Lögberg - 13.07.1933, Blaðsíða 7

1
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. JÚLI, 1933
Bls. 7
KAUPIÐ ÁVAL.T
LUMBER
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVENUE AND ARGYLE STREET.
, WINNIPKG, MAN.
Ríkið á fjallatindunum
þrem
Eftir Ragnar Lundborg
Fyrir nokkrum árum var al-
þjóöafundur haldinn i Stokkhólmi.
Gestunum til vir'Öingar voru fánar
allra þjó'ðanna, er þar áttu fulltrúa,
dregnir á stöng á NorÖurbrú. Þar
var fáni með bláum og hvítum
feldi, en skjaldarmerki í rniÖjunni
táknandi þrjá fjallatinda.
—HvaÖa fáni er þetta? spurði
einn kunningi minn.
—Það er fáni San Marino, sagði
eg-
—San Marino—hvað er það ?
spurði hann aftur.
Það var mentamaður, sem spurði.
Sennilega hefir hann einhvern tíma
eitthvað lesið um San Marino. En
það var nú gleymt.
Samtal þetta flaug mér í hug, er
eg einn dag í ítalíuferð minni, kom
til Remini. Eg þurfti að koma þar
á bókasafn. Er eg hafði lokið er-
indi minu, reikaði eg um bæinn, fór
út að sigurboga Ágústusar, og gekk
fram hjá leikhúsinu. Fyrir framan
leikhúsið er páfalíkneski. Undar-
leg tilhögun! Rétt hjá leikhúsinu
rak eg augun í merki San Marino
á skilti, sem hékk á óásjálegu húsi
menningsvagn á hverjum degi til
í hliðargötu einni. Þaðan fer al-
San Marino.
Þá greip mig löngun til þess að
heimsækja þetta litla fjallaríki.
Járnbraut liggur milli San Marino
og Demini. Eg kaus heldur almenn-
ingsbilinn, sem fer hægara yfir, svo
að eg gæti skoðað landið betur.
San Marino er 61 ferkílómetri að
stærð, og íbúar 14,000. Lengd
landsins norður og suður er 13
kílómetrar, en það er 8 kílómetrar
á breidd. Þessar tölur nægja les-
andanum til þess að hann geti gert
sér nokkra hugmynd um smáríki
þetta.
Frá Remini til landamæranna, er
ein míla. Vegurinn liggur um lág-
lendi. Á hægri hönd sjást Appenina
fjöll í blámóðu, en á vinstri hönd
sést út á Adríahaf í sjóndeildar-
hringnum, ef skygni er gott.
Svo beygir vjegurinn til fjalls, og
að stundu liðinni fer maður yfir
steinbrú. Áin sem brúuð er, heitir
Ausa. Á miðri brúnni er þrí-
strendur steinstöpull með áletrun-
inni “Libertas” (frelsi).
Nú var eg kominn úr ríki Músso-
lini og í lýðveldið San Marino. Ekk-
ert umstapg var við landamærin,
hvorki vegabréf né tollskoðun. Toll-
samband er milli San Marino og
hins stðra nágrannaríkis. Þó var
fljótlega hægt að sjá, að maður var
kominn í annað land. Almennings-
bíllinn staðnæmdist í Serravalle, og
þar var hermannasveit lítil. Ein-
kennisbúningur þeirra er svipaður
einkennisbúningi ítölsku hermann-
anna, en borðalykkja bláhvít.
Vegurinn liggur nú um frjósamt
land, með stórmyndarlegum bænda-
býlum og herragörðum hér og þar.
Aðallinn á mikið af jarðeignum San
Marino. Margir smábændur eru þó
i landinu. Og leiguliðar aðalsmanna
hafa góða leiguskilmála, og eru á-
nægðir með hlutskifti sitt.
Nú verður vegurinn brattari. Og
síðan kemur maður upp á hásléttu.
Þar er Borgo Maggiore, einskonar
úthverfi höfuðborgarinnar. En höf-
uðborgin heitir La Citta. íbúar
hennar eru 2,000.—Borgin stendur
í hlíðahjöllum Morite Titano, er
umlukt aldagömlum varnarmúrum,
en yfir borgina gnæfa þrír fjalla-
tindar. Á einum tindinum stendur
kastalinn La Rocca, er eitt sinn var
fangelsi—oft fangalaust.
Stærsta gistihús La Citta heitir
Albergo del' Titano. Þangað fór
eg. Þar fór betur um mig, en eg
bjóst við að óreyndu. Það er stór
bygging með ágætum herbergjum,
fögrum borðsal og veitingasölum, er
snúa út að litlu torgi, sem sýnilega
er pólitískur miðdepill landsins.
Gest'gjafinn er maður vel framað-
ur, er talar leikandi frönsku, þýsku
og ensku. Þar fékk eg miðdegis-
verð, sem vel hefði sómt hverju
fyrsta flokks gistihúsi, og vín af
framleiðslu landsins sjálfs, með
matnum.
Nú ætla eg að víkja máli mínu
að því, hvernig San Marino fékk
nain sitt.
Einu sinni var—svona byrja sög-
urnar .í öllum löndum — góður og
guðhræddur, en fátækur maður
Marius að nafni. Hann var mað-
ur kristinn. Hann var steinhöggv-
ari. Hann átti heima í Dalruatíu.
Hann var sanntrúarmaður og landi
Diocletianus keisara. Vegna þess
að kristnir menn voru ofsótt-
ir, flúði hann ættjörð sína. Hann
fór vestur um Adriahaf. Ef til vill
var það þess vegna, sem hann fékk
nafnið Marinus “sjófari.” Sumir
segja það. Hann fór til Rimini og
fékk þar vinnu við hafnarvirkjun.
Meðal samverkamanna hans var
trúbróðir hans, Leo. Þeir urðu fé-
lagar. Báðir voru þeir duglegir
verkamenn, en auk þess framúr-
skarandi vel siðaðir. Ein sagan
segir, að Leo hafi verið kristinn
prestur. Má vera að hann hafi
verið hvorttveggja í senn. Um
þetta eru ekki svo nákvæmar sagn-
ir, enda ekki við að búast, því að
þetta var á síðustu tugum 4. aldar.
Þegar þessi saga gerðist, var
kristinn safnaðarstjóri i Remini.
Hann tók að sér þessa tvo félaga.
Fyrir hans áhrif urðu þeir meira og
meira ákafir í trú sinni. Marinus
ákvað að draga sig út úr skarkala
heimsins, og setjast að í Monte
Titano. Hann var kunnugur þar,
því að hann hafði oft sótt þangað
grjót í byggingar.
Einn góðan veðurdag fór hann
svo þangað, og tók sér fyrst aðset-
ur í helli einum. Á þeipi tíma var
hættulegt að hafa verustað í Monte
Titano, því þar leituðu villidýr sér
að bráð.
Sjómenn, sem lentu í sjávarháska
tilbáðu Neptún, og færðu honúm
fórnir. En fjallið Monte Titano var
þeirra leiðarvísir oft og einatt, því
að það sást svo langt úr hafi. Og
þegar sjómennirnir, er bjargast
höfðu, gengu á fjallið, hittu þeir
hinn kristna einsetumann, og hann
sneri þeim til kristinnar trúar. Og
nafn Marinusar var á vörum sjó-
manna um öll nærliggjandi höf.
Pílagrímsferðirnar til hans urðu svo
margar, að greið slóð myndaðist,
undan fótum hinna guðhræddu, upp
eftir vegleysum f jallsins.
Loks barst fregnin um Marinus
til eyrna tiginborinnar rómverskrar
konu, sem átti heima þar í grend;
en Monte Titano var á landareign
hennar. Hún átti svo syni, sem voru
í lífverði keisarans.—Eitt sinn, þeg-
ar þeir heimsóttu móður sína,
heyrðu þeir getið um Marinus. Þeir
gengu síðan á fjallið, til þess að
refsa þessum afvegaleidda afbrota-
manni, sem vogaði sér í þeirra um-
dæmi, að brjóta boð keisarans og
prédika boðskap hins krossfesta.
Þeir höfðu búist við að finna upp-
reisnarmann, sem með ofstopa æsti
hugi manna. En i staðinn fundu
þeir þarna alþýðlegan mann, klædd-
an verkamannafötum, er prédikaði
á máli alþýðunnar fyrir hópi kyr-
látra manna, er hlustuðu með athygli
á orð hans.
Þeir hættu við alt reiðital og
hurfu heim.
Nokkru síðar veiktust báðir. I
þeirri von að hægt yrði að bjarga
lífi þeirra, gerði móðir þeirra boð
fyrir Marinus, svo hann gæti beðið
sinn guð um að þeir fengi aftur
heilsuna. Er hann kom til hallar
þeirra, lágu báðir fyrir dauðanum.
Verið var að undirbúa fórn til App-
ollo, er einnig var guð læknisdóma.
Hinn guðhræddi maður féll á kné
og bað Iengi og innilega, að þeir
bræður mættu fá heilsu. Og hann
varð bænheyrður. Áður en Marinus
yfirgaf þá, höfðu hinir tveir róm-
versku riddarar, móðir þeirra og
fimtíu af heimafólki þeirra tekið
kristna trú. Marinus fékk nú Monte
Titano að gjöf. Á tindi fjallsins
var reist krossmark, er bar að eins
áletrunina: “Libertas!”
Skömmu síðar varð Konstantin
einvaldsherra yfir Rómaveldi. —
Hann gaf kristnum mönnum trúar-
bragðafrelsi.
Marinus gerði mörg kraftaverk.
Hann hafði vald yfir dýrum merk-
urinnar. Úr öllum áttum komu
pílagrímar til Monte Titano. Þar
voru bygS klaustur, hvert af öðru.
Öll voru þau undir stjórn Marinus-
ar. Þetta var upphafið að lýðveld-
inu San Marino. U'ppruni þess
stafar ekki frá yfirgangi eða mis-
rétti. Ef til vill er það þessvegna
sem það heíir fengið að standa og
halda frelsi sínu og sjálfstæði gegn-
um aldirnar. Keiaradæmi hafa
molnað í rústir, en ríki Marinusar
stendur réttum fótum. Hann komst
eftir dauða sinn í helgra manna
tölu, og hefir að sögn hinna rétt-
trúuðu, gert mörg kraftaverk, eftir
dauða sinn, hjálpað mörgum, er
verið hafa nauðulega og í hættu
staddir.
Napoleon dáðist mjíg aS San
Marino, og var um alla veldisdaga
vinur og verndari þessa lýðveldis.
Einn góðan veðurdag fyrir nokkr-
um árum, kom bíll akandi til La
Citta. I honum var einvaldsherra
ítala, Mussolini. Enginn vissi fyr-
ir um þessa heimsókn “II Duce.”
Var honum tekið sem virðulegast.
en undir niðri varð almenningur
hræddur um, að nú væri úti um
frelsi ríkisins. En svo var eigi.
Mussolini vildi aðeins sýna um-
hyggju sína fyrir hinu ævagamla
ríki, er staðið hafði á eigin fótum
síðan á dögum Rómaveldis. Hann
gaf til kynna, að menn mættu ávalt
streysta því, að hann bæri vinarhug
í brjósti til San Marino.
Eftir nokkurn tima kom sending
frá Mussolini til stjórnarinnar i
San Marino. Var það málverk af
honum, er frægur listamaður haföi
gert. Á myndinni bar Mussolini
ekki annað heiðursmerki en stór-
kross hinnar San Marinsku orðu, er
hann hafði fengið eftir heimsókn-
ina. Þótti San Mariiio-búum mik-
ið varið i hugulsemi þessa. Myndin
hangir í höll yfirráðsins. Þar var
mér sýnd hún. Og þar heyrði eg
þessa sögu.
Ráðhúsið er tíguleg bygging í
gotneskum stíl. Farið er eftir glæsi-
legum stiga upp á fyrstu hæð.
Granit-ljón vakir yfir innganginum,
á fyrstu tröppunni. Á fyrstu hæð
eru tveir salir, annar fyrir æðsta
dómstólinn. í ráðssalnum er opin
eldstó úr hvitum marmara, og eru í
marmaranum mótun skjaldarmerkja
hinna fimm sveitarhéraða, sem i
ríkinu eru. Yfir fiórum dyrum sal-
arins standa þessi fallegu einkunn-
arorð, með stórum stöfum: “In
votis dirimendis sequanimitas” (við
ólíkar skoðanir umburðarlyndi).—
Á torginu fyrir framan höllina er
mikill brúnn stöpull, og er á honum
líkneski frelsisgyðjunnar, úr hvít-
um marmara.
Bústaður stjórnarherrans er óá-
sjáleg að ytra útliti, en tígulegur að
inanhúss búnaði. Vitaskuld kom eg
i dómkirkjuna, sem bygð er í
karinthiskum stíl. Þar er Krists-
mynd og postula-myndir úr mar-
mara, og marmaramynd af hinum
heilaga Marinusi. Helgiskrín hans
er og í kirkjunni. Á stórhátiðum er
skrín hans borið i skrúðgöngu um
borgina. Þar tók eg og sérstaklega
eftir minnismerki yfir “föður ætt-
jarðarinnar Antonio Onofsi.
Við kirkjudyrnar er marmara-
plata með áletruðum nöfnum þeirra
San Marino-búa, er féllu í heims-
styrjöldinni. Allmargir höfðu
gengið í ítalska herþjónustu. Eitt
sinn, er Austurríkismenn tóku
marga ítala til fanga, voru allmarg-
ir meðal þeirra frá San Marino, og
söfðu þeir frá hvaðan þeir væru—
þeir væru ekki ítalskir. — Skýrsla
um þetta var send til Vínarborgar.
Og austurríska stjórnin lét ekki á
sér standa að segja San Marino
formlega stríð á hendur. Það var
ekki laust við að San Marino-búar
yrðu upp með sér af þessu. Eða
svo virtist mér sögumaður minn líta
á það mál.
San Marino er ekki í tölu þeirra
landa, sem aðhyllast afvopnun. —
Hérskylda er frá 16—55 ára ald-
urs. I hernu meru 38 liðsforingj-
ar. 950 óbreyttir liðsmenn. Auk
þess riddaralið og lífvörður ráðsins,
60 manns. Herinn er ætlaður til
þess að stemma stigu fyrir innan-
landsóeirðum, og vera til taks, ef
óeirðir henda í næstu héruðum
ítalíu. Maður verður mikið var við
hermenn í San Marino. í gistihús-
inu veitti eg nokkrum liðsforingj-
um eftirtekt, snyrtimenni hin mestu,
í óbrotnum smekklegum einkennis-
búningi. Einn af þeim hafði tekið
þátt í ófriðnum, og bar mörg heið-
ursmerki frá afrekum sínum þar.
—Lesb.
Ófarir stóru loftskip-
anna
Það vakti athygli um allan heim
er stærsta loftskip heimsins,
“Akron,” sem Bandaríkjaherinn
hafði látið byggja fyrir skömmu
fórst í byrjun aprílmánaðar, og 74
menn týndu lífi. Og telja má liklegt
að þetta slys hafi samskonar áhrif
á Bandaríkjamenn og missir loft-
skipsins R 101 hatði á Breta forð-
um, að þeir leggi smíði stórra loft-
skipa algerlega á hilluna. Að rninsta
kosti er það haft eftir Swanson
flotamálará,ðherra, að stjórnin láti
sér slysið að kenningu verða. Ráð-
herrann lætur þess jafnframt get-
ið, að hann hafi aldrei verið fylgj-
andi smíði stórra loftskipa, þvi að
gagnsemi þeirra sé svo litil í hlutfalli
við hinn gífurlega kostnað við smíði
þeirra og rekstur. Og Mr. Cincent,
formaður flotamálanefndar þing-
mannadeildarinnar segir: Við smið-
um ekki fleiri stór loftskip. Af
þeim þremur sem við höfum eignast
höfum við mist tvö! Og siðan
“Akron” fórst hefir almennings-
álitið vítt mjög eindregið smíði stóru
loftskipanna og fundið að því, að
Bandaríkjamenn skyldu ekki láta ó-
farir Breta og R 101 sér a<5 kenn-
ingu verða.—
En það er ekki aðeins síðan
“Akron fórst að þessu loftfari var
andmælt. Síðan það hóf fyrstu
reynsluferð sína hefir það verið í
hámæli, að það væri stórgallað og
neyddist öldungadeildin til áð skipa
nefnd manna til að skoða loftfarið.
Sama daginn sem nefndin kom á
vettvang rifnaði önnur hliS skipsins
og kostaði stórfé að endurbæta hana.
Og þremur mánuðum síðar lenti
loftfarið í ofviðri og rak stjórn-
laust lengi vel og tókst loks að lenda
í San Diego í Kaliforníu, en tveir
menn biðu bana við það tækifæri.
Nú hefir þingið ákveðið að taka
systurskip “Akrons” eigi í notkun,
loftskipið “Macon,” að svo stöddu
og ennfremur að selja loftskipiS
“Los Angeles” til niðurrifs, því að
það er dæmt óloftfært, að minsta
kosti til hernaðar. Raddir hafa
heyrst um, að slæmt efni hafi verið
notað í “Akron” og jafnvel að smíð-
in hafi verið svikin viljándi. En
hvað sem því líður, þá bendir alt á,
að sögu loftskipanna sé lokið í
Bandaríkjunum.
Alt frá fyrstu tímum loftskip-
anna hefir saga þeirra verið sam-
feld hrakfallasaga. Zeppelin greifi
misti hvert loftskipið eftir annað og
fjöldi manna týndi lífi við tilraunir
hans. En kjarkur hans var ódrep-
andi og þegar öll sund virtust vera
lokuð fyrir honum um fjárhagsað-
stoð til þess að halda áfram smíð-
unum hljóp þýska stjórnin undir
bagga, því að henni var þá farið að
skiljast, að loftskipin yrðu þýðing-
armikil í ófriði og þessvegna bæn
að styrkja tilraunir Zeppelins, en
því var kent um slysin að smíðin
væri enn á tilraunastigi, eins og satt
var þá. Loks tókst eftirmönnum
Zeppelins að gera eina loftskipið,
sem segja má að hafi svarað til eftir-
væntingarinnar “Zeppelin greifa,”
sem nú hefir farið kringum jörðina
og rhargsinnis yfir Atlantshaf o. m.
a. komið tvívegis til íslands.
Hefir þessu loftfari ekki hlekkst á
ennþá, en hinsvegar litlu munað að
illa færi, oftar en einu sinni. En
sé litið yfir sögu loftskipanna eru
slysin því miður svo tið, að það má
heita dirfska að fela þeim líf sitt.
Árið 1908 varð Zeppelin greifi að
nauölenda við Echterdingen, nálægt
Stuttgart og eyðilagðist skipið “Z I”
við það tækifæri, enn mannbjörg
varð. Árið 1910 fórust tvö loftskip
“Z II” við Limburg og “LZ VII” í
Pentoburgerskógi, en í bæði skiftin
komust allir lífs af.
En árið 1912 gerðist alvarlegur
viðburður. Þá sþrakk ameríkanska
loftskipið “Akron” (gæfa virðist
ekki fylgja nafninn) nálægt Atlantic
City. Byggingameistarinn, Vaniman
verkfræðingur, sem hafði ætlað sér
aö sigla skipinu austur yfir Atlants-
haf, fórst við þetta tækifæri ásamt
fjórum mönnum af skipshöfninni.
Árið 1913 var þýska loftherskip-
ið “LZ II” að reyna að lenda við
Helgoland. Brotnar skipið þá yfir
þvert í lendingunni og fórust allir,
sem um borð voru, 15 menn. Og
mánuði seinna sprakk loftherskipið
“L IF’ við Johannisthal í 600 metra
hæð og 28 menn fórust.
Hér verða ekki talin þau skip,
sem fórust" í heimsstyrjöldinni, þvi
að þar má vopnunum um kenna. En
rétt eftir styrjöldina, árið 1919 sökk
enska loftskipið “NS II” i Norður-
sjónum og drukknaði öll áhöfnin,
14 manns. ÁriS 1921 fórst enska
herloftskipið “ZR II” yfir Humber-
fljóti, rétt við Hull, steyptist það
logandi niður í fljótið og öll áhöfn-
in, 44 manns fórust í eldinum eða
druknuðu. Skip þetta höfðu Bretar
selt Ameríkumönnum og voru kaup-
endurnir að taka við þvi, er það
fórst. En ekki gerði þetta sorglega
slys Bandaríkjamenn afhuga loft-
skipunum.
Árið 1932 hvarf franska loftskip-
ið “Dixmuide” á ferðalagi yfir
Miðjarðarhaf og veit enginn með
vissu, hvað þvi hefir orðið að tjóni.
Þar fórust 26 menn úr franska
hernum. Og árið 1925 slitnar þá-
verandi stærsta loftskipið “Shenan-
doah” upp úr landfestum í stormi í
Ohio og fimtán menn farast.
Árið 1929 varð slys það, sem
meira hefir verið talað um hér á ís-
landi en nokkurt annað slys þess-
arar tegundar. Nobile hafði ætlað
sér yfir norðurheimsskautið í loft-
farinu “Italía” en það steyptist nið-
ur á ísana norðaustur af Spitz-
bergen, og komust þá allir úr skip-
inu nema átta menn. Skipið lyftist
aftur og rak stjórnlaust austur á
bóginn og hefir ekki spurst til þess
síðan eða þeirra átta manna, sem á
því voru. Af þeim, sem lentu með
Nobile fórst einn maður, Finn
Malmgren veðurfræðingur, á leið-
inni til Spitzbergen, en hinir björg-
uðust eftir mikla leit og erfiða, sem
m. a. kostaði Roald Amundsen,
Ditlewsen flugmann og fjóra
Frakka lífið. — Árið 1930 lendir
enska loftskipið R 100 tvívegis í
miklum hrakningum og verður fyr-
ir stórskemdum, en þó hlaust ekki
manntjón af. Og loks verður eitt
stórslysið í október um haustið, er
enska loftskipið R 101 leggur upp
frá Englandi áleiðis til Indlands með
ýmsa menn úr flugmálastjórninni
ensku, til þess að rannsaka flug-
leiðina til Indlands með það fyrir
augum að koma upp reglubundnum
loftsiglingum þangað. Skipið lend-
ir í þoku yfir Norður-Frakklandi og
rekst á hæð og kviknar í því, en 47
menn af 50 mönnum, sem í skipinu
voru biða bana. Það var þetta, sem
olli því, að Bretar hættu við loft-
skipin.
Eins og sjá má af framansögðu
er það oft, að eldur kemur upp í
loftskipunum. Þau hafa til þessa
notað brint í loftbelgina, en þaö er
afar eldfimt og skipið dauðadæmt
ef í því kviknar. Bandarikjamenn
hafa hinsvegar notað annað efni til
að lyfta skipunum með; helium, sem
er óeldfimt. En reynslan hefir sýnt
að skipunum er ekki borgið fyrir
því.
— — Nú eru aðeins þrjú stór
loftskip í notkun í heiminum. Tvö
í Bandaríkjunum, nfl. “Shenan-
Nusa-Tone
Veitir betri heilsu,’ meiri krafta, sem
þýðir meiri dugnaS og vinnuþrek. pað
styrkir taugarnar og vöðvana og önnur
veikluð líffæri. NUGA-TONE er meðal,
sem sérfræðingur S lyfjafræði hefir
fundið, og sem gert hefir þúsuncUr
heilsubilaðra manna aftur að hraustum
og duglegum mönnum. J?að hefir unnið
kraftaverk. þetta læknislyf fæst nú í
öllum lyfjabúðum, þrjátíu daga forði,
sem ábyrgð hefir, fyrir einn dollar.
Fáðu þér flösku f dag, en vertu viss
um að á miðanum standi NUGA-TONE.
doah,” sem var smíðað eftir að hið
fyrra skip með því nafni fórst árið
1923 og “Los Angeles” og eru þau
bæði með líkri gerð og “Akron”
var, en minni. Þessi skip eru bæði
eign lofthersins. En þriðja skipið
er hið heimskunna skip “Graf
Zeppelin,” sem er eina loftskipið,
sem hefir flogið kringum hnöttimi
og gengur nú á sumrin í áætlunar-
ferðum milli Spánar og Suður-
Ameriku. Ennfremur er skipið
“Macon” nær fullsmíðað i Banda-
ríkjunum og það er miklu stærra
en “Akron” var og notar helium í
stað brints, eins og það. Svo eru
Rússar að smíða loftskip og var
Nobile hershöföingi ráðunautur
þeirra í því, en Nobile var áður for-
stöðumaður aðal-loftskipasmíða-
stöðvarinnar í ítaliu. Skip þessi
eru ekki eins stór og “Graf Zeppe-
lin” en hinsvegar miklu stærri en
skip eins og “Norge” og “Italia” en
hversu mörg þau eiga að verða er
ókunnugt, en hitt er vitað, að Rúss-
ar leggja kapp á að auka sem mest
lofher sinn. Ennfremur er Zeppe-
lin skipastöðin í Friedrichshafen að
leggja síðustu hönd á nýtt skip og
afarstórt, sem á að' heita “Hinden-
burg.” Er áformað að skip þetta
eigi að fljúga vestur um haf á
Chicago-sýninguna í sumar, til þess
að sýna öllum heimi, að Þjóðverjar
standi fremst allra þjóða í loft-
skipabyggingum, en um það efast
víst enginn, enda eru þeir elstir í
hettunni og kunnátta þeirra og
tækni orkar ekki tvímælis.
Þegar öryggi flugvélanna er bor-
ið saman við öryggi lofskipanna
hallar svo stórlega á loftskipin, að
það er furða að þau skuli ekki vera
horfin úr sögunni, fljótt á litið. En
þess ber að gæta, að þau hafa að
einu leyti yfirburði yfir flugvélarn-
ar. Þau geta haldið sér í lofti
marga sólarhringa i einu og geta því
farið, án lendinga, veglengdir, sem
engri flugvél er kleift að komast.
Þau geta sveimað yfir höfunum og
þau hafa mikið buröarmagn, en alt
þetta kernur ekki sízt að 410tum til
hernaðarþarfa. Flinsvegar eru þau
miklu berskjaldaðri fyrir árás óvin-
anna en flugvélarnar eru. Og þau
eru margfalt dýrari i rekstri, í hlut-
falli við afköstin, en flugvélarnar
eru og þvi ólíklegri til. þess að hafa
hagnýta þýðingu, nema helst á löngu
leiðunum. Og þrátt fyrir alt það
fé og hugvit, sem varið hefir verið
til umbóta á þeim, eru þau ennþá
sannkölluð manndrápstæki.
^ - —Fálkinn.
Speglanir
Sumir eiga háar hallir
—heiðra drauma glæsta borg.—
Fagnandi með fulla sjóði
fara um lífsins strætj og torg.
Og flestir þeirra fyrirlíta
fátæklingsins' djúpu sorg.
Aðrir sínar leiðir leggja
löngum yfir grýtta storð,
þó að stundum blíðu bresti
bænir, eða hugljúí orð.”
Neyta þess, sem neyðin gefur
—naktir, við sitt lagaborð.—
Auðnulausir þrevtu þola,
það er ný og gömul sögn. ,
Er fátæklingar falla,—deyja,
felast þeir sem lítil ögn.
Yfir gröfum einstæðinga
altaf ríkir—dauðaþögn.—
Þó á lífsins heljar hafi
heyjum stranga sókn og vörn,
og okkur kannskc at' mildi mælist
misjafnt sáld úr lifsins kvörn,
erum við í insta eðli
öllusömum drottins börn.—
Valdimar Hólm Hallstað,
—Dagur.