Lögberg - 08.06.1933, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGRERG, FIMTUDAGINN 8. JÚNÍ, 1933.
Högberg
OeflS út hvern fimtudag af
THE COLTJMBIA PRE8B LIMITXD
69 5 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáskrift ritstjórans.
EDXTOR LÖGBERG, 69 5 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Verð {3.00 um árið—Borgist fyrirfram
rhe "Lögberg” is printed and published by The Columbla
Prees, Limited, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
PHONES 86 327—86 328
Um inngöngu kirkjufélagsins í
United Lutheran Church
in America
1 ársskýrslu sinni á síðasta kirkjuþingi
minnist forseti kirkjufélagsins, séra Krist-
inn K. Ólafson, á fyrirhugað samband kirkj'u-
félagsins við önnur lútersk kirkjufélög og seg-
ir: “Málinu var frestað í fyrra til næsta
kirkjuþings til frekarí undirbúnings.”
Þegar málið kom til umræðu á síðasta
kirkjuþingi varð það fljótt ljóst að á milli
'þinga hafði enginn frekari undirbúningur
málsins átt sér stað. Menn *voru því engu
nær hvað upplýsingar snerti en þeir voru ár-
inu áður. Þeir, sem fastast mæltu með inn-
göngu, voru svo innantómir þegar til kast-
anna kom, að þeir gátu ekki svarað einföld-
ustu spumingum um þetta efni. Þegar þeir,
sem inngöng-u voru mótfallnir, bentu á grund-
vallarlaga ákvæði U.L.C.A. er gerðu inngöngu
óaðgengilega, var kvartað yfir því af með-
haldsmönnum U.L.C.A. að aðeins önnur hlið-
in væri undirbúin. Tóku þeir því það ráð að
g>era tillögu um, að málið væri falið fram-
kvæmdarnefnd kirkjufélagsin.s “til rækilegs
undirbúnings fyrir næsta kirkjuþing. ” Var
sú tillaga samþykt með dálitlum meirihluta.
Það er helzt að sjá, að framkvæmdamefnd-
in hafi verið algerlega aðgerðalaus í þessu
máli á árinu, því um alis engar upplýsingar
frá hennar hálfu er að ræða.
í Sameiningunni fyrir nóvember 1932 er
sagt frá því að “í næsta blaði Sam. birtist
ágrip af samþyktum framkv'æmdamefndar
kirkjufélagsins frá skrifara þess, séra .Jó-
hanni Bjarnasyni. ’ ’ En þegar það ágæip birt-
ist í desember blaði Sameiningarinnar var
ekkert af því, sem gerðist á fundi nefndar-
innar talið þess vert að geta um það í mál-
gagni kirkjufélagsins nema aðeins það, að
séra Jónas A. Sigurðsson hafi verið kosinn
ritstjóri Sameiningarinnar, í stað dr. B. B.
Jónssonar. 1 grein eftir séra Jóhann Bjarna-
son, sem birtist í Lögibergi 1. desember 1932,
er sagt frá því, að á þessum sama fundi fram-
kvæmdarnefndarinnar, sem haldinn var 11.
nóvember 1932, hafi nefndin slegið því föstu,
að láta útkljáyinngöngumálið eitt skifti fvrir
öll á næsta kirkjuþingi. Þessi samþykt var
ekki talin þess verð af framkvæmdarnefnd-
inni að segja frá henni í ágripi því af sam-
þyktum nefndarinnar, sem birtist í málgagni
kirkjufélagsins, og getur því undir kringum-
stæðunum ekki tekist til greina. Að fram-
kvæmdarnefndin hefir ekkert vald til þess að
gera slíka samþykt, er víst öllum ljóst nema
nefndinni sjálfri.
A síðasta kirkjuþingi benti eg á hættuna,
sem kirkjufélaginu gæti stafað af því að halda
þessu máli á lofti nema fyrirsjáanlegt væri
að nokkurn veginn allir gætu orðið sammála
um að innganga í U.L.C.A. væri hið eina rétta.
Að ganga inn í U.L.C.A. er svo alvarlegt og
örlagaþrungið spor, að enginn hugsandi mað-
ur innan kirkjufélagsins getur 3átið sér standa
á sama hvemig þetta mál verður útkljáð. Eg
hefi, frá því að þessu máli var fyrst hreyft,
ekki séð neina von til þess að menn gætu
orðið sammála um það. Eg lét því þá skoðun
í ljós, að kirkjuþingsmenn ættu ekki að taka
þá ábyrgð á sínar herðar að vísa þessu máli
til safnaðanna að svo stöddu, því það yrði að
eins til þess að skapa deilur og sundurlyndi
og vinna kirkjufélaginu tjón. Eg var tekinn
rækilega í hnakkann fyrir að halda nokkru
slíku fram, og það hitnaði jafnvel í sumum
prestunum að hugsa til þess að nokkur skildi
láta sér detta í hug, að allir væru ekki því
vaxnir að tala um þetta mál hitalaust hvar og
hvenær sem er. Hefði mér ekki verið það
ljóst áður, þá varð mér það Ijóst þá, að það er
orðið prestunum verulegt kappsmál að kirkju-
félagið gangi inn í U.L.C.A. og, að það verður
sótt svo hart af þeim og fylgismönnum þeirra,
að þeim gengur illa að sætta sig við úrslitin ef
ekki verður af inngöngu. A hinn bóginn ter eg
fyllilega sannfærður um, að verði samþykt á
næsta kirkjuþingi, að ganga inn í U.L.C.A.
þá klofnar kirkjufélagið. Hver sem úrslitin
verða, er það því sannfæring mín, að kirkju-
félagið hafi einungis ilt af því að þessu máli
var hreyft. Það er því gott að fólk átti sig á
því og hafi það hugfast, hverir það eru, sem
bera ábyrgð á því að hafa innleitt þetta mál
og eru nú að halda 'því til streitu.
Þetta inngöngumál er þess eðlis að það
krefst þess, að það sé rætt alvarlega. En það
krefst þess einnig að það sé rætt með fullri
einurð, og mér finst veruleg þörf að það sé
gert. Það ætla eg að gera.
Séra Kristinn hefir nýlega ritað langa
grein um þetta mál þar sem hann mælir fast-
lega með inngöngu. (I reiniu var birt í Lög-
bergi 18. maí og gengur aðallega út á það að
reyna að sanna, að um algert samræmi í trú-
arlegu tilliti sé að ræða á milli meðlima
kirkjufélagsins og U.L.C.A. Eg er honum
þakklátur fyrir að hafa rætt þessa hlið máls-
ins, því mér finst að allir ættu að skilja, að
það er óvit að tala um inngöngu í U.L.C.A.
nema full vissa sé fyrst fengin fyrir því að
um slíkt samræmi í trúarskoðunum sé að
ræða. Það að U.L.C.A. telur sig lúterskt er
ekki nægileg trygging fyrir því að slíkt sam-
ræmi eigi sér stað. Það viðurkennir séra
Kristinn óbeinlínis. Eþi liann heldur því fram
að slíkt samræmi eigi sér stað og færir fyrir
•því ýms rök. Eg veit ekki hvað mönnum yfir-
leitt sýnist um þessa röksemdaleiðslu, en eg
er séra Kristni ósammála í öllum aðalatriðum
í þessari grein lians. Eg ætla því að leyfa
mér að gera nokkrar athugasemdir við þessa
grein hans og um leið benda á annað, sem
mér finst mæla á móti því, að kirkjufélagið
gang'i inn í U.L.C.A.
Það fyrsta, sem séra Kristinn bendir á til
þess að sýna trúarlegt samræmi kirkjufélags-
ins og U.L.C.A., er það, að flestir af prestum
kirkjufélagsins hafi fengið guðfræðismentuii
sína í prestaskólanum í Chicago, sem þá til-
heyrði General Council en nú tilheyrir U.L.
C.A. En hann gleymir að taka það fram, að
Vestur-lslendingum var þá með öllu ókunn
stefna lútersku kirkjunnar í Ameríku og', að
þegar íslenzkir guðfræðisnemar fóru að sækja
prestaskólann í Chicago, var íslenzkum leik-
mönnum með öllu ókunnugt um þá t.égund
lútersku, sem þar var kend. Enda völdu þessir
guðfræðisnemar sjálfir prestaskólann, sem
þeir gengu á, og leikmenn kirkjufélagsins
höfðu ekkert um það að segja.
Séra Kristinn talar um, að prestaskólinn í
Chicago liafi verið viðurkendur af kirkjufé-
laginu, en hann gleymir að benda á það, að
þegar pnestarnir reyndu að leiða kirkjufélag-
ið inn. í General Council, þá aftóku leikmenn
kirkjufélagsins að það yrði gert. Hann gleym-
ir einnig að taka það fram, að það var guð-
fræði prestaskólans í Ohicago, sem reyndist
svo ógeðfeld, að hún klauf kirkjufélagið órið
1909.
Séra Kristinn staðhæfir, að það hafi verið
“samkvæmt sameiginlegum ráðum séra Jóns
og séra Friðriks”, að íslenzk prestsefni fengu
guðfra>ðismentun ' sína í prestaskólanum í
Chicag'o. Fyrst séra Kristni hefir fundist til-
hlýðilegt að vitna í skoðanir séra Friðriks
heitins Bergmanns á prestaskólanum í Chi-
cago máli síriu til stuðnings, hefði hann átt
að finna til þess, að sannleikanum er misboð-
ið ef sú saga er að eins hálfsögð. Enginn veit
það betur en séra Kristinn, að mörg síðustu
ár æfi sinnar var séra Friðrik fyllilega sann-
færður um, að það hefði leitt ógæfu yfir
kirkjufélagið að svo margir af prestum þess
hefðu fengið guðfræðismentun sína í presta-
skólanum í Ohicago.
Til þess að fólk geti áttað sig á því, hver
okkar séra Kristins fer hér með rétt mál, fer
bezt á því að tilfæra orð séra Friðriks sjálfs.
Þau eru að finna í Trú og Þekking, bls. 105
og 106. Um guðfræðismentuu presta kirkju-
félagsins segir hann:
“Kirkjufélagið hefir frá upphafi orðið að
vera upp á aðra komið að þessu leyti. Það
hefir aldrei neinn prestaskóla átt og verður
sjálfsagt aldrei þess um komið. Til þess er
það ekki nógu stórt og öflugt. Reynslan gerði
menn hrædda við prestaskóla Missouri-sýnód-
unnar og norsku sýnódunnar. Þess vegna
brauzt só, sem þetta ritar, til Noregs, þegar
honum kom til hugar, að fara að lesa guð-
fræði. Hið sama átti sér stað um séra Stein-
grím Þorláksson. Þegar eg af ýmsum ástæð-
um varð til þess neyddur að hverfa vestur
aftur og lesa guðfræði eitt ár við einhVern
prestaskóla í Ameríku, leitaði eg til Phila-
deljihia, af því það var lengst frá Missouri og
eg' hélt að þar væri andrúmsloft frjálsara
með hinumsvo nefiulu General Council-mönn-
um. Þegar þangað kom fann eg, að þeir voru
að sumu leyti fremri. Dómsýkin var þar ögn
minni og horn höfðu þeir í síðu Missouri-
manna fyrir rétt-trúnaðarhrokann, þó ekki
væri þar mikið að munum. En óheyrilega var
guðfræði þeirra gamaldags. Hið eina, sem eg
liafði upp úr verunni þar, var að eins að
þekkja rétt-trúnaðarguðfræði 17. aldar enn
betur en áður. Þetta General Council er eins
konar allsherjar félag, sem margar sýnódur
eða smærri kirkjufélög heyra til;
eru sumar þeirra stórar og mann-
margar. Allar eru þær af þýzkum
uppruna........Enda fanst mér eina
hugsjónin vera að standa í stað í
andlegum efnum og vera rétt-trúað;
með því var alt fengið. Samt sem
áður fanst mér andrúmsloftið þarna
ekki vera eins herfilegt eins og vest-
ur í rikjunum, þar sem eg hafði ver-
ið með Norðmönnum. Og sú tegund
lúterskunnar, sem þarna var haldið
fram, einkum í hópi þeirra, sem
enska tungu töluðu, vera þó dálítið
aðgengilegri en sú, er eg hafði kynst
með þeim Norðmönnum, sem til-
heyrðu norsku sýnódunni. Og eg
hafði þá von, að hinn frjálshugsandi
enski umheimur þarna í Austurrikj-
unum myndi á tiltölulega skömmum
tíma hafa svo heppileg áhrif á fólk
þetta, að það einnig í trúarefnum
færi að hugsa eins og nútíma menn.
Þá von ól eg einlægt í brjósti, þang-
að til biblíurannsóknir þessaræ tíma
komu til sögu og tekið var að ræða
þær alment. Þá fóru þessir General
Council menn að keppast við frænd-
ur sína i Missouri með fordæming-
ar og óskaplega áfellisdóma, er þeir
hugðust að kveða þann nýja draug
niður með. Þá skildi esr til fulls, að
hér var í rauninni nákvæmlega sama
skilningsleysið,—sama andlega stein-
gjörfings-eðlið og orðið sýnódu-
guðfræði ávalt hafði táknað i huga
mínum. Hún á heima alls staðar
jafnt í lútersku kirkjunni í Ame-
ríku, með ofurlitlum smálitbreyting-
um, svo munurinn er sama sem eng-
inn,—hvað lengi sem það verður.
Auk prestaskólans í Philadelphia
hafa þessir General Council menn
annan prestaskóla í Chicago. Sá
prestaskóli er þeim mun meira gam-
aldags en sá i Philadephia, sem
hann liggur fleiri milum vestar á
hnettinum. A þann skóla hafa allir
hinir yngri prestar kirkjufélagsins
gengið.”
Séra Friðrik endar þessi ummæli
sín um prestaskólann í Chicago með
því að tilfæra orð prófessor Harald-
ar Níelssonar um sama efni. Hann
segir:
"Þegar leitast verður við í fram-
tíðinni að skýra íyrir sér, hvernig
það atvikaðist, að kirkjufélagið
vestur-íslenzka hefir svo fullkom-
lega látið sýnódu-guðfræðina renna
niður hjá sér, mun ávalt verða kom-
ist að sömu niðurstöðu og gert er í
þessum ummælum: ‘Að svona illa
fór á kirkjuþinginu 1909 mun aðal-
lega eiga orsök sina í því, að marg-
ir prestar kirkjufélagsins hafa feng-
ið guðfræðismentun sína í þröng-
sýnum prestaskóla í Chicago, þar
sem fáránlegri innblásturskenningu
hefir verið haldið fram, að því er
virðist, og fastheldni við trúarjátn-
ingar kirkjudeildanna talin t afar-
nauðsynleg, en þekking nútímans
ekki sýnd jafnmikil virðing. Og
úngir prestar mótast eðlilega af því
sem ‘í þá er látið’, því á hitt mun
sjaldnast lögð áherzla á prestaskól-
um : að kenna prestaefnum að hugsa
sjálfir og hugsa frjálst.”
Ef séra Kristinn telur þetta með-
mæli með prestaskólanum í Chicago,
þá verð eg að játa, að við höfum
mjög ólíkan skilning á því, hvað
meðmæli eru.
I áminstri grein segir séra
Kristinn enn fremur: “Mér finst
það vera að byrgja brunninn þegar
barnið er dottið ofan í, að hefjast
nú fyrst handa að standa gegn á-
hrifum úr þessari átt.”
Eg get fullvissað séra Kristinn
um það, að eg er eitt af börnunum,
sem enn eru ekki dottin ofan í
U.L.C.A. brunninn og, að eg ætla
að reyna að sneiða hjá honum. Eg
get ekki hugsað mér meiri fjar-
stæðu en að segja að nú fyrst sé
verið að hefjast handa að standa
gegn áhrifum úr þessari átt. Það'
var svo greinilega hafist handa að
standa gegn áhrifum úr þessari átt,
að þriðji hluti meðlima kirkjufé-
lagsins sagði alveg skilið við það
árið 1909. Eg get ekki hugsað mér
ákveðnari né kröftugri mótmæli en
þá komu fram. Ef klofningur
kirkjufélagsins og illdeilurnar og
málaferlin, sem upp úr þeim klofn-
ingi risu, eru séra Kristni ekki nægi-
leg sönnun þess að verið var að
hefjast handa að standa gegn áhrif-
um úr þessari átt, þá krefst hann
sannana, sem ekki er hægt að veita
honum án þess að gjöreyðileggja
kirkjufélagið.
Eg hefi flestum íslenzkum leik-
mönnum fremur átt kost á að kynn-
ast anda og stefnu lútersku kirkj-
unnar í Ameríku, og það er sann-
færing min, að við eigum helzt ekk-
ert sameiginlegt með U.L.C.A. ann-
að en lúterska nafnið. Eg undanskil
prestana. Að þeir geti flestir átt sam-
leið með U.L.C.A. efast eg ekki um.
Það sézt bezt á 10. spurning séra
Kristins til dr. Knubel, sem er á
þessa leið : “Mundi nægja að prest-
ar kirkjufélagsins viðurkendu játn-
ingargrundvöll U.L.C.A. ?” Spurn-
ingin felur það í sér að ekki mundi
standa á þeim.
Það er alveg þýðingarlaust að
vera að leggja slíkar spurningar fyr-
ir dr. Knubel. Hann hefir ekkert
vald til þess að breyta grundvallar-
lögum-félagsins, og þau taka það
fram tvímælalaust, að öll kirkjufé-
lög, sem ganga inn í U.L.C.A., verði
að samþykkja grundvallarlög þess
og öll játningaritin, sem þar eru
nefnd. Þar stendur (Art. 4, sec. 2) :
“Any Evangelical Lutheran Syn-
od applying for admission which has
accepted this Constitution with its
Doctrinal Basis as set forth in Ar-
ticle II, and whose Constitution has
been approved by the Executive
Board, may be received into mem-
bership by a majority vote at any
regular Convention.”
Reynt hefir veriö af þeim séra
Kristni og séra Jóhanni Bjarnasyni
að draga úr því, að það sé meira en
að eins form að samþykkja játning-
agrundvöll U.L-C.A. Ef eg skil séra
Jóhann rétt, þá er hann jafnvel að
gefa í skyn að með því að sam-
þykkja auka^tningar U.L.C.A. sé
verið að rýmka til. Eg er alt annar-
ar skoðunar. Eg álit að með því
væri stigið stórt spor aftur á bak.
Út í það ætla eg ekki að fara hér,
hvort hægt sé að samrýma auka-
játningar U.L.C.A. og játningarit
kirkjufélagsins í þeim þremur atriö-
um, sem dr. Björn B. Jónsson hefir
sérstaklega bent á. En mér þykir
vænt um að hafa það svart á hvítu
frá þeim séra Kristni og séra Jó-
hanni að kenningar þessar séu ekki
kenningar kirkjufélagsins. B^itt veit
eg af eigin reynslu að okkur séra
Kristni var báðum kent það á skóla
norsku sýnódunnar í Decorah, að
nauðsynlegt sé að trúa því að óskírð
börn verði ekki hólpin, að i altaris-
sakramentinu veitist líkami og blóð
Krists í bókstaflegum skilningi á-
samt brauðinu og víninu og, að páf-
inn sé hinn mikli And-Kristur, sem
spáð er um. Eg veit af eigin reynslu,
hvað þröngsýniö var þar mikið, og
hvað laust var við alt umburðar-
lyndi. Eg veit einnig af eigin
reynslu, hve óheilnæmt slíkt and-
rúmsloft er fyrir óþroskaða ungl-
inga og hvaða átak það er að
hrista af sér þá trúarlegu og andlegu
fjötra, sem á menn eru lagðir með
sliku trúarlegu uppeldi. Eg veit
hvaða afleiðingar þetta hafði í för
meö sér fyrir mig og hve nærri lá,
að eg biði álgert skipbrot á minni
trú upp úr öllu saman. Inn í slíkt
andrúmsloft fer eg ekki aftur, og
eg vildi reyna að afstýra því að
nokkur, sem mér er kær, lendi þar
inn. Ef um þaö er að velja, hvort
kirkjufélagið hverfi úr sögunni eða
lengi líf sitt með þvi að leiða Islend-
inga inn í slíkan félagsskap, þá kýs
eg fyrir mitt leyti heldur að sjá
kirkjufélagið deyja.
Eg veit því verður haldið frarn,
að norska sýnódan sé íhaldssamari
en UX.C.A. Það má vera að það
sé að einhverju leyti satt. En játn-
ingargrundvöllurinn er sá sami, og
mér er ekki kunnugt um neinn veru-
legan mun. Þá skoðun, að munur-
inn sé sama sem enginn, byggi eg á
ummælum séra Friðriks heitins
Bergmanns, á eiðfestum fram-
buröi presta kirkjufélagsins og á eig-
in reynslu og þeim beztu upplýsing-
um, sem eg hefi getað aflað mér
annarsstaðar. Sé um nokkurn mun
í nokkrum aðalatriðum að ræða, þá
væri þörf á því að skvra fyrir al-
menningi í hverju sá munur er fólg-
inn. Það er ekki nóg, eins og séra
Kristinn gerir, að fegra U.L.C.A.
DODDS
KIDNEY
PILLS _xís
t//,, r 1 llj
1lKidneX°'$
ssií
ÍPOER TROpP, ..'HX

t meir en þriBjung aldar hafa Oodd'e
Kidney Pills veriB vtðurkendar rétta
meðalið við bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum fleiri sjúkdömum. Fást hjá
öllum lyfsölum, fyrir 50c askjan, eða
sex öskjur fyrir $2.50, eða beint frá The
Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef
borgun fylgir.
með því að segja, að sú kirkjudeild
sé “minna íhaldssöm” en hinar tvær
aðaldeildir lútersku kirkjunnar í
Ameríku. Hún getur verið það, en
samt verið svo íhaldssöm, að íslend-
ingar eigi ekkert erindi þangað inn.
Eg fyrir mitt leyti er ekki í nokkrum
minsta vafa að svo sé.
Það er ýmislegt annað í sambandi
við þetta inngöngumál, sem mér
finst athugavert, og eg var búinn að
hugsa mér að ræða. En þetta er
orðið svo langt mál hjá mér, að eg
verð að láta það nægja að drepa
stuttlega á sum helztu atriðin.
Eg vil leyfa mér að benda for-
seta kirkjufélagsins og framkvæind-
arnefndinni á það, að þaö er ekkert
ákvæði í grundvallarlögum kirkju-
félagsins, sem gefur þvi vald til þess
að ganga inn í önnur félög. Ef þeir
standa í þeirri meiningu að hægt sé
að útkljá þetta mál að fullu með at-
kvæðagreiðslu á næsta kirkjuþingi,
þá eiga þeir eftir að reka sig herfi-
lega á.
En hvað sem því líður, þá vil eg
mótmæla því opinberlega hvernig
fyrirhugað er að atkvæðagreiðsla
um þetta mál fari fram. Málið hef-
ir aldrei verið lagt formlega fyrir
söfnuöina. Að minsta kosti hefir
Fyrsta lúterska söfnuði í Winnipeg
ekki verið tilkynt að mál þetta komi
fyrir á næsta kirkjuþingi. Það væri
þvi blátt áfram ofbeldisverk, ef
næsta kirkjuþing færi að samþykkja
að kirkjufélagið gangi inn í U.L.
C.A.
Eg vil einnig benda á það, að það
nær engri átt að prestar kirkjufé-
lagsins hafi atkvæðisrétt um þetta
mál nema sem safnaðarlimir á safn-
aðarfundi. Þeir ættu að sjá sóma
sinn i því að greiða alls ekki at-
kvæði um þetta mál. Þaö er komið
svo nú, að kirkjufélagið er alveg að
sligast af prestavaldinu. Ef þeir
leggjast allir á eina sveifina geta
þeir alveg ráðið úrslitum á kirkju-
þingum. Til dæmis, má benda á það,
að á síðasta kirkjuþingi voru mættir
tólf prestar. Einnig voru mættir
kandídat Jóhann Friðriksson (nú
orðinn séra Jóhann Friðriksson) og
guðfræðisstúdent B. A. Bjarnason,
og voru þeim veitt “full þingrétt-
indi”, sem vitaskuld var lagabrot. í
fylking prestanna voru því fjórtán
alls. Erindrekar safnaðanna voru
að eins 48, og í þeirri tölu var einn
guðfræðisstúdent (Theodore Sig-
urösson). Það þarf ekki annað en
að benda á þessar tölur til þess að
öllum ætti að vera það ljóst, að það
nær engri átt að gengið sé inn í
U.L.C.A. ef prestunum tekst að
sáfna nógu miklu liði til þess að
hafa meirihluta allra atkvæða á
kirkjuþingi, að sinum efgin atkvæð-
um meðtöldum. Til þess að það geti
orðið, þarf hver prestur að eins að
ganga með einn erindreka upp á
vasann, og það veit eg þeir telja ekki
ókleift verk. Ef nokkuð er að marka
fréttir þær, sem hingað berast, þá
eru að minsta kosti sumir prestarnir
að vinna að því dyggilega nú að
reyna að fá þá eina kosna á næsta
kirkjuþing, sem fara vel í vasa. Við
slíka atkvæðagreiðslu hefði einn
prestur eins mikið að segja eins og
220 fermdir meðlimir Fyrsta lút-
erska safnaðar í Winnipeg. Við
slíka atkvæðagreiðslu gæti hæglega
farið svo að samþykt yrði með
meirihluta atkvæði á kirkjuþingi að
ganga inn í U.L.C.A., þó meirihluti
allra safnaða og meirihluti allra
meðlima kirkjufélagsins væri því
mótfallinn. Það er ekki hægt með
nokkurri skynsemi eða sanngirni að
hugsa til þess að gengið sé inn í
I