Lögberg - 17.03.1932, Blaðsíða 2

gls. 2
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 17. MARZ 1932.
Lítil dýrasaga
Vorið 1873 réðist til foreldra
minna vinnumaður frá Hvammi í
Þistilfirði; hét hann Halldór Jóns-
son. Nokkrum árum seinna gift-
ist hann konu þeirri, er Guðný
hét og futtust þau til Ameríku,
bjuggu minnir mig að eg frétti
við Manitobavatn. Það eru ekki
mörg ár síðan eg frétti lát Hall-
dórs. — Þegar hann kom til for
eldra minna, sem áður er um get-
ið, þá átti hann fjártík þá, er Tóa
var kölluð; hún var lág og löng og
var mjög skeggjuð yfir alt trýnið
upp að augum. Hún var sögð af
frönsku kyni í aðra ætt og þótti
hún grett og ófríð, nema augun
sem allir dáðust að. Hún var á
litinn eins og jörðin og þess vegna
ómögulegt að sjá hana nema lít-
inn spöl frá sér; ef maður sendi
hana langt frá sér fyrir kindur,
þá vissi maður ekkert hvað leið,
fyr en maður sá, að kindurnar
voru komnar á rjúkandi ferð, og
var það oft fyr en varði, því hún
var öllum hundum fljótari, og
þegar hún hljóp í lausum, fínum
sandi, sá maður ekki blátt, en mó-
rautt strik alla leið. — Tóa var
heilsulítil, sífelt lasin og lystar-
laus og aldrei feit. Allir sem
smöluðu fé, öfunduðu Halldór af
Tóu, hann þurfti æfinlfega mikið
minna að ganga, en við hinir pilt-
arnir. Tóa tók af honum öll ómök
og hliðarkróka, því hún hvort-
tveggja sá og skildi vel hvað ætti
að gjöra, og ekki þurfti annað en
benda henni með fingrinum og
segja “arrd” á íslenzku, því hún
hafði aldrei lært frönskuna. Ef
hún sá ekki kindurnar, sem hún
átti að sækja, þá hélt hún að eitt-
hvað bæri á milli og stóð þá upp
á afturfæturna og teigði úr sér
til að sjá sem lengst. Tóa var
orðin eins trygg að mér eins og
Halldóri, og það kom fyrir, ef við
Halldór áttum báðir að smala að
eg með hálfgerðum hrekkjum náði
tóu með mér, en þá var Halldór
reiður, þegar við fundumst næst,
en hann var lítill maður og ekki
illvígur, svo eg var ekki hræddur
við hann, en Tóa galt þess ekki í
neinu.
Tóa var orðin nokkuð gömul,
þegar Halldór fór frá foreldrum
mínum vorið 1888, og eftirlét
hann mér þá Tóu síná; ekkert man
eg hvernig þau kaup gerðust, en
fjármenn gerðu það ekki að
gamni sínu að slíta frá sér slíka
félaga sem góða fjárhunda. —
Seinni part þessa sama sumars
eignaðist Tóa nokkra sonu og
dætur; tveimur sona sinna fékk
hún að halda hjá sér ofe' uppala;
þeir voru báðir skeggjaðir eins og
hún og voru þeir kallaðir annar
Ganti, hann var svartur og nokkru
svipmeiri; hinn Trampi, eins og
móðirin á litinn og líkur henni um
flesta hluti. — Eg, sem átti alla
fjölskylduna, valdi mér Ganta fyr-
ir framtíðarfylginaut. Ganti varð
afbragðs vithundur og öfunduðti
mahgir mig af honum. Eg hefi
áður lítilsháttar minst á hann í
endurminningum mínum, en vil nú
segja ögn meira af vitsmunu hans.
Eg kendi honum að sækja og leita
að því, sem týndist, og hann fór
heilar bæjarleiðir í þeim erinda-
gjörðum.
Vinnumaður, sem var hjá föð- skipað að reka þær úr túninu; en hann hvarf úr minni augsýn. —
ur mínum, átti líka hund, sem varjþetta vildi til hvað eftir annað,[flver minna heimilishunda heitir
alvanur að sækja og leita að þvíjsvo Ganta fór að leiðast þetta; síéan Ganti hjá mér, þó piltar
sem týndist. Við þóttumst hver af, þá fann hann sjálfur upp á því,1 kalli þá öðrum nöfnum.
- Frh.
Fr. G.
sínum seppa. í eitt skifti vorum að reka kýrnar í hagann og rak
við báðir staddir úti í ofsa hvössu | þær þá hægt eins og maður. Eftir
suðaustan hlákuveðri, með báða það var aldrei talað um, að mað-
hundana. Við höfðum sett upp ur ræki kýrnar í hagann, það var
stásslega hatta í virðingarskyni Ganta verk að sjálfsögðu. í eitt:Fyrrum bóndi . Bjarmastaðarhlíð,
við blessaða hlákuna, þvi þetta skifti hafði verið braka þurkur
var að vetrarla'gi og þá urðu menn allan daginn og alt túnið var und-
alt'af hlákunni fegnir. — Nú vildi irlagt þurru heyi, og allir sem
svo til sem oftar, að við vorum vetlingi gátu valdið unnu af kappi
komnir í ilt út af því, hvor hund- við að koma heyinu undir þak og
I
Björn Jón Björnsson
í Framnesbygð í Nýja íslandi.
Fæddur 10. janúar 1847.
Dáinn 7. nóvember 1931.
Foreldrar hans voru hjónin
K.AUP1Ð ÁVALT
LUMBER
Kjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
UENRY AVE. EAST. - - WINNTPEG, MAN.
Yard Offlce: 6th Floor, Bank of Ilainilton Chambers.
urinn væri snjallari; og nú kom- upp í sátur, því það ieit út fyrir Björn Bjórnsson og Halldóra Jóns-
um við auga á þjóðráð til að skera að rigna mundi um nóttina; er, dóttir, er bjuggu fyrst að Syðra-
úr málunum. Við hentum báðum það var kominn tími til að sækja Vallholti í Skagafirði, en síðar að
höttunum, sem fóru fyrst kvart- kýrnar og faðir minn hafði orð á ^ alabjörgum, Valadal og St^rra-
mílu upp í loftið, og skipuðum því, að hann yrði að sjá af ein- stöðum.
hundunum að sækja þá. Þeir hverjum til þess. Þó drógst það: Mun Björn Jón hafa verið fædd-
skildu það strax, að við vorum nokkra stund af því annríkið ur að Valabjörgum, ár og dag sem
báðir reiðir og að mikið lá á, og krafðist allra handa; en þá sér oían er greint.
alt var horfið eftir litla stund. einhver, að kussur koma og er þvíj Faðir hans, Björn bóndi Björns-
Sjálfsagt gleymdist okkur ekki að fagnað, en þykir einkennileg nær- son> var góðum norðlenzkum
veðja á hundana, en af því við vor- gætni af kussum; en von bráðar aettum í austurparti Húnavatns-
um ekki miljónerar, þá er eg búinn upplýsist það, að Ganti keinur með sýslu °g í Skagafirði. En ihóðir
að gleyma upphæðinni. — Lengi þær, og það mundi einhver, að hans, Halldóra Jónsdóttir var
biðum við milli vonar og ótta, ekki hann var hjá okkur þegar faðir bróðurdóttir Björns sýslumanns
út af höttunum, heldur hundun-[minn sagði að mál væri að sækja Blöndals, í Hvammi í Vatnsdal.
um þvi við héldum alt hefði far-(kýrnar, og hafði hann skilið það Faðir Björns sýslumanns og
ið í Jökulsá, og við vorum orðnir og tekið það til sín, úr því enginn þeirra systkina var séra Auðun
sameiginlega sorgmæddir vinir, annar lagði af stað. Alt af eftir Jónsson, er prestur var í Blöndu-
þegar loksins iGanti minn kom það var hann beðinn að sækja dalshólum um fjórðung aldar, eða
með minn hatt, og var honum vel kussur, þegar hann var viðstadd- fra 1782 til 1807. Mun Björn
fagnað og góður biti gefinn, þó ur, og oft kom það fyrir, að eg sýslumaður hafa fyrstur tekið upp
hatturinn væri að mestu leyti eða1 varð að skilja hann eftir heima, Blöndalsnafnið. Er mikill ætt-
alveg ónýtur. | þegar eg fór eitthvað seinni part bálkur frá honum kominn og er
Nú hafði eg náð fullri heilsu og'dags, af því hann þurfti að sækja Það vel kunnugt.. —
tekið upp mína meðfæddu gleði-j kýrnar. Björn Jón Björnsson átti þrjá
hætti, en eg var svo rétt sýnn, að! Þegar foreldrar mínir fluttu bræður’ er hétu Lárus Þérarinn-
eg fann það var ekki kominn tími frá Grímsstöðum að Syðralóni, þá Björn og Andrés. Lárus Þórarinn
til að stríða félaga mínum, eg[ruglaðist Ganti í ríminu að mestu Björnsson, er heitinn var í höfuð-
hlaut að kenna í brjósti um hann.^leyti fyrsta sumarið; hann skildi ið á Lárus> Þ- Blöndal, sýslumanni
Þó raknaði nú loksins að nokkru, ekkert í því, að kúahagarnir voru
fram úr þessu, því löngu -seinna^í öllum áttum. Þegar kýrnar voru
kom seppi hans dæmalaust rauna-
legur og hattlaus. Þá uxu nú
hrútshornin á stráknum í mér, og heiman og þá fór hann að sækja
eg sagði mjög borginmannlegur: ( þær og vildi reka þær beint á bæ-
Þarna sérðu nú hvor hundurinn inn; en það var yfir ófæran flóa
er betri ? En hann stundi við og'að fara og þurfti að reka þær
vogaði ekki að svara neinu, svo stóran krók;
a Kornsá í Vatnsdal; bjó lengi
stórbúi á Ósi við íslendingafljót.
Hann var hinn merkasti maður.
ekki væri
málin.
farið að minna á veð-!ekki við, að
j austur frá bænum uppi í hálsin
' um, þá sáust þær oft glögt að Látinn 9' febrúar 1924‘ Hinir
bræðurnir, Björn og Andrés eru
og látnir fyrir mörgum árum.
Björn J. Björnsson og kona hans,
Ingibjörg Brynjólfsdóttir, frá
þetta kunni hann Bjarnastaðarhlíð, í Skagafjarðar-
koma kúnum ekki dölum’ *iftust sn™a í júní 1875.
| beina leið; hann svektist af ýmsu
Reistu þau bú í Svartárdal, í
Um sumariS á eftir, þariÞe»»« liku <* vildi b.ht gefa Skagafjardardiilum, en bjugsu ,i5-
við lágum i tj.ldi vis hey-j þetta upp; e„ Þó «r »vo, .« ha„„ .»«
ið haft í samkomusal Framnes-
bygðar. Stýrði því Guðmundur
bóndi Magnússon, vinur og nábúi
þeirra hjóna. Mátti heita, að alt
bygðarfólk væri þarna saman
komið. Sömuleiðis f jöldi lengra að.
Kvæði flutti þeim Magnús fræði-
maður Sigurðsson á Storð. Kom
það út í Lögbergi þá rétt á eftir.
Annað kvæði var þeim flutt við
það tækifæri og var höfundar ekki
getið, en hann mun verið hafa
Bergur J. Hornfjörð, greindur
bóndi og hagorður, í Framnes-
bygð. Fjöldi af ræðum voru flutt-
ar. Var samsætið bygðarbúum til
mikils sóma og fór fram hið bezta.
Á heimili Björns og Ingibjargar
ríkti friður og ánægja. Þau voru
mjög samhent, og studdu og glöddu
hvdrt annað í öllu. Mátti heita, að
þau í seinni tíð byggju blómabúi,
þó ekki hefðu þau mikið um sig.
Þegar gullbrúðkaupið var haldið,
var Björn • svona í hjáverkum, að
fella skóg, var að ryðja sex ekru
blett af landi úr kargaskógi. Senti
hann þá bjálkum til með risatök-
j um, eins og miðaldra væri. Var
I hann þá kominn á áttugasta ár.
Þá var dugnaður Ingibjargar engu
' minni. Var hún þá sjötíu og sex
ára gömul.
Gestrisin að íslenzkum sið voru
J þau hjón hið bezta, og var mjög á-
nægjulegt að koma á heimili
þeirra. Minnist eg margra ánægju-
stunda heima í Bjarnastaðarhlíð,
eftir messur í fundarsal Framnes-
bygðar, er voru hafðar fáeinar á
hverju ári, sökum vegalengdar
j fyrir fólk í Árdalssöfnuði að sækja
messur austur til Árborgar. Var
það viss og föst regla að heita
mátti, að í Bjarnastaðarhlíð væri
Finst hann miklu yngri
nú,síðan honum batnaði
Manitoba Maður Reynir Dodd’s
Kidney Pills.
Mr. J. M. Stevenson Þjáist Af
Nýrnaveiki.
VV'innipeg1, 17. marz (Einkaskeyti)
Sú staðreynd að Dodd’s Kidney Pills
lœkna allskonar nýrnaveiki, kemur í
ljós í vitnisburði Mr. J. M. Stevenson,
154 Scott Street, Winnipeg. Hann segir:
“Eg hefi notað tíu öskjur af Dodd’s
Kidney Pills og mér hefir reynst þœr
ágœtlega við nýrnaveiki.”
Dood’s Kidney Pills eru blátt áfram
nýrnameðal. pœr styrkja nýrun, svo
þau geti fullkomlega unnið sitt verk, að
hreinsa óholl efni úr blóðinu.
Heilbrigt blóð, sem streymir gegn um
líkamann, færir öllum líkamanum þá
næringu, sem heldur honum í góðu lagi.
Dodd’s Kidney Pills fást alstaðar hjá
lyfsölum og hjá The Dodd’s Medieine
Co. Toronto 2, Ont.
P-2
Hallgrímsstöðum í Lýtingsstaða
hreppi í Skagafirði.
Þau hjón fluttu vestur um haf
B árið 1887. Voru þau fyrsta árið
hríslu í lækjarbakkanum, og viss-.að verða latur og ofurlítið lyekkj- yið ís]endingafljót. Næsta ár
um þá, að & veturna var oft mann- óttur; hann þóttist ekki sjá eða
skap langt frá bænum og heyjuð- j vandist þessu öllu og fór að gjöra
um meðfram læk einum, þá fund-js5n ætlunarverk eins og fyr.
um við hinn hattinn hangandi ái Sumarið 1889 var hann farinn
hæðar hátt forbergi að læknum, | skilja, hvað menn ættu við; stund
námu þau land i ísafoldarbygð,
norður af þar sem nú er Riverton.
henti sér ofan í hann og tæki
hattinn og hann hafði áreiðan-
lega komist að réttri niðurstöðu,
að hætta ekki á það. Hundarnir
voru feðlgar og það var áreiðan-
lega mjórra muna vant, hvor
þeirra hafði reynst betur.
Þar sem foreldrar mínir bjuggu,
á Grímsstöðum á Hólsfjöllum,
hagaði svo til, að engir hagar voru
til í krin'gum túnið fyrir kýr eða
hesta, en einungis kvistur fyrir
kindur. Það þurfti því að reka
kýrnar á sumrin í hagann á hverj-
um morgni, en það var hér um bil
ensk míla velgar. Stóð oft svo á,
að enginn komst til að refca kýrn-
ar strax þegar búið var að mjólka
þær og þær voru látnar út; en þá
sóktu þær í túnið og var þá Ganta
DUSTLESS
COAL AND COKE
Chemically Treated in Our Own Yard
Phone 87 308
D.D.WOOD & SONS LIMITED
Warming Winnipeg Homes Since “82”
þvi hann bræddi snjoinn upp frajum, þegar hann var beðinn að Nefndu þau ]andnám sitt Bjarna-
ser. Hatturinn hafði kastast ofan|Skreppa spöl; en ef hann var staðarhlíð. Búnaðíst þeim þar vel.
i opinn lækmn a hnsluna, og|bleyttur með köldu vatni, þá vissi En f]óðárin komu> rétt eft-
seppi legið lengi a skaflbrunmnij hann án frekari skýringa, hvað jr síðastliðin aldamót og flestir
og reiknaði hvert rað væri til að hann hafði verið beðinn að gjöra fluttu burt úr ísafoldarbygð þá
komast upp úr læknum, ef hann og leysti þð fljótt af hendi. Ekki færðu þau bygð gínaj Qg námu
""" """ 4 vissi eg hvort kalda vatnið vakti land af nýju, og þá vestur í Fram-
hann og hresti, eða að hann vildi nesbygð j Nýja íslandi. Nefndu
komast hjá því og reka þá heldur þa(j þæ ginn þar einnig Bjarnastað.
skyldustörfin af hendi sér. - arh]ið Bjuggu þau þar yið gæmi.
Haustið 1889 misti eg hann í sjó- leg efni { nær þriátíu ár
inn„ þar sem eg var í miklu ofsa- f hjónabandi sínu eignuðust þau
veðri að stríða við að bjarga fénu Bjorn og Ingibjorg tvo born. Er
mínu úr háskanum, og misti þó annað þeirra & Mfi> Brynjólfur
sextán kindur í sjóinn og Ganta Bjornsson> múrari j Winnipeg,
minn líka, sem hafði hrapað fram myndarmaður og dugnaðar, giftur
af bengjuimi ofan í brimgarðinn, Mariu Kristjánsdóttur, systur séra
af því það hnoðaðist snjór í loðna A]bertg Kristjánssonar og
andlitið hans svo hann sá ekki til systkina. _ Hitt barnið> d6ttir> er
en heyrnin var þýðingarlaus und- hét Lára Hal]dóra mistu þau tutt.
ir slíkum orgum og ólátum storms Ugu Qg tyeggja ára gam]a> þ f2
°* sjávar' jdes. 1901.
Nóg ráð hafði eg til að ásakaj Uppeldisdóttir þeirra hjóna er
mig fyrir að hafa mist Ganta Elín Andrésdóttir, kona Guðjóns
minn; eg hafði gjört mér að reglu bonda Emarssonar, í Framnes,
strax þegar hann var lítill, að bygð. Sömulieðis er og Ingibbjörg,
verka frá augunum á honum, þeg- j sonardóttir þeirra, dóttir Brynj-
ar snjór settist framan í hann, og ólfs og Maríu, að töluvert miklu
af því hann vandist þessu, þá kom leyti upp hja þeim alin.
hann ávalt til mín og krafsaði of-j Björn J. Björnsson var, eins og
urlítið fætinum í hnéð á mér, þeg- !Lárus bróðir hans, karlmenni mik-
ar hann var farinn að sjá illa ið og víkingur til starfs. Hann var
fyrir snjóinn sem hlóðst á hann. Á maður lífsglaður, lundgóður og
hengjunni við sjóinn fann eg að naut þeirrar frábæru náðargjaf-
hann krafsaði í hnéð á mér, en eg ar að hafa ágætis heilsu, þar til
var með kind í fanlginu og fanst hann var kominn talsvert yfir átt-
eg verða að láta hana upp á bakk-j rætt.
ann áður en eg hjálpaði honum1 Ingibjörg Brynjólfsdóttir, kona
og það gerði eg; en þegar eg leit Björns, þrem árum yngri en hann,
við affur þá var hann horfinn. er og frábærlega lífsglöð og lund-
Nú var það ráðgáta, hvort hann Fóð. Var og hjónabancl þeirra hið
hefði hrapað fram af hengjunni farsælasta, um það fyrirmynd.
fyrir sjónleysið, eða viljandi fyr- Áttu þau því láni að fagna, sem
irfarið sér, af því hann skildi mig fáum hjónum gefst, að vera saman
svo, að eg virti hann ekki framar í fimtíu og sex ár.
þess að hjálpa honum eins og eg( Gullbrúðkaup þeirra hjóna var
hafði æfinlega áður gjört- j haldið með veglegri veizlu, marg-
Hundsaldur var talinn í missir- menni óg höfðinglegum gjöfum, þ.
um heima á íslandi; þannig var 12. júní 1926. Höfðu þau þá raun-
Ganti 22 missira gamall, þegar ar verið gift í 51 ár. Var samsæt-
THREE
LINES
sezt að kaffidrykkju eftir messu.
Oftast var, eða æfinlega, þar við-
staddur Guðmundur Magnússon
vinur þeirra hjóna og minn,
og margra annara, og stund-
um einhverjir 'góðvinir aðr-
ir. Þarna var einlæg vin-
semd, hógleg glaðværð, fróðlegt
samtal, þar sem rifjaðar voru upp
gamlar og góðar minningar, og
varð manni stundum frábærlega
ánægjurík og ógleymanleg.
Með byrjun nóvember 1930 fluttu
þau Björn og Ingibjörg til gamal-
mennaheimilisins Betel á Gimli.
Höfðu þau þá látið af búskap, selt
jörðina og búslóð alla. Nærri
strax eftir að Björn kom til Bete^
fór hann að kenna innvortis mein-
semdar, er að lokum reið honum
að fullu. Var hann svo sárþjáð-
ur í desember, það ár, að honum
var hvað eftir annað, ekki hugað
jlíf. Mót áætlun allri rétti hann
þó við, í það sinn. Var það svo
jýmist í fult ár, að hann var fár-
| veikur og kominn nær dauða. eða
hann komst svo til heilsu aftuy, að
honum leið sæmilega og varð all-
hress og glaður í anda. Gekk þetta
svo þar til hið mikla þrek hans lét
loks undan og hann andaðist þ. 7.
nóv. s.l. eins og áður er sagt.
Aldrei kvartaði Björn hið minsta.
Var hann sí-glaður, er af honum
bráði, og var mjög þakklátur fyrir
hve vel væri með sig farið. Alt væri
fyrir sig gert er hugsanlegt væri
að sér yrði til hjálpar, Frá þessu
sagði hann mér oft.
Einhvern tíma var það, skömmu
áður en hann dó, að kona hans
hafði orð á því, að veikindastríðið
væri orðið langdrægt. Svaraði
hann þá með því að minna hana á
vers, er þau bæði kunnu, sem er
í einum hinna þýddu sálma dr.
Valdimars Briem. Það er byrjun-
in á sálminum 238 í nýju sálma-
bókinni, en 322 í þeirri eldri og
hljóðar svo;
“Vertu trúr í þrautum þínum,
þyngra Jesús reyna hlaut,
hann, er bar á herðum sínum
heimsins synd og krossins þraut.
Hér ef þú með honum líður,
hans þá dýrð þín seinna bíður.”
Sýnir þetta mjög vel það trúar-
ljós er hinn íslenzki bóndi hélt
sig að, og þá gleðilegu heimvon,
er hann vonaði að eiga í vændum.
Við jarðarför Björns, er fór fram
frá Betel, undir umsjón Bardals,
þ. 10. nóv., var fjöldi fólks við-
statt. Ingibjörg hafði verið sár-
lasin þá undanfarið, en gat þo
verið viðstödd útfararathöfnina.
Sömuleiðis var Brynjólfur sonur
þeirra þar og sumt af börnum
hans. Enn fremur Mrs. Margrét
Sveinsson, systir Ingibjargar, og
dóttir hennar. Fjöldi vina úr
Framnesbygð, Árborg, Geysir,
Hnausa og Riverton, höfðu komið
langa leið til að vera þarna við-
stödd. Veður var hið yndisleg-
asta og vegir all-góðir. Sá er lín-
ur þessar ritar, flutti kveðjuorð-
in. Var lík Björns greftrað í graf-
reit Gimlibæjar og héraðs. Höfðu
aldursárin orðið áttatíu og fjögur
o'g nálega tíu mánuðir betur.
Lýkur þar æfi hins duglega,
þrekmikla, lífsglaða, íslenzka
j bónda og væna manns, er átt hafði
marga þá góðu mannkosti, er jafn-
an hafa verið taldir til ágætis því
atgerfi og lundarfari, sem gerir
menn að nytsemdarmönnum, sem
margir sakna þegar þeir eru kall-
aðir burt frá starfi sínu og sam-
félagi voru hér á jörðu.
Jóhann Bjarnason.
Smælki
Ekki heim.
Eg aðeins fyndi, aldna móðir,
ef austur færi’ um höf,
yndi-rúnar æskuslóðir
)
áa og vina gröf.
Eg vel man þína læki og lindir,
líka fossa og ár;
eg vil ei glöggva gamlar myndir,
þær geta vakið tár.
Margt vill minni heimferð hamla
—þótt heitt ég elski þig—
þú ert orðin, eyjan gamla,
of erlend fyrir mig.
Trúmál.
Mér leiðast þessi löngu trúarmál—
þau lama jafnvel mína hörðu sál;
þið fyllið blöð með fiman orðaleik,
en finnið aldrei neitt í þessum
reyk.
Sólin.
Fold þótt byrgi fanna lín.
fögur sólin lýsir geimi;
mig undrar hversu oft hún skín
yfir svona vondum hieimi.
Ekki í skógi.
Hjá lyngi í mó eg munað finn,
þar mér í þróast styrkur;
gott er í skóg að gægast inn
ef girnist ró og myrkur.
R. J. Davíðson.