Lögberg - 17.09.1931, Blaðsíða 6

Lögberg - 17.09.1931, Blaðsíða 6
Bls. 6 LÖGBBRG, FIMTUDAGINN 17. SEPTEJVIBER 1931 Af jörðu ert þú kominn EPTIR C L E V E 8 K 1 N K E A D. Eins og reyndar flestir aðrir, sem heima áttu annars staðar í bænum, hefði Ellen vel get- að skýrt æði nákvæmlega frá því, hvaða fjöl- skylda bjó í hverju húsi fyrir sig á þessu falleg- asta stræti bæjarins. Hún var dálítið upp með sér af því, sem þarna var að sjá, og henni fanst eitthvað af því heyra sér til. Hún gat ekki látið sér detta í hug, að fallegra stræti væri til í nokkurri annari borg. Ekki einu sinni í París, og hafði hún þó einu sinni hlustað á mann, sem í fyrirlestri lýsti hinum fegurstu strætum Par- ísarborg’ar og sýndi margar myndir þaðan. Þessi fyrirlesari hafði líka sagt ýmislegt um konunga og keisara, sem í París hefðu verið, en ekki gat Ellen ímyndað sér, að þeir hefðu bor- ist meira á, eða lifað glæsilegra lífi, heldur en Fosters, Hitchcocks og Fullertons fjölskyldum- ar, og jafnvel Filson dómari, sem lét þó ekki eins mikið á sér bera, sem sjálfsagt kom til af því, að hann var einn síns liðs. Það voru sex heimili að minsta kosti, á þessu stræti, sem Ellen hugsaði oft um og langaði nú til að skoða, ef hún hefði haft tíma til þess. En nú hafði hún ekki tíma til að gera meira en að líta á svo sem eitt þeirra. Þáð var Fullertons liúsið, sem hún hafði í huga. Hún hugsaði lítið um það, hvers vegna það var þetta hús, sem hún hafði sérstaklega í huga, en bara hélt áfram og var glöð í huga. Hún vissi, að það voru tvær ástæður fyrir þessu. Anna Fullerton, dóttir hjónanna, sem þarna bjuggu, var jafnaldra hennar. Það var svo sem ekki nema eðlilegt, að hún hugsaði um þetta óskabam gæfunnar, sem sýndist njóta svo óendanlega mikils góðs í heiminum, fram yfir hana sjálfa. En hin ástæð- an, og hún var kannske öllu sterkari, var bundin við ungan mann, son hjónanna. Ellen hafði enn ekki lifað nein ástaræfin- týri. En ekki gat hún neitað því, að hana hafði stundum dreymt einhverja þess konar drauma, og þeir vora allir tengdir við Hugh Fullerton. Samt þekti liún hann ekki nema rétt í sjón. Líklegast hafði hann aldrei séð hana. Hann vissi sjálfsagt ekki, að hún var til. Engu að síð- ur hugsaði hún oftar um hann, en nokkum ann- an mann, og í hennar huga var hann fyrirmynd allra ungra manna. Hún hafði oft séð hann á götunni, ýmist ak- andi í bíl, eða þá á gangi með félögum sínum, eða þá kannske ungum stúlkum, dætram hinna ríkismannanna. Hún hafði tekið eftir því, að allstaðar var honum vel tekið og allir virtust svo sérstaklega ánægðir með að vera í hans fé- lagsskap. Það fanst Ellen, í einfeldni sinni, að bæri ljósan vott um, að hann væri góður piltur. Hún liélt, eins og margir aðrir, að allir, sem voru kurteisir og prúðmannlegir og glað- legir, hlytu líka að vera góðir. Hann var líka einstaklega laglegur piltur og vanalega var hann fyrirliðinn í leikjum og íþróttum, sem háskól- inn í bænum tók þátt í. Ellen hafði oft séð mynd af honum í blöðunum og jafnvel það var nóg til að gera hann að nokkurs konar hetju í hennar liuga. En í kveld vildi það einhvern veginn þannig til, að hún gat ekki séð neitt af því fólki, sem svo náknýtt var hennar dagdraumum. Fólkið var vafalaust að bua sig á einhverja kveldskemtun. Það voru ekki nema fá ljós á neðra gólfi hússins, en efri hæðin var öll upp- Ijómuð. Innan við einn gluggann stóð stúlka °g v^r að bursta kvenyfirhöifn, sem var skreytt fallegnm loðskinnum. “Þetta hlýtur að vera yfirhöfn húsmóður- ínnar,M hugsaði Eileil. “Þessi yfirhöfn er of stór og of gömul til þess að Anne geti áttdiana. Eu hún á sjállsagt aðra kápu, sem er rétt eins falleg. ” Nú mundi hún eftir því, að hún hafði séð það^ í blöðunum, að einn af ríkismönnunum þar í nágrenninu ætlaði að halda mikla veizlu, ein- mitt þetta kvqld. Hana langaði til að doka við til að sjá fólkið koma út úr húsinu og ganga út á strætið, þar sem bílamir biðu. En það var hvorttyeggja, að hún fann að hún átti að flýta ser heim, og annað hitt, að það var ekkert að reiða sig á hvenær fólkið kæmi út. Hún hafði dálitla reynslu af því. Ilun stanzaði rétt sem snöggvast, þegar hún kom að húsi Ihlson dómara. Ellen hafði æfin- lega fundist það dálítið öðru vísi en hin húsin Það var ekkert uppljómað. Það var heldur ekki yon þar sem hann bjó þarna einn síns liðs joldin voru ekki vanalega dregin fyrir glu^- ana, nema í bókaherberginu, envþar hafðist ? llson.við. Þetta herbergi var sjáan- iega viðbot við húsið og hafði verið bygt frek- ar til nytsemdar en prýðis. Gegnum gluggann mátti sjá raðir af bóka- skapum með fram veggjunum, alla leið frá gólfi og upp að lofti. Það var auðséð, að dómarinn notaði þetta herbergi fyrir skrifstofu. Það var altalað, að þar sæti hann oft fram yfir nuðnætti, yfir því sem hann var að gera.. Hann kærði sig ekkert um það, þó nábúar hans og þmr, sem um götuna gengu,, sæu hvað hann hafðist að, þvi að gluggablæjurnar vora aldrei dregnar mður. EUen hafði oft séð hann þaraa inni, hvað eftir annað. Stundum hafði hann gengið um gólf, og virst vera í þungum hugs- unum, og stundum hafði hann setið við skrif- borðið sitt og verið að lesa eða skrifa. Þegar Ellen var þaraa á ferð, gaf hún sér æfinlega tima til að standa stundarkorn fyrir utan glugga dómarans og líta inn í skrifstofu hans. 1 raun og veru var hún ekkert að hugsa um þennan mann og langaði ekkert til að kynnast honum. Hún háfði bara séð hann einstaka- sinnum og vissi hver hann var. Það voru bæk- urnar hans, sem hún var að hugsa um. Henni skildist, að ef hún ætti nokkum tíma að geta bætt hag sinn og komist að betri félagsskap, heldur en hún átti nú kost á, þá þyrfti hún nauðsynlega að afla sér mentunar og ná meiri andlegum þroska. Hún var sér þess fyllilega meðvitandi, að hún var óvanalega lagleg og hún vissi hvers virði það var. En hún var fram- gjöm og vildi áfram og upp á við og henni var það engin uppgerð, að vilja í raun og veru verða fullkomnrai manneskja, 'heldur en hún var. Hún var enginn heimskingi og hún vissi, að fyrir stúlku í hennar stöðu, var kvenfegurð- in nokkuð vafasöm innstæða. Hún hafði lifað þær stundir, að hún hafði sjálf fundið til síns eigin veikleika. Þær stund- ir mundu koma aftur og aiftur, hún vissi það. Löngunin til skemtana og nautna var sterk, eins og hjá flestu öðru ungu fólki, og þessi hugsun, að hún hefði sama rétt til að njóta lífsins, eins og þær stúlkur, sem betur voru settar, hafði oft freistað hennar til að ganga sömu leiðina, eins og ýmsar aðrar stúlkur, sem hún þekti, hefðu gert. Kveld eitt gekk liún fram hjá veitingahúsi og mætti þar rosknum manni, sem hún kann- aðist við að hafa séð nokkrum sinnum, og stakk hann dálitlum bréfmiða í lófa hennar. Hún hefði bara látið miðann detta ofan á strætið, ef hennar kvenlega forvitni liefði ekki haldið henni frá því. Hún opnaði ekki miðann fyr en hún var nærri komin heim. Það sem á hann var skrifað, var það, að sá, sem skrifáð hafði, bauð henni að koma með sér til New York. Hún þurfti ekki annað að gera, en koma á jámbraut- arstöðina klukkan fimm daginn eftir. Hún reif miðann í smátætlur, áður en hún fór inn í húsið. Það var vitanlega bókasafn í bænum til af- nota fyrir almenning. Þar hafði Ellen komið ejnu sinni. Bókavörðurinn var roskin kona, í heldur erfiðum kringumstæðum, en hún var skyld sumu af heldra fólkinu í bænum, og það þurfti eitthvað fyrir hana að gera. Hún hafði tekið Ellen þannig, að hún hafði strax ráðið við sig, að koma þar aldrei aiftur, eða ekki fyr en skift væri um bókavörð, og það var ekki líklegt, að það yrði gert fyrst um sinn. Hún hafði ekkert að lesa, nema blöðin og kannske eitthvað af tímaritum, einstaka sinnum. Af og til keypti hún sér þó bók fyrir lítið verð, í bóka- búð þar sem seldar voru gamlar bækur- Það, sem hún las, gerði henni mjög lítið gagn að öðm en því, að hún lærði að fara dálítið betur með málið heldur en áður. Hún óskaði þess innilega, að hún kæmist í kynni við einhverja manneskju, sem gæti og vildi leiðbeina henni í því, hvað hún ætti að lesa. Meðal annara hæfileika, sem Ellen hafði hlotið í vöggugjöf, var mikið ímyndunarafl. Þegar hún sat við vinnu sína, sem var einföld I og krafðist lítillar umhugisunar, gat hún tím- unum saman verið að láta sig dreyma um það, að hún væri ein af þessum óskabörnum gæf- unnar, eins og t. d. Anna Fullerton. Ekki vildi hún nú samt vera Anna Fullerton í raun og vera. Ástæðan fyrir því var sú, að þá væri Hugh Fullerton bróðir hennar, og hún hafði aldrei hugsað um hann sem bróður sinn. Nei, hún vildi vera í svipuðum kringumstæðum eins og Anne lýullerton, ekki hún sjálf. Hún var fjarskalega fallega klædd. Hún hafði fallegan bíl, sem hún gat notað eftir vild sinni. Henni var boðið í allskonar samsæti og á dansleiki. Hún var allstaðar velkomin. Ef hún væri dótt- ir eins af þessum heldri mönnum, þá væri hún ekki kölluð Ellen, heldur Eleanor. Hún naut þeirrar ánægju tímunum saman, að láta sér finnast, að hún væri ein af þessum óskabömum hamingjunnar. Dómarinn var víst ekki heima í kveld, að minsta kosti sá hún hann ekki og var þó bjart í herberginu. Það gat þó vel verið, að hann væri þar í einhverju horninu, eitthvað að fást við bækur sínar. Ellen hafði oft séð lítinn stiga þar í herberginu, og hún hafði séð dómarann nota hann til að ná í bækur, sem voru í efstu hyllunum. Hann var þar kannske í hinum endanum á herberginu, þó hún sæi hann ekki. “Yæri það ekki skrítið,” sagði Ellen upp- hátt, “ef eg færi inn til hans og spyrði hann blátt áfram, hvaða bækur eg ætti að lesa til að afla mér meiri mentunar? Þessi stóri og feiti þjónn, sem hann hefir í húsinu, mundi fljót- lega vísa mér á dymar.” “Nei, það er engin hætta á því,” heyrði hún að sagt var rétt hjá henni: “Eg held dóm- aranum þætti meira að segja vænt um það. Að gefa fólki upplýsingar og ráðleggingar, er hans verk, eins og þér vitið. ’ ’ “Eg bið fyrirgef'hingar, ” sagði hún. “Mér datt ekki í hug að nokkur maður heyrði til mín. Eg hefi vanið mig á þann ósið, að tala við sjálfa mig, jiegar eg held að enginn heyri til mín. ” Hún átti hálf bágt með að segja þetta, en hún leit einarðlega til hans negu að síður. Hún furðaði sig á því, hvað hann var góðlegur, en dálítið gletnislegur. Hann var alls ekki lík- ur því, sem hún hafði hugsað sér að dómarar mundu vera. En hún þekti lítið til dómara; þessi var sá eini, sem hún hafði séð, og hann að- eins álengdar. “Þér hafið ekkert gert, sem þér þurfið að biðja afsökunar á. Það er eg, sem ætti að biðja afsökunar,” sagði dómarinn. “En eg gat ekki að því gert, að heyra hvað þér sögðuð, og eg verð að játa, að það vakti eftirteka mína. Vilj- ið þér ekki segja mér, hvaða leiðbeiningar það voru, sem þér vilduð að eg gæfi yður? Flestar mínar bækur em lagabækur, sem yður mundi ekki þykja skemtilegar aflestrar. Eg er hrædd- ur um, að sumar þeirra séu farnar að verða nokkuð rykugar. Eg á samt dálítið af bókum, sem ekki era lagabækur og ekki óskemtilegar. Viljið þér ekki gera svo vel og koma inn og líta á þær? Eg gæti kannske leiðbeint yður eitt- hvað.” “Eg þakka ýður kærlega, en eg má það ó- mögulega í þetta sinn. Móðir mín bíður eftir mér með kveldverðinn. Eg er hrædd um, að eg sé orðin alt of sein.” “Þá vil eg ekki tefja fyrir yður, en eg vona þér komið bráðum aftur. Eg hefi gert meira að því að leiðbeina ungum mönnum, hvað þeir ættu að lesa, heldur en ungum stúlkum, en eg gæti að minsta kosti vísað yður til einhvers, sem gæti orðið yður að verulegu liði. Viljið þér koma einhvern tíma aftur? Eg er Filson dómari.” “Eg veit það. Eg hefi margoft séð yður þarna innan við gluggann, svo eg veit hver þér eruð. Eg skal koma aftur, en í þetta sinn verð eg að flýta mér. Eg þakka yður inni- lega.” “Verið þér þá sælar á meðan,” sagði hann og rétti henni hendina. Hún tók í hendina á honum og brosti góðlátlega og fór svo sína leið. Þegar hún kom að strætamótunum, þar sem hún ætlaði að fara inn í strætisvagninn, sá hún unga stúlku, sem sat við opinn glugga. Hún söng einn af þessum nýju söngvum, sem þá var í miklu afhaldi og lék sjálf undir á slaghörpu. Ellen lét sér fátt um finnast-” “Hún heifir það fram yfir mig, að geta spilað á hljóðfæri,” hugsaði hún með sjálfri sér, “en ef eg hefði ekki betri hljóð en þetta, þá skyldi eg aldrei reyna að syngja.” Sjálf hafði hún alveg óvanalega mikla og hreina rödd. Hún hafði því kannske nokkurn rétt til þess, að setja út á söng annara. Þegar hún kom heim, fann hún, að hún var ekki eins sein, eins og hún hafði haldið. Faðir hennar hafði tafist á nefndarfundi verka- mannafélagsins, sem hann tilheyrði, og var ekki búinn að þvo sér, þegar hún kom heim. Hún tók af sér yfirhöfnina og hattinn, lagði það á stól, og fór svo út í eldhús til að hjálpa mömmu sinni. “Hví kemur þú svona seint?” spurði Mrs. Neal. “Guinevere er löngu komin. Hún sagði mér, að þú hefðir verið eitthvað að gera við fötin þín, þegar hún fór. Eg vona þú hafir ekki riifið nýja pilsið þitt.” “Nei, það var' bara saumspretta á gömlu treyjunni minni- Svo fór eg ekki skemstu leið heim. Mér hefir verið hálf ilt í höfðinu í allan dag. Eg fæ stundum höfuðverk af tóbakslykt- inni. Mér er samt ekkert ilt í höfðinu núna.” “Það var gott, að þú skemdir ekki pilsið bitt,” sagði Mrs. Neal. Hún var æfinlega þreytt og henni var æfinlega ilt í höfðinu, þeg- ar fór að kvelda. “Hvað líður matnum?” spurði 'faðir henn- ar og stakk höfðinu inn um eldhúsdyrnar. “Eg 'býst við þú segir að þér bregði ekki við, jió eg komi of seint. ” “Mér dettur ekki í hug að segja nokkuð í þá átt,” svaraði konan heldur kuldalega. “Hitt 'gæti eg sagt, að ef þú hefðir sagt mér að þú rnundir koma seint heim, þá hefði eg kannske ekki brent matinn. Mér þykir ekki svo skemti- legt, að standa yfir brennheitri eldavélinni, að x eg geri það að gamni mínu að elda matinn ofan í ykkur tvisvar.” “Hvernig átti eg að segja þér það, þegar eg vissi það ekki sjálfur?” “ Við skulum ekki vera að tala um þetta, pabbi, ” sagði Ellen. “Maturinn verður tilbú- inn, þegar þú kemur að borðinu.” Hún vissi, að í þessum hálf ónotalegu til- svörum bjó í raun og vera ekkert ilt, en í kvöld þoldi hún ósköp lítið af þessu tagi. Þegar hún lét reykuga dúkinn á borðið, með feitu svína- kjöti og kálmeti, átti hún erfitt með að dylja ógeð sit. Aldrei fyr hafði henni fundist borð- haldið eins óaðgengilegt eins og nú. Og henni sýndist olíudúkurinn á borðinu óhreinni held- ur en nokkru sinni fyr. Það sauð upp úr kaffi- könnunni og Mrs. Neal tók spranginn disk og setti hann á borðið og svo kaffikönnuna alla útataða á diskinn. Ellen gat ekki varist því, að tárin komu fram í augun á , henni, en hún reyndi sem bezt hún gat, að láta ekki á því bera. Það var ekki oft, sem hún lét tilfinningarn- ar hlaupa með sig; hún var ekki þannig skapi farin. Höfuðverkurinn var kominn aftur, en þó hún notaði hann sem afsökun fyrir jiví, að borða svo sem ekkert, þá vissi hún sjálf, að hann var ekki aðalorsökin. Atti alt hennar líf að vera svona? Atti það fyrir henni að liggja að giftast einhverjum manni, sem líkt var á- statt fyrir og henni sjálfri, vinna svo baki brotnu mest allan sólarhringinn alla daga, ár- ið út og árið inn, til að halda húsinu hans í lagi og matreiða fyrir hann og kannske ala hon- um 'Svo sem hálfa tylft barna? Atti hún aldrei að fá að njóta neinnar lífsgleði? Ef það var rangt og ljótt, því var henni þá lögð þessi sterka löngun í hjartað? Hvers vegna nutu sumir svona mikils af lífsins gæðum, en aðrir svo lítils? Hversa vegna? Hvers vegna? Meðan hún var í þessu skapi, fanst henni hún sjá sína eigin æskufegurð hverfa og ellina færast yfir sig, án þess að eiga nokkrar glaðar æskuminningar, sem hún gæti hvílt hugann við. Hún horfði á móður sína, sem sat hinum megin við borðið, þegjandi og þreytuleg, og borðaði matinn sinn, ekki með ánægju og gleði, heldur gerði hún þetta eins og hvert annað skylduverk, sem ekki varð kom,ist hjá- Ellen gat varla ímyndað sér, að hún hefði nokkum tíma verið ung, eða borið í brjósti sínu óupp- fylta þrá, sem hún sjálf átti við að stríða. Eða ef hún kynni að liaifa átt einhverjar æskuþrár í ungdæmi sínu, þá hefði þetta daglega strit og tilbreytingar'leysi lífsins, unnið svo algerð- an bug á þeim, að hún fyndi ekki lengur til jieirra og hefði meira að segja alveg gleymt þeim. Hver taug í líkama hennar gerði uppreisn gegn þessu lífi. Hún gat með engu móti sætt sig við það. Hvað sem það kostaði, varð hún að fá einhverja tilbreytingu á því lífi, sem hún nú lifði. Hún hjálpaði móður sinni til að þvo upp af borðinu. Hún hafði viljað gera það ein, svo móðir hennar gæti ifarið inn í hitt herbergið, þar sem faðir hennar sat og hvíldi sig. En gamla konan hafði ekki viljað það. Það var ekki nema rétt, að þær hjálpuðust að því. Það var líka eitthvað minna að þvo upp í þetta sinn heidur en vanalega, hvemig sem á því stóð. Þegar þær væru búnar, ætlaði hún að sitja dálitla stund utan við dyrnar og fara svo að hátta. Hún var óttalega þreytt. I hinu herberginu sat Jerry Neal og las kveld- blaðið og reykti pípu sína. Þegar Ellen kom inn fyrir til að sækja hattinn sinn og yfirhöfn- ina, því hún ætlaði út til að finna Guinevere, þá var tóbaksreykurinn svo mikill í herberg- inu, að hún fékk hósta af honumv Tóbakslykt- in var nærri eins sterk eins og í tóbaksverk- stæðinu, þar sem hún vann- “Því opnar þú ekki gluggann, pabbi? Það er áreiðanlega bragð að þessu tóbaki og vindl- um, sem þú reykir. Manni verður ilt af að koma hér inn.” “Því ferðu jiá ekki út og situr lijá mömmu þinni? Eg ætla ekki að sitja þar úti í kulinu. Við værum þokkalega stödd, ðf eg yrði veikur og gæti ekki unnið,” sagði Jerry án þess að líta upp úr blaðinu. Móðir hennar sat á efstu tröppunni og hálf- hallaði sér út af. “Hvert ætlar þú að fara, Ellen? Sagði eg þér ekki, að Mat gerði hálfvegis ráð fyrir að koma hér í kveld ? ’ ’ “Þú gerðir það ekki, mamma. En hvað sem því líður, þá lofaði eg Guinevere að koma snöggvast til hennar. Við förum út dálitla stund, en verðum líklega ekki lengi. Það er eitthvað, sem hún ætlar að segja mér. ” “Eins og liún hafi ekki nógan tíma til að segja þér það allan daginn,” nöldraði móðir hennar. “Eg má segja þér, að það eru margar stúlkur, sem ekki mundu liika við að taka Mat. Þig mun iðra þess, ef þú dregur það þangað til það er orðið of seint. Hann er mesti reglumað- ur og smakkar aldrei dropa. Hann getur orðið lestarstjóri, þegar minst varir-” Mat var kyndari á járnbrautarlest. Það var alveg rétt, sem Mrs. Neal sagði um hann, en hann var ósköp grannhygginn maður og alveg ómentaður. Hans síðasta tækiifæri við Ellen hafði alveg farið út um þúfur, þegar hann eitt kveldið hafði hlegið eins og flón, að fallegu og viðkvæmu ljóði, sem hún fór með. “Eg verð ekki mjög lengi. Ef hann vill endilega finna mig, þá getur hann beðið,” sagði Ellen um leið og hún fór. MAÐUR HRAPAR TIL BANA. Það sorglega slys vildi til s. 1. miðvikudag, að Þórður A. Steins- son bílstjórr hrapaði niður af Hafnabergi og beið bana af. Hann hafði gengið suður á bergið til að snara fugl í háf, en bergbrúnin er þarna víða ótrygg, enda féll skriða undan fótum hans og hann með niður í sjó og druknaði. Þórður sál. var alinn upp hjá þeim hjónum Bjarna Tómassyni og Herdísi Nikulásdóttiur að Klöpp í Höfnum. Þau tóku hann í fóstur eins árs gamlan og var hann hjá þeim þar til .um tvítugs aldur að hann fór að vinna fyrir sér sjálfur, o!g reyndist hann þeim ávalt sem bezti sonur, enda naut hann alls hjá fósíturforeldrum sínum sem þeirra ei!gið barn. Hann var vandaður og góður piltur bæði til orðs og athafna. Er hinn mesti mannskaði að hon- um. — Mgbl. 1. ág. Huglesarinn: iEg get sagt ykk- ur upp á hár, hvað hver ykkar er að hugsa um. Rödd: Æ, þá verð eg að biðja yður fyrirgefningar, því að það það var ekki ætlan mín að móð'ga yður. A Thorough School! The “Success” is Canada’s Largest Private Commercial College, and the finest and best equipped business train- - ing institution in Western Canada. It conducts Day and Evening Classes throughout the year, employs a large staff of expert teachers, and provides sufficient individual instruction to per- mit every student to progress according to his capacity for study. In twenty-one years, since the founding of the “Suocess” Business Collose of Winnipeg in 1909, approximately 2500 leelandic students hnve enrolled in this College. The decided prererence for “Suecess” tratning is significant, because Icelanders liave n keen sense of educational values, and each year the number of our Icelandic students shovvs an increase. Day and Evening Classes r Open all the Year The SUCCESS BUSINESS COLLEGE, Ltd. PORTAGE AVENUE AT EDMONTON STREET. PHONE 25 843 4

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.