Lögberg - 21.05.1931, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. MAl 1931.
Bl>. S.
Örlög ráða
Skáldsaga eftir H. St. J. Cooper.
IV.
Hákarla/rnir.
Langur dagur og niðdimm nótt voru liðin
^já. Belmont starði þurrum og sárum augum
a hvíta glitrandi rönd framundan, og niður af
brestandi bylgjum barst að eyrum hans.
Hann hafði sagt ungu stúlkunni það fyrir
rettum sólarhring, að hann væri ekki sjómaður,
°g þó þekti hann svo mikið til hafsins, að hann
gat lesið úr augljósum merkjum. Þessi hvikula
íroðurák og bylgjuniðurinn hlaut að vera öld-
ur, sem brotnuðu á grynrii, og það var að öllum
líkindum vottur þess, að land væri í nánd. En
það gat einnig boðað, að litli veikbygði bátur-
U1n þeirra mundi að fáum mínútum liðnum
hanga fastur á hvössu kóralgreinarhorni eða
Peytast upp á boða eða sker og tætast sundur
stafnanna á milli, — en þá yrði dauðinn líka
hægur og skjótur.
Belmont sat í skutnum og krepti hnefana
utan um hástokkana. Brimniðurinn jókst í sí-
fellu og magnaðist ógurlega, brotkambamir
hvítnuðu og risu hærra og hærra. Umhverfis
bátinn tók sjórinn til að ókyrrast og ólga, og
haldar sjógusur skvettust framan í hann; alt í
einu tók báturinn að hringsnúast með geisi-
hraða; hann hafði lent í hringiðu, og Ralph sá
brimlöðrið |>eytast fram hjá stórum flökum. Nú
v°ru þau alveg inni í brimgarðinum, sem sauð
°g beijaði alt í kringum bátinn. Sjórinn glitr-
aði 0g glóði í sólelfunum, sem brutust gegn um
úðalöðrið.
Hann sá svartar klettasnasirnar stinga upp
úr brimrótinu öðm hvoru. Ef einhver þeirra
næði í bátinn, var úti um þau.
Og nú kom líka að því. Hann sá oddhvassa
blettasnös rétt framan við bátinn, sem byltist
°g veltist beint í áttina til hennar. Hann tók að
hugsa um, live lengi maður mundi verða að
úrukna, og hann hugsaði líka um það, hvort
hann mundi geta staðist freistinguna. til að selja
Hf sitt sem dvrustu verði. En hvað vildi hann
annars með lífið núna?
Báturinn barst með flughraða beint að
hlettasnösinni, en þá kom hliðhalt straumkast
þeytti honum á þvert. Klettasnösin seig
Hamhjá, brimlöðrandi hringiðan lá að baki, og
nú flaut báturinn rólega á blátæru lóni, sem var
Vgnt og ládautt eins og á tjöm.
Löðurúðinn var horfinn. 1 gullnu sólarflóð-
lnu sá hann sendna strönd, tæpa hundrað metra
Há sér, og ofan við sandana gljágræna kletta,
Hufi þakta, og há og grannvajin pálmatré inn á
núlli. Gróðurinn var frumrænn og geisi fjöl-
breytilegur, og hingað og þangað glitruðu
grannir silfurþræðir, þar sem smálækir blik-
ubu í ótal bugðum á leið sinni gegn um kjarrið.
Effington lávarður lyfti höfði. Hann var
nærri því svartur orðinn í andliti, augun sokkin
1 djúpar holur, og munnurinn gapandi, augna-
ráðið var starandi, og tungan hékk bólgin og
svÖrt út á milli tannanna. Hann lá ofurlitla
stund í hnipri og starði til lands og barðist við
ab koma upp einhverju hljóði., Hann veifaði
handleggjunum tryllingslega í kringum sig og
benti á silfurþræðina inni á laufskrúðugri
ströndinni. Svo rak hann upp hást garg og
steypti sér útbyrðis.
“Hægan, liægan — bíðlð þér við!” kallaði
Lelmont ósjálfrátt, en það var of seint. Ef til
vill hafði báturinn orðið lekur, er hann byltist
>Hr flúðirnar, án þess að hann hefði tekið eftir
bví, hann gat ekkert um það sagt, hann vissi að-
eins, að augnabliki síðar lá hann sjálfur og
°g luislaði í lóninu.
Unga stúlkan? Hún var eflaust dáin, hún
hafði sjálfsagt dáið fyrir mörgum stundum síð-
an; en hann varð þó að ganga úr skugga um
bað. Hann fór að hugða um það, hve ótrúlega
iifseig hún hefði verið. Ef til vill væri líf með
benni enn þá.
Og alt í einu kom hann auga á hana, eða
Httara ságt á gullið höfuð hennar, sem flaut í
Vgnu lóninu. Belmont var duglegur sundmað-
nr, hann náði til hennar í einu vetfangi og varð
Pess var, að hún var á lífi. Hann fann, live
höndin litla greip í hann, er liann kom að henni.
HaCnn tók öðrum arminum utan um hana og
stefndi til lands.
Lað var aðeins örstutt til lands. Fram-
nádan lá ströndin glitrandi hvít í morgunsól-
lnni. Liti hann niður á við, gat hann séð kór-
ail>otninnn í lóninu gegn um tæran sjóinn. Alt
1 einu glumdi við hátt og hræðilegt öskur. Hann
upp. Inni á ströndinni stóð Giles og veif-
nÖ1 handleggjunum æðislega og barðist við að
aha eitthvað. Hann benti og benti út eftir,
Helmont leit ósjálfrátt aftur. Sá haim þá
s.]on þá fyrir aftan sig, er skotið gat hinum
ngaðasta skelk í bringu.
Svartur, oddhvass uggi skar eldsnögga
' iaumrák gegn um lygnt sjávarborðið, og
1 .'u U eHir kom annar og sá þriðji — það voru
-nflar’ sem ettu bau„ og ströndin var ennþá
bojkom framundan.
h vebnont hugsaði sig um með • eldingar-
ma°a. Að svo stöddu var engrar hjálpar að
ta frá manninum inni á ströndinni. Bel-
} °nt hafði mælt og vegið Effington lávarð í
ha^ Ser homst að þeirri niðurstöðu, að
hefív Værl su auðvirðilegasta bleyða, sem hann
1 nokkurn tíma hitt á.
Dauðinn var rétt á hælunum á honum —
livass þríhyrndur uggi, silfurhvítur skrokkur
og margfaldur, hárbeittur tanngarður. Hann
liugsaði fyrst og fremst um ungu stúlkuna,
sem hann hélt á í fanginu. Hún var rétt að
rakna við aftur. En hvers virði var hún eig- '
inlega fyrir hann? Hvaða kröfu hafði hún á
liendur lionum? Hún liafði aldrei kært sig
minstu vitund um hann. Ekkert væri auðveld-
ara en að sleppa henni, láta hákarlana fá sitt,
og bjarga sjálfum sér á meðan. Giles hefði ó-
efað kosið þenna kost; en Ralph beit . saman
tönnunum og sór þess dýran eið, að aldrei
skvldi liann fara þannig að.
Indíánadans sá, sem Giles steig í ofboði
sínu uppi á ströndinni var með öllu áhættulaust
fyrir hann sjálfan, en kom þó að nokkni haldi
á sína vísu. Hákarlinn er tortrygginn og
geðjast ekki að snögum hreyfingum eða ein-
kennilegum hljóðum; öskrin og bægslagangur-
inn í Giles setti hik á þann fremri í fáeinar
sekúndur. En þessar sekúndur voru landa-
mærin milli lífs og dauða fyrir liin tvö í sjón-
um.
Belmont einsetti sér að líta ekki við, livað
sem á gengi. Hann neytti allrar orku sinnar
til að rífa sig áfram og einbeitti öllum kröftum
líkams og sálar. Alt í einu fann hann eitthvað
undir rfótum sér — liarðan kóralbotninn. Sjór-
inn tók honum undir hendur, er hann reis upp, •
lvfti ungu stúlkunni hátt upp og hentist áfram
upp að ströndinni.
En kraftar lians voru alveg á þrotum. Rauð
þokumóða seig yfir augu lians, hann slagaði á
báðar liliðar og hlykkjaðist áfram undir byrði
sinni.
Hann hrópaði til Giles:
“Komdu liingað og taktu við henni! Það
er hættulaust. Taktu við henni! Eg skal sjá
um að tefja fyrir þeim, þeir taka mig fyrst!
Bjargaðu henni nú, bleyðan þín!”
Giles veifaði handleggjunum, en þverfót-
aði samt ekki í áttina til þeirra. Hann stóð
grafkvr. Sjórinn tók Belmont nú í mitti. Hann
beit saman tönnunum og slagaði áfram. Þá
rakst eitthvað á hann að aftan og hann steypt-
ist áfram á höfuðið ofan í sjóinn.
Hákarlinn hafði velt sér á bakið, til þess
að geta beitt tönnunum. Hræðilegur kjaftur
glentist sundur, en í sama vetfangi, sem hann
ætlaði að hremma bráð sína, rakst ránsfiskur-
inn á grunn, og oddlivöss bergsnös stakst í bak-
ið á honum og risti langa rauf aftur eftir öllum
hrvggnum. Hákarlinn hékk fastur jstundar-
korn og lamdi um sig með sporðinum, svo tók
hann ákaft viðbragð, reif sig lausan og sneri
við til djúpsins með blóðrákina á eftir sér í
sjónum.
A meðan hafði Belmont staulast á fætur og
skreiðst stynjandi og örmagna upp á sandinn
með stúlkuna í fanginu. Þar hneig hann niður
eins og blaut lirúga.
“Taktu hana — gáðu vel að henni!” stundi
liann upp.
Giles lyfti henrii upp í fang sér, bar hana
fáein spor og lagði hana svo niður.
Ralph lá á bakinu og starði upp í himin-
inn. Hann dró andann djúpt og sogadi. Ivliður
af röddum barst að eyrum hans. Unga stúlk-
an var röknuð við aftur. Hún leit upp og liorfði
framan í Giles, og augu hennar lýstu og Ijóm-
uðu af þakklátsemi.
“Giles, þú liefir bjargað mér!” Iivíslaði
húíi. “Ó, Giles, mig hafði aldrei grunað, að
þú værir svona sterkur og hugrakkur! Þú
hefir bjargað lífi mínu, vinur minn. Eg hefi
aldrei haldið, að þú — —.” Hún þagnaði í
miðju kafi.
“Jæja, jæja, það er ckkert að tala um það,”
taytaði Giles, “Það . er ekkert að tala um,
Elsa. Hvað átti eg annað að gera? Karl-
maður verður að hjálpa þeirri konu, sem liann
ann, það er svo sem sjálfsagt”. Hann leit
til Belmonts, en hann lá grafkyrr, starði upp
í heiðbláan liimininnn og lét ekki bera á því,
að hann liefði heyrt neitt.
“Lygalaupurinn sá arnaF’.’ hugsaði Bel-
mont. “Jú, jú, látum hana bara trúa honum.
Hún ætlar líka að giftast honum, og þá er það
æfinlega betra, að hún vænti einhvers góðs af
lionum — þangað itil hún kynnist honum
betur.
“Er hann — er liann dáinn?” hvíslaði
Eisa.
“Nei, það amar ekkert að honum. Ef til
vill væri það þó bezt fyrir hann og okkur, ef
liann væri dauður,” tautaði Giles. .
Það fór lirollur um stúlkuna.
“Nú líður mér betur, Giles. Hjálpaðu méi;
á fætur.”
Belmont reis einnig á fætur.
“Þarna er vatn rétt hjá,” mælti hann og
benti í áttina þangað, sem grannur blikandi
þráður bugaðist yfir hvíta kóralströndina.
Giles rak augun í lækinn. 1 sama vetfangi
hafði hann gleymt stúlkunni. Hann lét liana
eina um að skreiðast að læknum, en þaut á stað
í áttina til svalalindarinnar.
“Má eg hjálpa yður,” sagði Ralpb við
stúlkuna. “Þér getið stutt yður við mig.”
“Nei, þakka yður fyrir,” svaraði hún. “Eg
get vel gengið hjáluparlaust. ”
Hann drap höfði.
Rétt á eftir hrasaði hún og féll á knén. Tár
komu í augu hennar af þreytu og örmegnan.
Hún sætti sig við, að Belmont hjálpaði henni
gætilega á fætur.
“Eg lield, að þér ættuð heldur að styðja
yður við mig,” sagði hann. “Vinur yðar” —
liann kinkaði kolli í áttina til Giles — “hefir
sennilega hlaupið eftir vatni handa yður, en
hann gleymir því, að hann hefir ekkert til að
sækja það í. ”
“Eg — eg get vel gengið einsömul,” sagði
hún. “Eg---------”
“Nei, þér getið það ekki,” sagði liann á-
kveðið. “Þér eyðið aðeins kröftum yðar til
ónýtis og tefjið fyrir mér. Svona, styðjið yð-
ur nú við handlegg minn.”
Hún blóðroðnaði, en hlýddi samt, og nú
sitauluðust þau bæði saman eftir ströndinni í
áttina til lækjarins.
Giles lá endilangur á maganum og sötraði
vatnið í löngum teygum. Hann leit ékki einu
sinni upp, þegar hin tvö komu að læknum.
Er Belmont hafði svalað þorsta sínum,
stóð hann upp og litaðist um. Aftur við hvíta
kóralströndina var belti af fjaðurmynduðum
pálmatrjám. Fyrir aftan þau tók við þétt
fléttikjarr og eftir holtum og börðum og
hingað og þangað inn á milli runnanna blik-
aði á stór, litskrúðug blóm. Hvervetna voru
vafningasviðarflækjur með blóðrauðum blóm-
um, og gnægtir af allskonar aldinum blöstu við
á alla vegu. Pálmatrén svignuðu undir kókós-
linetunum.
Nokkru ofar hvarf allur gróður alt í einu.
Berir klettar með livössum brúnum risu þar
í beltum, liverju upp af öðru og mynduðu að
lokum topp á og tinda, sem voru svipaðir
þoku.
En hér var vatn og hér var fæða. Maður
þurfti því ekki að svelta. Hér voni liundruð
tegunda af ávöxtum, ótæmandi birgðir af mat.
Belmont hafði gengið spölkorn frá hinum,
og er hann niddisit dálítið áleiðis inn í grænt
flækjukjarrið, flaug þar upp liópur af fugl-
um með gargi og óhljóðum. Lítil geit þaut
upp og stökk beint af augum gegnum undir-
gróðurinn og var horfin á svipstundu. —
Þegar Giles var tekinn fastur, voni öll
vopn og vopna ígildi frá honum tekin. En er
Pryne var dáinn í bátnum, hafði Belmont tekið
afitur hnífinn sinn. Honum þótti vænt um
þennan hníf. Hann hafði átt hann árum sam-
an. En lionum hafði þó eiginlega aldrei dott-
ið í hug, að hann mundi nokkurn tíma fá notað
hann, er hann tók hann úr vasa Prynes. Nú
þótti honum vænt um, að hann hafði snífinn á
sér. Það liefði líka verið æskilegt að hafa riff-
il með hundrað skothylkjum, eða liðlega það;
en nú var ekki \til neins að vera að óska sér
þess, sem ófáanlegt var.
Belmont lagðist út af í forsælunni til að
hvíla sig, er hann liafði etið sig saddan og sval-
að þorsta sínum nægilega. Hann tevgði úr
sér og naut hvíldarinnar dýrlega. Sólskinið
var búið að þurka þunnu ferðafötin, sem hann
var í, og eftir fáeinar sekúndur var liann
fallinn í djúpan svefn.
Hann svaf þangað til sólin var komin hátt
á loft. Þá vaknaði hann dásamlega hress og
hvíldur og fann til stökustu vellíðunar. Hann
stökk á fætur og hélt á stað ofan að ströndinni.
Hann heyrði þrusk fyrir aftan sig og sneri
sér við. Það var Effington lávarður, sem
skreiddist í áttina til lækjarins til þess að fá
sér að drekka. Hann hafði ekki orðið var við
Belmont, sem stóð nú kyr og horfði á eftir
honum. Þegar Giles liafði svalað þorsta sin-
um, stóð hann ó fætur aftur.
TIL BARNA.
O. þé blíðu englar smá
í óspjölluðum blóma,
leiki fríða'látið sjá
líkt og jólum sóma.
Jeg kem líka’ að leika mér,
lítinn skal mig gera,
að öllu slíkur eins og þér
óska’ ég helzt að vera.
Læra feginn leiki smá
og lætin vil ég fögur,
en ég skal segja yður þá
æfinitýri’ og sögur.
Þegar þið eruð glöð og góð,
gullin eldri manna,
kinna berið blómstur rjóð,
sem blöðin sóleyjanna.
Hvarma baugum innan í,
eins og stjarna’ á heiði,
litlu augun leika frí
langt frá sorg og reiði.
Hjn, sem skæla sig af sorg,
svört í framan verða,
þeirra fælast allir org
og ásýnd blóma skerða.
Leikið kát á léttum fót,
laglega fötin berið,
eftirlát með ástarhót
ykkar milli verið.
Óskum mót ef eitthvert sinn
eldri bragnar sæma,
ei má ljóta ólundin
andlits rósir skræma.
DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Office timar: 2—3 Heimili 776 VICTOR ST. Phone: 27 122 Winnipeg, Manitoba H. A. BERGMAN, K.C. Islenzkur lögfrœSinour Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P. O. Box 1656 PHONES: 26 849 og 26 840

DR. 0. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy S(s. Phone: 21 834 Office tímar: 2—3 Heimili: 764 VICTOR ST. Phone: 27 586 Winnipeg, Manitoba W. J. LÍNDAL Og BJÖRN STEFÁNSSON islenzkir lögfræðingar á öðru gðlfi 325 MAIN STREET Talsimi: 24 963 Hafa einnig skrifstofur að Lundar og Gimli og eru har að hitta fyrsta mið- vikudag I hverjum mánuði.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Office timar: 3—5 Heimili: 5 ST. JAMES PLACE Winnipeg, Manitoba J. T. THORSON, K.C. íslenzkur lögfrœöingur Skrifst.: 411 PARIS BLDG. Plione: 24 471

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Stundar augna, eyrna, nef og kverka Bjúkdóma.—Er að hitta kl. 10—12 f. h. og 2—5 e. h. Heimili: 373 RIVER AVE. Talsími: 42 691 J. Ragnar Johnson B.A., LL.B, LL.M. (Harv.) íslenzkur lögmaður 910-911 Electric Railway Chambers. Winnipeg, Canada Sími 23 082 Heima: 71 753

Dr. P. H. T. Thorlakson 205 Medical Arts Bldg. Cor. Graham and Kennedy Phone: 21 213—21144 , Heimlli: 403 675 Winnipeg, Man. G. S. THORVALDSON BA, LL.B. Lögfrœðingur Skrifstofa: 702 CONFEDERATON LIFE BUILDING Main St. gegnt City Hall Phone: 24 587 #

DR. A. BLONDAL 202 Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega kvenna og barna sjökdðma. Er aC hitta frá kl. 10—12 f. h. og 3—6 e. h. Office Phone: 22 296 Heimili: 806 VICTOR ST. Sími: 28 180 E. G. Baldwinson, LL.B. Islenzkur lögfræðingur 809 PARIS BLDG, WINNIPEG Residence Office Phone: 24 206 Phone: 89 991

Dr. S. J. JOHANNESSON stundar lækningar og yfirsetur Til víðtals kl. 11 f. h. til 4 e. h. og frá kl. 6—8 að kveldinu 532 SHERBURN ST. SlMI: 30 877 J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG., WINNIPEG Fasteignasalar. Leigja hús. Ct- vega peningalán og eldsábyrgð af öllu tagi. Phone: 26 349

Drs. H. R.& H. W.Tweed Tannlœlcnar 406 TORONTO GENERAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE: 26 545 WINNIPEG A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Bldg. WINÍIIPEG Annast um fasteignir manna. Tekur að sér að ávaxta sparifé fðlks. Selur eldsábyrgð og blf- reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr- irspurnum svarað samstundis. Skrifstofus.: 24 263—Heimas.: 33 328

Dr. A. B. INGIMUNDSON Tannlœknir 602 MEDICAL ARTS BLDG. Simi: 28 840 Heimilis: 46 054 DR. C. H. VROMAN Tannlœknir 605 BOYD BLDG., WINNIPEG Phone: 24 171

Dr. Ragnar E. Eyjolfson Chiropractor Stundar sérstaklega Gigt, Bak- verk, Taugaveiklun og svefnleysi Skriftst. sími: 80 726—Heima: 39 265 STE. 837 SOMERSET BLDG. 294 PORTAGE AVE. G. W. MAGNUSSON Nuddlæknir 91 FURBY ST. Phone: 36137 Viðtals tlmi klukkan 8 tll 9 að morgninum

DR. A. V. JOHNSON Islenzkur Tannlœknir 212 CURRY BLDG., WINNIPEG Gegnt pðsthúsinu Simi: 23 742 Heimilis: 33 328 A. S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur líkkistur og annast um út- farir. Allar útbúnaður sá bezti Ennfremur selur hann allskonar mlnniavarða og legsteina. Skrifstofu talslmi: 86 607 Heimilis talslmi: 58 302
Veitið Athygli!
Soholarshipe við beztu verzlunarskóla Vestur-
landsins, fást keypt nú þegar á Skrifstofu Lög-
bergs. Leitið upplýsinga sem allra fyrst, annað-
hvort munnlega eða bréflega.. Það borgar sig.
Ráðið vísa eitt það er
okkar fornu vina:
Elska og prísa eigum vér
alla sköpunina.
Barnið háa’ í Bethlehem
blómgað náð og friði
blessar smáu börnin, sem
brúka fagra siði.
Sig. Breiðfjörð.