Lögberg - 17.03.1932, Blaðsíða 3

LÖGBERG. FIjvh JDAGINN 17. MARZ 1932.
Bls. 3.

ð
6
1
''
2
\V
SOLSKIN
Sérstök deild í blaÖinu
Fyrir börn og unglinga

ÞRÖSTURINN MINN.
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Offlce tlmar: 2—3
Heimili 776 VICTOR ST.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba
DR. O. BJORNSON
216-220 Medical Arts’Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Office tlmar: 2—3
Heimili: 764 VICTOR ST.
Phone: 27 586
Winnipeg, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220*Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Offlce tlmar: 3—5
Heimili: 5 ST. JAMES PLACE
• Winnipeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
<\or. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834
Stundar augna, eyrna, nef og kverka
sjúkdóma.—Er aS hitta kl. 10—12
í. h. og 2—6 e. h.
HeimiU: 373 RIVER AVE.
Talslmi: 42 691
Dr. P. H. T. Thorlakson
205 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham and Kennedy
Phone: 21 213—21 144
Heimili: 403 675
Winnipeg, Man.
DR. A. BL.ONDAL
602 Medical Arts Building
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdðma. Er að hltta frft
kl. 10—12 f. h. og 3—5 e. h.
Offlce Phone: 22 296
HeimiU: 806 VICTOR ST.
Slmi: 28 180
Dr. S. J. JOHANNESSON
stundar lækningar og yfirsétur
Tll viStals kl. 11 f. h. U1 4 e. h.
og frá kl. 6—8 aS kveldinu
532 SHERBURN ST. SlMI: 30 877
Drs. H.R.& H. W. Tweed
Tannlæknar
406 TORONTO GENERAL TPUST
BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE: 26 545 WINNIPEG
H. A. BERGMAN, K.C.
talenzkur ISpfrœdinpur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bullding, Portage Ave.
P.O. Box 1656
PHONES: 26 849 og 26 840
Dr. A. B. INGIMUNDSON
Tannlœknir
602 MEDICAL ARTS BLDG.
Slmi 22 296 Heimilis 46 054
DR. A. V. JOHNSON
tslenzkur Tannlæknir
212 CURRY BLDG., WINNIPEG
Gegnt pósthúsinu
Slmil 23 742
Heimilis: 33 328
A. S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur Ukkistur og annast um úf-
farir. AUsr útbúnaður sá bezti
Ennfremur selur hann allskonar
mlnnlsvarSa og legsteina.
Skrifstofu talslmi: 86 607
Heimilis talslmi: 58 302
A. C. JOHNSON
907 ConfederaUon Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur aS sér aS ávaxta srparifí
fðlks. Selur eldsábyrgS og bif-
reiða ábyrgðir. Skrlflegum fyr-
irspurnum svaraS samstundls.
Skrifstofus.: 24 263—Heimas.: 33 328
DR. C. H. VROMAN
Tannlæknir
505 BOYD BLDG., VHNNIPEG
Phóne 24 171
G. W. MAGNUSSON
Nuddlœknir
91 FURBY ST.
Phone: 36 137
Viðtalstlmi klukkan 8 til 9 að
morgninum
W. J. LÍNDAL og
BJÖRN STEFaNSSON
islenzkir löpfrœOinpar
á öSru gólfi
325 MAIN STREET
Talslmi: 24 963
Hafa elnnig skrlfstofur aS Lundar og
Gimli og eru þar aS hitta fyrsta miS-
vikudag I hverjum mánuSl.
J. T. THORSON, K.C.
tsJenxkur lögfrœdlngur
Skrifst.: 411 PARIS BLTX>.
Plione: 24 471
J. Ragnar Johnson
B.A, LL.B, LL.M. (Harv.)
islenzkur lögmaður
606 Electric Railway Chambers
Winnipeg, Canada
Slmi 23 082
Heima: 71 753
G. S. THORVALDSON
B.A., LL.B.
LöpfrœOinpur
Skrlfstofa: 702 CONFEDERATON
LIFE BUILDING
Main St. gegnt City Hall
Phone 24 587
E. G. Baldwinson, LL.B.
tslenzkur löpfrœOinpur
808 PARIS BLDG., WINNIPEG
Residence
Phone 24 206
Office
Phone 89 991
J. J. SWANSON & CO.
LIMITUD
601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Fasteignasalar. Leigja hús. Ot-
vega peníngalán og eldsábyrgS
af öllu tagi.
Phone: 26 349
Kg nian það eins og það hefði verið í
da.g; og þó eg sé ekki lengur barn eins og
])ió, þá lig’gur mér oft við að gráta, þegar eg
liugsa um það, — það var fvrir mörgum
árum; eg var þá lítill drengur.
Eg átti heima á bæ, þar sem eg var
smali; mér þótti fjarska gaman að kindum;
þær voru reyndar nokkuð óþekkar stund-
um, .sérstaklega hún Móflekka, gamla Bílda
og Fjallagul — kinduniar höfðu allar eitt-
livert nafn; eg liafði skírt þær allar.
En iþó þær væru stundum óþekkar, þá
ivrirg’af eg þeim það alt saman. Þær voru
svona gerðar og vissu ekki betur, grevin.
Eg sat /yfir ánum úti í skógi rétt fyrir
lráfærurnar,'— þið vitið kannske ekki livað
það er sem kaUaðar voru fráfærur ? Það var
þegar vesa.lings litlu lömbin voru tekin frá
ma'ðrum sínum og rekin langt inn á fjöll.
[>á leið þeim svo ósköp illa. Þau kölluðu á
mæður sínar alla leiðina með gráthljóði og
sögðu : “ Ma—ma—nia ! ’ ’
Skamt frá þar sem <‘g gætti að kindun-
um, var lirísla. Þar sal alt af öðru hvoru
sami skóganþrösturiim og tísti. Hann var
urðinn svo spakur og svo mikill kunningi
minn, að eg hefði nærri því geta<7 tekið hann
með höndunum.
Eg talaði við hann og liann tísti á móti—
lumn kunni ekkert annað mál, en það var
oíjis og liann skildi livað eg sagði, og mér
fanst líka eins og eg skildi hann. Hann
sagði mér frá því, hversu skemtilegt það
va-ri að ferðast í loftinu eins og hann greði;
hvað hann 'san mikið og margt o. s. frv.
Eg liafði heyrt lesnar margar sögur,
sem höfðu gerst í öðrum löndum, og nú
sagði skógarþrösturinn mér frá þeim aftur;
eg hafði varla trúað þeim áður — meira að
segja, eg liafði varla trúað því þegar eg var
lftill, að önnur lönd værti til. Mér fanst það
vera nærri því ómögtulegt. Mér sýndist
hiinininn vera .glerlivelfing, sem hvíldi með
barmana á landinu alt í kring, og mér fanst
það ómögulegt, að nokkur lönd eða nokkuð
va>ri fyrir utan himininn. Og mér sýndust
•bkýin á himninum vera rósir eða útflúr á
þossari stóru hvelfingu, alveg eins og rós-
irnar á stóru þvottaskálinni hennar mömmu
minnar.
Þegar eg stóð yfir í skóginum og talaði
\ið þröstinn minn og hlu,staði á hann, var
<>g orðinn miklu vitari en þetta; þá vissi eg
það, að himininn var ekki úr gleri og trúði
því að til væru önnur lörid; en eg hélt að
jiau iilvtu að vera miklu leiðinlegri og ó-
fullkomnari en okkar land; og eg hélt að
félkið þar hlvti að vera ósköp skrítið og le-
legt.
Aumingja skógarjjrösturinn minn sagði
mér ósköp margt, sem eg skildi þá; en „sumu
af ]>ví er eg búinn að gleyina. Eg man það
s;;mt, að harin sagði mér að sér liði óskÖp
iila á veturna, þegar ka.lt væri; hann sagð-
ist þá stuiulum Iiafa verið rétt að segja dá-
inn úr kulda og sulti.
Eg var búnn að þekkja harin svo lengd,
að mér var farið að þvkja vænt um hann og
mér fgnst lionum þykja vænt um mig líka.
En svo var það einn morgun, þegar eg kom
út í skóginn, að hann var ekki í hríslunni
sinni.
Eg leitaði alstaðar, en fann liann
hvergi. Mér fanst dagurinn svo lang-
ur, að eg hélt að liann ætlaði aldrei að líða,
og mér leiddist svo mikið, að eg var alveg
utan við mig.
Svo kom eg heim um kveldið og þa sagði
Mangi litli mér, að hann hefði skotið marga
fugla í morgun úti í skóginum; hann hafði
bara gert það að gamni sínu. Mangi var
sonur hjónanna í hinum bænum. Eg fékk
að sjá hjá honum fuglakippuna — og þar
þ<‘kti eg aumingja skógarþröstinn minn.
Mangi hafði skotið hann; það var ekki vegna
þess, að mikið gagn væri í þVí að skjóta
skógarþröst; hann liafði bara gert það af
rælni.
Eg bað Manga að gefa mér þröstinn.
Hann gerði það fúslega. Eg liafði hann með
rnér út í skóg daginn eftir og gróf hann þar
vétt hjá hríslunni sinni; og hver sem er
smali á Jaðri núna, hann getur séð þar leið-
ið, sem eg bygði yfir blessaðan dána þröst-
inn minn. Eg gerði það svo vel upp, að það
hlýtur að .sjást enn þá. En það er langt síð-
ar eg hefi komið þangað.
Mér fundust allir dagar langir, sem eg
sat yfir í skóginum eftir þetta. Mig vantaði
þröstinn minn til þess að tála við hann og
ldusta á hann tala við mig. Mér hefir oft.
siðau dottið í hug vísan hans Þorsteins Plrl-
ingsonar; hún er svona:
“Þú ert hljóður, þröstur minri,
]»ér eru góðar horfnar bögur;
fyr eg óðinn ]»ekti þinn,
]>á voru ljóðin mörg og fögur.”
Sig._ Júl. Jóhannesson.
MÓSA-MINNING.
Aldrei. verð eg svo gamall, að eg gleymi
atviki, sem fvrir mig kom, ]>egar eg var á
ellefta árinu. Eg var ]>á vikadrengur í
sveit og hafði verið á sama bænum nokkur
undanfarin sumur. Aðalstarf mitt var, ef
svo mætti að orði kveða, að færa mat og
kaffi á engjar. Til þess var mér ætlaður
sami hest-urinn, 16 vetra gamalL, móskol-
óttur að lit, og aldrei nefndur annað en
Mósi.
Eg var. eins og aðrir drengir, sem dvelja
í sveit, gefinn fyrir að vera á baki góðum
hesti. “En var þá Mósi gamli nokkur gæð-
ingur?” verður ef til vill (úiihverjum að
spyrja. Ekki mun eg lialda því fram, sem
ekki er heldur að vænta, þar sem hann var
kominn til ára sinna, er eg kyntist lionum
• fyrst. En þá er eg illa svikinn, ef hann hef-
ir ekki verið léttúðugur og frár á fæti, þeg-
ar hann stóð upp á sitt bezta. Þegar sam-
vera okkar Mósa hófst, var æskuléttleiki lian's
eflaust horfinn, og hann tekinn að dofna og
lýjast. Þó var hann jafnan .spoiwiljugur,
t.uimléttur og mjög þýður undir. Og ein-
stök þægðarskepna var hann í allri notkun.
Eg á Mósa margt að þakka frá þessum æsku-
sumrum mínum; hann sparaði mér margt
sporið, og var jafnan sá, er b'ezt létti undir
með mér og studdi mig í flestum erfiðari
snúningum mínum. Það væri því trygðrof
frá minni liendi, að tala illa um hann nú,
j egar hann er allur, og' samvistum okkar
slitið fyrir löngu. Minningarnar um Mósa
gamla verða mér því lengi kærar, og ekki sízt
vegna þess, að eg fæ því aldrei hrundið úr
huga mér, að honum eigi eg líf mitt að
launa, að nokkru leyti, ef ekki öllu. En ]>að
er atvikið, sem drepið er á í upphafi þessara
minninga, og er sú saga á. þessa leið:
l’að var góðviðrisdag einn á engjaslætti
Eg hafði að mestu lokið morgunverkum þeim,
sem mér voru ætluð heima fvrir, og’ rölti
með beizli í hendi út fvrir tún, til þess að
sækja Mósa. Var liðið að þeim tíma, sem
færa átti engjafólkinu hádegisskattinn.
Þegar eg kom til Mósa, leit hann upp und-
ur meinleysislega og horfði á mig, en úr
augum hans ])óttist eg geta lesið: “Er l>á
orðið svona framorðið? ” Og um leið og eg
beizlaði hann, virtist mér einhver mæðusvip-
ur færast yfir liann. Eg leiddi Mósa heim
í hlað og lagði á hann hnakkpútu, sem eg
hafði að láni um sumarið. Síðan kom hús-
freyja með ]>að, sem færa átti fólkinu; var
það allstór fata með vökvun í og böggull
með hveitikökum. Böggulinn batt eg við
belti, sem eg var gyrður með, en liúsfreyja
rétti mér fötuna, þegar eg var kominn á bak,
og átti eg að reiða hana fyrir framan mig.
Þegar eg' hafði komið mér sem bezt fyrir,
í'ölti eg Mósa niður traðirnar.
Engjarnar voru vallendisrimar og brekk-
ur út m(‘ð fjallinu. Lágu götuslitur með-
fram fjallsrótunum yfir djúp gil og skorn-
inga, og var sú leið mjög seinfarin; var tal-
inn einnar stundar lðsta|ga.gngur heiman
frá bænum og til fólksins. Að vísu mátti
fara aðra leið, sem var mun stvttri; var þá
farið neðan við öll gil, yfir mýri, sem öll
var með keldum og forarfenjum. Hafði hús-
bóndi minn harðbannað mér að fara styttri
leiðina, vegna forarfenjanna, sem búast
mætti við að mér tækist ekki að sneiða lijá,
án ]>ess að hleypa ofan í, og þá gæti illa farið
fyrir mér og hestinum. Fram að ]>essu lmfði
eg jafnan fylgt ráðum bónda og farið götu-
troðningana út með fjalliim.
Þegar út fvrir túnið kom, flaug mér í
liug, að gaman væri að prófa neðri leiðina.
Má vera að nokkuru liafi valdið þar um, að
dag'inn áður hafði bóndi hreytt í mig ónot-
um fyrir það, hvað seint eg kæmi með mat
inn, og átti eg ])ó enga sök á því. Eg skyldi
því í ]>etta. sinn gera mitt til að koma ekki
of seint, og þar með var teningunum kastað
eg styttri ieiðin valin. Mér var líka kunn-
i(gt um, að auðvelt var að beygja upp að
fjallinu, rétt áður en sæist til ferða. minna
fi'á fólkinu, svo litið gæti út eins og eg kæmi
mína vana-leið. Og ])ó að Mósi yrði leimg-
ur, venju fremur, og eg spurður liverju ]>að
sætti, ætlaði eg' að segja, að liann hefði
verið í mýrinni framan við bæinn, en þar
skorti hvorki keldur né foræði.
Okkur sóttist freðin vel, og átti Mósi ef-
lnust sinn þátt í því að velja leiðina; hann
sneiddi hjá díunum og verstu fenjunum og
stiklaði á þúfnakollum þar sem því varð við
komið. Eg var því farinn að gera mér beztu
vonir um, að alt færi vel. En þó var versti
kaflinn eftir: að þræða neðan við svonefnt
lílagil, sem þótti bera nafn með réttu; þar
voru keldurnar verstar, dýin þéttust og
jarðvegurinn svo að segja einn samfeldur
forarsvakki. Þó var ekki um annað að
gera, en halda áfram og lét eg Mósa að
mestu ráða.
Alt í einu sökk Mósi á kaf í eitt fenið.
Oerðist það í svo skjótri svipan, að eg gat
ekki áttað mig á neinu; þó varð mér ljóst, að
ekki hafði eg gyrt of vel á Mósa, því að um
leið og hann sökk á kaf, hallaðist liann á
aðra Kliðina, en hnakkurimt snaraðist svo
að segja undir kvið og eg með. Flaut for-
arleðjan um axlir mér og háls og höfuð að-
eins upp úr. Eg gat enga björg mér veitt og
hvorki hreyft legg né lið. Og hefði Mósi
leynt að brjótast um, mundi af því liafa
leitt, að eg liefði sigið dýpra í forarleðjuna,
troðist undir hestinn og kafnað þarna. En
það var eins og' blessuð skepnan skildi þetta,
]>ví að ekki hreyfði hún sig hið minsta. Þó
rnundi þess varla langt að bíða, að við héld-
umst þannig uppi, ef engin lijálp kæmi.
En hvemig var mér varið, og því reyndi
og ekki að kalla á hjálp ? Vel gat þó farið
svo, að köll mín heyrðust til fólksins . . . . en
cg þagði eins og steinn; eins og mér væri
varnað þess að koma upp nokkru hljóði. Á
]icssu augnabliki flaug svo margt í huga
mér, en eg gat ekki áttað mig á neinu. Eng-
inn minsti hræðsluvottur greip mig, og furð-
ar mig á því enn þann dag í dag, því að eig-
inlega var ekki fram á annað að sjá, en að
dauðinn hlyti að bíða mín í þessu botnlausa
forardíki.
Nú víkur sögunni til fólksins, þar sem
]>að var að slá og raka spölkorn fvrir vestan
lllagil, en vegna leitis, sem á milli bar, hafði
það ekkert getað séð til ferða okkar Mósa.
En þá kom fyrir smávægilegt atvik, sem mér
hefir síðan fundist eins og yfirnáttúrleg
bending frá einhverju ósýnilegu æðra valdi,
eða forlagahöndum: Ein stúlkan varð fyrir
]’ví óhappi að brjóta hrífuna sína. Ilirii liús-
bóndinn brotin og labbaði með þau upp að
tjaldi engjafólksins, en það stóð ofar í lirekk-
unum, og sá þaðan nokkurn vegmn yfir
mýrina. I tjaldinu voru geymd smíðatól og
amboð og ætlaði hann að sækja þangað nýja
hrífu. Þegar bóndi sneri frá tjaldinu, varð
honum litið niður á mýrina, og sá þá livar
Mósi sat á kafi í einu feninu, en mig sá hann
ekki, sem varla var von; það var ekki svo
mikið upp úr af mér. Kallaði bóndi til kaupa-
manna sinna að bregðast fljótt við, og koma
á eftir sér með reipi, en sjálfur tók hann til
fótanna og skundaði til okkar Mósa, en ekki
\ arð eg hans var, eða sá hann, fvrr en hann
-stóð svo að segja vfir okkur.
í raun og veiu var húsbóndi minn ga'ða-
drengur, en örlyndur nokkuð og gat þá ver-
ið kaldur og ónotalegur í orðum. Og í þetta
siim gat hann ekki stilt sig um að tala til
mín nokkuð hryssingslega, áður en liann
reyndi til að bjarga mér. En mér sárnaði
\ ið hann og flaug í hug, að gætnara manni
liefði farist annan veg, ef hann hefði hitt
barn svo nauðulega statt — hefði tæplega
bvrjað á því að ávíta mig og' ausa vfir mig
ókvæðisorðum, þótt mér hefði orðíð á að
brevta frá því, sem fyrir mig hafði verið
lagt. Síðan fór liann að bisa við að hjálpa
niér, og tókst með allmikilli áreynslu að
tosa mér upp úr feninu. Ekki hrevfði Mósi
sig á meðan á björgun minni stóð, og ])á
stund, sem piltarnir voru að koma reipum
undir hann, bærði hann ekkert á sér. Eg liefi
aldrei, hvorki fvr né síðar, séð neina s.kepnu
sýna jafnmikla ró og stillingu undir líkum
kringumstæðum. En ]>egar tekið var í l>önd-
m, brauzt hann rösklega um, og sýndi l)á
bæði skerpu og afl í átökum sínum, enda
skitti það engum togum að liann rifi sig upp
úr með hjálp mannanna og ka’mi fótum fvrir
sig. Frýsaði hann þá hraustlega og hristi
sig, en ekki þótti augað fallegt, sem hann
rendi að þessum óhappastað um leið og hann
reyndi að fjarlægjast hann.
Eg ætla ekki að lýsa ]>ví, hvernig eg leit
út eftir þetta forarbað; það geta víst flestir
gert sér í hugarlund. En af matnum er ]>að
að segja, að fatan, með það sem í henni var,
týndist í botnlaust fenið og liefir aldrei
(Framh. á 6. bs.)