Lögberg - 20.10.1932, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. OKTÓBER 1932.
Bls. 3.
Sólskin
Örlög ráða
Skáldsaga eftir H. ST. J. COOPER.

Sérstök deild í blaðinu
Fyrir börn og unglinga
Það fór kuldahrollur um Belmont, svo hann
lirökk upp úr vökudraumum sínum. Hann
skygði hönd fyrir augu og starði lengi og stöð-
ugt í áttina til skipsins og örlaga sinna. En
nú varð hann nokkurs vísari, er fyrst olli
honum Undrunar, en vakti því næst óljósan
ugg hjá honum, Það var farið að livessa
talsvert, og byrinn hafði þegar fleytt skip-
inu all mikið nær landi en áður, og nú sá
hann, að það sem hann til þessa hafði haldið
eitt skip, var í raun og veru tveir farkostir.
Annar þeirra var skonnorta með hvítum
seglum, en hinn, sem að eins var spölkorn frá
henni, var borðlágur og óálitlegur dallur með
að eins einu segli, þríhymdu og dökkur á lit.
Belmont var að vísu ekki skipafróður, en
hann hafði þó freðast allvíða um heiminn.
Meðal annars hafði hann komið til Kína, og
þar hafði lfhnn séð farkosti þá, sem Kínverj-
ar kalla “júkúr'. Þessi óásjálegi dallur, sem
lá þama úti við hliðina á hinni fögra skonn-
ortu, minti hann grenilega á kínverska
júnku. — En hvað gat kínversk júnka verið
að gera á þessum slóðum, og hvers vegna var
hún hingað komin, ásamt skonnortu þessari ?
Það leið ekki á löngu, áður en Belmont
varð margs vísari um þessa einkennilegu
siglingu. Skipin voru nú bæði komin svo
nærri ströndinni, að hann gat greint einstök
atriði á þeim. Hann sá greinilega, að á þil-
fari júnkunnar — því nú sá hann með vissu
að þetta. var júnka — var k'rökt af mönnum,
en á skonnortunni sást enginn maður á ferli.
Loksins sá hann þó eina eða tvær liræður á
hreyfingu undir hvítum seglunum; en hon-
um varð það brátt ljóst, að það voru aðeins
tveir eða þrír menn á hinni stóru skonnortu,
en mesti fjöldi á júnkunni, sem var þó langt-
um minni.
Grunur Belmonts varð brátt að vissu.
Það var eitthvað ískyggilegt við þessi und-
arlegu skip, og honum varð alt í einu hugsað
til félaga sinna tveggja í eynni. — Hvað ætli
þau hafist nú að? Skyldu þau hafa gert
skipverjum vart við sig? Það yrði hann um-
‘fram ált að koma í veg fyrir — ef það væri
þá ekki um seinan. Ef til vill liefðu þau í
ákafa sínum hlaupið ofan á sjávarströndina
— og þá mundu skipverjar þegar hafa kom-
ið auga á þau.
Hann stökk á fætur. Hratt og létt eins og
fjallageit klifraði hann stall af stalli. Loks
kom hann að mesta brattanum, og í flýti sín-
um skrikaði honum fótur og hann hrasaði
hvað eftir annað. öðru hvoru nam hann
staðar og kallaði, en fékk ekkert svar.
Loksins kom hann að læknum. Hann vissi,
að ef hann færi eftir lækjarfarveginum,
mundi hann koma þangað, sem Giles og Elsa
höfðu leitað sér forsælu og svala. Hann stökk
út í lækinn til þess að verða fljótari og hljóp
svo hálfboginn áfram. Hann ruddist gegn-
um greniflækjur og vafningsviðjar, er sum-
staðar lágu nærri því alveg ofan að vatns-
borðinu. Hann svifti sundur fötum sínum og
reif hendur sínar og andlit til blóðs í örvita
æði sínu. Hver mínúta, hver sekúnda var dýr-
mæt og ómissandi. Honum var Ijóst, hvað
hér var í veði. Hugsunin um það, hver verða
myndi örlög þeirra, ef skipverjar liefðu orð-
ið þeirra varir, sendi kuldabylgju gegnum
allan líkama hans. Hann snarhentist áleiðis
til strandarinnar eins og liundeltur hjörtur
og var alveg kominn að niðurfalli.
Loksins kom hann auga á þau. Þau voru
skamt fyrir neðan hann. Og er hann loks gat
stöðvað þau með kalli sínu, áttu þau að eins
spölkorn eftir ofan á bera sjávarströndina.
Hin unga stúlka varð fyrst til að nema stað-
ar. Hún leit við og horfði á hann hissa og
spyrjandi.
“Stanzið þið!r’ lirópaði hann. ”í£uðanna
bænum — ekki feti lengra. Stanzið þið!”
Hann sá, að Giles sneri sér við og greip
síðan hranalega í handlegginn á Elsu til að
toga hana með sér.
“Stanzið, stanzið! Lífið er í veði!” hróp-
aði Belmont.
Giles leit við og glotti háðslega.
“Komdu!” sagði hann hranalega við ungu
stúlkuna. “Þú getur þó líklega skilið, hvað
hann vill! Hann ætlar að fá okkur til að
heita sér því, að kæra hann ekki. En hann
getur, svei mér, sparað sér þá fyrirhöfn. 1
þetta skiftið skal hann sannarlega ekki fá
vilja sínum framgengt, það skal eg bölva mér
upp á—”
“Giles—” kallaði hún. “Bíddu þó augna-
blik, maður, lleyrirðu það! Það er einhver
hætta á ferðum, eg sé það á honum!”
“Komdu nú bölv . . . .” og liann blótaði illi-
lega.
“Nei, eg kem ekki!” andæfði hún í ákveðn-
um róm. “Eg fer ekki með þér. — Bíddu,
Giles, bíddu þaugað til við fáum að vita,
hvað hann vill okkur.”
En Giles lét sér ekki segjast. Hann þreif
utan um hana og reyndi að lyfta henni eins
og liann ætlaði sér að bera húna. Hún strit-
aði á móti. Hún náði í nokkra kvisti og hélt
sér þar dauðahaldi.
“Giles, ertu genginn af vitinu!” lirópaði
hún. “Bíddu þó maður! Hvað ætli það geri,
þó \úð bíðum fáeinar mínútur. Eg fer ekki
með þér, þú færð mig aldrei til þess með
valdi. Maðurinn ætlar að segja okkur eitt-
hvað. Hanu ætlar að aðvara okkur. Ætli
hann að biðja okkur einhvers, getum við neit-
að því . . . .”
“Neitað því! Þú getur þó líklega skilið,
hvað hann ætlar sér. Hann ætlar að ógna
okkur. Hann hefir skammbyssuna. Hann er
alveg vitstola og æðisgenginn. Hann ætlar
að neyða okkur til að lieita sér drengskapar-
orði um að segja ekki til hans, og ef við neit-
um því — hver veit þá, hvað hann gerir!’*
Skammbyssuna! Nú mundi hún alt 1 einu
eftir marghleypunni. Giles vissi ekkert um,
að Belmont hafði látið hana fá skammbyss-
una. Hún hafði liana á sér, falda í tötrum
sínum. Hún hafði ætíð llaft hana á sér síðan
kvöldið, er hann fékk lienni hana. Nú tók
hún hana upp og miðaði á Giles.
“Statttu kvr!” hrópaði hún. “Þú ferð
ekk feti lengra! Eg veit ekki hvað maðurinn
vill, en þú bíður hér, þangað til víð fáum að
vita það. Hann getur ekkert gert okkur.”
Hún hafði slitið sig lausa og stóð nú og
studdist upp við trjábol, sprengmóð eftir
átökin. Giles stóð fyrir framan hana og
lýsti bæði hræðslu og undrun úr augum hans.
“í guðanna bænum, leiktu þér ekki með
skammbyssuna! ” stundi liann upp. “Legðu
hana frá þér, hún getur hlaupið af, án þess
að þú vitir af!”
Elsa gat ekki stilt sig um að brosa að
hræðslu hans. Hún vissi vel, að skotið gat
ekki lilaupið úr byssunni, því að hún hafði
tekið úr lienni öll skothylkin fyrir löngu síð-
an. Hún lét skammbyssuna síga.
“Það má ekki seinna vera, að þið stað-
næmdust,” stundi Belmont upp. Hann kom
þjótandi til þeirra að fram kominn af mæði
og þreytu eftir hlaupin. Það leið stundar-
korn, áður en hann gat komið upp orði. Hann
hallaði sér upp að trénu og andardráttur
hahs var mjög slitróttur og krampakendur.
‘ ‘ Eg er hræddur um, að það sé einhver hætta
á ferðum. Þetta er ekki eitt skip, heldur tvö.
Annað þeirra er kínverzk júnka, að öllum lík-
indum sjóræningjaskip. Hitt skipið, skonn-
ortan, er mannlaust.”
“Hvað á þetta að þýða, \dð livað eigið
þér?” spurði Giles.'
Elsa horfði á liann hrædd og forviða.
“Það skal eg segja ykkur. Þessi skip eru
hættuleg! Við verðum að bíða — þangað til
við sjáum, hverju fram vindur. Eg er nærri
því viss um, að skonnortan, stóra skipið með
hvítu seglunum, hefir lent í sjóræningja-
lilöndum og að þeir eru nú á leiðinni hingað
með veiði sína. Verði þeir varið við eitt-
hvert okkar hér á eynni, er okkur öllurn dauð-
inn vís, að minsta kosti yður og mér, Effing-
ton lávarður. Og ungfrú Ventor getur átt
þau örlög í vændum, sem verri em og þyngri
en sjálfur dauðinn. ” Hann þagnaði sem allra
snöggvast. “Eg bið yður, í Guðs bænum, að
fara gætilega. Lofið mér fyrst að grensíast
eftir, hvemig í þessu liggur. ”
Orð lians — og enn frekar — geðshræring
hans höfðu áhrif á þau bæði. Giles varð
meira að segja vandræðalegur og hikandi.
Hann leit flóttalega í kringum sig. Hann
liafði lieyrt talað um kínverzka sjóræningja
— það voru náungar, sem ógaman var að fást
við — en á hinn bóginn, livað höfðu kínverzk-
ir ræningjar að gera á þessum slóðum? Eyja
þessi lá að öllum líkindum 'langt frá Kína-
ströndum. En — samt sem áður — það var
ekki eigandi á hættu.
“Hvað eigum við þá að gera?” spurði
hann vandræðalega.
“Fvrst af öllu verðum við að breiða yfir
hvert eitt spor og merki þess, er borið getur
gestum þessum fregnir um, að hér hafi verið
fólk í eynni”, mælti Belmont. ‘Við verðum
að eyðileggja biistað okkar.” — Hann talaði
nú hægt og stillilega, er liann hafði jafnað
sig, og óttínn um örygg Elsu var tekinn að
réna. “Það má ekkert sjást, er borið getur
vott um okkur og dvöl okkar hér. Eg hugsa,
að við höfum liðlega klukkustund til umráða
áður en þeir setja bát á flot og koma í land.
Þegar þessu er lokið, verðum við að leita
okkur fylgsnis á stað, sem eg hefi fundið, og
þar held eg að við séum óhult fyrst um sinn.
Ef nauðsvn krefur, verðum við að dvelja þar.
En sé svo ekki, getum við skotið af skamm-
byssunni hér efra til þess að gera vart við
okkur. ’ ’
Þau sneru aftur til bækistöva sinna og tóku
að rífa niður alt það, er hafði kostað þau svo
mikla fyrirhöfn að byggja. Þau voru ekki
lengi að útmá hvert spor og hvern sýnilegan
vott þess, að þar hefðu manneskjur haldið
til. Þau dreifðu öskunni eftir bálið út um
alt; á liálfri stundu rifu þau niður kofa Elsu
og gáðu þess vandlega, að hvergi sæist neinn
vottur vistar þeirra.
Er verki þessu var lokið, tóku þau að
klifra upp klettabeltin í áttina þangað, sem
Belmont leiðbeindi þeim. Það var erfið leið
og torsótt. Elsa reif hendur sínar og fætur
til blóðs á egghvössum steinum og kletta-
'nibbum; en hún bar sig karlmannlega. Bel-
mont varð þess brátt varð hve illa hún var
útleikin og nam þegar staðar.
Hann reimaði upp skó sína og fór úr þeim.
“Það var hugsunarlaust af mér, ungfrú
Ventor, að mér skyldi ekki hafa dottið þetta
i hug fyr”, mælti liann. “Hvres vegna hafið
þér ekki beðið mig um það sjálf?”
“Já, en þér sjálfur. — Þér—?”
“Eg get betur komist af án þeitfra. Fáein-
ar rispur frá eða til gera lítið á mununum
fyrir mig.” Hann reitti dábtið af grasi og
tróð ofan í skóna og hjálpaði henni svo í þá.
Giles stóð við hliðina og liorfði á. Óttinn
og hræðslan höfðu nú tekið hann heljar tök-
um. Væri þetta sjóræningjaskip, sem hérna
væri á freðinni, og ef hér væri raunveruleg
hætta á ferðum t— hamingjan góða — setjum
svo að þau fyndust áður en þau kæmust í
fylgsni það, er Belmont hafði sagt þeim frá.
“Komið þið, komið þið — fljótt—” sagði
hann. “Við vei-ðum að flýta okkur!” Hann
þreif í handlegginn-á Elsu og hjálpaði henni
á fætur. “Reyndu nú að komast áfram,”
mælti hann hasturlega, “annars sjá þeir til
okkar og ná okkur. Eg held, að maðurinn
liafi rétt fyrir sér,” tautaði hann í hálfum
hljóðum.
Hann dró Elsu með sér spölkorn.
Það var erfitt mjög að klifra upp bratt-
ann í steikjandi sólskininu. Hvorugur karl-
mannanna hafði skó á fótum, og voru fætur
þeirra blóðrisa.
“Guð minn almáttugur,” stundi Giles, “eg
er orðinn alveg steinuppgefinn. Hvað er nú
langt eftir?”
“Að eins dálítill spölur. Þér verðið að
hleypa kjark í vður,” mælti Belmont. “Nú
dugar ekki að gefast upp.”
A1 í einu beygði hann sig niður og lyfti
upp ungu stúlkunni. Hann hafði séð, að hún
var alveg að hníga niður. Hún vissi varla
af sér framar, og hann bar liana spölinn, sem
eftir var.
Loksins var markinu náð. Hann staulað-
ist með byrði sína gegnum þrönga glufu milli
klettanna, sem risu eins og brattir veggir
báðum megin. Innan við þessi klettagöng
var rúmgóður skúti. Að aftan verðu sjávar-
megin var dálítil klettabrík, og yfir hana
gátu þau grilt sjóinn meðfram ströndinni.
Svalur sjávarblær andaði inn til þeirra, og
langt, langt fyrir neðan þau lágu skipin bæði.
Giles staulaðist fram að klettabríkinni og
hélt sér þar dauðahaldi. Hann starði ofan í
djúpið. Sá hann þá mesta urmul af fólki á
þiljum júnkunnar, og streymdi allur sá hóp-
ur vfir á skonnortuna eins og flugnamökkur
og settist þar að. Hvað þar gerðist í raun og
veru, gat hann ekki áttað sig á. Hann sá, að
menn voru dregnir upp úr farmrými skonn-
ortunnar, og einkennileg hljóð bárust upp til
hans þar að neðan, — hljóð, sem einna mest
líktust sæfugla-gargi.
En það var ekk fuglagarg. Belmont liafði
einnig gægst út yfir bUkina, og honum var
þegar ljóst, hvað hér var á seiði, — hann vissi
alt of vel, hvers konar hljóð þett-a voru.
Hann andvarpaði þungt og mæðilega og leit
til ungu stúlkunnar,- sem hann hafði lagt í
foisælu undir klettinum. Hann liafði komið
í tæka tíð til að bjarga henni. Guði sé lof fyr-
ir það. Nú hafði hann fengið vissu fyrir hin-
um ískyggilega gmn sínum.
(Framh.)
PROFCSSIONAL CARDS
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 — Office tímar 2-3
Heimili 776 VICTOR ST.
Phone 27 122
Winnipeg, Manítoba
DR.O. B. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 —Offlce tímar 2-3
Heimili 764 VICTOR ST.
Phone 27 686
Winnipeg, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 — Office tímar 3-6
Heimili: 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21834
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdóma.—Er aS hltta
kl. 10-12 f. h. of 2-5 e. h.
Heimili: 638 McMILLAN AVE.
Talsimi 42 691
Dr. P. H. T„ Thorlakson
205 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phones 21 213—21 144
Heimili 403 675
Winnipeg, Man.
DR. A. BLONDAL
602 Medical Arts Building
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdðma. Er að hitta
frá kl. 10-12 f. h. og 3-6 e. h.
Office Phone 22 296
Heimili: 806 VICTOR ST.
Sími 28 180
Dr. S. J. Johannesson
stundar lækningar og yflrsetur
Til viðtals kl. 11 f.h. til 4 e. h.
og frá kl. 6-8 að kveldinu
532 SHERBURN ST.-Slmi 30 877
DR. L. A. SIGURDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Phone 21834
Office_ tlmar 2-4
Heimili: 104 HOME ST.
Phone 72 409
Drs. H. R. & H. W.
TWEED
TannUjeknar
406 TORONTO GENERAL
TRUST BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE 26 545 WINNIPEG
Dr. A. B. Ingimundson
Tannlœknir
602 MEDICAL ARTS. BLDG.
Slmi 22 296 Heimilis 46 054
DR. A. V. JOHNSON
Islenzkur Tannlœknir
212 CURRY BLDG., WINNIPEG
Gegnt pðsthúsinu
Stmi 96 210 Heimilis 33 328
A. S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur llkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina.
Skrifstofu talslmi: 86 607
Heimilis talsimi 501 562
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bldg.
Winnipeg
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fðlks. Selur eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyrir-
spurnum svarað samstundis.
Skrifst.s. 96 757—Heimas. 33 328
G. W. MAGNUSSON
Nuddlœknir
41 FURBY STREET
Phone 36137
Slmið og semjið um samtalstlma
H. A. BERGMAN, K.C.
lslenzkur lögfrœSingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
PHONES 95 052 og 39 043
W. J. LINDAL, K.C. og
BJORN STEFANSSON
Islenzkir lögfrceSingar
325 MAIN ST. (á öðru gðlfi)
Talsími 97 621
Hafa einnig skrifstofur að Lundar
og Gimli og er Þar að hitta fyrsta
miðvikudag I hverjum mánuði.
J. T. THORSON, K.C.
Islenzkur lögfrœBingur
Skrlfst. 411 PARIS BUILDING
Phone 96 933
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B, LL.M. (Harv).
islenzkur lögmaSur
Ste. 1 BARTELLA CRT.
Heimasími 71 753
G. S. THORVALDSON
B.A., LL.B.
LögfrœBingur
Skrifst.: 702 CONFEDERATION
LIFE BUILDING
Main St., gegnt City Hall
Phone 97 024
E. G. Baldwinson, LL.B.
Islenzkur lögfrceSingur
808 PARIS BLDG., WINNIPEG
Residence Office
Phone 24 206 Phone 96 635
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Fasteignasalar. Leigja hús. Ot-
vega peningalán og eldsábyrgð af
öllu tagi.
Phone 94 221