Lögberg - 24.01.1929, Blaðsíða 6

Lögberg - 24.01.1929, Blaðsíða 6
Bls. 6. LÖGBERG FIMTUDAGINN 24. JANÚAR 1929. Villi rétti henni hendina. “Við skulum taka höndum saman,” sagði hann. “Mér finst við vera gamlir vinir og félag- ar og fólk okkar hefir áreiðanlega haft við sömu örðugleika að stríða.” Saxon réttá honum hendina og handtakið var langt og innilegt. “Er þetta ekki annars merkilegt?” sagði Willi. “Við erum bæði afkomendur hinna eigánlegu og upphaflegu Bandaríkjamanna. pú berð áreiðan- leg þess merki í nafni þínu, að þú sért afkomandi Saxanna og ert óblandinn Saxi, að likama og sál, og eg býst við að þú getir líka barist töluvert eins og þeir.” “Eg geri ráð fyrir, að allir okkar forfeður hafi verið bardaga menn. peir máttu til að vera það, annars hefðu þeir orðið að engu og verið afmáðir af jörðinni og aldrei komist hingað vestur,” sagði Saxon. “Um hvað eruð þið að tala?” sagði María alt í einu. “peim sýnist strax vera orðið vel til vina,” sagði Bert. “pað er eins og þau hafi þekst árum sam- an',” bætti hann við. “Við hlöfum í raun og veru þekst mikið lengur en fáeina daga,” svaraði Saxon. “Áður en við fædldumst, gengu feður okkar og mæður hlið við hlið vestur yfir slétturnar.” “Ykkar fólk beið þangað til búið var að byggja járnbraut til California og drepa alla Indíána,” sagði Wilíi, “en við Saxon' erum afkomendur frum- herjanna og það getið þið sagt hverjum sem kynni að spyrja ykkur að því.” “Ja, eg veit ekki,” sagði María og þóttist nokk- uð góð af sínu fólki líka. “Faðir minn beið eystra til þess að geta tekið þátt í borgarastríðinu. pess vegna kom hann og haris fólk ekki fyr en seinna.” “Faðiri minn fór ausitur áftur til að berjast í stríðinu,” sagði Saxon. “pað gerði faðir minn líka,” sagði Willi. pau litu hvort á annað og fundu bæði, að hér var enn' eitt, sem þau áttu sameiginlegt. “Hvað er annars um þetta fólk að segja?” sagði Bert. “pað er alt steindautt fyrir l'öngu. pað gerir minst til, hvort maður fellur í bardaga eða hann deyr á fátækraheimilinu. Aðal atriðið er, að þessir karlar eru dauðár. Alveg stæði mér á sama, þó faðir minn hefði verið hengdur. pað kemur alt í sama stað niður, þegar frá líður. Mér leiðist ósköp alt þetta gum af forfeðrunum. par að auki gat ekki komið til mála, að faðir minn berðist í stríðinu, því hann fæddist ekki fyr en það var úti- En tveir af frændum mínum féllu við Gettysburg, svo eg býst við að mitt fólk hafi gert sína skyldu.” “pað hugsa eg,’ sagði Maria glaðlega. Bert tók aftur utan um mittið á henni. “Við erum hér, og það er eigirilega það eina, sem okkur varðar,” sagði hann. “Hinir dauðu eru dauðir og1 þú getur alveg reitt þig á, að þeir lifna aldrei við aftur.” María tók fyrir munninn á honum, svo hann sagði ekki meira af þessu tagi, en hanri ky&ti lófa hennar og hallaðá höfðinu enn nær henni. Eftir því, sem fleiri komu inn í borðsalinri, óx háreystin og sknöltið í diskunum. Einstaka menn voru svo sterkróma, að rödd þeirra hóf sig yfir allan annan hávaða. pað leyndi sér ekki, að sum- ir þeirra höfðu þá þegar fengið sér allmikið í staupinu. Stúlkur, sem sátu við borð, skamt frá þeim Saxon og Willa, kölluðu til hans og ávörpuðu hann kunnuglega, óþarflega kunnuglega, að Saxon fanst. (Senni meira að segja féll hreint og beint illa, hve kunnuglega þær viku að horium, og hún var þess fullviss, að þær böfðu það í huga, að taka hann frá henni. “Eru þær ekki aiveg óþolandi?” sagði María og lét sem sér ofbyði. “pær skortir ekki einurð- ina, það er óhætt að segja. Eg veit hverjar þær eru. Engin heiðarleg stúlka vill hafa nokkuð samari við þær að sælda.” “Heyrðu, Willi minn!” kaliaði þrifleg, dökk- hærð stúlka til hans. “Eg vona þú sért ekki bú- inn að gleyma mér.” “Svo það ert þú, stúlka litla?” sagði Willi og virtist ekki kæra sig um að gefa henni frekari gaum. Saxon þótti vænt um, að Willi virtist helzt ekk- ert vilja hafa saman viðlþessa svarthærðu stúlku að sælda og henni féll hún þegar afar illa í geð. “Ætlarðu að dansa ?” spurði sú dökkhærða. “pað getur verið,” svaraði Willi og sneri sér svo að Saxon. “Við, þetta reglulega Bandaríkja- fólk, ættum að halda saman út af fyrir okkur, finst þér það ekki? Við erum ekki mjög mörg, í samanburði við hitt fólkið. Landið er að fyllast af allskonar útlendingum.” Hann talaði við Saxon og ekki í hærra rómi en svo, að þeir einir heyrðu, sem næstir voru. pað var rétt eins og hann vildi láta hinar stúlkumar sjá, að hann hefði engan tíma eða löngun til að sinna þeim. Ungur maður, sem sat við borð beint á móti þeim, kom auga á Saxon og starði á hana um stund. Hann var heldur illa til fara. pað voru líka piltar og stúlkur, sem hjá horium sátu. Hann var þrútinn í andliti og hann bar þess ljósan vott, að skapið var ótamið. “Heyrðu, þarna!” kallaði hann til Saxon, “þú þarna með flauelsskóna, eg vil vera vinur þinri.” Stúlkan, sem hjá honum sat, tók báðum hönd- um utan um hálsinn á honum og reyndi að varaa honum frá að segja meira; en hann hélt áfram engu að síður: “petta er, svei mér, falleg stúlka. Nú skuluð þið bara sjá, hvernig eg fer að því að | vinr.a hana frá þessum ræfli, sem hún er með.” “petta er einn af ófriðarseggjunum frá “Butch- ertown,” sagði Maria. Saxon sá, að svarthærða stúlkan sendi henni hatursfult augnaráð. Hún' leit á Willa og henni duldist ekki, að þykkjusvipur var á andliti hans og þótti henni þá enn meira til hans koma, og henni virtust augu hans enn dýpri og blárri en áð- ur. Hann hætti að tala, og það var rétt eins og hann vildi ekkert segja. “Láttu sem þú sjáir þetta ekki, Willi,” sagði Bert. “petta fólk á heima fyrir handan fjörðinn, og það þekkir þig ekki; þess vegna lætur það svona.” Bert spratt á fætur, gekk yfir að hinu borðinu og sagi eitthvað í hálfum hljóðum við manninn, sem sýnt hafði af sér ókurteisina, og tók svo aftur sæti sitt. Allir horfðu á Willa, eins og þeir ættu þess vissa von, að hann myndi láta eitthvað til sín taka. pað varð þó ekki, en hinn maðurinn stóð þegar upp, hristi af sér stúlkuna, sem með honum var og gekk yfir til þeirra Willa og Saxon. Hann var illúðlegur, með harðvítugt augnaráð og leit út fyrir að vilja kúga alla, sem væru minni máttar en hann sjálfur. “Svo þú ert stóri Willi Roberts,” sagði hann og var dálítið óskýrmæltur og studdi sig við borð- ið. “Eg tek ofan fyrir þér, og eg bið afsökunar. Eg dáist að smekk þínum fyrir kvenfólkinu, og virði þig enn meira fyrir það. En eg vissi ekki, hver þú varst, annars hefði eg áreiðanlega látið þig hlutlausan. Skilurðu mig? Eg bið fyrirgefn- ingar. Viltu taka í hendina á mér?” “pað er ekkert,’ sagði Willi stuttlega. “Við skulum gleyma þessu,’ og rétti þessum ruddalega manni hálf ólundarlega hendina, sem fór síðan aft- ur á sinn stað. Saxon þótti meira en lítið í þetta varið. Hér var maður, sem hinn veikbygðari gat stuðst við. Hann var reglulegur styrkur og stoð, Jafnvel ribbaldarair í Slátararbæ urðu hræddir, þegar þeir heyrðu nafn hans nefnt. IV. KAPITULI. Eftir að máltíðinhi var lokið, var dansað tvisv- ar sinnum í danssalnum, en síðan fóru allir þang- að, sem leikirnir áttu fram að fara, og gekk hljóð- færasveitin í brodtíri fylkingar. Fjóldi fólks, sem tekið hafði riesti með sér, og sem setið hafði að því til og frá um garðinn, kom nú að úr öllum átt- um og þyrptist saman, þar sem leikirnir áttu fram að fara. Fyrsti leikurinn var reipdráttur, milli múraranna frá Oaklarid og múraranna frá San Francisco. Og til þess að taka þátt í þeim leik, höfðu vitanlega verið valdir þeir, sem þyngstir voru og sterkastir og öruggastir þóttu til átaka — og nöðuðu þeir sér nú hvorir á móti öðrum, gerðu dálitiar holur í grassvrðinn til að spyraa í og riugguðu moid í lófana til að hafa betra hald á kaðlinum. parna var hlátur mikill og gamanyrð- in flugu óspart, einkum hjá fólkinu, sem þarna safnaðist að þessum kraftamönnum í þúsunda tali. Dómararnir og gæjlumennirnir áttu fult S fangi að varna fólkinu frá að verða alt of nærgöngult, sérstaklega frændtum og virtum þeirra, sem þátt tóku í leiknum. Keltnesga þjóðin þarf löngum lít- ið til að hitna um of og keltrieska skapið er oft Htt viðráðanlegt. Böllin gullu við úr ýmsum átt- um, ráðleggingar og aðvaranir, en þó einkum ráð- anir. Margir völdu sér stöður þeim megin, sem þeir ekki sjálfir tilheyrðu, til að villa sjónir á sér. Rykið varð svo mikið af öllum þessum umgangi, að Maria fór að hósta og gat riaumast náð andan- um, og bað Bert blessaðan um að fara burtu með sig úr þessari þröng. En Bert, sem sjálfur var fullur af glímuskjálfta, lét sér ekki detta slíkt í hug, en reyndr alt sem hann gat að komast sem næst þeim, sem ætluðu að togast á. Saxon hélt sér í Willa, sem hægt og hægt olnbogaði sig á- fram og þanriig ruddi sjálfum sér og Saxon braut gegn um mannþröngina. “petta er ekki staður fyrir unga stúlku,” tautaði WilJi fyrir munni sér og leit á Saxon, en það feit nauamst út fyrir að hann meinti mikið með því, því rétt um leið gaf hann stórum og sterk- legum íra, sem var í veginum fyrir honum, heljar- mikið olnbogaskot og komst þannig fram fyrir hann. “pað fer alt ri uppnám, þegar þeir fara að toga í kaðalinn. Sumir háfa fengið of mikið í staupinu, og það er svo sem auðséð, að þeir ætla sér að gera eitthvert uppitsand.” pað stakk mjg í stúf, að sjá Saxon innan um þetta fólk, sem þarna var samari komið. Karl- mennirnir voru flestir stórir og sterklegir og kon- urnar feitar. Hún sýndist svo afar lítil og veik- burða í samanburði við þetta fólk. Henni hefði ekki verið óhætt þarria, ef Willi hefði ekki gætt henriar eins vandíega. eins og hann gerði. Hann gætti vandlega að öllu og honum var vel ljóst, að hanri var að ganga á rétti þeirra sem minni mátt- ar voru og hann þekti af reynslunni, að það hafði stundum iMar afleiðingar. Einhver hávaði og stóryrði heyrðust hétt hjá þar sem þau stóðu og svo að segja á sama augna- bliki reyndi stór maður að smeygja sér fram hjá þeim og þrýsti Saxon fast að Willa, sem rétti út aðra heridina og greip í herðarnar á honum og hálf-sneri honum við og varnaði honum að fara lengra. Maður þessi leit um öxl sér til Willa; hann var bjartleitur í andliti, en töluvert sólbrend- ur og augnaráðið gaf ljóslega til kynna, hvað þessum íra bjó í huga. “Hvað gengur að?” sagði hann hvatskeytslega. “Hugsaðu fyrst um, hvað gengur að sjálfum þér, laxmaður,” sagði Willi með hægð. írinn blótaði og reyndi hvað hann gat að kom- ast áfram, en það hepnaðist ekki, því fólk þrengdi að honum á alla vegu. “pess skal ekki verða langt að bíða, að eg komi svo við andlitið á þér, að það verði enn ljótara en það er nú, þó ekki sé ábætandi,” sagði hann afar- reiðilega. En svo breyttist svipurinn á manni þessum alt í einu, og það leit út fyrir, að honum væri runniri öll reiði og það vantaði minst á, að svipurinn yrði góðlegur. “Svo það ert þú?” sagði hann. “Eg varaði mig ekki á því. Eg sá þig berja á þessum sænska risa, þó þú næðir ekki rétti þnum og úrskurður- inn væri ranglátur.” “petta er nú ekki rétt,” sagði Willi glaðlega. “Ef þú sást nokkuð, þá sást þú mig verða fyrir skakkafallinu það kveldið og úrskurðurinn var sanngjarn.” “pað getur vel verið, að þú hafir orðið fyrir skakkafallinu, en þú barðist eiris og hetja og mig langar til að taka í hendina á þér og, hjálpa þér áfram eins og eg get.” peir, sem áttu að sjá um leikinn, gerðu það sem þeir gátu til að varaa því, að fólkið yrði alt of nærgöngult, og nú skaut einn þeirra skamm- byssuskoti upp í loftið til merkis um, að riú ættu kapparnir að byrja að togast á. Fólkið æpti og gerði hávaða mikinn. pau Saxon og Willi höfðu loksins komist svo nærri, að jafnvel hún sá vel hvað gerðist. Mennirnir á kaðlinum toguðu af öllum kröftum tóku svo nærri sér, að þeir urðu eldrauðir í aridliti og svitinn bogaði af þeim. Kað- allinn var nýri og því háll, en til að bæta ár því, jusu konur þeirra og dætur moldinni með báðum höndum á kaðalinn og á hendur manna sinna, svo að þeir næðu betra haldri. Stór og sterkleg miðaldra kona, sem sjálfsagt hafði það ríkara í huga, að vera manni sínum til aðstoðar, en að fylgja settum reglum við leiki, greip ri kaðalinri og togaði af öllum kröftum og eggjaði mann sinri ákaflega. Hún fékk nú samt ekki að hjálpa honum í friði í þetta sinn, því að eirihverjir, sem hlyntir voru hinni hliðinni tóku hana og drógu hana burtu og skeyttu því ekkert, hvernig1 sem hún hljóðaði cg brauzt um. En margar aðrar konur gerðu hið sama, eins og þessi kona hafði gert, og hjálpuðu mönnum sínum alt er þær gátu og skeyttu því ekkert, þó dómarara- ir og aðrir umsjónarmenn hömuðust alt sem þeir gátu og reyndu að láta leikinn fara fram eins og vera bar og til var ætlast í upphafi. pað voru nú ekki konurnar einar, sem reyndu að ná í kaðalinn, heldur margir karlmenh líka, og það leið ekki á löngu, þangað til þessi' reipdráttur var ekki leng- ur vanaleg aflraun milli fárra manna, jafn-margra á hvora hhð, heldur var hann orðinn að aflraun milli Oakland annars vegar og San Francisco hins vegar og nokkurn veginn almennum áflogum og ryskingum. Hver hendin lenti ofan á annari, þarigað til þær voru orðnar þrjár eðal fjórar, þar sem ein átti að vera. Og þær hendurnar, sem hvergi komust nærri kaðlinum, lentu í hári eða andilitum gæzlumannanna, eða þá einhverra anri- ara. Bert var reglulega skemt, og hann hafði hina mestu ánægju af að sjá þessar aðfarir. En það öðru máli að gegna með Maríu, því húri var laf- hrædd og hélt sér dauðahaldi ri Bert. Ekki all- fáir voru slegnir um koll og jafnvel troðnir undir fótum. Rykið þyrlaðist í allar áttir, svo varla sá- ust handa skil, en böllin og hávaðinn gekk úr öllu hófi, sérstaklega hjá þeim hluta fólksins, sem vissi af áflogunum, en komst ekki sjálft eins nærri þeim, eins og það vildi. “petta eru ljótu aðfarirnar,” sagði Willi hvað eftir annað, og þó hann að vísu langaði töluvert til að sjá hvernig þetta gengi, þá reyndi hanri þó, með mestu varfærni, að koma Saxon út úr mestu þrönginni, þangað sem hún væri í minni hættu. Loksins var reipdrátturinn á enda, og þeir, sem töpuðu reyndu að hafa sig burtu, þó ekki gerigi greiðlega. Willi bað afar stóran og sterklegan fra, að gæta Saxon svolitla stund, svo hún yrði ekki fyrir neinu skakkafalli, en sjálfur hljóp hann inn í þröngina, og eftir nokkrar mínútur kom hann aft- ur með þau Bert og Marriu.* pað blæddi mikið úr öðru eyrariu á Bert, en hann lét það ekki á sig fá og var hinn glaðasti, en María var öll af sér gengin af hræðslunni og æsingunni. “petta er erngirin leikur, þetta er skammarlegt og óhæfilegt athæfi,” sagði hún. “Við verðum að komast út úr þessu,” sagði Willi. “petta er bara byrjunin erin þá.” “Bíddu við,” sagði Bert. “Við erum hér að fá gott átta dala virði. pað er reyndar ódýrt, hvað sem það kostar. Eins rnörg glóðaraugu og blóð- nasir hefi eg ekki séð mánuðum samari.” “pá er bejt fyrir þig að slást í leikinn og skemta þér við þetta sem bezt þú getur,“ sagði Willi. “Eg ætla að fara með stúlkurnar upp í brekkuna, þar sem þær geta séð yfir. En ekki vil eg gefa mikið fyrir útlitið þitt, þegar þú kemur aftu.r“ En allur þessi gauragangur hætti alt í einu og áður en varði og sá Bert því ekki til neins að bíða lengur og fór með Willa og stúlkunum upp í brekk- una, og var nú kallað upp, að hlaupin ætttu að byrja. pað voru margskoriar kapphlaup, sem þarna- áttu að fara fram, eða öllu heldur margskonar fólk, sem taka ætlaði þátt í þeim, svo sem litlir drengir og litlar stúlkur, stórir drengir og stórar stúlkur, ungar konur og gamlar konur, feitir menn og feitar konur. Svo voru poka-hlaup og þrífætlinga hlaup og enri fleiri hlaup og nú var eins og allra athygli drægist að kapphlaupunum og allir væru búnir að gleyma reipdrætinum og öllu, sem af honum leidldi og góðviidin og bræðra- lagið var nú aftur ríkjandi. Fimm ungir menn röðuðu sér hver við ann- ars h'lið og voru tilbúnir að hlaupa. Tveir af þeim voru á sokkaleistunum, en tveir höfðu hlaupaskó á fótunum. “Ungra manna kapphlaup,” las Bert í skemti- KAUPIÐ AVALT LUMBER THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD. Vard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN. Offlce: 6tti Floor, Bank of HamiltonChamberí Stofnað 1882 Löggilt 1914 D D. Wood & Sons, Ltd. KOLAKAUPMENN Vér þorum að hætta mannorði voru og velgengni á viðskiftin. SOURIS — DRUMHELLER FOOTHILLS — SAUNDERS CREEK POCAHONTAS — STEINKOL Koppers, Solway eða Ford Kók Allar tegundir eldiviðar. Not - Gæði - Sparnaður Þetta þrent hafið þér upp úr því að slúfta við oss. SÍMI: 87 308 Ross Ave. and Arlington St. Vér færum yður kolin hvenær sem þér viljið. skránni. “Og bara ein verðlaun — tuttugu og og fimm dalir. Sjáið þið piltinn með hlaupa- skóna, sem er næstur eim yzta í röðirini. Hann er uppáhald San Francisco manna og þeir vona, að hann muni vinna. peir veðja allir á hann, og það er búið að veðja miklum peningum.” “Hver þeirra verður fljótastur?” spurði Maria Willa og leit út fyrir að hún efaði ekki að hann mundi vita það. “Hvernig ætti eg að vita það?” svaraði Willi. “Eg hefi engan þeirra séð fyrri en nú, en mér lízt vel á þá alla. Eg vildi bara óska að sá, sem fljótastur er að hlaupa og þolnastur, fengi verð- launin.” Skotið reið af og piltarnir hlupu á stað. prír af þeim urðu fljótlega talsvert á eftir. Sá rauð- hærði og annar piltur, sem var dökkhærður, hlupu svo að seg'ja hlið við hlið, en þó var sá rauðhærði heldur á undan. pað var strax auðséð, að annar hvor þeirra mundi vinna, pegar þeir voru komnir ir svo sem hálfa leið, komst sá dökkhærði fram fyrir og hann varð einum tíu fetum á undan. “petta er reglulegur hlaupagarpur,” sagði Bert. “Hannh hefir enn ekki tekið á því, sem harin hefir til, en rauðhærði1 pílturinri hleypur eins hart og hann miögulega getur.” pegar þeir hiifðu runnnið skeiðið á enda, þá var sá dökkhærði enn tíu fetum á undan. Fólkið rak upp mikið fagnaðaróp, það er að segja nokkur hlutii þess, en hinir voru þó fleiri, eða að minsta kosti háværari, sem óánægju létu í ljós. Bert var verulega skemt. “petta var gaman,” sagði Bert. “Nú eru Friscomenn verulega óánægðir, og þið getið reitt ykkur á, að nú kemur eitthvað fyrir. peir vilja ekki borga honum verðlauniri, en fólkið er með honum. Svona vel hefir mér aldrei verið skemt, síðan hún amma mín datt ofari og gótbrotnaði.” “Hvers vegna borga þeir honum ekki? spurði Saxon og vék sér að Willa. “Friscofólkið vill ekki að harin fái verðlaunin, vegna þess að hann hefir gefið sig út fyrir að vera hlaupari og fengið borgun fyrir það. En þetta er ekki rétt, því þessir piltar voru allir að hlaupa fyrir peninga, svo það er jafnt á komið með þeim óllum,” svaraði Willi. Fólkið hamaðist og hnakkreifst hvað við ann- að og við dómarana, sem stóu uppi á háum palli, og dómararriir rifust líka, og ekki hvað minst, sín á milli. “Nú byrja þeir,’ sagði Bert. “Nú verður gam- an að sjá.” Dökkhærði pilturinn og hópur af félögum hans þrengdu sér að stiganum, sem lá upp á pall- inn, þar sem dómamarnir stóðu. “Sá sem hefir peningana, er vinur hans„’ sagði Willi. “Sjáið þið tii, hann fær honum þá, og sum- ir dómararnir vilja það, en sumir ekki. Nú koma þeir, sem fylgja rauðhærða piltinum. Við erum nógu langt í burtu, svo okkur ætti að vera óhætt,” sagði hann og leit á Saxon. “En nú verður ekki lang að bíða þangað til þeir byrja.” “Dómararnir vilja, að hann skili peningunum aftur,’ sagði Bert ákafur. “Ef hann gerir það ekki, þá ráðast hinir á hanri, og taka peningana af honum. peir eru að reyna það núna.” Sá, sem unnið hafði, hélt hátt á lofti hvítu umslagi og í því voru verðlaunin, tuttugu og fimm silfurdalir. peir sem honum fylgdu, reyridu að verja hinum, sem að sóttu, að komast að honum. Enn höfðu þeir ekki byrjað að berjast, en svo þrengdu þeir að dómarapallinum, að hann' lék all- ur á’ reiðiskjálfi. Hávaðinn var óskaplegur og fólkið kallaði af öllum kröftum og sumt eggjaði piltinn á að halda peningurium sem fastast, en aðr- ir skipuðu honum að skila þeim aftur tafarlaust. pað leyndi sér ekki, að fólkið var skiftá tvo flokka, sem báðir voru æstir og ákafir. Stympingarnar héldu áfram og urðu enn' æst- ari. Vinir sigurvegarans tóku hann og lyftu hon- um upp, svo hinir riæðu ekki til hans. En svo kom það óhapp fyrir, að umslagið, sem peningarn- ir voru í, rifnaði og silfurdalirnir hrundu niður yfir höfuðið á þeim, sem næstir stóðu, en rifridlið í fólkinu hélt áfram engu að síður.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.