Lögberg - 22.12.1932, Blaðsíða 1

PHONE: 86 311
Seven Lines irTxiteci
íAvn L
For Service
and Satisfaction
í
FHONE: 86 311
Seven Lines

Better
Dry Cleaning
and Laundry
45. ARGANGUR
WINNIPEG, MAN.. FIMTUDAGINN 22. DESEMBER 1932
NÚMER 51

GLEDILEG
Jóla-morgun
Dvöldu mig í dögun
Drauma-lífsins töfrar,
— Bifröst hlasti við !
Ó, sú fagnaðs-unun —
Óska-steininn sá ég !
— Sál-rænt sjónar-mið.
Hann er andlegs eðlis —
Engin hönd hann snertir.
— Yizkan heldur vörð.—
Hugar-orka hrærði
Hulda segul-strengi.
— Jóla-nótt á jörð.
Ótæmandi óskir
trt frá mannheim streymdu,
Góðs og gleði til.
— Óskir ó-ákveðnar,
Ómáttkar og veilar.—
Fjöldans fánýtt spil.
Hug minn hreyfði spurning,
—Hreyfði Vizkan svari,
Skýrt sem skráð á spjald:
Óskir mættu orka
Alheiminum blessan,
— Viljinn á þar vald!
Rann í rjóðum skýjum
Röðull jóla-dagsins.
— Geisli gagn-tók hug!
Eflist öllum sálum
Æðri sælu-vitund,
Eld-heitt óska-flug!
Jakobína Johnson,
Des. 1932.
Island
Enn ert þú, vort ættarland,
endurminnin'g vafið.
Enn er þinna barna band
brúin yfir hafið.
Enn er fersk, þó fjarlæg sé,
fegurð þinna haga.
Enn er geymt vort erfðafé:
Óður, mál og saga.
Hér var brotin braut og plægt,
bygt á nýju láði.
Tápið vorra feðra, frægt,
föstu haldi náði.
Gegn um reynslu þols og þors
þú varst merkið bjarta,
dýpsti auður anda vors
inst frá þínu hjarta.
Alt, sem bernskan hlaut þér hjá,
heldur mætti sínum,
enn þá brenna eldar frá
æðaslætti þínum.
Lyfti alt, sem átt þú bezt,
oss í framsókn dagsins,
þá er strönd við strðndu fest
strengjum bræðralagsins.
M. Markússon.
Jól
I.
Kristur, kærleikans guð,
hann kom eins og morgunsól,
er þjóðirnar þráðu ljós,
— og því eru haldin jól.
“Alt, sem að þú vilt
að aðrir geri þér,
þú skalt gera þeim.”
Þannið boð hans er.
Og eitt er alveg víst,
að ef við gerðum það,
þá yrði okkar jörð
að einum sælustað.
II.
En við erum vanþroska börn,
sem vitum og getum fátt.
iLoftið er svart af synd
og sorg — í hverri átt.
Alt er það okkar sök,
því ef við lifðum sem hann,
er öllum óskaði góðs
og elskaði sérhvern mann,
þá hyrfi hatur og sorg,
þá hækkaði friðarins sól,
þá yrði alstaðar bjart
og alstaðar gleðileg jól.
Böðvar frá Hriífsdal.
-Vísir.
Bréf úr Borgarfirði
Borgarfirði, 8. nóv. 1932.
Kæru Borgfirðingar, og
aðrir vinir vestan hafs.
Með þessum línum þakka eg
ykkur enn á ný fyrir öll þau vin-
áttumerki, sem eg hefi frá ykkur
fengið bæði í orðum og verkum.
Þá ætla eg, nú sem fyr, að senda
ykkur ágrip af helztu héraðs-
fréttum frá siðastliðnu ári.
Það er veðráttan, sem mesta
þýðingu hefir fyrir fjárha'gslega
vellíðan þeirra, sem landbúnað
stunda. Verður það því jafnan
fyrst fyrir, að minnast á veður-
farið. í því efni getum við end-
urtekið sömu fréttina ár eftir ár.
Síðastliðinn vetur var bæði snjó-
léttur og svo mildur, að jörðin,
einkum túnin, grænkaði annað
veifið. Með vorkomunni kólnaði
nokkuð, en ekki svo að á því væri
orð gerandi. Fénaður gekk prýði-
lega fram og tók vel við gróður-
sæld vorsins. Tún voru víða orð-
in slæg um miðjan júnímánuð, og
fóru bændur fram úr því að slá á
þeim beztu blettina. En vorannir
hamla því, að sláttur geti byrjað
með fullum krafti fyr en síðustu
daga júnímánaðar. Sumarið var
ekki hlýtt, en stórhretalaust. Tun
spruttu víðast óvenjuvel og góðir
þurkar komu við og við svo að hey
nýttust ágætlega. Það verður því
ekki annað sagt, en að bæði vet-
ur og sumar síðastliðið hafi verið
öndvegistið. Þá hefir hvorki haf-
ís, eldgos eða drepsóttir grandað
landi eða lýð. En þetta voru þau
öfl, sem öll óáran virtist samfara.
Nú leikur hér alt í lyndi, frá völd-
um náttúrunnar, og þó er talin að
vera hér óáran, sem menn geta lít-
ið áttað sig á. Það er verðleysið-á
öllu því, sem landbúnaðurinn gef-
ur af sér, sem slíku veldur. En
gnægð matar er í landinu, þegar
góðæri er bæði til lands og sjávar,
sem nú, er því ekki að óttast sult
eða seiru meðan svo stendur Það
eru hinar miklu framfarir, sem hér
hafa verið á undanförnum árum,
sem stöðvast nú í bili, að miklu
leyti. Um algerða kyrrstöðu er þó
ekki enn að ræða.^þótt flestir hafi
nú lækkað seglin um stundarsakir.
Marga af þeim örðugleikum, sem
þið þektuð hér fyrir 40—50 árum,
er nú líka búið að yfirstíga, að
meii’a eða minna leyti. í stað
hinna þýfðu og litlu túna eru nú
víða komnir sléttir töðuvellir, sem
gefa þrefaldan ávöxt við hin
gömlu tún. Heyfengur bænda. af
sumum jörðum, er nú mestmegn-
is taða, að eins beztu engjablett-
ir slegnir. Sláttuvélum fjölgar ár
frá ári og öðrum tækjum, sem
bæði flýta og létta vinnu. í því
sambandi hefir vinnutími verið
styttur svo, að nú er ekki unnið
um sláttinn nema 10—11 tíma á
dag, þar sem áður var unnið 15—
16 tíma og sumstaðar enn þá leng-
x ur. En með þessum stutta vinnu-
tíma afla menn nú meiri heyja en
áður þektist. Þar koma í ljós á-
vextir jarðræktarinnar. En nú
sýnist alt ætla að stranda á því,
að þeir ávextir séu ekki nógu verð-
miklir til að standast þann kostn-
að, sem jarðræktinni er samfara.
Brýr og vegir hafa valdið mest-
um breytingum á síðustu árum.
Með bifreiðunum fara menn það
nú á einum degi og eru óþreyttir
að kvöldi, sem áður tók viku að
fara með klyfjahesta og það með
miklu erfiði. Nú líður aldrei svo
dagur frá vori til hausts, að ekki
fari margar bifreiðar um Borgar-
fjörð, eftir öllum flutningabraut-
um, sem hér liggja í allar áttir.
Margt af því fólki hér, sem lítið
hafði séð af íslandi, annað en ná-
grennið umhverfis fæðingarstað
sinn, er nú búið að fara á bif-
reiðunum um alt landið svo að
segja þvert og endilangt. Eink-
um er það þó ungt kaupstaðafólk,
sem ferðast þannig í sumarfríi.
Eru slík ferðalög, þegar alt er í
sínum fegursta sumarskrúða, vel
til þess fallin, að glæða ást fólks-
ins á því landi, sem er að dómi
ýmsra þeirra manna, sem hafa
farið víða um heim, meðal feg-
urstu landa jarðarinnar. Nú eru
það ekki einungis íbúar kaupstað-
anna, sem skemta sér á þessum
hraðvirku farartækjum, sveita-
fólkið er líka farið að taka nokk-
urn þátt í þeim ferðalögum. Þess
eru mörg dæmi að bændur hér í
sveitum Borgarfjarðar taki sér
skemtiferðir um sláttinn, ásamt
heimilisfólki sínu. Er þá oftast
farið suður Kaldadal, í Laugar-
dal, um Grímsnes, ölfus, til
Reykjavíkur, um Kjalarnes, fyrir
Botnsvoga, um Hvalfjarðarströnd
og þaðari á þann sama stað, sem
frá var farið. Menn láta sér nægja
að fara síðari hluta laugardags í
svona ferðalag og koma aftur á
sunnudagskvöld. En úr efstu
sveitum Borgarfjarðar fara menn
nú fram og til baka á einum degi
vestur í Stykkishólm, og er sú
leið 240 rastir eða km. Þykir það
hin mesta skemtiferð, að fara yf-
ir Snæfellsnes og horfa yfir
Breiðafjörð í björtu sumarveðri.
Er þá gengið upp á Helgafell, sem
frægt er frá fornöld, og notið út-
sýnis þaðan. Það er líka ómaks-
ins vert, að ganga upp á fellið,
því hver sem þangað kemst, án
þess að líta aftur eða mæla orð
frá munni, getur óskað sér einnar
óskar, þegar upp er komið Ýms-
ir munu reyna þetta fremur í
gamni en alvöru, en til eru þeir
trúmenn, sem telja þetta meira
en barnagaman, sé settum regl-
um fylgt.
Þá er það að verða hér nokkuð
alment, að ganga upp á hæstu
fjallatindana á heiðskírum sum-
ardögum, einkum þykir Baulutind-
ur vel fallinn til þess að njóta
þaðan hins fegursta útsýnis. Þótt
það kosti nokkra svitadropa að
komast þangað upp, fást þeir vel
borgaðir með þeirri óviðjafnan-
legu fegurð, sem við augum blas-
ir í öllum áttum.
Það er ekki einungis unga
fólkið, sem sækir það fast, að sjá
sem mest af fegurð landsins.
Gamlir karlar, sjötugir og áttræð-
ir, eru nú að skygnast um á þeim
stöðum, sem eru kunnir þeim fyr-
ir ýmsa sögulega atburði, sem þar
hafa gerst á fyrri öldum. Yngjast
þeir nú upp við það, að líta slíka
staði með eigin augum. Eg, sem
(Framh. á 6. bls.)
fö