Lögberg - 12.06.1930, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. JÚNÍ 1930.
Svar
VIÐ ATHUGASEMD M. S.
Hr. ritstjóri Lögbergs!
í heiðruðu blaði yðar 3. apríl
þ. á., birtið þér grein eina og
nefnir höfundur hennar sig M. S.
Eg sé það á grein þessari, að þér
hafið sýnt dálítilli ritgjörð eftir
mig, um vísur Gunnlaugs orm-
stungu, þann sóma að birta hana
í blaði yðar og kann eg yður
beztu þakkir fyrir það. En að eg
sting niður penna kemur til af
því, að mig langar til að fara
nokkrum orðum, í blaði yðar, um
grein M. S.
Efni greinarinnar er tvenns-
konar:
a) Ádeila á mig fyrir skoðanir,
sem eg hefi látið ippi í ritgerð-
inni.
b) ( Fróðleikur, sem hann færir
roönnum frá eigin brjósti.
Hvað ihinu fyrtalda viðvíkur,
þá skal eg taka það fram, að það
1. orðið í 5. vísuorði úr, ekki 7.'ingar komi fram í vísunni
heldur 8. vísuorði, eða eins og, sjálfri.
hann hefir það: “sá lítið við Þá segir M. S. að það komi ekki
mína tungu.” Um svona firrurj íyrir, að fyrri og seinni vísu
þarf ekki að rita langt mál. Þær^ helmingur sé ekki fráskildir hvor
dæma sig sjálfar. j öðrum og þess vegna megi ekki
Það, sem hann segir um: “Borðaj slengja orðum úr fyrri partinum
Bil hölds og svarra hafi sér svo inn í seinni partinn. Hvernig
fagra hagvirki”, hefir víst aflag-jkemur nú þessi staðhæfing hans
ast eitthvað í prentuninni, því heim við þessa vísu?
Minningarorð.
annars væri þar haft rangt eftir
mér. Eg get ekki fundið botn í
öðru, sem hann segir um þetta,
en því, að “borða-Bil hölds og
svarra sé “ófimleg ávarpsorð.”
Hann um það, ef honum finst á-
varpið “göfug kona” ófimlegt;
en “borða-Bil” (kona) “hölds”
(höfðingja) og “svarra” (hefðar-
konu) = kona, sem höfðingi og
hefðarfrú eiga = dóttir gögugra
foreldra, þýðir einmitt eftir vana-
“Hakun ræðr með heiðan ,
hefr dreigja vinr fengit
lönd verr buðlungr brandi
breiðfeld mikit veldi
rógleiks náir ríki
rennitýr at stýra
öld fagnar því eignu
orðróm konungdómi.
“Hér hefr upp mál í hinu fyrsta
vísuorði ok lýkr í hinu síðasta ok
eru þau sér um mál” (Háttatal,
bls. 307—308, Snorra Edda; útg.
legu máli “göfug kona”; því skal g,g Kr )_ M. ö. o. 1. vísuorð
fyrri helmings: Hakun, með heið-
an orðróm, ræður konungdómi.
Er nú mögulegt að brjóta megin
og hefir, regiuna hans M. S. freklegar er.
Snorri gerir hér?
Eg vildi því mega stinga því að
er rétt, að eg fari nokkrum orðum
um þetta atriði einnig.
eg bæta hér við, M. S. til skiln
ingsauka, að orðið “að hafa” var
ekki á dögum Gunnlaugs notað í
merkingunni “að sjá”
citt, hefði alls ekki komið mér af j víst aldrei verið notað í þeirri
stað til þess að svara, vegna þess, j merkingu af öðrum en M.S. Hann
að mér og öðrum má eiginlega í £etur því rólegur fallið frá sinni j M g hvort honum findist ekki
léttu rúmi liggja, hvort M. S. skil- skýringu á þessum orðum og þvíj réttara að beina inkvittni sinni
ur Það< sem hann les, eða ekki. fæm orð, sem hann hefir um hér eftir til Snorra, þar eð hann
En úr því að svo er komið, að eg Það> Því meiri verður hans hróð- er eiginiega sökudólgurinn. Mig
hefi ákveðið að svara M. S., þá ur meðal allra skyni gæddra
vera.
Þá kem eg að (b)i eða þeim
Eg hélt því fram, að 1Ö. vísa' fróðleik, sem hann færir mönn-l um um
Gunnlaugs-sögu mundi alment um frá eigin brjósti. Eg set hérj
verða skilin svo, samkvæmt þeim1 orðrett fyrirlestur hans: j ba.j. væri ábyggilegar og kæmi
skýringum, sem fram hefðu kom- “En svo hafa komið fram hinir ekki í bága við þær “meginregl-
ið, sem G. hældist um það í vís- “skoplegustu höfuðórar skýrand-J ur” fornskáldanna, sem M. S.
unni, að hann hefði fíflað Helgujans í þessari framsetning á vís-. hefir rekið sig á, þegar þær gátu
því þar stendur: “eg lék mér oft^ unni. Hann slítur sundur setn-j“varla farið fram hjá” honum.
í faðmi hennar í æsku.” M. S.j ingu í fyrri partinum og slengir f Þetta er auðvitað yfirsjón, en
mótmælir þessu og segir: “faðm-j þremur orðum úr henni inn í|Slíkt hefir margan hent. Svo er og
lög" eru í ált annari merkingu en seinni partinn. Þetta er á móti það, að það er alt af illa séð,
fíflingar. Þetta er rétt, en það almennum reglum fornskálda1 J;.egar “bakara er refsað í stað
hefir þann galla, að það kemur' vorra, með átthendar vísur
fyrir
hefir hent sú skizsa, að fara eftir
og taka tillit til 'þeirra upplýs-
inga, sem hann hefir gefið mönn-
formhlið þessa máls, án
þess að spyrja M. S. um það, hvort
það kemur| vorra, með átthendar vísur, því Smiðs”; sérstaklega er þó bakar-
sig anum illa-við það, en einkum
þó
þessu máli .alls ekkert við, vegna hvor hluti vísunnar
þess, að í þeirri skýringu, senv (fyrri og síðari) varð að verajþá, er svo stendur á, að bakarinn
hann telur rétta, er ekki talað um^ sérstæður með sínar fjórar hend-j stendur ver að vígi um það, að
taðmlög heldur faðmlagaleik. M. ingar og urðu að vera fráskildir þola refsinguna, en smiðurinn.
S. helir því hér í frammi undan- hvor öðrum í því að bindast orð-J Þar sem nú svó er ástatt, að eg
brögð, en þau telja allir siðaðir um og setningum hvor inn í ann- er bakarinn en Snorri smiðurinn,
menn ósæmileg í rökræðum. Vís-^ an. Eg hefi hvergi orðið þess þá er það ósk mín, hr. ritstjóri,
an: “Spenti ég miðja spjalda var, að út af þessari meginreglu ’ að þér beitið til góðs þeim áhrif-
Gná , er því seinheppilega valin sé brugðið hjá fornskáldum vor-. um, sem eg veit að þér hafið á
til stuðnings máli M. S., sökum um og hefði það varla farið fram margar góðar sálir, og styðjið
þess, að Gröndal segir þar að hjá mér, ef slíkt hefði átt sér þessi tilmæli mín. Öll sanngirni
stillingin hafi ætlað að fara —j stað.” j mælir með því. Eg gæti bent á
en ekki gert það, en M. S. vill, Eiginlega veit eg ekki, hvort margt, máli mínu til stuðnings í
láta Gunnlaug, í sinni visu, halda réttara er að brosa að eða vor i því efni, en læt nægja að benda á
fram hinu gagnstæða. Að hin um-,kenna manni, sem er svona drýld- þetta tvent:
læddu orð séu nokkurn veginn^ inn og uþpþembdur af gorgeirj a) Snorri er löglega forfallað-
sömu merkingar og það, að börn'einmitt þegar hann er að reka'ur frá því, að lesa skrif M. S. um
leiki sér í berjamóum og lyng-J sjálfan sig á á stampinn, og sýna þetta mál;
brekkum, ætla eg ekki að deilajmeð Ijósum rökum, hverjum' b), og þar af leiðandi forfallað-
um við M. S., því svo langt geta manni, sem hefir einhvern, þótt!Ur frá því að svara þeim einu
firrurnar farið, að þær séu ekkiiekki sé nema þekkingarsnefil á orði.
svara verðar. Hins vegar furðar
mig ekki á því, þótt hann álíti að
dróttkvæðum skáldskap, að hann1 Auk þess væri það, að mínu á-
getur jafnvel ekki ritað svo, umjliti, öllunj til óblandinnar ánægju,
svo sé, vegna þess, að hann hefir, rímið á dróttkveðinni vísu, að en þó sérstaklega kaupendum
mj°g frumlegan skilning á ís-j það valdi ekki hneyksli — hvað, blaðsins, ef M. S. fengi Snorra
lenzkum orðum. Hann segir t.a.m.J þá heldur um efni þeirra. Hann eða einhvern hans líka tilað
“menn hafi (....sjái) hagvirki segir, að í hverjum vísuhelmingj skylmast við sig, þrátt fyrir lög-
sé 4 hendingar. Þótt hann gefijleg forföll.
þeirra.” Eg tel það víst, að M. S.
sé eini maðurinn í veröldinni, sem
þekkir þessa merkingu sagnorðs-
ins “að hafa”.
M. S. verður skrafdrjúgt
vísuhelminginn:
Lit sá Höðr enn hvíti
hjörþeys faðir meyjar
gefin var Eir til aura
ung við minni tungu.
Kenningin “lit-Eyr” hneykslar
hann. Samt telur hann vísu
Gröndals “snildarlega vel” gerða,
en þar kemur fyrir kenningin
“spjalda-Gná”. Nú er þó svo, að
báðar þessar kenningar eru hugs-
aðar eins, þ.e.a.s. kona er kend
til verka, sem henni samir að
vínna. Þessi verk eru þessum
tveim tilfellum, að lita (dúka) og'
vefa (spjaldvefnað). Litur og
spjöld eru þeir hlutir, sem þær
þurfta til þess að geta unnið
störfin og báðar kenningarnar
í skyn, að fátt muni fara “fram
hjá” sér, þá er þó þetta víst, að
það, sem Snorri segir í Háttatali
um um rím á dróttkveðnum vísum
hefir farið algjörlega fram hjá
honum. Snorri nefnir 2 vísuorð
í hverjum fjórðung (4 ( í helf-
ing) og 2 hendingar í hverju
vísuorði, og ef það teldist ekki
ókurteisi við svona speking, að
segja honum að fara heim og
kynna sér betur einföldustu at-
riðin í því, sem hann hygst kunna
betur en aðrir, þá mundi eg gjöra
það.
Hann segir, að eg “slíti sund-
ur” setningar. hér ber að sama
brunni. M. S. veit auðsjáanlega
ekki, að dróttkveðinni vísu ræður
rímið, en ekki hugsanasambandið,
orðaröðinni. Af því leiðir það,
að þessi “meginregla”, sem hann
þykist hafa fundið, og heldur, að
Hr. ritstj., með mestu virktum
er eg yðar,
E. Kjerulf.
Gísli Konráðsson
(Úr Sögu Snæbjarnar í Her-
gilsey.)
því laukréttar. “Lit” stendur í “varla hefði farið fram hjá” sér,
handrituyum, en sé því breytt í ef “út af’ ’ væri ”brugðið”, er
“lítt”, eins og M. S. vill láta gera,J hvergi til annars staðar, en í hans
þá er ekkert orð eftir, sem taka
má ss^man við Eir. Við þetta kem-
ur fram rímgalli, sem nefndur
hefir verið hálfkenning, en er
aðeins neyðar úrræði “would-be”-
vísnaskýrenda og -skálda, en er í
sjálfu sér vitleysa, eins og t. a. m.
það, að kalla bankastjóra bara
stjóra, og þótt M. S. segi hálf-
kenningar algengar, þá koma þær
hvergi fyrir í óbrjáluðum vísum
höfuðskáldanna, sem von er. M.
S. segir, að það sé svo langt bil á
milli orðanna “lit” og “Eir”
eigin heila.
í dróttkveðinni vísu er sjaldan
að ræða um setningar þ. e. a. s.
orðahóp, sem er samstæður sam-
kvæmt hugsunar- og mál-reglum.
Setningarnar koma þá fyrst fram,
þegar ríminu hefir verið ruglað
og orðunum hefir verið raðað
samkvæmt máls og hugsanaregl-
um réttum, þ. e. a. s. þegar vísan
hefir verið tekin saman, sem
kallað er. Þó kemur þetta fyrir,
t a. m. í þeim hætti, sem menn
í kalla áttmælt, og þeim, sem
vísunni (vegna þess, að “lit” er
1. orð í 5. vísuorði og “Eir” í
miðju 7. vísuorði), að “ógjörn-
ingur” sé “að sameina þau”.
Sjálfum verður honum þó ekki
refndur er fjórðungalok. En að
vísur sé ortar undir þessum hátt-
um er undantekning, hitt er lang-
algengast. j Gunnlaugur hefijr
enga'vísu ort, svo vitað sé, undir
skotaskuld úr því, að taka enn þessum háttum og hirðir lítið um
stærra stökk, því hann sameinar að haga ríminu þannig, að setn-
“Gísli safnaritari var enn á lífi
og ritaði í kompu sinni í Norsku-
búð, hvíldarlaust að telja mátti.
Eg varði öllum stundum, er eg
mátti, til að vera nálægt honum,
og mér fanst það hin mesta nautn.
Þegar eg hugsa um þann mann,
er oft eins og mér finnist eg koma
upp í loftskarirnar, líta fram
stafninn og sjá þar öldunginn við
gluggann, í skinntreyjunni sinni.
Hann var berhöfðaður, ef heitt var,
annars með húfu á höfði.
Það var gaman að horfa í augun,
er hann ístarði á áheyrendur,
er hann var að fræða á einn eða
annan hátt. Þau voru rannsak-
andi og sögðu: “Ert þú þess
verður, að eg fræði þig?”
Eg fékk nærri því ást á Gísla.
Það var svo gaman að vera hjá
honum og hann var mér svo
góður. Þegar eg kom upp úr
stiganum, var hann vanur að
segja: “Komdu blessaður og sæll.
Hérna er sæti á kistunni hennar
Hallfríðar.” Svo kastaði hann
pennanum og sagði: “Um hvað
eigum við nú að tala?” og hló
við, enda var eins og hann talaði
alt af hálf brosandi, og smá-hló
við þau orð, er hann vildi leggja
áherzlu á.
Ljósið á skrifborði hans var
skíðiskúpa, líklega fjórir þuml-
ungar að þvermáli. Hún var fylt
með tólg og digur fífukveikur í.
Kolfinna Guðmundsdóttir
Stoneson.
Hinn 24. janúar síðastliðinn
lézt að heimili sínu hér í borg-
inni, húsfrú Kolfinna Guð-
mundsdóttir Stoneson, hnigin
allmjög að aldri.
Kolfinna heitin var fædd þ
15. maí 1852, á Kjaransstöðum
í Biskupstungum, og voru for
eldrar hennar þau hjónin, Guð
rún Hafliðadóttir og Guðmund
ur Þorsteinsson frá Miðdals-
koti í Laugardal í Árnessýslu
voru þau^hjón bæði komin af
góðu og mannvænlegu fólki
Þann 4. janúar 1862 misti Kol
finna föður sinn, dvaldi með
móður sinni á Kjaransstöðum
næstu tvö árin, en fluttist því
næst að Torfastöðum í sömu
sveit til þeirra séra Guðmund-
ar Torfasonar og frú Höllu konu
hans. Hjá þeim hjónum dvaldi
Kolfinna heitin í seytján ár,
og naut hins mesta ástríkis.
Um vorið 1882 fluttisþ Kol-
finna heitin til Reykjavíkur og
dvaldi í þrjú ár hjá Steindóri
snikkara og Guðríði konu hans,
en eftir það flutti hún vistferl-
um til þeirra merkilegu hjóna,
hr. Indriða Einarsonar og frú
Mörtu konu hans. Dvaldi hún
hjá þeim rúmt ár og giftist
þaðan þann 22. febrúar 1886,
Þorsteini Þorsteinssyni (Stone
sonX er lengi stundaði samn-
ingsvinnu hér í borginni.
Ekki var sá, er þessi fái
! minningarorð ritar, persónu-
j lega kunnugur Kolfinnu sáí-
j ugu, en það hefir hann eftir
j góðum heimildum, að hún hafi
1 verið trygglynd, vinföst og
skyldurækin við öll sín störf.
Tvær dætur Kolfinnu heitinn-
ar og Þorsteins eru á lífi, Sig-
ríður Ellen og Guðrún kona
Gústafs Rósenkranz. Jarðar-
för Kolfinnu heitinnar fór fram
frá útfararstofu A. S. Bar-
dals, og framkvæmdi séra Björn
B. Jónsson, DjD., kveðju at
höfnina.
Blessuð veri minning hinnar
látnu landnámskonu, og kær
komin var henni hvíldin.
Svo var bætt í smámolum eftir
þörfum.
Hann sat í krók litlum vestan
við stafngluggann, en gaflinn á
rúmi hans til vinstri handar,
Borðið var undir glugga með
fjórum vænum rúðum. En við
syðri hliðina voru ] kassar með
bókum, er mynduðu bókaskáp.
Svona voru híbýli Gísla, og hef-
ir mig alt af undrað, að ríkustu
menn Flateyjarhrepps, með Ólaf
prófast á Stað í broddi fylkingar,
er tekið höfðu Gísla upp á sína
arma, skyldu láta hann búa við
svona vont húsrúm. Það bætir
ekki úr fyrir mínum augum, þótt
faðir minn ætti hlut að máli. En
aldarhátturinn var annar 1875 en
nú, 1927.
Tvær kerlingar voru í austur-
enda toaðstofunnar. Eitt sinn er
eg kom, byrjaði Gísli samræðuna
svona: “Það fæddist hagkveðl-
ingaháttur rétt áður en þú komst.
Eg gekk yfir til Þóru og leit á
bandverk hennar, og datt þá í
hug:
Kalla ég fjandans klúðurspjöll
klofið band og lykkjuföll,
sín ef vandar seimaþöll
svona handaverkin öll.
Þá var Gísli 89 ára, að eg
ætla.
Eg gleymdi stundum tíman-
um og skyldu minni, er eg var
hjá Glsla. Eg spurði hann eftir
föngum, og þar á meðal hvort
hjá honum væri þessi eða hin
bók, er hann talaði þá um. Svar-
aði /hann þá s|fcundum svo:
“Þessi bók er hjá Indriða syni
mínum í láni”, eða: “Þessi bók er
hjá Sighvati. Hann er seinn að
skila.” Sighvatur hefir sinn fróð-
leik að mestu frá Gísla, og er það
gott. Og í góðum stað eru bækur
hans þar. ...” — Visir.
Hugsað til íslands
15. Maí 1930.
Lag: Eldgamla ísafold.
Hugljúfa foldin fríð,
friður þinn greyptur tíð
Guðsmáttar gjöf,
Ment er þín máttarstoð,
mæld fram af drótt í boð,
Lögboði lyft á voð ,
ljósker á gröf.
Alþingis elzta mót,
aldartugs réttarbót
réttlæta rök,
dómstóla dregin skrá,
dagrenna lögum hjá,
Ijúfasta landsins þrá,
lífsbjargar tök.
Saga þess sögð ei hér,
samt hana þekkjum vér,
þúsund ár þú
hefir oss haldið vörð,
heimamál inni gjörð,
borið og bygt í skörð,
barist með trú.
Hátíð þessi haldin er,
hæfust til að gjalda þér
góðþinga goð.
Lögrétta löngum var
lögsagna dóma far,
kristni var kunnger þar,
kær þjóðar stoð.
Minnast þess má nú þjóð,
máttar er skóp og hlóð
skýrt merktan skjöld,
yfir sinn manndóms móð,
merkastan vorri þjóð,
lögboði læst að sjóð
liggja við höld.
Úlfljótur árla sá
eiðfestu lögum hjá
lýðfrelsis lög,
allsherjar orku mót
unnið við sérhvern fót
ákvæðis bana bót
bratt vígadrög.
Lögboði land vort bygt
látum þau standa vigt,
stöðva hvert stríð.
Það hefir þraut oss skráð,
þegnum í starfi og dáð,
miklað hvert mætast ráð
margoft á tíð.
Þúsund ár þjólíf vort
þekti sinn nægta skort
nógu stór neyð.
En aldrei upp gafst þjóð,
einatt þó tæmdi sjóð,
hlóð aftur manndóms móð
meitlaðan eið.
Fröm þjóð á feðra fold
fóstruð af hennar mold
hofs súlum hjá.
Sjá, hún er sigra bær
sjókóngum fjær og nær,
gefur þeim giftfo sær
gjaldþoli frá.
Eygló mun yla land,
auka þitt vina band
vors veðratíð.
Skín yfir Skrúð og lá
skart mikil himni frá.
Ljúfasta Ijósið sjá
litbjart í hlíð.
Fram stígið frelsis spor
fléttað um sérhvert vor
silfur í sjóð.
Því mun ei þraut og tjón
þjá land við sker og lón,
meðan að borin bón
. brim vekur hljóð.
Erl. Johnson.
Frá Islandi.
Reykjavík, 11. maí.
Öndvegistíð alla þessa viku,
hægviðri um land alt, nema hvað
bvesti af norðri á Norð. og Aust-
urlandi á þriðjudag, og hélzt kuldi
þar þrjá daga. Hitastig þar frá
forstmarki í 3 gr. í úthverfum
snjóaði í fjöll. Hitinn hér sunn-
anlands hefir verið 8—10 gr.
Hæstur hiti hér í Rvík 12 gr. og
lægstur næturhiti 3. gr.
Afli helzt enn góður á togarana.
Hafas umir þeirra fram til þessa
vcrið á Selvogsbanka — við Hraun-
ið, en nokkrir verið vestur í Jök-
uldjúpi, aftur aðrir komnir aust-
ur, veiða nú við Hornin, og þar
munu þeir vera flestir nú. Á öll-
um þessum slóðum hefir vel afl-
ast þessa viku.
Línubátar, sem hafa haft nýja
síld í beitu, hafa og aflað vel. En
treglega hefir það gengið með að
fá síld handa sumum þeirra. Bezta
síldveiði, sem Fiskifélagið hafði
frétt um í gær, voru 60 tunnur, er
báturinn Andvari frá Dýrafirði
fékk nýlega.
'í Vestmannaeyjum hélzt góður
afli vertíðina út. Hefir beita
fengist þar eftir þörfum. Þar
voru um síðustu mánaðamót kom-
in 45,500 skippund á land, en á
sama tíma í fyrra 32,700 skpd.
Afli á Norðurlandi dágóður nú
og á Austfjörðum að glæðast. Þar
er nægileg síldveii itl beitu.
Um fiskiverð er fátt talað enn;
er dauft yfir því. Veiði Norð-
manna nokkru minni í ár en í
fyrra, 59,7 milj. stk. á móti 65,9
miljónum í fyrra á sama tíma.
Mikill bagi er það og leiður, að
Færeyingar skuli ekki enn hafa
tekið upp þann sið, að safna afla-1 undirbúið hér,
skýrslum hjá sér. Kemur þeim Höllu.
það vitanlega verst í koll sjálf-
um. Með því móti eiga fiskiút-
flytjendur þeirra að jafnaði erf-
itt með a átta sig á verzlun sinni
og söluhorfum. — En jafnframt
er skýrsluvöntun þessi til baga
fyrir alla sem með saltfisk verzla.
—Mgbl.
veitt ókeypis fr, ýmist báðar leið-
ir á fyrsta eða öðru farrými. —
Mgbl.
Viðtal.
Ungfrú Anna Borg kom hingað
til Reykjavíkur á sunnudag. Hef-
ir hún starfað við konunglega
leikhúsið í vetur. Mgbl. náði tali
af henni í gær og spurði um starf
hennar.
—í haust var ‘'Den Sundes-
löse” tekinn upp aftur, og lék eg
þar hlutverk Leonóru. — Á 150
ára afmæli Oehlenslágers var
leikið leikritið ‘Aksel og Valborg’,
og lék eg þar hlutverk Valborg-
ar. í “Haakon Jarl” lék eg hlut-
verk Guðrúnar Lundasólar og
hlutverk Jomfru Krohn í “Spot-
terens Hus”. Seinni hluta leik-
ársins hafði eg ekki mikið að
gera, sökum þess að Max Rein-
hardt kom til Hafnar og æfði
“Leðurblökurnar”, eins og skýrt
hefir verið frá hér, og tók það
mestan tímann.
— Og framvegis? —.
— Alt er enn óákveðið. Á Kon-
unglega leikhúsinu hafa orðið for-
stjóraskifti og margar breyting-
ar, svo að ekkert er enn hægt að
vita, hvað við tekur. Eg hefi séð
það í blöðunum, að aftur eigi að
taka “Den Stundeslöse” upp að
hausti, og býst eg þá við, að eg
leiki þar sama hlutverk. í sumar
var í ráði, að eg léki á útileik-
húsinu við Kaupmannahöfn, en
þa fékk eg verkefni hér heima,
sem gerði það að verkum, að eg
gat ekki tekið því boði.
— Það mun vera “Fjalla-Ey-
vindur?”
— Já, í hátíðasýningu þeirri,
sem Haraldur Björnsson hefir
mun eg leika
Nýjar klukkur
Fríkirkjuna komu hin'gað
með,
—. Hvað hugsið þér til þeirrar
sýningar?
— Alt hið bezta. Það er nýjung
að leika hér með áhugasömu fólki
og eg hefi reynslu fyrir því, að
Haraldur er góður samverkamað-
ur. Hann sér um alla leikstjórn,
og leika auk hans Ágúst Kvaran,
Gestur iPálsson, Þorst. Stephen-
sen o. m. fl.
Þegar Anna var hér í fyrra,
áttu Reykvíkingar eki kost á að
sjá hana leika annað hlutverk á
íslenzku en lítið hlutverk í Tár-
fJestum tilhlökkun að
mentuðu
mun
sjá hina
leikkonu
b.
Skógareldar í Ontario.
“Kongshavn” og hefir þeim verið
komið fyrir í turni kirkjunnar. Er
sú stærri 85 cm. í þvermál, vegur
234 kg. og hefir djúpan B-tón.
Hin er 72 cm. í þvermál, vegur 237 tufef' ~ Nú eiga menn kost á að
kg. og hefir Des-tón. 1 sJá hana 1 einu stórkostlegasta
Klukkur þessar eru úr kopar og
mjög hljómfagrar. Eru þær
pantaðar frá Þýzkalandi með fjölhæfu og
milligöngu' fimmane Á. Einarsson vora ieika Það
og Funk og styptar hjá Gebr. Ul-
rich, Apolda. Höfðu “Bræðrafé-
lagi fríkirkjunnar” borist mörg
tilboð í smíði klukknanna og voru
öll miklu hærri en boð þessa
firma. Auk þess seti það ísl. á-
letranir á klukkurnar ókeypis. —
Stendur á hinni meiri klukkunni:j
“Dýrð sé Guði í upphæðum, frið-|
ur á jörðu og velþóknan yfir
mönnunum” og “Nú gjalla klukk-
ur glöðum hreiim, er guðsson
fæddist þessum heim”. Á minni
klukkunni stendur: “Lofi drott-
inn allar þjóðir, mikli og prísi
hann allir lýðir,” og upphaf
Passíusálmanna: “Upp, upp, mín
sál, og alt mitt geð, upp, mitt
hjarta og rómur með.” Auk þess
eru á báðar klukurnar letruð ár-
tölin 1899 og 1929. — Mgbl.
Ákafir skógareldar hafa að und-
anförnu geysað í norðvestur hluta
Ontariofylkis og valdið miklu
tjóni. Margt fólk hefir þess vegna
orðið að yfirgefa heimili sín og
er jafnvel haldið, að nokkrar
manneskjur hafi farist í eldinum.
Fyrir helgina fréttist, að eitthvað
hefði þá dregið úr eldinum vegna
þess, að þá hefði lygnt og rignt
eitthvað. Haldið er, að, þessir
skógareldar hafi valdið að minsta
kosti miljón dollara skaða, en
vafalaust eru það þó bara óvissar
tilgátur. Hafa eldarnir verið á
ýmsum stöðum og mjög erfitt við
þá að fást. Fjöldi manna hafa
dag eftir dag gert alt, sem hægt
hefir verið að gera til að stöðva
eldana, eða halda þeim í skefjum.
Reykjavík 14. maí.
Ókeypis far milli útlanda og ís-
lands hefir nú mentamálaráðið
úthlutað á skipum Eimskipafé-
lagsins, og skiftist það þann^g Betlarinn: Þér gætuð vænti ég
eftir stéttum: Stúdentar og kan- ekki gert svo vel og gefið mér
dídatar 12, listamenn og skáld nokkrar tómar ölflöskur?
14, iðnaðarmenn 8, barnakennar-j — Sýnist yður ég líta þannig
ar 12 og aðrir kennarr 5, ýmsirj út eins og ég þambi öl?
13. Alls hefir 64 mönnum verið — Ediksflöskur þá?

MACDONALD'S
Fitte Cut
Bezta tóbak í heimi fyrir þá, sem
búa til sína eigin vindlinga.
Gefinn með
ZIG-JAG
pakki af vindlingapappír.
HALDIÐ SAMAN MYNDASEÐLUNUM
ZT9