Lögberg - 21.06.1928, Síða 4

I
Bl*. 4
íáöGBERG, FIMTUDAGrNN 21. JÚNl 1928.
Jögbtrg
Geíið út hvern Fimtudag af Tke Col-
tnnbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
Tftlskaan W-6S27 N-6328
Einar P. Jónsson, Editor
Otanáskrih til blaSnna:
THE COIUMSI^ PHE8S, Ltd., Box 317*. Wnnlpog. M*n.
Utanáakrih ritstjórsns:
EDtTOR LOCBERC, Box S17S Winnlp.g, R|m.
VerS $3.£3 um árið.
Borgist fyrirfram
Tb* "Lögber*" U prlnted and pubUabed by
Tb* OolumbU Preea, LámiteJ. ln th* CoJumbU
•uildint, «»6 Sargent Av*. Wlnnlpeg, Mnnltobu.
y-—■ • - ..... .. *
Herbert C. Hoover.
Á hinu mikla og nýafstaðna flokksþingi
Republicana í Bandaríkjunum, er haldið var í
Kansas City, hlaut Herbert C. Hoover, verzl-
unarmála ráðgjafi Coolidge stjórnarinnar, út-
nefningu sem forsetaefni af hálfu flokks síns,
við forsetákosningar þær, er fram eiga að fara
í öndverðum nóvembermánuði næstkqmandi.
Útnefning þessi kom víst fáum á óvart, þótt
menn hins vegar muni tæipast hafa átt þess von,
að Mr. Hoover hlvti nægan meirihluta við
fyrstu atkvæðagreiðslu á útnefningarþinginu,
sem þó varð' raunin á. Mun það nokkuð hafa
hjálpað til, að svo að segja á síðustu stundu,
dró einn af megin keppinautum hans, Mr. Low-
den, fyrrum ríkisstjóri í Illinois, sig í hlé.
Herhert C. Hoover, er eigi að eins fvrir
löngu þjóðkunnur maður innan vébanda þjóð-
ar sinnar, heldur og út um allan hinn mentaða
heim. Mr. Hoover, sem nú er fimtíu og átta
ára að aldri, er af fátæku foreldri kominn. Var
faðir hans járnsmiður í smáþorpi einu, er West
Branch nefnist, er í raun og veru var lítið ann-
að en lítilfjörleg jámbrautarstöð við Rock
Island járnbrautina milli Cedar Rapids og Bur-
lington. Og þar fæddist hinum fátæka jám-
smið sveinn sá, sem nú mun mega telja miklar
líkur til, að verði næsti forseti Bandaríkjanna.
Aður en Herbert C. Hoover, hafði náð átta
ára aldri, misti hann foreldra sina, og var tek-
inn í fóstur af velviljuðum ættingjum í karl-
legg. Var hann snemma látinn vinna fvrir Iífs-
viðurværi sínu sjálfur, ýmist á bændabýlum,
eða þá í námum. Kom brátt í Ijóö hjá honum
viljafesta og eindreginn ásetningur um það, að
brjótast til náms og spila síðan upp á eigin
spítur, eins fljótt og því frekast yrði við komið-.
Að loknu alþýðuskóla «g miðskólanámi, lagði
Mr. Hoover út á háskólanáms hrautina, og lauk
eftir fjögra ára nám, prófi í verkfræði með hin-
um ágætasta vitnisburði. Lagði hann sérstaka
áherzlu á námafræði, og kom sú þekking honum
síðar að góðu haldi.
Skömmu eftir að Mr. Hoover útskrifaðist af
Leland-Stamford háskólanum í Californíuríki,
tók hann að gefa sig við námaiðnaði og starf-
rækslu námafélaga, eigi að eins í Bandaríkjun-
um, heldur og jafnframt í Kína og Ástralíu.
Voru það mestmegnis brezkir fésýslumenn, er
stofnað höfðu fyrirtæki þessi', búsettir í Lund-
únum, og réðu þeir Mr. Hoover í þjónustu sína
með þeim skilyrðum, að hann hefði húsetu í
Lundúnaborg. Dvaldi hann þar allmörg ár, og
þar var hann staddur í bvrjun heimsstyrjald-
arinnar miklu. Var hann þegar það ár, skipað-
ur formaður nefndar þeirrar, er Bandaríkja-
stjórn stofnaði til, með það fyrir augum, að
líkna þjáðu og* aðframkomnu Belgíufólki, er
ráðþrota stóð uppi sökum yfirgangs hinna
þýzku hersveita, er æddu yfir landið. Svo mikla
athygli vaktí Mr. Hoover á sér fvrir hagsýni
og ráðdeild í starfi þessu, að um þær mund-
ir, er Bandaríkin fóru í stríðið, á hlið samherja,
þá skipaði Woodrow Wilson forseti hann vista-
stjóra fyrir hönd þjóðar sinnar. En að loknum
ófriði, réðu bandaþjóðirnar hann sem vfirum-
sjónarmann vista, meðal þjóða þeirra, er harð-
ast voru leiknar af völdum ófriðarins, eigi að
eins í Norðurálfunni, heldur og meðal ýmsra
Austurálfuþjóða. Varð hann heimsfrægur mað-
nr fyrir afskifti sín af þeim miklu mannúðar-
málum.
Þótt Hevbert C. Hoover, hafi alla jafna tal-
ist til Republicana flokksins, þá hefir hann þó
í rauninni aldrei verið reglulegur flokksmaður,
í hinni venjulegu merkingu þess orðs. Hann
hefir verið víðsýnni en svo, að hann gæti sætt
sig við að vera settur eins og mynd í ramma.
,Mun honum að jafnaði hafa legið það nær, að
Hta á málin frá sjónarmiði heimsborgarans, en
Bandaríkjamannsins, þótt vafalaust sé hann
einlægur og sanmir sonur þjóðar sinnar engu
að síður, nema betur sé.
Herbert C. Hoover er, að dómi þeirra, er
bezt til þekkja, þéttur á velli og þéttur í lund,
laus við tildur, eða annan ytri hégóma, en auð-
ugur af þeim hyggindum, er í hag koma.
Myndi því hag Bandaríkjaþjóðarinnar tvíinæla-
laust verða vel borgið, undir handleiðsln hans
sem forseta.
1 ávarpi sínu til útnefningarþingsins í Kan-
sas City, lagði Mr. Hoover mikla áherzlu á
jöfnun og lækkun skatta, auk þess sem hann
hét vínbannslöggjöf þjóðarinnar eindregnu
fyigh
Auðmðnnunum í Wall Street, er kalt til Mr.
Hoovers, og gerðu þeir alt, sem í þeirra valdi
stóð, til að fyrirbyggja útnefningu hans. Til-
raunir þeirra mistókust við útnefninguna, og
þær sennilega mistakast á ný, við kosningamar
í haust.
Emmeline Pankhur9t.
Látin er nýverið í Lundúnum, Mrs. Emme-
line Pankhurst, kvdnréttindakonan heimsfrægö,
er um langt skeið háði snarpari sennu fyrir
jafnrétti sinna brezku kynsystra, til mots við
karlmenn, en nokkur önnur kona í sögu hinnar
brezku þjóðar, og vanst meira á. Líf hennar
var sigling um brimað baráttuhaf, að heita
mátti í heilan mannsaldur. Væri björgunarbát-
ur ekki við hendina, var tafaralust gripið til
sunds, hvað sem lendingarskilyrðum leið. Mrs.
Pankhurst sótti mál sitt af kappi, og fann
þessvegna eigi ávalt náð í augum þeirra, er með
völdin fóru í það og það skiftið. Þess vegna var
hún tvisvar hnept í varðhald, er brezkum vald-
höfum þótti hún gengið hafa helzti langt í kröf-
um sínum. Slík saga er ekki ný, — hún er
endurtekin æfisaga annara umhótaforingja á
sviði mannfélagsmálanna.
Mrs. Emmeline Pankhurst, var komin fast
að sjötugu, er hún lézt. Hún var bjartsýn bar-
daga hetja, er á málstað sinn treysti til hinstu
stundar.
Tiltölulega fáum foringjum, auðnast að sjá
jafn glögglega í lifanda lífi, ávexti iðju sinn-
ar og Mrs. Pankhurst auðnaðist. Rétt áður en
á nornakertinu sloknaði, sá hún fegursta draum
sinn rætast, — drauminn um fullkomið póli-
tískt jafnrétti karls og konu á Bretlandi hinu
mikla.
ódáinsgróður sprettur upp af æfistarfi
þeirra karla og kvenna, er líf sitt helga lýðrétt-
indabaráttunni, svo sem Mrs. Emmeline Pank-
hurst gerði.
Sannleikurinn og Ragnar E. Kvaran.
1 síðustu Heimskringlu veýtist séra Ragn-
ar E. Kvaran, að Emile Walters listmálara,
þar sem hann dylgir um það, að herra Walters
hafi komið fram sem nokkurs konar hoðflenna
á vissum fundi heimferðarnefndar Þjóðræknis-
félagsins, höldnum hér1 í borginni.
Eftirfarandi símskeyfi frá herra Walters
þessu viðvíkjandi, sannar afdráttarlaust, að
presturinn hefir vaðið reyk.
Dr. B. J. Brandson,
776 Victor St., Winnipeg, Man.
Arni Eggertsson invited me to conference
in Bildfell ’s office. Ásmundur Jóhannsson was
there. Subject discussed: Necessity of cement-
ing public opinion. Miss Jackson and Cunard
Line not mentioned. Bildfell spontaniously*ín-
vited me to attend Committee meeting. Others
agreed. No request on mv part. While Com-
mittee meeting was in session, no reference to
Miss Jackson or Cunard, as honorable men
members of committee mustíadmit that.
Emile Walters
Á íslenzku verður innihald skeytisins
þannig:
“Árm Eggertsson bauð mér á fund á skrif-
stofu Bíldfells, og var Ásmundur Jóhannsson
þar viðstaddur. Umræðuefni: nauðsynin á því,
að samræma almennings álitið. Hvorki Miss
Jackson né Cunard félagið nefnd á nafn. Bíld-
fell bauð mér ótilkvaddur að sækja nefndar-
fund. Hinir féllust á það. Eg fór ekki fram
á neitt slíkt sjálfur. Meðan á nefndarfundi
stóð, var engu orði vikið að Miss Jackson né
Cunard félaginu, eins og virðulegir nefndar-
menn hljóta að viðurkenna.”
New York, June 19, 1928.
Emile Walters.
Ragnar E. Kvaran og sann-
leikurinn.
Síðasta tölublað Heimskringlu flytur langt mál
frá herra Ragnari E. Kvaran um heimferðarnefndina
og deilu þá, sem staðið hefir yfir út af styrkbeiðni
téðrar nefndar. Vegna þess að margt, sem í þessari
grein er sagt, snertir mig persónulega, hlýt eg að
taka hana til ofurlítillar yfirvegunar.
Hann byrjar grein sína með því að segja, að “ó-
kvæðisorðum og getsökum hafi rignt yfir nefndina
í Lögbergi”, og “að viss flokkur manna haifi tekið
sér fyrir hendur að níða af nefndinni mannorð og
æru.” Þessum staðhæfingum vil eg leyfa mér að
mótmæla sem helberum ósannindum. Það eg veit
til, þá hefir ekki verið gjörð af neinum manni hin
minsta tilraun til þess að hnekkja persónulegum
heiðri nokkurs manns, hvorki nefndarmanna né ann-
ara. Mér kemur það mjög á óvart, að vera sakaður
um að vilja ræna nokkurn mann mannorði sínu, því
eg finn mig algjörlega saklausan af þeirri ákæru, og
það eg veit til, þá eru þeir, sem með mér hafa starf-
að, jafn-saklausir af þessari ákæru og eg. Svo talar
hann um “sendla” og “sendisveina”. Það væri fróð-
legt, ef greinarhöfundur vildi nafngreina þessa
menn og einnig hverjir sendu þá. Eg fyrir mitt
leyti veit ekki til, að þeir séu til. Menn þeir, sem
nú eru að safna undirskriftum undir mótmæli gegn
stjórnarstyrk, voru ekki byrjaðir á þeim starfa, þeg-
ar grein herra Kvarans kom á prent. Starf þeirra
er svo augljóst, að um engan þann undirróður er þar
að ræða, sem gerinarhöf. dyigir um. Hér er eitt
vindhöggið enn.
Þá víkur hann. að samtali Grímsons dómara við
Bergman og mig. Eins og víðar, er hér vikið frá
sannleikanum. Við sögðum dómaranum, að fyrsta
og eina skjlyrðið til þess, að samvinna við nefndina
mætti takast, væri að skila stjórnarpeningunum
skilyrðislaust. Ef svo, þegar það væri búið, að
stjórninni í Saskatchewan sýndist á einhvern hátt
að sýna heimaþjóðinni einhverja velvildar viður-
kenningu, þá væri það alt annað mál, og sem við
auðvitað værum ekki mótfállnir. Líka fullvissuðum
við herra Grímsson um það, að svo fraiharlega að
nefndin sýndi að það væri þörf á peningum fyrir
starf hennar og 'hún leitaði samskota frá almenn-
ingi, þá skyldum við ljá þeirri samskotábeiðni fylgi
okkar. En alla tíð i samtali okkar var áherzian
lögð á skilyrðislausa afsölun stjórnarstyrksins sem
fyrsta og aðal skilyrðis til samkomulags.
Næst kemur til íhugunar, ef til vill aðal atriðið
í þessari grein. íFyrst segir Kvaran, að það “varð
að samkomulagi milli Jóns J. Bildfells og andstæð-
inga nefndarinnar, að ekkert skyldi birtast í blöð
unum frá hvorugri hliðinni, þar til útséð yrði um
það, hvort af samkomulagi yrði.” Þetta þýðir vik-
una, sem nefndarskýrslan kom út. — Þetta er bein-
línis óastt. Þegar herra Bíldfell kom á fund and-
stæðinga sinna, mintist hann ekkert á þetta, og aldr-
ei hafði eg persónulega gefið neitt loforð þessu á-
hrærandi. — Næst segir hann, að eg toafi tilkynt
Jóni J. Bildfell, “að þessir menn myndu því að eins
leggja niður mótspyrnu gegn nefndinni, að hún gengi
að eftirfarandi skilmálum:
“Nefndin lofi því, að taka ekki við meiri styrk,
en toúnl toafi þegar fengið. Stjórninni í Sask. sé
skrifað og henni tilkynt, að það fé, er toún hafi
greitt nefndinni, verði ekki notað í þeim tilgangi, er
um það var beðið. Heimfararnefndin útnefni tvo
menn, mótmælendur nefndarinnar tvo menn, og þeir
velji sameiginlega oddamann, og þessir fimm menn
skipi nefnd, er geri tillögur um, þvernig fé því skuli
varið, er veitt hefir verið — að fengnu samþykki
Saskj stjórnar.-’
Þessari staðhæfing mótmæli eg sem tilhæfulau^-
um ósannindum. Eg lofaði Jóni Bildfell aldrei
neinu í þessu sambandi, nema því, að tilboð nefnd-
arinnar yrði tekið til ítougunar. Eg fyrir mitt leyti
gat ekki verið með þessu tilboði, sem nefndin gjörði,
vegna þess, að með því að skila peningunum með
þeim skilyrðum, sem sett voru, yrðu aðeins opnaðar
nýjar brautir til frekara ósamlyndis.
Það er alveg rétt frá sagt, að þegar tilboðið
koim frá nefndinni, lýsti eg yfir mínu áliti á málinu.
Eg vissi vel, að sumir af þeim, sem þar voru, gjörðu
sig ánægða með tilboð nefndarinnar, en aftur aðrir
voru eindregið á móti því. Til þess að fyrirbyggja
alla óánægju og misskilning, áleit eg að heppilegast
væri að við skildum sem góðir vinir, án þess að deila
neitt frekar um þetta mál. Þeir, sem drógu sig í hlé,
gjörðu það vegna sannfæringar sinnar, og út á það
var ekkert að setja. En að álasa þeim, sem einnig
vegna sannfæringar sinnar höfnuðu tilboði nefndar-
innar, er toeldur ekki rétt. Hnútur til mín vegna “prúð-
mannlegrar” framkomu við þetta tækifæri, læt eg
mig engu skifta. Tilhoði nefndarinnar var hafnað
vegna þess, að neitað var að skila peningunum skil-
yrðislaust. Ekkert annað gat fullnægt velsæmis-
tilfinningu meiri hluta Vestur-íslendinga.
í Lögbergi í vikunni sem leið, reyndi eg að sýna
fram á, að þetta mál væri ofur einfalt, og að ekkert
annað væri á “bak við tjöldin”. Vegna þess að nú
einmitt staðhæfir herra Kvaran, að þetta sé ekki
þannig, þá verð eg að fara um þetta nokkrum fleiri
orðum. Hann talar um “hatursmenn hins íslenzka
málstaðar.” Að nokkrir slíkir menn séu til, toefi eg
ekki hugmynd um. Eg held þeir hljóti að vera
framleiddir af ímyndunarafli höfundarins og eigi
'þar heimili. Eg heid það hafi ekki bent á neitt hat-
ur til heimferðarnefndarinnar eða þjóðræknisfélags-
ins, að meir en sex mánuðum áður en þessu máli var
hreyft, fór eg til forseta nefndarinnar, Jóns J. Bild-
fells, og sagði honum að þetta mál lenti í ógöngur,
ef haldið væri áfram með þessa stjórnarstyrks leit-
un. Ekki var það heldur vottur um hatur gagnvart
málefninu, að eg bauðst til að veita málinu eindreg-
ið fylgi, ef stjórnarstyrknum yrði skilað skilyrðis-
laust. En nefndin kaus heldur að halda styrknum,
en að tryggja sér fylgi þeirra, sem voru á sama máli
og eg. Þegar áuðsætt var, að þetta var áform nefnd-
arinnar, þá fyrst var farið að hugsa til að koma
þessu máli í hendur þeirra, sem betur voru vaxnir
að gjöra því skil, eins og nú við horfist.
Það sem höf, segir um Miss Jackson og herra
Emile Walters, læt eg liggja á milli hluta. Þau eru
fær um að svarh fyrir sig sjálf. >— Þá er að eins
enn ein staðhæfing toins háttvirta greinarhöf., sem
eg verð að minnast lauslega. Hann segir, að “til séu
þeir menn, sem ekki hafa gengið að því gruflandi,
frá því að þetta deilumál var vakið, að ekki muni
hafa verið til þess tougsað frá öndverðu, að láta
leiða það til lykta á friðsamlegan og sómasamlegan
hátt.” — Aldrei toefi eg séð illkvittnina kom-
ast á toærra stig, en í þessari staðhæfingu.
Nefndin hafði öll hugsanleg tækifæri til þess
að leiða þetta mál til lykta á “sómasamlegan
toátt”, og meira að segja hún hafði fult tækifæri
að afstýra deilunum alveg, en hún kaus alt annað,
Það var eg, sem vakti deilumálið, og verð eg þess
vegna að taka það þannig, að greinartoöf. drótti því
að mér, að eg hafi ekki viljað leiða málið til lykta á
“sómasamlegan toátt”. Þessu verð eg að lýsa, sem
algjörðum ósannindum.
Eg toefi nú stuttlega íhugað flest aðal atriðin í
grein herra Kvarans. Þegar öll ósannindin og rang-
færalurnar eru úr söigunni, þá er lítið eftir nema
rembingurinn og hrokinn. Við þessum einkunnum
hans reyni eg ekki að hreyfa. Því var stungið að
mér eftir “fundinn stóra”, að til eflingar mínum
málstað, hefði eg átt að lofa herra Kvaran að tala
lengur en eg gjörðL Ef það, sem hann ritar
um þetta mál, er alt jafn sanngjamt og áreiðanlegt
eins og grein sú, sem eg hefi nú íhugað, þá verður
það ekki til meiri eflingar málstað nefndarinnar,
en framkoma hans á fundinum forðum.
Hvað þessum stjórarstjrrk viðvikur, þá er óþarfi
að ræða það mál frekar. Nefndin hefir gjört sinn
úrskurð, búið sér sína eigin sæng, og þar við situr.
Eg fyrir mitt leyti vonast til', að eg fái að vera í
friði fyrir öðrum eins árásum eins og hinni áminstu
grein herra Kvarans. Fólk fer að þreytast á öðru
eins góðgæti, og vill frekar fá eitthvað annað um
að hugsa. Flestir eru nú búnir að fá einhverja
sannfæringui í málinu, og þótt reynt sé að villa
mönnum sjónar á ýmsan hátt, þá hefir það lítið að
segja, þegar menn íhuga málið til hlítar, því í sjálfu
sér er það svo dæmalaust auðskilið: Vilja
me m eða vilja menn ekki stjórnarstyrk til heimfar-
arinnar? 1
B. J. Brandson.
Nýr Sjóndeildarhringur
NÝR sjóndeildarhringur opnast þeim manni, sem á pen-
inga. Ef þér sparið $1,000, getið þér horft með gleði
og góðum vonum til framtíðarinnar. Reynið einhverja af
þessum þægilegu aðferðum til að safna fé:
$1,000 á 4 árum—kostar $940.16 með því að
borga á viku $4.52
$1,000 á 3 árum—kostar $956.28 með því að
borga á viku $6.13.
$1,000 á 2 árum—kostar $970.32 með því að
borga á viku $9.33.
The Royal Bank
of Canada
Landnámshátíðin í N.D.
Vorið 1878 lögðu nokkrir íslend-
ingar frá Nýja íslandi í leiðang-
ur, updir forystu séra 'Páls Thor-
lakssonar. Var það tilgangur
þeirra, að leita að öðru nýlendu-
svæði, sem hæfara þætti til akur-
yrkju, en svæðið í Nýja íslandi.
Hugsuðu þeir sér að leita til
Bandaríkjanna, og fóru því fyrst
til Pembina, N. Dak. Sumir þeirra
hléldu svo áfarm suð-vestur þaðan
til Cavalier, N. Dak, og svo áfram
sem Ieið lá í áttina til Pembina-
“fjalla”. Þeir staðnæmdust á því
sviði, sem nú er aðal bygð íslend-
inga í N. Dak. Leizt þeim vel á
landið, og hvöttu lslendinga til að
setjast þar að. 1 júnímánuði það
sama ár (1878), munu svo þrír ís-
lendingar, — Jóhann Hallson, Sig-
urður Jósúa Björnsson og Magnús
Stefánsson,— hafa bygt fyrstu ís-
lenzku heimilin, sem reist voru á
þessu nýlendusvæði, og að líkind-
um hefir verið flutt í þau nálægt
mánaðamótum júní og júlí, að
minsta kosti eru heimildir fyrir
fyrir því, að flutt hafi verið í hús
Jóhanns Hallssonar 6. júlí 1878.
Á þessu ári eru því liðin fimtíu
ár, síðan að íslendingar fyrst
settust hér að. Á svæðinu mynd-
aðist svo furðufljótt stór og blóm-
leg íslenzk bygð, og enda á öðrum
stöðum í N. Dak. um svipað leyti,
í kring um Pembinabæ, vestur í
Cavalier County, og seinna í grend
við Upham og kannske víðar.
Hefir fólki yfirleitt búnast vel í
þessum bygðum. Bygðirnar hafa
oiðið íslendingum, sem hingað
hafa flutt, kærar, og sömuleiðis
landið. Sá kærleikur hefir stað-
ið, þó að ástæður hafi orsakað, að
þeir hafi síðar flutt á aðrar stöðv-
ar. Fjölda margir úr ‘hópi hinna
ágætu frumherja hér um slóðlr,
eru nú, sem von er, til hvíldar
gengnir, en þó eru enn nokkrir
þeirra á lífi.
Kynslóðin, sem nú stendur fyr-
ir störfum í bygðum þessum, ber
hlýjan hug í brjósti til frumherj-
anna, eins og víðast á sér stað, og
finnur til þess með þakklæti, hve
miikið og traust var þeirra starf.
Fólkið langar því til að heiðra
frumherjana, og sýna þeim er
lifa, og minningu þeirra, sem
látnir eru, sem mesta rækt og
virðing. Þess vegna hefir nú
verið stofnað til landnámshátíðar
og einskonar afmælisfagnaðar á
50-ára j’afmæli landnámsins ís-
lenzka í Norður-Dakota. Nefnd
var kosin úr ðllum bygðarsvæð-i
umim, til þess sameiginlega að
undirbúa þessa hátíð, og nefndar-
menn allir, ásamt með bygðar-
fólkinu, hafa gjört sér ákaflega
ant um, að hátíði mætti fara vel
fram og sæma sem bezt minningu
landnemanna og frumherjanna.
Það hefir verið ákveðið, að há-
tíðin fari fram að Mountain, N.-
Dak., í byrjun júlímánaðar. 1
fyrstu var gjört ráð fyrir, að há-
tíðin stæði einn dag. En er á
leið, fóru menn að sjá, að einn
dagur mundi ekki hrökkva til alls
þess hátíðahalds, sem fyrirhugað
var. Hefir því verið þannig ráð-
stafað nú, að byrja hátíðina sun-
nudaginn 1. júlí, og skuli hún svo
standa til mánudagskvelds 2. júlf.
Eftir hádegi á sunnudaginn (kl.
2 e.m.) fer fram íslenzkt prógram,
— ræðuhöld, kvæði, söngur o. s.
frv. Er og vonað, að tími verði
til þess fyrir fólkið að heilsast og
minnast á “gömlu tímana”.. Að
kveldinu er búist við, að fari fram
söngsamkoma í samkomuhúsinu á
Mountain.
Á mánudaginn er gjört ráð fyr-
ir, að byrja kl. 10 f.h. Verður þá
skrúðför og einskonar táknsýn-
ing, sem meðal annars á að sýna
myndir af framþróun í bygðinni,
frá fyrstu byrjun til þessa dags.
4 eftir skrúðförinni er gjört ráð
fyrir stuttu íslenzku prógrami,
þar sem minni landnemanna verð-
ur aðal þátturinn.
Eftir hádegi, kl. 2, hefst svo
prógram, sem fer fram á ensku,
því búist er við að fjöldi ensku-
mælandi fólks sæki lika hátíðina.
Verða þar líka ræður og kvæði
flutt og hljóðfærasláttur og söng-
ur. Síðar á deginum, nálægt 5.30,
er búist við að fram fari knatt-
leikur, þar sem íslendingar þreyta
við hérlenda menn, og mun verða
sótt af kappi á báðar hliðar. —
Einnig er búist við að geta sýnt
islenzka glímu. Að kveldinu verð-
ur svo dansað á stórum palli, sem
til þess verður bygður á hátíðar-
svæðinu.
Veitingar ýmsar verða fram-
reiddar á staðnum, og hafa konur
bygðanna, eins og geta má nærri,
alla aðal umsjón með þeim. Verð-
ur reynt að sjá um, að allir geti
verið álægðir. Enda munu þeir
engu kvíða í því sambandi, sem
hér þekkja til. Ekki hafa konur
bygðarinnar, síður en karlmenn,
viljað færast mikið í fang, og
mörg ómök takg. þær að sér til
til þess að sjá fyrir því, að hátíð-
in megi á allan hátt takast sem
bezt.
Nefndin gerir sér far um, að
allmargir frumherjar frá árunum
fyrstu, bæði þeir, sem búsettir eru
hér, og Lika þeir, er nú eiga heima
í fjarlægð, geti sótt hátíðina og
fært aukinn ljóma yfir hana með
nærveru sinni, þar á meðal Magn-
ús Stefánsson frá Climax, Sask.,
einn úr hópi þeirra, sem fyrstir
réðust í að leita að nýlendusvæð-
inu hér og annar þeirra tveggja
íslendinga, sem fyrstir munu hafa
stígið fæti inn á nýlendusvæðið.
Og vill nefndin hér með bjóða alla
úr hópi frumbyggjanna hjartan-
lega velkomna til hátíðarinnar,
og1, óska að þeir reyni sérstaklega
til að koma og heiðra mótið með
nærveru sinni. Einnig vonar
nefndin að margt fólk, sem héðan
er upp runnið, en nú á heima víðs-
vegar í Bandaríkjunum og Can-
ada, geti komið og átt hér hátíðis
og gleði stundir með bygðinni.
og öllum þeim, sem bygðin telur
sig þannig eiga ítök í, vill hún
sérstaklega bjóða til sin á þessum
hátíðisdðgum. Vonast er eftir
mikiu fjölmenni, fyrst og fremst
af íslenzku fólki, svo og líka af
fólki úr grendinni, af öðrum þjóð-
flokkum. Nefndin og bygðin býð-
ur alla velkomna og hlakkar tfí
að fá til sín marga góða gesti á
þessari hátíð, sem öllum er svo
ant um. Nefndin vonar, að sér
megi takast vel og veita þeim
skemtistundir, sem seint gleýmist.

%