Lögberg - 26.12.1929, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. DESEMBER 1929.
Bls. 3.
?
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
A 8 T Afí F AÐ I R .
Ástarfaðir hinmahæða,
heyr þú barna þinna kvak.
Enn í dag og alla daga
í þinn náðarfaðm mig tak.
Náð þín sólin er mér eina,
orð þitt döggin himni frá,
er mig hressir, elur nærir
eins og foldarblómin smá.
Einn þú hefir alt í höndum,
öll þér kunn er þörfin mín,
Ó, svo veit í alnægð þinni
Einnig mér af ljósi þín.
Anda þinn lát æ mér stjórna,
auðsveipan ger huga minn,
og á þinnar elsku vegum
inn mig leið í himin þinn.
—Saml.b. Stfjr. Th. þýddi.
ÍÞRÓTTAMAÐURINN.
Hann hét Hrólfur og var 18 ára gamall. —
<lVið verðum víst að kalla hann Hlaupa-Hrólf
héreftir, því Göngu-Hrólfur verður hann að
minsta kosti ekki nefndur, ” sögðu menn. Og
þetta var satt. Hrólfur vann hver “fyrstu
verðlaunin” á fætur öðrum í kapphlaupum.
Hann var “sá bezti” í íþróttafélaginu, enda var
hann einnig meðal liinna betu í hástökki, og í
kringlukasti var hann ágætur. 1 kúluvarpi
hafði hann reyndar ekki enn náð nema 3. verð-
launum, og svo gátu þeir tveir, sem voru hon-
um fremri, ekki hlaupið. Að öllu samanlögðu
var hann því langfremstur í íþróttunum. Fé-
lagar hans voru Uka hreyknir af honum, þegar
félag þeirra þurfti að keppa við hin íþróttafé-
lögin í sveitinni, því Hrólfur var drengur, sem
jafnaðarlega færði þeim fyrstu verðlauriin
heim úr kappleikjunum! Það var að eins eitt,
sem þeim líkaði ekki við Hrólf og sem þeim var
óskiljanlegt í fari hans. Og ’það var þetta: Að
hann skyldi vera í barnastúkunni enn þá. Þeir
höfðu reyndar einu sinni verið sjálfir í barna-
stúkunni, en það var meðan þeir voru börn.
Síðan þeir urðu stórir og komust í íþróttafé-
lagið, fanst þeim barnastúkan ekki vera við
sitt hæfi. Þeir gátu þess vegna ekkert skilið í
lionum Hrólfi, þeirra fremsta og mesta íþrótta-
manni, að hann skvldi ekki enn þá vaxinn upp
úr ‘ ‘ barnaskapnum ’ ’. Og þegar það kom fyrir,
að þeir fengu sér dálítið í staupinu eftir sigur-
vinningar, sem þeir áttu Hrólfi aðallega að
þakka, þá fanst ]>eim alveg óþolandi, að hann
fékst aldrei til að vera með þeim. “Eg er
templar”, sagði hann þá, “og eg hefi lofað að
bragða aldrei áfengan drydck. Og sannir í-
þróttamenna drekka s'ig livorki drukna né
svíkja loforð sín. ” Svo var hann vís til að
þjóta frá þeim eins og eldibrandur og kalla um
leið til þeirra hlæjandi: “Verið þið nú sælir,
félagar mínir, og þakka vkkur fyrir samvinn-
una. Nú þarf eg að fara á barnastúkufund. Þar
er beðið eftir mér!” — Já, aldrei gátu þeir
skilið bannsetta sérvizkuna í honum Hrólfi —
að vera að binda sig við slíkt smábarnafélag.
Einu sinni liafði það jafnvel gengið svo langt,
að hann kom ekki, þegar íþróttafélagið háði
kappleik við annað félag úr nágrannabvgðinni.
Svo hafði hans félag tapað fyrir bragðið. Og
hver var svo ástæðan? Jú, hún var sú, að Hrólf •
ur hafði verið í skemtiferð með barnastúkunni!
Hann var vara-gæzlumaðum stúkunnar og
hafði sjálfur sam])ykt snemma í maí, að ferðin
yrði farin þennan dag. Þetta hafði hann sagt
formanni íþróttafélagsins nógu snemma, og
fanst þá ITrólfi óþarfi að liann gengi á rétt
stúkunnar. En því svaraði formaðurinn þann-
ig, að sér dytti ekki í hug, að láta íþróttafélag-
ið víkja fyrir slíkum hégóma, sem barnastúkan
væri. “Skárri væri það nú heimskan,” hafði
hann sagt við Hrólf. “Jæja, þá verðið þið án
mín þann dag. Sem sannur íþróttamaður verð
eg að halda loforð mín,” svaraði Ilrólfur. —
Og svo tapaðist leikurinn. Félagsmönnum
sveið það sárt, og voru þeir gramir Hrólfi und-
ir niðri, þótt þeir ]>yrðu ekki að láta á því bera.
Það var ekki við iambið að leika sér, þar sem
Hrólfur var, hvorki í einu né neinu. Ekki mátti
beinlínis móðga hann, því án hans gátu þeir
ekki verið. —
Svo var það seinna, um sumarið. Héraðs-
kappmót átti að halda þar skamt frá. Félag
Ilrólfs hafði fengið sérstaka áskorun, því sam-
bandsstjórnin hafði heyrt getið um “hinn mikla
hlaupagikk” þess. Og 'Hróifur og tveir aðrir
voru sendir í kappleikinn. Það var í fyrsta
skiftið, sem nokkur úr þeirri sveit hafði hætt
sér út í slíka “stórorustu.” Formaðurinn var
kvíðafullur ur úrslitin, en Hrólfur brosti og
sagði: “Eg skal að minsta kosti ekki verða
síðastur.” Hann varð það heldur ekki; þvert
á móti. Hann reyndist annar í 200 met. hlaup-
inu, og fyrstur í 400 m. og 1500 m. hlaupunum.
“í 5000 m. hlaupinu keppi eg ekki,” sagði
Hróifur. “Það eyðileggur heilsuna, að hlaupa
svo langt. ” En að gamni sínu tók hann þátt í
hlaupinu, án þess að vera talinn keppandi. Þeg-
ar hann var ávítaður fyrir að hafa ekki kept,
svaraði hann: “Eg gat það, en eg vildi það
ekki, af því eg veit að það getur spilt heils-
unni.” —
Hrólfur vanu fleira sér til frægðar á þessu
móti. Hann var annar sá bezti í kúluvarpi, en
en fyrstu verðlaunin vann annar þeirra, er mót-
ið sótti með Hrólfi frá íþróttafélagnu. >— Með
]>essum sigurvinningum var félag Ilrólfs dæmt
bezta félagið, sem kepti á mótinu. Svo var
haldin hátíð á laugardagskvöldið. Var þá verð-
launum útbýtt. Engum var tekið með eins
miklum fagnaðarlátum og Ilrólfi. Og það var
ekki laust við það, að honum fyndist þá, að
hann væri orðinn töluvert “stór” — jafnvel
ofstór, þegar liann gekk inn að ræðupallinum,
til þess að veita verðlaununum viðtöku, enda
ætlaði fagnaða'rlátunum <og húrrahrópunum
aldrei að linna. Nokkrir skrautbúnir menn
komu líka þangað og heilsuðu honum. Voru
tveir þeirra jafnvel í einkennisbúningi með
m(>rki úr skíru silfri, til að festa á treyjukraga
Hrólfs. “En hvað er þetta? Gangið þér með
annað eins og þetta?” spurði maðurinn í ein-
kennisbúningnum mjög undrandi. Það var sem-
sé merki fyrir treyjukraga Hrólfs — barna-
stúkumerki. “Þetta merki verðurðu að taka
af þér núna, karl minn,” sagði sá einkennis-
búni um leið og hann gerði tilraun til að losa
merkið. — Hrólfi fansJt hann verða svo undar-
legur, jafnvel skömmustulegur. “Þetta er víst
satt. Nú er víst bezt oð losa sig við þetta
merki,“ hugsaði Hrólfur með sjálfum sér. Hon-
um varð litið upp. úti í mannþyrpingunni —
biðjandi, aðvarandi, hughreystandi augum.'
Hann þekti þau. Maður hafði heilsað honum
mjög vingjarnlega um kvöldið, er líka bar góð-
templaramerhi. Hrólfur varð sem þrumu lost-
inn, en áttaði sig strax. “Nei,” sagði liann hátt
og skýrt. “Þetta merki verður kyrt.” Allir
litu upp, og fát kom á manninn í einkennisbún-
ingnum. “Já, já — fyrirgefið,” stamaði hann
og festi sigurmerki Hrólfs ofan við barnastúku-
merkið. “Nei,” sagði Hrólfur brosandi.
“þetta nýja merki á að vera neðar.” Og neð-
an við barnas-túkumerkið festi liann það sjálfur.
Stundu seinna kom formaður héraðssam-
bandsins til Hrólfs, þar sem hann var að tala
við manninn með templaramerkið. “Okkur
langar til að meða aka vður heim í bíl í kvöld
eða á morgun, eftir því sem þér viljið sjálfur,”
mælti formaðurinn kurteysislega og brosandi.
— “Þakka yður kærlega fyrir,” sagði Hrólf-
ur; “en eg hefi sterka fætur, eins og þér vitið,
og eg hefi ákveðið að fara gangandi yfir fjall-
ið lieim til mín. Þessi félagi minn fer með mér.
Við ætlum að vera á umdæmisstúkufundi í ung-
lingareglunni á morgun. Eg þakka vður samt
mjög vel. ” -— Fonnaðurinn kveður undrandi
og gengur á brott.------
—Smári (ÍJr norsku. — S.)
VÖGGUVÍSUR.
(Ort við lag eftir J. K. Jónasson.)
Hnigin er sólin og syrtir að nótt,
saklausa barnið dreymir;
síginn er dagur og sofnuð drótt
sorgum og þreytu gleymir.
Himininn vakir og lieldur oss vörð,
horfir með þúsund augum;
viknandi lætur liann vora jörð
vökvast í daggar laugum.
Opnaðu dýrðlega draumlandið þitt,
drottinn, og lát ei saka,
meðan að blessað barnið mitt
blundar — en ég skal vaka.
Sig. Júl. Jóhannesson.
SKUGGSJA.
Enski flugmaðurinn Ilubert Broad, sveif í
ótal bogum og krókum yfir Englandi fram og
aftur til að æfa sig í þolflugi. Hann hafði nú
meira með sér en matinn einn — hann hafði
líka með sér andlega fæðu þarna löndum ofar.
Það voru tvær þykkar skáldsögur og tvö hefti
af smásögum. Hann var á svifi í sólarhring og
tókst að háma í sig stóru skáldsögurnar báðar
og annað smásöguheftið; hann ætlaði að fara
að byrja á hinu, en þá þraut benzínið, svo liann
varð að lenda. “Ilefði ég ekkert haft að lesa,
þá liefði mér.orðið tíðin leið og löng,” sagði
hann um leið og hann steig út úr flugvélinni,
hálfstirður eftir ferðalagið.
Þegar fastar loftferðir eru komnar á milli
heimsálfanna, þá getum við hinir, ef til vill,
bætt nokkuð upp })að, sem vér höfum vanrækt
af skáldsagnalestrinum. Hvað myndu t. d. ölt
skáldrit Dickens hafa að segja, ef vér brygðum
oss til Astralíu?
Mjög er deilt um það, hvort fiskar finni
nokkuð verulega til, þegar þeir eru veiddir á
öngul. Og vir því er ekki skorið enn. Þýzkur
dómari dæmdi, að fiskar væru tilfinningarlaus-
ir og gætu því ekki kent til. Aftur hefir annar
spakur maður sagt, að þeir finni, ef við þá er
komið og hafi eftir því tilfinningu. Fiskimenn
eru yfirleitt þeirrar skoðunar, að fiskar kenni
ekki til. Blóðið í fiskum er kalt og þess vegna
er tilfinning þeirra líklega frábrugðin tilfinn-
ingu annara dýra. En þetta er erfitt að sanna;
en staðreynt er þó það, að taugakerfi þeirra er
einkar fullkomið. Þegar fiskur spriklar, ný-
veiddur á önglinum, þá virðist það benda á, að
hann kenni til. Að minsta kosti hefir enska
dýravemdunarfélagið dæmt margan einn fvrir
það, að hann “kveldi fiska” eða væri “fiska-
níðingur.” — Heimilisbl.
MAMMA RORGAR.
Eftir llarry Edward Mills.
Til kaupmannsins rétt við búðarborðið
svo brosfögur kom hún Stína
og sagði: “ Eg ætla að kaupa klæði
í kjól á brúðuna mína.”
“Og hvaða lit viltu?” ljúfur spurði hann:
“á litlu brúðuna þína?”
“Hvað! Auðvitað rauðan! ósköp rauðan!”
með ákafa sagði hún Stína.
Með góðlegu brosi klipti hann klæðið:
“Hvað1 kostar það?” spurði hún Stína.
“Einn koss,” hann svaraði, “kostar efnið
í kjól á brúðuna þína.”
t búðinni glumdi gleðihlátur,
er glaðlega sagði Stína:
“Hún mamma kemur í bæinn bráðum
og borgar skuldina mína.”
Sig. Júl. Jóhannesson.
Afí ÞYKJA VÆNT UM.
Sá, sem ekki lætur sér þykja vænt um neitt,
liann getur ekki verið góður maður, og honum
getur ekki liðið vel.
Láttu l)ér þykja vænt um hana mömmu þína
og hann pabba þinn, ömmu þína og afa þinn,
systur þína og bróður þinn.
Láttu þér þykja vænt um liestinn og kúna,
hundinn og köttinn, kindina og svínið.
Láttu þér þykja vænt um fuglana í loftinu
og blómin á jörðinni.
Láttu þér þykja vænt um skólann þinn og
kennarana þína, blöðin þín og bækurnar þínar.
Eftir því sem þér þykir vænna um fleira,
eftir því verður þú betri piltur eða stúlka og
eftir þ\n líður þér betur.
Sig. Júl. Jóhannesson.
KOMDU INN.
Komdu inn í kofann minn,
er kvölda og rökkva fer.
Þig skal aldrei iðra þess,
að eyða nótt hjá mér.
Við æfintýraeldana
er ýmislegt að sjá,
og glaður skal ég gefa þér
alt gullið, sem ég á,
tíu dúka tyrkneska
og töfraspegla þrjá,
níu skip frá Noregi
og naut frá Spaníá,
austurlenzkan aldingarð
og íslenzkt höfuðból,
átta góða gæðinga
og gyltan burðarstól
fjaðraveifu fannhvíta
og franskan silkikjól,
evrnahringi, ennisspöng
og alabastursskrín,
liundrað föt úr fílabeini
full með þrúguvín,
og lampa þann, sem logaði
og lýsti Aladín,
kóraninn í hvítu bandi
og kvæðin eftir Poe,
myndastyttu meitlaða
af Michelangelo,
alla fugla fljúgandi
og fiska alla í sjó,
rúnakefli, reykelsi
og ríki mitt og lönd,
indversk blóm, egypsk smyrsl,
ítölsk perlubönd
og róðukross úr rauðavið,
sem rak á Galmarsströnd.
Komdu inn í kofann minn,
er kvölda og skyggja fer.
Alt af brennur eldurinn
á arninum hjá mér.
Eg glejnndi einni gjöfinni
og gettu, liver hún er.
—Samlb. Davíð Stefánsson.
LtFIfí.
Enginn dagur líður svo hjá á æfi minni, að
eg gleymi að gjalda þakkir almættinu eilífa,
sem veitti mér þá blessun, að kveðja mig úr
meðvitundarvana fortíð inn í nútíð þessa
heims, — veraldar, sem er svo fögur og vndis-
leg, að vér getum enga hugsað oss ástúðlegri
— nema himnaríki eitt.
Mér er það næg ástæða til þess að þakka á
hverri einustu stundu, sem yfir mig kemur, að
mér -skuli í raun og veru leyft að búa í slíkri
Paradís, skreyttri öllu því, er augað fær glatt
og unað vakið hverju skilviti. Og orð mundi
mig með öllu bresta, ef eg ætti að reyna að gera
H. A. BERGMAN
íslenzkur lögfræSingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
PHONES: 26 849 og 26 840
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor Craliam og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office tlmar: 2—3
Heimili 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
DR. O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office tímar: 2—3
Heimili: 764 Victor St..
Phone: 27 586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office tímar: 3—5
Heimili: 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og kverka
sjúkdöma.—Er aS hitta kl. 10-12 f.
h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave. Tals.: 42 691
DR. A. BLONDAL
202 Medical Alts Bldg.
Stundar sérstaklega k v e n n a og
barna sjúkdöma. Er að hitta frá kl.
10-12 f. h. og 3-5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimili: 806 Victor St. Sími: 28 180
Dr. S. J. JOHANNESSON
stundar lœkningar og yfirsctur.
Til viStals kl. 11 f. h. til 4 e. h.
og frá 6—8 að kveldinu.
SHERBURN ST. 532 SlMI: 30 877
Drs. H. R. & H. W. Tweed
Tannlæknar.
406 STANDARD BANK BLDG.
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE: 26 545 WINNIPEG
DR. C. H. VROMAN
Tannlæknir
505 BOYD BLDG. PHONE: 24 171
WINNlPEG
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 MARYLAND STREET.
(Priðja hús norðan við Sargent).
PHONE: 88 072
Viðtalstími kl. 10-11 f. h. og 3-5 e. h.
A. S. BARDAL
848 SHERBROOK ST.
Selur llkkístur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá bezti
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina.
Skrifstofu talsími: 86 607
Heimilis talsími: 58 302
pJÓÐLEOASTA KAFFI- OO
MAT-SÖLUHÚSIÐ
sem þessi borg hefir nokkurn
tíma haft innan vébanda sinna.
Fyrirtaks máltlðir, skyr, pönnu-
kökur, rúllupylsa og þjóðræknis-
kaffi.—Utanbæjarmenn fá sér
ávalt fyrst hressingu á
WEVEL CAFE
692 SARGENT AVE.
Sími: 37 464
ROONEY STEVENS, eigandi.
RAGNAR H. RAGNAR
Píanökennari
Nemendur, er njöta vilja pianö-
kenslu hjá Ragnari H. Ragnar,
geta byrjað nú þegar.—Nemend-
ur búnir undir öll próf, bæði byrj-
endapróf og A.T.C.M.
Allar upplýsingar g e f n a r að
kenslustofu 693 Banning St.
PHONE: 34 785
BJÖRG FREDERICKSON
Teacher of Piano
Sulte 7, Acadla Apts.
Telephone: 72 025
grein fyrir hverri blessun, sem jafnvel ein ein-
asta unun hennar veitir augnm mínum.
Lífið virðist vera dýrðlegt tækifæri, þar
sem engri svipstund má eyða til ónýtis, — lífið,
sem mér er ætlað til þess að neyta sem bezt
þeirra krafta, er náttúran og uppeldi mitt hef-
ir veitt mér. Það er dálítið svigrúm, þar sem
eg á að vinna svo mörg góðverk sem auðið er,
segja svo margt fallegt, sem mér er unt, með-
bræðrum mínum, sem eru samferða mér á veg-
inum áfram — og upp á við.
—Saml.b. Marie Corelly.