Lögberg - 10.04.1930, Blaðsíða 2

Bls. 2.
LÖGBERG, FIMTUDAGWN 10. APRÍL 1930.
Trjárœkt á Islandi
Saga eftir J. J. Myres,
Mountain, N. D., 1929.
(Framh.)
Nú gaf eg mínum hesti dálítið
slakan taum, og var heldur ekki
lengi að ná Indíánanum. Hann
sýndist ekki taka eftir mér, og
eg varð að yrða á hann.
“Er ekki meiri ferð til í þSnum
hesti?” sagð eg.
“Ind'íánar kæra sg ekki um fljóta
hesta,” sagði hann.
Eg sá mér til gremju, að hest-
ur Indíánans var ekki mjög móð-
ur, þó hann væri auðvitað sveitt-
ur.
“Hvað höldum við svona lengi
áfram?” spurði eg.
“Þangað til sólin er rétt á há-
lofti,” svaraði hann.
“Getur þér ekki dott’ð í hug,
að eg vilji stanza og litast hér
um?” sagði eg.
“Indíáninn veit vel, að ef þú
stanzar, þá gerir þú það til að
hvíla hest þinn. Þessi Indíáni
fædd;st ekki í morgun, og er held-
ur ekki búinn að lifa 5 hundrað
ár til einksis,” svaraði hann.
“Ertu svo hemskur að halda,
að þetta sé veðreið?” sagði eg.
“Nei, þetta er kappreið,” sagði
Indíáninn, “og býst eg við að þú
sért búin að finna það fyrir
nokkru. Hér er hvit kona á gæð-
:ngi, að reyna sig við gamlan
Indíána á gamalli plötu, sem að
hefir verið hallmælt og lítilsvirt
í orði.”
“Og þú veizt líka, að eg hefi
fljótari hestinn,” sagði eg.
“Vert þú nú ánægð. lEkki skal
eg kvarta, hvernig sem fer,
svaraði 'hann.
“Sér þú gráa hólinn þarna fram
undan?” sagði eg.
“Já, eg sé hann vel.”
“Þar vil eg stanza,” sagði eg.
“Ef eg kemst þangað fyrst, vilt
þú þá kannast við, að eg hafi
unnið þessa kappreið?”
“Nei, eg kannast ekki við það,
og það var samningur, að eg réði
ferðinni og að við héldum áfram
til miðdegis.”
“Hvað sem þvtí líður, þá veizt
þú, að þú hafðir engan rétt til að
byrja neina kappreið, sagði eg.
“Þú þarft ekki að kvarta. Það
ert þú, sem ert á gæðingnum, og
þú þarft ekki nema að rétta upp
hendina eða gefa eina skipun, þá
stönzum við, og þú tapar þessari
kappreið.”
“Það er á þriðja klukkutíma til
hádegis,” sagði eg.
“Já, á þriðja klukkutíma.”
“Þú getur ekki haldið þessari
ferð til hádegis.”
“Þú getur það ekki heldur.”
“Minn hestur gefst ekki upp,
fyr en hann dettur niður dauð-
ur,” sagði eg.
Ekki minn heldur,” segir hann.
“Á eg þá að skilja þetta svo, að
hér sé um það að ræða hvor hest-
urinn detti fyr?” spurði eg.
"Alveg rétt,” sagði Indíáninn.
"Það er stóra spursmálið.”
kippum. Kappið tindraði úr aug-
unum um leið og í þeim speglað-
ist glampi, sem ekki leyndi því,
að dauðastríðið hafði verið að ná
sínum grimmu tökum. Nasirnar
voru þandar út tvisvar sinnum
stærri en vanalega. Þessi fall-
ega skepna var að reyna af alefli
að svelgja í sig nóg loft til þess
að geta haldið áfram að lifa. —
Næstu minúturnar mundu segja
til, hvort það tækist. Ekkert hafði
hér verið sparað til að reyna að
vinna sigur. En þessi óvanalega
kappreið var á enda. Eg var bú-
in að tapa. Eg grét og gat eng-
an veginn hjálpað því.
Indíáninn var kominn langt í
burtu og hægði ekki ferðina. Eg
vonaði, eð eg sæi hann aldrei
framar.
Hesturinn gat ekki talað og ó-
víst, hvað hann hefir hugsað. En
eg væri að gera honum órétt, ef
eg gleymdi að segja frá því, að á
móti hans vilja stanzaði eg. Hann
reyndi ekki að hægja á sér. Þvert
á móti var orðið mjög örðugt að
haldah onum til baka. Upp á
síðkastið hafði hann bitið í mélin
og kipt af mér taumunum til þess
að tilkynna mér, að hann væri í
þann veginn að taka af mér ráðin
og fara fram fyrir. Hann vissi,
að hann var yfirbugaður, en sið-
ustu kraftana átti að brúka til að
komast fram fyrir. Og hann vissi
vel, að hann gat það, þó það
mundi kosta ltffið. Jafnvel í dauð
“Eg' spurði þig hvað þú hefðir
verið skirður.”
“Eg var skírður Örn Sem Flýg-
ur Hart, Sér Vel og Heyrir.”
“Þetta er langt nafn og hefir
miklá þýðingu. Vilt þú nú vera
svo vænn, að gera mér dálítinn
greiða?”
“Ekki býst eg við að eg geti
það,” sagði Indíáninn.
“En ef þú getur. Viltu þá gera
það?”
“Við skulum sjá,” svaraði hann.
“Ef þú ættir að gefa mér nafn
eins og Indíánar hafa, hvað
mundir þú þá kalla mig Vilt þú
gefam ér nafn?”
‘1Eg er búinn að gefa þér nafn
með sjálfum mér,” sagði hann.
“Lofaðu mér þá að heyra það,”
sagði eg.
“Er það greiðinn, sem þú varst
að tala um?”
“Já, það er greiðinn. Segðu
mér nú nafnið”
“Mikil Kona, Sem Ekki Er
Hvít.”
Nú fór eg að hlægja og sagði:
“Nú, jæja, það er býsna gott. En
hvers vegna mikil kona og hversj
vegna ekki hvít?”
“Já, það skal eg segja þér.
að snúa sér til þess að geta séð í
allar áttir.
Mér sýndist einhvern veginn,
eins og hann væri nú kominn
heim til sín. Og eg gat ekki feng-
ið af mér að yrða á hann, fyr en
eg var búin að hita kaffið og taka
upp miðdagsverðinn, sem Mrs.
Mattson hafði búið út handa okk-
ur, og var það nóg, því hún hafði
tekið ríflega til fyrir þrjá.
Kallaði eg nú á Örn, og kom
hann strax, en spurði mig hvort
mér væri ekki sama þó við borð-
uðum á stóra steininum. Hann
sagði að sig langaði til þess, af
því hann hafði #ft borðað þar
áður. Bárum við svo matinn yfir
á steininn og fórum að borða.
Eg tók ábreiðuna og breiddi á
steininn, og gat þó varla setið á
honum, svo var hann heitur.
Mér fanst það nú verða heitara
svo að segja með hverri minútu.
Og eg sá, að hestarnir voru að
reyna að skýla hvor öðrum fyrir
sólinni. Sýndist þeim koma mjög
vel saman, því þeir voru að skift-
ast á um, að hafa hausinn í
skugga. Eg kendi í brjósti um
þá, að það skyldi hvergi vera til
Gamla örnin flýgur stundumjgrast® íyrir að bíta.
meðan á
býsna hátt enn og heyrir þá og
séra býsna margt.”
“Það er gott, þá ert þú ein-
mitt fylgdarmaður, sem eg þarf
að hafa, því eg kom hingað til að
litast um og vita hvað eg mund:
anum ætlaði þessi trúi hestur að sja heyra.
halda uppi heiðri ættar sinnar.
Honum datt ekki í hug að gefastj
“Hvað vilt þú sjá og heyra?”
“Ert þú kunnugur hér?” sagði
upp. Einlægari viðleitni gat eng- eg'
inn sýnt. Það var eg, sem gafst
upp. Og við vissum það bæði.
Eg tók hnakkinn af hestinutn
og breiddi ábreiðuna ofan á hann.
Svo fór eg að leiða hann í hring
með hægð, eins og eg hafði svo
oft séð hestamenn gjöra við slíka
hesta, á meðan þeir voru að kasta
mæðinni.
Nú var Indíáninn kominn til
baka og fór af baki og settist á
stein. Hestur hans var að vísu
mjög móður, en þó var auðséð, að
hann hefði enn lengi getað haldið
sömu ferð.
‘1Eg tapaði ekki,” sagði eg við
Indíánann. “Hiestarnir eru jafnr
ir. Minn er fljótari, en þinn er
þolbetri. Eg er búin að gefa úr-
skurðinn yfir þessa kappreið.
“Eg þekki hvern hól og hvern
stein,” mælti hann.
“Þá skalt þú ráða ferðinni héð-
an af í dag, og sýna mér það sem
Indíáninn þagði, og vildi litið
borða, svo eg varð að byrja á
samtalinu.
“Mér þykir slæmt, að eg skuli
ekki hafa vatn til að gefa þér að
drekka,” sagði eg. “Þvtí eg sé, að
þú hafðir ekkert vatn með þér, og
ætti eg líklegast að biðja forrláts
á að hafa ekki gefið þér að
drekka fyr. En sannleikurinn er
að eg var búin að drekka alt upp
ur vatnsflöskunni, nema þessa
tvo bolla, sem eg brúkaði í kaffið.
Þú sérð eg hefi skift því jafnt á
i þér sýnist, og segja mér um það milli okkar.
alt er þú getur.”
“Má eg ráða ferðinni?” spurði
hann.
“Þú ræður hvert farið er, en
eg ræð hve hart er farið hér eft-
ir,” svaraði eg.
“En meinar þú virkiiega, að eg
megi fara hvert sem eg vil?”
“Já, hvert sem þú vlt.”
“Söðlaðu þá hest þinn og við
leggjum af stað. Hestur þinn er
óskemdur,” sagði Indíáninn.
Eftir að eg hafði söðlað hest-
inn, fórum við á bak.
“En nú verður þú að gera, eins
“Indíánar kæra sig lítið um
kaffi,’’ sagði gamli maðurinn, en
drakk þó sinn skerf.
“Mig skal ekki furða, þó þú
sért lystarlaus, þvtí þetta er mjög
heitur dagur,” sagði eg.
“Hitinn gerir mér lítið til
‘*Nú vi] eg að þú segir mér hvað
þú varst að hugsa um áðan, þeg-
ar þú stóðst hérna.’
“Dagurinn er stuttur og endur-
miningarnar margar,” segir hann
“En eg er dálítið forvitin og
mig langar til að þú segir mér
það.”
“Komst þú hingað til að hlusta
og eg gerði í morgun,” mælti eg.
Hvorugt okkar hefir þess vegnaJ«j>ú verður að benda mér hvertjá sögur eða til hvers komst þú?
yfir nokkru að kvarta eða nokkuðjvjg eigum að fara, áður en við Kannske þú hafir komið hingað
til að stæra sig af. Hestarnir ]eg'gjum af stað. Nú er eg Mikil-jtil að leita að gulli.”
Kona-Sem-Ekki-jEr-Hvít. Og þú j “Nei, eg er ekki að leita að
verður að gjöra það sem eg segijg^ulli
þér.
Þú sérð stóra, háa hólinn
gerðu báðir framúrskarandi vel,
hvor upp á stfna vísu. Annar er
fjallahestur, sem setur ekki fyr-
ir sig veglaus hraun, brekkur eða
grjót. Hinn á heima á sléttum; þarna » og ^ann benti í norð-
"Ert þú þá það þrælmenni, að
vilja drepa þennan hest fyrir
vini og velgjörðamanni þínum,
bara ef eg er nógu vitlaus til að
lofa þér að gjöra það? Eg skal
þó ábyrgjast, að það hefir eng-
inn sýnt þér meiri alúð og kær-
leika, en Mr. Mattson. Ætlar þú
þá að borga honum svona alla
velvild hans? Þetta verður eng-
in frægð fyrir þig eða mig.”
“Rétt þú upp hendina.”
“En eg neita að rétta upp hend
ina,” svaraði eg.
“Það þykir mér vænt um,” seg
ir Indíáninn, “því þá vinnur bezti
hesturinn. Indíáninn hefir fyrir
margt gratt að gjalda og hefir
alt af tapað í viðureign við hvíta
menn.”
“Þú meinar, að þú sért reiðu-
búinn að sprengja fyrir mér
hestinn?” sagði eg.
“Já, ef hann hefir ekki þol á
við minn, þá er það meiningin,”
var svarið.
“Þér skal nú ekki verða kápan
úr því klæðinu,” sagði
stanzaði og fór af baki.
Það leyndi sér ekki,
hafði ekki verið gefið eftir með
góðmenskunni. Spursmálið var
nú aðeins, hvort eg hefði stanz-
að í tíma. Hesturinn var eins
móður og hann gat verið, og all-
ur í svitalöðri. Svitinn rann í
hvítum röndum niður eftir fótun-
um og lak í dropatali niður af
kviðnum.
Það var auðséð, að líffærunum
hafði öllum verið ofboðið. Það
skalf hver taug í Jíkama hans.
Bógarnir hr:stust með snöggum
skeiðvellinum, ogl þar mun hann
sér aldrei til skammar verða.
Einu sinni í 'hverjum hring
gekk eg fram hjá þar sem Indí-
áninn sat og heyrði eg að hann
var að muldra fyrir munni sér:
“Plata, gæðingur. Fimm doll-
ara jálkur, þúsund dollara fax;
sprengdu ekki plötuna fyrir
gaanla manninum. Honum þykir
1 kannske vænt um sína bykkúu.”
eg, og
að hér
“Heyrðir þú ekki hvað eg
sagði?” mælti eg.
“Jú, eg tók vandlega eftir
hverju orði, og eg hafði ekki á
móti neinu,” sagði Indíáninn, “og
heyrðir þú ekki, að eg var líka að
tala?”
“Jú, en þú varst að tala við
sjálfan þig,” svaraði^g.
“Mr. Smith hefði átt að tala við
sjálfan sig í morgun,” sagði Indí-
áninn.
Eg sá, að hestur minn ætlaði að
ná sér, og eg hélt áfram að leiða
hann.
“Hvað heitir þú fullu nafni?”
sagði eg við Indíánann.
“Nú er eg vanalega kallaður
Örn,” sagði hann.
“Það er of stutt nafn fyrir Indí-*
ána. Þú hefir verið kallaður eitt-
hvað meira en það,” sagði eg.
“En hví skyldi eg segja þér
það?” mælti hann.
“Því skyldir þú ekki segja mér
það? í dag gerir þú svo vel og
segir mér það sem eg spyr þig að.
Þú ert allareiðu búinn að gera
þér nóg til skammar í dag,” sagði
eg.
Indíáninn svaraði ekki, en hélt
áfram að tala við sjálfan sig, og
þegar eg fór fram hjá honum,
heyrði eg hann segja:
“Mikil kona. Mikil kona. Hún
er ekki hvít. Hún sýnist aðeins
vera hvít.”
“Heyrðir þíj, að eg var að spyrja
þig að heiti?” mælti eg.
“Já,-eg skal segja þér það. Nú
heiti eg örn Sem Situr Kyrr.”
vestur. “Þangað förum við.”
“Hvaða hóll er þetta? Þú verð-
ur að segja mér eitthvað um
hann.”
“Þetta er Bardagahóll. Hann er
æði langt í burtu og verðum við
því að flýta okkur.”
Við vorum komin af stað. Hann
fór nú á undan og var eg nokkrum
föðmum á eftir. Samt lét hann
mig ráða ferðinni, því hvort sem
eg fór hart eða hægt, þá var hann
jafn-Iangt á undan mér.
Landslagið var þarna einkenni-
lega fallegt. Rétt fyrir hádegi
komum við upp á toppinn á Bar-
dagahól. Hann var æði stór um
sig og nálægt miðjum hólnum
var stór flatur steinn, svo sem
fjögur fet á hæð. Við þann stein
stanzaði nú örn, tók snærið út úr
hesti sínum og slepti honum.
Sagði hann mér að taka hnakkin^i
af mínum hesti og slepti honum
svo með beizlinu, og mundi hann
ekki yfirgefa sinn hest. Enda
var það rétt, því hestarnir fóru
báðir saman þangað, er þeir gátu
bezt notið golunnar. Það var
Og að
“Til hvers komstu þá?
hverju ertu að leita?”
Eg sá það tók minstan tímann
að segja honum í fáum orðum
eins og var.
“Þetta er ekki að svara minni
spurningu um hvað þú varst að
hugsa,” sagði eg.
“Þú þekkir harmasögu okkar
Indíána slðan hvítu mennirnir
komu til sögunnar, og við skulum
ekki fara að rifja hana upp,”
sagði hann.
“Ó, nú skil eg, þú varst að
hugsa um ykkar fyrra rólega líf.
Hugsa um vísunda hjarðirnar
stóru, sem gáu ykkur bæði fæði
og föt fyrirhafnar lítið. Er ekki
þetta rétt?”
“Jú, það er rétt,” sagði hann.
“Haltu áfram.”
“Svo sást þú hvítu mennina
koma og þeir drápu þessar vís-
unda hjarðir, sem þið gátuð ekki
lifað án; og svo þrengdu þeir að
ykkur meir og meir, þangað til
þeir voru búnir að króa ykkur
inni á þessum stöðvum, þar sem
þið nú eruð. Svona sérstaklega
frjálsir fangar í mjög góðu yfir
læti, en samt fangar.”
Já”, sagði Indíáninn, “þetta eru
hvort sem var ekkert g»as þarna, aðal þættirnir í sögunni og engin
og hitinn var orðinn mjög þving- þörf að orðlengja.”
andi. Hvert ský var horfið af “Hvað er langt síðan þú komst
loftinu, svo sólin skein með full-
um krafti. Þó var meiri andvari
þarna uppi á Hólnum en annars-
staðar, og varð eg því mjög fegin.
Nú fór eg að hta kaffi, á svo-
litlum spíritus-ofni, sem Mrs.
Mattson hafð látið með í nestis-
töskuna. Breiddi eg svo ábreið-
una á jörðina og hvtfldi mig á^
meðan kaffið var að hitna, og
skemti mér við að horfa á fylgd-
armanninn. Hann stóð uppi á
miðjum stóra steininum. Nú stóð
hann teinréttur og sýndist nærri
hermannlegur. Hann krosslagði
hendurnar á brjóstinu og sýndist
vera að horfa eins langt og hann
gat. Enda var hægt að sjá ótrú-
lega langt þarna, og var það víst
mikið að þakka hreina fjallaloft-
“Hefir þú alt af heitið það?” inu. Hann stóð algerlega hreyf-
‘Nei.’
fyrst hingað?”
“Um hundrað ár.”
“Þá hlýtur þú að eiga margar
endurminningar um. þessar stöðv-
ar. Mig grunar, að það hafi ekki
verið að ástæðulausu, að þú vild-
ir keppa á þennan hól.”
“Þú vilt ekki, að eg fari að lýsa
grimd og ránum hvítu mann-
anna,” sagði Indíáninn.
“Nei, en þú ættir að geta sagt
mér eitthvað annað. Segðu mér
frá þvií 'hvers vegna þetta er kall-
aður Bardagahóll.”
“Af því hér var barist, ’ sagði
Indíáninn.
“Manst þú eftir því?”
“Já, eins og það hefði verið í
dag.”
“Hvað varstu gamall þá?”
“Eg hafði séð svo sem tíu sum-
ingarlaus, nema þegar hann var ur.
“Hvar varst þú, á
bardaganum stóð?”
“Með kvenfólkinu og börnun-
um,” sagði Indíáninn og hann
benti á hól í nokkurri fjarlægð.
“Halt þú nú áfram og segðu
mér meira.”
“Það er óþarfi að stgja þér
meira,” sagði hann.
“Það hafa líklegast verið hvít-
ir menn og Indánar, sem börðust
hér ?”
“Það voru Indíánar og hvítir
ræningjar.”
“Var það mikill bardagi?”
“Já, það var góður bardagi.”
“Og því var það góður bardagi.
Hívorir höfðu betur?”
“Við drápum alla hvítu menn-
ina,” sagði Indíáninn. “Það komst
enginn undan til að segja sög-
una.”
“Hvar eru hvítu mennirnir
grafnir?” spurðí eg.
“Þarna,” sagði hann og benti á
litla hæð nokkuð fyrir sunnan.
“Hvað voru þeir margir?”
“Um fimtíu.”
“Og bvað voru Indíánarnir
margir?”
“Um tvö hundruð og fimtíu.”
‘Hvað féllu margir af þeim?”
“Liðugt hundrað.”
“Hvar eru þeir grafnir?”
“Hér, rétt fyrir norðan og
austan þennan stein.”
“Vi(j erum þá hér í gömlum
grafreit.”
“Já, grafreitirnir eru sjaldan
langt frá því sem barist er,” sagði
Indíáninn.
“Hvað féll af (þínum skyld-
mennum í þessum bardaga?”
“Faðir minn og afi eru grafn-
ir rétt þarna,” sagði hann og
benti á blett skamt frá steininum.
“Þér og þínu fólki hefir þá
orðið þessi bardagi býsna dýr-
keyptur.”
‘IBýsna.”
“Þú hefir líklega sjálfur barist
við hvítu mennina síðan.”
“Já, í hvert skifti, sem tæki-
færi hefir gefist.”
“Nær barðist þú seinast?”
“Með Riel,” sagði 'hann.
“Fórst þú alla leið þangað
að berjast með Riel?”
‘Já.”
“Því gerðir þú það?”
“Af því hann var að
fyrir réttum málstað.”
“Hvað kallar þú réttan
stað”
“Hann var að reyna að láta
hvítu mennina standa við orð
sín og samninga.”
“Það var mjög óheppilegt, að
þið skylduð berjast.”
“Það var mikið óheppilegra, að
við skyldum tapa,“ sagði Indíán-
inn.
“Þetta var alt illa útreiknað
hjá ykkur. Þið máttuð vita, að
þið munduð tapa.”
“Já, eg veit nú margt, sem eg
ekki vissi áður.”
“Hvað helzt?”
"Eg er nú farinn að skilja,
hvað hVítir menn eru margir.”
“En það var einn hlutur, sem
þið vöruðuð ykkur ekki á.”
‘Eg er glaður, að við reyndum
að ná rétti okkar.”
“Já, eg man eftir þessu, það
var alt mjög óheppilegt.”
“Já, hvítu mennirnir hengdu
okkar góða foringja ag vin, löngu
eftir að við töpuðum baragdan-
um. Hvítu mennirnir eru grimm-
ir og samvzkulausir.”
“En Indíánar hafa oft verið það
líka.”
Gamli maðurinn ansaði ekki. En
var að enda við að ganga frá
matnum.
“Já, en nú er vatnið, eins og við
vorum að tala um. Við erum
vatnslaus og hestarnir eru mjög
þyrstir. Við hefðum átt að vatha
þeim áður en við hugsuðum um
að borða sjálf.”
“Sást þú nokkurt vatn á leið-
inni?” sagði Indíáninn.
‘Nei. En þú hlýtur að vita af
vatni. Þú hefðir aldrei farið með
mig hingað annars. Eða veiztu
ekki hvaða óraveg við erurn bú-
in að fara í dag, og hvað við er-
um búin að misbjóða hestunum?
Hitinn er líka að verða rétt óþol-
andi. Eg finn eg þarf sjálf að
fá að drekka. Við skulum fara
tafarlaust á stað, og þú ferð með
mig skemstu leið að vatni.”
“Minn hestur þarf ekki að drekka
og ieg er ekki þyrstur,” sagði
Indíáninn.
“En þú veizt, að minn hestur
þarf að fá að drekka oft á dag.
Honum mun aldrei hafa verið
misboðið eins mikið og lí dag. Þú
finnur hitann.”
“Min/i hestur þarf ekki að
i drekka.”
til
berjast
mál-
“Ætlar þú að vísa mér á vatn,
eða ætlar þú það ekki?”
“Er það mögulegt, að gæðing-
urinn þurfi að drekka?” sagði
Indíáninn og hló hæðnislega.
“Það er enginn efi á því, og
það mjög bráðlega.”
“Það er slæmt, að Englending-
urinn skuli ekki vcra kominn til
að gefa 'honum vatn.”
“En Mr. Smith hefði kannske
ekki fundið neitt vatn.”
“Þá hefði eg vísað honum á
það,” sagði Indíáninn og hló
kuldahlátur.
“Hvert hefðir þú þá farið með
okkur til að leita að vatni?”
“Þarna í norðvestur,” sagði
hann og benti í ^ttina.; “þarna í
norðvestur eru djúp og torfær
gil.“
“Og þangað hefðir þú vísað
okkur. Er þar vatn?”
“Nei.”
“Hvað tekur svo við?”
“Margir háir hólar.”
‘1Er þar vatn?”
‘Nei.”
“Hvað tekur svo við?”
‘‘Stórir sandar, þar sem sand-
urinn er mjög heitur.”
“Er þar vatn?”
Nei.”
“En þetta er ákaflega löng leið.
Hvað hefðum við svo tekið til
bragðs?”
‘1Þar (hefði eg sagt Englend-
ingum að finna vatn.” sagði Indí-
áninn.
“Ó, nú er eg að skilja,” sagði
eg. “Þú hefir ætlað að taka mig
og Mr. Smith eins langt í burtu
, og hægt var og yfir þær mestu
torfærur, sem þú þektir, þangað
til hestar okkar hefðu verið að-
fram komnir og þorsta og þreytu,
og þar hefðir þú yfirgefið okk-
ur.”
“Nei, eg heði aldrei yfirgefið
ykkur. Það hefði verið meira
gaman að vera kyr hjá ykkur og
sjá hver hesturinn þyldi lengst
hitann og þorstann.”
“Já, en Mr. Smith hefði þá far-
ið að leitæ eftir vatni.”
“Já, það hefði hann einmitt
gert, og hann hefði vilzt og lent
í hverja torfæruna á fætur ann-
ari.”
“Hvað hefðir þú þá gert?”
“Þá hefði eg líka vefið viltur
og ókunnugur og lofað Englend-
ingnum að ráða ferðinni.”
“Svo hefðu hestarnir uppgefist
af hita og þorsta.”
‘Æðlilega,” sagði Indíáninn.
“Hvað hefði þá orðið ^im okk-
ur?” spurði eg.
“Sama og marga aðra, sem hafa
mist hesta sína á þeim slóðum.”
“Mér þykir vænt um, að eg
tók ekki Mr. Smith með í þesa
ferð.”
“Þú heldur þá, að hann hefði
ekki fundið vatn?”
Eg varaði þessu ekki.
“Þú ert búin að spyrja mig að
mörgu,” sagði hann. “Nú ætla
eg að spyrja þig að einu: Því
tókst þú ekki Englendinginn með
í förina í morgun?”
“Vildir þú að eg hefði tekið
hann með?”
“Já, mér hefði verið stór á-
nægja í þv5. Því vildir þú ekki
'hafa tvo fylgdarmenn, eins og
húsbóndinn ætlaðist til?”
“Ó, eg hefi alt af haft andstygð
á tóuveiðum, vegna þess, eins og
þú veizt, að tóan hefir ekkert
tækifæri, vegna þess hvað hund-
arnir eru mikið fljótari. Og eg
þóttist viss um að Mr. Smith færi
að segja mér eitthvað um tóu-
veiðar.”
“Það var slæmt,” sagði Indí-
áninn, “því eg veit að Englend-
ingurinn hefði getað fundið mik-
ið um tóuveiðair í þessari ferð.”
“Hvað meinar þú?” sagði eg.
Indíáninn benti aftur langt í
Fyrir Þá, Sem Fölir Eru, Magrir
Og Veikburða.
Þeim, sem fölir eru, magrir og
lasburða, er það mikið ánægju-
efni, að fá að vita um Nuga-Tone,
meðalið, sem eykur blóðið og ger-
ir það heilbrigt. Þetta ágæta með-
al losar likamann við ó'holl efni,
sem safnast fyrir vegna þess, að
hægðirnar eru tregar, og valda
margskonar veikindum, sem hægt
er að komast hjá. Nuga-Tone
styrkir líffærin, eykur matarlyst-
ina, læknar meltingarleysi, eyðir
gasi í maganum, læknar nýrna og
blöðrusjúkdóma og margt fleira
þess konar.
Eftir að þú hefir notað Nuga-
Tone í fáeina daga, fer þér að líða
bltur. Þú sefur betur á nóttunni
og þú ert miklu frískari á morgn-
ana heldur en áður. — Þú færð
Nuga-Tone allstaðar þar sem
meðul eru seld. Hafi lyfsalinn
það ekki við hendina, þá láttu
hann útvega það frá heildsölu-
húsinu.
norðvestur og sagði: “Vegna
þess að þegar hann hefði komið
vestur á sandinn, sem er bæði
heitur og þur, þá hefði hann
sjálfur fengið að reyna, hvernig
það er að vera tóa.”
“Ó, þú meinar, áð hann hefði
ekki 'haft neitt tækifæri.”
“Já, ekkert tækifæri.”
“Og þá hefði verið líkt með
mig.”
“Nei. Þú hefðir æfinlega get-
að komist til baka.”
“Hvernig gat eg komist til
baka?”
‘Æg ætlaði að gefa þér minn
hest og þú hefðir ekki þurft ann-
að en láta hann sjálfráðan, og þá
hefði 'hann komið þér til skila
með heilu og höldnu.”
“Hvernig ætlaðir þú sjálfur að
komast til bygða?
“Eg ætlaði sjálfur ekki að koma
til bygða, hvort sem var.”
“Þú ætlaðir þá að láta þér far-
ast býsna vel við mig, eftir alt
saman. Og hvað sem öllu þessu
líður, þá er nú ekki Mr. Smith
með í förinni, svo þú getur nú
látið sjá að þú sért góður fylgd-
armaður og viljir mér vel, með
því að fylgja mér tafarlaust
skemstu leið að vatni.”
“Eg veit ekki,” sagði Indíán-
inn. “Þú sagðir mér bara undan
og ofan af áðan, þegar eg spurði
þig, því þú hefðir ekki tekið 'hinn
fylgdarmanninn með.”
“Þú ert sjálfur búinn a(j segja,
að það hefði ekki verið holt fyrir
Mr. Smith að vera með í ferð-
inni.”
“Ó,” sagði Indíáninn. “Þig
hefir kannske grunað það strax
í byrjuninni?”
Nú var eg búin að söðla hest-
inn og sagði þvi: “Hvað sem því
líður, skulum við leggja tlafar-
laust á stað. Sólskinið er brenn-
andi heitt og nú er komið blæja-
logn; það verður þó bærilegra að
vera á ferðinni.”
“Aðeins með tveimur skilyrðl-
um skal eg vísa þér á vatn.”
“Láttu mig heyra skilyrðin
fljótt.”
“Fyrsta skilyrðijð er það, að þú
kannist við það, að þinn hestur
sé meira þurfandi fyrir vatn, en
/
minn.”
“Eg er búin að kannast við
það. Hvert er hitt skilyrðið?”
“Hitt skilyrðið er, að þú segir
Engleíndingnum frá (því, þegar
þú kemur til baka aftur.”
“Eg lofa því skilyrðislaust,”
sagði eg.
“Þá munum við fljótt finna
vatn,” sagði Indíáninn, og fór að
sækja hest sinn.
“En nú vil eg að þú bendir
mér, hvert við eigum að halda.
Eða ætlar þú að fara þarna norð-
vestur, sem þú varst að tala um
áðan?”
“Nei,” sagði Indíáninn og benti
langt í suðvestur. Þú sérð þessa
hæð, þangað förum við.”
(Meira.)
Rosedale KOL
Lump $12.00 Stove $11.00
FORD COKE $15.50 Ton
SCRANTON HARDKOL
POCA LUMP os
CANMORE BRICQUETS
Thomas Jackson & Sons
370 COLONY ST. PHONE: 37 021