Lögberg - 23.10.1930, Side 6

Sonur Guðanna
Eftir
R E X B E A C H .
Lee Ying var maður auðugur og hann var
strang heiðarlegur, en rógburð og önnur slík
hrekkjabrögð kunni hann ekki að varast. Hann
var líka, þegar öllu var á botninn hvolft, bara
Kínverji.
Himes sá um það, að sagan um Alice Hart
kæmist líka á loft. Nafn hennar var ekki nefnt,
en það var sagt frá henni, sem einstaklega fall-
egri stúlku, sem hefði verið að læra málaralist
við Eastern háskólann og þar komist í kunn-
ingsskap við Sam. Nú væri hún í París upp á
hans kostnað.
Svo mikið umtal sem þetta vakti í New
York, þá gekk þó enn meira á út af því við há-
sóklann, þar sem Sam var. Fréttaritarar voru
stöðugt á hælunum á honum og myndatöku-
menn sátu um hann eins og köttur um mús.
Hann varð því að loka sig inni í herbergjum
sínum og leyfa e»gum manni að koma inn til
sín.
Eitt kveldið,-svo sem viku eftir að blöðin
hættu að flyt.ja myndir af Sam og greinar um
hann, heyrði Lee Ying eitthvert þrusk úti í
ganginum á heimili sínu, og hann heyrði rödd,
sem hann kannaðist mjög vel við. Það var
Sam, sem var að tala, og hann var að segja
Moy hvað hann ætti að gera við farangurinn.
Gamla manninum varð þegar heitt um hjarta-
ræturnar og hann stóð upp, og þegar Sam kom
inn í herbergið, kom hann á móti honum með
útbreiddan faðminn og þeir heilsuðust mjög
ástúðlega, en hvorugur sagði neitt góða stund.
Það var Sam, sem fyrst tók til máls.
“Þinn óverðugur sonur er kominn heim.
Námsferill hans er á enda.”
“Það gleður hjarta mitt, að vita þig kom-
inn heim,” sagði Lee Ying, en ungi maðurinn
beygði höfuð sitt og sagði raunalega:
“Það hryggir mig afar mikið, að valda þér
vonbrigða. Eg get ekki haldið áfram náminu
og eg hefi orðið fyrir óvirðingu—”
“Nei, nei, sonur minn, gleðin kemur inn í
húsið með þér. Þér er ekki um að kenna. Það
er eg, sem á alla skuldina á þessu óhappi.”
“Bækumar mínar og alt annað, sem eg á,
er á leiðinni.”
“Hefirðu verið rekinn úr skólanum?”
Sam játaði, að svo hefði verið. Hann leit
framan í föður sinn, og það leyndi sér ekki, að
hann fvrirvarð sig og að hann var afar hrvgg-
ur í huga; en faðir han.s faðmaði hann að sér
því fastar. “Segðu mér hvað kom fyrir. ”
“Það var vegna skólans, eftir því sem þeir
sögðu. Það mátti ekki stofna heiðri hans í
neina hættu, og það varð að taka tlillit til hins
auðuga fólks, sem styður skólann. Það varð
að hreinsa af skólanum þann blett, sem—”
“Þetta er óhæfa,” tók Lee Ying fram í;
“þú hefir ekki gert neitt, sem er vítavert.”
“Það hefir ekkert að þýða í sambandi við
heill skólans og heiður og góðvild og traust
þeirra, sem leggja honum til peninga. Skólinn
verður að lifa, hvað sem öllu öðra líður. Sak-
laus eða sekur varð eg til þess að vekja ilt um-
fal um skólann og veikja traust stuðningsmanna
hans á honum. Eg verð að líða fyrir almenn-
ingsálitið-----. Kínverji og hvít stúlka! Tvær
hvítar .stúlkur og önnur þeirra stúdent! Slíkt
er óskaplegt hneyksli, eftir skilningi innlenda
fólksins hér. Sumir foreldrar hótuðu að taka
dætur sínar af skólanuip, til að sýna að þeim
væri alvara að mótmíela slíkri óhæfu.”
“Það hefir alt af verið svona. ”
“Það er rétt, en foreldrunum hefir aldrei
til hugar komið, að þeirra eigin flekk lausu af-
kvæmi va?ru nokkura tíma snert af viðbjóðsleg-
um höndum okkar Austurlandabúa. ” Um leið
og Sam sagði þetta, hreytti hann út úr sér
blótsyrði á ensku, sem Lee wing mundi hafa óg-
að við, ef öðru vísi hefði á staðið. “Þeir við-
urkendu, að eg hefði ekki gert neitt rangt, eða
að minsta kosti ekki mikið rangt. Hvað Alice
Hart snerti, skeltu þeir meira að segja skuld-
inni þar sem hún átti heima. En það var ekk-
ert höfuð atriði. Karl og kona af þessum tveim-
ur ólíku kynflokkum, máttu ekki hafa of náin
kynni hvort af öðru, og eiginlega ekkert hafa
saman að sælda utan kenslustofanna. Svona
eru hugmyndir Ameríkumanna um sæmilegt
félagslíf. Við megum umgangast karlmenn,
ekki kvenfólk. Snerti eg á kvenmanni, óvirði
eg hana og hneyksla almenning. Það hafði
heldur ekki neitt að segja, þó eg væri efstur í
mínum bekk. Það var ekki litið á neitt annað
en þann raunveruleika, að eg er gulur Kínverji
Virðing og dygð hvítu konunnar verður að vera
mest metin, svo gölluð sem hún þó er.”
“Já, þú ert Kínverji,” sagði Lee Yin^ al-
varlega. “Gleymdu því aldrei, að það er þinn
heiður. Þínir forfeður voru mentaðir menn,
þegar þeirra forfeður voru ósiðaðir villimenn.
Við erum öðru vísi, en við erum ekki eftirbát-
ar þeirra. ”
“Þeir eru hræsnarar og lygarar,” hrópaði
Sam. “Þeir eru óráðvandir, og þeir eru höfð-
ingjasleikjur! Jafnvel trúarbrögð þeirra eru
bara hræsni. Þeir prédika um kærleika og
bræðraþel og jöfnuð og réttlæti, en það er ekk-
ert nema orðin tóm. Jafnvel sín tíu laga boð-
orð lítilsvirða þeir. Einn Guð! Heyr á end-
emi! Þeir tilbiðja tvo, hræsni og hleypi-
dóma.”
“'Trúarbrögð koma og fara, sonur minn, og
öll liafa þau eitthvað sér til ágætis og þau gera
öll eitthvert gagn meðan þau endast. Kristin-
dómurinn er enn tiltölulega ungur og hann
breytist með tímanum. Hyer veit, hve lengi
hann endist? Okkar eigin trúarbrögð hafa
. enzt miklu lengur heldur en kristindæómurinn
hefir gert enn þá, og veitt fleiri sálum frið og
gleði, og þau eru svo miklu eldri, að ekki er
saman berandi. En hlustaðu ekki á allan hé-
gómann, sem þú heyrir. Hégómlegt tal tilheyr-
ir gamalmennum og kvenfólki. Haltu þinni
eigin tungu hreinni. Það hryggir mig afar-
mikið, hve illa þér líður nú se mstendur út af
þessu óréttlæti. Hver manndómsmaður verður
að finna alt það í sjálfum sér, sem hann þarfn-
ast. Það er meðalmaðurinn og sá, sem þar er
fyrir neðan, sem hefir nokkuð til annara að
sækja af því, sem hann þarf. Farðu nú inn í
herbergi þitt, en seinna, þegar skap okkar er
komið í samt lag, skulum við tala betur um
þetta. I kveld skulum við sitja við góða veizlu
og þar skalt þú sitja mér til vinstri handar.
Nú langar mig til að lifa og gleðjast yfir
heimkomu þinni.”
Lee Ying hafði etið og drukkið og hann
hafði strokið andlit sitt og hendur með röku
handklæði, sem var undið upp úr heitu vatni. 1
virðingarsætinu, húsbónadnum til vinstri hand-
ar, sat Sam klæddur eins og tiginn Kínverji.
öllum siðum hinna heldri Kínverja hafði ver-
ið fylgt við máltíðina og réttimir höfðu verið
bæði margir og góðir.
“Eg er orðinn gamall,” sagði Lee Ying.
Það var eins og inngangur að umræðum, um
það umtalsefni, sem þeim var báðum ríkast í
huga. “Stundum finst mér, að eg sé eldri en
Lao-Tzu, hinn mikli vitringur, sem var áttatíu
og eins árs, þegar hann fæddist, og var fæddur
með miklu og virðulegu, hvítu skeggi. Á löng-
um tíma og með mikilli umhugsun hefir mér
lærst, að hið illa er aðeins í mannsins hjarta,
en alt annað bendir á kærleik drottins til mann-
anná. Flugfjaðrir þínar eru enn stuttar, og
örðugleikarnir pg mótspyman eru nauðsynleg
þroskameðul. í kveld ert þú hryggur og von-
lítill. Þegar guli keisarinn átti í ófriði við Yen
Ti, þá voru útverðirnir í herfylkingum hans
álfar og bimir, pardusdýr, tígrisdýr og önnur
rándýr, og á fána hans voru dregnir erair og
fálkar,' fiskiernir og flugdrekar. Þetta vakti
ótta mikinn hjá þeim, sem fáfróðir voru og ekki
höfðu skilning á þessu. Þetta er eins enn í
dag, hið illa og hræðilega, er ekkert nema vofa,
hræðileg ránfuglsmynd máluð á fána, sem
haldið er á lofti fyrir augum manna. Sá sem
hefir gott hjartalag, þarf ekkert að óttast. Þú
ert hrvggur, af því að háskólaferill þinn er á
enda, en það eru aðrir háskólar, þar sem þú
getur haldið áfram námi þínu.”
“Ef til vill. En fyrir hvers konar líf vilt þú
að eg undirbúi mig?”
“Eg vil, að þú búir þig undir það, að vera
góður og dygðugur maður og sjálfstæður,”
svaraði Lee Ying viðstöðulaust. Þú ert betur
ættaður, en fólk flest, og þú erfir miklar eignir,
og því var spáð fyrir þér strax þegar þú fædd-
ist, að æfiferill þinn vrði merkilegur. Til þess
að svo geti orðið, þarft þú að læra að verða
stiltur og einbeittur, hvað sem fyrir kemur; og
þú verður að læra að drotna yfir öðrum með
mildi og sanngirni. Þetta er það, sem mest
ríður á, og þetta er hægt að læra á einum há-
skóla, ekki síður en öðrum.”
“Það er mín sterkasta löngun, að gera eins
og þú vilt,” svaraði Sam. “En sú lexía, sem
þú hefir sett mér fyrir, verður ekki lært á há-
skólum. Ekki í háskólum þessa lands að
minsta kosti. Til þess skortir mig auðmýkt,
og einnig vald vfir sjálfum mér. Þú veizt ekki,
faðir minn, hvað eg hefi orðið að líða. Til allr-
ar ógæfu er eg hvorki eitt né annað. 1 hugsun-
arhætti er eg hvítur maður, þó eg sé Kínverji.
Eg er nokkurs konar kynblendingur. Nei, það
er verra en það, eg er eins og haldsveikur mað-
ur, sem enginn vill, eða enginn þorir að snerta.
Allrar þeirrar virðingar, sem eg nokkurn tíma
nýt, nýt eg eingöngu vegna þinna peninga, og
samt er alt slíkt talið eftir. Eg þarf að hafa
einhvern kunningsskap við aðra, en eg verð að
kaupa hann, og þegar eg geri það, þá kaupi eg
svikna vöru fyrir afar verð.”
“Hvað sem öllu þessu líður, verður þú að
halda áfram námi þínu. Sumum mönnum eru
gefnar svo miklar gáfur af náttúrunnar hendi,
að þeir þurfa ekki á skólalærdómi að halda.
Sagan kallar þá kennara, eða fræðara eða
meistara. Slíkir menn eru sjaldgæfir, og þú
ert ekki einn af þeim. Skilningurinn, sem kem-
ur fyrir æfingu gáfnanna, er afleiðing mentun-
arinnar.”
“Þú hefir alt af talað um mig sem son guð-
anna, eins og eg væri eitthvað meira en aðrir
menn. Sjálfur finn eg ekki til þess, og þess
vegna hefir sá ótti alt af hvílt yfir mér, að eg
hlyti að verða þér til vonbrigða og rauna. Eg
hefi reynt eins vel og eg get, að skilja sjálfan
mig og eg finn ekkert í sjálfum mér annað en
það, sem eg hefi fengið utan að, það sem mér
hefir verið kent, og mest af því, sem eg hefi
lært, hefi eg lært af hvítu mönnunum, það eru
þeirra hugmyndir, ,sem eg hefi drukkið í mig.
Eg hefi móttöku hæfileika, en langtum minna
af sjálfum mér, heldur en þú hefir. Þú hefir
vúljað kenna mér að hugsa um sjálfan mig sem
mikinn mann, en eg get það ekki. Hafi eg erft
nokkuð af guðunum, þá er það veikleiki þeirra.
Mig skortir alveg þeirra st.yrkleik—”
Lee Ying lét það ótvíræðlega í ljós, að hann
féllist ekki á það, sem Sam var að segja, þó
hann segð ekkert.
“Þetta er satt,” hélt Sam áfram, “og það
sem meira er, eg hefi svo lengi stuðst við þína
góðvild, að eg er næstum hættur að geta geng-
ið einsamall. Eg er veikur og ístöðulaus og
sveigist fyrir hverjum gusti—”
“En sú vitleysa,” sagði faðir hans.
“Hugsaðu um það. Þú hefir alt af borið
mig á höndum þér. Þegar eg var lítill, var eg
alt af nokkurs konar herfang hinna drengjanna.
Eg reyndi að verja sjálfan mig, en eg vissi
ekki, hvernig eg átti að því að fara. Eg keypti
mér frið með þínum peningum. Það var eins
á háskólanum. Eg mútaði þeim til að umgang-
ast mig eins og jafningja og félaga. Þú hjálp-
aðir mér út úr fyrstu vitleysunni, sem eg rat-
aði í, og þú leiddir mig út úr síðustu ógöng-
unum. Eg geiði það ekki. Eg kem heim með
óvirðingu, og þú lætur mig sitja í virðingarsæt-
inu, þér til vinstri handar, og þú gefur mér ör-
látlega af hugrekki þínu og djörfung. Eg er að
veiða litlaus, eins og plantan, sem vex í skugg-
anum og nýtur ekki sólarljóssins. 1 blóði mínu
er of lítið af járni. Eg er kjarklaus ónytjung-
ur. Eg er eins og planta, sem ræktuð hefir
verið í hitaðri gróðrarstöð, en þolir ekki úti-
loftið.”
“Um hvað ertu að hugsa?” spurði Lee
Ying eftir nokkra umhugsun.
“Eg veit ekki. Kannske að ferðast. Eg
get ekki lengur unað því < lífi, sem eg hefi
lifað.”
“Jæja, þá. Eg hafði nú reyndar hugsað
mér, að þú gerðir það seinna, en það er líka
vegur út af fyrir sig tij að afla sér mentunar.
Mér detur í hug sagan um Tong. Hann var
uppi fyrir meir en þúsund árum. Hann var
ungur maður, en naut mikillar virðingar. En
hann varð óánægður við keisarann og vildi ekki
búa undir óviturlegri stjórn harðstjórans.”
“Þú ert enginn harðstjóri.”
“Hann fór til fjarlægra landa, og hann sá
og lærði margt merkilegt. Þegar hann kom aft-
ur, var hann álitinn vitrasti maðurinn í land-
inu, og honum stóðu opnar margar virðingar-
stöður. Gerðu alla veröldina að þínum háskóla
og ferðastu eins og þú vilt.”
Hinn ungi maður brosti góðlátlega, en af
augnaráði hans vaið ekki ljóslega séð, hvað í
huga hans bjó, en hann hristi höfuðið og varð
enn alvarlegri á svipinn. “Þú skilur mig ekki
fullkomlega. Minn gÖði faðir vill nú, eins og
ávalt, alt fyrir mig gera. Hann vill láta mig
ferðast eins og höfðingja. Hann vill búa mér
mjúka sæng, og verja mig fyrir stormum og
regni. Hann vill senda þjóna sína til að gera
alt fyrir mig. En ef eg annars fer, þá verð eg
að fara einn og án allrar hjálpar frá nokkrum
öðrum. Eg verð að vinna fyrir mér sjálfur og
þiggja enga hjálp frá nokkrum öðrum.”
“Hvað áttu eiginlega við, drengur?” sagði
Lee Ying og starði á son sinn. “Er það ein-
hver pílagrímsferð, sem þú ert að hugsa um að
leggia upp í? Ertu að hugsa um að fara eins
og förumaður?”
“Nei, það dettur mér ekki í hug. Eg ætla
að vinna fyrir mÖr, ekki biðja beininga.”
“Hvaða fjarstæða er þetta?”
“Ekkert nema það, a^ eg vil verða að
manni. ’ ’
“Það þýðir hita og þunga dagsins, hungur
og kulda og ótal örðugleika og óþægindi, sem
þig hefir aldrei svo mikið sem dreymt um.”
“Eg vil einmitt læra að skilja þessi orð,
sem þú hefir nefnt, meir en að nafninu til.”
“Heyrðu, drengur minn!” sagði Lee Ying.
“Þú hefir lagt of hart að þér við námið. Þess-
ar hugsanir eiga sér ekki langan aldur hjá þér.
f bráðina er hollast fyrir þig, að fara ekki
lengra en svo, að faðir þinn geti náð til þín.
Þú ert ljós augna minna, og meðan faðirinn lif-
ir, á sonurinn ekki að fara langt frá honum.
Tíminn fer nú að styttast, þangað til eg verð
kallaður til æðri heima—” Það var eins og
gamli maðurinn hefði ekki mátt til að segja
meira.
Sam beygði liöfuð sitt. “Mín vanvirða væri
meiri en svo, að eg fengi borið hana, ef eg ekki
í öllu mhlutum léti að þínum vilja, eins og eg
frekast get.”
Iæe Ying reis hægt og seinlega úr sæti sínu
og fór að ganga um gólf. Hann var ekki leng-
ur eins öruggur, ekki eins viss í sinni sök, eins
og hann átti að sér og hafði jafnan verið. Vilji
sonar hans og hans eigin vilji, rákust nú á í
fyrsta sinn, verulega alvarlega. Honum fanst
hinar glæsilegu vonir, sem hann hafði jafnan
gert sér um son sinn, vera að hrynja, og það
tók hann óendanlega sárt. Hann gat ekki séð,
að hann hefði hér rétt fyrir sér, en hins vegar
gat ekki komið til mála, að þröngva honum til
hlýðni. Honum skildist nú í fyrsta sinn, að
með því uppeldi, sem hann hafði fengið, hlaut
hann að ráða að mestu sínum eigin gerðum.
En honum ógaði við þeim fyrirætlunum, sem
hann hafði í huga.
“ h’’lökkumaður! Svangur og sárþrevttur
pílagrímur! Lítilsvii tur, fyrirlitinn! Þetta
er ekkert nema æfintýralöngun, órói æskunnar.
Hversu sjaldan eru gimsteinar gæfunnar þeim
gefnir, sem með kunna að fara? Mér sýnist
þetta ekkert annað en einhvers konar ímyndun-
arveiki. ’ ’
“Þú segir mér, að eg eigi að læra að sjá
fótum mínum forráð, vera einbeittur og sjálf-
stæður og ráða yfir öðrum með sanngirni og
ljúfmensku. Hvernig get eg lært að vera fót-
viss, ef eg stíg aldrei út af þeim greiðfæra
vegi, sem aðrir hafa lagt fyrir mig? Hvernig
get eg læ:t að vera einbeittur og sjálf.stæður, ef
eg mæti aldrei neinni mótstöðu? Hvemig get eg
lært. að vera mildur höfðingi, ef eg ekki sjálfur
klíf brattann upp á hefðartindinn? Til þess að
verða mikill maður, er óumflýjanlegt að vinna
sjálfur sigur á örðugleikum, sem eru á hinum
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD
HcNRVAVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN’
Yard Office: 6t*i Floor, Bank of Hamilton Qhambere
þrönga vegi, sem liggur, til þroska og frama?
Þú varst svo góður og nærgætinn að spyrja
mig, hvað eg vildi sjálfur. Nú hefi eg sagt
þér það. Engu að síður fer eg algjörlega eftir
þínum vilja og fyrirskipunum. ”
“Eigingjarnar óskir gamals og veikburða
sérvitrings, hljóta alt af að lúta í lægra haldi.
Eg er alt af að reyna að koma því í framkvæmd,
sem eg vil sjálfur, en tek alt of lítið tillit til
þess, sem aðrir vilja. Eg er liræddur um að
mér lánist aldrei að vinna þau þrettán hundruð
góðverk, sem eg á að vinna. Segðu mér aftur,
hvað það í raun og veru er, sem þú vilt, svo eg
geti hugsað um það og reynt eins vel og eg get
að skilja óskir þínar. Eg býst við að láta und-
an, en mér er það erfitt, því eg er að eðlisfari
þrár og ráðríkur.”
Þetta mál var ekki til lykta leitt það kveld-
ið og það var mikið rætt næstu daga. Lee Ying
var hygginn maður og laginn á að koma sínu
fram. Hann setti sig ekki beinlínis á móti því,
sem Sam vildi,, en hann sýndi honum fram á
margt, sem var á móti því, og hann dró málið
á langinn og gerði sér vonir um, að Sam mundi
smátt og smátt sannfærast um, að hann væri í
raun og veru að leggja út í ófærur og vitleysu.
En smátt og smátt sannfærðist hann um, að
Sam væri full alvara, og hann mundi ætla sér
að sitja við sinn keip. Drengurinn tók sér
sjáanlega afar nærri það ranglæti, sem hann
hafði orðið fyrir, og hann var búinn að fá ó-
beit á Ameríkumönnum, en hataði sinn eigin
veikleika, að vera ekki fær um að verja sjálfan
sig gegn ranglætinu. Hann var órór, stefnu-
laus, og sjálfjstraust hans var 'veikt. Hann
gat ekki sættt sig við neitt minna, en að fá fult
tækifæri til að reyna sína eigin krafta.
Smátt og smátt gaf gamli maðurinn eftir,
en afar hægt og hélt lengi fast í sinn enda.
Loks gaf hann alveg eftir, en enginn annar en
hann sjálfur vissi hve nærri sér hann tók það.
En eftir að hann loks gaf Sam samþykki sitt,
bauð hann honum ekki lengur neina hjálp, og
ráðlagði honum ekkert, því Sam vildi það ekki.
Þegar að því kom, að Sam skyldi leggja af
stað, kom hann til föður síns og var nú í göml-
um og slitnum fötum og hélt á ferðatösku í
hendinni. Hann hélt á hlýlegri yfirhöfn og
húfu, annað hafði hann ekki meðferðis. Hann
lagði þennan farangur frá sér og hneigði sig
þrisvar sinnum fyrir öldungnum, er sat hreyf-
ingarlaus í hinum enda lierbergisins í stól, sem
líktist nokkurs konar hásæti.
Lee Ying líkitst austurlenzkum þjóðhöfð-
ingja, þar sem hann sat, og var klæddur skraut-
legri silkikápu og með silkihúfu á höfði. Lágur
skamill stóð framan við stólinn, og þar hvíldi
hann fæturna, svo þykku, livítu sólarnir á kín-
versku skónum blöstu við Sam, þar sem hann
stóð. Hann sat uppréttur og hélt höfðinu
hátt. Hann var algjörlega hreyfingarlaus.
“Kom þú nær,” sagði hann á máli feðra
sinna, en röddin var svo köid og þur, að það
var eins og hún kæmi úr dauðs manns gröf.
Sam færði sig nær, en hann forðaðist að
líta framan í föðui*' sinn, því liann vildi helzt
ekki þurfa að sjá sorgarsvipinn, sem hann
grunaði að augljós væri á andliti föður síns,
því hann vissi, að lionum leið alt annað en vel.
“Er alt tilbúið?” spurði faðir hans.
“Alt er tilbúið,” svaraði Sam. “Eg verð
að vera kominn þangað^klukkan sex, svo hægt
sé að segja mér fyrir verkum. Eg þarf að
læra þau, þó þau séu einföld og ómerkileg.”
“Er þetta stórt og gott skip, sem þú ferð
með?”
“Það er ekki stórt, en það er traust og
margreynt að því að vera gott skip. ”
“Þú segir, að það eigi að flytja nautgripi.
Er vinnan, sem þú átt að vinna, mjög erfið?”
“Ekki erfiðari en sú vinna, sem margir
landar mínir vinna á hverjum degi. Eg á að
hjálpa til að hreinsa kartöflur, þvo diska og
potta og færa sjómönnunum matinn og vinna
önnur slík nauðsynjaverk.”
Óánægjusvipuri(nn leyndi 'sér ekki á and-
liti gamla mannsins. Þetta var þá að verða
úr þessum uppáhaldssyni, sem hann hafði
gert sér svo miklar vonir um. En hann stilti
sig vel, engu að síður.
felt minkandi. Hefir stjórnin eng-
in úrræði fundið til þess að reisa
rönd við því. Stöðvist kola fram-
leiðslan, stendur hungursneyð
fyrir dyrum.
Uppþot og órói er um alt land.
Bændur vilja ekki láta korn sitt af
hendi til forðabúra stjórnarinnar.
Matvælaprang fer vaxandi og verð-
lag hækkandi. Menn reyna að
hrifsa til sín sem mest af reiðu
peningum. Hlýðni við stjömar-
völdin er óðum að hverfa.
Stalin hefir gripið til þeirra ó-
yndisúrræða að láta taka 1000
verkamenn af lífi. Sendimenn
bankastjórnarinnar í öðrum lönd-
um reyna hvað þeir geta til þess
að fá lán handa Rússum svo leyst
verði vandræði þeirra í bili.
—Mgbl.
Vandræði Rússa
Hrun hinna rússensku atvinnu-
vega er nú augljóst orðið, se'gir
“Daily Mail” um síðustu mán-
aðamót. Verkamenn yfirgefa nám-
urnar, járnbrautirnar og verk-
smiðjurnar, hvað sem stjórnar-
bloðin segja. Þau flytja greinir í
hundraðatali um skyldur verka-
manna. En alt kemur fyrir ekki.
Til stjórnarinnar í Morska ber-
ast tilmæli frá fjölda mörgum
stöðum um það, að vinna þurfi
bráðan bug að því að bæta úr
eldsneytisskortinum. Því annars
stöðvist alt atvinnulíf.
Samkvæmt því, sem segir í Kom-
somols Kaya iPrawda þ. 24. ág.,
fer kolavinslan í námunum sí*