Lögberg - 13.07.1933, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. JtJLl, 1933
Bls. 3
!
Solskin - ^«OOCOOOOOOOOOOOO»QOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO>000»000< Sérstök deild í blaðinu Fyrir börn og unglinga i
>000000000000000000000000000« >0004
Kiáta konungsins
Hún var úr þykku eikartró, eins sterku og
þungu og mögTilegt var að ná í, og að utan
var hún járnslegin.
“Þessi ætti nú að vera almennileg,” sagði
konungurinn og athugaði hana nákvæmlega
þegar smiðurinn kom og sagði að hún væri
tilbúin, “því að eg ætla að geyma öll auðæfi
mín í henni, og engir þjófar eða ræningjar
eiga að geta brotið kistuna upp eða tekið
hana með sér.”
Svo stóð kistan óhreyfð í mörg ár og það
stóð meira að segja vörður hjá henni, en þess
þurfti víst ekki, því að hver ætti svo sem að
geta brotið kistuna upp ?
Konungurinn átti tvo sonu, Kristófer og Ib.
Eldri prinsinn, Kristófer var altaf mjög
stiltur í framkomu sinni, hann talaði svo
kurteislega við konunginn og hina tignu
herra, aldrei gerði hann brellur, en lilustaði
á alt sem þeir sögðu með kurteislegasta
svipnum, sem hann gat sett upp.
Yngri prinsinn var alt öðruvísi. Barn-
fóstran hans sagði, að hann væri reglulegur
prakkari. Honum gat vel dottið í hug að
sauma saman kjólana á hirðmeyjunum, svo
að þær gátu ekki losnað hver við aðra, eða að
hann gerði svo mikil ólæti, að konungurinn
barði í borðið; en hann gerfói aldrei neitt, sem
valdið gæti öðrum sorg. Þar að auki var
hann svo góður við fátæklinga, að enginn
þurfti að líða neyð, ef prinsinn vissi um það.
Svona var Kristófer prins vissulega ekki,
í rauninni var það næstum enginn, sem gat
liðið hann, því að liann var svo íhaldssamur
og ágjarn, að kóngurinn skammaðist sín
stundum fyrir það, Það sem kóngurinn var
nú orðinn gamall, sagði hann:
“Öllu því, sem er í auðæfakistu minni á að
skifta í tvo hluta og Kristófer, sem á að erfa
ríkið, og verður því nógu ríkur, fær því aðeins
minni hlutann, en Ib, sem fær engin lönd, fær
stærri lilutann af auðæfunum. Það finst mér
hæfa bezt.”
Það fanst líka næstum öllum, nema kon-
ungssonunum. Ib fór til föður síns og sagði:
‘1 Þú ættir heldur að gefa Kristófer og mér
jafnt, því að við erum þó bræður 0g mér hætt-
ír við að gefa peningana, en hann fer mikið
betur með þá.”
Ivristófer sagði: “Hvers vegna á eg að
erfa minna en bróðir minnf Þegar eg verð
konungur, fæ eg líka mikil útgjöld, bróðir
minn getur komist af með minna, þegar liann
þarf ekki líka að sjá fyrir landi. ”
En kóngurinn svaraði þeim báðum. “Það
verður eins og eg hefi skipað.”
Þá skeði liið liræðilega einn góðan veður-
dag—menn fundu vörðinn bundinn, en kistan
var horfin.
“Um nóttina,” sag^ði vörðurinn, þegar
liann loks kom til sjálfs sín aftur “kom ungur
maður og fór að tala við mig. Meðan eg
svaraði honum, var alt í einu fJeygt klæði yfir
höfuðið á mér og svo veit eg ekkert um hvað
seinna hefir skeð, en ungi maðurinn líktist—
Jb konungssyni”—
Það varð mikil sorg í allri höllinni, því að
konungurinn hlaut að trúa því sem vörðurinn
sagði, að Ib liefði stolið auðæfunum. Og auð-
vitað var veslings prinsinli rekinn í burtu og
mátti ekki koma heim nema að hann kæmi með
kistuna með sér.
Hann fór af stað og þótti þetta auðvitað
mjög leitt, því að það var alls ekki Ib, sem
hafði ráðist á vörðinn eða stolið kistunni.
“Bara að eg vissi livar liún væri,” andvarp-
aði hann, og svo gekk liann langt inn í skóg-
inn. Þar lifði liann í marga daga, og á hverj-
. um degi gekk hann lengra burtu, en kvöld
eitt sá liann ljós glampa í helli.
Prinsinn varð forvitinn og gekk nær og
nálgaðist hellinn, sem lá langt inn á milli
fjallanna, og loks stóð Ib kyr af undrun, því
að þarna stóð kista konungsins, og á henni
sat maður, sem var að lesa bréf.
Fljótt dró prinsinn sig í hlé, og yfirvegaði
hvað liann ætti að gera, en svo stökk hann
fram, greip stóran lurk, sem lá á gólfinu og
hrópaði:
“Gefstu upp, eða þú ert dauðans matur.”
Bæninginn varð svo liræddur, að hann lét
binda sig án nokkurs mótþróna og prinsinn
fór með hann út úr hellinum. Bréfið las hann
og fór með það og ræningjann heim í höllina.
“Nú veit eg hvar fjársjóðurinn er,” sagði
hann við kónginn, “og hér geturðu lesið,
pabbi, hver það var, sem stal kistunni.”
Konungurinn las bréfið, það var frá
Kristófer og skýrði það frá því, hvernig
þjófnaðurinn ætti að fara fram. Vörðurinn
var keyptur til þess að láta ráðast á sig, og
segja svo á eftir, að það hefði verið Ib, sem
hefði talað við hann. Konungurinn sendi
strax menn til þess að sækja kistuna, og þeir
komu henni heim heilli á húfi. Um leið náðust
allir þeir ræningjar, sem áður liöfðu gert
landið óbyggilegt, og það var nú ágætt.
En þegar Kristófer heyrði hvernig farið
hefði, flýði hann burtu, því að liann var
hræddur við reiði föður síns og allir glöddust
við það, því að þá varð Ib rétti erfinginn að
öllu í ríkinu og kistunni með öllum auðæf-
unum. Sjáið þið, svona getur nú farið, þegar
menn eru öfundsjúkir, því að þið vitið öll, að
sá sem grefur öðrum gröf, fellur oft í hana
sjálfur.------------------—R. F.
Förin til tunglsins
Pétur og Lísa voru eiginlega ekki óþæg
börn. Oftast nær voru þau einstaklega góð og
ljúf, en svo kom það fyrir stundum, að þau
voru ekki eins og þau áttu að vera. Og það
þótti pabba og mömmu svo leiðinleg't. Það
bar við einstaka sinnum að þau vildu ekki
borða góða hafragrautinn, sem mamma hafði
soðið handa þeim, líka kom það fyrir, að Pét-
ur kom ekki frá drengnum í húsinu hinum
megin við götuna fyr en klukkan níu, þó hann
ætti að vera kominn fyrir klukkan átta og
það vildi líka til að Lísa sagði: “Uss, æ-nei!”
þegar pabbi og mamma mintu liana á, að nú
veitti ekki að að líta í lexíurnar sínar.
En í kvöld voru bæði Pétur og Lísa komin
í rúmið 0g voru að liorfa á tunglið, sem skein
til þeirra inn um gluggann.
“Heyrðu, Pétur,” sagði Lísa, “liann hlýt-
ur að eiga skemtilega æfi maðurinn í tungl-
inu, því hann er svo ánægjulegur og blíður á
svipinn! Og svo getur hann séð yfir alla jörð-
ina, hvernig fólkinu líður! .Sjáðu Pétur, það
er alveg eins og hann brosi og kinki kolli til
mín!”
“Ekki bara til þín—til mín líka,” sagði
Pétur og það var ekki laust við að honum
þætti. “Þú skilur víst að hann kærir sig
meira um litla stráka en litlar stelpur! ’ ’
“Svei—að segja þetta, Pétur! Mér þætti
gaman að spyrja manninn í tunglinu að því.”
“Eg held hann eigi skemtilega æfi,” sagði
Pétur, því að nú var lionum runnin þykkjan.
“Hann getur víst gert hvað sem liann vill,
sig’lt um loftin alla nóttina og skoðað alt.”
En hvað var nú þetta ? Hurðin á barnaher-
berginu opnaðist, en það var ekki mamma,
sem kom inn. Þetta var svolítill maður 0g
líktist mest eskimóanum, sem Pétur hafði les-
ið um í landafræðinni.
“Gott kvöld, Pétur,” sagði liann. “Þig
mundi ekki langa til að skreppa upp í tunglið
með mér. Því að eg ætla þangað í kvöld. ’ ’
Pétur vatt sér fram úr rúminu. “Já, jú!
Við Lísa vorum einmitt að tala um það. Get-
urðu ekki lofað henni með okkur?”
“Jú, ef við gerum okkur eins lítil og við
getum, þá held eg að það takist, ’ ’ sagði hann.
“Báturinn sem eg er vanur að fara á til
tunglsins er nú að vísu ekki nema lianda mér,
en þið verðið þá að sitja á hnjánum á mér ef
að með þarf. ’ ’
“Nú skuluð þið týgja ykkur í flýti. En
munið að lialda ykkur vel; við verðum að
fara hart, því að leiðin er löng.”
Jú, víst var hann lítill báturinn. Það var
rétt svo, að Pétur gat holað sér niður, en Lísa
varð að sitja á hnjánum á litla manninum
skrítna. Henni fanst líka öruggast að vera
þar.—Og nú þaut báturinn af stað, upp á við
og upp á við. Bráðum komu þau inn í ský og
Lísa liljóðaði upp þegar niðdimma þokan kom
alt í kringum þau. En vofi bráðar komu þau
út úr skýinu og nú brosti tunglið aftur svo
vinsamlega til þeirra. Það varð stærra og
stærra eftir því sem þau færðust nær.
Kemur þú oft til tunglsins? Heldurðu að
honum þyki gaman að við komum?” spurði
Lísa.
‘ ‘ Ójá, eg er vanur að koma þangað í hvert
skifti sem tunglið er fult, en eg liefi aldrei
liaft lítil börn með mér fyr. Eg býst við að
tunglmanninum þyki mjög gaman að sjá
ykkur.”
Þau fóru harðara og hahðara eftir því sem
þau komu lengra. Þau fóru svo hart að
stjörnumar dönsuðu fyrir augunum á Pétri
og Lísu.
“Bráðum erum við komin,” sagði maður-
inn. “Sjáið þið litlu hurðina þarna í rönd-
inni í tunglinu?”
Jú, þau sáu hana bæði, Pétur og Lísa.
“Þangað förum við,” sagði maðurinn.
En dyrnar voru ekki eins litlar og þeim
sýndist. Þær voru svo háar að börnin reygðu
sig til þess að sjá efst. Þarna stirndi alstaðar
á silfur—það hlaut að vera mánasilfur, hugs-
aði Pétur.
“Nú verðið þið að heilsa fallega,” sagði
maðurinn sem hafði flutt þau. Og hugsið
ykkur—þarna stóð maðurinn í tunglinu—svo
blíður og gæðalegur, alveg eins og þegar þau
sáu hann neðan af jörbinni. Og Pétur hneigði
sig 0g Lísa hneigði sig eins 0g þau kunnu
bezt.
‘ ‘ Gaman var að því arna, ’ ’ sagði maðurinn
í tunglinu. “Er það ekki sem mér sýnist, að
það séu komin til mín tvö mannabörn, að
lieimsækja mig?”
“Elsku, góði tunglmaður, lofaðu okkur að
gægjast niður á jörðina—og segðu okkur svo
hvað þú ert að gera á kvöldin. Leiðist þér
ekki að vera altaf liérna, svona aleinn!”
Þá hló maðurínn í tunglinu. “Ónei, kind-
in mín. Eg hefi svo mikið að gera, skilurðu.
Og svo er það svo gaman að horfa niður á
jörðina og sjá hvað börnin þar hafa fyrir
stafni.
“Æ, lofaðu okkur að sjá,” sagði Pétur.
“Eg ætla þá fyrst að blása burtu þoku-
skýjunum þarna svo að þið sjáið betur,” sagði
tunglmaðurinn. Og svo blés hann svo að þok-
an hvarf eins og dögg fyrir sólu. Og þarna
sáu þau jörðina og alt fólkið.
“Sjáið þið!” sagði maðurinn í tunglinu,
“ þarna er fátækt heimili; mamma er að sjóða
kvöldgrautinn en annar matur er ekki til.
Sjáið þið hvað börnin eru glöð yfir því að
eiga að fá matinn? I gærkvöldi urðu þau að
hátta matarlaus og mér fanst svo sárgræti-
legt að sjá það. En í dag fengu þau bæði mél
og grjón—og nú verða litlu magarnir á þeim
bráðum saddir. ” _ .
Pétur og Lísa sáu vonglöðu andlitin á börn-
unum—og nú mundu þau hvað afundin og súr
þau voru stundum sjálf á svipinn, þegar
mamma kom með grautinn handa þeim. Bara
að máðurinn í tunglinu hafi ekki séð það líka!
Það er ekki gott að vita.
En þessi maður, sem situr þarna er svo
raunamæddur, ” sagði Pétur. “Hefir eitt-
livað leiðinlegt komið fyrir hann?”
“Þið getið spurt,” sagði tunglmaðurinn.
“Þessi maður er ungur kennari og hann lang-
ar svo til, að öll börnin sem hann kennir kunni
vel lexíurnar sínar og læri mikið. En í dag
var það ekki nema tæpur helmingur af börn-
unum, sem kunnu sæmilega—og sum þeirra
voru óþæg og hortug' í þokkabót. Eg veit ekki
hvort eg á að þora að segja ykkur það—en
einn af stóru strákunum hafði ert lítinn strák
af því að hann var haltur, og ein af stelpun-
um hafði velt um blekbyttunni og kent annari
stelpu um. Það er svo sem ekki undarlegt þó
að unga og góða kennaranum þyki þetta leið-
inlegt.”
Pétri og Lísu kom í hug þegar þau höfðu
ekki kunnað lexíurnar sínar. Og ekki höfðu
þau víst altaf verið þæg og góð heldur.
“En konan þarna,—að hverju er hún að
gá?” spurði Pétur.
“Það skal eg segja þér,” sagði tunglmað-
urinn. “Strákurinn hennar hafði lofað
henni að vera kominn heim klukkan sjö—og
nú er klukkan þarna niðri á jörðinni rétt orð-
in átta. Og nú þykir henni sárt að drengur-
inn skuli ekki efna það sem hann lofar. Og
svo er hún líka svo lirædd um að hann liafi
farið með hinum strákunum út á veika ísinn
á tjörninni. ónei, trúið mér til, það er svei
mér ekki gaman að vera móðir stundum, þeg-
ar börnin eru óþæg. Eg hefi séð meira en
nóg af því.”
Pétur kafroðnaði—tunglmaðurinn hlaut að
vita, að hann hefði oft látið hana mömmu
sína bíða eftir sér.
En tunglmaðurhm mintist ekki einu orði
á það—heldur bauð hann þeim að koma með
sér inn í mánasalinn, þar sem alstaðar stafaði
geislum af silfrinu. Mikið var fallegt þarna
lijá tunglmanninum! En æ, — þegar Pétur
ætlaði að stíga niður eitt þrepið varð honum
fótaskortur og í sama bili hvarf maðurinn í
tunglinu og öll dýrðin.
“Ileyrðu, Pétur!” hrópaði Lísa til hans—
“þú dettur út úr rúminu!”
Pétur var eins og úti á þekju. Ójú, hann lá
á gólfinu í barnaherberginu heima—og förin
til tunglsins hafði ekki verið nema draumur.
Þegar hann hafði skriðið upp í rúmið aftur
og þau höfðu bæði hlegið sig máttlaus, sagði
liann Lísu upp alla söguna.
“En heyrðu Pétur,” sagði Lísa, “það hefir
víst verið satt, alt sem maðurinn í tunglinu
sagði þér. Við verðum að verða betri og
hlýðnari liér eftir en hingað til.”
“ Já, það var eg einmitt að liugsa um líka.”
sagði Pétur. Og svo sofnaði hann aftur.
—Fálkinn.

^ PROFEððlON4L CARDð & :

DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Qraham ogr Kennedy Sts. Phone 21 8S4 — Oíflce tlmar 2-8 Heimili 214 WAVERLEY ST. Phone 403 288 Wlnnipeg, Manltoba Símið pantanir yðar Roberts Drug Stores Limited Abygífilejrir lyfsalar Fyrsta flokks afgreiðsla. Níu búðir — Sargent and Sherbrooke búð—Sími 27 067 H. A. BERGMAN, K.C. Islcnakur löofrœtHnaur Skrifstofa: Room 811 McArthur Bulldlng, Portage Ave. P.O. Box 1666 PHONES 95 052 og 89 048

DR. T. GREENBERG Dentist Hours 10 a.m. to 9 p.m. PHONES: Office 36 196 Res. 51 455 Ste. 4 Norman Apts. 814 Sargent Ave., Winnipeg Drs. H. R. & H. W. TWEED TannUeknar 406 TORONTO GENERAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE 26 646 WINNIPEG W. J. LINDAL, K.C. og BJORN STEFANSSON lalenxkir löofræðinoar 325 MAIN ST. (fi öCru grölfl) Talslmi 97 621 Hafa einnig skrifstofur aO Lundar og GimU og er þar aO hltta fyrsta miOvikudag I hverjum mfinuOl.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834—Office tímar 4.30-6 Heimili: 6 ST. JAMBS PLACK Winnipeg, Manltoba Dr. A. B. Ingimundson TannUeknir 602 MEDICAL ARTS. BLDG. Simi 22 296 Heimilis 46 064 J. T. THORSON, K.C. lalenxkur löofrœðinour 801 Great West Perm. Bldg. Phone 92 765

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arta Bldg. Cor. Graham og Kennedy St». Phone 21 224 Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdöma.—Er aO hitta kl. 10-12 í. h. of 2-6 e. h. Heimili: 638 McMILLAN AVE. Talaimi 42 6Í1 DR. A. V. JOHNSON lalenatkur TannUeknir 212 CURRY BLDG., WINNIPEG Gegnt pösthúainu Slmi 96 210 HelmlUe 33 328 J. RAGNAR JOHNSON B.A., LL.B., LL.M. (Harv). islenzkur lögmaður Ste. 1 BARTELLA CRT. Helmaalml 71 762 )

Dr. P. H.T„ Thorlakson 206 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phones 21 213—21 144 Res. 114 GRENFELL BLVD. Phone 62 671 A. S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur llkkistur og annaat um út- farir. Allur útbúnaOur sfi besti. Ennfremur selur hann ailskonar minnisvarOa og legsteina. Skrifstofu talsími: 86 607 Heimilis talslmi 601 662 G. S. THORVALDSON B.A., LL.B. Lögfrœðinour Skrlfst.: 702 CONFEDERATION LIFE BUILDING Main St., gegnt City HaU Phone 97 024

DR. A. BLONDAL 602 Medical Arts Building Stundar sérstaklega kvenna og barna sjúkdöma. Er aö hitta frfi. kl. 10-12 f. h. og S-6 e. h. Office Phone 22 296 Heimili: 806 VICTOR ST. Slml 28 180 A. C. JOHNSON 907 Confederatlon Llfe Bldg. Winnlpeg Annast um fasteignir manna. Tekur aC sér aC fivaxta spariíé fólks. Selur elds&byrgO og bif- reiOa fibyrgCir. Skriflegum fyrir- spurnum svaraC samstundis. Skrifst.s. 96 767—Heimas. 38 328 E. G. Baldwinson, LL.B. tslenmkur lögfrœðlmgur Resldence Phone 24 206 729 SHERBROOKE STf
1
Dr. S. J. Johannesson ViCtalstlmi 3—6 e. h. 632 SHERBURN ST.—81mi 80 877 G. W. MAGNUSSON NuddUrknir 41 FURBY STREET Phone 36187 SlmiO og semjiO um samtalatlma J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG., WINNIPBO Fasteignasalar. Lelgja hús. Ot- vega peningalfin og elds&byrgO af ÖUu tagl. i bone 94 821