Lögberg - 26.01.1933, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. JANÚAR 1933.
BIjl a.
Sólskin

Sérstök deild í blaðinu
Fyrir börn og unglinga
Örlög ráða
Skáldsaga eftir H. ST. J. COOPER.
Hnn hugsaði um alla þá óteljandi smá-
muni af nærgætni og umhyggjn, er hann
hafði gert fyrir hana.' En í blindni sinni
hafði hún í fyrstunni gefið Giles þakkirnar
og heiðurinn fyrir alt þetta — Giles, sem
núna lá þarna undir klettinum, skjálfandi af
hræðslu, huglaus bleyða. Honum hafði hún
heitið eiginorði. Hún hafði lofað að verða
konan hans. Hún þakkaði sínum sæla, að
hún hafði nú loksins fengið að sjá þenna
mann í hans réttu mynd og það ifór hrollur um
hana við tilhugsunina um þann möguleika, að
svo hefði getað farið, að hún hefði ekki lært
að þekkja hann rétt, fyr en um seinan. Hví-
lík hræðileg tilhúgsun, að hafa ef til vill orð-
ið að gáftast þessari andstyggilegu bleyðu.
Há vildi hún þúsund sinnum heldur deyja við
hliðina á þessum manni, sem hún Ibar djúpa
virðingu fyrir og elskaði af stórlátu og ær-
legu hjarta — þiisund sinnum heldur dauð-
■an, úr því þeim var meinað að lifa.
En nú sneri alt saman þannig við, að hún
átti aldrei að verða kona nokkurs þeirra,
Giless eða Belmonts. Nú átti dauðinn að
sameina hana manni þeim, er hún unni hug-
ástum, og því horfðist hún óhrædd í augu við
dauðann, án þess að blikna eða hika. Þetta
átti að verða brúðkaup hennar. Samhliða
mundu þau hníga niður og hverfa í eilífðar-
innar sæla. skaut. x
Hún var alveg hissa á sjálfri sér, að hún
skyldi geta mætt öllu þessu með annari eins
rósemi og jafnaðargeði. Hvín var alin upp
á auðmannaheimili við alsnægtir og aðdáun.
Alla æfi hafði henni verið forðað frá öllu
því, er verið gæti henni til ama og óþæginda.
Það mátti ekki einu sinni næða á hana, og
hún vár Vön dekri og sífeldri umhyggju og
nærgætni á alla vegu. Og nú var hún hér
niðurkomin — á eyðiey — iþar sem hún hafði
orðið að ganga að erfiðri vinnu, og liafði orð-
ið að leggja á sig mikla áreynzlu og liættur,
orðið að reyna margt og mikið, sem liana
hefði aldrei órað fyrir. Hún furðaði sig
mjög' á, að hún skyldi liafa liugrekki til að
standa örugg í annari eins hættu, og hun va?
nú stödd í, og bjóða sjálfum dauðanum
byrginn.
Ralph Belmont horfði á hana í þögulli að-
dáun, sem var jafn sterk sjálfri ást hans til
hennar. Tæpa tíu metra frá þeim var tugur
manna, sem aðeins voru menn að nafninu til,
mannverur, sem ekki þektu önnur eins hug-
tök og miskunnsemi, hlífð, æru, en létu stjórií-
ast af blindri, dýrslegri eðlishvöt. En þrátt
fyrir þessa ógurlegu hættu, var hún róleg og
fögur til að sjá, og ekkert æðruorð kom yfir
varir hennar, þrátt fyrir það, að hún vissi,
hver endirinn hlaut að verða, og hve hann
var nærri. Hún var aðdáunarverð, og lijarta
luins var þrungið af sælukendu mikillæti yfir
því, að liafa náð á-stum slíkrar konu. Sann-
arlega var dauðinn lítið verð fyrir svo dýr-
mæta gjöf!
En samfara þessu óx honum óhemju kjark-
ur og viljaþróttur. ()11 sjálfsbjargarviðleitni
lians stefndi nú í þá átt, að verja sjálfan sig,
til þess að geta varið liana. Hann ásetli sér,
að berjast fram í rauðan dauðann — fram á
síðasta augnablik. Harðneskjulegt bros brá
fyrir á vörum hans, hann greip fastara um
riffilskeftið og stóð grafkyr og beið — beið
rólegur, meðan mínútumar seigluðust áfram,
°g sólin rann hægt fram yfir himininn, eins
og glóandi eldhnöttur.
Stundarfjórðungur leið, — svo hálf stund,
stundarfjórðungur á ný — heil stund. án
þess að vottur sæist þess, að óvinirnir hefð-
ust nokkuð að. Líkin, sem lágu sundurkram-
in undir steininum í klettaskorunni, voru
ramingjunum skýr sönnun þess, hvers þeir
ma>ittu vænta, ef þeir önuðu áfram í blindni.
beir lágu því alveg grafkyrrir. Það var
auðséð, að þeir vom — eins og Belmont —
að bíða þess, að eitthvað gerðist. En Bel-
mont ásetti sér, að það skyldi verða þeir, er
hæfu árásina.
Alt í einu var kyrðin rofin af hásri rödd,
er kallaði eittthvað. Belmont hafði enga
hugmynd um, hvað kall þetta átti að þýða,
en það var honum kærkomin tilbreyting í
langdreginni kvrð, er að lokum var tekin að
hafa ill áhrif á taugarnar.
Nú heyrðist röddin á ný. En Belmont
hroyfði sig ekki úr stað. Úr skýli sínu bak
við klettabríkina gat hann ekki séð stein
hann, er ræningjarnir höfðu falið sig und-
lr- Hefði hann getað séð þangað, mvndu
Porparamir einnjg hafa séð íhann, og þá
myndi banvæn kúla brátt hafa fundið leið-
ina til hans. En liann gat samt séð spöl-
korn fram eftir klettaskorunni, fram undir
steininn, en það voru að eins fáein fet, og
að þessum fjarsta bletti einbeindi hann nú
athygli sinni. Fyrsti maðurinn, er hætti
sér svo langt, var dauðans matur.
“Þeir eru farnir að hreyfa sig,“ hvíslaði
Elsa.
Belmont kinkaði kolli. Hann hafði éinn-
ig hevrt dauft skrjáf, og nú starði hann
fast á blettinn, þar sem ræningjarnir hlutu
að sjást, ef þeir gerðu árás. Vöðvar hans
voru svo stæltir, að hann verkjaði í þá.
Riffillinn flaug upp að kinninni.
“'Stanz!” Dirópaðj hann 1 skipunarróm\i.
Alt í einu var maður kominn í ljós innan
við steininn í klettaskorunni. Það var gul-
ur, skáeygur Mongóli, verulega þorparaleg-
ur á svip, í víðum buxnahólkum og rönd-
óttri skyrtu. Hann hélt riffli skáhalt fram
undan sér, og var hvít tuska fest á hlaupið.
Eftir útlitinu að dæma, var þetta sendimað-
ur, er semja átti um frið.
Belmont var fyllilega ljóst, hver tilgang-
urinn var með þessu, og hann þurfti ekki
nema að líta á þorparann með “friðarfán-
ann” til þess að sannfærast um, að þetta var
aðeins skrípaleikur. Maður þessi leit alls
ekki þannig ixt, að hann kæmi í friðarerind-
um. Þetta var veiðibrella og ekkert annað.
f samir vetfangi og Belmont hrópaði
“Stanz!”, hafði maðurinn numið staðar.
flann stóð grafkyr og glápti á Belmont,
sagði síðan eitthvað, en það var með öllu
óskiljanlegt.
“Burt!” kallaði Belmont aftur. Hann
hugsaði sem svo, að þó maðurinn skildi ekki
orðin, myndi hann þó ef til vill skilja liljóð-
fallið og meininguna. “Bixrt! .Eina mín-
útu til umhugsunar! Burt!”
Maðurinn hikaði við. Svo var að sjá, sem
hann væri að velta málinu fyrir sér. Það
var víst ekki árennilegt að koma nær Bel-
mont en orðið var.
Maðurinn bablaði eitthvað og benti á
hvítu duluna á riffilhlaupinu.
Belmont hristi höfuðið. Hann stóð enn
með riffilinn \’ið kinn sér og hafði mann-
inn stðugt á skotlínu. Þannig stóðu þeir
heila mínútu og héldu liver öðrum i skefjum.
Belmont hafði riffilinn / tilbúinn og gat
hvenær sem var skotið gegnurn höfuðið á
liinum. En Mongólinn treysti hvíta fánan-
um, og honum brást það heldur ekki. Bel-
mont mundi ekki hafa fengið sig til að
skjóta mann, er nálgaðist á þennan hátt,
jafnvel þótt honum væri það ljóst, að það
var að eins af yfirskyni og hrekkjum.
“Burt!” kallaði hann enn á ný.
Maðurinn lézt ætla að smía við, en í þess
stað brá liann riffli sínum eldsnögt upp að
kinninni. Belmont var samt enn þá við-
bragðsfljótari. Hann hafði búist við hrekkj-
um, og lét því ekki leika á sig. Riffill hans
small því broti úr sekúndu á undan hinum.
Mongólinn steyptist aftur á bak, en kúlan úr
riffli hans small í klettinum rétt vfir höfði
Belmonts. Alt þeta skeði á örfáum sekúnd-
um, og Belmont vissi vel, hvers nú var að
vænta.
Álilaup! Annar maður kom í ljós, og enn
ein á hælum honum, og svo sá þriðji. Það
var auðsýnilega ætlun þeirra, að taka skút-
ann með áhlaupi, úr því þeir gátu ekki unnið
hann með sla‘gð.
Belmont stóð grafkyr og óhagganlegur á
sínum stað. Hann var jafii rólegur, eins og
væru taugar hans úr stáli. Hann beið. Fyrsti
maðurinn nálgaðist. Hann bni upp marg-
hleypu sinni, en féll áður en hann náði að
hleypa af skotinu. Áður en smellurinn af
fyrsta skotinu var þagnaður, skaut Belmont
á ný. Kúlan straukst rétt fram hjá næsta
manni, og munaði varla hárs'breidd. En aft-
ur á móti liitti hann þann þriðja í liálsinn. Sá
í miðið, er sloppið hafði undan skotinu, var
mx kominu að mynni skútans. Belmont
hafði nú að eins eitt skothylki eftir í byss-
unni, og þurfti á því að halda til að aftra hin-
um þorpurunum, sem voru ekki komnir í
ljós enn. Hann þurfti samt ekki að gera sér
neina áhvggju xxt af þessu. Að baki lionum
kvað við skot, og samstundis öskur.
Elsa hafði séð liættu þá, er Belmont var
staddur í og hleypti því af skammbyssu
sinni. Kúlan hafði runnið með fi*am riffil-
skaftiu í sama bili og maðurinn miðaði á Bel-
mont og brotið fingmrna á vinstri hendi hans.
Sökum þessarar óvæntu árásar misti maður-
inn marks, og kúla hans rétt straukst við
kinnina á Belmont, og áður en maðurinn fékk
svigrúm til að skjóta aftur, hafði kúla Bel-
monts farið í gegnxim hann.
Elsa virtist viðbúin hverju því, er að
höndum kynni að bera. Hún rétti Belmont
hann að gera sitt. Það væri ekki of snemt.
Það hlýtur þó að vera ofurlítil manndáð í
honum. Líf hans sjálfs er í veði, engu síður
en yðar og mitt.”
Hún leit framan í liann. En live hann var
tölur, og andlitið afmyndað af kvölxxm. Hún
sá það greinilega, að honum leið afar illa.
Hún bauð hættunni bvrginn og hljóp þvert
fyrir skorumynnið, eða ef til vill liugsaði
hún ekkert út í það. Hún flýtti sér þangað,
sem Giles lá, laut niður yfir hann og lagðí
hendina á öxlina á lionum.
“Hvað er það nú?” Hann glápti hálf rugl-
aður framan í hana.
“ Þú verður að koma og lijálpa,” sagði
hxxn. “Hr. Belmont er særður. Þú verður að
koma í hans stað.”
. “Til lxvers heldurðu að það sé?” tautaði
liann.
“Þú verður að gera það!” sagði hún með
ákefð. “Giles, sýndxx þig nxx eins og karl-
menni! Líf okkar allra er í veði. Þitt engu
síður en mitt og hans. Hann hefir tiarist
djarfmannlega, nú verður þxx að vinna þxnn
hluta starfsins. Það er skvlda þín, Giles,
heyrirðu það! Komdu nú!”
Hann hreyfði sig ekki. Ef til vill hafði
lxann ekki krafta til þess að standa upp, svo
algerlega hafði hræðslan yfirbugað liann.
Hún stóð xxppi vfir honum og horfði á
liann, og henni varð þungt um hjarta að sjá
annan eins vesaldóm. Hræðslu brá fyrir í
augum hennar, en það var hræðsla af öðru
tagi en sxi, sem þjáði Giles. Hún hugsaði til
þess með sneypu og liryllingi, að þetta væri
maðurinn, sem hxxn hefði kjörið sér, eða að
minsta kosti heitið eiginorði.
“Giles!” sagði lnxn hvast. “Rístu á fætur
— líttu á liann. Ef þeir koma núna, er úti um
okkur. Skilurðu ekki livað xxm er að vera!
Komi þeir nú erunx við ofurseld. Það er ekki
einu sinni víst að þeir drepi okkur. Ef til
vill handtaka þeir okkur, og það verður
hundraðfalt verra. Þeir munu pína okkur
og kvelja, þeir munu skera okkur sundur í
bita, af þvx að við höfum boðið þeim byrginn
og drepið marga af félögum þeirra. Þetta
gera þeir bæði við þig og hann. Og mig þá,
Giles — liugsaðu um mig!”
(Framh.)
PROfEV>IONAL CARD5
Símið Dantanir yðar
Roberts Drug Stores
Limited
Abyggilegir lyfsalar
Fyrsta flokks afgreiðsla.
Níu búðir — Sargent and
Sherbrooke búð—Sími 27 057
Drs. H. R. & H. W.
TWEED
Tannlceknar
406 TORONTO GENERAL
TRUST BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smlth St.
PHONE 26 546 WINNIPEG
Dr. A. B. Ingimundson
Tannlceknir
602 MEDICAL ARTS. BLDG.
Sími 22 296 Helmilis 46 064
DR. A. V. JOHNSON
tslenzkur Tannlœknir
212 CURRY BLDG., WINNIPEG
Gegnt pósthúsinu
Simi 96 210 Heimilis 33 32g
A. S. BARDAL
84 8 SHERBROOKE ST.
Selur llkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaCur sá beztl.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarfia og legsteina.
Skrifstofu talslml: 86 607
Heimilis talsími 501 562
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bldg.
Winnipeg
Annast um fasteignir manna.
Tekur a8 sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgC og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyrir-
spurnum svarað samstundis.
Skrifst.s. 96 757—Heimas. 33 328
C. W. MAGNUSSON
Nuddlceknir
41 FURBY STREET
Phone 36137
Símið og semjlð um samtalstlma
H. A. BERGMAN, K.C.
tslenzkur lögfrceOlnour
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
PHONES 95 052 og 39 043
W. J. LINDAL, K.C. og
BJORN STEFANSSON
tslenzkir lögfrœOingar
325 MAIN ST. (á öðru gúlfi)
Talslmi 97 621
Hafa einnig skrifstofur að Lundar
og Gimli og er þar að hitta fyrsta
miðvikudag 1 hverjum mánuði.
J. T. THORSON, K.C.
tslenzkur lögfrœOingur
801 Great West Perm. Bldg.
Phone 92 755
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B., LL.M. (Haxv).
islenzkur lögmaOur
Ste. 1 BARTELLA CRT.
Heimaslmi 71 763
G. S. THORVALDSON
B A., LL.B.
LögfrœOlngur
Skrifst.: 702 CONFEDERATION
LIFE BUILDING
Main St., gegnt City Hall
Phone 97 024
E. G. Baldwinson, LL.B.
lslenzkur lögfrœöingur
808 PARIS BLDG., WINNIPEG
Residence Office
Phone 24 206 Phone 96 635
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Fasteignasalar. Lelgja hús. Ot-
vega peningalán og eldsábyrgð af
öllu tagi.
Phone 94 221
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 — Office tlmar 2-3
Heimili 776 VICTOR ST.
Phone á7 122
Winnipeg, Manitoba
DR.O. B. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 —Office tlmar 2-3
Heimili 764 VICTOR ST.
Phone 27 586
Winnlpcg, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 — Office tímar 3-5
Heimili: 6 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21834
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdöma.—Er að hitta
kl. 10-12 f. h. of 2-5 e. h.
Heimili: 638 McMILLAN AVE.
Talslmi 42 691
Dr. P. H. T„ Thorlakson
205 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phones 21 213—21 144
Heimili 403 675
Winnipeg, Man.
DR. A. BLONDAL
602 Medlcal Arts Building
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdöma. Er að hitta
frá kl. 10-12 f. h. og 3-5 e. h.
Office Phone 22 296
Heimili: 806 VICTOR ST.
Slmi 28 180
Dr. S. J. Johannesson
Viðtalstími 3—5 e. h.
632 SHERBURN ST.—Slmi 30 877
nýju skothylkin, og á þeim þrem sekúndum
var hann vígbúinn á ný. En nú varð hlé í
svip. Áhlaupið hætti jafn brátt og það hafði
bvrjað. Árangur þess var sá einn, að ntí
lágu í viðbót fjórir þorparanna fallnir. Það
voru sennilega fjórir þeirra, er legið liöfðu
á bak við steininn. Hina sex, er eftir voru,
heyrðu þau hvorki né sáu.
Belmont kinkaði kolli og brosti ánægju-
lega. Nxx gat hann geíið sér tóm til þess.
Hann hafði barist eins og hetja. Hann hafði
áunnið sér sæmd, og gert mannfélaginu
greiða. En til lengdar var það samt eflaust
örvænt, að geta haldið vörn uppi.
Að vísu voru að eins sex eftir af fimtán,
en þó voru eflaust mai'gir eftir á skipinu,
hve margir, var eigi unt að vita með vissu —
ef til vill aðrir fimtán. Og engin líkindi voru
til þess, að þeir mundu lialda burt frá eynni,
án þess að hgfna félaga sinna og afla sér
svo sjaldgæfs herfangs, .sem hvítrar konn.
Einn mannana, er lá í klettaskorunni,
var ekki alveg dauður. Hann veinaði og
kveinkaði sér aumkunarlega. Líðan hans var
einnig þeim mun verri, þar eð hann lá alveg
ber fyrir brennandi sólarliitanum, og andar-
dráttur hans var að heyra eins og snörlandi
stuna. Unga stúlkan heyrði þetta, og það
fór hrollur um hana. Kvenhjarta liennar gat
ekki látið vera, að kenna í brjósti um mann-
inn.
“Getum við ekki hjálpað honum?” hvísl-
aði hún.
“ómögulegt!” svaraði Belmont kuldalega.
“Það er af og frá.” Hann liallaði sér upp
að klettinum.
Kvalirnar í öxlinni tóku nú að verða nærri
því óbærilegar. Þær lagði eins og glóandi
fleina gegnum sárið og út um alla öxlina.
Svitinn spratt út á enni hans, og ósjálfrátt
brauzt kvalastuna upp frá brjósti hans.
Sviminn sótti á hann á ný, og hann varð að
beita allri orku sinni til að verjast honum.
“Elsa!” Það var í fyrsta sinn, sem hann
ávarpaði hana með þessu nafni, og hún lædd-
ist undir eins til hans. “Þetta — fer illa,
Elsa,” mælti liann lágt. “Eg get ekki stað-
ist þetta lengur. Eg hefi reynt af öllum
mætti, en eg er hræddur um að það ætli að
yfirbuga mig. Kallið á Giles — nú verður