Lögberg - 15.10.1931, Síða 3

LöGBERG, FIMTUDAGINN 15. OKTÓBER 1931.
Bls. 3.
lí ▼
Sérstök deild í blaðinu SOLSKIN Fyrir böm og unglinga I

þýði lians; það var eng’inn sá í því bygðarlagi,
HEIMBOÐIÐ.
Þegar Wessel var stúdent, var hann mjög fá-
tækur og hafði lítið að bíta og brenna. Hann bjó
því í litlu loftherbergi og hafði ekki ætíð ráð á
að borða miðdegisverð. Justisráð nokkurt, sem
bjó í kma húsi, kendi því í brjósti um hann og
ásetti sér að bjóða honum að borða hjá sér mið-
degisverð einn sunnudag. En af því að hann
liitti ekki Wessel heima, skrifaði hann með krít
á hurðina: ‘‘Undirritaður býður stúdent Wess-
el að borða hjá sér miðdegisverð í dag.
Justisráð N.”
Wessel þáði boðið með gleði og neytti með
góðri lvst hinna ágætu rétta og góða víns, sem
fram var borið. Að lokinni máltíð kvaddi hann
justisráðið og þakkaði innilega fyrir velgjörð-
imar. Daginn eftir kom Wessel einnig til mið-
degisverðar. Gekk þannig í viku og furðaði
justisráðið sig mjög á þessu.
Loks sagði justisráðið við Wessel: “Án þess
að vilja móðga yður, kæri Wessel! langar mig
til að spyrja yður, hvernig stendur á þessum
miðdegisverðum. Mér fyrir mitt leyti þykir
bkkert að því að þér komið til mín, en eg verð
þó að halda, áð liér sé um misskilning að ræða,
því að eg bauð yður að eins að borða miðdegis-
verð á sunnudaginn vai*, en þér komið þrátt fyr-
ir það á hverjum degi.”
Wessel svaraði með miklum sakleysissvip:
“Eg hefi komið á liverjum degi, af því að
altaf hefir staðið skrifað með krít á hurðinni
hjá mér: . ‘Undirritaður býður stúdent Wessel
að borða miðdegisverð hjá sér í dag. Justisráð
N.’, og eg hefi tekið með ánægju á paóti slíku.”
“En það hefi eg sannarlega ekki skrifað,”
svaraði justisráðið.
“Jú, það liafið þér vissulega skrifað, og eg
ber of mikla virðingu fyrir yður til þess að fara
að þurka það út, sem þér hafið skrifað; þess
vegna hefir það staðið á liurðinni og eg les það
á hverjum degi.”
Þá hló justisráðið oð mælti: “Þurkið þér
bara út það sem á hurðinni stendur skrifað, en
þér skuluð samt halda því áfram að koma.” —
—Unga ísland.
SÓLB A U GAR.
Þeir eru mjög einkennilegir, sólbaugarnir,
og samskonar baugar um itunglið. Baugarnir eru
tvennskonar, stærri og minni, og verða til af
óskyldum orsökum.
Smærri baugarnir sjást, þegar móða er í
loftinu. Þeir eru með daufum regnbogalitum
og er ytri röndin rauð, en innri f jólublá. Baug-
ar þessir sjást all-oft, en miklu sjaldnar um
sólina en tunglið, og kemur það af hinni sterku
birtu sólarinnar, sem yfii*gnæfir þá.
Líti maður til sólarinnar í gegn um rykgler,
sjást baugar þessir oft, þó að annars verði
þeirra ekki vart. — Kringum tmiglið eru þeir
kallaðir rosabaugar.
Stærri baugarnir orsakast af geislabroti í
smá krystöllum, sem í loftinu svífa og eru einn-
ig venjulega með regnbogalitum, en þá veit
rautt að sólinni en fjólublátt er yzt.
Þessir baugar eru mjög skærir og fagrir á
að líta, sjást þá oft ljósrákir út frá sólinni, bæði
í lárétta og lóðrétta stefnu og einnig aðrir baug-
ar. Þar sem bogarnir og hinar ljósrákirnar
koma saman, verður mjög bjart, og nálega eins
og að horfa í sólina sjálfa. — Þetta eru kallað-
ar aukasólir.
Stundum sjást að eins aukasólirnar og ekki
baugarnir, eru þær þá ýmist fjórar eða tvær, og
eru þá annað hvort í láréttri eða lóðréttri stefnu
út frá sólinni. Þá er kallað að fari undan og
eftir sól, gýll og úlfur. Þar um er orðtak-
ið: “Sjaldan er gýll fyrir góðu, nema úlfur á
eftir renni.” Stundum eru þetta ekki sólir,
heldur bogastúfar. Einnig kemur það fyrir, að
aðeins sér eina aukasól.
Nærri má geta, hve ljómandi fögur sýn sú
er, en því\miður er hún sjaldgæf og sést að-
eins í mjög norðlægum löndum í apríl—júní-
mánuðum.
Baugar þessir sjást einnig um tunglið, en
eru tiltölulega daufari. Þeir sjást helzt í des-
ember og janúar. — Unga tsland.
M AN STUf — Framh..
Tonni litli leit upp; himininn var hulinn
vængjum, sem liægt og hægt liðu ofan til hans.
Þar komu spóarnir heiman úr móunum, óð-
inshanamir úr mýmnum, grátitlingarnir, sem
áttu hreiðrin sín undir þakskegginu, dúfumar
og smáfuglarnir úr kjarrinu og lævirkjarnir
utan af ökram og engi.
“Sæll, Tonni litli, sæll, komdu sæll! — við
erum komnir til að fylgja þér. Sæll •— sæll!
við fömm alveg að hliðinu. Þekkirðu okkur?”
“Manstu hvað oft þú dreifðir brauðmolum
út handa okkur? — Manstu hvað oft þú fanst
hreiðrin okkar, en skemdir þau aldrei, og að þii
barst út handa okkur korn, þegar fór að líða að
jólunum? — Manstu? — Manstu?” —
Suðan var svo mikil, að Tonni liafði ekkert
ráðrúm til að svara. Hann sat fastur í söðli á
Blesa sínum, hélt sér í faxið og horfði upp til
þeirra, svo sæll og glaður í huga; um andlitið
lék bjart og ánægjulegt bros.
“Manstu! Manstu?’ ’
Fuglahópurinn kom nær og nær og um-
kringdi hann loks alveg, svo að hann tók ekkert
eftir að liann var farinn inn í þykkustu þoku-
mekkina.
“Manstu! Manstu?”
Þegar fuglarnir þögnuðu, tóku ormarnir
við:
“Manstu! — manstu?”
Dauðaþagnarinnar í geimnum gætti nú alls
ekki né heldur draugslega þytarins í trjátopp.
unum.
“Manstu! — manstu?”
Þegár allra dimmast var orðið tóku lævirkj-
arnir að syngja:
“Manstu! — manstu?”
Og liann gleymdi alveg myrkrinu. Alt í
einu sá hannbjart og fagurt ljós; þokan dreyfð-
isit og hann sá tvö hlið, sem honum virtust ná
til himins.
Tonni kipti í Blesa sinn, því hann var nærri
dottinn af baki, þegar liann sá að hann var kom-
inn alla leið að dvmm guðs ríkis. Fyrir utan
hliðin stóð gamall góðlegur maður; sá kinkaði
kolli til Tonna og benti honum að koma nær.
Þessi maður var sankti Pétur, sá sem gætir
himnaríkis dyranna, og nú hringlaði í lykla-
kippunum hans með hundrað lyklunum. Tonni
brosti til hans, því nú var af honum öll hræðsla.
“Jæja, þarna ertu þá kominn,” sagði gamli
maðurinn stillilega, “kominn með alt þitt föru-
neyti. Nú skal eg hjálpa þér af baki og líta dá-
lítið yfir liðið. Þú veizt auðvitað, að eg er
sankti Pétur, því þú liefir sjálfsagt tekið eftir
lylklunum mínum. —
Þarna er Blesi, þarna Lubbi, og þarna allar
gæsirnar. Nei! sjáið allan þennan mikla fugla-
fjölda. Og þarna koma brekkusniglamir,
maurarnir og litlu ormarnir. Það vantar víst
ekkert af þeim. Þú varst líka eins og keisari,
sem er á ferð með allar sínar hersveitir.
Veiztu Tonni litli, þegar börnin em góð við
skepnumar, þá senda þær skuggann sinn að
himnabrautinni til þess að bíða þar, og fylgja
svo börnunum að hliðunum?
Það eru tómir skuggar, sem þú hefir með
þér, drengur minn, líttu við og þakkaðu þeim
fyrir. Sjáðu til, þeir eru þegar að verða að engu.
— Nú hafa þeir lokið starfi sínu. En gleðstu nú,
því fyrir innan hliðin er þín beðið með ó-
þreyju.
Eg er reyndar vanur að yfirheyra þá dálít-
ið, sem vilja fá hér-inngöngu, áður en eg hleypi
þeim inn.
En þeir sem koma gegn um skýin með ann-
að eins föruneyti eins og þú, eru sjálfsagðir að
komast inn. — Nú skal eg undir eins opna fvrir
þér.”
Tonni leit aftur fyrir sig, bak við hann lá veg-
urinn, beinn og bjartur — langt fyrir neðan
byltust skýin og þokumekkirnir. Dýrin liðu
smátt og smátt út í geiminn og urðu að engu.
Hann veifaði til þeirra hendinni, en leit aftur
við, er hann heyrði lyklana hringla í skránni.
Hann leit inn, og gleðin ljómaði af andliti hans
— svo breiddi hann út faðminn og hljóp inn
fyrir.
Svo er sagan ekki lengri. — Við vitum öll,
að það er yndislegt fyrir innan hliðin, en þeirri
dýrð og sælu getur enginn maður lýst né sagt
frá í nokurri bók. — Gullstokkurinn.
AF HVERJU SJÓRINN ER SALTUR.
1 þorpi einu í Noregi, ekki langt frá sjó,
voru fyrir mörgum öldum, bræður tveir, og var
sá eldri vellauðugur.
Hann átti stóra bújörð, fjölda fjár og víð-
áfctumikið skóglendi. Hinn var aftur á móti
svo fátækur, að hann átti ekki til næsta máls, svo
það kom oft fyrir, að hann og kona hans urðu
að fara svöng í rúmið á kvöldin.
En þrátt fyrir fátækt sína, var yngri bróð-
irinn alt af í góðu skapi og gladdist yfir vel-
gengni annara, þar sem hinn var svo ágjarn og
vondur í sér, að hann unni engum góðs. Ekki
einu sinn á stórhátíðum, þegar allir nábúamir
settu grautarskál út fyrii1 bæjarvegginn handa
góðu álfunum eða stráðu korni út handa fugl-
unum, kom honum ekki til lragar, að láta neitt
af hendi rakna.
Það var eitt aðfangadagskvöld jóla, að fá-
tæki bróðirinn kom til hans og bað hann að
hjálpa sér um eitthvert lítilræði, svo að hann
og konan sín gætu einu sinni borðað sig södd.
Eldri bróðirinn varð æfa reiður og sagði:
“Ef að þú gerir það sem eg heimta af þér í
staðinn, skaltu fá heilt svínslæri reykt, sem
hangir uppi í eldhúsinu! ’ ’
Nú var liangikjöt uppáhaldsréttur manns-
ins, svo hann gat ekki stilt sig um að lofa þessu
með því að hann ímyndaði sér, að ekkert gæti
verið varhugavert við það. Bræðurnir gengu
nú báðir í eldhúsið, og sá eldri tók ofan stórt
svínslæri og fékk liinum.
“Taktu við,” sagði hann, “lærið er vel reykt
og svo stórt, að þið getið oft fengið saðningu
ykkar af því, ef þið neytið þess í hófi. En nú
heimta eg af þér, að þú farir og sýnir risanum
í Harrungerfjöllunum lærið áður en þú ferð
heim með það, því þú mátt ekki borða það, fyr
en liann er búinn að sjá það.”
Þegar fátæki bróðirinn heyrði þetta, féll
lionum allur ketill í eld, því það var enginn
leikur, að hætta sér upp í Harrunger-fjöllin. 1
stórum helli bjó þar risi einn alræmdur og ill-
er þorði að leggja einn upp til fjallanna.
Hinn illgjarni bróðir liélt, að sá yngri
mundi falla í hendur risanum, og aldrei eiga
afturkvæmt, og hann sjálfur þá ekki framar
hafa þyngsli af honum.
Fátæki bróðirinn skildi undir eins hvar fisk-
ur lá undir steini, og varð fölur af ótta, en áleit
samt skyldu sína að efna loforðið; hann svar-
aði því hiklaust:
“Eg hefi lofað að ganga að kostum þeim, er
þú settir mér, og mun efna það loforð, en verði
eg fyrir einhverju slysi, er þér um að kenna.”
“Láttu þig það engu skifta, eg mun sjálfur
bera afleiðingamar,” sagði hinn hæðnislega;
“en hafðu þig nú sem fljótast í burt!”
Yngri bróðirinn tók nú lærið og labbaði af
stað án þess að líta við eða segja meira.. Hann
bar þá von í brjósti, að geta möð hvggindum
leikið á óvættina, svo þeir ynnu sér ekki mein.
Nú gekk hann lengi um hæðir og hóla, hraun
og hrjóstur, þangað til hann kom að sjálfum
Harrunger-fjöllunum.
Hjá einu fjallinu stóð gamall maður með
grátt skegg sítt, og hjó við.
“Hvaðan kemur þú, og hvert ætlar þú?”
spurði liann hinn þreytta vegfaranda.
Mig langar til að sjá einu sinni Harrunger
fjöllin; eru þetta þau?”
“ Já, þetta eru þau,” ansaði karlinn. ‘‘En í
hellinum þarna er tröllkarl einn mikill og hyski
hans, er það ilt viðureignar og skalt þú fara
varlega.”
“Því miður get eg ekki komist hjá því, að
heimsækja tröllin,” svaraði hinn fátæki maður,
“en eftir að vita livernig mér tekst að komast
úr klóm þeirra.”
“Mér geðjast vel að þér,” mælti öldungur-
inn, “og eg mun reyna að hjálpa þér, svo þú
verðir ekki óvinum mínum að bráð. Þegar þú
kemur inn í hellinn, munu þeir fala af þér svíns-
lærið, því hangiket er uppáhaldsfæða þeirra.
Það er mitt ráð, að þú látir þeim eftir ketlærið,
en lieimtir eitthvað að launum.”
“Hvað ætti eg að heimta í staðinn, láti eg
lærið í burtu, verð eg og konan mín að deyja
úr hungri.”
“Risinn te'kur heldur ekki við gjöfum,” seg-
ir karl, “því lian ner drambsamur og mikillát-
ur. Hann mun segja þér að kjósa eitthvað að
launum fyrir ketið, og skaltu þá kjósa gömlu
kvörnina, sem stendur á bak við hurðina. Eg
skal svo síðar kenna þér að nota hana. — Þú
mátt trúa orðum mínum, kvörnin er mikils virði
og eg get ekki vitað hana í eigu þessa. illþýðis,
sem mér er svo mikil skapraun að. ’ ’
Fátæki maðurinn gekk nú að hellinum, sem
leið lá og hitti tröllin, sem þyrptust að honum
til að skoða svínslærið, og vildu óðara fá það
hjá honum.
En hann svaraði djarflega, að það væri ekki
svo go.tt fyrir sig að láta lærið, því hann væri
á leiðinni með það heim til sín, og ætlaði að gefa
konunni sinni það til jólanna.
“Eg ætlast ekki til að fá það fyrir ekki
neit,” sagði risinn, “við eram engir betlarar,
en okkur hefir svo lengi langað í hangiket.
Hvað viltu fá fyrir lærið?”
“tJr því að vkkur er þotta svo mikið áhuga-
mál,” sagði hinn fátæki, “held eg að eg verði
að láta ykkur lærið eftir. Eg heimta ekki annað
í staðinn, en gömlu kvörnina, sem stendur þama
á bak við hurðina. Konuna mína hefir lengi
langað til að eiga slíka kvörn, eg get gefið henni
hana í staðinn fvrir svínslærið.”
“Hvað ætlar þú að gera með kvarnarræfil-
inn?” svaraði itröllkarlinn, “hún er bráðónýt
og einskis virði í samanburði við blessað hangi-
ketið.!”
“Annað hvort verðið þið að lát-a mig hafa
kvörnina, eða eg fer heim með svínslærið mitt”,
svaraði hinn. “Konan mín hefir allan okkar
búskap óskað sér að eiga svona kvöm, og kon-
urnar mega æfinlega til að fá alt sem þær vilja,
þannig liefir það altaf verið og verður altaf,
meðan heimurinn stendur.”
“ Jæja,” sagði risinn, “það er ekki um ann-
að að gera, þetta hefir alt af verið svona, og því
er ekki unt að breyta, farðu þá með kvarnar-
ræfilinn, þó þú hafir aldrei nein not af henni;
mig langar svo mikið í ketið, að eg er ekki með
sjálfum mér. ”
“Svona erum við líka,” sögðu hin tröllin,
sem enn þá þyrptusit utan um fátæka manninn,
og Stöi ðu á svmslærið graðugum glymunum.
Komdu með lærið og taktu kvörnina,”
sagði tröllkarlinn illilegur á svip, “og liafðu þig
svo af stað, því við viljum enga ókunnuga hafa
hér. ’ ’
Maðurinn tók kvömina, fékk tröllinu lærið
og flýfcti sér sem mest hann mátti frá hellinum,
því það var alls ekki laust við að hann væri* dá-
lítið smeikur. .
Þegar hann kom út, var þar fyrir karlinn
með hvíta skeggið. ^ arð hann glaður við, þeg-
ai hann sá kvörnina, og sýndi lionum hvernig
ætti að mala í henni. “Ef þú fer svona að,”
sagði hann, “getur þú fengið hinar ljúffeng-
ustu kræsmgar, og skaltu svo, þegar þú hefir
fengið nog, snua handfanginu í norður, og mun
hún þá hætta að mala. Flýttu þér nú frá hell-
inum, því vel getur verið, að tröllin sjái eftir
kaupunum, og ertu þá illa farinn.” (Framh.)
PROfESSONAL CARDS
v
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Offlce tfmar: 2—3
Heimili 776 VICTOR ST.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba
H. A. BERGMAN, K.C.
lalenzkur lögfrœðingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. p. Box 1656
PHONES: 26 849 og 26 840
DR. O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Office tlmar: 2—3
Heimlli: 764 VICTOR ST.
Phone: 27 586
Winnipeg, Manitoba
W. J. LÍNDAL og
BJÖRN STEFÁNSSON
islenzkir lögfræOingar
á. öBru gðlfi
325 MAIN STREET
Talsfmi: 24 963
Hafa einnig skrifstofur aB Lundar og
Gimli og eru þar aB hitta fyrsta miB-
vikudag f hverjum mánuBi.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Office tfmar: 3—5
Heimili: 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
J. T. THORSON, K.C.
talenzkur lögfrœOingur
Skrifst.: 411 PARIS BLDG.
Phone: 24 471
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medicai Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834
Stundar augna, eyrna, nef og kverka
Bjúkdöma.—Er aS hitta kl. 10—12
f. h. og 2—5 e. h.
Heimili: 373 RIVER AVE.
Talsími: 42 691
J. Ragnar Johnson
B.A., LL.B, LL.M. (Harv.)
islenzkur lögmaOur
910-911 Electric Railway Chambem.
Winnipeg, Canada
Sfmi 23 082 Heima: 71 753
Dr. P. H. T. Thorlakson
205 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham and Kennedy
Phone: 21 213—21144
Hetmili: 403 675
Winnipeg, Man.
DR. A. BLONDAL
202 Medlcal Arts Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdöma. Er aB hitta fr&
kl. 10—12 f. h. og 3—5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimill: 806 VICTOR ST.
Sfmi: 28 180
G. S. THORVALDSON
BA, LL.B.
LögfrœOingur
Skrifstofa: 702 CONFEDERATON
LIFE BUILDING
Main St. gegnt City Hall
Phone: 24 587
E. G. Baldwinson, LL.B.
tslenzkur lögfrœOingur
809 PARIS BLDG., WINNIPEG
Residence Office
Phone: 24 206 Phone: 89 991
Dr. S. J. JOHANNESSON
stundar lækningar og yfirsetur
Til viStals kl. 11 f. h. U1 4 e. h.
og frá kl. 6—8 að kveldinu
532 SHERBURN ST. SlMI: 30 877
Drs. H. R. & H. W. Tweed
Tannlæknar
406 TORONTO GENERAL TRUST
BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE: 26 545 WINNIPEG
Dr. A. B. INGIMUNDSON
Tannlœknir
602 MEDICAL ARTS BLDG.
Sfmi: 28 840 Heimilis: 46 054
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG, WINNIPEG
Fasteignasalar. Leigja hús. Út-
vega peningalán og eldsábyrgB
af ÖUu tagi.
Phone: 26 349
A. C. JOHNSON
907 ConfederaUon Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur aB sér aS ávaxta sparif*
fðlks. Selur eldsábyrgS og bif-
reiSa ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svaraS samstundls.
Skrifstofus.: 24 263—Heimas.: 33 328
DR. C. H. VROMAN
Tannlæknir
505 BOYD BLDG, WINNIPEG
Phone: 24171
DR. A. V. JOHNSON
lslenzkur Tannlœknir
212 CURRY BLDG, WINNIPEG
Gegnt pðsthúsinu
Sfmi: 23 742 HeimiUs: 33 328
Björg Frederickson
ÍEcacfjer of ttje fPíano
Telephone 34 785
*' FOXTROTTAR” (?)
í hinum daglegu grammófón-
hljómleikum útivarpsins, kemur
það að jafnaði fyrir, að þulurinn
kemst að orði á þessa leið: ‘‘Næst
verður útvarpað tveimur foxtrott-
um.” títvarpshlustandi fyrir auist-
an, sem ekki er kunnugur í heimi
hljómlistarinnar, misheyrðist nafn
þetta. Manninum lék forvitni á
að fá vitmeskju í málinu. Hann
sendi því isvolátandi fyrirspurn til
útvarpsins: Hvað eru þessir
“hrossskrokkar”, sem þið alt af
eruð að útvarpa á kvöldin.? —
Mgbl.
BÆTTAR SAMGÖNGUR.
Aldrei mun hafa verið jafnmik-
il umferð um vegina milli Norður-
lands og Suðurlands eins og í
sumar. Hafa bílar stöðugt verið
á ferðinni, end hefir það hjálpað
til, hvað tiðin hefir verið 'góð og
vegir þurrir. Til diæmis um það,
hvað samgöngur hafa batnað, síð-^
an bílferðir hófust, má geta þess,
að stundum í sumar, var Morgun-
blaðið komið norður í Langadal
sama daginn og það kom út. —
G. W. MAGNUSSON
Nuddlœknir
91 FURBY ST.
Phone: 36 187
VlBtalfl tfml klukkan 8 tll 9 aS
morgnlnum
A. S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur lfkklstur og annast um út-
farlr. Allwr útbúnaSur sá bestl
Ennfremur selur hann allskonar
mlnnlflvarCa og legsteina.
Skrifstofu talslmi: 86 607
Helmllis talsfmi: 58 302
DRAUGAGANGUR 1 ÁRÓSUM.
1 Árósum á Jótlandi hefir það
vakið mikla eftirtegt, að íbúarnir
í húsi einu hafa orðið varir við
svo magnaðan draugagang, að þeir
hafa blátt áfram orðið að flýja
húsið. Draugágangurinn lýsir sér
aðallega í því, að allskonar högg
og slög heyrast um alt húsið. —
Kona ein, :sem átti heima í húsi
þessu, var fyrir nokkru á gangi
upp stiga í húsinu, er hún alt í
einu heyrir þau högg og gaura-
gaifg, að hún verður svo skelkuð
við, að hún dettur í stiganum og
meiðir sig hættulega. önnur kona,
sem í húsinu bjó, var orðin svo
sturluð af hræðslu, að flytja varð
hana á heilsuhæli.
Einkennilegt er, að ekkert ber
á gauragangi þessum á næturn-
ar, að eins á daginn. Mælt er, að
miðill einn hafi átt heima í húsi
þes'su fyrir nokkru. — Mgbl.
— Þessi steik er einkennileg á
bra'gðið.
— Já, eg gleymdi smjörinu,
svo að eg varð að steikja kjötið í
andlifcsáburði mínum.