Lögberg - 26.02.1931, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. FEBRÚ.AR 1931.
Rls. 3.
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga

LITLA STJARNA.
(Eftir Jane Taylor.)
Skæra stjarna, skín þú bert,
skil ég ekki hvað þú ert,
uppi’ á lofti lengra’ en ský
líkt og gimsteinn himnum í.
Þegar sólin sofnar þreytt,
sést ei lengur skína’ á neitt,
leiftrar þú svo Ijúft o!g rótt,
lýsir mönnum alla nótt.
Ferðamenn, ef myrkur er,
margir þakka ljós frá þér,
löng þeim fyndist leiðin sín
lýstir þú ei, stjarnan mín.
Gegnum rúðu á glugganum
gæ'gist þú frá himninum,
aldrei fölnar fegurð þín
fyr en blessuð sólin skín.
Af því Ieiftrin ljúfu þín
lýsa mðnnum, stjarnan mín,
bið ég þess að þarna sért,
þó ég viti’ ei hvað þú ert.
—Sig. Júl. Jóhannesson.
Sorair ekkjminiear
Eftir Olfert Ricard.
Þeim hafði orðið sundurorða um morgun-
inn; og helzt ætti slíkt aldrei að koma fyrir.
Þalð giæiti orðið 'síðasta isamtalið. Og þó
að sjálfsagt sé mest undir því komið, hvernig
samhúðin hefir verið í heild sinni, en ekki
undir seinustu orðunum, sem af hendingu
kunna að hrjóta manni af munni, þá vevður
þeirra þó minst og þau geta truflað endur-
minningarnar um langt skeið.
Eg held að það hafi verið treyja, eða eitt-
hvað þessháttar, sem þau urðu ósátt út af.
Hún hafði lofað að ]>vo hana og bæta fvrir
hann, en hún hafði gleymt því, svo að treyjan
var ekki tilbúin, — uppáhaldstreyjan.
En það lá ýmislegt annað á bak við, eins
og vant er, þegar fólk, sem vænt ]>ykir hvoru
um annað, fer að rífast út af smámunum.
Það er ekki ætíð holt, að vera lengi sam-
vistum á gömlu heimili. Allir lilutir komast í
svo sjálfsagðár skorður. Móðurinni finst hún
ávalt hafa einhver tilefni til að siða og setja
út á gerðir sonarins. Og sonurinn vill ekki
láta fara með sig’ eins og barn, honum er far-
ið að finnast þröngt um sig heima og útþráin
vaknar. Og svo þetta sífelda nudd: Ætlarðu
nú enn að fara út ? Getur þú nú ekki verið
heima í kvöld!
En það verður að taka það fram, að þeim
þótti innilega vænt hvoru um annað. Móðir-
in vildi alt fyrir drenginn sinn gera, og son-
urinn dýrkaði móður sína. Hann var eina stoð-
in hennar, eftir að maðurinn dó, og hafði skil-
ið það strax, þótt ungur væri, að nú varð hann
að vera bóndinn í húsinu og hjálpa henni
mömmu sinni. Og hún hafði ekki aðra að lifa
fyrir en hann, og hann var eins og spegilmynd
af föðurnum.
En ástin var farin að verða honum til ama,
og hún vildi ekki láta nokkurn eiga ást hans
með sér. Enga stúlku og engan draum eða
fyrirætlun. Um eitt skeið hafði hann lagt
mikla stund á að veiða fugla í snörur. Þá
hafði hún sagt, að hann hugsaði meira um
fuglana, en hana mömmu sína; og öðru sinni
hafði hann verið á refaveiðum frá morgni til
kvölds. Þá hafði hún sagt, að nú gleymdi hann
alveg henni möimmu sinni, fyrir þessum veiði-
áhuga. Svo liafði hann stungið upp á því, að
fara til útlanda. f Egyptalandi var auðvelt
að græða fé: Að hann skyldi hafa geð í sér
til þess að fara frá henni mömmu sinni.
Þá var nú þetta með hana Júdit, sem hann
var alt af að hugsa um. Það liggur ekkert á.
Þau eiga heldur ekkert til, og þér líður miklu
betur hjá lienni mömmu þinni, heldur eu ef þú
færir að gifta þig.
Og síðasta uppátækið var þó verst af því
öllu saman, — að hann vildi gerast heilagur.
Hann vildi skilja við víngarðinn sinn og ak-
urinn og setjast að á eyðimörkinni og betla á
þjóðbrautum, — hann sonur hennar. Og ljúka
æfi sinni í fangelsi, eins og hann Jóhannes, sem
mest hafði verið talað um, um eitt skeil. Ja,
þvílík heimska. Eg á svo að sitja hér heima
einsömul og get aldrei vitað, hvar þú ert nið-
ur kominn. Þú þykist ætla að heimsækja mig
stöku sinnum? Þú mundir gera slag í því. Og
hver á svo að sjá um búið? Eg yrði þá að fá
einhvern vandalausan mann til þess, — eg, sem
sjálf á fullorðinn son. Eg get orðið fokvond
í hvert sinn, sem mér kemur hann í hug, þessi
nýi spámaður frá Nazaret, því að það er hann,
sem búinn er að rugla þig. Þú segist aldreí
hafa talað við hann? Nei, — ])ú hefðir þá lík-
lega fengið þig full-saddan. En þú segist hafa
heyrt talað um öll þessi undur og ósköp, sem
hann afrekar. En eg vil nú fyrst sjá eitthvað
af því sjálf, áður en eg trúi nokkru af því, sem
sagt er. Æ, Janni minn, Janni minn, lofaðu
mér því, að elta aldrei þennan mann. Kenni-
menniniir okkar segtja, að hann >sé fals-spá-
maður, sem taúi til sín unglingana. Eg trúi
því ekki á ])ig', að þú viljir hryggja hana móð-
ur þína með þessu.
Eg skal aldrei hryggja þig, mamma mín,
og svo liafði þetta samtal endað með kossum
og faðmlögum. En raunar hafði hann engu
lofað. og æfintýrið freistaði hans, og í sál hans
bjó óljós þrá eftir frelsi og framkvæmdum og
eftir því, að komast nair Guði.
Þennan morgnn hafði hann ekki snúið sér
við og veifað til hennar, eins og hann var van-
ur, þó hann langaði til þess. En honum fanst
hann vera móðgaður og hann ætlaði að sýna
það. Hún stóð í dyrunum og horfði á eftir
honum, eins og hún var vön, — þó að hún væri
raunar reið. Er líka nokkurt vit í því, að setja
alt á annan endann út af einni treyju? Eins
og hann væri ekki altaf bezt búinn ag öllum pilt-
unum í bænum. Og svo að kveðja ekki einu
sinni.
En þegar elið á daginn, g’leymdist þetta
Hún hafði tilbúna handa honum treyjuna, og
hunangsköku, sem hún vissi að var uppáhald
hans, átti hann að fá að borða, þegar hann
kæmi heim. Já, það var nú satt, sem hann
sagði, treyjan var sannarlega snotur. — Hún
ætlaði líka að bjóða Júdit og foreldrum henn-
ar að koma yfir um. Ef þetta átti að verða,
|)á varð ekki hjá því komist, — og ekki gat hún
þá Iieldur búist við, að liafa hanu ávalt nær
sér. Og svo ætlaði hún aldrei að rífast við
hann oftar. Aldrei leiddi það af sér annað
en leiðindi. Bara að hann færi nú að koma
heim. Hún var alt af öðru hvoru að skvgnast
eftir honum og vissi þó, að enn gat ekki verið
von á honum.
En hann kom heim, löngu áður en hún
bjóst við.
Elsku drengurinn,—bann kemur þá svona
snemma héim til að sýna, að við erum vinir.
En liann kom ekki heim þess vegna. Hann
gekk líka óeðlilega liægt og tók ekkert eftir
reyknum úr reykháfnum, sem sýndi, að eftir
honum var beðið.
Hann mælti, með einkennilega þreytulegri
rödd: “Friður sé með þér, mamma”, og sett-
ist í leg«ubekkinn, kvartaði yfir verkjum í
höfðinu og hryggnum og óþolandi hita.
Þetta er ekkert alvarlegt. Þú borðaðir
ekkert í morgun áður en ])ii fórst að heiman,
en líttu nú á það, sem bíður þín hér: geitaket
og rúsínur, það veit ég að ])ér fellur vel, ný-
mjólkuð mjólk, — og líttu á, hérna er hun-
angskaka. Borðaðu nú vel, og sannaðu til, að
þú hressist.
En hann smakkaði ekki matinn.
Henni varð órótt og hún fann, að honum
var ákaflega heitt á liöfðinu.
Margir höfðu dáið í þorpinu undanfarið.
Hann sonur hennar skvldi þó aldrei vera orð-
inn sjúkur af drepsóttinni!
En það var ekki um að villast. Hún hafði
séð, hvernig sóttin liafði lýst sér á öðrum. Og
það var einmitt með þessum hætti.
En nú hóf vesalings konan vonlausa bar-
áttu við hinn ósýnilega óvin. Móðurástin
neytti allrar orku, vits og alúðar. En óvin-
urinn var sterkari. Hún vildi ekki sleppa
drengnum sínum. Hún sauð alls konar lækn-
andi jurtir, og notaði öll smyrslin, sem hún
þekti. Hún hét á Guð, að fórna beztu kvíg-
unni sinni og selja lielminginn af jörðinni og
gefa andvirðið í musterisgjöf, ef henni veitt-
ist sú miskunn, að halda drengnum sínum, —
einkasyninum. Hún þerraði svitann af enni
hans og kvsti hann hvað eftir annað. En
hann lá hljóður og horfði á hana stöðugt, —
það var eius og hanu sæi eitthvað langt, langt'
í burtu, og andardrátturinn var svo snöggur.
Hann fékk óráð. Hann var á ferð í eyðimörk-
inni og nefndi sama nafnið hvað eftir annað,—
en það var ekki nafnið hennar. Jesiis frá
Nazaret. Spámaðurin frá Galíleú. Eins og
hann ætti hann, en hún ekki. Janni, Janni
minn. Þekkir þú mig ekki? Öðru livoru var
eins og hún gæti sótt hann inn í draumalandið,
en hann féll jafnjótt í mókið og óráðið, og hélt
áfram að tala um Jósva og Rabbi.
Nágrannakonan kom. Hún liafði hevrt
getið um, að hinn nýi spámaður væri staddur
í Kapernaum og hefði hjálpað svo mörgum.
Júdit hennar langaði til að skreppa til lians
og tala við hann. Skeð gæti, að hann gæti
eitthvað hjálpað. Hún varð alveg forviða á
því, hvað móðirin tók það illa upp.
Þið dirfist ekki að gera það. Eg vil ekki
sjá hann í mínum húsum.
Það liefði líka verið um seinan. Um kvöld-
ið dó pilturinn. Seinustu sólargeislarnir, sem
gægðust inn um gluggann, léku sér einmitt á
mislitri treyju, sem liékk á stólbaki í stofuuui,
og á rúsínukökunni á borðinu, sem flugurnar
voru að gæða sér á. Ekkjan átti fult í fangi
með að verja andlit drengsins fyrir ásókn
þeirra. Eldinn lét hún devja í hlóðunum.
Hann hafði sagt, að liann skvldi aldrei
hryggja hana. Þetta var í fyrsta skifti, sem
hann hafði hrvgt hana, og hann gat sjálfur
ekkert að því gert.
Mennirnir komu strax daginn eftir með
börur, til þess að bera hann burtu. Hún sá
andlit hans í hinsta sinn. Það var þegar orð-
ið óþekkjanlegt og hún breiddi vfir það sveita-
dúkinn. Húsagarðurinn og stofurnar voru
fullar af nág önnum og kunningjum, sem vorrr
að reyna að hugga ekkjuna og fylgdu henni
til grafarinnar. Allir þorpsbúarnir voru þama
á feili, því að öllum hafði ]>ótt vænt um pilt-
inn, fagra og góða, — sem ætíð hafði verið
svo ljúfur við hana mömmu sína. Gömlu
mennirnir, senr höfðu þekt föður hans, undr-
uðust það, að þeir skyldu lifa Janna, og mæð
umar, sem .sjálfar áttu drengi á lífi, hugsuðu
til ]>ess, hvernig þeim mundi nú vera innan-
brjósts, ef þetta hefði nú verið drengurinn
þeirra. Félagarnir hans, Sem seinast höfðu
séð liann daginn áður, áttu bágt með að átta
sig á því, að það gæti verið hann Janni, sem
lá þarna undir líndúknum. Og Júdit gekk eins
og í leiðslu, en vinstúlkurnar liennar, sem áð-
ur hefðu fegnar viljað vera í hennar sporum,
keptust um að láti í ljós h.jartanlega hluttekn
ing sína.
En ekkjan staulaðist á eftir kistunni og
andlit hennar var sem steingerfingur. Og öðiu
hvoru kallaði hún upp: Janni, Janni. En
Janni svaraði ekki.
Líkfylgdin nam staðar við borgarhliðið.
Dlítill hópur karla og kvenna maúti þeim. Það
var hinn margumræddi. spámaður, sem nú var
að koma til Nain. Meistari, höfðu vinir hans
sagt við hann. í Nain trúir enginn á þig. En
hann hafði einmitt viljað fara til Nain þennan
morgun, og hann vissi ekki sjálfur livers vegna,
— ekki fyr en nú.
Því að nú, þegar liann sá alla þessa sorg,
og heyrði að það væri ungur efnismaður,' sem
dáinn væri, og einkum þegar hann sá hina
sárhryggu móður, þá mundi liann eftir móður
sinni, sem hann hafði ekki séð um langt skeið.
Og þá fór hann að tala við Guð, með sjálfum
sér og fann að krafturinn færðist vfir hann og
að faðiir hans á himnum mundi ætla að gefa
honum mikla gjöf. Morguninn var svo fagur.
og hressandi og hann kendi sjálfur gleði æsk-
unnar og lífsins, og hann tók sárt til þess, að
láta þennan unga fsraelíta hverfa frá æsku-
gleðinni og verða dauðanum að bráð. Því að
sannarlega er það fagurt, að lifa á Guðs fögru
jörðu. Hann fvltist hjartanlegri hluttekn-
ingu.
Ekkjan þekti hann ekki og vissi ekki hvern-
ig á því stóð, að líkfylgdin nam þarna staðar.
Hún hélt, að burðarmennirnir væru orðnir
þreyttir og væru að hvíla sig. Og þá heyrði
hún vingjarnlega rödd, sem sagði: Grát þú
ekki. Hún lei-t undarndi upp, því að hreimur-
inn í þessari rödd var alt öðru vísi, en hún
hafði áður lieyrt. Röddin var bæði þýð, en þó
mvndug. Hver gat hann verið, þessi maður?
Hann var kominn að líkbörunum og snerti
þær. Alt fólkið hélt niðri í sér andanum og
horfði á hann. Svo heyrði það hann segja við
framliðna manninn: Ungi maður, eg segi þér,
statt þú upp!
Þeir, sem sáu þenna atburð, gleymdu hon-
um aldrei. Pilturinn fletti af sér dúknum
reis upp viðg olnboga og starði á ókunna
manninn, undrandi með hálf-opinn munninn.
Og þó hann hefði aldrei séð hann áður, vissi
liann samstundis hver hann var.
Það er Jesús, sagði hann. Eg hélt að ég
væri dauður, en þá kallaðir þú á mig. Það
sem eg man síðast eftir mér var það(jað móð-
ir mín liélt í hendina á mér, sólin var að ganga
til viðar, — en síðan man ég ekkert, og nú er
sólin hátt á lofti, en eg veit ekki hvar eg hefi
verið í nótt. En hvað loftið er tært og hress-
andi og skógurinn fagur. Heyrið, hvað fugl-
arnir syngja dá'tt. Eg finn, að eg er orðinn
alfrískur aftur. Herra, má ég nú vera með
þér altaf héðanaf og vera lærisveinn þinn? Eg
skal lofa þér því, að vera ástundunarsamur.
Móðir hans stóð hjá þeim og henni fánst
hún verða svo lítil. Um hana hugsaði hann
ekkert, og um engan annan en ókunna mann-
inn. En ef til vill átti hún hann ekki lengur.
Hún hafði að vísu gefið honum lífið, þegar
hann fæddist, en að þessu sinni hafði spámað-
urinn gefið honum það. Og hún vildi líka vera
glöð, engu að síður, ef hann að eins fengi að
lifa. Því að þessi kennari hlaut að vera góður
maður, — og öðru hvoru mundi drengurinn
eflaust minnast hennar mömmu sinnar og ef
til vill heimsækja hana.
En meistarinn hugsaði á annan veg. Það
er enginn til að vera möð henni mömmu þinni,
ef þú ert með mér. Þú átt því að vera kyrr
hjá henni. Menn geta verið lærisveinar mín-
ir á margan hátt. Sumir verða að segja skil-
ið við alt, sém þeirn er kært, og fylgja mér.
Það gera þessir menn, Sem þú sérð hér með
mér. Aðrir fylgja mér um stundarsakir og
hjálpa mér á ýmsa lund, eins og þessar konur,
— en hverfa svo heim aftur til búa sinna. Og
eg á líka vini, sem kyrru halda fvrir heima
hjá sér og stunda störf sín, en eru þó lærisvein-
ar mínir. Þeir gera vilja föður míns, sem er á
himnum og eg er alt af velkominn, þegar eg
þið þá um' gistingu. Þú átt að verða einri slíkra
vina minna.
Þannig gaf hann ekkjunni son sinn aftur.
DR. B. J. BRANDSON
21ti-.i2u M'tlua I Arts Bldp.
Cor Clrahani og Kennedy Sta.
PHONE: 21 834 Office tlmar: 2—I
Heimili 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
DR. 0. BJORNSON
216-220 Medlcttl Arts Bldg.
Cor. Qraham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office tlmar: í—3
Heimfll: 764 Vlctor St.,
Phone: 27 586
Winnipeg, Manitsba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office tlmar: 3—6
Heimili. 5 ST. JAMES PHACE
Winnipep, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arta Bldc
Cor. Graham og Kennedy Ste
PHONR 21 834
Stundar augna. eyrna nef og kverka
sjökdóma.—Er a8 MOta kl. 10-12 f.
h. o(C 2-5 e. h
Heimili: 3?3 Iliver A ve. Tala.: 42 691
DR. A. BLONDAL
202 Medical Arta BMg.
Stundar sérstaklepa kvenna og
barna ajúkdöma. Er a8 hltta fri kl.
10-12 f. h. og 3-5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimill: 806 Vletor St. Slmi: 28 180
Dr. S. J. JOHANNESSON
stunrlar Uekninrjar og vfiraetur
Ttl viBtals kl. 11 f. h. til 4 a h.
og frft 6—8 a8 kveldlnu.
SHERBURN ST. 532 SlMl: 30 877
HAFIÐ PfiTt HARA FFirHHr
ef ovo, finni8
DR. B. A. LENNOX
Chiropodist
Stofnsett 1910 Phone: 23 137
334 SOMERSET Bl.OCK,
WINNIPEG.
Drs. H. R. & H. W. Tweed
Tannlœknar.
406 TORONTO OKNERAI. TRl'ST
BUILiDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE: 26 545 WTNNIPEO
DR. A. B. INGIMUNDSON
Tannlæknir.
602 Medical Arts Bldg.
Sími 28 840. Heimilis 46 054
Dr. Ragnar £. Eyolf son
Chiropractor.
Stundar sjerstaklega Gigt, Bak-
verk, Taukaveiklun og Svefnleysl
Skrifst. sim. 80 726—Heima 39 265
Suite 837, Somerset Bldg.
294 Portage Ave.
Dr. A. V. Johnson
tslenzkur Tannlæknir.
212 Curry Building, Winnipeg
Gegnt pósthúsinu.
Sími: 23 742 Heimilis: 33 328
H. A. BERGMAN, K.C.
íslenzkur lögfrseBingur
Skrifetofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave
P. O. Box 1656
9HONES: 26 849 og 26 840
Lindal Buhr & Stefánsson
tslenzklr lögfrœBlngar.
356 MAIN ST. TALS.: 24 96*
Peir hat'a einnig skrifstofur a.B
Lundar, Rlverton, Gimli og
Piney, og eru bar aö hltta á
eftirfylgjsndi timum:
Lundar: Fyrsta mi8 vikudag,
Riverton: Fyrsta fimtudag,
Gimll: Fyrsta míBvikudag,
Plney: priSja föstudag
1 hverjum mftnuBl.
J. T. Thorson, K.C.
fslenzkur lögfræðingur.
Skrifst.: 411 Paris Building
Phone: 24 471
G. S. THORVALDSON
B.A.. LL.B.
I.ogfra-Öingur
Skrifstofa: 702 Confederatlon
Llfe Building.
Main sb gegnt City Hal*
PHONE: 24 587
Residence Office
Phone 24 206. Phnone 89 991
E. G. Baldwinson, LLB.
Islenzkur lögfræðingur
869 Paris Bldg., Winnipeg
.1..]. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNTl’EO
Faatelgnasalar. Lelgja hús
vega peningalftn og eldnftbyrgð
af öUu tagi.
PHONE: 26 349
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bldg.
WINNIPEO
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér a8 ftvazta sparlfé
fölks. Selur eldsftbyrgS og l>lf-
reiöa ábyrgSir. Skriflegum fyr-
irspurnum svaraf. sains’.undis.
cHcrifstofusimi'. 24 263
Heimasí-mi: 33 328
DR. C. H. VROMAN
Tannlæknir
505 BOYD BLDG. PHONE: 24 171
WTNNIPEG
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
125 SHERBROOKE ST.
Phone: 36 137
V'.etals tlml klukkan 8 tll 9 a8
morgninum.
ALL.AR TEOUNWR FIjUTNINOAI
Hvenær, sem þér þurfið að 16ta
flytja eitthvað, smátt eða stórt,
þá hittið mig að máli. Sann-
gjarnt verð,— fljót afgreiðsla.
Jakob F. Bjamason
762 VICTOR ST.
Sími: 24 600
A. S. BARDAL
848 SHERBROOK ST.
Selur ltkkístur og annaet um út-
fartr. Allur útbönaður s& beztl
Bnnfremur selur hann allekonar
minnlsvarSa og legsteina.
tikrifatofu talaími: 86 607
BeirmiUs talsimi: 68 802
Svo lifðu þau hamingjusömu lífi til æfi-
loka, eins og sagt er í æfintýrunum. Hann
varð sannur og góður kristinn maður. Það má
marka af því, að Jesús áleit hann verðan þess,
að gefa honum lífið í annað sinn, — og það
fvrsta sem hann sá, þegar hann vaknaði til
lífsins í annað sinn. á þessari jörð, var ásjóna
Jesú. Gat hann gleymt því, að lífið var gjöf
frá Guði, og að því átti að lifa honum til
dýrðar?
Hann varð til þess síðar, að veita henni
móður sinni gömlu nábjargirnar. En hann gat
gert það í Jesú nafrii, og þess vegna fylgdi
dauðanum enginn sársauki. Aldrei varð þeim
sundurorða framar. Og þeim fanst, að ekki
gæti þorpið þeirra heitið betur viðeigandi
nafni, því að Nain þýðir: yndislegur staður.
En þegar félögum hans varð það á, að spyrja
hann: Ileyður, Janni, hvernig var það að
deyja? ]m hlevpti hann brúnum og borfði
hugsandi fram undan sér, en brosti síðan og
svaraði: Eg get ekkert um það munað. En
dauður var ég, og Jesús vakti mig til lífsins
aftur. Honum ættuð þið líka að fvlgja.
Lausleg þýðing eftir Th. Arnason.
eimilisl að ið.
I