Lögberg - 10.04.1930, Blaðsíða 7

LÖGBBRG, FIMTUDAGINN 10. APRÍL 1930.
BU. 7.
Bæn og bœnheyrsla
“Þakklæti fyrir góðgjörð
gjalt
Guði og mönnum líka.”
Drottinn bæriheyrir skilyrðis-
,laust, þegar maður leggur fram
alt, sem maður á, til þess að
biðja. Þetta er reynsla mín, í
gegn um marg-endurtekin atriði,
síðan eg var barn. Eg mætti vel
segja, í gegn um eldraunir, því
það hafa þau atriði verið mér.
Fyrsta bænin, sem eg beiddi
Guð, var sú, að taka ekki mömmu
frá mér. Eg elskaði hana með
ást, sem eg get ekki lýst fyrir
neinum, og var margt sem skap-
aði það, auk lundemis míns. Sú
bæn var heyrð. Eg óskaði þess
líka og beiddi, að eg þyrfti ekki
að fara frá henni, eða þeim, pabba
og mömmu, á meðan eg væri ó-
sjálfbjarga. Einnig það var
heyrt; því þó ðg væri að eins á
ellefta árinu fyrst þegar eg fór,
þá var eg farin að sjá þörfina á
því, að vinna fyrir mér. Líka
vissi eg að þau voru á Mfi og að
eg% átti að fá að koma til þeirra
aftur eftir nokkurn tíma. En
samt var mér skilnaðurinn þung-
bær fyrstu vikurnar. Eftir það
smá-vandist eg fjarvistunum og
hlakkaði til að koma heim. Sárs-
aukinn hvarf og eg vandist heim-
inum. •
Önnur framúrskarandi heit þrá,
sem eg átti, var sú, að fara ekki
á sveit. Svo heitt sem eg grét út-
úr því, að geta ekki farið á barna-
skóla, þá fann eg afar snemma,
að heldur vildi eg (fara á mis við
það, en að þegið ^æri af sveit
með mér til þess. Þannig var
fullnægt dýpstu þránni, sem eg
átti í þessu sambandi. Síðar meir
fékk eg líka dálítið að fara
barnaskólann.
Menn athugi það, að þá var
ekki á íslandi alþýðuskóla fyrir-
komulag, sem tiðkast nú hér í
Canada. Veit eg ekki, hvort það
er komið á heima nú. En barna-
skóli var í mínu bygðarlagl, frá
því eg man fyrst og áður, aðeins
þurfti að borga með hverju barni
af aðstandendum. Það hefði því
verið augljóst, ef eitt eða fleiri
af börnunum hefðu þegið af því
opinbera til skólagöngunnar, að
þau voru á sveit. Annan veg gat
sá styrkur ekki komið, undir því
fyrirkomulagi.
Hve olft að Drottinn hefir bæn-
heyrt mig slíðan, er eg hefi verið
nauðlega stödd fyrir mig og mina,
fæ eg ekki með tðlum talið. Hann
hefir gefið mér líf ástvina minna
svo ótal sinnum, þó draumar og
grýlur og alls konar erfiðleikar
hafi sýnst standa þar í mót!.
Hann hefir margsinnis géfið
mér heilsuna, þegar ógnir dauð-
ans virtust umkringja mig, af því
eg hefi kallað á hann i neyðinnl.
Hann hefir gefið mér lílfið, þeg-
ar við ekkert virtist hægt að ráða
af mannlegri hjálp, og hann hef-
ir, bæði heima og hér, umkringt
mig þeirri beztu mannhjálp, sem
völ var á, eins og hann sendi—
það er það — engla siína, góða
menn og konur til þess að líkna
manni, þegar mest lá á, þegar
maður vtrtist vera hniginn undir
krossbyrðinni, og þer hafa með
líknarhendi reist mig við.
Eg ætla að nelfna nokkra, sem
eg ber alt af þakklátan huga til.
Á íslandi: Guðmund Björnsson
landlækrii; j Þóru Þorkelsdóttur,
Helgu Viborg.
í Ameríku (Canada): Dr. B. J.
Brandson, sem hvað eftir annað
hefir auðnast að greiða fram úr
heilsuleysi mínu, á framúrskar-
andi gilfturíkan hátt. Aðstoðar Dr.
O. Björnsonar hefi eg líka notið,
þó sjaldnar hafi komið til og
minna, og veit eg- að hann er á-
gætur læknir. Mrs. Guðný Hólm
(nú látin, Mrs. Guðrún Goodman
(nú látin), Dr. Jóhannes P. Páls-
son og kona hans frú Sigriíður,
sem hafa sýnt mér sérstaklega
mikla mannúð í yfirstandandi
veikindum. — öllu þessu fólki er
eg þakklát og bið og hefi beðið
guð að launa því.
(Eg þakka líka öllum öðrum, sem
hafa sýnt mér hluttekningu, fyr
og siðar, mðnnum og konum, sem
heimsóttu mig á meðan eg var í
Elfros, og gerðu mér ánægjuleg-
ar stundir, þar á meðal íslenzka
hölfðingskonan, sem færði mér
fimm dalina. Kvenfélagi Síons-
safnaðar þakka eg fyrir tuttugu
dali, sem það galf mér, og tengda-
fólki mínu og öðrum fyrir inni-
lega hluttekningu og gjafir. Eg
þakka húsfrú Guðríði Anderson
grannkonu minni um tuttugu ára
skeið, sem gerði ítrekaðar at-
rennur til þess að eg leitaði mér
Iæknishjálpar; en eg hatfði ekki
nógu bljúga lund til að gera það,
þegar efnin voru þrotin. — Eg
þakka líka húsfrú Þórunni Paul-
son fyrir sendingar og hugulsemi
í minn garð. Hún líka, eins og
Guðríður, er grannkona mín um
það tuttugu og eins árs skerð,
sem við höfum búið hér.
Aif persónulegri viðkynningu
við andlegrar stéttar menn, er
eg sérstaklega þakklát: séra Þor-
valdi sál. prófasti Jónssyni, fyrr-
um á
Henni batnaði að fullu,
þegar hún hafði tekið
úr fjórum öskjum
Það Segir Kona í Saskatchewan
, um Dodd’s Kidney Pills.
Mrs. 0. Baraniasky Hefir Afar-
Mikla Trú á Dodd’s Kidney
Pills.
Crowtherview, Sask., 6. apríl
(einkaskeyti)—
“Dodd’s Kidney Pills er bezta
meðalið, sem eg 'hefi nokkurn tima
reynt,” segir Ms. 0. Baraniasky.
“Eg hafði slæman bakverk, svo
Isafirði. Hann reyndist mér *at ^ ataðj.ð uPprétt’ .Ett'
, . . Iir að hafa tekið ur þremur oskj-
avalt h:ð mesta Ijúfmenni.— Þálum af Dodd’s Kidney Pills, leið
alf viðkynningu hér vestra: séra mér miklu betur, og þegar eg
Haraldi Sigmar og séra Carli jjhafði lokið úr þeirri fjórðu, var
mér alveg batnað. Eg færi Dodd s
Kidney Pills margfaldar þakkir,
Olson.
Eg þakka algóðum guði, að hann
gaf mér ráðvanda og vel gefna
foreldra, og fósturiforeldra, sem
kendu mér kristna trú.
Að sjúkdómur Baraniasky hafi
stafað frá nýrunum, er áreiðan-
legt, þar sem henni batnaði af
Dodd’s Kidney Pills. Þær eru
eingöngu nýrnaimeðal. Margar
Eg þakka guði, að hann lofaði konur liða af bakverk við og við,
mér að sjá svo mikið af heimin-,e”, ®em van?Je£a versnar .m€ð
_ , laldnnum. Hvild getur maske
um, þetta dyrðlega land, Canada,jhjálpað 5 bráðina, en Dodd’s Kid-
sem börn mín eru borin og fædd ney Pills gera miklu meira en
í, og sem eg bið hann að gefa, að Það. Þær styrkja nýrun og út-
rýma orsök veikindanna.
Ef nýrun eru heilbrigð, þá er
blóðið það líka og þá er heilsan
góð.
þau reynist dyggir menn 4. Eg
þakka honum fyrir góðan eigin-
mann og elskulegu stúlkurnar
okkar, og allar stundirnar, sem
við höfum átt saman, og eg bið
hann um í Jesú nafni, að geifa
okkur að þær stundir verði fleiri.
Eg þakka fyrir alla vini og vel-
unnara, karla eða konur, sem eg
hefi mætt á leiðinni.
En alf dýpstu hjarta vil eg
þakka fyrir drottin minn og frels-
ara Jesúm Krist, sem bar mínar
syndir á kross og uppreis mér til
eilífs lífs.
Leslie, Sask., Canada,
25. marz 1930.
Rannveig K. G. Sigbjömsson.
Ferðapistlar
Eftir Gísla Sigurbjörnsson.
III.
Triest og hellamir við
Postúmía.
Triest er mesta verzlunarborg-
in við Adríahfið og liggur við
botn þess. Borgin hefir um einn-
fjórða úr miljón íbúa og var áður
eign Austurríkis, en eftir ófrið-
inn mikla er hún talin ítölsk.
Mér þótti Triest ekki sérlega
falleg borg, en kunni þó vel við
mig þar. Fallegar og breiðar göt-
ur, stórar og miklar byggingar,
torg og minnismerki, þetta sér
maður alt í flestum borgum, en
það er leitun á jafn-fögru um-
hverfi og við Triest. Borgin ligg-
ur niður við ströndina og teygir
sig upp til hlíðnna alt í kring og
frá hlíðunum er hið fegursta út-
sýni yfir speglandi hafið.
Rétt við Triest liggur , höllin
fræga, “Miramare” (Höllin við
hafið)i, sem reist var í normönsk-
um stíl af Maximilian erkiher-
toga, sem seinna varð keisari í
Mexico. Höllin var áður sumar-
höll austurrisku keisaranna, en
nú eru þar geymd ýms merkileg
söfn.
Eg fer þangað á sunnudegi með
skemtibát, sem gengur á milli
Miramare og Triest. Margt af
fólki er með, sérsiaklega ungling-
ar, sem ætla að skemta sér í hinu
aðdáanlega umhverfi hallarinn-
ar. Nú sjáum við hana, tignar-
lega og skrautlega, þar sem hún
stendur á klettum úti við hafið
eins og æfintýrahöll. — Eg skil
ekki orð í því, sem samferðafólk
mitt talar, en þykir þó gaman að
hlusta á það — ítalskan er fall-
egasta tungumálið, sem eg hefi
heyrt.
#
Frá Triest eru um 60 km. til
hellanna við Postúmía, sem eru
með stærstu og frægustu hellum
í heimi.
Fyrsti maðrinn, sem benti mér
á að fara þangað, var ítali nokk-
ur, sem eg hitti í Wien. Og seinna
þegar eg var að segja, að eg væri
á leið til Feneyja og ætlaði frá
Fiume með skipi þangað, var mér
alt af ráðlagt að fara til Triest
og þaðan til hellanna, mig mundi
ekki iðra þess — og það reyndist
rétt.
Við fórum nokkuð margir ferða-
menn þangað með stórum “Fiat-
b'íl.” Leiðin er heldur leiðinleg
og landið mjög ófrjósamt — mest
hæðir — sandar og á einstaka
stað nokkur tré. Við fórum um
nokkur þorp, og eg tek eftir, að á
húsin er límdur miði, sem stend-
ur á “Vivi il duce” (lifi hertog-
inn). Eg tók oft eftir því, að í
ýmsum sölubúðum, sem eg kom í
í borgunum, að þar héngu mynd-
ir af Mussolini, samt heyrði eg
lítið um hann talað á meðan eg
var í ítalíu.
Daginn, sem við komum til
hellanna, er einhver hátíðisdagur
og því margment mjög við hell-
ana. Þeir liggja í ljómandi fall
egu umhverfi rétt við bæinn Pos-
túmia (Adelberg hét hann áður)
Hellarnir liggja inn í fjall, og er
reist mikið gistihús rétt við inn-
ganginn. Koma ferðamenn víðs-
vegar að til þess að skoða hell
ana, enda eru þeir svo stórfengi
legir, að því verður vart með orð-
um lýst. —
“Grotto di Postumia”, er Aust-
urríkismenn kendu við Adelberg,
eru samtals um 23 km. á lengd,
og eru 9 km. af þeim opnir al-
menningi. Hellarir eru mjög mis-
munandi og ólíkir — sumir stór-
ir og fallegir, aðrir þröngir og
dimmir,—sumir liggja langt und-
ir jörðu, aðrir yfir jörðu. Þeir
eru allir raflýstir, og má aka um
þá í mótorvagni. Vegir eru ágæt-
ir, loftið gott og hæfilega 'heitt
(l’. gr. C)k
Þegar maður kemur inn í hell-
ana, sést til vinstri handar niður
í djúpa gjá, þar sem fljótið Poink
rennur, en það hefir unnið mikið
að því að auka og stækka hellana
Svo kemur maður inn í stóran
og vtíðan helli, sem kalláður er
“dómssalur”. Salurinn er allur
vel lýstur með rafmagni. 1818
þektu menn ekki nema “Dómssal
inn” og gamla hellinnn, sem nú
er lítið sóttur. En nokkru eftir
1818 fundust að alhellarnir. Sá
sem er einna stærstur af þeim, er
kallaður “danssalutinn”. Hefir
það verið siður, að halda skemtr
un þar tvisvar á ári, um páskana
og fyrsta sunnudag í september
Koma þá menn allsstaðar að með
aukalestum frá Triest, Feneyjum
og Fiume, enda var þá oft glatt
á hjalla þarna. Margar hljóm-
veitir spila og stundum taka yf-
ir 15,000 manns þátt í þessum
skemtunum.
“Konsertsalurinn” er stærstur
allra hellanna, og eru 47 mtr. til
loftsins, þar sem hann er hæst-
ur. Þegar skemtanir eru haldnar
spilar þar 100 manna hljómsveit.
Rétt við “Konsertsalinn” er “Póst-
húsið”, sem er víst eina “hella-
pósthús” í heimi. Er þar stund-
um mikið að gera, enda kemur
það fyrir, að 70,000 p.óstkort eru
sett í póstkassa þess á einum
degi.
“Brillianthellirinn” er rétt hjá
hinum svo nefnda “Paradísar-
helli, sem er fallegastur og merki-
legastur þeirra allra, því þar eru
fleiri og fallegri dropsteinar en í
nokkrum hinna hellanna. í þess-
um helli er hafður vðrður, til þess
að gæta þess, að menn eyðileggi
ekki dropsteinana og til þess að
leiðbeina mönnum, því afhellar
eru margir, en útgangur úr þessu
völundarhúsi er aðeins einn.
Skifta leiðsögumenn tugum og
jafnvel hundruðum, þegar mikið
er um að vera.
í einum hellinum er haldin
skemtun, ræður og söngur, sem
hljómar fallega fí: (þessum stóra
sal, þar sem, mörg þúsund manns
eru saman komin. í öðrum sal
eru veitingar fram reiddar, og
þar er einnig dapsað. Er þarna
töluvert af fólki úr sveitunum 4
grendinni, og ber það flest þjóð-
búning, sem er fallegur, en þó
þyktr mér j búningur Serbanna'
fallegri. Mest þykir mér gaman
að horfa og hlusta á hljómsveit-
ina, sem leikur undir. Eru það 8
eða 10 menn, allir í búningi
fjallabúa, með skrítnar húfur á
höfði, og leika á skrítileg hljóð-
færi og syngja undir.
Frá Postúmía fer eg aftur til
Triest, en þaðan skömmu síðar
til Feneyja; er það rúm þriggja
stunda ferð með hraðlestinni.
Leiðin frá Triest til Fenayja er
einhver sú fegursta, sem hugsast
getur. Landslag þarna syðra við
Adríahafið er yfirleitt svo fag-
urt, að því verður aldrei of vel
lýst. Við förum lengi vel utan
hlíðunum meðfram ströndinni og
höfum ágætt útsýni yfir hafið,
sem speglast himinblátt í sól-
s^ininu, sem mér þykir reyndar
full mikið; hitinn er þó enn þá
ekki nema rúm 30 stig á C, enda
var þetta í ma4mánuði.
Áður en við komum til Feneyja,
förum við yfir langa og mikla
brú, sem tengir Feneyjar við
meginlandið. Brúin er yfir þrjá
km. á lengd og hvílir hún á meira
en 80,000 trjástofnum, er reknir
voru í hafsbotninn.
Nú eruiri við að koma til Fen-
eyja, “æfintýraborgarinnar við
Adríahafið” — einkennilegustu
borðarinnar, sem eg hefi séð,
—Vísir.
I rússneskum barna-
skólum
Rúsneskur maðpr, Nikolaj Og-
nev, hefir gefið út bók um lífið í
rússneskum skólum, og er hún
bygð á dagbók, er drengur nokk-
ur, Kostja Rabstev, hefir haldið.
-Birtist hér kafli úr henni.
Það erut framdir nokkrir þjófn-
aðir í skólanum, og sonur skó-
smiðsins, hann Aljosjo Tikin, al
kunnur fyrir nautn heimabruggs
er grunaður. 1 nemendaráðinu,
sem fær málið til meðferðar, eru
nokkrir með því að svæfa málið
og þar er það 'harðlega átalið, að
skólastýran skuli sjálf hafa reynt
að hafa( siðgæðisleg áhrif á Al-
josja. Vér, fulltrúar nemenda-
ráðsins, fórum til hennar og
spurðum hana hvernig hún dirfð
ist þess, að sletjta sér fram í þau
mál, er nemendunum einum kæmi
við. En vegna þess, að rétt á eft
ir hljóp Aljosja bæði úr skólan
um og að heiman, tilkyntu nem
endur kennarafélaginu, að þeir
hefðu samþykt að leyfa það, að
skólinn sneri sér til hervarna
yfirvaldanna til þess að hafa upp
á honum. —
Nokkrum dögum seinna hitti
Kostja þennan fræga félaga sinn
Kom hann þá ásamt kunningja
sínum í heimsókn til eins of hin
um mörgu glæpaflokkum barna
og unglinga, sem 'hafast við
götunum í Moskva. Lýsir Kostja
því svo hvernig börn þessi ali
manninn.
— Þau höfðu bækistöð sína
kjallara. Húsið er horfið og kjall-
arinn hruninn, en þarna búa þau
spila og taka kokain í nefið.
daginn eru þau önnum kafin við
að stela á götunum. Sum þeirra
skilja ekki rússnesku, heldur að-
eins Tartaramál, en þau eru jafn-
dugleg að stela fyrir því.
Skömmu eftir þessa heimsókn
lætur borgarliðið greipar sópa
um þenna kjallara og niler í Al-
josjo. Hermaður kemur með
hann til skólans og skólastýran
sendir hann til uppeldisstafnun-
ar ríkisins fyrir afvegaleidd börn.
En skólabörnin hafa annað álit
á þesari stofnun heldur en skóla-
stýrán. Þegar þau frétta það,
að strákur hafi verið þangað
sendur, er þegar boðaður almenn-
ur fundur kennara og nemenda.
Nemendur fleygðu bókum sínum
og hlupu burt úr kenslustund
Kennarar ráku upp stór augu, því
þeir áttu ekki þvv, að venjast, að
fundir væru haldnir, meðan á
kenslu stóð.
— Hverig stendur á því, að
kallað er til fundar nú í miðjum
kenslutíma? spyr skólastýran fok-
vond.
— Vegna þess, að nemendur
hafa fengið fregn um himinhróp-
andi ranglæti, sem við ætlum að
mótmæla, segir sá, sem hafði orð
fyrir nemendum.
Hvaða ranglæti er það? spyr
skólastýran.
— Að skólinn skuli ekki vilja
taka við Aljosja. Hann er fé-
lagi okkar, og við áttum að ráða.
- Alveg rétt, niður með siná-
sálirnar! hrópa mörg börn í senn.
Skólastýran reynir að útlista
það, að skólinn sé ekki hæli fyr-
ir afvegaleidd börn; auk þess geti
vel verið, að Aljosjo hafi smitast
af allskonar sjúkdómum. En
nemendur gera óp og mótmæla
því hátfðlega, að skólastýran
skuli hafa sent Aljosjo í uppeld-
isstofnun án þess að ráðgast um
við þá. Þeir krefjast þess, að
hann verði undir eins fluttur 4
skólann aftur. Og þeir krefjast
þess, að fá ákveðið svar af starfs-
mönnum skólans um það, hvort
sjálfstjórn eigi að gilda í skólan-
urii eða ekki.
Og til þess að vernda sjálf-
stjórnina, sem er í voða, taka
nemendur til sinna ráða. Þeir
fleygja kennurum á dyr, og síð-
an stofna þeir bandalag til þess
að berjast gegn þeim. Rúmlega
helmingur af nemendum gengur
í bandala&ið og þeir ákveða að
hrista algerlega af sér yfirráð
kennaranna. Nemendur mega
ekki heilsa þeim framar og ekki
tala við þá, og ekki mega þeir
taka ofan í kenslustofunum. “Hér
eftir má enginn vera öðrum und-
irgefinn, og hver ábyrgjast sitti
framferði,” var ályktunin. Og^
svo er kosinn utanríkisráðgjafi
til þess að semja við kennarafé-
lagið framvegis.
Þetta gengur nokkra hríð, að í
skólanum ríkir “Vopnað hlut-
leysi”. Kennarar láta sem þeir
sjái ekki nemendur, og nemendur
í, láta sem þeir sjái ekki kennara.
En Aljosjo er sóttur. Grunurinn
um það, að hann hafi ekki átt
Á ur í skólanum. Kennarar eru
fúsir til sátta og þeir láta nem-
endur vita, að þeir erfi þetta ekki
við þá — þvert á móti finnist sér
það mjög merkilegt, að þeir skuli
ætla sér að afnema allan aga. En
við þessu megi búast af ungum
og frjálsum mönnum, sem hafi
alist upp undir áhrifum bylting-
arinnar. Og þegar þeir litlu síð-
ar gangast fyrir því, að sýnt
verði leikrit í skólanum — það
var Hamlet,—þá eru nemendurn-
ir svo göfuglyndir, að þeir láta
hið liðna vera gleymt og taka aft-
ur upp samvinnu við kennara.
Auðvitað er sérstakt kommún-
instafélag í skólanum. Það heitir
Komsomol of Kastja, er þar einn
höfuðparinn. Honum er lítið
gefið um hin alvarlegu störf fé-
lagsins — pólitík og framleiðslu
— og er varla hægt að halda sér
vakandi, þegar fyrirlestrar eru
haldnir um þau efni, segir hann.
En það er ýmislegt annað, sem
gaman er að. T. d. eru haldin
svo nefnd Komsomol-jól um jóla-
leytið. Það er guðníðingahátíð.
Fyrst er að vísu haldinn fyrir-
lestur um hina ýmsu guði, og
það er leiðinlegt, segir Kostja.
En svo kemur skemtileg leiksýn-
ing. Ýmsir prestar frá ýmsum
löndum koma fram og rífast um
það, hvaða guð sé beztur, en að
lokum kemur verkamaður með
heljarmikinn sófl og sópar þeim
burtu. Meðal leikendanna var
einnig Buhsjuj (aðalsmaður), og
hann var beztur, segir Kostja.
Hið bezta við hann var það, að
nærbuxurnar komu niður undan
buxunum; hann var alt af að
reyna að toga þær upp, en það
gekk ekki — og allir) veltust um
af hlátri. “Það er m4n skoðun,”
segir Kostja, “að á guðníðinga-
fundum þurfi að vera eitthvað
hlægilegt; þá ná þeir tilgangi
sínum.” /
Alveg eins og gagnvart kenn-
urunum, eru nemendurnir á verði
sem góðir bolsar gegn allri Bur-
sjuj-viðurstygð. Kostja segir upp
unnustu sinni vegna þess að hún
er dóttír Bursjuj — manns, sem
er þjónn guðsdýrkunar, þ. e.
prestur.
Þegar átti að sýna “Hamlet”,
urðu nemendur fyrst tortryggir,
“því að leikritið var skrifað fyrir
drotningu, en ekki oss öreiga, og
það er ekkert byltingakent í því.”
í öðrum skóla hafði Kostja séð
“ökubusku” leikna, tog honum
finst dálítið vit í því, vegna þess
hvernig leiknum er hagað. Hann
endar með því, að æsingamaður í
rauðri skyrtu gefur konungsyn-
inum kjaftshögg og síðan syngja
allir “Internationale”. En það
var meiri vandi að setja sl'íkt nið-
urlag á “Hamlet”. Að lokum
gerðu nemendur sig þó ánægða
með yfirlýsingu kennara um það,
að leikurinn væri fullur mót-
sagna, og sá, er Hamlet lék, bætti
dálítið úr skák með því að gera
Bursjuj-prinsinn eins vitlausan
eins og unt var. —
Það er margt annað, sem börn-
in læra af aldarandanum og sið-
spillingunni. í dagbók sinni tal-
ar Kostja, þessi 14 ára drengur,
mikið um samræðismál. Hann
kveðt hafa áttj tal um það við
verksmiðjumann nokkurn og hann
hefði sagt: “Hjá okkur er það
þannig, að ef manni lízt á stúlku,
þá fer maður rakleitt til hennar
og segir: Eg hefi girnd á þér,
Manka; viltu? Það er mönnum
jafn-nauðsynlegt eins og matur
og drykkur!”— Sömu aðferð ætl-
aði Kostja að hafa við eina skóla-
systur sína, en hún misskildi hann
og rak hann frá sér. — Litlu
seinna er hvað eftir annað getið
um “Kálkvöld” í dagbókinni og
sagt, að margir úr hans bekk taki
þátt í þeim. Hann talar fyrst
lengi á huldu um þetta, en svo
endar það með hneyksli. Ein af
telpunum verður að fara úr skól-
anum, vegna þess að hún er van-
fær. Og þá kemst alt upp. Kál-
kvðldin voru ekki annað en ólifn-
aðarsamkomur, þar Ásem ^(krakk-
arnir drukku heimabrugg og hög-
uðu sér eins og villudýr, undir
handleiðslu nokkurra eldri manna.
.— Lesb. Mgbl.
í hvelfingu einni allmikilli. Þari góðri meðferð að fagna í uppeld-
er jafnkalfc eins og úti á götu — isstofuninni, verður að vissu.
20 stig — og hingað og þangað í
kjallaranum höfðu þau kveikt
eld, sem ekki sást utan af fötu.
Börnin eru í hræðilegum lörfum.
og það er vond lykt af þeim, al-
veg eins og upp úr hlandfor. Á
kvöldin liggja þau umhverfis
eldana og drekka heimabrugg,
Hann er orðinn þögull og tor-
tryggur. Svo er hann fluttur heim
til föður síns, skósmiðsins, en
eftir öllu að dæma hefir Aljosja
ekki átt við mýkri uppeldisreglur
að búa þar, heldur en 4 hælinu.
En þegar nemendur hafa nú
þannig sigrað, lægist fjandskap-
((
Kona, hví grœtur þú?”
(Jóh. 20, 13.)
Hví grætur þú, kona, og gægist hér inn?
í gröfinni liggur ei Frelsari þinn.
Því trúðu, og sjáðu: hann upprisinn er,
og tinmitt nú stendur við hliðina’ á þér.
Hví grætur þú, kona? Hví svíða þér sár?
Þú sér ekki drottin, ef blinda þig tár.
Þinn Frelsari lifir, og upprsinn er,
og einmitt nú stendur við hliðina’ á þér.
Hví grætur þú vinur, sem vin hefir mist,
þótt væri frá sfcríði hann kallaður fyrst?
Lát huggast og trúðu: “Eg upprisinn er.”
Þinn ástvinur trygði sér Mfið hjá mér.
Hví grætur þú, vinur, sem vinalaus ert?
Þótt vinirnir bregðist, þú einmana sért,
þá treystu þeim vini, sem tryggastur er
og trúfastur stendur við hliðina’ á þér.
Hví grætiur þú, vinur, þótt sjúkur nú sért? -
í sorginni glaður og hugrakkur vert.
Því Meistarinn lifir, hann læknir þinn er.
Sjá, lífgjafinn stendur við hliðina’ á þér.
Pétur Sigurðsson.
Ingveldur Stefánsson.
í
á
Um æskuár Ingveldar Stef-
ánson er mér ókunnugt. Hún
var borgfirzk að ætt og þar
uppalin. Foreldrar hennar
voru hjónin Þorsteinn Hjart-
arson og Jóhanna Einarsdótt-
ir. Fædd var hún á Höll
Þverárhlíð í Mýrasýslu, hinn
16. marz 1857. Mun hún hafa
alst upp í Þverárhiíð og Staf-
holtstungum og verið þar jafn-
an þangað til hún fór til Ame
ríku. Á Kaðalstöðum í Staf-
holtsturfgum var hún allmörg
ár. Um haustið 1885 giftist
hún Finni Stefánssyni, sem
einnig er Borgfirðingur. Næsta
vor byrjuðu þau búskap
Haugum í Stafholtstungm
en árið 1887 fluttust þau til
Ameríku og voru ávalt síðan í
Winnipeg, að undanteknum fá-
einum vikum fyrsta árið. Síð-
ustu árin var heilsan biluð, og
hún andaðist hinn 6. j anúar
1930.
Sex börn eignuðust þau
hjón. Eitt dó nýfætt, en fimm
eru á lífi. Eru þau hér talin
eftir aldursröð: Stefán, Mrs.
Jóhanna Eajer, Mrs. Hróðný
Thompson, Mrs. Lára McAlpine
og Friðrik Alec. öll til heim-
ilis í Winnipeg, nema Stefán,
sem hema á í Vancouver, B.C.
Öll eru þau vel gefin og vel
metin, líður vel, eru veitandi
en ekki þiggjandi.
Þegar stiklað hefr verið a
allra helztu æfiatriðum 4s
lenzkrar alþýðukonu, sem alið
hefir svo að segja allan smn
þroskal-aldur innan fjögra
veggja síns eigin heimilis, þá
gæti maður látið sér finnast,
að ekki væri meira um hana að
segja. Svo er þó ekki, ekki á
valt að minsta kosti. Lífsgild-
ið ber ekki fyrst og fremst að
meta eftir því, hvað manneskj-
an vinnur, heldur miklu frem-
ur hinu, hvernig lífsstarfið er
af hendi leýst. Ingveldur
Stefánsson lét ekki til sin taka
utan síns eigin heimilis svo á
bæri, en hún var alveg áreið-
anlega ágæteiginkona, móðir og
húsmóðir, og hún bar gæfu til
að leysa lífsverk sitt évo af
henni, að það varð henni sjálfri,
manni hennar og börnum til
blessunar og ánægju.
En það voru ekki aðeins henn-
ar nánustu, sem hún var góð
og umhyggjusöm, heldur líka
allir aðrir, sem á heimilinu
dvöldu, lengur eða skemur, og
þar var oft fleira fólk en fjöl-
skyldan. Hefir margt af því
fólki til þess tekið, hve þar var
gott að vera. Þau hjón, Finn-
ur og Ingveldur, komust jafn-
an vél af, enda voru þau bæði
atdrkusöm og ráðdeildarsöm,
og þau leituðu sér ánægju í
því að gera heimilið sem vist-
legast og ánægjulegast. Gest-
risin voru þau bæði og höfðu
lag á að taka vel á móti gestum
og láta þeim líða vel meðan
þeir dvöldu á heimilinu.
Einn af Ingveldar Stefáns-
sonar mörgu kostum, var sú
óleigingjarna og ednlæga v’.n-
átta, sem hún bar til þeirra,
sem hún einu sinni tók trygð
við. Eg veit þess sönn dæmi,
að hún var vinur sem í raun
reyndist. Það sem hún gerð’.
vinum sínum til þægðar, var
hvergi skráð og þv4 var ekki á
lofti haldið, ekki af henni að
minsta kosti. En hennar yfir-
lætislausa vinátta gleym’.st
ekki auðveldlega þeim, er
hana reyndu og að einhverju
leyti kunnu að meta hana.
Um Ingveldi Stefánsson mætti
segja nokkurn veginn hið sama
eins og eitt sinn var sagt um
eina látna, íslenzka, ágæta
alþýðukonu:
“Æfin var stöðug iðjuþörf
og alt þú gleðja vildir;
i höndum þér léku he’.milis-
störf.
í huga þér líknstafir mildir.
Þ4n hjálpræðis von var heil
og djörf
og hálfleik þú aldrei skildir.”
F. J.
PP^Borgið Lögberg
i