Lögberg - 11.06.1931, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FTMTUDAGINN 11. JÚNÍ 1931.
Bl>. T.
ilegumenn á 18. öld
Fjalla-Eyvindur og Halla.
Brot úr grein eftir Skugga.
(Niðurl.)
Þau Eyvindur og Halla höfðu
hvað eftir annað verið handtek-
in, ýmist annað þeirra eða bæði,
en jafnan sloppið úr haldi, náð
saman og lagt út að nýju.
Þegar þau Eyvindur og Halla
sneru aftur vestur á Strandir,
niunu þau hafa gert það að á-
eggjan fyrri félaga sinna. Voru
teir þangað komnir á undan þeim
Abraham og Arnes, einnig Hjört-
pr og Tukthús-Gvendur, er báðir
höfðu sloppið úr varðhaldi á
nýjan leik og voru fyrir all-löngu
komnir á Strandir. Auk þess var
kominn í samband við þá nýr fé-
lagi, Þorsteinn Böðvarsson, er
kallaður var ‘skeinkur’, en svo var
Var þá Eyvindur búinn að vera
16 ár í útlegð frá því fyrst var
lýst eftir honum.
Arnes lá sofandi í bæli sínu í
Hrúteyjarnesmúla, er leitarmenn
komu að honum. Hann svaf jafn-
an fáklæddur og eins var í þetta
sinn. Þusti Arnes nú upþ úr
fleti sínu þreif öxi eina og snar-
aðist út úr skálanum gegn um
mannþvöguna og fékk enginn fest
hönd á honum. Slapp Arnes þar
á nærklæðum einum saman, en
leitarmenn sóttu eftir, en mistu
hans fljótlega, því Arnes var
allra manna fóthvatastur.
Nokkru síðar var gerð sérstök
herferð á hendur Arnesi Voru þá
sendir átta menn, vaskir og efld-
ir. Arnes var þá veikur, hafði í-
gerð í fæti. Fengu þeir hand-
tekið Arnes og bundið, eftir
harðvítugan eltingaleik. Gátu
þeir umkringt hann í stórgrýttri
!
hann kallaður af 'því að hann gaf, urð’ en um Salbjörgu var ekkert
það jafnan á öðrum bænum, sem sýslað. Stökk hún þá af Strönd-
hann stal á hinum.
Þorsteini skeink er lýst svo:
“Þorsteinn Böðvarsson úr Gufu-
um, og suður á Snæfellsnes und-
ir Jökli. Salbjörg þessi þótti
svarkur í skapi og orðhákur. Eitt
dalssveit hefir stolið úr ejálfs sinn’ er hun deildi við Guðmund
sín hendi og svikið út ýmsa fjár-J Guðmundsson á Rifi und.r
muni. — minni en meðalmaður á| Jökli og hrakti
kvað hann:
hann í orðum,
!
hæð, gildur þar eftir, vel vaxinn(
og á fót kominn, smáhentur með
kuldanögl á einum fin'gri, blóð-
dökkur, með þunnu, jörpu slik-
ingshári og höfði vangæfu. eink-
Um á vetrum, feilinn við æðri Arnes slapp ekki eftir þetta.
menn, léttur á fæti, glysgjarn,' Hann var dæmdur til brenni-
mjúkmáll, fleðulegur, gefinn fyr-t marks, hýðingar og Brimarhólms-
ir svabdögum og smádeilum,
raupsamur, þjófgefinn, lýginn,
“Þenna salla mærðar minn
munu, barða-rúna.
Strandafjalla stóðmerin,
stöðvaðu þig núna.”
þrælkunár æfilangt, þn þeim
dómi var síðar breytt í æfilangt
svikull til orða og verka, kven- fangelsi. Arnes kom sér vel í
samur og áleitinn við kvenfólk, fangelsinu og var að síðustu al-
deilugjarn og þrætinn við jafn-! gerlega náðaður. Var hann þá
ingja sína, laghentur og sláttu-' orðinn aldraður maður. Þá hann
maður góður og til starfsverka,' var sýkn orðinn, var honum boð-
sæmilega lesandi, en ran!glæs, ið mikið fé fyrir að segja æfi-
einkum á skrift og Htillega skrif- gögu sína, en hann var til þess
andi.” | alveg ófáanlegur o'g er það óbæt-
'Stofnuðu nú allir þessir karlar anlegur skaði. Arnes var síð-
félagsskap með Eyvindi, og gerðu ustu árin niðursetningur í Eng-
sér skála, tvídyraðan, í Hrút- ey, og þar dó hann 91 árs gam-
eyjarnesmúla milíi ( Eyvindar-1 all, 7. september 1805, og var
sinn á Hrafnfjarðareyri. Milli
Furufjarðar á Hornströndum og
Hrafnsfjarðar í Jökulfjörðum, er
örstutt leið og greiðfær, svonefnd
Skorarheiði. Eru að eins sex km.
milli fjarðanna og heiðin ekki há,
hvergi yfir 200 metra. Þegar
Eyvindur á nýjan leik reisti bú á
Hrafnsfjarðareyri, var hann bú-
inn að vera 20 ár í útlegð frá
því ihonum var fyrst lýst sem
stroku- eða sakamanni á Alþingi.
En menn, sem búnir voru að vera
20 ár í sekt, máttu að þeim tima
liðnum frjálsir kallast fyrir lög-
um, og hafa samneyti meðal
manna, ef hegðun þeirra var ó-|
saknæm.
Eftir að Halla og Eyvindur
höfðu verið handtekin á Strönd-
um, en sloppið úr varðhaldi hjá
Halldóri sýslumanni, er þeim
lýst þannig á Alþingi átið 1765:
“Eyvindur er grannvaxinn,
með hærri mönnum, útlimamik-
ill, nær glöbjartur á hár og er
með liðum neðan, bólugrafinn,
toginleitur, efri vör nokkuð þykk-
ari, mjúkmáll, 'geðþýður og góður
vinnumaður, hagur á tré og járn.
ríður körfur vatnsheldar, lítt læs
og óskrifandi, raular oft fyrir
munni sér rímnaerindi afbakað,
reykir mikið tóbak, hæglátur í
umgengni.”
'En Halla er:
“Lág og fattvaxin, mjög dimm-
lituð í andliti og á höndum, skol-
eygð og brúnaþunlg, opinmynt,
langleit og mjög svipill og ógeðs-
leg, dökk á hár og smáhent og^
grannleit, ólesandi, brúkar ekki
tóbak.”

1 hamrinum
Hann heyrði svo dapran en seiðandi söng,
í sólroðnu klettanna þili,
er speglar sig tignarle'gt, tröllslegt og kalt
í töfrandi geigvænum hyli.
“Eg lék mér á sumrin um sólbjartan dag,
og söng upp við hjarta hans elskunnar lag
Þá strauk hann svo oft mína kafrjóðu kinn
og kossana enn þá ég brenna þar finn.
En nú er éíg bundin í bjarganna sal,
því bergvættur illur mér saklausri stal.
Eg spinn, og á þræðinum titra mín tár,
sem töfrandi minning um gleðinnar ár.
Eg verð senn að steini, eg særi þig, sveinn,
að sækja mig eða þú verður of seinn.
Eg þrái þig! Þrái með blóðþyrstan barm,
og bíð unz þú kemur með frelsandi arm.”
Hann hlustaði hljóður og sá hvar hún sat,
en samt ekki leyst hana’ úr björgunum gat,
því örlagavegginn hann fyrir sér fann,
með frelsandi kossinn, er hlakkandi brann.
Og ást hans er bundin í björgunum enn,
og bergvættsins gerfi hún klæðist víst senn.
Hve oft breyta forlögin eðli eins manns,
og ískaldan stein gera’ úr kærleika hans.
við síðustu kosninghr (1900) fyr-
ir yfirstandandi kjörtímabil.
Daníel Jacob Laxdal, mála-
færslumaður í Gavalier, bróðir
Eggerts Laxdal, kaupmanns á
Akureyri, var gjörður umsjónar-
maður opinberra jarðeigna í
Noður Dakota-ríkinu árið 1899.1
Hefir hann gegnt því embætti
síðan. Sumarið 1901 var embætt-J
istími hans runninn, en hann var
þá aftur lengdur um tvö ár afj
forseta (Govemoi!) ríkisins og'
nefnd þeirri er hefir um slík mál
að fjalla.”
Það sem hér fer á undan, er
skrifað árið 1902 af séra Friðriki
J. Bergmann, og birtist í AIma-|
naki Ólafs iThorgeirssonar fyrir^
það ár. Eins og við er að búast,'
er þetta það greinilegasta og á-|
byggilegasta, sem að út hefir |
komið frá þeim árum. Séra|
Friðrik var bæði velvirkur og
vandvirkur, þegar til slíkra starfa]
kom. Yfir höfuð má segja, að
Ólafur Thorgeirsson sé mjög
heppinn í vali með menn þá, sem
hann útvegar til að skrifa land-
námssögu kaflana árlega í alma-
nak sitt.
Reyndar hefir æði mikið verið
ritað um landnámið hér í Pem-
bina County, sem að ekki verður
hægt að taka til greina eða gefa
(1912)
—Lesbók.
H. Hamar.

n
reisti hús jarðarinnar og galt af-
, x' gjaldið skilvíslega til lands-
Var valdsmönnum booio ao^ , . . . , _____
. ... . drottins, Strandarkirkju í Grunna-
grípa þau hvar sem hittust. j ^
Þegar þessi lýsing er gefin út Vl ^ d6 . Hrafnsf jarðareyri
á Alþingi, er Eyvindur búinn að
vera 19 ár í útlegð, frá því hin,
út-
nokkrum árum eftir að þau Ey-
vindur komu úr útlegðinni; hvaða
fjarðar og Drangavíkur á Strönd- jarðaður 11. sept., sama mán., í eins og hún birtist fyrst framan
fyrsta lýsing af honum var -- ár er ókunnugt, en mörg líkindi
gefin á Alþingi, anð 1746. ^ ^ þ&ð þaf. yerið . áf.
Mönnum kann ef til vill að þyk.ia unum 1773_1779. Á þeim árum
lýsing Höllu ófögur og koma illa þéU gtað , Grunnavík jón prest-
heim við hina glæsilegu Höllu, ur sigurgsson> er síðar fékk Holt
um og höfðu þar aðalbækistöð dómkirkjugarðinum í Keykjavík.
sína. | Abraham útileguþjófur var inn-
Halldór Ásgrímsson hét þjófur an við tvítugt og ófermdur, er
einn, er á sama tíma hljóp um hann lalgðist út í fyrstu. Varð
Strandir, en “praktiseraði” “prí-| hann þess vegna aldrei dæmdur,
vat” og var ekki í félagsskap með en hýddur, og að því loknu fermd-
í /Önundarfirði. Bað Eyvindur
Utdrœttir
Vorvísur
Burtu grand og gaddur flýr,
Gleði blandast máttur,
Yfir landið læðist nýr
Lífsins andardráttur.
Lýstur bjarma á lífsins spor,
Ljóssitis hvarmar skína,
Breiðir arma indælt vor
Yfir harma þína.
Vetur löngum lánar lið,
Leggur þröngu sporin,
Andinn löngum lifnar við
Lóu söng á vorin.
iBlómin langa daga dá,
Dísir ganga’ að verki,
Foldar vanga vefa á
Vorsins fanga-merki.
Ránardætur röðull þá
Reyfa lætur eldinn,
Tárum grætur grundin á
Gylta nætur feldinn.
Um mig streyma ylur fer,
Eðli geyma rætur;
Mig er að dreyma á daginn hér
Dalsins heima-sætur.
Bjarni frá Gröf.
útdrætti úr hér, vegna þess að þessa og eyðir þar alt að 23 blað-
síðum til þess að telja upp mis-
sagnir og aðra ónákvæmni í gegn
um alla bókina. Það liggur í aug-
þetta yrði þá alt of langt mál,
til þess að biðja Lögberg fyrir
að sinni Til dæmis er skýr og .
ýtarlegur landnámssöguþáttur ís- um uppi, að það hefði verið betra
lendinga í Pembina-ibæ og í því j að fá hann eða annan færan mann
nágrenni eftir Þorskabít, í Alma-jtil að lesa prófarkirnar jíður ^en
naki ólafs Thor'geirssonar árið
1921, sem að því miður er ekki
hægt að koma hér við vegna
plássleysis.
Eðilega eru mörgum í fersku
minni söguþættir Þorleifs Jack-
son, sem á sínum seinni árum
vann mikið að því að safna heim-
ildum og skrifa landnássögu-
bókin var prentuð, og hefir þetta
tekist mjög óheppilefea til, þar
sem um svona stórt verk sögu-
legs efnis er að ræða. í niður*’
lagi greinar sinnar kemst séra
K. K. Ólafson svo að orði:
“Hér ætla eg að láta staðar
numið með að benda á villur
______ ____________ , þessa kafla, ekki vegna þess, að
þætti. Entist honum aldur til'að! tilefnið til þess sé þroUð, heldur
úr sögu íslenzku bygðarinnar og
safnaðanna í Pembina County,
North Dakota.
Eftir J. J. MYRES.
þeim Eyvindi. —
ur. Bætti hann svo ráð sitt, gift-
Héldu. nú kumpánar þessir til íst og varð að lokum hreppstjóri,
ekki vit. Þótti
og ráðagóður
víðsvegar um Strandir, lágu ým- því hann skorti
i'st í fjöllum eða þeir skiftu sér hann hygginn
niður milli bænda og unnu hjá jafnan.
þeim við smíðar, fjárhirðing eða' Eyvinur og Halla voru nú flutt
róðra, en stálu jafnframt, hve-1 að Felli í Kollafirði og höfð þar
nær sem þeir sáii sér færi og i haldi hjá Halldóri sýslumanni,
fluttu til heimkynnis síns í Hrút-
eyjarnesmúla.
Þótti nú ekki einleikið með
fjárhvörf og margt annað víðs-
vegar, um Strandir. Auk þess
komu þeir Eyvindur og Arnes
eitt sinn 'báðir saman í Kúvíkur-
kauptún með ull og flot, ofe þótt-
ust menn þekkja þá af lýsingum
þeim, er sendar höfðu verið um
land alt. Tók þá mjög að kvis-
ast um útileguþjófnað á Strönd-
um og hvarf búfé um allar Strand-
ir, Aðalvík og Jökulfirði.
Var þetta faraldur kært fyrir
Halldóri Jakobssyni sýslumanni
er þá hafði Strandasýslu og bjó
að Felli í Kollafirði. Brá hann þá
við og safnaði saman um 30 mönn-
um til að leita uppi bæli þjófanna
°i? er mælt að sýslumaður hafi
sjálfur verið með í förinni. Náð-
ust nú útileguþjófarnir allir nema
Arnes og kona ein ung, er Salbjörg
höt, er lagst hafði út og talin fylgja
Arnesi. Halldór þjófur Ásgríms-
son hafði og náðst nokkru fyr.
Var sumt af hyski þessu handtekið
1 bygð. Þeir Eyvindur og Abra-
ham náðust á Dröngum, en Halla
sumir af þjófunum náðust í
Hrúteyjarnesmúla. Þetta gerðist
skömmu eftir páska, árið 1763.
en ekki höfðu þau þar lengi ver-
ið, þegar Eyvindi tókst að strjúka
ofe Iþótt Höllu væri stranglega
gætt eftir hvarf Eyvindar, fór
svo, áð sýslumaður misti hana
líka úr varðhaldinu og var talið
víst, að Eyvindur hefði náð
henni þaðan með aðstoð galdra-
manns.
Var Halldóri sýþlumanni vik-
ið úr emlbætti fyrir að hafa mist
falgana úr gæzlu sinni og fyrir
einhverjar fleiri sakir, sem á
hann voru bornar. Var nú talið
víst, að þau Eyvindur hyrfu af
Ströndum og voru engar sagnir
um þau um hríð þar til haustið
1766, að skagfirzkir eftirleitar-
menn þóttust sjá eld brenna um
nótt í Kerlingarfjöllum og töldu
víst, að þar væru þau Eyvindur
ofe Halla, og festu bygðarmenn
sunnan- og norðanlands trúnað
á þetta. En um sama leyti fer
það að kvisast vestanlands, að
þau séu sezt að á Hrafnsfjarðar-
eyri, ihinu sama koti er þau höfðu
strokið frá og búið var að vera í
eyði allmörg ár. Það mun sanni
næst, að eftir að þau hjón sluppu
úr varðhaldinu á Felli, hafi þau
dulist á Hornströndum, en jafn-
framt undirbúið af kappi búskap
af i listaverki Jóhanns Sigurjóns- Jón pregt um kirkjugröft fyrir
sonar. En mörfe blómarósin mundi HönU) en prestur ejgi að
vera farin að láta á sjá, eftir hin
grimmu lífskjör og örlagaríku
fórnir þessarar kvenhetju, í fylgd
með manni sínum um öræfafjöll
og óbygðir. Jóhann skáld Sigur-
jónsson hefir gert Höllu ódauð-l fékk mjöfe á Eyvind( og eftir
lega. Það er vel farið. Liklega
hefir engin kona lagt stærri fórn-
ir á altari mannleferar ástar en
hún. Lífi sínu og velferð — einn-
ig móðurástinni — fórnaði hún
fyrir mann sinn, sem hún unni.
Halla var komin af góðum
bændaættum. iSkyldmenni átti ,
hún í Súgandafirði, vel metið..........._ . . . .. _
verða við þeirri bón hans, og
dysjaði Eyvindur hana sjálfur
á mýrlendi nokkru ekki all-langt
frá bænum. Missir Höllu og það,
að fá ekki kirkjuleg fyrir hana,
lát
i hennar gerðist hann dapur í
i bragði Og hrumur.
Ekki er vitað alveg með vissu
um dánar-ár Fjalla-Eyvindar, en
það mun hafa verið rétt fyrir
móðuharðindin er hófust 1782.
Þá hélt Stað í Grunnavík Helgi
þjónað Stað í Aðalvík En við
Grunnavíkursókn tók Helgi prest-
fólk og forráðamenn. Af því fólki
var kominn Magnús nokkur, sem ,
, ,... ur 1779. Bað Eyvmdur þess Helga
síðar varð hreppstjori, kunnur 1 .
_ „ prest, að hann þjonustaði sig og
maður og mikils metmn viða um ’ . , . , . „ , .
_r ... _. . .. K ... t,jarðaði að kirkju, en Helgi prest-
Vestfirði og ísafjarðardjup. Þotti .
skrifa æði greinilega um marga!
vegna þess að eg tel óþarft að
landnema hér og einnig nokkuð frekari sönnun fyrir pvi, a
, w. . _ T - j_ ' l_r . u #, 'X wm X n 11 1Y1 TTl 1 n Cf TP 1 K 1 ÍI
um so'gu bygðarinnar. Var það
hann á uppvaxtarárum lítill fyr-
ir sér og veimiltíta. Var því
“eymdarskrokkur” nefndur.
græddist Magnúsi þessum og
varð hann maður fjáður. Þorði
þá en'ginn lengur að nefna Magn-
ús “eymarskrokk” og var því á-^
valt síðan kallaður “Magnús frá
ur þorði eigi; bar hann fyrir, að
yfirvöld hefðu enn ekki sam-
pé þykt Eyvind sýknan mann, ofe
ekki fengi hann kirkjuleg. Var
Eyvindur síðan dysjaður hjá
Höllu. Sést móta fyrir dysjum
þeirra enn í dag.
Vestur í Jökulfjörðum á
Eymdum.” Tók hann þá við Hrafnsfjarðareyri,, í friðsælum
maniaforráðum og er talinn1 fjallafaðmimim, hafa jarðneskar
merkur maður. Sonur Magnúsar, leifar Þ^ssara náttúrubarna hvílc
var séra Finnbogi Rútur, merkur 1 hálfa aðra öld Þessum útskúf-
prestur. | u^u alnbogabörnum þjóðfélags-
Eyvindur var nú um hríð á ins hafa nu verið fyrirgefnar
Hrafnsfjarðareyri, án þess neitt yfirsjónir þeirra. Allir hafa sæzt
væri til hans gert, enda var hann! við **au fullum sáttum, en nýjar
nú talinn láta í friði annara kynsíóðir varðveita þau sem æf-
manna eigur. Margir eru þeirr-
ar skoðunar, að Eyvindur hafi
enginn þjófur verið, nema að því
leyti, er neyðin kann að hafa
rekið hann til í útlegðinni. Og
þótt hann ætti hendur sinar eða
líf að verja, gerði hann ekki mein
nokkrum manni. Hann endur-
intýrahetjur
skáldskapar
í ódáinsheimum
og fagurra lista.
(Frmah.)i
“Dýrustu og umfangsmetu vél-
arnar, er vinna fyrir bóndann,
eru þreskivélarnar. Eins og þeg-
ar hefir verið sagt hér að framan,
keyptu þeir Hallson-menn fyrstu
þreskivélina. Stóð Jóhann Hall-
son fyrir þeim kaupum. Þótti hin-
um öðrum frumbyggjum það mik-
il stórræði. Kostaði þó vélin
ekki nema 750 dollara Bæði var
hún fremur lítil og var knúð á
fram af hestafli. Nú, 1902, eru
ekki færri en 16 þreskivélar til
í bygðinni. Ei'gendurnir eru þess-
ir: Þeir Sigurður Magnússon
Melsteð og Jónatan Jónsson
(Borg) eiga einar tvær hvor. En
eina eiga þessir: Benedikt og
Einar Melsted; Sigurður Sigurðs-
son frá Nesi í Höfðahverfi; Odd-
ur Pálsson Dalmann; Sigurjón
Sveinsson; Jón Sifeurðsson Björns-
son og Jósef Jónsson Mæri (eina
saman); Björn B. Halldórsson
og Þorsteinn Indriðason (eina
saman) ; Brandur i iSveinbjarnár-
son (eina)i; Tryggvi Ingjalds-
son; (eina); Kristján Kristjáns-
son (engineer) og Kristján Skag-
f jörð (eina saman); Lárus og
Gísli Frímann (eina saman).
Hver þreskivél Kostar nú um
3,500 dollara.
Mjög hafa nýlendumenn tekið
eindreginn þátt í opinberum
landsmálum. Fyrst framan af voru
flestir fylgjandi flokki republika.
En þegar fram liðu stundir, urðu
margir demókratar eða popul-
istar. Eríkur Bergmann var sett-
ur County Commissioner eða
sýslunefndarmaðúr 1885 og síð-
ar kosinn til að gegna því em-
bætti. Árið 1888 var hann kos-
inn þingmaður. Það var árinu
áður en Norður Dakota varð
ríki. Hann hefir fylgt flokki re-
públíkana frá upphafi. — Skafti
Brynjólfsson, sonur Brynjólfs
Brynjólfssonar frá Skeggjastöð-
um í Húnavatnssýslu, var kosinn
Dakota-
verk furðanlega vel af hendi
leyst.
Eftir fráfall hans tók dóttir
hans Thorstína Jarkson (nú Walt-
ers) við starfinu og gaf út all-
stóra bók 1927 um landnámið
Dakota. Bókin er 474 blaðsiður,
í stóru broti, og er þess vegna
hið lengsta mál þess efnis, er út
hefir komið. 'Og ber það með sér,
að fyrir hendi hefir verið mesta
kynstur af heimildum. En kunn-
ugir menn eru því miður mjög ó-
ánæ'gðir með bók þessa, vegna þess
að hún ber það með sér, að ekki
líkt því nóg nákvæmni eða vano-
virkni hefir verið höfð við und-
irbúning til prentunar.
í Almanaki ólafs Thorgeirs-
sonar 1928 ritar séra K. K. Ólaf-
son nokkuð nákvæmlega um bók inga.
hér er að ræða um mjög mikla
ónákvæmni. — Auk beinna mis-
sagna er víða slept að geta þess
um menn, sem markverðast er
þeim viðvíkjandi.” — “Ekki álít
eg, að misfellur þær hinar mörgu,
sem eru í bók þessari, séu
sprottnar af viljandi hlutdrægni,
heldur að of mjög hefir verið
kastað höndum að verkinu. Tel
eg lika mjög vafasamt, að höf-
undurinn hafi til að bera þa ó-
þreytandi nákvæmni, sem þarf
að einkenna söguritun. Ekki
heldur fær maður þá glöggu
heildarmynd, sem er einkenni
beztu rita af þessari tegund.”
Þetta voru töluverð vonbrigði.
að bók þessi skyldi • mishepnast
þannig, því að svona óvandvirkni
er mjöfe sjaldgæf meðal íslend-
Frh.
Spor iþeirra eru mörkuð á öræfin 1 efri má)sfnfu Norður
þingsins arið 1890, ti) tveggja
MACDONALD’S
Eltte Öú
Bezta tóbak í heimi fyrir þá, sem
búa til sina eigin vindlinga.
Gefinn mcð
ZIG-JAG
nakki af vindlingapappir.
HALDIÐ SAMAN MYNDASEÐLUNUM

og saga þeirra rist á berfeið.
Á hverjum vetri flétta norður-
ljósin sveiga sína og varpa dýrð-
arbjarma yfir örlög og lífsbar-
áttu þessara elskenda, er hvíla
þarna í friðsælli kyrð, hlið við
hlið, undir vallgrónum jarðar-
baðminum, þar sem almætti ís-
lenzkrar náttúrdýrðar leiftrar
við hásali öræfanna. — Lesb.
Tengdapabbi: Þegar eg gaf
ykkur dóttur minni leyfi til að
giftast, þá ætlaðist eg til þess að
þurfa ekki alt af að láta yður fá
peninga.
Tenfedasonur: Eg bjóst ekki
heldur við því; eg ætlaðist til að
þér létuð okkur fá svo mikið, að
við gætum lifað á því.
Hún: Maður og kona mega ekki
hafa nein leyndarmál hvort fyrir
öðru.
Hann: Nei, auðvitað ekki, vina
mín.
Hún: Og þess vegna verð ég að
segja þsr, að mig langar alveg ó-
jskaplega í bláu treyjuna, sem er
í felugganum kaupmannsins.
ára. ,Hann fylgir flokki demó-
krata. Árni Björnsson, sonur
Þorláks Björnssonar frá Forn-
haga í Hörgárdal 1 Eyjafirði,
hlaut kosningu repúblíka flokks-
ins, sem hann fylgdi að málum, ^
til Norður Dakota þingsins, og
sat hann í neðri málstofunni á
tveimur þingum (1893—94). —
Stefán Eyjólfsson frá Ósi í
Hjaltastaðaþinghá,_ var kosinn til
neðri málstofunnar 1894 af flokki
popúlistanna, sem hann var þá
fylgjandi, og sat þar í tvö ár;
1891 var hann kosinn County
Oommissioner. Jón Þórðarson,
ættaður úr Eyjafirði, var kosinn
þingmaður til neðri málstofunn-
ar 1898 og endurkosinn 1900 af
flokki repúblíka, sem hann fylg-
ir. Jón Jónsson frá Mjóadal í
Bárðardal var kosinn County
Commissioner 1888. Þeir Tómas
Halldórsson úr Snæfellsnessýslu
(IStykkishólmi), Sigurjón Sigfús-
son frá Krossanesi við Eyjafjörð
og Sigurður Sigurðsson, systur-
sonur Einars Ásmundssonar í
Nesi í Höfðahverfi, hafa allir
gegnt þessu sama embætti hver á
eftir öðrum. Yar hinn síðast-
nefndi kosinn af flokki fepúblíka
ANNA FREDERICKSON,
f. 20. september 1897,
d. 9. marz 1931.
Það var á skólaárum mínum,
að eg fyrst kyntist önnu Fred-
erickson, þegar eg kendi sum-
arskóla í grend við Lundar.
Hún var ein af nemendum
mínum. Eg minnist hennar
sem vonglaðrar, gáfaðrar unfe-
lingsstúlku, sem ávalt var boð
in og búin til að aðstoða mig
það sem hún gat. Sumarið
leið, en um haustið varð hún
mér samferða til Winnipeg
Hún var þá á leið til Glen-
boro, til þess að halda þar á-
fram skólanámi; var þar meira
tækifæri heldur en á litla
sveitaskólanum í grend við
foreldra Ihennar. Eg kvaddi
hana á járnbrautarstððinni,
þar sem hún tók lestina til
Glenboro, og hét hún því, að
hún skildi nota vel tímann, og
við vorum báðar vongóðar um
að þessi fyrsta ferð hennar út í
heiminn úr foreldra húsum
myndi verða til góðs. Áfangi
hennar í þetta sinn var einmitt
staðurinn, þar sem hún vann
meginið ai sínu stutta en gæfu-
ríka æfistarfi; þar fullkomnaði
hún nám sitt, unz hún fékk kenn-
ara einkunn, og þar starf-
aði hún sem kona og móðir
Árin liðu og oftast var langt á
milli okkar, en hlý vinátta
hélzt alt af við, og við áttum
tíð bréfaviðskifti og var trygð
hennar við mig alveg einstök.
Anna sál. var fædd að Hall-
son, Norður-Dakota, 20. sept-
ember 1897. Faðir hennar var
Magnus Bjarnason, Thorleifs-
sonar frá Vik í Sæmundarhlíð
í Skagafirði. Móðir Magnús-
ar var Hólmfríður Magnús-
dóttir frá 'Halldórsstöðumi í
Laxárdal. Móðir önnu er
Rósa Sveinsdóttir, Halldórs-
sonar, Jónssonar prests frá
Barði í Fljótum. Mó^ir Rósu
var Rannveig dóttir Jóns Bene-
dikts Jónssonar, sem ættaður
var frá Hegranesi. Anna sál.
ólst fyrst upp að Hallson, síð-
an norður við Manitoba-vatn
og nálægt Lundar. Eftir að
hafa náð kennara einkunn,
kendi hún í þrjú ár, tvö í Nýja
íslandi og eitt í Argyle. 10.
marz 1916 giftist hún eftir-
lifandi manni sínum, Jóhann-
esi S. Frederickson, og áttu
þau ávalt heima í Glenboro.
Einn sonur lifir móður sína,
Clarence, f. 27. janúar 1924.
Anna sál. reyndist ástrik og
umhyggjusöm kona og móðir
og var heimili þeirra hjóna
orðlagt fyrir gestrisni o'g afar-
vinsælt. Félagsmál, kirkjuleg
og önnur, sem voru til almenn-
ings heilla, studdi Anna sál.
dyggilelga; hún kom sér frá-
bærlega vel í öllum opinberum
störfum, var glöð og bjartsýn
ofe lá aldrei á liði sínu.
Hið óvænta fráfall hennar
9. marz s. 1.. var tilfinnanlegur
missir fyrir bæinn, þar sem hún
hafði starfað svo trúlega, og sár
er söknuðurinn hjá nánustu
ættingjunum, eiginmanni, syni
aldraðri móður og systkinum
Þeir sem þektu önnu sál. minn-
ast samverunnar og viðkynn
ingarinnar við hana með þakk
læti og gleyma ekki fórnfýsi
hennar og velvild.
Thorstína Jackson Walters