Lögberg - 27.02.1930, Síða 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. FEBRÚAR 1930.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Offlce: 6th Floor, Bank ofHamHtonOhamber*
Mary Turner
Eftir
M ARV IN D AN A.
VIII. KAPITTJLI.
Þegar Aggie hafði lokið við vindlinginn,
sem hún var að reykja,. þegar Hary fór,, fór
hún inn í baðherbergið til að þvo sér og greiða
og skreyta sjálfa sig á margvíslegan hátt.
Leið langur tími, þangað til hún var orðin
fyllilega ánægð með sitt eigið útlit. En þegar
hún loks var búin að þessu, fór hún inn í setu-
stofuna og kveikti sér í öðrum vindlingi. Svó
settist hún í hægindastól og lét fara eins vel
um sig, eins og hún gat. Þær stellingar, sem
hún sat í, voru þannig, að það var auðséð, að
hún mundi ekki hafa lært siðprýði á góðum
kvennaskóla. Hver smekkur hennar var fyrir
liókmentum og fögrum listum, mátti ráða nokk-
uð af því, að hún hafði látið aðra vinnukonnna
færa sér kveldrblaðið, en það eina, sem hún las
í því, voru skrítlurnar og skoðaði skrípamynd-
irnar. Þegar hún hafði skemt sér við það um
stund, kom Joe Garson inn. Það var ekkert ó-
vanalegt, þvf hann var þarna eins og heima-
gangur og kom þar vanalega oft á dag. Eftir
að þau höfðu kastað kveðjum hvort á annað,
spurði Joe eftir Marjr, og sagði Aggie honum,
að hún hefði átt eitthvert erindi við Dick
Gilder og hefði farið að sjá hann.
Eftir að Aggie liafði sagt Joe þessar frétt-
ir, varð alger þögn dálitla stund. Hann stóð
niðurlútur og alvarlegur á svipinn, og það var
auðséð, að hann var að hugsa um eitthvað, sem
honum fanst mikils varðandi. Þ^gar hann tók
til máls aftur, var svipur hans þannig, að hann
vakti forvitni hjá Aggie.
“Maiy hefir verið töluvert með honum nú
í seinni tíð,” sagði Joe í hálf-spyrjandi róm.
“Já, vissulega,” svaraði Aggie.
“Heldurðu að hún sé skotin í honum?”
spurði hann næst. Hann hafði sezt beint á móti
henni, en hún var í sömu stellingum, eins og
hún hafði verið, og kærði sig ekkert, þó hann
sæti þarna rétt hjá henni.
“Auðvitað! Því ekki það,” sagði Aggie
“Eg væri }iað líka, ef eg hefði nokkurt tækifæri.
Hann er allra fallegasti piltur og faðir hans á
skildingana. ”
Það var eins og Joe Garson væri töluvert ó-
rólegur, og. hann leit út í gluggann. Aggie
veitti honum nána eftirtekt. Meðlíðan hennar
með öðrum, var henni aldrei til mikilla óþæg-
inda og mátti vel heyra á mæli hennar, að hún
tók sér (“kki nærri hvort Joe líkaði betur eða
ver.
“Ef þú ert að hugsa um nokkuð þessu við-
víkjandi, )m láttu það bara koma.”
Garson hugsaði sig um dálitla stund, en
komst fljótt að þeirri niðurstöðu, að 'bezt væri
að halda áfram, því hann langaði mikið til að
fá upplýsingar um þetta, ef Aggie kynni eitt-
hvað um það að vita.
“Það er Mary, sem eg er að hugsa um,”
sagði hann dálítið hikandi, “hún og þessi
Gilder.”
“Já, hvað er um þau?” spurði Aggie.
“O, ekki mikið,” sagði hann heldur dræmt.
“Eg er hræddur um, að Marv hafi ekkert gott
af þessu.”
“Því ekki það ?” spurði Aggie.
Garson var nú orðið léttara að tala um
]>etta, þar sem hann var nú kominn vel á stað.
“Gamli Gilder er voldugur maður,” sagði
Garson, “og ef hann kemst að því, að það sé
einhver töluverður kunningsskapur milli sonar
hans og Mary, þá er hann viss með að siga lög-
reglunni á o'kkur og það heldur illúðlega. En
eg má segja þér, að mig langar ekkert til að
vera sendur í fangelsið héma upp með ánni, og
verða að dúsa þar, kannske' árum saman. ”
Aggie hristi höfuðið og var auðséð, að hún
óttaðist það ekki lifandi vitund, að þau lentu í
höndum lögreglunnar.
“Við höfum ekkert &ert. Þeir geta ekki
gert okkur neitt,‘’ sagði hún örugglega. “Ekki
segir Mary.”
Garson var nú samt ekki alveg viss um þetta,
þrátt fyrir alt það traust, sem hann bar til
Mary.
“Það er ekk(“rt aðal-atriði, hvort við kunn-
um að hafa gert eitthvað af okkur eða ekki,”
svaraði hann. “Þegar lögreglan einu sinni fer
að leggja manii í einelti, þá nær hún honum
fyr eða síðar. Jafnvel á Rússlandi 'komast þeir
ekki í hálfkvisti við sumt af því, sem eg hefi
sjálfur séð gert í þessum bæ.”
“Blessaður hættu þessu víli,” sagði Aggie.
“Þeir ná o'kkur aldr(*i. Við erum ugglaus.”
Hún mundi hafa sagt meira, ef hún hefði
ekki heyrt, að hurðin var opnuð, og þegar hún
Ieit við sá hún að maður var þar í (lyrunum og
önnur vinnukonan, og var hún eitthvað að
þjarka við hann.
“Allar serimoníur eru alveg óþarfar,” sagði
þessi ókunni maður við \únnukonuna, með
þeirri rödd, sem vel hæfði lians sterklega
vexti og heldur ruddalega útliti. Síðan sneri
hann sér að þeim, sem fvrir voru, og höfðu þau
nú bæði staðið á fætur.
“Það gerir ekkert, til, Fannie,” sagði Aggie
við stúlkuna, sein stóð þarna \randræðaleg.
“Þú mátt fara.”
Þegar stúlkan var farin, gekk komumaður
helrlur þunglamalega inn á mitt gólfið. Stanz-
aði hann þar og leit ýmist á manninn eða stúlk-
una og brosti, en brosið var langt frá að vera
vinsamlegt eða góðmannlegt. Hann hirti ekki
mn að taka af sér hattinn. Hver sem kynst
hafði manninum. gat strax auðveldlega séð, að
hér var kominn.Cassidy, sá sem kom með Mary
og gætti hennar, þegar liún fyrir fjórum árum
átti tal við Edward Gilder á skrifstofu hans.
Þó var hann nú að vísu orðinn töluvert feitari,
en hann var þá, og enn rauðari og grófgerðari
í andliti.
..Halló, Joe!” sagði hann kunnuglega. —
“Halló, Aggie!”
Það mátti vel sjá á augnaráði Garsons og
dálitlum dráttum kring um munninn, að honum
var lítið gefið um komu þessa manns.
“Hvað er um að vera?” sagði hann og lét
ekki á neinu bera.
“Bara vinsamleg heimsókn,” sagði Cassi-
dy með sinni hvínandi rödd. “Hvar er hús-
móðirin?”
“Úi,” svaraði Aggie stuttlega.
“ Jæja þá, Joe,” sagði Caseidy og skifti sér
ekkert af því, sem stúlkan sagði. “Þegar hún
kemur aftur, þá segðu henni, að það sé bezt
fyrir hana að hafa sig burtu, og það heldur
fijótlega.”
Aggie var engan veginn á ]>ví, að líða það
með góðu, að ekkert tillit væri til sín tékið.
Hún hafði gott vald á sínum eigin málróm, og
nú lét hún það koma glögglega fram, að henni
bæði mistíkaði og að liún ætlaði sér ekki að
taka tillit til þess, sem ]>essi maður var að
segja.
“Allar hótanir við okkur eru þýðingarlaus-
ar,” sagði hún. “Þú veizt all-vel, að þú getur
ekkert mein unnið okkur og hefir engar sakir
á móti okkur. ”
“Cassidy horfði á hana góða stund, og þeg-
ar hann svaraði, var auðheyrt á málrómnum,
að hcrnum fanst það, sem stúlkan var að segja,
vera bara hlægileg fjarstæða.
“Ekkert á móti ykkur? Einmitt það. Við
skulum sjá til,” sagði hann og leit glottandi á
Garson. “Þú ert Joe Garson, sem leggur fyrir
þig fals og svik.” Jafnframt og hann talaði,
tók hann dálitla bók upp úr vasa sínum, blað-
aði í henni ofurlitla stund og byrjaði svo að
lesa: “Fyrst tekinn fastur 1891 fyrir að falsa
nafn Edwins Göodsell undir tíu þúsund dala
bankaávísun. Aftur tekinn fastur í júní 1893,
fyrir fölsun. Tekinn fastur í apríl 1898, fvrir
að falsa undirskrift Oscar Hemmenway, undir
fölsuð verðbréf. Tekinn fastur, fyrir að vera
eitthvað riðinn við Reilly hyskið 1903, og enn
tekinn fastur fyrir fölsun 1908.”
Garson hlustaði á {ænnan lestur, án þess að
láta sér bregða hið minsta, og það var ekki laust
við, að Cassidy yrði fyrir vonbrigðum að sjá,
þegar hann leit brosandi til hans.
“Hefirðu nokkurt registur yfir það, hve oft
eg hefi verið fundinn sekur, eða fyrir hvað það
bafi verið?” spurði Garson með mestu still-
ingu.
Brosið á andliti þessa þjóns réttvísinnar,
breyttist alt í einu i reiðisvip.
“Nei, það hefir ekki verið enn þá,” sagði
hann hranalega. “En alt um það vitum við,
hvers konar maður þú ert, Joe Garson. ” Svo
sneri hann sér til stúlkunnar og leit til hennar
heldur illilega. En hún var nú komin í þær
dellingar, að þar var ekki annað að sjá, en sak-
leysið sjálft. Það mátti heita, að hún dvldi til-
finningar sínar prýðis vel, þó hún kannske léti
■sínar stóru augnabrýr síga heldur mikið.
“Og þú, Aggielitla Lynch,” sagði Cassidy
um leið og hann stakk bókinni í vasa sinn.
“Rótt sem stendur, læzt þú vera frænka Mary
Turner. Þú varst tvö ár f fangelsi fyrir ein-
averja hrekki í því skyni, að ná í peninga ólög
lega. Þú varst tekin föst í Bnffalo og dæmd í
tveggja ára tugthúsvist, og þú varst þar -í tvö
ár. Samt segirðu, að við höfum ekkert á móti
þér. Mikil ósköp eru að heyra þetta.” Það
létti töluvert yfir Cassidy við að ryðja þessu
át úr sér.
Þess sáust engin merki, að þetta ónáðaði
Aggie nokkra lifandi vitund. Hún varð jafn-
vel enn sakleysislegri og góðlátlegri á svipinn
og hún horfði beint framan í lögreglumanninn
með sínum skæru, bláu, brosmildu augum. En
kringum munninn var þó eins og ofurlítið
glettnlsbros.
“.Ta, mikið er að hevra þe-tta!” sagði hún
svo góðlátlega. “Það er engu líkara, en að þú
hafir látið þér ant um okkar hagi og kynt þér
þá vandlega. ”
Þessi þjónn laganna skildi ekki hvað hún
var að fara, og hélt áfram mjög hróðugur vfir
])ví, hvað mikið hann vissi.
“Og foringi þessa félagsskapar ykkar hér,
-*r Marv Turner, sem fyrir fjórum árum var
kærð fvrir þjófnað og var þrjú ár í tugthús-
inu.”
“Er það alt, sem þú veizt um hana?” spurði
Garson, svo snögglega, að Cassidy gleymdi sín-
um látalátum rétt í svipinn, og sagði að svo
væri.
Garson hélt áfram og talaði hratt og það
var auðheyrt, að hann talaði af söluverðri til-
finningu..
“Er nokkuð um ]>að í þessari bók þinni, að
hún hafi komið úr fangelsinu algerlega vina-
laus og allslaus, og hafi reynt alt sem hún gat
tíl að hafa ofan af fyrir sér með heiðarlegu
móti? Er nokkuð um það, að þú hafir farið
]>angað, sem hún loksins fékk atvinnu, og kom-
ið því til leiðar, að hún var látin fara þaðan?”
“Auðvitað var fólkinu, sem hún fór að vmna
hjá, gert aðvart,. Við verðum að vernda al-
menning,” sagði Cassidy og reyndi að láta
Garson skilja þýðingu sinnar virðulegu stöðu.
“Hefirðu nokkrar skýrslur um það,” hélt
Garson áfram, “að lögreglan fylgdi henni hvar
sem hún fór og gerði henni ómögulegt að vinna
fyrir sér, eða bréfið, sem þið fenguð gamla
Gilder til að skrifa, til að reka smiðshöggið á
þetta alt saman?”
“Við komum henni þangað, sem hún átti að
vera, strax í byrjun, og vissum alt um liennar
framferði.”
Nú var farið að síga í Garson, og hann tal-
aði með töluverðum þjósti.
“Nei, þið vissuð það ekki, eða vilduð ekki
vita það. Hún var dæmd fyrir það, sem hún var
alls ekki sek um, og hún varð fyrir svívirðileg-
asta óréttlæti af ykkar hálfu, bæði áður en hún
fór í fangelsið og eftir að hún kom þaðan, því
hún var fastráðin -í að vera vönduð og heiðar-
leg. ”
Lögregluþjónninn lilustaði á ]>etta, eins og
hverja aðra fjarstæðu.
“Svo það á þá að vera okkur að kenna. að
hún er nú komin hég í félagsskap með hóp af
misendisfólki?”
G-arson sét sér ekki bregða.
“Hvar -annars staðar ætti hún svo sem að
vera?” sagði hann frekjulega. “Þú hefir lík-
lega ekkert í þessu syndaregistri þínu um það,
að eg stökk út í ána til að bjarga lífi hennar?”
Hann hafði nú ekki lengur fult vald á geði sínu
og það gat naumast dulist, hverjar tilfinning-
ar hans voru gagnvart stúlkunni, sem hann var
að tala um. “Þar fann eg liana, þessa vesal
ings stúlku, sem aldrei hafði v|;rið nokkrum til
meins, en varð að svelta vegna þess að lögregl-
an gerði henni ómögulegt að hafa ofan af fyrir
sér. Hún gekk í ána, því hún vildi heldur
deyja, en víkja af þeim vegi, sem hún hafði- á-
sett sér að ganga, og sem hún taldi hinn eina
rétta og heiðarlega. Hefirðu nokkuð um þetta
í vasabókinni þinni?”
Cassidy bara hló að þessu, en þó alt annað
en glaðlega.
“Eg býst við þér lítist töluvert vel á hana,
þessa stúlku?” sagði hann.
Svipurinn á Garson -breyttist alt í einu.
Aður hafði það- verið aðallega stríðni, glettur,
sem lýsti sér í svip hans, en nú var það hreint
og beint hatur. Hann gekk nær Cassidy og
hvesti á hann augun, og næstum livæsti út úr
sér:
“Hættu þessu!”
Þeir horfðust -í augu ofur litla -stund. Cas-
sidv vildi ógjarna láta undan, en vissi hins
vegar ekki vel, hve langt var óhætt að fara.
“Hætta hverju?” spurði liann eftir ofur-
litla stund, en rómurinn var ekki eins öruggur
eins og áður.
“Eg á við,” sagði Garson, “að þú hættir
þessum og þvílíkum glósum, og að þú hættir
þeim strax og byrjir aldrei á þeim aftur. Það
er ekki til neins að hafa slíkar glósur í frammi
við mig. Skilurðu það?”
Það varð þögn um stund og það leyndi sér
ekki, að lögregluþjónninn var kominn í hálf-
gerð vandræði, og vissi eiginlega ekki hvað
hann átti að segj(i. En þá kom Aggie til sög-
unnar.
“Nú ertu kominn í vandræði. Þetta var
gaman! Nú er Joe alveg búinn að sliga þig!”
Það varð aftur ofurlítil þögn og Cassidy
reyndi sem bezt hann gat að jafna sig og hugsa
upp einhver ráð til að ná sér niðri.
“Þú gætir verið mikill maður, Joe, ef ekki
væri vegna þessara skapsmuna, sem þú hefir.
Þeir hafa komið þér í vandræði áður, og ein-
hvem tíma ríða þeir þér að fullu.”
“Það kemur mér einum við,” sagði Garson
þurlega.
“Hvað sem þessu líður,” sagði Cassidy og
var nú búinn að ná aftur sínu vanalega yfir-
læti, “þá verðið þið að hafa ykkur burtu, öll
saman, og það fljótt. ”
Aggie fanst, að sér væri hér ekki hæfilega
mikill gaumur gefinn, svo hún hún lét nú til sín
taka, og gekk fast að lögreglumanninum, svo
hann kæmist ekki hjá því að sjá hana og heyra.
“Við erum ekki minstu vitund hrædd við
þig, ” sagði hún. “Þú getur ekki gert okkur
neitt. Við höfum engin lög brotið, þó við kunn-
um að liafa tevgt þau eitthvað -ofurlítið,” og
hún hló dátt að sinni eigin fyndni.
Cassidy glotti hæðnislega að jslfkum um-
mælum frá stúlku, sem verið hafði í tugthús-
inu.
“Það er ekki það, sem eg er að tala um,
hvað þið hafið gert,” sagði Cassidy. “En það
fer að verða meir en lítið broslegt, þegar tugt-
húslimir fara a halda fram réttindum sínum
gganvart lögreglunni.”
“Því hlærðu þá elfki?” sagði Aggie hæðnis-
lega og rak sjálf upp skellihlátur.
“Þið minnist þess, að ykkur hefir verið gert
aðvart,” sagði Cassidy og setti nú upp sinn há-
tíðlega embættissvip. “Það er fyrir vkkur, að
taka þá aðvörun til greina. Ef þið gerið það
ekki, ])á fær eitthvert ýkkar húsaskjól hérna ut-
an við borgina og það kannske nokkuð lengi.
Það verður ef il vill Mary. Glevmið því ekki,
að eg segi ykkur þetta hreint og beint.”
Aggi fór aftur að leika prúðkvendi, en gætti
ekki hófs og gekk heldur langt í því í þetta sinn
og orðin voru ekki samsvarandi látbragðinu.
“ Vænt þætti mér um, að þú kæmir sem fvrst
aftur, drengur litli,” sagði hún. “Eg hefi haft
einstaklega mikla ánægju af komu þinni.”
Cassidy skeytti þessu engu, en fór út úr
herberginu og svaraði ekki, þegar hún bað
hann vel fara.
Þegar Aggie heyrði útidyrnar lokast á eftir
Cassidy, lét hún brýrnar síga, og það hefði
naumast verið rétt að segja, að hún hefði verið
beinlínis svipfalleg rétt þá stundina.
“Þetta er ruddamenni,” hreytti hún út úr
sér. “Ekki nema það þó, að þetta naut, sem
})arf átján þumlunga kraga, en ekki nema sex
þumlunga hatt, hugsar sér að geta sk-otið okk-
ur skelk í bringu.”
En það var auðséð, að Garson tók sér þetta
eitthvað nærri. Hann stóð hrevfingarlaus, með
miklum áhyggjusvip, og starði út um glugg-
ann.
“Ef til vfll eru þetta ekki tóm látalæti,” sagði
hann.
“Ef við höfum nokkuð gert, sem varðar við
iög, þætti mér fróðlegt að vita hvað })að er, ”
sagði Aggie örugglega. Hún fékk sér nýjan
vindling og kveikti í honum og settist á einn
hægindastólinn og lagði ýætuma upp á annan
stól.
Það var eins og einliver kvíði í rödd Gar-
sons, þegar hann tók til máls, sem þó var ó-
vanalegt.
“Það sem þú hefir í raun og veru gert,”
sagði hann, “er ekki aðal atriðiðó. Það sem
mestu varðar, er hvað þeir geta fengið kvið-
dóminn til að trúa að þú liafir gert. Og þegar
þeir einu sinni ætla sér að klófesta einhvem,
])á er alveg yfirgengilegt, hvað þeir geta látið
sér detta í hug að segja og gera. Og ef þeir
.skyldu nú fyrir alvöra fara að reyna að kló-
festa Mary—” Hann komst ekki lengra, en
hálf-hné niður í stólinn og stundi við.
Stúlkan ra'k upp skellihlátur.
“Heyrðu, Joe,” sagði hún. “Þú ert ágæt-
ur á þínu sviði, það er enginn efi á því. En
Mary hefir gáfurnar. Eg ætla að fylgja henni
alveg hiklaust, livað sem hún kann að taka fyr-
ir sig. Hún er hámentuð, skal eg segja þér.
Hún er ekki eins og þú og eg, Joe. Hún talar
eins -og hún væri regluleg hefðarkona, og )>að
sem er enn mi’klu erfiðara að skilja, hún hagar
sér eins og hún væri hefðarkona.. Eg ætti að
vita það. Bara spurðu fnig; eg get sagt þér
alt um þetta. Bara spurðu mig. Hún hefir
jafnvel verið að reyna að gera prúðkvendi úr
mér! ’ ’
Þetta fjör og kátína stúlkunnar dró úr hin-
um döpru liugsunum Garsons í bili og hann
gat ekki að sér gert, að brosa að látbragði
hennar og orðalagi.
“Heldurðu ekki, að henni gangi heldur
erfitt, að kenna þér að verða beinlínis prúð í
orðum og framgöngu?” sagði hann og glotti
við.
“Eg er nú e'kki svo afleit, skal eg segja þér.
Veittu mér bara dálitla eftirtekt, og þá skaltu
rétt sjá og heyra hvað eg get gert. Þér er það
nær, heldur en að vera að hugsa um það, sem
þessi dóni var að þvæla , sem liér var áðan.”
Svo spratt hún á fætur, lagði frá sér vindling-
inn og lagaði kjólinn sinn, sem bezt hún gat.
Hún brosti góðlátlega og þýðlega, næstum eins
og liún væri að gera sér tæpitungu. Málrómur-
inn og látbragðið var nú alt miklu viðfeldnara,
heldur en þegar liún var að tala við aumingja
Cassidy. Þó ekki væri nú kannske alt eins og
bezt hefði mátt vera, þá varð þó ekki annað
sagt, en henni tækist býsna vel, þegar miðað
er við vanalegar eftirhermur.
“Komið þér‘sælar, Mrs. Jones! Dæmalaust
þykir mér vænt um, að þér skylduð koma!
Góða Miss Smith, þetta var reglulega ánægju-
leg stund.” Hún settist niður aftur og réttí
út hendurnar, eins og hún væri að rétta ein-
hverjum eitthvað, eða taka við einhverju. —
“Einn mola, eða tvo? — •— Já, eg hefi einstak-
lega mikla ánægju af að spila bridge.------Nei,
eg spila ekki, en eg hefi ósköp mikið gaman af
að horfa á það, ” — Svo kom hún fótunum fyrir
á liinum stólnum, eins og henni sjálfri þótti
þægilegast og fór nú ekki eftir því, sem Mary
Iiafði verið að reyna að kerina henni. — “Nú
hefi eg sýnt þér sumt af því, sem Mary hefir
verið að venja mig við. En eg skal segja þér,
Joe,- að það er ekki gaman að því. Mér hefir
stundum fundist, að það mundi-alveg ætla að
gera út af við mig. En alt um það,” sagði hún
og varð nú aftur alvarleg, “þá he.fi eg ákaflega
mikið álit á Marv, og eg geri alt sem hún segir
mér. Og það væri lang-bezt fyrir þig, Joe, að
gera það Kka, og þá þarft þú engu að kvíða.
En hún vill ekki láta mig brúka demantana,
sem eg á. Hún segir að sveitastúlka, eins og
Agnes Lynch, frænka sín, eigi ekki að gera
það. Það sé óviðeigandi, en þetta finst mér
vera bara vitleysa. Því ætli eg mætti ekki hafa
það eða brúka ]>að, sem er verulega fallegt?”
Stofnað 1882
Hafa hitað heimili í Winnipeg síðan “82”
D. D. WOOD & SONS, LTD.
VICTOR A WOOD HOWARD WOOD LIONEL E. WOOD
President Treasuser Secretary
(Piltamir, sem öllum reyna að þóknast)
KOL og KÓK
Talsími: 87 308
Þrjár símalínur