Lögberg - 20.10.1932, Blaðsíða 2

BIs. 2.
LÖGBERG, FJMTUDAGINN 20. OKTÓBER 1932-
Ríki maðurinn
Michael Forman sat aleinn á
skrifstofunni o!g var að rita und-
ir bréf. Stofan var stór og hús-
gögnin vönduð og smekkleg. Fyr-
ir utan iðaði umfreðin, sem geng-
ur í öldum milli Mansion House
og Englandsbanka. Til vinstri
voru dyr að skrifstofu einkarit-
— Svo að þér eruð kominn aft-
ur úr borginni, Mr. Jones. Fall-
egt veður í kvöld.
Mr. Forman virtist ekki hissa
á að vera kallaður þessu nafni,
en tók undir — og um leið og
hann tók upp lykilinn opnaði
hann eitt húsið.
Undir eins komst alt á kvik
inni og fótatak heyrðist í gang-
inum. Mr. Forman hló og hafði
arans og bak við hana biðstofa
handa þeim, sem vildu nú tali af naumast opnað, áður en fimm ára
Mr. Forman.
Mr. Froman var roskinn mað-
ur, hálfsextugur dg orðinn grá-
hærður og andlitið orðið hrukk-
ótt og þreytulegt. Áreynslan, sem
mæðir á stóru kaupsýslumönnun-
um í London, merkir manninn.
Bjalla
hringdi
inn.
— Eg
Bartley,
er búinn
sagði
með bréfin,
gamall drenlgur og þriggja ára
stúlka komu hlaupandi á móti
honum með fögnuði.
Hann tók þau sitt á hvora öxl
sér, telpan tók í hárið á honum,
en drengurinn barði fótastokkinn
á brjósti hans —.svona gekk hann
stóð á borðinu. Hann'inn 1 borðstofuna og þar stóð kona
og einkaritarinn kom 1 dyrunum og beið hans.
Hún virtist yngri en hann, má-
ske alt að fimtán árum. Hún va*
Mr. Forman. — ekki fríð, nokkuð stórskorin í and-
Nokkuð fleira í dag ? Þér annist liti, en brún augun voru svipgóð
þetta viðvíkjandi Meyers — er og þegar hún brosti var hún bein-
það ekki? j línis lagleg. Það var eins og orð-
— Jú, herra, svaraði Bartley ið “velkominn” Ijómaði af henni,
og bætti við um’leið og hann la!gði þegar hún sagði með blíðri og
blað á borðið.— Héra eru þessir hægri rödd:
punktar, sem þér báðuð um við-| — Þú kemur snemma í kvöld,
víkjandi ræðunni yðar á fundi ^ Michael. Hvað eruð þið að gera,
London and Universalbanka á börn?
morgun. Forman setti börnin á gólfið og
— Þakka, svaraði Mr. Forman, faðmaði að sér konu sína og
eg lít á þá á morgun. — Já, svo kysti hana.
er það 'VÍst ekki annað, og nú ætlaj _ gvona( Michael; sagði hún.
ég að fara- Hann tók hatt sinn ogj Medistapylsurnar brenna við hjá
staf og fór út úr þessari höll mgr;
sinni, er hann hafði látið byggjaj _ Medistapylsur! hrópaði Mr.
yfir skrifstofurnar. | Forman. — Eg var einmitt að
Þegar hann hafði gengið spöl-, óska. þess á leiðinni, að eg fengi
korn inn í hverfi, sem enginn af' medistapylsur.
auðkýfingum Lundúna kom kann-| Þegar þau höfðu matast, áttu
ske í á tíu ára fresti, þó að það, börnin að fara að hátta og faðir
sé rétt hjá City. Hann staðvþeirra har þau Upp 4 öxlunum.
næmdist við dyr, gekk upp stig-jSvo þurfti að þvo upp eftir
ann og þegar upp kom varð fyrir j kvöldverðinn. Mr. Forman þurk-
hurð, sem á stóð: Mr. Matthew, agj upp dr þvottinum. Þegar öllu
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
hjá.
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE, EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Offloe: 8th Floor, Bank of Ilamilton Chambers.
Ford, umboðsali.
Mr. Forman^þgggu var i0kið, settust þau við
opnaði hurðina og gekk inn. Þetta arininm
var lítið og skuggalegt herbergr Hann tók upp pípuna sína og
með skrifstofugögnum og þar, fekk sér nokkra teyga. Hún var
stóð peningaskápur frá einu af
heimsfirmunum í þeirri grein.
Mr. Forman opnaði1 skápinn
varlega; þar sást ekki annað en
föt. Mr. Forman hafði fataskifti
í skyndi, klæddi sig úr hverri
spjör( en fór í fötin, sem voru í
skápnum. Fötin, sém hann fór
úr, læsti hann inni í skápnum, fór
út °t> læsti á eftir sér. Hann honum frá því, sem hann hafði
hafði farið inn í herbergið sem gaman af. Andlit hans
ímynd auðsins. Nú var hann með j ánægjulegt, þegar hann hlustaði
margra ára gamlan hatt, í stað á hana segja frá hvað börnin
silkiregnhlífarinnar með gull- höfðu aðhafst um daginn. Alt
handfanginu hafði hann lélega annað andlit en á skrifstofunni
|]
önnum kafin að sauma upp á
börnin. Hann sá nálina ganga
I fram og aftur án þess að bið væri
á og um leið sagði hún honum
frá því, sem gerst hafði um dag-
inn.
Eldurinn brann glatt og stofan
var svo notaleg. Rödd konunn-
ar var þýð og hún var að segja
ur. Hve lengi höfum við verið
gift?
— Sjö ár, svaraði hún.
— Einu sjö gæfusömu árin, sem
eg hefi lifað, svaraði hann.
'Hún leit aftur á hann og ást-
úðlega en glettnislega augnaráð-
ið kom aftur.
— Manstu þegar við hittumst í
fyrsta sinni? sagði hún. — Pabbi
lá fyrir dauðanum og eg hafði
mist atvinnuna vegna þess, að eg
var veik; við skulduðum húsa-
leigu fyrir þrjár vikur og aleiga
mín var komin til veðlánarans.
—Já, eg man það? sa!gði hann
og stóð upp til þess að kyssa
hendur hennar.
— Mánuði eftir að pabbi dó,
giftum við okkur, ,hélt hún áfram,
— það var eins og að flytjast í
að þarna var komin heildaráætl-
un yfir athafnir hans á komanda
ári.
Loks var þessu lokið. — Og nú
heim, sagði hann við sjálfan sig.
Hann kom skjölunum á sinn
stað, hafði fataskifti eins ogj
venjulega og klukkustundu síðar
stakk hann lyklinum í skráargat-
ið á litla húsinu norður frá olg
hlustaði brosandi á gauraganginn
sem heyrðist inni. Þegar börnin
voru komin í rúmið og kvöldverk-
in búin, sagði konan hans alt í
einu við hann.
— Michael, veiztu að þú lítur
afar aumingjalega út?
— M.ér finst ég líka vera afar
þreyttur, sagði hann. Kannskei
eg ætti heldur að fara að hátta,
þó að eg hafi hlakkað til pípunn-
himinn hvíldar og friðar, þegar^ ar óg að rabba við þig við arin-
við leigðum þetta hús og fluttum inn-
regnhlíf með handfangi úr kirsi-
berjaviði. Frakki hans og brækur
var slitið og úr ódýru efni —
jafnvel nærfötin voru gömul og
slitin þó að þau væru fallega bætt
og af mestu vandvirkni.
Látbragð hans og framkoma
hafði breyzt eins og fötin; áður
virtist hann þreyttur oíg órór, en
nú var hann hress í látbragði og
minst tíu áruiíi unglegri. Það
rettist úr honum og augu hans
Ijómuðu af lífi og gleði.
Hann átti heima í steingráu af-
síðis húsi á Kensingston Palace
Square oig þar hafði hann búið
einn síðan hann misti konu sína
fyrir fimtán árum, eftir fimm
ára hjónaband og þau fimm ár
hafði hann aðeins séð konu sína
við miðdegisborðið eða þegar
hann fylgdi henni í eitthvert boð-
ið, en mest af æfi hennar hafði
gengið í það að vera í boðum.
Því að hún hafði gifzt honum
penmga hans vegna, sagði hún
honum hreinskilnisle'ga. En þó
að hann ætti heima þarna áfram,
þa var heimili hans samt ekki í
Westend, heldur í Norður-Lon-
on. Hann átti .fimm bifreiðar,
»amt v,rtist ha„„ heidur kWsa
«r» ,.vas„i„„ í kvöiá. Vesur.M
var langur „g i bI1 hef3i ^
omist e.ðar si„„,r fJórum
™ f '° *r’ e" forman virtist
vera þohnmoður. !
Þegar hann steig ur vagninum,
í City. Þreytan horfin, rákirnar
við munnvikin sömuleiðis og
hreyfingarnar allar léttari.
Nú tók hann tvo gullpeninga úr
vasa sínum og lagði á borðið.
—Mér var borgað kaup í dag,
sagði hann.
— Frænka var hér í morgun,
sagði konan. — Hún segir að Sam
hafi fengið fimm shillinga kaup-
hækkun.
— Þá fær hann þrjú pund og
tíu shillings, er það ekki? Skyldí
frænka ekki hugsa, að það væri
mál komið, að eg fengi kaup-
hækkun líka?
— Það gerir hún, en það er
bara af því, að hún hefir svo
mikið álit á þérf svaraði konan
brosandi. — Hún segir að aðrir
vörubjóðar fái miklu meira, og
þú erts vo duglegur, og þú ættir
að fá meira en þú færð.
— Þætti þér feaman að vera
rík? spurði hann alt í einu.
Hún leit blítt og ástúðlega á
hann, en þó var eins og glettnis-
svipur í augunum: — “Þætti
þér? spurði hún.
— Nei, að vera ríkur er eins
og að vera í víti! sagði hann á-
kafur.
— Já, það hefirðu altaf sagt,
mælti hún hugsandi.
Hann benti með hendinni til
þess að sýna hve hlýlegt og nota-
legt litla heimilið þeirra' væri.
— Sýndu mér setustofu í West-
hingað saman.
— Þannig var það mfir, sagði
hann — það var eins og að koma
í 'Paradís — e!g ætla að varðveita
mína Paradís og eiga hana.
— Enginn getur tekið hana frá
okkur meðan við sjálf viljum ekki.
En nú er kominn háttatími,
Michael.
Morguninn eftir, kl. hálf átta,
snæddu þau morgunverð með
beztu lyst. Klukkan átta var Mr.
Forman albúinn að leggja af
stað. Hann kysti konuna og börn-
in og fór, en þau stóðu í dyrunum
og veifuðu til hans þe'gar hann
hvarf fyrir hornið.
— Ef ekki væri rækallans
veizlan í Mansion House, sagði
hann við sjálfan sig, — gæti eg^
komið heim í kvöld.
Hann fór með strætisvagninum
til City og fór fyrst á litlu skrif-
stofuna, þar sem “Matthew Ford”
stóð á dyrunum, fór þar í fötin,
sem hann hafði skilið eftir
kvöldið áður og labbaði svo á
stóru skrifstofuna hjá Forman
og Co.
Og á leiðinni varð gönígulagið
hægt og silalegt, augun mrsru
gljáann; hrukkurnar komu á enn-
ið og við munnvikin, hreyfingar
hans voru eins og manns, sem er
að sligast undir of þun!gri byrði.
Svo kom veturinn og almenn
kreppa hjá öllum kaupsýslumönn-
um.
Einn þeirra, sem veitti viðnám
í baráttunni, var Michael For-
man, Sumir dagar liðu svo, að
hann kom aldrei út af skrifstof-
unni. Litla heimilið í Norður-
London hafði fengið orðsending
um, að hann mundi ekki koma
heim nema sjaldan og standa
stutt við. í City voru ráðagerðir,
fundahöld og viðtöl daginn út og
daginn inn. Endalaus flaumur af
bréfum, símskeytum, tilkynning-
um og símahringingum mæddi á
skrifstofu Mr. Formans og
svaraði hann sjálfur.
— Þetta ofgerir yður, hús-
bóndi, sagði Bartley einkaritari
við hann.
— Nei, mér líður vel og nú er
það versta afstaðið bráðum,
svaraði hinn.
Svo háttaði hann en varð and-
I
vaka og leið illa um nóttina. Um
morguninn var augljóst að hannj
var veikur, en hann vildi fyrir
hvern mun komast á fætur og
reyndi þaðe en hné þá niður á
gólfið meðvitundarlaus.
Konan hans kom honum í rúm-
ið og sendi eftir lækni. Þegar
hann kom, var Mr. Forman meðj
óráði og lá meðvitundarlaus f
heilan mánuð.
Læknirinn var hræddur um(
hann framan af, en þegar frá leið
breyttist til betri vegar og loks
taldi læknirinn hann úr hættuJ
Smám saman styrktist h^nn og fór^
að fjöhgast.
— Hefi eg verið veikur? spurði
hann konu sína einn daginn. —
Hvað hefir gengið að mér?
— Nú er þér farið að batna,1
sagði hún. — Þú mátt ekki of-
reyna þig.
— Eg verð að fara í City áj
morgun. Mér er ómögulegt að
vera fjarstaddur eins og nú
stendur á.
Nóttina eftir svaf hann vel og
um morfguninn var hann miklui
betri.
— Hve lengi hefi eg verið veik-
ur, spurði hann.
Hún reyndi að komast hjá að
svara spurningunni, en nú var
hann farinn að skilja, að hann
mundi hafa verið veikur nokkuð
lengi.
— Hefi eg verið veikur lengi?
spurði hann aftur.
— Um sjö vikur, svaraði hún.
Hann starði á hana. Skelfing
kom fram í andliti hans og aug-
um. Það var eins og hann hefði
heyrt kveðinn upp yfir sér dauða-
dóm.
viítur! stamaði hann
— Hvernig gazt þú komist af,
meðan ég lá veikur?
— Eg hafði sparað svolítið,
svaraði hún.
Hann klæddi sig og drakk síð-
an kjötseyði, og mælti síðan: —
Þessi veikindi hafa ef til vill kom-
ið mér á kaldan klaka. Eg kem
kannske heim aftur sem öreigi,
peningalæus, tiltrúarlaus o!g at-
vinnulaus.
Hún leit á hann með sama ást-
úðlega og glettnislega augnaráð-
inu, en svaraði engu.
— Það feetur vel verið, að við
verðum bláfátæk, sagði hann
raunalega.
— Ertu hræddur við fátækt-
ina? spurði hún.
Hann hrökk við; þetta var ein
þeirra spurninga, sem ávalt
hljóma, þegar straumhvörf verða
í lífi manns og endurróma í sál-
inni.
— Svei mér ef eg held ekki að
þú sért hræddur, sagði hún og
kendi nú glettnishreims í rödd-
inni.
Það var satt; hann var dauð-
hræddur við þessa fátækt, sem
hann hafði haft svo gaman af að
leika í nærri átta ár.
Hann strauk hendinni um enn-
ið og leit á konu sína, sem horfði
á hann blíðum en hyggnum aug-
um; nú var engin glettni í þeim
framar, að eins djúp meðaumk-
un.
— Ef þú fréttir, að þú sért orð-
inn gjaldþota—? sagði hún.
— Hvað þá? spuði hann,
hræddur við svarið.
— Þá komdu til mín aftur eins
fljótt og þú getur.
Hann stóð upp af veiKum mætti
og horfði á hana: — Eg verð að
fara. Og þegar eg kem aftur, skal
eg segja þér nokkuð, sem e'g finn
núna, að eg hefði átt að segja þér
fyrir löngu.
ERUÐ ÞÉR LYSTARLITLIR—
EÐA ÞREYTTIR?
Nuga-Tone er búiö^til samkvæmt sérfræö-
ings forskrift og stuölar aö því aö bypgja
upp tugakerfiö. YÖur líöur fljótt betur, og
svefninn veröur værari.
Finniö lyfsalann og kaupiö mð.naöarskerf
af meöali þessu fyrir einn dollar. NotiÖ
töflurnar í tuttugu daga, og séuö þér ekki
ánægðir, verður andvirðinu skilaö aftur.
Hann kysti hana og flýtti sér
út. Hún horfði með viðkvæmnl
á eftir honum.
— Skyldi hann hafa mist alt
sitt, sagði hún í hálfum hljóðum.
— Mig skyldi ekki furða á því.
Og svo hélt hún róleg áfram hús-
verkunum, þvoði, sópaði og saum-
aði.
Það varð uppi fótur o!g fit, þeg-
ar Formann kom aftur á skrif-
stofuna öllum á óvart. Án þess
að sinna því, gekk hann rólegur
inn á skrifstofu sína; en varð að
ganga gegn um skrifstofu Bart-
leys. Hann var eins og hann sæi
vofu, þegar hann sá húsbónda
sinn.
— Drottin minn, eruð það þér?
stamaði hann.
— Segið mér hvernig öllu líð-
ur, sagði Mr. Forman o!g gekk á
undan inn í skrifstofu sína.
Bartley elti. — Ó, húsbóndi,
hvað við höfum verið hrædd. —
Fyrsta daginn, sem þér komuð
ekki á skrifstofuna, var eg í
hræðilegum vanda. Eg hafði ekki
hugmynd um, hvað eg ætti að
gera, en svo kom hér kona, sem
sagði að þér væruð veikur, og
kom með ýms blöð frá yður. Og
það bjarfgaði okkur. Eg var að
verða vitlaus, því þér eruð vanur
að gera alt sjálfur. En þarna í
blöðunum stóð alt, sem eg þurfti
að gera — ítarlegar fyrirskipan-
ir. En konan fór áður en eg leit
við.
— Hvernig leit hún út; spurði
Forman áfjáður.
— Hún hefir líklega verið svona
(Niðurl. á 7. bls.)
— Sjö
loksins.
Hann lá kyr og hugsaði si'g um.
Þegar hann mintist ástandsins,
sem var þegar hann veiktist,
öllu1 þíirfti hann ekki að efast um
hvaða afleiðingar fjarvera han3
hafði haft í för með sér.
— Þeir halda, að eg hafi flúið,
sagði hann við sjálfan sig. —
Bartley hefir ekki haft hugmynd
um, hvað hann átti að gera* Enn
lá hann kyr og sá geislarák á
l __ c xiiii um.' * • ■ —
ygoi hann inn í hliðargötu með]end’ sem Jafnast a við þessa,
Jágum húsum.
manni
Þar mætti hann
sem kinlcaði kolli til hans
um leið o!g hann gekk
sagði:
hjá,
og,
sa!gði hann.
— Ef þú ert ánægður, þá er eg
það líka, svaraði hún blítt.
— Ánægður? Eg er gæfusam-
En hann hafði oft fundið, að^múrnum hinum me'gin. Hann var
hann var að gefast upp o!g loksjviss um, að hann væri orðinn ör-
tók hann til bragðs að tala við eigi.
lækni. — Lánaðu mér dagblað, Polly,
—Það er annars bezt, að eg fari sagði hann við konu sína. Hún
heim í kvöld, sagði hann, og þeg-jfékk honum það. Hann opnaði
ar hann sagði “heim” átti hann það og bjóst við að reka sig fljótt
jafnan við híbýlin í Norður- á gjaldþrotafregn sína og annara.
London. ' En morðmál eitt virtist vera
Fyrsta sinni í langan tíma, fór helzta fréttin. Hann rakti list
hann snemma frá vinnu. Hann ann yfir nýjustu gjaldþrotin í
fór á skrifstofuna, sem hann
hafði leigt undir nafninu “Matt-
hew Ford”: Þar geymdi hann
mikið af þeim skjölum, sem vörð-
uðu hann mestu, ásamt skrá yfir
hvað hann hefði gert í hverju
máli og hvað hann æílaði að gera.
Dálitla stund var hann að athuga
þessi plögg og auka við þau, svo
ÍLondon, en ekki var nafn hans
þar.
— Eg verð að fara á fætur og
inn í City, sagði hann við konu
sína.
Hún kvað hann ekki mann til
þess, en hann vildi það uppvæ'g-
ur. Meðan hann var að klæða sig
sagði hann við konuna:

INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
Amaranth, Man
Akra, N. Dakota
Árborg, Man
Árnes, Man
Baldur, Man
] Bantry, N. Dakota
Bellingham, Wash
■ Belmont, Man
Blaine, Wash
! Bredenbury, Sask
Brown, Man T. S. Gillis
Cavalier, N. Dak®ta
Churchbridge, Sask
! Cypress River, Man
Edinburg, N. Dakota*....
Elfros, Sask . Goodmundson, Mrs. J. H. ]
! Foam Lake, Sask
! Garðar, N. Dakota
Gerald, Sask
Geysir, Man
! Gimli, Man
Glenboro, Man
Hallson, N. Dakota
Hayland, Man
Hecla, Man
Hensel, N. Dakota
Hnausa, Man
Hove, Man A. J. Skagfeld
Húsavík, Man
Ivanhoe, Minn
! Kristnes, Sask
Langruth, Man .
Leslie, Sask
Lundar, Man
Lögberg, Sask
Markerville, Alta
Minneota, Minn
Mountain, N. Dakota
Mozart, Sask
' Narrows, Man
Nes, Man
Oak Point, Man
Oakview, Man
Otto, Man
Pembina, N. Dakota
Point Roberts, Wash
Red Deer, Alta
Reykjavík, Man
Riverton, Man
Seattle, Wash
Selkirk, Man
Siglunes, Man
Silver Bay, Man
Svold, N. Dakota
! Swan River, Man
Tantallon, Sask
Upham, N. Dakota
Vancouver, B.C
! ‘ Víðir, Man
Vogar, Man
Westbourne, Man
Winnipeg Beach, Man.. . .
Winnipegosis, Man . ...Finnbogi Hjálmarsson
Wynyard, Sask