Lögberg - 26.12.1929, Page 4

Bls. 4.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
26. DESEMBER 1929.
&«=-
Xögtierg
Gefið út hvern fimtudag af The Col-
umhia Press, Ltd., Cor. Sargent Ave.
og Toronto St., Winnipeg, Man.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jcnsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The “Lögberg” is printed and published by
The Columbia Press, Limited, in the Columbia
Building, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
idocz—>o<m><xzzzo>o<ru—>o<—~>o
I-----------------
Icelandic Choral Society
Eins og vikið hefir verið að stuttlega hér í
blaðinu áður, þá efndi söngflokkur sá, er The
Icelandic Clioral Society nefnist, til hljómleika
í Fyrstu lútersku kirkju, þriðjudagskvöldið
þann 10. þ. m., við svo góða aðsókn, að heita
mótti, að kirkjan væri þéttskipuð. Hljómleikun-
um stýrði hr. Halldór Thórólfsson, söngstjóri
flokksins, með aðstóð þeirra frú Bjargar V. ís-
feld og frú Sigríður Olson.
Söngskráin, sem var all-löng, fór að mestu
leyti fram á íslenzku. Bar það þess ljósan vott,
hve enn er langa-Iangt í frá, að íslenzk tunga
og hljómar, sé aldauða í landi hér.
Margt var að þessu sinni sungið íslenzkra
þjóðlaga, og sungust þau yfirleitt vel. Um
búning laganna, eða raddsetningu, virtist oss
nokkuð öðru máli að gegna. Jafnvel þó vel geti
verið, að búningurinn geti staðist frá sjónar-
miði hljómfræðinnar, þá dr um hitt þó engum
blöðum að fletta, að hann er óíslenzkur, og það
svo mjög, að annað var óhugsandi, en að hann
þrengdi þannig að frumblæ laganna, að þau
hlytu að tapa sér til muna. Hér var við bend-
ina ágætur, íslenzkur hljómfræðingur, þar sem
hr. Björgvin Guðmundsson er. Því var ekki
leitað til hans, að því er búning þessara íslenzku
gimsteina áhrærði?
Hkki er því að leyna, að raddir hafa oss bor-
ist til eyrna um það, að svo hafi komið í ljós
lítil -framför hjá söngflokknum, að vafamál
væri, hvort hann ætti í rauninni nokkum rétt á
sér sem framtíðarstofnun. Slíkar raddir eru ó-
sanngjarnar og þess vegna eiga þær að kveðast
niður. Því má heldur ekki gleyma, hver afstaða
söngflokksins er. Allir meðlimir hans, að með-
töldum söngstjóra, eru önnum kafnir við dag-
leg skyldustörf. Það era aðeins kvöldin, og það
ef til vill ekki nema einu sinni eða tvisvar í
viku, sem hægt er að verja til æfinga. Með
þetta fyrir augum, fáum vér ekki betur séð, en
að söngflokknum tækist sæmilega til á áður-
greindum hljómleikum, þótt vafalaust sé það
sitthvað, er með fullum rétti má að finna.
Að öllu samanlögðu, virtist oss blandaði kór-
söngurinn takast bezt; þar næst mætti telja
kvenkórinn, en karlakórinn síðast. Ber þar til
einkum það, hve ósamhljóma tenórstyrkurinn
var. Skáru þar vmsar raddir svo úr, að til
stórlýta varð. Er þar ærið svigrúm til um-
bóta.
Eigi yrði hljómleika þessara sanngjarnlega
getið, ef eigi væri jafnframt minst þess hins
ágæta og mikla verks, er frú Björg V. tsfeld
leysti af hendi. Lék hún undir á piano með
söngflokknum alla hljómleikana út, auk þess sem
hún lék langt og aðlaðandi einspil á píanóið,
mannfjöldanum til óblandinnar ánægju. Munu
margir gevina í þlýrri endurminningu, túlkan
Iiennar á “Variation” Björgvins Guðmunds-
sonar úr “Vilta barninu.”
Þá skemti og frú Sigríður Olson, með nokkr-
um einsöngvum. Er rödd hennar slík, að engu
líkara er, en að um sálu manns fari svalandi
vorblær. Fer ])ar saman hvorttveggja í senn,
sjaldgæf raddmýkt og æskileg skerpa.
Mrs. Paul Thorlaksson, lét einnig til sín
heyra við þetta taíkifa'ri, og söng með þeirri
viðkvæmni og smekkvísi, sem henni er lagið.
— !)r. A. Blöndal flutti stutta, en skorinorða
tölu um starfsemi söngflokksins, og benti á það
réttitega, hve lífsnauðsynlegt það væri fyrir
í ramtíðarstarfið, að flokkurinn gæti orðið sem
allra almennastrar samúðar aðnjótandi af hálfu
Islendinga. Stofnunin væri ung\úði, er þyrfti á
góðhug almennings að halda.
Það ætti að vera Winnipeg-Islendingum
metnaðarmál, að hlynna að Tcelandic Choral
Society. Því þótt vafalaust megi ýmislegt finna
að flokknum enn, þá stendur hann til bóta, og á
vonandi eftir að skemta fólki voru mörgum
sinnum í framtíðinni.
Gripasamlagið og þroski þess
Ein þeirra mörgu, samstarfsstofnana í Vest-
ur-iCanada, er fært hafa mjög út kvíarnar, og
það á afar-skömmum tíma, er gripasamlagið.
Er nú svo komið, að þessi ungi félagsskapur, er
fyrst skaut rótum innan vébanda Manitoba-.
fylkis, nær nú yfir Sléttufylkin öll, og er þegar
farinn að hafa víðtæk áhrif á viðskiftalíf hinn-
ar canadisku þjóðarheildar, tiltölulega engu síð-
ur en hveitisamlagið, þótt umsetning hans sé
vitanlega lxvergi nærri eins stórfengileg.
Þeir, scm fengið hafa glögga liugmynd um
hagnað þann hinn mikla og margvíslega, er fall-
ið hefir bamdum Sléttufylkjanna í skaut, frá
því er hveitisamlagið var stofnað, geta að sjálf-
sögðu gert sér þess ljósa grein, hve hagnaðar-
vænlegt fyrirtæki gripasamlagið er, og hlýtur
að verða, sýni kvikfjárræktarbændur því á ann-
að borð verðskuldaðan sóma.
Ýmsir þeir, er í fyrstunni litu gripasam-
lagið hornauga, eru nú orðnir ákveðnir stuðn-
ingsmenn þess. Þó standa enn allt of margir
hjá, er bæði sjálfs sín vegna og annara, ættu
að fylgja því eindregið að málum, og vinna af
alefli að viðgangi þess.
Það va'ri ef til vill ekki úr vegi, að menn
rifjuðu uj)]) fyrir sér á ný ummæli P. M. Fergu-
sons, rétt um það leyti, er til þess kom, að
gripasamlagið yrði stofnað. Er innihald þeirra
slíkt, að vel væri, að gripaframleiðendur allir
festu þau í minni. Fórust Mr. Ferguson, ineð-
al annars, orð á þessa leið:
“Ekki er óhugsandi, að einhverjir kynnu að
spyrja sem svo: Hví ættum vér að tefla í tví-
sýnu, og gerast meðlimir í öldungis óreyndum
félagsskap? Ovggjandi svar við slíkri spurn-
ingu, er bygt á tvennskonar hugar-afstöðu, það
er-að segja, samstarfi eða einangrun. Gripa-
framleiðendur eiga að ganga í samlagið af því
að það vinnur að aukinni velfaman allra jafnt,
en ekki hinna fáu, útvöldu.
“Eftir að menn á annað borð, eru orðnir
sammála um siðferðilegt og hagsmunalegt gildi
samstarfsstefnunnar, þá liggur næst fvrir, að
koma sér niður á þá starfstilhögunina, er lík-
legust er til að bera beztan árangur.
“Þegar eg rita eða ræði eitthvað um hin
ýmsu samlög, þá verður mér á að líkja þeim
við vél, en meðlimunum við ])á hina ýmsu hluta,
sem vélin er samsett af. Vélin getur undir
engum kringumstæðum, int hlutverk sitt æski-
lega af hendi, nema því að eins, a.ð hinir ýmsu
partar hennar starfi í fullu samræmi.
“Samlagsstofnun, getur heldur ekki þrif-
ist, eða komið að tilætluðum notum, nema því
að eins, að innan vébanda hennar sitji að völd-
um órjúfandi .samræmi, í einu og öllu.
«
“Hluthafi livaða félags sem er, skygnist
fyrst um eftir árangrinum. Gripaframleiðand-
inn spyr sjálfan sig að því fyrst og síðast,
hvaða hagnað hann sé líklegur til að fá, með
því að gerast meðlimur í gripasamlaginu. Eg
ætla ekki að eyða tíma í þau atriði, er litlu máli
skifta, heldur benda stuttlega á þau hin stærri
og þýðingarmeiri atriðin, í sambandi við hagn-
að þann, er sérhver griparæktarbóndi hlýtur
af því að hafa, að gerast starfandi meðlimur
samlagsins:
1. Framleiðandi fær fylsta markaðsverð
fyrir gripi sína, að frádregnum þeim kostnaði,
er meðferð og sölu er samfara.
2. í',ramleiðandinn greiðir ekkert, er nokkru
verulegu nemur, af ágóða sínum, til tryggingar
gegn áhættunni af óstöðugum markaði. Kostn-
aður sá, er slíkri áhættu fylgir, er borinn af
samlaginu í heild, og kemur því, eins og gefur
að skilja, undur létt niður á hvem einstakan
félagsmann. Með því að draga úr áliættukostn-
aði einstaklingsins, eykst söluvferðið, eða ágóð-
inn að sama skapi.,
3. Samlagið losar gjipaframleiðendur við
marga óþarfa milliliði, og veitir þeim þaraf-
leiðandi drjúgum meira í aðra hönd, en ella
myndi verið hafa.
4. Samlaginu skal heimilt, að starfrækja
trvggingar-félagsskap (insurance), og verður
ágóðinn, hver sem vera kann, eign samlags-
meðlima.
5. Sérhver samla^smeðlimur, til hvaða
deildar sem helzt hann telst, fær sína ákveðnu
gróða-hlutdeild frá miðstöð samlagsins í St.
Boniface.”
Af þessu, sem nú hefir sagt verið, er það
sýnt, að með því að selja gripi sína að tilhlutan
samlagsins, fær framleiðandinn allan þann
hagnað, er framast má verða, og stendur því
betur að vígi, en nokkru sinni fyr.
Verð það, er gripaframleiðandinn fær fyrir
vöru sína, byggist einvörðungu á gæðum henn-
ar. Hlýtur ])að að leiða til þqss, að hann leggi
sig í lína með, að framleiða aðeins fyrsta flokks-
vöru.
Forstjórar hinna ýmsu samlagsdeilda,
standa ávalt í beinum samböndum við miðstöð
samlagsins, og geta því svo að segja á hvaða
tíma sem er, veitt gripaframleiðendum leið-
beiningar um markaðshorfur, sem og um það,
hvaða tegund gripa sé arðvænlegust í þann og
þann svipinn. Má með þeim hætti koma í veg
fyrír, að verðlitlum, eða sama sem verðlausum
gripum, sé hrúgað á markaðinn, þegar verst
stendur á.
Það liggur í hlutarins eðli, að sameinaðir,
samstarfandi framleiðendur, hljóti að standa
drjúgum betur að vígi í baráttu sinni við marg-
sameinaða verzlunar-hringi, en einangraðir
einstaklingar, er eins og sigraðir menn, verða
að sætta sig við alt. Af samstarfinu leiðir það,
að hlutfallið milli frainboðs og eftirspurnar,
verður eins nákvæmlega réttlátt og hugsanlegt
er.
Engum blöðum er um það að fletta,, að
gripasamlagið hafi þegar komið að miklu liði.
Það liefir þegar mjög breytt til liins betra, nú-
gildandi markaðs-aðferðum, opnað nýjar
markaðsleiðir erlendis, og endurglætt heima
fyrir, traustið á griparæktinni, og framtíðar-
þróun hennar.
Allir alvarlega hugsandi menn, þrá efnalegt
sjálfstæði og beina óskiftri orku að því marki.
.Margir yfirstíga erfiðleikana, og komast alla
leið upp yfir örðugasta hjallann. Aðrir gefast
upp magnþrota á miðri leið, einangraðir, með
ógnir örvæntingarinnar í hjarta. Engan veg-
inn er þáð óhugsandi, að samúðarríkt sam-
starf, hefði getað leitt slíka menn, og marga
aðra, er Jíkt var ástatt fyrir, út úr ógöngunum,
og gert þá að andlega og efnalega sjálfstæðum
borgurum.
Gripasamlagið, Tho Central Livestock Co-
operative, hefir nýverið lialdið ársfund sinn.
Verður eklci annað sagt, eftir ársskýrslu þess
að dauna, en að starfsemi þess á liðnu fjár-
hagsári, hafi gengið vfirleitt mæta vel.
Eftirfarandi samanburðar-skýrsla, yfir ár-
in 1928 og 1929, sýnir Ijóslega, hve gripasam-
laginu er jafnt og þétt að vaxa fiskur um
hrygg, og hvers vænta má af því í framtíðinni,
gangi alt sinn eðlilega gang, sem ástæðulaust
er að efast um:
The Central Livestock Co-operative, Ltd., er útsölu-
deild alls búpenings, er sendur er í gripakvíarnar í St.
Bonifare frá eftirfyljandi samvinnufélögum kvikfjár-
ræktarbænda, og stofnuð eru með samlags-fyrirkomu-
lagi, til þess að útrýma milliliðum og láta búpening allan
ganga beint frá framleiöanda til sölu-umboðsins : Mani-
toba Co-operative Livestock Producers, er telur 5,500
framleiðendur; Saskatchewan Co-ojlerative Livestock
Producers, er telur 14,000 framleiðendur; Alberta Co-
operative Livestock Producers, er telur 24,000 fram-
leiðendur.
Eftirfylgjandi skýrsla sýnir sölu og .umsetningu á
St. Boniface markaðinum yfir árin 1928 og 1929:
KAUPVELTA 1928.
Tala búfjár send frá öllum stöðvum innan Mani-
toba, nautgripir 147,082; svín 166,723; sauðfé 32,843.
Heildartala seld af Central Co-Op. frá öllum stöðv-
um í Manitoba, nautgripir 17,167; svin 27,810; sauðfé
10,455; peningaverð $1,452,229.11.
Af hundraði selt, nautgripir 11.7; svin 16.6; sauðfé
3,2% ■
Tala búfjár sent frá öllum stöðvum innan Saskat-
chewan, nautgripir 160,047; svin 122,126; sauðfé 12,-
605.
Heildartala, seld af Central Co-Op. frá öllum stöðv-
um í Sask., nautgripir 17,703; svín 28,449; sauðfé
2,802; peningaverð $1,533,621.26.
Af hundraði selt, nautgripir 11.1; svín 23.2; sauðfé
23%- k
KAUPVELTA 1929 (Tíu fyrstu mánuðind).
Heildartala búfjár, selt á öllum stöðvum innan
Manitoba, nautgripir 116,384; svín 117,356; sauðfé
16,694.
Heildartala seld af Central Co-Op. frá öllQm stöðv-
um Manitoba, nautgripir 27,384; svín 39,268; sauðfé
12,724; peningaverð $2,340,271.71.
Af hundraði selt, nautgripir 23.6; svin 33.5; sauðfé
76.5%-
Heildartala búfjár seld frá öllum stöðvum innan
stöðvum í Sask., nautgipir 18,286; svín 33,926; sauðfé
fé 13,576.
Heildartala seld af Central Co-Op., frá öllum
stöðvum i Sask., nautgripir i8,2j6; svin33,92Ó; sauðfé
3,127; peningaverð $1,810,982.15;
Af hundraði selt, nautgripir 17.2; svín 28.8; sauðfé
23^0-
SELT TIL ÚTLANDA.
Með því að þetta er félagsskapur framleiðenda,
verður markmið stjórnarnefndarinnar, að vinna stöð-
ugt að þvi að skapa sem beztan mrkað að auðið er.
Framleiðendur i Vesíurfylkjunum framleiða meira
búfé, en koma má í ló innan þeirra héraða, er gerir
það nauðsynlegt, að selja töluverðan hluta þess fjár
burtu, til Austurfylkjanna eða suður í Bandaríki. Sölu-
umboði setti því deild, er vera skyldi sér úti um út-
lendan markað fyrir búfé. Deild þessi hefir nú á ár-
inu selt og sent út þá tölu sem hér segir:
Nautgripir, 4,208; Svin, 18,567 ; Sauðfé, 397 ; Sölu-
verð $615,974.29.
FRA HAFI TIL LIAFS.
Eftir að hafa rannsakað' möguleikana á að bæta
markaðinn innanlands, hefir stjórnarnefndin myndað
sölusamtök yfir alt landið, er nefnist The Central Live-
stock Co-Operative, Ltd. Þetta er deild af alríkis-fé-
lagsskap, er hlotið hefir alríkis stofnskrá og starfar
undir nafninu, The Canadian Livestock Co-Operative,
Limited. í sambandi þessu eru eftirfylgjandi deildir:
The Maritime Co-Operative Marketing Board, með
höfuðtöðvar i Moncton, N. B.
The Co-Operative Federeé De Quebec, með höfuð-
stöðvar í Montreal.
United Farmers Co-Operative Livestock Producers,
Ltd., með höfuðstöðvar i Toronto.
Manitoba Co-Operative Livestock Producers, Ltd., með
höfuðstö'ðvar í Winnipeg.
Saskatchewan Co-Operative Livestock Producers, Ltd.,
með höfuðstöðvar í Moose Jaw.
Alberta Co-Operative Livestock Producers, Ltd., með
höfuðstöðvar í Edmonton.
Sá maður, er hvað ötullegast hefir barist fyrir gripa-
samlaginu, og á margan hátt leitt það til sigurs, er Is-
lendingur, hr. I. Ingaldson, þingmaður Gimli kjördæmis
í fylkisþinginu. Var hann á nýlega afstöðnum ársfundi
þess, endurkosinn framkvæmdarstjóri og féhirðir.—
Canada framtíðarlandið
Verzlunar-samtök meðal bænda
eru alt af að aukast. Aðallega
gangast akuryrkjuskólar og fyrir-
myndarbú stjórnanna fyrir því.
Það er ekki langt síðan að bænd-
ur þurftu víðast hvar að selja af-
urðir búa sinna í bænum næst við
sig, og láta vörurnar, hvort sem
þeim þótti verðið, sem þeim var
boðið, fullnægjandi eða ekki. —
Oft var að líka, að peningar teng-
ust þá ekki, nema fyrir lítinn part
af því; sem bóndinn hafði að
seljaö Mikið af hveitinu var selt
strax að haustinu, þegar verðið
var lægst, því að eins efnaðri
bændur voru svo stæðir, að þeir
gætu borgað kostnað við uppskeru
o. s. frv. og aðrar skuldir að
haustinu, og geymt svo hveitið
þar til það hækkaði í verði. Hið
sama má segja um aðrar afurðir.
Stundum var það kunnáttuíeysi
eða kæruleysi, sem að olli því, að
varan var í lágu verði. T. d. egg
voru send til markaðar, þó þau
væru ekki öll fersk. Það var þá
ekki verið að( rekast í því, hvort
þau væru ný eða nokkurra daga
gömul. Verzlunarmenn urðu svo
fyrir tapi, þegar eggin reyndust
ekki eins góð og búist var við.
Þar af leiðandi gáfu þeir aidrei
mjög hátt verð fyrir þau.
Nú er komin breyting á þetta.
Egg eru nú flokkuð og verðið,
sem bóndinn fær, er undir því
komið, hvaða stigi eggin ná, þeg-
ar þau eru skoðuð. Fyrir góð egg
fæst að jafnaði töluvert meira nú
en áður og á sama tíma hafa
bændur lært, að það borgi sig
ekki, að bjóða nema góð egg til
sölu.
í Suður - Manitoba hefir korn-
uppskeran verið léleg undanfarin
ár. Bændur sáu ekki, hvernig
þeir ættu að bæta hag sinn, og
voru sumir sem álitu, að bezt
væri að flytja lengra vestur, þar
• sem land væri nýtt og þar sem
uppskeruvon væri betri. En slíkt
hefði haft mikinn kostnað, auk
annara erfiðleika í för með sér.
Þá ráðlögðu búfræðingar þessum
bændum að gefa sig meira við
kvikfjár og fuglarækt, en þeir
hefðu gert. Þeir bentu á, að þó
kornið væri ekki gott til mölunar,
gæti það verið hið allra bezta fóð-
ur, og að jafnvel mei'ri peninga
mætti hafa upp úr því með þessu
móti, en með því að selja það eins
og þeir höfðu gert.
Bændur fóru svo að reyna þetta
og hefir það gefist ágætlega. Það
hefir verið aðal gallinn á búskap
manna í Vesturlandinu, að þes3-
um tíma, að svo margir bændur
hafa gefið sig við kornrækt að-
eins. Það eru fljótteknir pening-
ar, ef alt gengur vel. En það er
ekki alt af hægt að byggja á því,
að vel gangi.
Bændur í Suður-Manitoba fóru
að rækta fugla — tyrkja og hæns
—mikið meira en áður. Sérfræð-
ingar frá búnaðarskólum og fyr-
irmyndarbúum ferðuðust svo um
á haustin (þeir gera það enn) og
sýndu fólki hvernig bezt væri að
búa fuglana til markaðar. Það
þarf vist lag við þetta, og ef ráð-
leggingum er fylgt, fæst inun
meira fyrir pundið af fuglakjöt-
inu, en ella, og það var sent þang-
að, sem beztur var markaðurinn.
Bændur í hverju héraði um sig
Iögðu svo saman og sendu vagn-
hlass (carload)i með jámbraut
austur til stórborganna, eða þang-
að, sem beztur var markaðurinn.
Þetta gafst svo vel, að þessi að-
ferð að búa fuglakjöt til markað-
ar og selja það, er nú notuð víða
í Vesturandinu. Það þurfa að
vera svo margir bændur í hverju
héraði^ sem reyna þetta, að hægt
verði að senda vagnhlass þaðan
að haustinu. Þá verður flutn-
ingskostnaðurinn minni.
Til þess að svona hepnist, þarf
bóndinn að rækta fuglategundir,
sem seljast æfinlega vel. Búnað-
arskólar og fyrirmyndarbúin gefa
fullkomnar upplýsingar þessu við-
víkjandi. Það hefir lítinn árang-
ur, þó bóndinn rækti mikið af
fuglum, ef þeir eru úrkynja (það
sem kallað er scrub)i eða ómögu-
leg markaðsvara.
Ef lánið er með og ef leitað er
allra upplýsinga, er hægt að hafa
góða peninga upp úr fuglarækt-
irini.
Margt fólk, sem komið hefir
hingað frá Mið-Evrópulöndunum,
hefir það, er -^ér kallast smábýli,
og býr vel. Það hefir ekki nema
nokkrar ekrur af landi, en hver
ekra er látin framleiða alt, sem
mögulegt er. Það iðkar garðrækt,
og sú uppskera bregst sjaldan —
aldrei svo, að eitthvað sé ekki í
aðra hönd. Það hefir tvær eða
þrjár kýr(/og svo fugla, vanalega
heldur stóran hóp. Enn fremur
hefir það korn, nógan fóðurbætir
handa skepnunum fyrir veturinn.
Fólki, sem hefir þekkingu á garð-
rækt, vegnar vel á svona bújörð-
u.m, þó smáar séu.
Inntektirnar eru auðvitað ekki
eins miklar eins og á stórbúi, en
kostnaðurinn er heldur hvergi
nærri eins mikill. Enn fremur
verður svona blettur, segjum &—
10 ekrur, ræktaður miklu betur
heldur en þar sem landið er stórt.
Uppskeran verður, og er, tiltölu-
lega meiri. Landið kostar ekki
eins mikið til að byrja með, skatt-
ur er ekki eins hár og, sem sagt,
útgjöld verða öll lægri.
Austur í Ontario fylki eru nú
bændur að minka bújarðir sínar.
Það telst nú að meðal bújörð í
þeim héruðum, sem eru gömul og
þéttbygð, sé um 100 ekrur, og
bændur þar græða nú meira, en
meðan þeir höfðu meira land
undir höndum. Ástæðan er sú,
að nú gefa þeir sig við fleiru en
kornrækt, — hafa mjólkurbú, bý-
flugnarækt, aldinarækt og garð-
rækt.
Það má geta þess, að bændur í
Manitoba og Vesturfylkjunum,
eru nýlega farnir að gefa sig að
býflugnarækt. Var mikið af hun-
angi, er framleitt var í Manitoba,
selt haustið sem leið, og fékst
gott verð fyrir það. Þess verður
ekki langt að bíða, að fleiri
bændur fari að stunda býflugna-
rækt og auka inntektir sínar að
mun, án mikillar fyrirhafnar.
Meira um skógrækt
Kæri ritstjóri Lögbergs!
Má eg enn einu sinni biðja um
rúm í blaði þínu?
Nýlega hafa mér verið send 3
rit frá íslandi, sem mig langar til
að geta um, og um leið að þakka
þeim er sendi, fyrir þá velvild, er
hann hefir sýnt mér, með því að
senda þessi rit.
Fyrsta ritið er um trjá og runna-
rækt, eftir herra Sig. Sigurðsson,
búnaðarmálastjóra. Er það hm
fróðlega ritgerð, er birtist í Tím-
anum í fyrra, og sem gefur skýrt
yfirlit yfir það, er unnist hefir á í
skógræktarmálum íslands. Fit
þetta er gefið út 1928.
Annað ritið er Ársrit ræktunar-
félags Norðurlands, 1909. Getur
það um gjörðir félagsins og til-
raunir í skógrækt, og árangur þoss
og annara tilrauna, upp að árinu
1909.
Þriðja ritið er um skógrækt.
Fyrsta ritgerð í því er eftir hr.
Sig. Sigurðsson, með fyrirsögn-
inni: “Að klæða landið”. lnn-
gangsorð hans eru:
“Gróðursettu eitt tré, og það
vex meðan þú sefur.”
Hr. Sig. Sigurðsson er svo kunn-
ur öllum þeim, er nokkuð fylgja
eftir skógarmálum íslands, að ó-
þarfi er fyrir mig, að fara að
lýsa áhuga og einlægni þessa á-
gæta manns, sem minnir þjóð sína
á það bezta, sem hann þekkír til
að gæti orðið henni að góðu. Rit"
gjörð hans er þrungin sama a-
huga og einlægni, er aðrar rit-
gerðir hans bera með sér, og sem
ættu að verða til þess að vekja
áhuga allra sannra íslendinga til
að vinna að þessu áhugamáli.
Hann endar ritgerð sína svona:
“Látum oss verja kröftum vor-
um í þarfir fósturjarðar vorrar,
og hjálpumst allir að í samein-
ingu til að klæða landið á ný,
svo nú rísi ný framfaraöla, sem
ber vitni um dáð og dug íslenzkr-
ar þjóðar. Ef vér allir leggjum
krafta vora saman og viljum klæða
landið, þá líður ekki á löngu, unz
samtökin hefjast, og börn Fóstur-
jarðarinnar ganga öll að starfi.
“Sú kemur tíð, er sárin foldar
gróa,
sveitirnar fyllast, akrar hylja
móa,
brauð veitir sonum, moðurmold-
in frjóa,
menningin vex í lundi nýrra
skóga.”
__ Sannarlega ættu allir, er unna
íslandi og íslenzkri þjóð, að lesa
ritgerð þessa og vakna til með-
vitundar um höfundarins góða
málefni.
Næst er ritgerð eftir hr. C. V.