Lögberg - 13.07.1933, Blaðsíða 6

Bls fi
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. JÚLÍ, 1933
POLLYANNA ÞROSKAST
Eftir ELEANOR H. PORTER
♦—— --------------— . *
Þau þögÖu bæði. Þetta var í fyrsta sinn
sem Pollyanna hafði verið svo þreytt að hún
gæti ekki talað, ekki einusinni um kvenfélag-
ið. Drengurinn fór skemstu leið og alt gekk
vel og Pollyanna kannaðist ekki við neitt sem
hún sá fyr en hún kom að lystigarðinum.
“Nú þekki eg mig,” sagði Pollyanna mjög
gleðlega. “Eg man eftir þessum stað. Eg
var hér í dag og hér leið mér reglulega vel.
Nú er bara stutt þangað sem eg á heima.”
“Það er ágætt,” sagði drengurinn; nú
skulum við fara skemstu leið yfir á strætið,
en þá kemur til þinna kasta að finna húsið.”
“Ejg get fundið hús«ð,” sagði Pollyanna
örugglega, því nú var hún ekki lengur í
nokkrum efa um það hvar hún væri.
Það var orðið nærr'i aldimt þegar Polly-
anna gekk upp að húsi Mrs. Carew, og dreng-
urinn á eftir henni. Hann hringdi dyra-
klukkunni og liurðin var strax opnuð og það
var ekki bara Mary sem kom til dyranna,
eins og vant var, heldur líka Mrs. Carew,
Bridget og Jennie. Það mátti hæglega sjá
það á þeim öllum, að þær hefðu verið eitt-
hvað áhyggjufullar.
“Hvar hefirðu verið barn?” spurði Mrs.
Carew, og snéri sér síðan að drengnum, sem
glápti í allar áttir og þótti víst mjög mikið
til koma hvað þarna var bjart og alt svo
dæmalaust fallegt. “Hvar fanstu' hana,
drengur litli?” spurði Mrs. Carew.
“Eg fann hana á Bowdoin Square, en eg
held hún hafi verið í norðurbænum, en hún
gat víst ekki skilið það sem ítalarnir þar
sögðu við hana og þeir ekki skilið hana.
“Alein í norðurbænum! ósköp eru að
heyra þetta barn,” sagði Mrs. Carew og varð
sjáanlega mikið um þetta.
“Bg var ekki ein,” var Pollyanna fljót áð
segja. “Það var alstaðar margt fólk hvar
sem eg fór, var það ekki dreng’ur?”
En drengurinn var farinn sína leið.
Pollyanna lærði margt næsta hálfan klukku-
tímann. Meðal annars það, að góðar*, litlar
stúlkur færu ekki langar leiðir einsamlar í
stórum borgum, þar sem þær væru ókunnug-
ar og þær sætu ekki á bekkjunum í lystigörð-
unum og töluðu þar við bráðókunnugt fólk.
Hún lærði líka að það var aðeins fyrir sér-
staka hepni að hún skyldi komast heim og án
þess að verða fyrir einhverj stór óhappi eða
skakkafalli. PJnnfremur var henni leomið í
skilning um, að Boston var ekki eins og BeJd-
ingsvillo og hún mátti ejíki ímynda sér að svo
væri.
“Eg er nú samt komin heim, Mrs. Carew,”
sagði hún loksins, “og eg týndist ekki fyrir
fult og alt. Eg held eg ætti frekar að vera
þakklát fyrir það, heldur en að vera alt af að
hugsa um öll þau óttalegu slys, sem ef til vill
hefðu getað komið fyrir mig. ”4
“Eg býst við því, barnið gott,” sagði Mrs.
Carew. En eg var orðin svo fjarskalega
hrædd um þig og eg vil vera viss um að þú
gerir þetta aldrei noftkurntíma aftur. En nú
er bezt fyrir þig að koma með mér, þú hlýtur
að vera orðin óttalega svöng.”
Þegar Pollyanna var að falla 1 svefn um
kvöldið, tautaði hún fyrir munni sér :
“Mér þykir verst af öllu að eg skyldi ekki
spyrja drenginn að nafni og hvar hann ætti
heima. Nú get eg aldrei þakkað honum fyrir
mig.”
VII. KAPITULI
Eftir þetta var Pollyanna mjög vandlega
gætt, að því undanteknu, að hún fór ein í skól-
ann, mátti hún aldrei fara svo út úr húsinu,
að Mary færi ekki með henni, eða þá Mrs.
Carew sjálf. Það var langt frá að Polly-
aiina félli þetta nokkuð illa, enda þótti henni
einstaklega vænt bæði um Mary og Mrs.
Carew, og henni þótti ósköp vænt um að mega
vera með þeim. Þær voru líka fyrst um sinn
mjög viljugar að fara með henni til og frá.
Mrs. Carew lagði sig fram sem bgzt hún gat,
að hafa ofan af fyrir Pollyanna, því hún
mátti ekki til þess hugsa að J>að kæmi fyrir í
annað sinn,’ að Pollyanna týndist.
Þannig vildi það til að Pollyanna kom oft
á söngsamkomur og leiksýningar með Mrs.
Carew og með Mary fór hún víða til ‘ ‘ að sjá
Boston/ ‘ eins 0g hún komst sjálf að orði.
Pollyanna þótti mjög gaman að vera í bíln-
um, en Mrs. Caröw þótti undarlegt þegar hún
komst að því einu sinni, að henni þótti enn
meira gaman að ferðast í sporvögnunum.
“'Ætlið þér að fara með sporvagninum ? ”
spurði Pollyanna.
“Nei, Parkins fer með okkur í bílnum,”
svaraði Mrs. Carew, en það leyndi sér ekki
að Pollyanna varð fyrir miklum vonbrigðum.
“Því ertu óánægð, eg hélt þér þætti gaman að
vera í bílnum?”
“Mér þykir fjarska gaman að því,” flýtti
Pollyanna sér að segja. “Og mér dytti svo
sem ekki í hug að hafa nokkuð á móti því,
hvort sem væri, því það er ódýrara að ferð-
ast í bílnum heldur en í sporvagninum.”
“Ódýrara,” sagði Mrs. Carew, “hvernig
dettur þér það í hug?” .
“ Jú, auðvitað, það kostar fimm cents fyrir
hvern að fara í sporvagninum, en ekkert
í toílnum, því þér eigið hann sjálfar.
Mér þykir líka ósköp gaman að vera í bílnum.
Það er bara þetta, að það er svo margt fólk
í sporvagninum og það er svo gaman að sjá
það og veita því eftirtekt. Þykir yður það
ekki?”
“Það er fjarskalega undarlegt,” sagði
]\Iary einu sinni við húsmóður sína., “hvernig
Pollyanna getur liaft áhrif á alla og komið
öllum í gott skap, án þess hægt sé að finna að
hún sé nokkuð að reyna það. E|g býst við að
það sé ekkert annað en það, hvað hún sjálf er
glaðleg og góð. Eg hefi séð hana koma inn í
sporvagn þar sem flest af fullorðna fólkinu
virtist verað í heldur vondu skapi, og börnin
vera flest að skæla. En eftir fáeinar mínútur
var alt annar svipur kominn á alla og börnin
voru búin að gleyma því, út af hverju þau
hefðu verið að skæla.
Stundum er það ekki nema eitthvað sem
Pollyanna hefir sagt við mig 0g hitt fólkið
hefir heyrt, sem kemur því í gott skap og
stundum er það hvernig hún þakkar fyrir
þegar menn standa upp og gefa okkur sætin
sín, menn eru alt af,að gera það. Stundum er
það hvernig hún brosir til barnanna eða þá
hundanna. Börnin brosa alt af til hennar og
hundarnir dingla rófunni. Þegar hún talar
til þeirra. Þegar við komumst ekki áfram, þá
er gaman að því, og þegar við tökum rangan
vagn, þá er það enn meira gaman, og svona
er það með alla skapaða hluti. „Það er ómögu-
legt annað en komast í gott skap ef Polly-
anna er einhversstaðar nálægt, jafnvel þó
það sé í sporvagni þar sem fjöldi fólks er
samankominn. ”
“Já, það er eitthváð töluvert í þessu, ”
sagði Mrs. Carew.
Októbermánuður var þetta árið óvanalega
lilýr góðviðrismánuður. Það var hver dag-
urinn öðrum blíðari og bjartari. Það leið
ekki á löngu þangað til Mrs. Carew varð leið
á því, að fara með Pollyanna alt sem hún
vildi fara og lienni fanst hún heldur ekki altaf
geta mist Mary til að gera það. Hitt gat þar
á móti ekki komið til mála, að halda barninu
alt af inni í húsinu, þegar hún ekki var í skól-
anúm, alla þessa blíðviðrisdaga. Það leið því
ekki á mög löngu þangað til Pollyanna fór að
fara ein út og fór hún þá vanalega inn í lysti-
garðinn. þar sem hún hafði verið daginn sem
hún týndist. Það leit út fyrir að hún væri
frjáls eins og fuglinn, en í raun og veru hafði
hún heilan hóp af fyrirskipunum, sem hún
varð að hlýða. Þær voru eins 0g veggur
kring-um hana.
Hún mátti ekki tala við ókunnuga menn eða
ókunnugar konur og hún mátti ekki leika sér
við ókunnug börn. Og með engu móti mátti
hún fara nokkuð út úr garðinum, nema þá að
fara beint heim. Mary fylgdi henni jafnan
þangað 0g lagði ávalt ríkt á við hana, að vera
viss um að gleyma ekki hvaða leið hún ætti
að fara til að komast heim. Hún átti að muna
eftir því, að hafa gætur á klukkunni í kirkju-
turningum 0g fara aldrei seinna af stað heim
heldur en klukkan hálf fimm.
Eftir þetta fór Pollyanna oft út í garðinn.
Mary hætti að fylgja henni. Stundum fór
hún með einhverjum sliólasystrum sínum, en
oftast einsömul. Jafnvel þótt hún yrði að
fylgja settum reglum, sem ekki voru allar
geðfeldar henni, hafði hún þó mikla skemtun
af þessu. Það var ekkert því til fyrirstöðu,
að hún talaði við fuglana og dýrin 0g gæfi
þeim linotur og brauðmola, sem hún fékk að
hafa með sér að heiman.
Pollyanna var altaf að gæta að þeim sem
hún hagði kynst þarna í garðinum daginn
sem hún kom þar fyrst—manninum sem var
glaður yfir því að hann hafði augu, hendur
og fætur og ungu og fallegu stúlkunni, sem
ekki vildi fara með unga og laglega mann-
inum, sem vildi fá hana til að koma með sér,
en hún sá þau aldrei. En hún sá oft dreng-
inn íhjólastólnum og hana langaði mikið til
að mega tala við hann. Hann gaf fuglunum
að éta og þeir voru svo gæfir, að þeir settust
stundum á axlirnar á honum. Pollyanna tók
eftir því, að drengurinn hafði gaman af að
gefa fuglunum, en það var alt af ósköp lítið,
sem hann hafði til að gefa þeim. En þó hann
hefði of lítið handa fuglunum þennan dag-
inn, þá kom hann aldrei með meiri forða
næsta dag 0g það sýndist Pollyanna einstak-
lega fyrirhyggjulítið.
Jafnframt 0g drengurinn var að gefa fugl-
unum og íkornunum, var hann að lesa. Hann
var alt af að iesa. 1 stólnum hans voru alt af
tvær eða þrjár gamlar bækur og stundum eitt-
livað af tímaritum. Drengurinn var oftast á
stérstökum stað í garðinum og Pollyanna
skildi ekki hvernig hann gat komist þangað.
En einu sinni var hún svo heppin að komast
að því. Það var frídagur frá skólanum og
hún hafði komið þar eftir hádegið og skömmu
eftir að hún kom, sá hún að töluvert hörku-
legur drengur ók fatlaða drengnum í stólnum
eftir einum gangstígnum. Þegar hún sá
drenginn, hrópaði hún upp af gleði og hljóp
til hans.
“Eg þekki þig, þó eg viti ekki hvað þú heit-
ir; þú fanst mig þegar eg viltist. Mið hefir
langað svo ósköp mikið til að sjá þig aftur og
þakka þér fyrir mig.”
“Nú er eg aldeilis hissa. Mundi ekki kom-
in þarna fína og fallega stúlkan frá Com-
monwealth! Ertu nú vilt aftur ?
“Nei, nei,” sagði Pollyanna og dansaði af
gleði. “Nú get eg ekki vilst, því eg verð að
vera réþt hérna. Og eg má ekki tala við neinn,
sem eg er ókunnugt, en eg má tala við þig,
því við þekkjumst; og eg get talað við þenn-
an dr.eng, þegar þú ert búinn að gera okkur
kunnug, ’ ’ og hún leit brosandi til drengsins í
stólnum.
“Það er svo sem hægt að gera,” sagði
drengurinn. “Þessi maður er Sir James,
vinur minn—”
Hann komst ekki lengra, því drengurinn í
stólnum tók fram í fyrir honum.
“Hættu þessari vitleysu, Jerry,” sagði
hann og snéri svo að Pollyanna og það lék
bros um alt andlitið. “Bg hefi oft séð þig
hér. Eg hefi séð þig gefa fuglunum 0g íkorn-
unum og þú hefir altaf svo mikið að gefa
þeim. Eg held þér þyki vænst um Sir Cance-
tot. Lady Rowena er góð líka, en hún var
ruddaleg við Guinevere í gær þegar hún reif
frá henni matinn hennar.”
Pollyanna var þetta ekki nærri vel skiljan-
legt og hún leit eitthvað efablandin til drengj-
anna. Jerry fór dálítið lengra með félaga
sinn og sagði svo við Pollyanna:
/
Heyrðu stúlka litla, eg skal segja þér nokk-
uð. Þessi náungi er hvorki drukkinn né vit-
laus. Þetta er bara nöfn sem liann hefir gef-
ið fuglunum, sem koma til hans í stórhópum.
Þetta eru ekki nöfn á fólki, þau eru bara
tekin úr einhverjum bókum, sem hann hefir
lesið. En hann er dálítið skrítinn náungi, því
hann vill heldur gefa fuglunum og íkornun-
um matinn sinn heldur en éta hann sjálfur.
En nú verð eg að fara, eg sé ykkur seinna.”
Og þar með var hann horfinn.
“Þú mátt ekki taka til þess sem Jerry seg-
ir,” sagði fatlaði drengurinn. Hann talar alt
af svona skrítdega. En hann vill alla skap-
aða hluti fyrir mig gera. Hann mundi höggva
af sér hægri hendina fyrir mig. Þekkir hann
þig? Hann sagði mér ekki hvað þú heitir.”
“Eg heiti Pollyanna Whittier. Bg viltist
einu sinni og liann fann mig og fylgdi mér
heim,” sagði Pollyanna.
“Það var rétt honum líkt,” sagði dreng-
urinn. “Hann fer með mig hingað á hverj-
um degi.”
Það var auðfundið að Pollyanna fanst mik-
ið til um þetta.
“Geturðu alls ekki gengið, Sir James?”
Drengurinn rak upp hlátur.
“Það er nú bara eitt af því sem Jerry
gerir að gamni sínu, að kalla mig þetta. Eg
hefi engan titil eða nokkuð þesskonar.”
“Einmitt það, eg hólt þú hefðir þetta
nafn. ”
“Þessi nöfn eru bara tekin úr sögubókum.
Eg hefi gaman af að lesa þessar sögur aftur
og aftur, enda hefi egúkkert annað að lesa.
Þarna í kringum þau voru fuglar margir
og það leit út fyrir að þeir væru að vonast
eftir einhverju góðgæti. Drengurinn tók upp
svolítinn bréfkassa og opnaði hann varlega
0g tók úr honum nokkrar hnetur 0g brauð-
bita og það var svo sem auðséð að hann lang-
aði í þetta.
“Komst þú með nokkuð með þér?”
“Já, mikið,” sagði Pollyanna og tók upp
bréfpoka, sem hún hafði með sér.
“Kannske eg borði þá nestið mitt sjálfur
í dag,” sagði drengurinn glaðlega.
Pollyanna varð afar glöð við þetta og stakk
hendinni þegar ofan í pokann og fór að gefa
fuglunum og íkomunum.
Næsti klukkutími var fljótur að líða. Hér
hafði Pollyanna kynst pilti, sem gat talað
hraðar og meira heldur en hún sjálf. Dreng-
urinn kunni margar sögur af hetjum og kon-
ungum 0g fögmm konum og herfeíðum og
orustum, 0g hann sagði svo vel frá þessu, að
Pollyanna fanst að hún næstum sjá þessar
hetjur og höfðingja og fallegu konur, 0g lærði
strax að þekkja alt þetta fólk, sem drengur-
inn var að segja frá og í bráðina gleymdi hún
fuglunum og íkornunum og öllu nema sög-
unum, sem hún nú hlustaði á.
Hún gleymdi alveg kvenfélagskonunum og
jafnvel gleðileiknum líka. Þessar sögur æstu
ímyndunarafl hennar og í huga hennar komu
margskonar hugsanir, sem aldrei höfðu
hreyft sér þar síðan.
Það var ekki fyr en hún þurfti aJð leggja
af stað heimleiðis að henni datt það einu
sinni í hug, að enn vissi hún .ekki einu sinni
hvað drengurinn hét.
“Eg veit bara að hann heitir Sir James,”
sagði hún við sjálfa sig. ‘ ‘ En það gerir ekk-
ert, eg skal spyrja hann að nafni á morgun.”
VIII.* KAPITULI.
Pollyanna sá ekki drenginn daginn eftir.
Það var rigning svo hún gat ekki farið út í
lystigarðinn og næsta dag rigndi líka. Jafn-
vel þriðja daginn sá hún hann enn ekki, því
þó nú væri sólskin og gott veður og hún færi
snemma út í garðinn og biði þar lengi, þá
kom drengurinn ekki. En á fjórða degi var
hann þar á sama stað og þótti henni mjög
vænt um það og hljóp þegar til hans og heils-
aði honum mjög glaðlega.
“Dæmalaust þykir mér vænt um að sjá þig
aftur,” sagði hún. En hvar hefirðu verið?
Þú komst hér ekki í gær.”
“Eg gat það ekki. Verkurinn var svo sár,
að eg þold ekki að fara,” sagði drengurinn,
og hann var mjög fölur í andliti.
“Verkurinn, kennirðu mikið til?” spurði
Pollyanna í meðlíðunarróm.
“Já, eg kenni alt af til,” sagði drengurinn
og reyndi að vera glaðlegur. “En verkurinn
er sjaldan svo mikill að eg geti ekki þolað
hann svona nokkursveginn og verið hér á
daginn. Það er bara einstaka sinnum, eins
og í gær. Þegar verkurinn er sem verstur
get eg ekki komið.”
“En livernig getur þú þolað það, að hafa
alt af þennan verk?”
“Eg verð að þola það,” sagði drengurinn
og leit til hennar. “Þetta er nú einu sinni
svona og það er ekki hægt að gera við því.
Það er því ekki til neins að vera að hugsa um
að það ætti að vera öðruvísi og því meiri sem
verkurinn er ein daginn, því vænna þykir mér
um þegar úr honum dregir.”
“Já, eg skil það,” sagði Pollyanna.
“Komstu með nokkuð handa fuglunum í
dag ? ’ ’ spurði drengurinn. ‘ ‘ Eg vona þú haf-
ir gert það, því í dag gat eg ekki komið með
neitt. Jerry hafði ekki einu sinni kopar cent
fyrir fáeinar lmotur, og eg fékk svo sem ekk-
ert að eta.”
Pollyanna ofbauð að heyra þetta.
“Þú átt við að þú hafir ekki fengið nóg að
borða í dag?”
“ Já, sagði drengurinn brosandi. “En við
skulum ekki kæra okkur um það. Það er ekki
í fyrsta sinn og verður ekki heldur í síðasta
sinn. Eg er þessu vanur.”
“Var ekkert heima til að borða?”
“Nei, það er aldrei neinn afgangur þar,”
sagði drengurinn brosandi. “Mumsy vinnur*
við þvotta og fær eitthvað að borða þar sem
hún vinnur. Jerry fær oftast eitthvað að
borða úti í bæ um miðjan daginn, en borðar
með okkur kvelds 0g morgna, ef eitthvað er
til lieima.”
“En livað gerið þið, þegar ekkert er til?”
‘ ‘ Þá erum við náttúrlega svöng. ’ ’
“Eg hefi aldrei heyrt um það, að fólk hefði
ekkert að borða,” sagði Pollyanna. Pabbi og
eg vorum fátæk og við þurftum stundum að
borða fisk, þegar okkur langaði í fuglakjöt.
En við höfðum alt af eitthvað. Því segið þið
ekki fólkinu frá þessu, öllu þessu fólki, sem
er hér alstaðar í öllum þessum húsum?”
“Til hvers er það?”
“Það mundi sjálfsagt gefa ykkur eitthvað
að borða.”
Drengurinn brosti enn, en brosið var dálítið
skrítið.
“Eg býst ekki við aJð það væri til mikils,
stúlka litla. Það er ekki til neins að telja sér
trú um það. Eg veit ekki af neinum, sem fær
manni mat að borða þó maður segi honurn
að maður sé svangur. Svo skyldi maður líka
hugsa um það, að ef maður verður aldrei
svangur, þá veit maður ekki hve góður mat-
urinn er og þá vissi maður ekki hvað maður
ætti að skrifa í skemtibókina sína.”
“Hvaða bók er það?”
Drengurinn hló, en liann roðnaði í andliti.
“Eyrirgefðu! Við skulum gleyma þessu.
Eg mundi ekki í svipinn að þú ert ekki eins og
Mumsy og Jerry.”
“En hvaða bók er þetta, sem þú átt við?
Mig langar til að vita það. Er þar nokkuð
um riddara og konunga og fagrar konur?
“Nei, eg vildi það væri svo,” sagði hgnn 0g
varð áhyggjufullur á svipinn. “Bn þegar
maður getur ekki einu sinni gengið, þá er
ekki von að maður geti barist og unnið sér
frægð og frama og lilotið verðlaun fyrir
hreysti og fimleika. ’ ’ Og það brá yfir glampa
í augunum, en sá glampi dó fljótlega út aftur.