Lögberg - 27.04.1933, Side 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. APRIL, 1933.
Xögterg
Geflð út hvern flmtudag af
T H E COLVMBIA P RE 8 8 L I M l T E D
69 5 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáskrift ritstjórans.
BDITOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Verð $3.00 um drið—Borgist fyrirfram
The "Lögberg” is printed and publisöed by The Columbia
Press, Limited, 695 Sargent Ave.,- Winnipeg, Manitoba.
PHONES S6 327—86 328
Eilíft líf
(Bæða eftir Dr. Björn B. Jónsson)
1 því er hið eilíi'a líf fólg'ið, að
þeir þekki þig, hinn eina sanna
Gruð, og þann, sem þú sendir,
Jesúm Krist.
) . Jóh. 17,3.
Páskatíð|in yfirstandandi og vorjð leiða.
hug og hjarta út á þjóðveginn til eilífs lífs.
Naumast sefur nokkur sál svo föstum svefni
um þessar mundir, að ekki heyri hún nú fugla-
sönginn handan að, og seilist ekki nú ’eftir
blómunum á ibakkanum hinum megin við fljót-
ið. Eilífðar-þráin býr í brjóstum vor allra,
ef til vill eitthvað ólík hjá oss, er ef til vill
sumum ljósari en öðrum, en öllum oss er liún
Jónsvöku-draumurinn dýrasti og sælasti.
Það á að vera viðfangsefni vort í kvöld að
liugleiða trúna á eilíft líf, eins og Kristur
átti hana sjálfur og kendi hana öðrum. Trúin
hans á eilíft líf er undur einföld og auðskilin,
■en líka óumræðilega yndisleg.
Vér skulum fyrst spy^ja: A hverju bygdi
Kristur fullvissu sina urn eilíft líff
Á undan svarinu skal taka það fram, að
hann bygði hana ekki á vísindalegri rannsókn,
ekki á heimspekilegum rökum; ekki heldur á
beinni opinberun. Þeir sem til hans komu til
að rökræða málið við hann frá því sjónarmiði,
fengu enga úrlausn.
A hverju bygði þá Kristur trú sína um ei-
líft líf?
Hann bygði hana einungis og algerlega á
sambandi sjálfs sín við Guð. Hann vissi það,
að hann tilheyrði Guði, að hann var Guðsbam,
afsprengur föðurins á himnum, náksyldur
Guði; líf hans var guðlegt og gat því ekki
dáið. Frá upphafi til enda æfinnar lifði liann
í Guði og dó í Guði með eilíft líf í sjálfum
sér.
Faðirinn—hann var honum alt. “Faðir, í
þínar hendur fel eg minn anda,” það var ei-
lífðar-trú Jesú Krists og ekkert annað. Fað-
irinn eilífi var barninu full trygging eilífs
lífs.
Sennilega hefir lífið í eilífðinni, lífið í dýrð-
inni hjá Guði, verið Jesú jafnvel á jarðneskri
æfi hans, enn þá Ijósari raunveruleiki, heldur
en nokkurn tíma jarðneska lífið, svo mjög
sem andi hans alla daga var hjá Guði og hug-
urinn sífelt á himnum hjá föðurnum. Hann
þurfti því engan að spyrja að því, hvort til
væri eiííft líf.
Hann gaf þá mönnunum enga sönnun fyrir
eilífu lífi aðra en Guð. “1 því er hið eilífa líf
fólgið, ” sagði hann, “að þekkja þig, hinn eina
sanna Guð,” og gat bætt við: “Og þann, sem
þú sendir, Jesúm Krist,” því hann gat einnig
sagt og sagði: “Sá sem hefir séð mig, hefir
séð föðurinn.”
Guð og sjálfan sig hefir Kristur gefið
mönnum eilífðar-von þeirra til tryggingar.
I fljótu bragði getur mann furðað á því,
hve lítið tiltölulega Jesús talaði um framhald
lífsins og hve lítið hann s^gði frá því, sem í
eilífðinni býr. Hann lét eilífðartrúna koma
einungis sem beina afleiðingu af trúnni á
Guð. Áð kenna mönnum að þekkja Guð, var
að gefa þeirn eilíft líf. Enda hefir það reynst
svo öllum Guðslbörnum, að fyrir það að þekkja
Guð og lifa guðlega hér í tímanum, hafa þau
vitað með vissu, að þau áttu með Guði, í Guði,
eilíft líf.
Vér skulum þá aldrei leita annað en íil
Guðs að voru eilífa lífi. Guð er oss, eins og
Kristi, sönnun eilífs lífs. Sá sem lifir í Guði,
hann hefir eilíft líf—þarf ekki að leita eftir
því,
Hversvegna opinberaði Jesús oss ekki
meira um það, hvernig lífið sé eftir dauðann?
Sennilega af því hann vildi ekki skemma fyrir
oss dýrasta drauminn. Hann vildi ekki óróa
oss með frásögnum um það, sem oss er of-
vaxið. Hann vissi það börnum Guðs fyrir
beztu, að meðan þau enn eru hér á jörð, þá
njóti þau trúar sinnar á Guð, og láti sér
nægja að treysta honum og hugsa sér eilífðina
sama sem Guð.
Eðlilegt er oss og unaðsríkt að horfa til
himins og búa oss myndir af eilífu lífi. Þeirri
gleði vildi Drottinn vor ekki svifta oss. Hann
ann oss “um stund að dreyma,” eins og nor-
ræna skáldið komst að orði:
“Eg veit að einn leiðir alla hátt
Upp yfir fjöllin háu,
Gg máske er nú hurðin í hálfa gátt,
Herra minn Guð, þar á enginn bágt!
Læs þó enn ljóssins heima,
Lof mér um stund að dreyma.”
Drottinn hefir af gæzkuríku vísdómsráði
látið svo tilhagað, að það skuli jafnan hvíla
helgur hjúpur yfir eilífðar-voninni. Það er
jafnan ánægjulegra að bíða í inndælli eftir-
vænting þar til tjaldið er dregið frá og sjá þá
til fulls inn á sviðið, heldur en þó maður gæti
eitthvað grilt gegnum smárifur, og það ein-
ungis orðið til að rugla fyrir manni. Það á að
vera kyrð yfir eilífðar-draumnum. Hann á
að vera svo heilagur, að ró hans sé aldrei
raskað með hégómlegum hugarburðum.
Það er áreiðanlega að Guðs vilja sagt, sem
segir í sálminum fagra:
“Og eg sé vel aÖ vizkan tóm og náðin
því veldur, að ei meira sagt oss er. ”
Guð fyrirgefi þeim, sem fara óhreinum
höndum um fortjald eilífðarinnar.
En eigi að síður skulum vér minnast þess,
og lofa fyrir það frelsara vorn að eilífu, að
hann hefir í kenningu sinni skýrt það alt fyrir
ossj er oss er þarflegt að vita um lífið annars
heims.
Um ástand framliðinna manna og vort jí-
stand þá vér förum héðan, talar Jesús aðal-
lega þrisvar sinnum, svo frá sé skýrt í .nýja
testamentinu. Það er í dæmisögunni um ríka
manninn og Lazarus, í ræðunni um dómsdag
og í skilnaðarræðunni.
1 skilnaðarræðunni er það tekið fram á
þann yndislegasta hátt, sem orðið getur, að
við öll, sem lifum í Guði hér á jörð og setjum
traust vort til frelsarans, fáum að vera saman
í ást og eindrægni hjá Guði, þegar vér förum
héðan. Jesús lofast þar sjálfur til að taka á
móti oss og leiðbeina oss til föðurhúsanna
eilífu. Þegar Jesús á hinni viðkvæmu skiln-
aðarstund horfir í anda heim til föðurins og
veit að dauðinn er nærri, þá biður hann Guð
um það, að allir lærisveinar hans fái að koma
þangað líka: “Svo að þeir séu þar sem eg er,
og svo þeir sjái mína dýrð, sem þú gafst mér
áður en að heimurinn var grundvallaður. ”—
Þetta er Jesú dýrlega opinberun, margendur-
tekin, að öll GuÖs börn eigi fyrir höndum í
eilífðinni, óendanlega sælu í samfélagi hvert
við annað, í híbýlum hins eilífa föður, við
hlið hins guðlega frelsara.—Hvernig skyldi
oss detta í hug að skemma þenna dýra draum,
sem oss dreymir í trúnni á Jesúm, með hé-
gómlegum hindurvitnum eða veraldlegu hug-
arsmíði 1 Miklu yndislegra er að bíða og
dreyma sína drauma um dýrðina eilífu. Eitt-
hvað hið allra ljótasta, sem til er, eru tilraun-
ir fóráðlinga og flagara að spilla sjálfs sín og
annara eilífðardraumum með ómerkilegum og
stundum illgjörnum hindurvifnum.
í annan stað er það í kenningu Krists gert
ljóst eins og bjartasti dagur, undir hverju
framtíð manns í eilífðinni sé komin. Bæði í
dæmisögunni um ríka manninn og Lazarus og
í ræðunni miklu um dómsdag, er tekið fram af
Kristi með berum orðum, að líðan vor í eilífð-
inni fari eftir því, hvernig vér lifum hér á
jörðu. Kristur dylur það ekki fyrir nokkrum
manni, að í eilífðinni geti beðið manns ófar-
sæld engu síður en sæla, og enginn ráði því
nema maður sjálfur, hvert hlutskifti manns
verður eftir dauðann.
Það er eftirtektarvert, að.Kristur kennir
bæði í dæmisögunni og ræðunni, að það sem
veldur því, að ógurleg ófarsæld bíður sumra
manna í eilífðinni, er raunar ekki það, sem
maður hefir aðhafst hér á jarðneskri æfi
sinni, heldur það, sem maður ekki hefir að-
hafst. Ríki maðurinn í dæmisögunni hóf upp
augu sín þá hann var dauður og sá ekkert
annað en myrkur og heljar-kvalir. Það hlut-
skifti hlaut hann ekki fyrir það, að hann var
ríkur, ekki fyrir það sem hann hafði aðhafst,
heldur fyrir það, sem hann hafði ekki aðhafst,
fyrir það, að hann ekki hafði rétt bróður sín-
um Lazarusi hjálparhönd.—Hann hafði ekki
lifað bróðurlegu lífi á jörðunni.
1 sjálfri réttarskýrslunni i'rá efsta dómi,
eins og Jesús birtir hana í ræðunni um dóms-
dag, gildir hin sama meginregla. Svo og svc
mörgum er neitað þar um borgarabréf og
þegnréttindi á ættlandi frelsarans á himnum,
af því að þeir ekki hafa þann bróðuranda í sér,
sem ríkir í híbýlum sælunnar. Mennirnir eru
ekki sakaðir um það, sem þeir hafa aðhafst,
lieldur það, sem þeir ekki hafa aðhafst hér í
lífi. Þeir höfðu hér í heimi ekki gefið bróður
sínum að borða, hvorki líkama hans né sál;
Þeir höfðu ekki svalað þorsta bróður síns,
hvorki á sál hans né líkama; þeir höfðu ekki
klætt kaldan bróður sinn, hvorki líkama hans
né hjarta; þeir liöfðu ekki gert sér ferð inn í
myrkur og bágindi bræðra sinna, né tekið til
gistingar í kærleika sínum neina reykandi sál.
Allir þessir menn voru óhæfir til langdvalar
á löndum kærleikans í eilífðinni; andinn var
ekki í þeim, barns- og íbróður-andinn. Þeir
urðu því að hafast við í myrkrunum fyrir
utan, þar sem ormur sektarinn-
ar nagar og eldur samvizkunn-
ar logar áfram—áfram, áfram,
—Guði komi til!
Þetta er alt svo ljóst og
skiljanlegt, sem Jesús kennir
um eilíft líf. Þegar vér athug-
um það, þá er það, eftir kenn-
hingu Krists, raunar ekki nema
einn hlutur, sem getur staðið í
vegi fyrir farsæld manns í ei-
lífu lífi. Sá hlutur heitir eigin-
girni.
Jafnt í dæmisögunum og
ræðunum er það gert ljóst, að
eigingirnin ein útiloki mann frá
sælu annars heims. Þetta flýt-
ur af sjálfu sér. Guðs ríki er
kærleikur og náð. Þar lifir eng-
inn til annars en að gleðja og
blessa. Sá, sem ekki hefir í sér
huga eða hjarta til annars en
að þóknast sjálfum sér og sjó
um sjólfs sín hag, getur vitan-
lega ekki átt heima á eilífri
ættjörð kærleikans. Eigingjarn
maður myndi flýja úr þeim
heimi, enda þó flóttinn þaðan
hlyti að verða eins og flótti
Satans, er Milton lýsir í Para-
dísar-missi, þá hann gerir
aumum Satan orðin upp á
þessa leið: “Hvar sem eg flý,
þar er helvíti; sjálfur er eg
helvíti. ” Það era eilífðar-kjör
hins eigingjarna manns.
Etn hefir þá Kristur ekki
endurleyst hinn eigingjarna
mann eins 'og aðra ? Nei, Krist-
ur hefir ekki endurleyst hinn
eigingjarna mann. Værþ hann
endurleystur, þá væri hann ekki
eigingjarn. Aftur ber að sama
brunni. Það er fyrir það, sem
maður ekki hefir gert, sem
dómurinn kemur yfir mann.
Hinn eigingjami hefir eklci
látið endurfæðast, ekki liðið
Kristi að endurleysa hugarfar
sitt. Hinn eigingjarni þekkir
ekki hinn sanna og eina Guð
(Guð kærleikans) né þann, sem
hann sendi Jesúm Krist, og
hefir því ekki í sjálfum sér ei-
lífa lífið, né skilyrði þess.
Þetta er svo Ijóst sem orðið
getur, og það þá með, að eng-
um er um að kenna nema sjálf-
um manni, ef maður glatast í
eilffðinni.
Eilífðarmálið frá sjónarmiði
Jesú Krists, frá sjónarmiði
kristins manns, er augljóst og
hverju barni auðskilið: trygg-
ing eilífs lífs er Guð; sönnun
eilífs lífs er líf sjálfs manns í
Guði hér í tímanum; eilífðin er
hugljúfásti draumur Guðs-
barnsins, en meðan dvalið er
hér, er eilífðin að vilja Guðs
hulin heilögum hjúpi himinsins,
og þann hjúp er synd að rífa
þó unt væri. Sá er í Guði lifir
á jörð og lætur hugarfar sitt og
hjarta endurleysast úr viðjum
eigingirninnar fyrir samfélag
við Krist í trú og ást, hefir nú
þegar hið eilífa lífið, því þetta
er, hið eilífa líf, að þekkja þig,
hinn eina sanna Guð, og þann
sem þú sendir, Jesúm Krist.
Men’s Club
(Continued from Page i)
only criticism to be offered, and I
believe now that it was a just
criticism, was that we did not in-
vite a more general discussion of
the paper that evening. It was,
of course, hoped that we would
have similar meetings for discus-
sions of this kind later on in the
season when other members could
take part and express their views.
Another thing which the execu-
tive initiated was “The Student’s
Young Men’s Night” at the
church. The young male students
in our institutions, including those
coming from outside points were
invited to a special service, fol-
lowed by a social hour in order to
establish as firm a contact as pos-
sible between these young Ice-
landic men and this Lutheran
Church. We realize that the time
for this service should have been
at the beginning of the season
and not near the end. But this
idea was new and we were not
ready for it at the best possible
time.
Furthermore the executive has
appointed a committee on Histori-
cal Research, the object being to
gather historical data relating to
the early days of the Ictlandic
people in this country, and if pos-
sible to salvage some valuable
relics before it was'too late. This
committee can report definite pro-
gress, and if you will lend them
your support and encouragement,
I know that in the course of time,
we will have a very valuable asset
to the credit of this group.
We have made a very special
effort this year to interest the
young men not only in our meet-
ings but also in church service.
The main purpose of a club of this
kind should be to inculcate into
their minds the realization that
church work is a “man’s job.”
Not only does it invite their sup-
port and their time but it offers
benefits which they themselves
cannot very well do without.
As briefly as possible, I have at-
tempted to bring before your
minds the contributions of this
club to our church life in the past.
I mention them chiefly to bring
our record up to date. From now
on I would like to deal with some
J of the things with which our club
j should concern itself in the future
■ and if possible to unearth some of
I the latent possibilities of an or-
! ganization such as this.
Let us ask ourselves this queá-
i tion: “What should this club at-
| tempt in the future?” In the first
j place I think it should endeavour
to work out much more fully and
efficiently those things which
have been barelv touched upon in
; the past. They must be developed
ulong more construdtive and pro-
pressive lines, so as to increase
j their usefulness to the member-
j ship. There are, I believe, some
new things this club might at-
| tempt as a service to the church
í and our Icelandic National group.
First, I believe it is in the power
| of this club to foster and encour-
j age the spirit of co-operation in
j our local cþurch and to let the in-
{ fluence of that spirit be felt in
the Synod itself. Admittedly this
is an abstract and difficult prob-
lem to approach. It is only by
continued effort that this objec-
tive could be reached. The state-
ment has been made here and so
j far as I am aware has not been
! challenged, that our leaders, from
| the Synodical point of view, are
not showing a united front. Why
should not a group of this kind
exert its influence to better a con-
dition which is in our estimation
so absolutely deplorable.
My next statement is open to
correction. I have been given to
understand in many and various
ways that the several groups with-
in this church to which our club
belongs, are not working in har-
mony as they should. To be more
explicit, a spirit of unfriendly
criticism manifests itself too often
where encouragement and co-op-
eration is sorely needed.
We knów that in the strong
and most successful churches that
surround us that there is a very
evident harmony between the
several groups and we say, “that
is as it should be.” Why not then
exert ourselves to the utmost to
bring about a spirit of harmony
in the various phases of our Ice-
landic church life. Let me ask
this - very straightforward and
blunt question. “Why is it that
christian men who were actively
interested in the welfare of the
church a few years ago are today
not only luke warm but actually
antagonistic?” I do not believe
that it can be due to lack of faith
or religious fervour. These men
undoubtedly have a reason for
their attitude but is that reason
sufficient to disrupt or even en-
danger thevery existence of this
congregation ? In every human
organization of this kind there is
a continuous struggle between
the older generation and the
t meir en þrifljung aldar hafa Dodd’a
Kidney Pills veriS viSurkendar rétta
meSaliS viS bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum fleiri sjúkdómum. Pást hjíi
öllum lyfsölum, fyrir 5’0c askjan, eSa
sex öskjur fyrir $2.50, eSa beint frá The
Dodd’s Medicine Co„ Ltd., Toronto, ef
borgun fylgír.
younger generation. This conflict
is intensified with us at this time
for many obvious reasons, the
chief of which has been for some
years and still is, the language
problem. The older generation
desire a minimum of change, the
younger generation is impatient
and demands action. The young
man wants to be associated with
f
a live oranization, with an actíve
and successful organization, with
a progressive and enthusiastic
body. Does our church and our
Synod radiate that optimism and
enthusiasm that our young peo-
ple demand?
Personally my sympathy is with
the men and women who insist
on the privilege of having religi-
ous services in Icelandic. I can
honestly say that I get a greater
“thrill” from standing up in this
church and singing an Icelandic
hymn that I learned in my boy-
hood days in Selkirk, than I ever
expect to derive from singing any
hymn in English. If that is true
of one who is probably the least
Icelandic among you with how
much greater force must Ihat
statement apply to men and wo-
men who have for 40 or 50 years
attended regularly Icelandic ser-
vices. However, the religious
language of your children will be
English and not Icelandic, and as
it has always been the lot of the
older generation to make what-
ever sacrifices that are necessary,
the senior members of this con-
gregation will, within the next
five years be required to make
another sacrifice that will cut
deeply into their religious life.
Second, we should in the future
encourage and try to develop the
spirit of reasonable compromise.
It seems to me that the past has
shown that it has been considered
a great sin to compromise. Have
not all our major tragedies in our
fifty odd years in this country
been due to the absence of a true
spirit of compromise? Was not
that terrible tragedy of 1909
(when our Icelandic Lutheran
Synd was split ánd nearly torn
to fragments) the direct and sad
outcome of the absence of reason-
able compromise? I venture to
say that we cannot look back
with pride upon the outcome of
a single major dispute among our
people. As the result of these
badly managed controversies we
have and still are harvesting only
bitterness and disappointment.
It appears that our leaders in
the píst have gone into confer-
ence, dominated by the old Roman
slogan “Veni, Vidi, Vici,” I Came,
I Saw, I Conquered. Let me urge
the members of this group both
individually and collectjvely fo
use their influence so that in the
future we may see discord and
bitterness replaced by harmony
and good fellowship so that in-
stead of the old Roman words on
our lips we mav go into confer-
ence in the following spirit, “We
come together, we discuss, we
take the other mari’s view point
into consideration, we agree, and
finally, we achieve.” Let us
change not only the words of
Caesar but our attitudes and say,
“I Caine, I Saw, I Served.”
In discussing this problem with
one of our young and active mem-
bers he replied by saying that he
had no use for a “yes man.” He
liked to hear a man say, “no, and