Lögberg - 16.04.1931, Qupperneq 6

BIs. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. APRÍL 1931.
■— LYDIA —
EFTIR
ALICE DUER MILLER.
“Eg held Benny sé að ganga af vitinu,”
sagði hún.
“Eg held þú sért að því,” sagði Elinóra.
“Hvað gerði þetta svo sem til?”
“Þú segir þetta vegna þess, að þú ert vit-
laus eftir honum. Ef eg væri skotin í honum,
þá hætti ég kannske líka að sjá hvað sæmilegt
væri gagnvart honum; en eins og er—” *
Elinóra stóð upp. >
“Eg ætla að fara heim,” sagði hún. “Vilt
þú, Bobby, gera svo vel og segja Morson, að
láta koma með bílinn, Góða nótt, Lydía. Eg
hefi aldrei lifað leiðinlegra kveld en þetta.”
“Góða nótt,” sagði Lydía mjög þurlega.
Bobby fylgdi Elinóru út í bílinn, sem þau
þurftu að bíða eftir stundarkorn.
“Það er ekki nema von þér mislíki þetta,”
sagði hann. “En þú ert ekki reið við hana,
Elinóra, vona égf” sagði hann.
“Auðvitað er ég reið,” svaraði liún, Bobby.
“Það er ómögulegt að komast af við fólk, sem
svona hagar sér. Eg hefði getað haft hein-
línis skemtilegt kveld heima, en svo sendir hún
eftir mér, til þess að láta mig lenda í þessu.”
“Hún er ekki oft svoná,”
“Oft! Nei, það kæmi þá nú ekki til mála, að
hafa nokkuð saman við hana að sælda.”
“Hún var reglulega skemtileg hjá Emm-
ons, glöð og vinsamleg og öllum féll svo vel
við hana. En heyrðu, Elinóra. Eg sagði ekki
að O’Bannon væri drykkjumaður. ”
“Auðvitað sagðir þú það ekki.”
“En hann drakk töluvert stundum, þegar
hann var í skóla og eg sagði henni þetta og
bað hana að minnást aldrei á það.”
“Það var nú ekki til mikils, að biðja Lydíu
þess. ”
“Finnurðu ekki svo mikið til með henni
stundum, að þér liggi við að gráta yfir
hennif”
“Nei, það er nú ^eitthvað annað,” sagði
Elinóra.
Strax þegar liún var farin, hljóp Bobby upp
á loft og drap á dyr á heybergjum Miss Benn-
ett. Hún sat aðgepðarlaus í djúpum stól og
líktist meir barni, en roskinni konu.
“Þetta er óþolandi,” sagði hún. “Það er
ómögulegt að lifa við þetta. Eg fæst ekki um
það, þó hún meti ekki neins það sem fyrir
hana er gert, og sjái aldrei það sem aðrir
leggja í sölumar fyrir hana. En þegar hún
verður svona hreint og beint ruddaleg—”
“Miss Bennett,” sagði Bobby alvarlega,
“Þegar eitthvað gengur á móti kvenfólkinu,
þá grætur það, en þegar eitthvað gengur á
móti karlmönnunum, þá blóta þeir. Lydía hef-
ir eitthvað af báðum, hún gerir eiginlega hvort-
tveggja.”
Miss Bennett leit til hans, og það var ekk-
ert nema góðvildin ein í augnaráðinu.
“Það verður einhver 5 kenna henni að
haga sér öðruvísi en svona. Eg get það ekki.
Eg get bara kent með-því að vera sjálf stilt
og góðlátleg, hverju sem eg mæti, en hún lærir
ekkert af því. Það er ibezt fyrir okkur báðar,
að ég fari, og láta einhvem annan reyna að
kenna henni.”
Bobby settist niður og tók utan um báðar
henduraar á hennL
“Enginn getur kent henni, góða Benny,”
sagði hann. “En lífið sjálft getur kent henni,
og það gerir það. En á þann hátt lærir mað-
ur ekki nema með miklum sársauka, og eg
kvíði því alt af, að eitthvað slíkt komi fyrir
Lydíu. Þess vegna mega vinir hennar ómögu-
le£a yfirgefa hana, og eg vona þú gerir það
ekki. Mér finst hún stundum brjóstumkenn-
anlegasta manneskjan, sem eg þekki. Mér
liggur stundum við að gráta yfir henni.”
“Brjóstumkennalnleg1!” sagði Miss Ben-
nett og var eins og henni fyndist þetta ein-
hver fjarstæða.”
“Já, hún er eins og barn, sem er að leika
sér með voðann. Jafnvel í kveld fanst mér
hún brjóstumkennanleg. Hún má ekki við því,
að missa þessa fáu vini sem hún á, og sem í
raun og vem þykir nokkuð vænt um hana, eins
og þig og Elinóru. Eg held alt af áfram að
vera vinur hennar, hvað sem hún gerir.”
“Hún misbýður ástúð okkar og góðvild,”
sagði Miss Bennett.
Bobby stóð upp.
“Það er nú svo sem enginn efi, að hún ger-
ir það,” sagði hann. “Eg er viss um, að þeg-
ar eg kem ofan, segir hún einhver bituryrði
við mig, sem hún vorður sjálf búin að gleyma
á morgun, en eg man alla æfi.”
Hann brosti góðlátlega og glaðlega, og fór
út úr herberginu. Þegar hann kom ofan í
stofuna, var Lydía þar að ganga um gólfið.
'Hún var að raula lag fyrir munni sér.
“Það sýnist alt hafa farið út um þúfur, að
við getum spilað,” sagði Mn.
“Það fór áreigðanlega út um þúfur,” svar-
aði Bobby.
“Er ekki Filinóra óþolandi?” sagði Lydía.
“Hun þarf alt af að vera öllum öðrum meiri.
Ekki nema það þó, gerir sér lítið fyrir og
skipar sV-o fyrir, að minn bílstjóri taki sig
heim í mínum bíl, rétt eins og hún væri einhver
prinsessa.”
“Eg sé ekki neitt í fari hennar, sem mér
finst öðruvísi en það ætti að vera. ”
“Eg býst við, að þú hafir verið að tala við
þær báðar, og reyna að binda um sárin, sem
þær munu þykjast hafa verið særðar,” sagði
hún. “Sagðirðu þeim, að þú vissir, að eg
meinti ekki neitt af því, sem eg sagði? Eg er
viss um, að þú hefir gert það. En mér var
full alvaia og eg hefði vel mátt segja meira.
Eg skal segja þér, Bobby, að mér þætti vænt
um, að þú værir ekki að rekast í því, sem þér
kemur ekkert við.”
“Eg skal ekki gera það,” sagði Bobby og
fór lit úr herberginu.
Hann fór út og gekk fram og aftur um
garðinn. Tunglið var ekki komið upp, en það
var stjömuljós og næturloftið, var svalt. Hann
hugsaði um aðrar konur, sem vora svo miklu
Dlíðlyndari og elskulegri í raun og veru, heldur
en Lydía. Hvernig gat á því staðið, að hann
var henni svona rígbundinn? Hann spurði
sjálfan sig að því hvað eftir annað, en án þess
að svara spurningunni, eða komast að nokk-
urri niðurstöðu, var hann aftur kominn inn til
Lydíu.
“Eigum við ekki að spila, þó við séum ekki
nema tvö ein?” spurði hánn.
Hún var til með það, og þau settust við
spilaborðið. Bobby komst strax aftur í gott
skap, en Lydía átti erfiðara með það. “Benny
er óttalega þrá,” sagði hún og lagði frá sér
spilin. “Hún gerir alla hluti eins og henni
finst að mér ætti bezt að líka, en reynir aldrei
að skilja, hvað mér í raun og veru líkar.”
“Benny er alt af svo góð og blíð.”
“Einmitt þess vegna heldur fólk, að eg sé
næstum óþolandi harðlynd, það finnur mis-
muninn. Hún er blíðlynd, en hún er þrá og
hefir sitt fram engu að síður. ”
“Þú krefst ekki að hafa alt, eins og þú vilt
helzt hafa það sjálf, Lydía?”
Þau voru komin mjög nærri því, að rifja
upp alla sömu söguna aftur, en úr því varð þó
ekki, því Lydía skifti um umtalsefni og varð
alt í einu miklu góðlátlegri en áður.
“Eg skal segja þér, Bobby, að mér líður
óttalega illa út af þessu, sem kom fyrir með
Evans. Það er undarlegt, hvað manni fer að
verða ant um manneskju, sem svona er alt af
með manni.-’
“Það er óttalegt, að hún skyldi gera þetta.”
“Já,” sagði Lydía og horfði beint fram
undan sér, eins og hún væri í þungum þönkum.
“Eg held að það, sem mér þykir allra verst, sé
það, að hún skyldi ekki segja mér frá þessu.
Neitaði því þverlega, rétt eins og eg væri ó-
vinur hennar. En svo meðkennir hún alveg
strax, þegar lögmaðurinn fer að tala við
hana.”
“Það er nú ekki nema við að búast, að lög-
maður hafi öðrum betra lag á því, að fá fólk
til að meðganga glæpi.”
Hún skifti enn um umtalsefni.
“Heldurðu að það sé eiginlega nokkuð al-
varlegt á milli þeirra, þessa lögmans og Elin-
óru? Það væri óttalegt, ef hún giftist manni
ems og hann er. ”
Bobby vildi reyna að þóknast henni og svar-
aði á þá leið, að hann héldi ekki að það kæmi
til nokkurra mála, að hún færi að giftast lion-
um, en sjálfur var hann þó engan veginn viss
um það.
“Þú heldur, að hann sé bara að sækjast eft-
ir henni?”
“Nei, blessuð vertu!” sagði Bobby. “Eg
held ekki, að hún sé stúlka, sem O’Bannon
kærir sig mikið um, nema kannske sem vin-
stúlku. Kona, sem hann gæti veriÖ ánægður
með, yrði að vera alt öðru vísi.”
“Heldurðu það?” sagÖi Lydía og fór aftur
að spila.
Þau spiluðu í tvo klukkutíma og skap henn-
ar stiltist töluvert í bráÖina. En það sótti í
sama horfið aftur, þegar hún var háttuð og
búin að slökkva ljósið. Hún gat ekki sofnað
og henni fanst flest öðru vísi heldur en það
ætti að vera. Henni fanst lífið tómt og til-
gangslaust.
Hún kveikti aftur og las þangað til komið
var fram undir morgun. Lydía hafði lifað
margar slíkar nætur.
VI. KAPITULI.
Joe Thorne hafði haft gaman af því að segja
sögur af Lydíu, þegar hún var lítil, og áður en
Miss Bennett kom til hans. Einu sinni, sem
oftar, hafði hún verið eittlivað óþekk og hann
hafði verið harður við hana og hirt hana eitt-
hvað. Rétt á eftir hafði hún komið til hans og
sagt: “Ef þú ert ekki lengur reiður við mig,
pabbi, þá er ég ekkert reið við þig.”. Þessu lík
var hún enn í dag. Hún var ávalt fús til sátta,
en hún átti erfitt með að tala við fólk, sem liún
varð ósátt við, en hún hafði alt af einhverja
vegi til að láta fólk skilja, að hún væri sátt viÖ
það, þó hún segði lítiÖ eða ekkert. Sjálf var
hún ávalt til þess búin að fyrirgefa.
Elinóra var líka til með að fyrirgefa. Henni
fanst hún vel geta staðið sig við það, eins og
á stóð, því hún hafði sýnt Lydíu það strax um
kvehlið, hvernig henni féll, að hún skyldi haga
sér eins og hún gerÖi, með því að fara heim
umsvifalaust. Þetta uppþot hafði þó sínar
afleiðingar, fyrir alla hlutaðeigendur. Eftir
þetta mátti Lydía aldrei lieyra svo minst á
O’Bannon, að hún yrði ekki æf, eða að minsta
kosti mjög ósanngjörn í lians garð.
Nokkrum dögum seinna kallaði skrifari
Homans dómara upp í síma og spurði liana
hvort hún gæti þægilega komið og talað við
dómarann þá sennipart dagsins. Hann
}»urfti að fá hjá henni einhverjar upplýsingar
viðvíkjandi stúlkunni, sem hjá henni hafði
verið, Evans að nafni. Lydía tók þessu ekki
nærri vel og þaÖ leit út fyrir um stund, að liún
ætlaði alls ekki að fara. Eftir nokkra stund
lofaði hún þó að koma og eftir það var auð-
fundið, að hún hugsaði ekki um annað en þessa
tilvonandi heimsókn til dómarans.
Það var orÖið mjög áliðið dagsins, þegar
hún kom til dómarans. Henni var vísað inn í
skrifstofu hans, sem var lít úr rétta^salnum.
Bókaskápar voru þar með fram öllum veggj-
um, og allar voru bækurnar bundnar í skinn-
band. Þetta var í nóvembermánuði og veðrið
var heldur kalt og ónotalegt. Hún liafði ver-
íð að leika golf og að því búnu hafði hún feng-
ið sér te í veitingaskálanum við leikvöllinn.
Hún var í ljósleitri yfirhöfn og með rauð-
leitan liatt á höföinu, sem náði langt- ofan á
ennið.
Hvemig sem á því stóð, þá hafði dómarinn
einhvemveginn ímyndað sér, að Miss Thome
væri nokkuð roskin og ráðin, auðug stúlka, og
í alla staði mjög virðuleg. Honum brá því dá-
lítiÖ við að sjá hana, þessa ungu stúlku, sem
var svo alt öðru vísi, heldur en hann bjóst við.
Hann horfði á hana góða stund út undan gler-
augunum og var nú, eins og oft endraraær,
annars hugar, eða leit út fyrir að vera það.
Honum datt í hug, að hér væri ekki alt með
feldu, og hér væri komin ein af þessum léttúð-
ugu stúlkum, sem oft gera dómurum og lög-
lögreglumönnum lífið leitt, í stað hinnar auð-
ugu, ungu konu, sem hann vildi finna.
Jafnvel eftir að hann var loksins kominn í
skilning um, að þetta væri rétta stúlkan, gekk
samtalið heldur ógreiðlegai. Dómarinn var
maður um sextugt, alrakaður og fölleitur.
Dómarastaðan, sem hann hafði gegnt í mörg
ár, hafði gert hann dálítið einrænan, nema
hann hafi kannske verið það að eðlisfari. Nokk-
uð var það, að hann fór sinna ferÖa, og þegar
hann átti tal við einhvern, varð það að ganga
eftir hans nótum. Nú t. d. fór hann nákvæm-
lega yfir alt þetta þjófnaðarmál og skýrði
vandlega hvertj atrið.i fyrir Lydíu, sem var
afar óþolinmóð að hlusta á alt þetta, sem hún
þóttist vita, að minsta kosti eins vel og dóm-
arinn. “Skelfing er þessi karl leiðinlegur, ”
hugsaði hún, og það var rétt komið að henni
að segja það. “Því er hann að segja mér alt
þetta? Það er rétt eins og hann viti ekki, að
það var ég, sem stolið var frá.” Ef dómarinn
hefði þekt Lydíu, hefði hann vel getaÖ séð, að
hún var hvað eftir annað rétt að því komin, að
hlusta ekki á hann lengur, en bara fara sfna
leið. Hún gerði það þó ekki, og loksins fann
hún, að hann var kominn að efninu.
“ Saksóknarinn segjr mér, að yður finnist,
að dálítiÖ kæruleysi hafi kannske átt sér stað
af yÖar hendi, eigum yðar viðvíkjandi, sem ef
til vill gæti að einhverju leyti verið ték,ið til
greina, þegar dómur er uppkveðinn í þessu
máli ’ ’
Hann komst ekki lengra.
“ Saksjóknarinn, segið þér?” sagði Lydía,
og hún sagði það þannig, að auðskiliS var, að
hún vildi láta það skilið, að hún gerði eins lítið
úr því, sem hann sagÖi, eins og mögulegt var
að gera.
Dómarinn skildi það nú samt ekki.
“Já,” hélt hann áfram. “Mr. O’Bannon
segir mér, að hún hafi algerlega litið eftir ör-
yggisskápnum, án nokkurs^”
“Mr. O’Bannon hefir algerlega rangt fvrir
sér,” sagði Lydía með áherzlu.
“Þér lítið þá ekki svo á,” sagði dómarinn,
“að hér sé um nokkuð, það að ræða, af yÖar
hendi, sem gæti verið stúlkunni til nokkurra
málsbóta, þó það auðvitaÖ gæti ekki í raun og
veru afsakaÖ gerðir hennar?”
“Alls ekki,” svaraði Lydía. “Og eg hefi
aldrei sagt nokkuð það við nokkurn mann, sem
gæfi honum tilefni til að ímynda sér þetta,”
“Þá hefir mér ekki verið skýrt rétt frá
þessu,” sagði dómarinn.
“Áreiðanlega ekki,” sagði Lydía og sleit
samtalinu þar með, með því að fara út lír her-
berginu.
Þegar hún kom út úr byggingunni og gekk
út að keyrslubrautinni, þar sem bíllinn beið
hennar, gekk maður í veg fyrir hana og leit út
fyrir, að hann hefði verið að bíða eftir henni.
Það var lögreglumaður og hún sá, að það var
sami maðurinn, sem hún hafði mútað með arm-
bandinu fyrir fáum dögum. Þetta var allra lag-
lega-sti piltur, jafnvel unglegri heldur en hann
hafði sýnst henni, þegar hún sá hann áður.
Hann stóð kyr og hélt á húfu sinni í hendinni,
og var sjáanlega töluvert vandræðalegur.
“Eg hefi nokkuð, sem eg helcf að yður til-
lievri. , Eg ]iarf að skila því,” sagði hann og
stakk hendinni í vasa sinn, eins og hann væri
að leita þar að einhverju. Þetta var nokkuð,
sem henni fanst ekki geta komið til mála.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENBT AVE. EAST. - - ' WINNIPEG, MAN.
Yard Office: öth Floor, Hank of Haniilton Cliambers.
“Þeir, sem þiggja mútur, verða að sætta sig
við það, sem orðið er,” liugsaði liún með sjálfri
sér, en sagði ekkert og fór inn í bílinn og kéyrði
fieimleiðis.
Svo sem klukkustund seinna fór dómarinn
að segja O’Bannon, að Miss Thörne liefði kom-
ið og talað við sig. Hann byrjaði á því, að tala
um þetta auðuga, unga fólk. Hvemig það klæddi
sig, og hvernig það liti út og livernig framkoma
þess væri. “Hún kom inn til mín, með eldrauð-
an hatt á höfðinu” —dómarinn átti bágt með
að greina liti — “og í pilsi, sem náði ekki nema
rétt ofan á hnéð. Frek eins og ég veit ekki livað,
og hörð eins og steinninn. Mig langaði til að
segja henni, að sumt af því sem íaðir hennar
gerði, var ekki nákvæmlega lögum samkvæmt.
En réttvísin var nokkuÖ lin í sóknum í þá daga.
Joe Thorne var ófyrirleitinn maður í meira
lagi. Þekkið þér þessa stúlku?”
“Eg hefi kynst henni ofurlítið,” sagði
O’Bannon.
“Mér geðjast alls ekki að henni,” sagðijlom-
ans dómari. “Eg skil naumast, hvernig manni
getur geðjast svona illa að jafn fallegri stiílku,
eins og Miss Thome er. En hvað sem því líður,
þá skal þessi ólánssama stúlka fá vægan dóm.”
O’Bannon hneigði sig fyrir dómaranum.
Þetta var einmitt það sem hann vildi.”
En dómurinn, sem Homans dómari áleit
vægan — ekki minna en þrjú og hálft ár, og ekki
meira en fimtán ár — var alt annað en vægur,
að því er Lydíu skildist. Henni ofbauð og hún
varð óttaslegin. Hún hafði fyrir skömmu kom-
ið í fangelsi með Mrs. Galton, og henni hafði
virzt fangavistin afar ógeðsleg. Þar var alt
eitthvað svo langt frá því, sem henni fanst við-
unandi. Fangarnir voru alt öðru vísi en annað
fólk, að henni fanst, og svo var mikill skortur
á dagsibirtu og hreinu lofti, og fangaverðirnir
voru eitthvað svo voðalegir. Hún mátti ekki
láta það viðgangast, að Evans þyrfti við slíkar
hörmungar að búa í fimtán ár. Þetta fékk þeim
mun meira á hana, sem hún vissi, að hún viður-
kendi það ekki, að hún hefði ekki revnt að koma
í veg fyrir þetta meðan tími var til.
Hún las þessar fréttir í rúmi sínu einn morg-
uninn, meðan hún var að boTÖa morgunmatinn,
en hætti þegar við að borða og fór til Miss
Bennett.
“Hér er alt of langt gengið,” sagði hún og '*
var mikill gustur á henni. “Fimtán ár! Þessir
menn hljóta að vera gengnir af vitinu! Þú
verður að koma með mér alveg strax, Benny.
O’Bannon og við verðum að fá þessu breytt.
Hugsa sér annað eins! Og það eftir að hún
hafði meðgengið. Eg hélt alt af, að það hefði
verið heimskulegt af henni að meðganga.”

VARÐVEITA HEILSU
FJÖLSKYLDUNNAR
Eddy’s mjúki og góði Tissue
pappírinn er algerlega hættu-
laus hvað heilsuna snertir, því
hann er vandlega hreinsaður með
efnum, sem útrýma öllum óhrein-
indum og sóttkveikjuefnum.
“WHITE SWAN" Snjðhvítur,
hreinsaður pappír. Strangar
varnir fyrir óhreinindum, 750
blöð.
‘“ÖREADNOU6HT" Mjög ö-
dýr Eddy tegúnd. Sjö únzur
af bezta pappfr í hverjum
stranga.
“NAVY” Full vigt af ágætis
hreinsuðum tissue-pappir—700
blöð af mjúkum, góðum hættu-
lausum pappír.
THE E. B. EDDY COMPANY LIMITED, HULL, CANADA
Búa til pappír og pappírsvörur eingöngu.
72