Lögberg - 24.11.1932, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. NÓVEMBER 1932.
I
Bls. S.
Sólskin
Örlög ráða
Skáldsaga eftir H. ST. J. COOPER.
Sérstök deild í blaðinu
Fyrir börn og unglinga
1
i
‘Og kalla þennan óþjóðalýð hingað, nei,
þú getur verið viss um að það geri eg ekki.”
“ Já, en Giles, það er hann — liann er einn
— það er Belmont . Hann er að kalla —
hann ratar ekki til okkar------”,
Effington heyrði nú einnig liina daufu
rödd neðan að. Hann heyrði nafn sitt kall-
að. “Effington, Effingtón! ’ ’
“Hann hefir vilst; hann ratar ekki hing-
að,” sagði Elsa.
“Það er ágætt; látum hann kalla”, taut-
aði Giles.
“Giles, viltu ekki svara lionumf”
Elsa var staðin upp. Hún kom fram úr
myrkrinu og gekk til hans. Hún lagði hönd-
ina á handlegg hans. Effington lávarður
kiptist við, veik sér skyndilega að henni og
faðmaði hana að sér.
“Giles — ert þú orðinri brjálaður — hvað
gengur að-þér, maður!” stundi • hún upp.
“Heyrirðu ekki, að hann kallar á þigf”
“Þó, þó' -— lát.um hann æpa sálina úr sín-
um auma skrokk. Kystu mig — heyrirðu
það — kystu mig!”
“Nei — nei — eg vil það ekki-” Hún
brauzt um af öllu afli og reygði höfuðið aft-
ur, til þess-að verjast honum. Andlit henn-
ar var nábleikt í tunglskininu, og hún kallaði
af öllum mætti: “Sleptu mér — sleptu mér!
Kallaðu á hann — Giles — kallaðu á hann!”
“Fari hann norður og niður,” sagði Giles
og röddin var áatríðuþrungin. “ Eg A’ildi
óska að hann hálsbryti sig. Látum hann
eiga sig, ræfilinn þann arna — það liggur
ekkert á að liann komi hingað. Eg vona að
hann villist og hrapi, þá værum við laus við
hann. ’ ’
Árangurslaust reyndi Elsa að verjast hon-
um. Þróttur hennar var á þrotum, fyrir á-
tökum hans, þótt hún á allan hátt brytist um
til að losa sig. Hann þrýsti henni með helj-
arafli að sér og'kysti hana eins og vitstola
maður, þótt hún gæfist ekki upp eitt augna-
blik. Hún stundi þungan, en orð komu ekki
fram á varir henni.
Enn heyrðist rödd Belmonts, og að þessu
sinni miklu nær. Hún kallaði til hans: “Hér
— hér — við erum hér! ’ ’
Giles reyndi að þagga niður í henni, en gat
það ekki. Þau heyrðu að Belmont kallaði.
“Eg er að koma — kallið einu sinni enn.”
Hún kallaði aftur. Giles slepti henni taut-
andi. Hún fór þangað, sem hún iiafðist
jafnan við, og rétt á eftir kom Belmont skríð-
andi til þeirra. Hann hneig niður rétt við
fætur hennar.
“Þeir eru hér— ”, andvarpaði hann. ‘Þeir
eru nær þrjátíu saman. Við verðum að vera
varkár — þetta er skelfilegur óþjóðalýður. ”
Tvisvar brá þessum óvelkomnu gestum
fyrir næsta dag. Sólin skein skært á hvítu
kóralrifinu. Fyrst sáu þau lítinn flokk
þeirra, fjóra eða fimm saman, sem fór fram
hjá langt fyrir neðan þau; nokkru síðar sáu
þau einn þeirra. Annars urðu þau eigi vör,
en þetta var nóg til þess, að ekki þurfti að
fara, í grafgötur um* það, að enn liéldust ræn-
ingjarnir við á eynni. Hitinn var nær óþol-
andi. Felustaður’þeirra var hátt uppi í klett-
unum og þar var ekki afdrep fyrir hinum
brennandi geislum sólarinnar. Um morgun-
inn streymdu sólargeislarnir yfir þau, og
klettarnir urðu óþolandi heitir. Hlsa lá í
skugganum — að svo miklu leýti sem um
skugga var að ræða. — Hún dró þungt and-
ann, eins og hún væri sóttveik. Matforði
þeirra var nokkrar kókóshnetur, sem Bel-
mont liafði liaft með sér úr njósnarför sinni
um nóttina.
“Hve lengi verður ástandið þannig?”
spurði Giles allyfirlætislega, og var radd-
blærinn líkastur því, að það illa, sem hann
varð nú að líða, væri Belmont um að kenna
og engum öðrum.
“Hvernig ætti eg að vita það,” svaraði
Belmont. “Fyr eða síðar hverfa þorpararn-
ir héðan. Eg vona, að þess verði nú ekki
langt að bíða; en við megum liakka okkar
sæla, komist þeir ekki á snoðir um okkur.”
“Já — en við erum matarlaus,” sagði
Giles. “Hvað eigum við til bragðs að taka?
Ekki lifum við hér á loftinu eintómu! Þetta
ræningjahvski hefst kannske hér við í viku
eða lengur. Það er ekki gott að segja.”
Belmont kinkaði kolli.
“Það er rétt athugað,” mælti hann. “Mat
verðum við að fá. 1 nótt er það yðar hlut-
verk að afla vista.”
“Mitt lilutverk?” sagði Giles sýnilega
undrandi.
“Já — yðar, lávarður góður. Við verðum
að skifta með okkur verkum — þér skiljið?
í nótt vei ðið þér að sækja mat. ”
“ Verið eg—? Aldrei! Þér komið mér aldr-
ei til þess. Eg — eg verð að vera hér. Eg
verð að vera þar sem ungfrú Ventor er.
Þetta verður yðar að skfljast,” mælti hann.
“Eg get ekki skilið hana eina eftir lijá yður.
Hún er í minni vernd, og það er skvlda mín
að veia hjá henni. Þér gleymið vonandi
ckki, hTer þér eruð?”
“ Þer neitið að fara?” spurði Belmont
stillilega.
“ Já. ”
“ Eg er hræddur um, að við komum til með
að kljá.st um þetta, Effington lávaiður,”
sagði hann. “Eg hefi reynt að draga það á
langinn, að gera reikningskil við yður. Eg
hefi dregið það frá því fyrsta er við komum
á eyju þessa. Þolinmæði mín er ekki yður
að jiakka, heldur ungfrú Ventor. En þér
linnið ekkr látum, og eg vil fyrirfram láta
yður vita j)að, að þegar eg tek framkomu yð-
ar alla til yfirvegunar, þá verður það í eitt
skifti fyrir öll. Fyrsta skiftið verður éinnig
|>að síðasta. Eg veit ekki hvort þér skiljið
mig til fulls.”
“Það á sjálfsagt að skiljast þannig, að
þér ætlið að myrða mig, eins og þér mvrt-
uð . . . .”
“Eg á við, að jiegar við reynum með okk-
ur, þá er engrar miskunnar að vænta af
mini hálfu. Þá verðum við að berjast til
Jtrauiar, þangað til annar fellur óvígur. Hvor
okkar það verður, Effington lávarður, það
sýnir sig. ”
Giles glápti á hann. Hann mætti hinu ró-
lega og ákveðna augnatilliti Belmonts og leit
þá undan.
“Það er óviturlegt að eiga í illindum, V
mælti Giles. “Það er ófært, meðan ræn-
ingjarnir eru alt í kringum okkur. Við verð-
um að láta okkur koma saman.”
“Það er einnig mín meining,” mælti Bel-
mont. “Það svarar ekki kostnaði þetfa mis-
sætti, meðan við eigum í höggi við ótal hætt-
ur. En að sjálfsögðu verðið jiér að annast
vðar hluta starfsins, eins og eg sé um minn
hluta þess. Hvorugnr okkar má hlaupast
frá skyldum sínum.”
“Já — en J)ér hljótið að sjá það sjálfur,
að andmæli mín eru á rökum reist. Ungfrú
Ventor er tilvonandi eiginkona mín. — Eg —
eg-------”.
“Við erum hér tveir um verkin,” tók Bel-
mont fram í fvrir honum. “Hvor verður að
sjá um sinn hluta. Eg hefi ekki hugsað mér
að taka að mér yðar starf.”
Þrátt fvrir alt var það Belmont, sem liélt
af stað, þegar fór að skyggja. Hann þorði
ekki, blátt áfrgm sagt, að trúa Giles til þess
að afla vista. Ekki þurfti annað, en að hon-
um vrði einhver skyssa á. og þá var úti um
þau öll.
Þar að auki var Giles ófáanlegur til jtess
að hreyfa sig, ef hann hafði hugboð um að
hætta væri á ferðum. Hann var veikur af
kvíða. Hann bar öllu við, til þess að hliðra
sér hjá að fara. Hann sagðist ekki þekkja
leiðina jafn vel ,og Belmont. Hann var viss
um að hann viltist og vrði þá á vegi ræn-
ingjanna, og þá vissu þau hvernig færi. Bel-
mont varð leiður að hlýða á undanfærslur
lians og fór sjálfur af stað. Nú hafði hann
stígvél á hinum bláu og blóðrisa fótum sín-
um. Elsa hafði beðið hann að setja J)au
upp. .
Að þessu sinni fór hann ekki eins langt og
áður. Það var ástæðulaust að grenslast um
hagi ræningjanna; aðalatriðið var að ná i
eitthvað ætilegt handa þeim, og hann. jmrfti
ekki að fara lengra en í útjaðar villiviðarins
til þess að afla þeirra ávaxta, sem þau J>urftu
með. Þrem stundum síðar var liann aftur
kominn upp. Honum gekk nú greiðlega að
rata, því að hann hafði köll þeirra til leið-
beiningar.
Hann hafði ekki hlíft sér. Hann hafði svo
mikið meðferðis af ávöxtum, að hann var
n*pr hniginn niður undir byrðinni. Vatn gat
hann ekki flutt með sér, en liann fau’ði þeim
það, sem bezt gat bætt það upp — kókóshnet-
ur, því að vökvi þeirra var liressandi. Það
bætti mjög úr. Elsa hugsaði um þær hræði-
logu stundir í bátnum, þegar eigi var annað
tií en seitill af fiibi vatni til Jiess að slökkva
þorstann með í steigjandi sólskininu. Én
kókóshneta hi'fði þá verið hreinasta Guðs
gjöf. Það Jiýddi ekki að kvarta.
Elsa hafði komið sér fyrir í skúta, inst
inni í klcttaskýlinu. Þar var lítilsháttar
forsæja að deginum til. Belmonl hafði velt
nokkrum steinum að, sem mynduðu skjól-
garð, svo að hún var vernduð fyrir .sólar-
geislunum, sem á öllum tímum dags flæddu
brennandi yfir þau.
Nóttin leið og aftui birti af degi. Aftur
ljómaði sólin á hinum bleikgráa himni.
Logn var komið og dauðakyrð hvídli vfir
öllu. Enginn svali barst til þeirra frá liaf-
inu. Og í klettaskýlinu þeirra var liitinn
þegar um moiguninn orðinn óþolandi. And-
ardrátturinn varð erfiður. Elsa var í hálf-
gerðu móki, vfirkomin af hinum steikjandi
hita.
Það var komið fram yfir hádegi, þegar
Giles veik sér að Belmont.
“Nú fer eg!” sagði hann hásri röddu.
“Farið þér?”
Giles benti niður eftir.
“Eg fer niður að læknum. Eg þoli ekki
þetta lengur. Það er ómennilegt. Eg hætti
til hvort þeir sjá mig eða ekki. Það getur
aldrei verra orðið en hér. Eg liefi litla löng-
un til að hýrast hér lengur og stikna lifandi.
Eg þoli þetta ekki, skiljið J)ér það; eg vrei ð að
fá vatn. Eg ræð yður til Jiess að liamla ekki
för minni,” bætti hann við. “Eg er vonlaus
, og þér hafið ekkert yfir mér að segja.” Hann
hafði staðið upp. Belmont stóð einnig
skjótlega á fætur.
“Þér verðið hér, ” sagði hann.
“Burt með yður,” livæsti Giles. “Eg fer,
segi eg.”
“Þér farið hvergi,” sagði Belmont. “Það
yrði aðeins til þess, að þeir sæju yður, og
það er dauði yðar og okkar. ”
“Úr veginum!” sagði Giles ógnandi.
“Burt, segi eg! Hvaða lieimild hafið þér til
l^ess að tefja fyrir mér? Viljið þér hafa líf
mitt á samvizkunni? Eg þoli ekki við leng-
ur — farið þér frá mér. ” Hann rauk að
Belmont með reiddan hnefann og sló til hans
í blindni.
Elsa var um það búin að ná sér. Hún
stóð upp, hallaði sér upp við klettavegginn
og starði utan við sig á þá. Hún ætlaði að
segja eitthvað við þá — eða kalla til þeirra
— til þess að stilla þá, en henni var það ó-
mögulegt. Hún átti nóg með að standa á
fótunum, og hún gat ekki gefið frá sér nokk-
urt hljóð. Hróp hennar varð aðeins hás
stuna, sem hvorugur þeirra heyrði.
Belmont varðist árás Giles, en sýndi í engu
að hann ætlaði að gera meira úr þessu.
“Farið þér á yðar stað og setjið yður þar
niður,” sagði hann með hægð.
“Nei, það geri eg ekki. Nú er nóg komið.
Eg hlnsta ekki á fleiri skipanir frá vður. Eg
beygi mig ekki undir fyrirskipanir yðar, eins
og væri eg í hegningarhúsi. Eg er Effing-
ton lávarður, ef þér vilduð veras vro góður að
minnast þess, en J)ér — þér vitið, liver þér
eruð. Eg kæri mig kollóttan um skipanir
yðar. Burt með yður. Lofið mér að kom-
ast.”
“Þér farið ekki fram hjámér,” sagði Bel-
mont ákveðinn.
Giles gekk eitt skref aftur á bak, og augna-
blik virtist hann vera í vafa um hvern kost-
inn hann ætti heldur að velja: að gefast upp
eða koma hinu heimskulega áformi sínu fram
með illu. Hann skot.raði augunum flóttalega
kringum sig, og alt í einu — eins og í vitfirr-
ingsæði — réðist hann á Belmont. Hinn
steikjandi hiti, þorstinn, hungrið og hvers-
konar þjáningar, sem aðeins er hægt að yfir-
vinna með viljafestu, náðu tökum á honum
breyttu fullkomlega þessu ragmenni í villi-
dýr, sem ekkert tillit tók til sjálfs sín eða
annara. Fvrir liugskotssjónum hins ruglaða
manns blasti við rennandi lækurinn,.hið ís-
kalda vatn, sem rann niður klettana, hinn
græni, þétti og skuggasæli villiviður — alt
var þetta sannkölluð Paradís^ samanborið
við sólbakaða klettana, þar sem hann pínd-
ist í sólargeislunum. Þessir andstæðingar
bárust á næsta augnabliki fram og aftur í
liörðum sviftingum, í dauðakyrð, en unga
stúlkan horfði skelkuð á aðfarir þeirra.
Giles hamaðist eins og vitleysingi. Hann
barðist fyrir því einu, sem þá stundina heill-
aði hann mest og honum fanst e'ftirsóknar-
verðast, en það var kalt vatn og forsæla.
Ekkert annað rúmaðist í huga hans fyrir
J)essari eigingjörnu löngun, sem var svo
sterk, að hún rak á brott hræðslu hans við
hættuna.
Belmont barðist hins vegar vegna örygg-
is þeirra beggja, lífs þeirra og frelsis. Hann
barðist vegna ungu stúlkunnar, sem horfði á
J)á. Hún var náföl og andlit hennar afmynd-
að af hræðslu. (Framh.)
PROFESSIONAL CARDN
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 —Offlce tlmar 2-3
Heimill 776 VICTOR ST.
Phone 27 122
Winnlpeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834
Sjtundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdóma.—Kr aC hitta
kl. 10*12 f. h. of 2-5 e. h.
Heimili: 638 McMILLAN AVE.
Talsími 42 691
DR. A. BLONDAL
602 Medical Arts Building
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdóina. Er að hitta
frá kl. 10-12 f. h. og 3-6 e. h.
Office Phone 22 296
Heimili: 806 VICTOR ST.
Slmi 28 180
DR.O. B. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 — Office tlmar 2-3
Heimili 764 VICTOR ST.
Phone 27 686
Winnipiíg, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 — Office tlmar 3-5
Heimili: 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
Dr. P. H. T. Thorlakson
205 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phones 21 213—21 144
Heimili 403 675
Wlnnipeg, Man.
Dr. S. J. Johannesson
stundar lækningar og yfirsetur
Til viðtals kl. 11 f. h. U1 4 e. h.
og frá kl. 6-8 a8 kveldinu
532 SHERBURN ST.—Slmi 30 877
DR. L. A. SIGURDSON
2*16-220 Medical Arts Bldg.
Phone 21 834
Office tlmar 2-4
Heimili: 104 HOME ST.
Phone 72 409
Drs. H. R. & H. W.
TWEED
Tannlœknar
4 06 TORONTO GENERAL
TRUST BUILDING
Gor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE 26 545 WINNIPEG
Dr. A. B. Ingimundson
Tannlœknir
602 MEDICAL ARTS. BLDG.
Sími 22 296 Heimilis 46 064
DR. A. V. JOHNSON
tsíenzkur Tannlœknir
212 CURRY BLDG., WINNIPEG
Gegnt pósthúsinu
Sími 96 210
Heimilis 33 328
A. S. BARDAL
84 8 SHERBROOKE ST.
Selur llkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarCa og legsteina.
Skrifstofu talslmi: 86 607
Heimilis talsími 501 562
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bldg.
Winnipeg
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sparlfé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyrlr-
spurnum svarað samstundis.
Skrifst.s. 96 757—Heimas. 33 328
G. W. MAGNUSSON
Nuddlœknir
41 FURBY STREET
Phone 36 L37
Slmið og semjlð um samtalstlma
H. A. BERGMAN, K.C.
tslenzkur lögfrœOingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
PHONES 95 052 og 39 043
W. J. LINDAL, K.C. og
BJORN STEFANSSON
tslenzkir lögfrœöingar
325 MAIN ST. (á öðru gólfi)
Talsími 97 621
Hafa einnig skrifstofur að Lundar
og Gimli og er þar að hltta fyrsta
miðvikudag I hverjum mánuðl.
J. T. THORSON, K.C.
tslenzkur lögfrœöingur
Skrifst. 411 PARIS BUILDING
Phone 96 933
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B., LL.M. (Harv).
íslenzkur lögmaOur
Ste. 1 BARTELLA CRT.
Heimasími 71 763
G. S. THORVALDSON
B A., LL.B.
Lögfrœöingur
Skrifst.: 70 2 CONFEDERATION
LIFE BUILDING
Main St., gegnt City Hall
Phone 97 024
E. G. Baldwinson, LL.B.
tslenzkur lögfrœöingur
808 PARIS BLDG., WINNIPEG
Residence
Phone 24 206
Offlce
Phone 96 635
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Fasteignasalar. Leigja hús. Ot-
vega peningalán og eldsábyrgð »f
öllu tagi.
Phone 94 221