaðinn, hafði
hún nóg af gimsteinum og öðru skrauti, sem
fráleitt væri betur varið til annars en að frelsa
mannörð föður hennar, og þá um kvöldið átti
hún tal við Stott um þessa fyrirætlun sína.
Hann brosti góðlátlega og sagði:
“Hefir þú nú fundið einhvern nýjan vin,
svipaðan þeim, sem þú sagðir okkur fráí gær?”
“Nei,” sagði Shirley. “Hlustaðu nú á mig.
Mér er alvara og eg þarf á þinni hjálp að halda.
Þú sagðir í gær, að enginn gæti yfirunnið John
Burkitt Ryder, og það væri þýðingarlaust að
berjast gegn peningavaldinu. Nú skal eg segja
þér, að það er einmitt þetta, sem eg ætla að
gera. ’ ’
Shirley sá mann koma á móti sér, sem henni
fanst í svipinn að væri Jefferson. Var hann
þá virkilega kominn? Hún fann blóðið streyma
fram í kinnar, sem snöggvast; en þegar maður-
inn færðist nær henni, sá liún, að þetta var ó-
kunnugur maður. Hún gat ekki að því gert, að
hugsa um Jefferson. Var hann nú nokkuð að
hugsa um hana? Hafði hann talað við föður
sinn? Hvað hafði faðir hans sagt honum? Hún
gat vel getið sér til um það. >Svo fór hún að
hugsa um, hvað fyrir sér lægi. Hún gat ekkert
aðhafst þangað til mál föður hennar var út-
kljáð, en hún varð að vinna. Hún ætlaði að sjá
mennina, sem gáfu út bókina hennar og fá að
vita, hvernig bókin seldist. Þeir vildu kann-
ske, að hún skrifaði aðra bók. Ef hún gat ekki
aflað nægilegra pening með ritstörfum, þá vrði
hún að kenna. Hún stundi þunglega, þegar
hún hugsaði um þær háu hugmyndir, se'm hún
hafði gert ser um lífið, og sem nú sýndust vera
að verða að engu. Vonimar voru að bregðast
hver af annari Fyrst var ólán föður hennar
og svo var nú Jefferson að hverfa henni sjón-
um. Baráfctan fyrir lífinu var það eina, sem
hún nú sá fram undan.
Þegar hún var rétt að segja komin heim,
sá hún að pósturinn var að koma. Henni datt
í hug, að máske hefði hann bréf til sín frá Jeff-
erson. Hann hafði kannske heldur kosið að
skrifa en að koma. Hún hraðaði sér og náði
póstinum áður en hann komst heim að húsinu.
Hann leit á bréf, sem hann hélt á í hendinni, og
las utan á það: “Miss Shirley Rossmore”, um
leið og hann virti hana fyrir sér mjög nákvæm-
lega.
“Eg er Miss Rossmore,” sagði hún.
Pósturinn fékk henni bréfið og fór sína leið.
Shirley leit utan á það. Nei, það var ekki frá
Jefferson, hún þekti vel hans skrift. Þar að
auki bar umslagið það með sér, að bréfið var
frá félaginu, sem gefið hafði út bókina hennar.
Hún reif það upp ög í því var annað bréf og
utan á það skrifað til Shirley Green og hljóð-
aði þannig:
“Kæra Shirley Green!
Ef yður er það ekki óþægilegt, þætti mér
vænt um að þér vilduð finna mig á skrifstofu
minni’ nr. 36 Broadway, viðvíkjandi bók yðar,
ihe American Ootopus”. Gerið svo vel að
ofa mér að vita, hvaða dag og stund eg má
Vonast eftir yður.
Yðar einlægur,
John Burkitt Ry
. . ,, per B.
, ‘ hirley la við að hljóða upp yfir sig
hun las bréfið. Hún varð hrædd. þegi
sa þetta ottalega nafn, eins og börnin
þeim er sagt frá Grýlu. Henni datt í 1
öann ætlaði að gera sér eitthvað ilt fvr
hvernig hún hafði talað um hann í si
tun gekk upp að húsdyrunum og setti
og las bréfið yfir aftur og aftur og hugs,
það á alla vegu. Hún hafði einmitt ve
hugsa um, hvernig hún gæti haft tal af
og nú fékk hún bréf frá honum, þar sen
bað hana að eiga tal við sig. Það var s
Það leýndi sér ekki, að henni var alvara og
hún var ráðin í því, hvað hún ætlaði að gera.
Svipurinn var svo einbeitnislegur að Stott
fanst, að hann hefði aldrei séð hana slíka fyr.
“Hvað ætlarðu að gera?” spurði hann held-
ur kuldalega.
“Eg ætla að ganga á hólm við John Burkitt
Ryder,” sagði hún einbeittlega.
“Þú?” sagði Stott og starði á hana.
“.Já, eg,” svaraði Shirley. “Eg ætla að
fara til hans og ætla að ná þessum tveimur
bréfum, ef hann hefir þau.”
Stott hristi höfuðið.
“Barnið mitt góða,” sagði hann, “hvað
ertu að segja? Hvernigi hugsar þú þér, að þú
komist á hans fund? Það er meira en við
gátum gert. ’ ’
“Eg veit það nú ekki fyrir víst enn,” svar-
aði Shirley, “en eg ætla að reyna. Eg elska
föður minn, og eg skal reyna að gera það sem
eg get til að hjálpa honum. ”
“En hvað getur þú gert?” spurði Stott.
Þetta mál hefir verið vandlega hugsað af sum-
um yitrustu mönnum þjóðarinnar. ”
“Hefir nokkur kona haft nokkur veruleg
afskifti af því?” spurði Shirley.
“Nei, ekki hefir það verið,” svaraði Stott.
“Þá er tími til kominn, að einhver þeirra
geri það,” sagði Shirley einbeittlega. “Þessi
bréf, sem faðir minn talar um, hljóta að hafa
mikla þýðingu fyrir úrslit málsins, eða 'er ekki
svo ?’ ’
“Þau eru ómetanleg.”
“Þá ætla eg að ná þeim. Ef ekki—”
“En eg skil ekki, hvernig þúætlar að ná
fundi Ryders”, tók Stott fram
“Þarna er úrlausnin á þ^” svaraði Shir-
ley og rétti bonum bréfið, sem hún var nvbúin
að fá frá Ryder.
Stott kannaðist vel við liina alþektu undir-
skrift, og hann áttaði sig fljótt) á innihaldi
bréfsins og honum fanst mikið til um það.
“ Nú fer eg að skilja þig,” sagði hann. “Nú
horfir malið nokkuð öðru vísi við.”
Shirley skýrði málið nokkru frekar fyrir
Stott. Hún ætlaði nú þegar að flytja til borg-
arinnar og þaðan ætlaði hun að hefja sókn sína.
Ef þetta hepnaðist, þá mundi það verða föður
hennar til mikillar hjálpar. Ef ekki, þá væri
þó engu spilt.
Stott maldaði í móinn. Hann var ekki vel
ánfegður með það, að vera einn í ráðum með
Shirely í þessari raðagerð hennar, sem honum
virtist töluvert glæfraleg. Það var ekki gott
að segja, hvað fyrir kynni að koma, ef hún
færi þannig inn í ókunnugt hús undir fölsku
nafni. En þegar hann skildi, að henni var full
alvara og mundi, líklega gera þetta hvað sem
hann segði, þá hætti hann öllurn mótbárum.
Honum fanst að skeð gæti, að henni hepnaðist
einhvern veginn að ná í þessi bréf, eða þó það
hepnaðist ekki, þá gæti hún kannske haft ein-
hver áhrif á Ryder. Þar að auki gat vel verið,
að hún gæti unnið marga á mál Rossmóre dóm-
ara, þegar þeir vissu ekki annað, en að hún
væri bonum óviðkomandi. .1 stað þess að vera
þessari ráðagerð mótfallinn, eins og hann var
í fyrstu, l>á varð hann henni nú fylgjandi.
Hann lofaði að styðja hana alt sem hann gæti
og halda því algerlega leyndu, hvar hiín væri
niður komin. Fór hún því þegar að búa sig
til burtferðar og sagði foreldrum sínum,.að
hún ætlaði til New York og dvelja þar eina
eða tvær vikur hjá skólasystur sinni, sem hefði
boðið sér að koma til sín.
Þá um kveldið fóru þau hjónin og Stott út
sér til hressingar, en Shirley var ein eftir í hús-
inu. Þau vildu, að hún kæmi líka, en hún bar
því við, að hún væri þreytt. Hitt var sönnu
nær, að hún vildi vera einsömul, svo hún gæti
hugsað ráð sitt í næði. Það var heiðríkt og
stjörnubjart þetta kveld, en ekki tunglsljós.
Hana langaði ekkert til að lesa og hún sat lengi
úti fyrir húsdyrunum og sökti sér niður í hugs-
anir sínar. Alt í einu varð hún þess vör, að
einhver kom að garðshliðinu og opnaði hurð-
ina. Það gat ekki verið, að foreldrar hennar
væru komin svona snemma. Þetta hlaut að
vera gestur. Hún sá mann koma upp að hús-
inu, og þó skuggsýnt væri, fanst henni þó að
hún kannast við manninn, og þegar hann kom
dálítið nær, sá hún að þetta var Jefferson
Ryder.
Hún flýtti sér niður tröppurnar, til að lieilsa
honum. Hvernig svo sem að faðir hans var
og hvernig sem hann hafði breyfct í þeirra garð,
þá skyldi hún þó æfinlega bera hlýjan hug til
Jeffersöns. Hann rétti henni hendina, og, þau
héldust í hendur góða stund. Það koma fyrir
augnablik, sem þögnin er áhrifameiri en nokk-
ur orð, -og þetta var eitt þeirra. Þau þögðu
bæði. Handtak mannsins, sem hún unni, var
henni meiri styrkur, beldur en nokkur orð, sem
hægt hefði verið að segja við hana. Loks rauf
Shirley þögnina og sagði mjög góðlátlega:
“Loksins komsfu, Jefferson.”
“Eg kom eins fljótt eins og eg gat,” svar-
aði hann. “Eg sá föður minn ekki fyr en í
gær. ’ ’
“Þú þarft ekki að segja mér, hvað hann
sagði,” flýtti Shirley sér að segja.
Jefferson svaraði engu. Hann vissi hvað
hún átti við. Hann stóð niðurlútur og pjakk-
aði stafnum sínum ofan í stéttina, sem hann
stóð á. Hún hélt áfram:
“Eg veit nú um þetta alt saman. Eg var
heimsk að láta mér detta í hug, að hann mundi
nokkurn tíma hjálpa okkur.”
“Eg get ekki að þessu gert,” sagði Jeffer-
son. “Eg hefi engin áhrif á hann. Margt ,af
því, sem hann gerir, er mér reglulegur við-
bjóður, þú skilur það, Shirley.
Hún lagði hendinai mjúklega á handlegg
hans og sagði blíðlega:
“Auðvitað, Jeffersonð, eg veit það. Yið
skulum koma upp að húsinu og setjast niður.”
Þau gerðu það, og hann settist á stól rétt
hjá henni.
“FYlkið er alt úti,” sagði hún.
“Það þykir mér vænt um,” sagði hann.
“Mig langar til að tala við þig eina. Eg vil
helzt ekki hifcta foreldra þína og þau vilja sjálf-
sagt helzt ekki heyra mig nefndan.”
Þau ,voru 'bæði þegjandaleg og það var eins
og þau hefðu fjarlægst ótrúelga mikið hvort
annað, síðan þau voru í París og á leiðinni heim
til New Yörk. Loks sagði hann: 1
“Eg ætla að fara í burtu, en eg gat ekki gert
það nema að sjá þig fyrst. ”
“Svo þú ætlar að fara burtu?” sagði Shir-
ley og var auðheyrt að henni kom þetta á ó-
vart.
“ Já,” sagði hann. “Eg get ekki lengur un:
að því, að vera heima. Eg átti tal við föður
minn í gær og það var alt annað en ánægjulegt.
Við eigum ekki samleið. Svo thefir þessi of-
sókn gegn föður þínum valdið mér mikillar óá-
nægju. Fyrir allan heimsins auð vildi eg ekki
eiga þátt í því óhæfuverki, sem þar er verið að
vinna. Eg gefc ekki sagt þér, hvað eg tek það
nærri mér, að faðir minn skuli hafa gert sig
sekan í svo skammarlegu athæfi.”
“ Já,” sagði Shirley. “Maður getur naum-
ast trúað því, að þú sért sonur þessa manns.”
“Hvernig líður föður þínum?” spurði Jeff-
erson. “Hvernig tekur hann þessu öllu sam-
an?”
‘ ‘ Iljartað slær enn þá, og ,hann sér og heyrir
og talar,” svaraði Shirley; “en hann er ekki
orðinn nema eins og svipur hjá sjón. Ef málið
gengur algerlega á móti honum, þá held eg hann
þoli það ekki.
“Þetta er óskaplega,” sagði Jefferson;
“og eg býst við að faðir njinn sé valdur að öllu
þessu. ”
“Við höfum enn góðar vonir, en útlitið er
engan veginn glæsilegt.”
“En hvað ætlar þú að gera?“ surði hann.
“Þetta umhverfi er þér ekki samboðið.” Hann
horfði á húsið og húsmunina gegu um opinn
gluggann og það var auðséð, að honum leizt
ekki sem bezt á sig þarna.
“Eg get unnið fyrir mér með því að kenna,
eða skrifa fyrir blöð og tímarit, eða skrifa
fleiri bækur,” svaraði Shirley, og það kendi
nokkurrar gremju í röddinni. Qg svo brosti
hún góðlátlega og sagði: “Fátæktina er hægf;
að bera, en opinbera vanvirðu er erfitt að þol,a
þó hún sé óverðskulduð. ”
Hinn ungi maður færði stólinn sinn enn nær
hennar stóli og tók um hönd hennar; hún dró
hana ekki að sér.
“Shirley,” sagði hann, “manstu hvað við
vorum að tala um á skipinu? Eg bað þig að
verða konan mín. Þú lézt mig skilja, að”þér
stæði ekki á sama um mig. Eg bið þig nú aftur
að giftast mér. Gefðu mér tækifæri til að ann-
ast þig og þína. Eg er sonur ríkasta mannsins
í Ameríku, en eg kæri mig ekki um eignir hans.
Eg get unnið fyrir nægilega miklu, til að lifa
þægilegu lífi. Við skulum fara eitthvað burtu
RIBBON
Nœst þegar þér kaup-
ið bökunarduft nefnið
þá“Blue Ribbon“ og
notið það svo þegar þér
bakið nœst. Þér þurf-
ið ekki að óttastafleið-
ingarnar.
REYNIÐ ÞAÐ.
Sendið 25c til Blue Ribbon, Ltd., Win-
nipeg og fáið Blue Ribbon Cook Book,
í ágætu bandi,—benta matreiðslubðk-
in, sem hugsast getur fyrir heimili
Vesturlandsina.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
LimHed
Offlce: 6th Floor Bank of Hamllton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ Og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Þeir íslendingar, er í hyggju hafa aö flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af Islandi eSa frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
og foreldrar þínir geta haft heimili sitt hjá
okkur. Við skulum ekki láta syndir feðranna
eyðileggja okkar líf.”
“Það hvílir engin sekt á föður mínum,”
svaraði Shirley.
“Eg vildi eg gæti sagt það sama um föður
minn,” mælti Jefferson. “En nú er svo skugg-
sýnt í kringum þig, og mig langar til að vera
hjá þér og gera þér lífið bjartara og ánægju-
legra. ’ ’
Stúlkan hristi höfuðið.
“Jefferson. Kringumstæðurnar eru þaun-
ig, að slíkt lijónaband væri alveg óhugsandi.
Foreldrar þínir og allir aðrir mundu segja, að
eg hefði komið ]ær til að gera þetta. Nú sé eg
enn ljósar, hve fjarstætt þetta er, að við verð-
um hjón, heldur en eg Sá það, þegar við vorum
að koma heim. Þá var eg að hugsa um föður
minn og hans örðugleika, og gat varla hugsað
um nokkuð annað. Nú er öðru máli að gegná.
Aðfarir föður þíns hafa gerlt það að verkum,
að það er úhugsandi, að við verðum nokkurn
tíma hjón. Eg þakka þér það mikla traust, sem
þú hefir sýnt mér. Mér fellur þú vel í geð,
meira að segja svo vel, að eg gæti þess vegna
orðið konan þín. En eg vil ekki að þú fórnir
neinu fyrir mig. Það, sem nú ræður gerðum
þínum, er göfuglyndi þitt. Þú kennir í brjósti
um mig og vilt vera mér góður. Eftir á mundi
þig að öllum líkindum iðra þess. Verði faðir
minn fundinn sekur og settur af embætti, þá
mundir Iþú sjá eftir að hafa gifst dóttur hans.
Þú mundir þá fyrirverða þig fyrir okkur öll,
og ef svo færi, þá væri mér ómögulegt að þola
það.”
Geðshræringar hennar urðu henni ofurefli.
Hún tók báðum höndum fyrir andlitið og tárin
hrundu niður kinnar hennar.
“Shirley,” sagði Jefferson blíðelga. “Þetta
er ekki réltt ■— eg elska þig sjálfrar þín vegna,
en ekki vegna þess, að þú hefir nú við örðug-
leika að stríða. Eg mun aldrei elska nokkra
aðra konu en þig. Ef þú vilt ekki játast mér
nú, þá fer e'g burtu, eins og eg sagði föður
mínnm. En eg kem einhvern tíma aftur, og
verðir þú þá ógift, skal eg enn biðja þig að
verða konan mín.”
“Hverfc ætlar þú að fara?” spurði Shirley.
“Eg ætla að fara í ferðalag, svo sem ár-
langt. Svo ætla eg að vera Itvö ár í París og
eitthvað í Rómaborg. Ef eg á að ná nokkurri
fullkomnuh á listabraut minni, þá verð eg að
dvelja all-lengi í Evrópu.”
“París! Róm!” sagði Shirley. “En hvað
eg öfunda þig. En þetta er alveg rétt af þér,
fara burt úr þessu landi, þar sem fólk hugs-
ár um ekkeht nema peninga og allir skapaðir
hlutir eru miðaðir við dalinn. Farðu þangað,
sem göfugar hugsjónir eru einhvers metnar og
listin á sér einlhvern griðastað.”
Rétt í bráðina gleymdi Shirley sínum eigin
vandræðum og talaði við Jefferson um lífið á
meginlandi Evrópu, og gaf honum ýms ráð því
viðvíkjandi, hvar og hjá hverjum heppilegast
væri að stunda málaralistina. Hún þekti fólk
í Parfs, Róm og Munich og liún vildi gjarnan
gefa honum meðmælabréf til þessara vina
sinna. Ef hann vildi verða vel að sér í Evrópu-
málunum, þá skyldi hann 'halda sig að innlendu
fólki þar, en forðast að halda sig mikið að Ame-
ríkumönnum. Ef hann legði hart á sig og gæf-
an væri með honum, þá gæti svo vel verið, að
hann kæmi aftur heim til föðurlandsins sem
frægur málari.