Lögberg - 16.04.1931, Blaðsíða 4

Lögberg - 16.04.1931, Blaðsíða 4
Bls. 4 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16, APÍRÍL 1931. Högberg Gefið út hvem fimtudag af THE COLUMBIA PRESS, LTD., Cor. Sargent Ave. og Toronto St. Winnipeg, Manitoba. Talsímar: 86 327 og 86 328 Einar P. Jónsson, Editor Utanáskrift blaðsins: The Columbia Press, Ltd., Box 3172 Winnipeg, Man. Utanáskrift ritstjórans: Editor Lógberg, Box 3172, Winnipeg, Man. ^erð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram. The "LögherK” ls prlnted and published by The Columbia Press, Limlted, 695 Sargent Ave., Wtnnipeg, Manitoba. Hvað Veldur? Er svo ber við, að illa staddir, atvinnulausir menn neita vinnu, sæta þeir venjulega þungum áfellisdómi; sumir hafa verið sendir í dýflissu eftir að ljóst varö að þeir höfðu neitað bænda- vinnu, en síðar lapið dauðann með krákuskel á strætum stórborganna. Atvinnuleysi hefir sorfið hart að oanadisku þjóðinni á vetri þeim, sem er í þann veginn að kveðja; þjóðinni stóðu til boða tíu miljón daJa viðskifti við Rússland, er að sjálfsögðu mundu hafa veitt mörgum nauðþurftugum atvinnu; metnaðarins vegna, sá núverandi sambands- stjóm sér ekki fært, að ganga að slíku boði, jafn- framt sem slegið er á þann streng hjá canadisk- um verkalýð, að til vansæmdar megi telja, að vinna að framleiðslu, er pantanir hafi borist að frá Rússlandi.* Þó ekki væri nú að hreinlífið í Montreal léti saurga sig með rússneskum á- hrifum! Eftir eyktamörkum að dæma, er svo að sjá, sem þingið í Quebec mundi miklu fremur sætta sig við það, að verksmiðjuþjónar í Toronto, Brantford og Hamilton, gengi auðum höndum, en að þeim veittist kostur á atvinnu við fram- leiðslu landbúnaðar áhalda handa Rússum. Aðrar þjóðir líta næsta ólíkum augum á mál- ið. Italía hefir fyrir skemstu veitt viðtöku stórri pöntun frá Rússlandi á margskonar vélum, auk þess sem nú eru þar í smíðum þrjú stór verzlun- arskip handa Rússum. Pólland hefir tekið feg- ins hendi á móti pöntun frá Rússum fyrir 70,000 smálestum af stáli, er unnið skal úr í rússnesk- um verksmiðjum. Noregur rekur umsvifamikil viðskifti við Rússland og blygðast sín ekki fyrir; slíkt hið sama gera Bretland og Bandaríkin kinnroða- laust. / Ritið Business Week, sem gefið er út í New York, kemst meðal annars þannig að orð um þetta mál: * ‘ Bann það, er Canada-stjóm hefir sett á vör- ur frá Rússlandi, er líklegt til þess að verða þjóð vorri til drjúgra hagsbóta, því gera má ráð fyrir, að þær tíu miljónir, sem Canada neitaði að selja Rússum landbúnaðaráhöld fyrir, lendi hjá oss.” Þegar alt kemur til alls, og fult tillit er tekið til þeirra margvíslegn örðugleika, sem cana- diska þjóðin á við að búa um þessar mundir, verður þröngsýni sambandsstjórnarinnar við- víkjandi afstöðunni til viðskifta við Rússland, lítt afsakanlegt. Viðhorfið á Italíu Tímaritið “The Living Age,” flutti í janúar- mánuði síðastliðnum, allmerka lýsingni á því helzta, er fyrir augu ber í Róm, meðan á hinum árlegu hátíðahöldum stendur í tilefni af innreið Mussolinis í borgina og valdatöku hans. Varpar ritgerð þessi það miklu ljósi á ýms mikilvæg atriði, er í sambandi við Mussolini og Fascista flokkinn standa, að teljast verður æski- legt að þau komi sem flestum fyrir sjónir; höf- undur ritgerðarinnar er franskur jafnaðar- maður, J. J. Vigne að nafni: Eg kom til Róm þegar hátíðahöldin út af valdatöku Mussolinis stóðu sem hæzt. Musso- lini er sýknt og heilagt á ferð, lætur mikinn og flytur eina ræðu á eftir annari; fánar, skrúð- farir og skrautljós, vekja einkennilega grun- semdarkend hjá útlendingnum, sem er óvanur slíkri hringiðu; það er engu líkara en ægileg orustuvíma hafi heltekið hugi þúsundanna, því svo vígamannlega er látið og mikið borist á; þó verst maður tæpast þeirri hugsun, að hér sé í raun réttri miklu fremur um einskonar látalæti að ræða, en sálræna samúð með ákveðnum mál- stað. Svo má segja, að maður þverfóti hvergi í Róm fyrir lögregluþjónum og embættismönnum hervaldsins; er engu líkara en að þeir, sem með völdin fara, séu með hermanna skrúðfvlkingum sínum um strætin, að reyna að vekja með þjóð- inni nýja dýrkun á hersveitum Cesars, eða stilla sem flestu í það horf, að svo líti út sem í raun réttri sé nú gullöld Rómaríkis hins foma að end- urtaka sig. Athygíisvert er það, hve mismunandi þau svipbrigði eru,:sem yfir hátíoahöldunum hvíla; ópin og ærslin eru öll á hlið Fascista; þetta eru líka þeirra eigin hátíðahöLd; þeir hinir mörgu. er ekki fylla þann flokk, standa hjá þöglir og þunglyndir, sem væri þeim öll þessi undur með öllu óviðkomandi.. Eins og nú horfir við, verður ekki betur séð en að eyðingaröfl undirokunar og ofurvalds, séu að kljúfa ítölsku þjóðina í tvo ósamræman- lega hatursfulla flokka, annar flokkurinn krefst stríðs 0g landvinninga; hinn kýs að búa að sínu í friði. Maður, sem um eitt skeið hafði verið næsta handgengifin Mussolini, var einhverju sinni spurður um það, hvort þjóðin hefði, þegar alt kæmi til alls, verulegar mætur á honum; svarið var á þessa leið: “Sé maður í afhaldi sökum mannkosta og meðfæddra dygða, ætti hann að geta vikið sér við án lögregluliðs. ” Maður verður þess skjótt var, eftir að á land er stigið á ftalíu, hve hart er sorfið að persónu- legu frelsi; það er engu líkara en að einhver sé alt af á gægjum, einhver í humátt á eftir manni, hvert sem leið er lögð. Það gengur undrum næst, hvert ofurkapp hefir verið á það lagt að auglýsa Mussolini; maður kemur tæpast inn í þá búðarholu, að ekki blasi þar fyrst við auga mynd Fascista leiðtog- ans; er hið sama um gistihús og kaffisali að segja; allstaðar er það hann, sem á myndinni steytir hnefann framan í ímyndaða mótstöðu- menn. f flestum búðargluggum blasir við brjóst- líkan af Mussolini úr kopar, gulli eða silfri; þá eru bókaverslanirnar stoppaðar af flugritum um þenna harðsnúna eftirmann Cesars. Uppg’jafa háskóla prófessor komst meðal ann- ars þannig að orði um stjórnarfarið á ítalíu: ‘Hervaldsstjórn hlýtur ávalt að vera í öllum meginatriðum í beinni mótsetning við lífræna heimspeki, vísindi og listir. Hin svonefnda Fascista speki, er í raun réttri ekkert annað en hugarburður, eða húð utan um ekki neitt. Hvernig í dauðanum ættu bókmentir að geta dafnað í slíku andrúmslofti ? Þessvegna er það, að fólkið leitar hugsvölunar í því liðna; það les eitthvað um Garibaldi, Mazzini og byltinguna frönsku, sökum þess að samtíðin veitir ekkert í aðra hönd. Leynifélög á ítalíu eru fleiri en tölum tjáir að nefna; það er engu líkara en sérhver dagur sé þáttur í lokalausum hvíslingalejk. Stríð! stríð! Samtalið snýst ávalt um stríð; þetta ógnandi orð virðist hvergi tungutamara en á ftalíu um þessar mundir. Maður er ekki fyr kominn á land, en stríðsvofan starir manni í augu; í járnbrautarvögnum og sam- komusölum er sjaldnast um annað talað, en út- boð liðs. Hitti maður gamlan kunningja og spyrji hann tíðinda, verður svarið á einn veg: “Stríð, stríð! Auðvitað er það aðeins tíma- spursmál þangað til stríð skellur á. ’ ’ Unglingar, sem byrjaðir eru að fá ofurlitla nasasjón af því livað á seiði er, tala um stríð sem alveg sjálfsagðan hlut og telja það einu hjálparvonina; láta þeir þess þá venjulega jafn- framt getið, að Frakkinn skuli fá sig fullsadd- an í slíkri viðureign; þangað á örvunum að verða stefnt. Eg spurði franskan kunningja minn hvernig honum litist á aðfarir Fascista flokksins á ítalíu og hvert hann héldi að stefndi. Svarið var á þessa leið: “Alt atferli Mussolinis og fylgifiska hans, bendir ómótmælanlega í þá átt, að stríð sé í aðsigi; maður þarf ekki að dvelja lengi á ítalíu til þess að gangn úr skugga um það. Hefir nokkur maður nokkru sinni látið sér slík orð um munn fara, sem Mussolini, önnur eins gífuryrði? Hefir nokkur sá maður nokkru sinni áður verið til á bygðu bóli, er sungið hefir vélabyssum og byssustingjum slíkt lof sem ein- mitt hannf” Svörtu hersveitirnar, eða réttara sagt her- sveitimar í svörtu skyrtunum, ráða lofum og lögum á Italíu; máttur þeirra er ískyggilegur og ögrandi. Fastaher ítölsku þjóðarinnar telur fjögur hundruð þúsundir liðsmanna, auk lög- reglunnar, sem telur hundrað 0g tuttugu þús- und; við þetta bætist svo sjálfboðalið Fascista, er samanstendur af þrjúhundruð og níutíu þús- und æfðra hermanna, sem verið geta til taks nær sem verða vill. 1 sérhverjum apríl-mánuði bætast hernum milli fimtíu og sextíu þúsund nýliðar; að með- talinni þeirri viðbót, má með réttu segja, að því nær miljón æfðra hermanna sé undir vopnum á Italíu. Viðbúnaður sem þessi hefir ávalt stríð í för með sér; alt annað væri óhugsandi. Eins og til hagar á Italíu um þessar mundir, þarf stjórnin sennilega á öllum sínum hersveit- um að halda, til þess að fyrirbyggja að alt fari í bál og brand heima fyrir. óánægjan við Mus- solini 0g flokksmenn hans, er að verða næsta róttæk, þótt öllum hugsanlegum brögðum sé beitt til þess að láta sem allra minst á henni bera. Að tilgangurinn með hersöfnuninni sé slíkur, mega Fascistar samt undir engum kring- umstæðum viðurkenna opinberlega; þeir eru þessvegna nauðbeygðir til að telja sjálfum sér og öðrum trú um það, að til þess geti komið, að ráðist verði á Italíu þá og þegar, og að þess- vegna sé óhjákvæmilegt að hafa voldugar her- sveitir til taks. Hverjum á svo að verjast? Fyrst Frökkum og þar næst Jugó-Slövum. Svo'jtná segja að alt stjórnarfár Italíu áé um þessar mundir miðað við herafla; ekkert spor stigið, fyr en athugað hefir verið nákvæmlega hver afleiðing þess gæti orðið frá hernaðarlegu sjónarmiði. Mussolini staðhæfir, að flðst ríki Norðurálf- uunar hafi myndað samsæri í því augnamiði að koma Fascista hreifingunni fyrir kattarnef, og að Frakkar séu þar fremstir í flokki; þar af leiðandi telur hann alt annað óhugsandi en það, að þjóð sín hervæðist jafnt og þétt, og sé til taks hvenær, sem kallið komi. 1 þeim löndum, er við einræðisstjóm búa, gæt- ir almennisálitsins næsta lítið; er Italía talandi vitni um það. Einstöku menn aðhyllast, víg- búnaðarstefnuna, með það fyrir augum, að svo geti farið, að hún með tíð og tíma bindi enda á einveldi Mussolinis, að herinn kunni að snúast á móti honum nær sem vera vill; rökin fyrir slíku virðast samt sem áður næsta veik. Aðrir hafa af furðulegum ástæðum, sannfærst um það, að í raun réttri muni því nú vera þannig farið, að Frakkar sitji á svikráðum við ítölsku þjóðina, og þessvegna ríði lífið á að vera til taks. Athugull ferðamaður, sem dvalið hefir um hríð í Róm, hverfur þaðan aftur sannfærðari en nokkru sinni fvr um það, að stjórnmálum Italíu viðvíkjandi, sé alt á ringulreið; alt saman ó- ráðið um alræðisvaldið, konungsvaldið, j)jóð- bankann og kauphöllina. Þó leitað sé með logandi ljósi, fyrirfinnast hvergi efndirnir á hinum mörgu og margvíslegu umbótaloforðum Mussolinis og Fascista flokks- ins; alþýða manna býr við örbirgð og and- streymi, og betlilýð f jölgar með ári hverju. Al- ræðisvaldið á fult í fangi með að vernda sjálft sig, hvað þá heldur aðra. Þjóðin er fangi í fáránlegri dýflissu; hún lifir í voninni um það, að einhver þau teikn kunni að ske, innanlands uppreist, eða eitthvað annað, er enda bindi á Fascista farganið. Alvöruefni Sökum hinnar síþverrandi kaupgetu bóndans, getur ekki hjá því farið, að hin ýmsu samvinnu- félög eigi erfitt uppdráttar í ár; veltur þess- vegna mikið á því, að fylstu varúðar sé gætt út- gjöldum viðvíkjandi; gildir þetta einkum og sérílagi um samtök neytenda. Bjá því getur eWíi farið að slíkar stofnanir verði að lána nokk- uð með köflum, því eins og gefur að skilja, er það hart aðgöngu, að synja góðu og heiðarlegu fólki um nauðsynjar. En samtakanna sjálfra vegna, hlýtur það að skoðast óhjákvæmilegt, að ekki verði rasað um ráð fram. Sérhver sú samvinnustofnun, sem lánar von úr viti, horfist í augu við gjaldþrot. Þegar um samvinnustofnanir er að ræða, skal ekki tjaldað til einnar nætur; það er engan veg- inn fullnægjandi að þær lifi og þrífist í dag; þær verða líka að lifa og dafna á morgun. Starfrœksla Þjóðbraut- anna Sum af leiðandi blöðum afturhalds flokksins, virðast ekki með öllu áhyggjulaus út af því hvernig þjóðbrautakerfinu muni reiða af, undir leiðsögp núverandi þing-meirihluta og stjómar; hvort ótti sá, er á nokkrum verulegum rökum bygður skal ósagf látið; en gott er samt sem áður til þess að vita, að slíkt áhrifablað, sem Montreal Gazette skuli hafa vakið máls á því, og það í fullri einurð, hve afarnauðsynlegt sé að þessu fjöreggi canadisku þjóðarinnar verði haldið utan við flokka pólitíkina; bendir blaðið stjórninni á það í fylstu alvöru, að þjóðin muni ekki líða það óátalið í framtíðinni, að farið sé eftir pólitískri flokks afstöðu, þá er skipa skal nýja menn í framkvæmdarstjóm þjóðbraut- anna; einungis hagkvæm reynsla og hæfileikar til starfs, eigi að koma til greina. Blaðið Ottawa Journal, sem er eitt af áhrifa- mestu stuðningsblöðum núverandi sambands- stjómar, tekur mjög ákveðið í sama streng, og skorar á stjórnmálamenn þessa lands, án tillits til flokka, að sýna þjóðbrautakerfinu fullkomið hlutleysi, með því að sýnt sé, að því sé vel og viturlega stjómað undir forustu Sir Henr,y Thornton; farast blaðinu meðal annars þannig •orð: “Sá tími er nú um garð genginn, er telja mátti fólkinu trú um, að þjóðbrautunum, eða réttara sagt starfrækslu þeirra, væri bezt borg- ið í höndum sambandsþingsins og stjórnmála- mannanna. Canada hefir sína sögu að segja í því tilliti; þarf ekki annað en vitna í meðferðina á Inter-colonial brautinni gömlu; hún stcndur þjóðinni vafalaust enn í fersku minni. Eins lengi og þjóðin minnist reynslu sinnar í því efni, og eins lengi og framkvæmdarstjórn þjóð- brautanna er í jafn gpðum höndum og hún er nú, er engin ástæða til þess að óttast um hag þeirra í framtíðinni, og síður en svo nokkur ástæða til breytinga á ráðsmensku.” 12. ársþing Þjóðræknisfélagsins (Framh.)i Þess var getiS í framsögninni, að allir, er í nefndinni hefðu átt sæti, heföu ekki getaö skrifaö undir sökum þess, að sumir væru utanbæjar. Rögnv. Pétursson geröi tillögu um aö forseti skipaöi þriggja manna þingnefnd, R. E. Kvaran studdi. Samþ. Forseti skipaöi Kristján Bjarnason, S. D. B. Stefánsson og Mrs. Guörúnu H. John- son i nefndina. Tímaritsmál tekiö fyrir. Sig. Vilhjálms- son gerði tillögu, er R. E. Kvaran studdi, um fimm manna þingnefnd, er forseti skipaði. Samþ. Forseti skipaöi þessa: Árna Eggertsson, Ingvar Gíslason, Bjarna Davíðsson, J. S. Gillis, Sigurbjörgu Johnson. Bókasafnsmál tekiö fyrir: R. E- Kvaran og Sig. Vilhjálmsson gerðu tillögu um þriggja manna þingnefnd. Samþ. Forseti skipaði Ó. S. Thorgeirsson, Á. Sædal og Jódisi Sigurðsson í nefndina. Forseti las upp bréf frá forseta félagsins Vínlandsblóm, þar sem kvartað er yfir því, að blaðið Free Press hafi skýrt ranglega frá skógræktarmálum í sambandi við sið- asta ársþing Þjóðræknisfélagsins. Mæltist hann til i bréfinu að forseti Þjóðræknis- félagsins leiðrétti nú það mishermi. Forseti gat þess, að sér fyndist ekki á- stæða til leiðréttingar og tók Árni Eggerts- son í sama streng. Fundi var frestað til kl. 8 síðdegis. Fundur var settur kl. 8 að kvöldi og var það skemtifundur, ágæþega sóttur. Samkepni fór fram meðal 6 ungmenna, er öll höfðu áður hlotið silfurpening fyrir íslenska framsögn, um gullpening Þjóð- ræknisfélagsins. Hlaut Friðrik Kristjáns- son verðlaunin fyrir prýðilegan flutning. Dómarar voru Miss Aðalbjörg Johnson, dr. Sig. Júl. Jóhannesson og Mr. Friðrik Swanson. Mr. R. H. Ragnar spilaði á pianó og Mrs. Hope söng, bæði við ágætan orðstír. Forseti séra Jónas A. Sigurðsson flutti kvæði um Skagafjörð, og séra Jóhann Bjarnason flutti snjalla ræðu um metnað þjóða. Starfsfundur var settur kl. 10 f. h. 26. febr. Fundargjörningur lesinn og sam- þyktur. Kjörbréfanefndin lagði fram eftirfar- andi skýrslu: Herra forseti: Kjörbréfanefndin hefir að líkindum lokið sínu starfi. í dag, á öðrum þing- degi, eru aðeins mættir fulltrúar frá tveirn deildum—“Brúin” í Selkirk og “ísland” að Brown. Skrá yfir fulltrúa er sem hér segir: Deildin “Brúin”— Theodór Sigurðsson fer með 19 atkvæði Bjarni Dalman fer með 16 Mrs. Ásta Eiríksson fer með 16 Mrs. S. Johnson fer með 15 Alls 66 atkvæði Deildin “ísland”— Jón J. Húnfjörð fer með 6 atkvæði Jón B. Johnson fer með 2 Alls 8 atkvæði Þá liggur einnig fyrir á þinginu skrá yfir kjörgenga félaga i deildinni “Frón” hér í borg. Á þjóðræknisþingi 26. febrúar, 1931, Ólafur S. Thorgeirsson, B. Dalman. Jafnframt þessari skýrslu afhenti nefnd ' in forseta skrá yfir mikinn f jölda ein- stakra utanbæjarmanna, er staddir voru á þinginu og þátt tóku í þingstörfum. Árni Eggertsson og G. F. Friðriksson lögðu til að nefndarálitið væri samþ. Var það gjört með öllum atkvæðum. A. P. Jóhannsson hafði framsögu fyrir fjármálanefnd. Gat hann þess að hann hefði enga skriflega skýrslu að bera fram um athugasemdir nefndarinnar við skýrslu embættismanna. Þó vildi hann benda á einstök atriði til athugunar. T. d. liti það einkennilega út, er einn liður í reikningn- um væri vextir í Landsbankanum $110.56. En þetta ætti í raun og veru að nefnast gengishagnaður og vextir. Þá benti hann á, að næsta ár yrðu miklu minni tekjur en undanfarið vegna árferð- is í landinu og þar af leiðandi minni aug- lýsingar í Tímaritinu. Bað hann menn að fara gætilega með fjárútlát. Þá átaldi hann hve mikið hefði verið greitt fyrir yfirskoðun og taldi með öllu óviðunandi hve kostnaðurinn væri mikill við fjármála- ritara og skjalavarðarstörfin. Mælti að lokum með 'því að fjármálaskýrslurnar væru samþyktar. Árni Eggertsson gjörði grein fyrir nauð- syninni á að borga fyrir fjármálaritara og skjalavarðarverkið. Hefði Ó. S. Thor- geirsson tekið þetta að sér fyrir bænar- stað nefndarinnar og væri ekki ofborgað fyrir starfið og húsnæði fyrir bókasafnið. A. P. Jóhannsson taldi ekki unt að fá hentugri mann en þann, sem nú gegndi verkinu, en hann taldi ráðstöfunina að greiða fyrir verkið óheppilega. Bókasafn- ið væri ekki notað og væri ófært að eyða stórfé fyrir vörslur safnsins. Um greiðslu fyrir fjármálaritarastarfið fanst honum ekki eiga að vera að ræða. Halldóri Bar- dal hefði að vísu verið greidd þóknun, en það hefði verið fyrir að koma starfinu í rétt horf. En greiðslunni mætti ekki halda áfram eftir að bókfærslan væri komin í viðunandi horf. Sig. Vilhjálmsson taldi ekki ólíklegt að komast mætti af með minni vinnu við fjár- málaritarastarfið með því að nota blöðin betur til auglýsinga. Um bókasafnið gat hann þess að það virtist ófyrirsynju stofn- að, þvi að íslendingar yæru hættir að lesa sæmileg rit. O. S. Thorgeirsson bað sér hljóðs og gjörði grein fyrir því verki, sem hann hefði annast. Taldi liann sig sízt betur staddan fjárhagslega þótt hann fengi þessa greiðslu. Verkið væri svo mikiö, að sann- 1 meir en þriðjung aldar hafa Dodd’s Kidney Pills verið viður- kendar rétta meðalið við bakverk, gift, þvagteppu og mörgum fleiri sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf- sölum, fyrir 50c. askjan, eða sex öskjur fyrir $2.50, eða beint frá The Dodds Médicine Co., Ltd., Toronto, ef bopgun fylgir. leikurinn væri sá, að þetta væri engin borgun. Taldi hann það hina mestu fjar- stæðu, að enginn kostnaður yrði af starf- inu, þótt bókfærsla væri komin í rétt horf. T. d. yrði hann að senda út um 3,000 bréf árlega. Þá væri mikið starf við útsend- ingu Tímaritsins. Þá mætti geta þess að tekist hefði að selja alla History of Ice- land, sem menn hefðu örvænt um að nokk- uru sinni gengi út. Benti hann ennfrem- ur á, að Bókmentafélag íslands greiddi 2000 krónur fyrir samskonar starf og hér væri um að ræða. Að lokum gat hanri þess að það væri vafalaust þægilegt að fá mann til þess að vinna þetta fyrir ekkert, en þó taldi hann ekki óliklegt að félagið kynni að iðrast þess síðar ef sú stefna væri tekin upp. Nefndarálit fjármálanefndar var þvi næst samþykt með öllum atkvæðum. íþróttamál tekið fyrir. Carl Thorláks- son las upp nefndarálit, er svo hljóðar: Vér undirritaðir, sem kosnir vorum til þess að íhuga íþróttamálið, leggjum eftir- farandi tillögur fyrir þingið. I. Vegna vaxandi áhuga yngri kyn- slóðarinnar íslenzku vestan hafs fyrir “Hockey” leikjum, mælum vér með þv» við hið háttvirta þing, að það veiti alt að $25.00 fyrir bikar, er kept verði um ár- lega. 1 2. Að þriggja manna milliþinganefnd verði kosin á þessu þingi til þess að ann- ast um þetta mál og semja reglugjörð fyr- ir samkepninni um bikarinn. 3. Ennfremur viljum vér mælast til þess að stjórnarnefnd þjóðræknisfélags- ins styrki íþróttafélagið “Fálkann” á þessu ári, að ‘svo miklu leyti sem hún sér sér fært. Carl Thorláksson, G. L. Jóhansson, D. Björnsson. R. E. Kvaran lagði til að ræða nefndar- álitið lið fyrir lið. J. P. Sólmundsson studdi. Samþykt i einu hljóði. Árni Eggertsson lagði til að 1. liður væri samþyktur. Stutt af mörgum og sam- þykt. ' Árni Eggertsson gjörði breytingartil- lögu við annan lið, að stjórnarnefnd væri falið að semja reglugjörðina í stað milli- þinganefndar. J. P. Sólmundsson studdi °g gjörði grein fyrir stuðningi sínum i ræðu. Var breytingartill. samþ. Árni Eggertsson lagði til og J. P. Sól- mundsson studdi, að þriðji liður væri sam- þyktur. Samþ. Nefndarálitið með áorð- inni breytingu borið upp og samþ. Útbreiðslumál tekin fyrir. J. P. Sól- mundsson las upp eftirfarandi álit: Þingnefndin í útbreiðslumálum leggut til, að þingið heimili félagsstjórninni alt að $300 útbreiðslustarfi til eflingar á þessU ári. Hitt vill ækki þessi þingnefnd færast í fang, að semja félagsstjórninni neinaf reglur um það, hvernig því fé skuli varið. Slíkt mun mjög verða að fara eftir því, hvað bezt á við, á hverjum stað og tíma. J. P. Sólmundsson, Árni Eggertsson, Ólafur S. Thorgeirsson, Mrs. J. E. Eiríksson, H. Kristjánsson. Flutti framsögumaður skörulega ræðu með nefndarálitinu um það, hve tækifærið væri sérstaklega mikið nú til útbreiðslu. R. E. Kvaran taldi heppilegra að nefnd- in athugaði hvort ekki væri unt að koma með ákveðnari tillögur en gjört væri í nefndarálitinu. J. . P. Sólmundsson gjörði grein fyrir því, að hann hefði sjálfur komið fram með ákveðnar og sundurliðaðar tillögur á þingi fyrir tveimur árum en mbnn hefðu ekki fært sér þær í nyt. E. Sigurðsson og G. F. Friðriksson lögðu til að vísa álitinu aftur til nefndar- innar. Árni Eggertsson taldi betra að mælast til þess við væntanlega stjórnarnefnd að hún tæki bendingar, sem fram kynnu að koma frá einstöku mönnum, til greina, en samþykkja frumvarpið. J. P. Sólmunds- son mæltist einnig til að það væri sam- þykt í þessum búningi^. Var þá tillagan dregin til baka af E. S. og G. F. F. og nefndarálitið síðan samþykt. Á. P. J. benti á, að betur færi á því, að nefndarálit, sem hefðu fjárútlát í för með sér væru send fjármálanefnd til umsagn- ar áður en þau væru samþykt. Forseti kvaðst skyldi taka þessa bend- ingu til greina það sem eftir væri þings- ins. Fundi frestað til kl. 2 e. h. Fundur settur kl. 2 e. h. Fundargjörn- ingur lesinn upp og samþyktur. Forseti setti Guðm. Árnason í stað J. Gillis, sem ekki hafði getað starfað, í útgáfunefnd Tímaritsins. Nefndarálit lágu engin fyrir, svo forseti tók tækifærið til þess að ræða um og minna menn á Selskinnu. Gjörði hann grein fyrir til hvers menn hefðu viljað efla með bókinni og mælti fastlega með því að mexm skrifuðu nöfn sín og vandamanna sinna 1 bókina. Framh.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.